เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 589 ให้โลกที่สะอาดใบหนึ่งแก่ลูกน้อย
เขาพูดว่า เขารู้แล้วหรือ?
คำพูดนี้ทำให้เจิ้งซิ่วหยาประหลาดใจไม่น้อย!
เจิ้งซิ่วหยากลืนน้ำลาย กลืนแล้วกลืนอีกอย่างลำบากทำให้คอที่แห้งของเขาชุ่มชื้น ผ่านไปเป็นเวลานานจึงถามต่อว่า “คุณหลง ท่านรู้ว่าเป็นใครหรือ? อย่างงั้น เขาคือใครล่ะ?”
ลั่วหานจับคอเสื้อชุดนอนหนึ่งที ใช้มือกดคอเสื้อไว้ จ้องมองไปยังหลงเซียว จากนั้นเธอดึงมือของหลงเซียวมา มือหนึ่งพยุงมือใหญ่ของเขาไว้ นิ้วมือนิ้วหนึ่งเขียนตัวหนังสืออยู่บนฝ่ามือเขา เธอเพิ่งเขียนส่วนหนึ่งของตัวหนังสือตัวหนึ่ง——
หลงเซียวจับมือของเธอไว้ในมือของตนเอง ระหว่างคิ้วของทั้งคู่ขมวดจนมีร่องอย่างลึก ตาลึกจ้องมองเธอ เขาหลับตาลงหนึ่งที แสดงถึงการเห็นด้วยกับเธอ
หลังลั่วหานเย็นขึ้น ใจก็เย็นตามไปครึ่งหนึ่งเช่นกัน
ที่แท้มือดำที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องเหล่านี้ ล้วนเป็นหลงถิงคนเดียว! เขาช่างมีฝีมือจริงๆ! มีฝีมือจริงๆ!
หลงเซียวพูดโทรศัพท์ต่อว่า “คุณตำรวจเจิ้ง ขอโทษอย่างมากตอนนี้ผมยังไม่สามารถบอกคำตอบกับคุณได้ พวกคุณตำรวจสามารถสืบตามเบาะแสอีกต่อไป อีกทั้งผมหวังว่าสามารถได้เห็นหลักฐานที่มีประโยชน์มากกว่านี้”
ค่ะ ที่เขาคาดเดาไว้เป็นหลงถิงจริงๆ เพราะว่าระหว่างหลงถิงกับเหลียงหยู้คุน ก่อนหน้านั้นมากก็คงไว้ด้วยความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติ เหลียงหยู้คุนฆ่าคนแทนหลงถิง สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว! แต่ว่าอยากจะจับหลงถิงเข้าคุก จะต้องใช้หลักฐานอีกมากมาย พยานบุคคล พยานวัตถุ จำเป็นต้องเอาทั้งหมดชี้ไปยังเขาจึงจะได้
เจิ้งซิ่วหยาเอามือจับศีรษะไว้ บีบบังคับหัวเราะฮ่าฮ่า “ท่านเซียว อย่างน้อยท่านบอกฉันว่าคือใครล่ะ? คนที่ท่านสงสัยคือใคร บอกฉันสักหน่อย วันหลังฉันสืบต่อไปก็จะมีประเด็นสำคัญไม่ใช่หรือ?”
ลั่วหานไม่พูด เรื่องนี้มีความหมายไม่ธรรมดาต่อตระกูลหลงทั้งหมด บริษัท MBK ทั้งหมด อีกทั้งเกี่ยวข้องกันกับแผนการแก้แค้นของหลงเซียว เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชัดเจนถึงจุดยืนของตนเองอย่างมาก
เชื่อฟังการวางแผนของเขา
หลงเซียวจับมือของลั่วหานเพิ่มความแรงนิดหนึ่ง แต่ว่าเขาคงไว้ด้วยความสงบอย่างที่มีอยู่เหมือนเดิม “ผมพูดสิ่งที่ผมคาดเดาไว้ออกมา กลับจะทำให้คุณผิดแนวทาง รอคุณสืบออกมาได้อีกบ้างค่อยมาหาผม ถ้าหากว่าคนที่คุณสงสัยกับคนที่ผมคิดเป็นคนเดียวกัน ผมจะช่วยคุณอีกแรงหนึ่ง”
เจิ้งซิ่วหยาคิดใคร่ครวญไปสักพัก รู้สึกคำพูดของเขามีเหตุผล ก็กลุ้มใจพูดว่า “คุณหลง คดีของเมืองหลวงทั้งหมดรวมกันขึ้นมาแล้ว ล้วนไม่ได้สลับซับซ้อนอย่างพวกคุณเหล่านี้ พวกเราถูกบังคับเข้าโอทีมาครึ่งเดือนแล้ว พูดได้ว่า พวกคุณก็หาเงินอย่างเงียบๆไม่ได้หรือ?”
เมื่อพูดถึงครึ่งประโยคหลัง เจิ้งซิ่วหยาตัวเธอเองก็อดไม่อยู่ พ่นเสียงหัวเราะออกมา
หลงเซียวพูดว่า “สิ่งที่คุณตำรวจเจิ้งพูดถูกครับ พวกเราควรหาเงินเงียบๆให้มากหน่อย จ่ายภาษีให้ประเทศมากหน่อย ยกเงินเดือนให้ข้าราชการอย่างพวกคุณ คุณตำรวจเจิ้งลำบากแล้ว มีโอกาสผมเลี้ยงข้าวคุณด้วยตนเอง”
หลงเซียวไม่รีบไม่ช้า คำพูดจริงใจด้วย
เจิ้งซิ่วหยาตื่นตกใจหนึ่งที “อย่าอย่าอย่า นั่นก็ไม่ต้องแล้ว ฉันยังมีงานต้องทำ——หมอฉู่ ลาก่อน”
ลั่วหานยิ้มตอบว่า “ลำบากคุณตำรวจเจิ้งแล้ว วันหลังฉันเลี้ยงข้าวคุณ ”
วางสายลง ลั่วหานนั่งตัวตรง คิ้วงดงามขมวดจนนูนขึ้น “ถ้าพูดอย่างนี้ หลงถิงกับเหลียงหยู้คุนคืออยากจะฆ่าปิดปาก คนที่รู้ความจริงในปีนั้นทั้งหมด พวกเขาได้สังเกตอะไรหรือ?”
หลงเซียวฟังเธอพูดอยู่ ในมือก็ไม่ได้อยู่เฉย ถอดผ้าเช็ดหน้าแห้งที่ม้วนอยู่ศีรษะของลั่วหาน ผ้าเช็ดหน้าพาดไว้อยู่บนไหล่ของเธอ ทำให้เส้นผมที่เปียกมากของเธอหย่อนลงมาตามธรรมชาติ พอดีพาดไว้อยู่บนผ้าเช็ดหน้าแห้ง
สระผมเสร็จชอบม้วนเป็นหนึ่งก้อน ความเคยชินนี้ไม่ค่อยดี
“อืม หลงถิงอาจจะกลัวว่า ลุงส้งรู้เบื้องหลังของเขา ดังนั้นจึงอยากจะฆ่าคนปิดปาก แต่ว่าตอนนี้ หลงถิงแหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว เขาอาจจะไม่บุ่มบ่ามลงมือกับลุงส้งอีก” หลงเซียวใช้มือทีละนิดทีละนิดหวีผมของเธอให้เสมอ หวีพอควรแล้ว ลุกขึ้นไปเอาเครื่องเป่าผม
ลั่วหานกลับมึนงงแล้ว “ครั้งก่อนอยู่ในงานเลี้ยงกลางคืนศาสตราจารย์ส้งกับหลงถิงเคยปะทะกันต่อหน้าต่อตา ฉันคิดว่าหลงถิงควรมีการตระหนักถึงวิกฤตมากกว่าจึงถูก เขาจะต้องลงมือกับอาจารย์ฉันอีกแน่นอน”
หลงเซียวเสียบปลั๊กของเครื่องเป่าผม เดินเข้ามาตามสายยาว เปิดรูปแบบต่ำลมร้อน หนึ่งหมัดหนึ่งหมัดช่วยเป่าผมให้เธอ “ดังนั้นล่ะ? คุณยังอยากจะพาเขาไปโรงพยาบาลหวาเซี่ยต่อไปอีกหรือ? โรงพยาบาลหวาเซี่ยพูดขึ้นมาแล้วสำหรับบริษัท MBK หลงถิงอยากจะฆ่าคน จะไม่ใช่ยิ่งง่ายกว่าหรือ?”
ลั่วหานหมุนศีรษะจ้องมองเขา ดวงตาที่สดใสฉลาดเปลวไฟเต้นอยู่ “เขาไม่ทำ! อีกทั้ง เขาจะคิดทุกวิธีปกป้องศาสตราจารย์ส้งอย่างแน่นอน!”
หลงเซียวหมุนศีรษะของเธอกลับไป เป่าผมยาวของเธอต่อ “คุณมีไอเดียอะไรแล้วล่ะ? พูดออกมาให้ฟังดูสิ”
ลั่วหานอธิบายอย่างชัดเจนไม่ว้าวุ่น “จากประสิทธิภาพการทำงานของหลงถิง ฉันคิดว่าไม่ต้องใช้เวลานานเขาจะต้องสืบที่อยู่ของแม่ได้อย่างแน่นอน ก็จะต้องรู้อาการของแม่ในตอนนี้อย่างแน่นอนเช่นกัน ถ้าหากว่าพวกเราปล่อยข่าวออกไปศาสตราจารย์ส้งสามารถช่วยทำการรักษาคืนความแข็งแรงให้แม่ หลงถิงจะไม่ทำให้เขาตายอย่างแน่นอน”
หลงเซียวนวดแก้มของเธอ เสียงที่เซ็กซี่เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก “อืม นี่ถือว่าเป็นวิธีที่ดีอย่างหนึ่ง เพียงแค่ ถ้าหากว่าเขารู้อาการความจริงของแม่แล้ว เกรงว่าทุกอย่างก็จะไม่เหมือนกันแล้ว”
ผมของลั่วหานเป่าแห้งแล้ว เธอปัดผมยาวไว้อีกข้างหนึ่ง พอที่ใช้ไหล่ของตนเองพิงไว้บนหน้าอกของเขา “สามีจ๋า ไม่ว่าเป็นเช่นไร พวกเราล้วนจะผ่านไปได้”
“ใช่ ล้วนจะผ่านไปได้ ผมจะให้โลกที่สะอาดสดใสใบหนึ่งแก่ลูกน้อยของพวกเรา”
——
เมืองเจียงเฉิง ตระกูลเสิ่น
ฉู่ซีหรานสวมชุดสวยหรูทั้งตัว ชุดกระโปรงยาวลากพื้นสีชมพูที่สวยงามกรีดกรายยั่วยวน บนคอสวมใส่เครื่องประดับที่แสงสีทองแวววาว แขนทั้งสองอุ้มลูกชาย ห้าวห้าวไว้ สวมใส่รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขกอย่างรีบร้อน
พอดีประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดออก รถเก๋งหรู Lincoln แบบเพิ่มความยาวสีดำคันหนึ่งขับตามคืนมืดเข้ามา ไฟส่องทางไกลส่องแสงลานของคฤหาสน์สว่างขึ้นขนาดใหญ่แผ่นหนึ่ง
แต่ว่าสักพัก รถเก๋งหรูจอดแล้ว คนขับรถเปิดประตูรถข้างหลังออก พ่อบ้านก็วิ่งตามขึ้นมาเช่นกัน เปิดประตูอีกข้างหนึ่งออก
ไม้เท้าหนึ่งอันยื่นออกมาจากในรถ ดันพื้นไว้ รองเท้าหนังสีดำตกอยู่ข้างๆของไม้เท้า ต่อจากนั้นก็คือชุดสูทสีดำชุดหนึ่ง
คนที่ลงจากรถของคือเสิ่นคั่ว สีหน้าของเขามีสีสันสดใส บนใบหน้าล้วนเป็นรอยยิ้มที่ลึกจนไม่เห็นก้น
ต่างกันแค่หนึ่งหน้าหนึ่งหลัง เสิ่นเหลียวก็ค้ำไม้เท้าไว้ลงจากรถ เขากับเสิ่นคั่วหน้าตามีความคล้ายกันสามส่วน ทั้งสองคนล้วนค้ำไม้เท้าไว้ มีประสิทธิผลลักษณะดั่งเป็นหนังตลกเล็กน้อย
ฉู่ซีหรานจ้องมองเสิ่นเหลียวอยู่ไกลๆ ในใจโกรธแค้นด่าว่าแก่แล้วยังไม่ตายอีก!
ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มอ่อนโยนรักใคร่มากมาย เดินขึ้นไปต้อนรับด้วยตัวเอง “สามีจ๋า!” เสียงหนึ่งอย่างอ่อนหวาน เรียกเสน่ห์จนยั่วยวนคนเหลือเกิน
ลูกน้อยที่เธออุ้มไว้อยู่หน้าอก ร้องเสียงหนึ่งออกมาอย่างอ่อนนิ่มและอ่อนแอด้วย “พ่อ…….”
จ้าวฟางฟางก็เดินขึ้นไปเช่นกัน ยื่นมือกอดแขนของเสิ่นคั่วไว้ “สามีจ๋า ระหว่างทางลำบากแล้ว”
มองเห็นเสิ่นคั่ว ในสมองของจ้าวฟางฟาง ฉายภาพที่เธอกับหวังเค่ยเจอกันใหม่อีกโดยไม่รู้ตัว เอาทั้งสองคนเทียบกันเล็กน้อย มีความต่างอย่างมากจริงๆ!
เสิ่นคั่วเหล่ตามองเธอหนึ่งที “วันนี้คุณชายใหญ่กลับบ้าน ล้วนกระตุ้นสติขึ้นมาให้ผม ปฏิบัติคุณชายใหญ่ให้ดีๆ!”
จ้าวฟางฟางกับฉู่ซีหรานล้วนพยักหน้า “ได้ค่ะ”
เสิ่นเหลียวไม่สะดวกอุ้มลูก หยอกเล่นกับห้าวห้าวที่อยู่ในอ้อมอกของฉู่ซีหรานหนึ่งที ยิ้มอย่างเป็นมิตรพูดว่า “ลูกชาย คิดถึงพ่อแล้วใช่ไหม?”
เด็กๆไม่ได้เจอบิดาผู้ให้กำเนิดมานาน หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะแปลกหน้า กลัวจนไม่กล้าพูด
ฉู่ซีหรานรีบยิ้มพูดว่า “ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ทุกคืนก่อนนอนก็จะถามฉัน พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ!”
สายตาของเสิ่นเหลียวมองลงไปข้างล่างตามลูกชาย ดวงตาที่ตรงๆมองเห็นเสื้อคอ V ลึกต่ำของฉู่ซีหราน กับแป้งขาวในคอเสื้อด้วยชุดราตรีที่พอดีตัวดึงหุ่นที่ภาคภูมิใจออกมา เค้าโครงที่ผลุบๆโผล่ๆ ทำให้ใจคนพลุ่งพล่าน
มือใหญ่ของเสิ่นเหลียวเลื่อนลงไปตามเอวของเธอกอดสะโพกที่อวบอิ่มของเธอไว้ “ยัยน้อย คืนนี้ผมจะปฏิบัติให้คุณอย่างดี”
พูดอยู่ มือใหญ่ของเขาจับขึ้นมา จับจนฉู่ซีหรานขนลุกไปทั้งตัว
“สามีจ๋า ฉันคิดถึงคุณมานานแล้ว” ฉู่ซีหรานอดทนความรู้สึกคลื่นไส้ไว้ ยิ้มหวาน
เสิ่นเหลียวออกจากคุกก่อนกำหนด ตระกูลเสิ่นจัดงานเลี้ยงกลางคืนที่มีอานุภาพเกรียงไกร ตั้งใจจัดงานเลี้ยงต้อนรับเพื่อเขาโดยเฉพาะ
หลังจากทานอาหารเสร็จ พ่อลูกบริษัทเสิ่นซื่อไปคุยธุระที่ห้องหนังสือจ้าวฟางฟางกับฉู่ซีหรานต่างแฝงไว้ด้วยความไม่หวังดีนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ฉู่ซีหรานหยิบแก้วน้ำชาศิลาดลดื่มน้ำชา คลุมเครือลึกลับพูดว่า “ คู่รักของคุณกลับมาแล้ว คืนนี้ไม่ไปรับใช้หรือ?”
จ้าวฟางฟางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน และไม่กล้าดุด่าเสียงดัง “คุณอย่าพูดเหลวไหล! ฉันกับเสิ่นเหลียวไม่มีอะไร!”
“เหอะๆ ไม่มีหรือ? ไม่มีก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ตามแฟนหนุ่มที่อยู่ข้างนอกของคุณจะเติมเต็มความต้องการของคุณ คุณจะต้องระมัดระวังหน่อยล่ะจ้าวฟางฟาง!” ฉู่ซีหรานดื่มน้ำชาอย่างช้าๆยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม
ในใจของจ้าวฟางฟางเหมือนดั่งฟ้าร้อง ดัง ฮึ้มฮึ้มฮึ้ม “ฉู่ซีหราน ตกลงคุณอยากจะทำอะไรกันแน่? ที่คุณเอาสิ่งของให้ฉัน”
ฉู่ซีหรานวางแก้วน้ำชาลง แหย่คางของเธอตามอำเภอใจ “รีบอะไรหรือ? เมื่อไหร่ควรให้คุณลงมือ ฉันย่อมจะให้คุณทำงานอยู่ดี”
จ้าวฟางฟางแทบจะสิ้นหวังจนหลับตาลง ขอบตาร้อนจัดเจ็บเมื่อย เธอทำไมตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ล่ะ!
เพื่อลูกชาย เธอกลายเป็นไส้ศึกของฉู่ซีหรานไปแล้ว วันหลังจะต้องฟังคำสั่งของฉู่ซีหราน เพื่อปกปิดผู้ชายที่ตนเองเลี้ยงไว้ ยังต้องถูกการควบคุมของฉู่ซีหรานอีก!
ให้ตายสิ!
“ฉู่ซีหราน คุณเข้ามา”
ประตูของห้องหนังสือในชั้นสองเปิดออก เสิ่นเหลียวยืนอยู่ข้างมือจับประตู ก้มมองฉู่ซีหรานที่แต่งหน้าหนา ริมฝีปากบางๆความเย็นชาที่ครึ้มมืด
ฉู่ซีหรานอ่อนช้อยลุกขึ้นมา เหยียบบันไดขึ้นข้างบน “สามีจ๋า มีเรื่องอะไรหรือ?”
เสิ่นเหลียวไม่ได้พูดอะไรอีก หมุนตัวไปยังห้องนอนของตนเอง ฉู่ซีหรานเดินตามเข้าไป เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งเหยียบเข้าประตูห้องนอน ไม้ยาวอันหนึ่งพุ่งใส่ขาของเธอมาอย่างไม่ทันตั้งตัว!
“เพี๊ยะ!!”
ไม้เท้าของเสิ่นเหลียวตีน่องขาของฉู่ซีหราน ในทันทีนั้นเธอเจ็บจนเซไปทั้งตัว ปุ้งปั้ง คุกเข่าลงไป!
หัวเข่ากับน่องขาของฉู่ซีหรานเจ็บจี๊ดเข้าหัวใจ ในทันทีนั้นก็หลั่งน้ำตาออกมา “สามีจ๋า คุณนี่คือ……คุณนี่คือทำอะไรล่ะ? ฮือๆๆ”
เสิ่นเหลียวหมุนตัวนั่งอยู่บนโซฟา ไม้เท้าในมือดันคางของฉู่ซีหรานไว้ ยกหน้าของเธอสูงขึ้นอย่างรุนแรง “ฉู่ซีหราน มึงช่างกล้ามาก! คิดไม่ถึงว่าคุณกล้าปล่อยแม่โสเภณีของมึงคนนั้นกลับมา!”
ฮึ้ม!
ในสมองของฉู่ซีหรานดั่งฟ้าร้องสนั่นขึ้นเสียงหนึ่ง เธอกลัวจนสีหน้าซีดเซียว ทั้งตัวสั่นจนแทบจะคุกเข่าไม่อยู่ “ท่านเสิ่น ฉัน..ฉันแค่คิดถึงเธอแล้ว อยากให้เธอกลับประเทศรวมตัวกันอีกครั้ง ท่านเสิ่นฉันขอร้องท่านปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องท่าน!”
เสิ่นเหลียวเอียงตัว ก้มตัวโผล่หัวไปประชิดใกล้กับตาของฉู่ซีหราน “ปล่อยมึงไปหรือ? ให้เหตุผลกับผมอย่างหนึ่งที่จะปล่อยมึงไป”
เหตุผลหรือ? เหตุผล!!
ฉู่ซีหรานกลัวจนตัวสั่นจ้องมองตาของเขา ไม้เท้าของเขา ลมหายใจหยุดชะงักหนึ่งที “ท่านเสิ่น……..ท่าน ท่านอยากจะให้ฉันทำยังไงหรือ? ฉัน ฉันล้วนเชื่อฟังท่าน”
เสิ่นเหลียวทิ้งไม้เท้าลง ใช้นิ้วดันกระดูกใต้คางของเธอไว้ ยิ้มเยาะเย้ยเย็นชา กลิ่นปากพ่นอยู่บนใบหน้าของเธอ สำลักเข้าไปในลมหายใจของเธอ “ ต่ำช้าเข้าไปในสายเลือดอย่างที่คิด เรื่องของแม่มึง พรุ่งนี้กูค่อยคิดบัญชีกับมึง คืนนี้รับใช้กูให้สบายหน่อย”
ฉู่ซีหรานสั่นระริกทั้งตัว มือทั้งคู่สั่นระริกกอดเข่าของเสิ่นเหลียวไว้ “ได้…….ได้ ฉันจะต้อง…….”
“จ๊วบ——”
จ้าวฟางฟางเพิ่งจะลุกขึ้น อยู่ดีๆได้ยินเสียงก้องที่กังวานแสบหูของแส้เฆี่ยนอยู่บนผิวหนังเสียงหนึ่งส่งมาจากห้องนอนข้างบน
“จ๊วบ!!”
เสียงนั้นที่ถูกเฆี่ยนจากแส้ยาว ดูเหมือนเฆี่ยนอยู่บนกายของเธอ ในทันทีนั้นเธอล้มใส่โซฟาอีกครั้ง ก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาอีกเช่นกัน
ตระกูลเสิ่น…….
ปีนั้นไฮโซระดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิงที่เธอทุ่มสุดชีวิตคลานเข้าไป กลับเป็นนรกแห่งหนึ่งที่ไม่สามารถพบตะวัน! เป็นสุสาน ที่ฆ่าคนไม่กะพริบตาแห่งหนึ่ง!
