เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 592 รากเดียวกัน
ณ โรงพยาบาลหวาเซี่ย ห้องพักผ่อน
หลังดูข่าวจบ หลินซีเหวินนั้นดูไม่ดีไปเลย แทบจะเป็นโรคซึมเศร้า!
อารมณ์ไม่ดีเลยสักนิด ไม่ว่ายังไงห้องทำงานนั้นอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็เลยไปห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างๆ ห้องโถงผู้ป่วยนอก ในที่ที่ไม่ไกลจากห้องพักผ่อนนั้นก็เป็นร้านขายของของโรงพยาบาล หลินซีเหวินนั้นได้ซื้อคันโตถ้วยใหญ่มาหนึ่งถ้วย
ลูกชิ้นปลา ปูอัด เต้าหู้ปลา ไส้กรอก มีอยู่เต็มถ้วยกระดาษถ้วยใหญ่ น้ำมันพริกสีแดงแทบจะล้นออกมา น้ำมันได้อาบเต้าหู้ปลา หลินซีเหวินได้เอาไม้เสียบมาลูกหนึ่งใส่เข้าปาก!
“บ้าเอ๋ย!”
รสที่เธอสั่งคือเผ็ดมากๆ เพราะงั้นตอนที่เต้าหู้ปลากำลังเข้าปากนั้นปากก็แทบระเบิดออกมา เผ็ดพอๆ กับพริกป่นเสฉวนเลยล่ะ!
หลินซีเหวินนั้นเผ็ดจนแทบปิดปากไม่ได้ นัยน์ตานั้นแดงขึ้นมาทันที ไม่รู้อาจจะคิดว่าเธอเสียใจจนร้องไห้ แทนที่จะเป็นเพราะพริกเผ็ดเกินไป น้ำตานั้นได้ไหลออกมา น้ำตาได้หยดลงที่ถ้วยกระดาษ ผสมกับพริกน้ำมัน
พอหลินซีเหวินเงยหน้า ทีวีในห้องพักผ่อนนั้นได้ฉายข่าวของวันนี้ซ้ำ หลงจื๋อที่ใส่เสื้อสูท ท่าทางจริงจังจนไม่รู้จะจริงจังยังไงแล้วได้ยืนอยู่หน้ากล้อง ตอบคำถามอยากไม่ติดขัด ไม่มีอาการสั่นเลยสักนิด
“ไอ่คนชั่ว! หลงจื๋อนายก็แค่ไอ่คนชั่ว!” หลินซีเหวินนั้นได้สูดหายใจไปไม่กี่ที แต่ไฟโกรธในใจนั้นได้ร้อนกว่าเดิม เพราะงั้นเธอถึงอยากจะกระชากหลงจื๋อออกมาจากทีวี แล้วก็ต่อยเขาจนหน้าไม่เหลือเค้าโครงเดิม!
“ไอ่คนชั่ว! ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนไป! ทำไมไม่กลับมาแล้วไม่บอกไม่กล่าวสักคำ! พูดกันไว้แล้วว่าไม่เอาMBK! ทำไม! คนหลอกลวง! นายมันคนหลอกลวง!”
หลินซีเหวินนั้นได้ด่าผ่านกระจก มือนั้นก็ไม่หยุดนิ่ง ได้เอาไม้เสียบเสียบไปที่ลูกชิ้น เสียบไปอย่างแรง เสียบไปเสียบมา ทำให้ลูกชิ้นกลมๆนั้นได้เสียรูปทรงไป
ข้างๆ ได้มีไม่กี่คนที่เตรียมมานั่งพักผ่อนที่ห้องพักผ่อน แต่พอเห็นสีหน้าที่โมโหของหลินซีเหวิน ก็เดินออกไปอย่างรู้งาน
ตอนที่เดินออกไปนั้นก็ยังได้พูดคุยกันว่า “คุณหมอหลินไม่เป็นไรนะ? คนที่เธอด่าเมื่อกี้เหมือนว่าจะเป็นคุณชายรองหลงในข่าวนะ”
“เธอจะไปเข้าใจอะไร นี่มันเป็นอาการการเกลียดคนรวยเบื้องต้น คุณชายรองตอนนี้นั้นเป็นประธานของบริษัทMBKแล้ว ต่อไปนั้นคงต้องก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ ดีไม่ดีพวกการงานของตระกูลก็เป็นของเขาทั้งหมด!”
“อ้อๆ! แบบนี้นี่เอง! คิดไม่ถึงว่าคุณหมอหลินนั้นจะเป็นเยาวชนคนโกรธ”
เสียงพูดคุยนั้นได้ไกลไปเรื่อยๆ หลินซีเหวินนั้นโมโหจนปวดท้อง “ไอ่บ้าหลงจื๋อ หน๊อยแม่นั้นอยากจะถลอกหนังนายออก! ตัดเอ็นให้ขาด ดื่มเลือดของนาย! แล้วก็กินเนื้อนาย! นี่แหนะๆๆ!”
เวลานี้ ในใจของหลินซีเหวินนั้นได้เต็มไปด้วยความโกรธ ความหวังที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือเอาเขาให้ตาย!
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์จู่ๆ เธอได้ดังขึ้นในตอนที่เธอโกรธจนแทบเป็นบ้า หลินซีเหวินได้เอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์——
บ้าเอ๋ย!
เบอร์ของหลงจื๋อ!
เบอร์นี้ใช้ไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ? เธอโทรไปหลายครั้งก็ไม่เคยที่จะโทรติด! แม่งเอ๋ย บ้านปู่นายเถอะ!
หลินซีเหวินได้รับโทรศัพท์ขึ้น แล้วก็ตะคอกใส่ไมค์ไปว่า “ไอ่ชั่ว! ไอ่เลว! ไปตายซะไอ่คนหลอกลวง!”
คนที่นั่งอยู่บนรถอย่างหลงจื๋อนั้นได้ขมวดคิ้ว แต่โทรศัพท์ก็ยังไม่ห่างจากหู ยอมให้หลินซีเหวินนั้นด่าจนพอใจ
ในที่สุด หลินซีเหวินก็ได้ด่าจนหมด “หลงจื๋อ ไปตายที่ไหนมาห๊ะ!”
เหมือนว่าหลงจื๋อจะไม่โมโหเลยสักนิด กลับยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่สวยเท่าไหร่ “ฉันไปตายที่เธอ จะรับไหม?”
ห่าเอ๋ย!
……
หลินซีเหวินออกจะประตู ได้เห็นหลงจื๋อที่เดินมาแต่ไกล เขานั้นยังใส่เสื้อสูทที่ใส่ตอนสัมภาษณ์ ดูดี หล่อเหลา สูงได้สัดส่วน ใบหน้าที่ร้ายกาจแต่งดงาม ได้โดดเด่นกว่าช่วงเวลาไหนๆ
หลงจื๋อได้กางแขนออก ยิ้มให้เธอ “ซีเหวิน ฉันกลับมาแล้ว”
นายไอ่บ้านี่ ฉันโมโหจนแทบบ้า! แต่พอฉันเห็นเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะใจไม่เต้นแรง ทนไม่ได้ที่จะไม่ชอบ ทำยังไงดี?
ในใจของหลินซีเหวินนั้นเป็นแบบนี้ แต่ว่าคำพูดที่พูดออกมานั้นกลับกัน
“ใครอยากให้นายกลับมา! หน้าไม่อาย!”
หลงจื๋อไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ ได้ใช้แขนที่ยาวของตนนั้นรั้นหลินซีเหวินเข้ามากอด คางนั้นได้วางตรงหัวของเธอ ได้หยุดการกระทำของเธอได้อย่างอ่อนโยน
“ขอโทษ ก่อนที่ฉันจะกลับมาไม่ได้ปรึกษากับเธอ เรื่องมันกะทันหันเกินไป ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน” หลงจื๋อได้อธิบายออกไป การกระทำนั้นได้หนักแน่น
หลินซีเหวินนั้นได้ดิ้นรนเพื่อที่จะหลุดจากการควบคุมของเขา บ้าเอ๋ย แรงของเขานั้นเยอะมาก เธอนั้นดิ้นไม่หลุด “ไม่เชื่อ! อะไรกะทันหัน! โทรศัพท์โทรมาไม่เป็นหรือไง! นายโง่เหรอ!”
หลงจื๋อหน้ามุ๋ย ยัยซาลาเปาโมโหหนักจริงๆ!
“ฉันนั้นได้ปาโทรศัพท์จนเสีย วันนี้พึ่งซื้อใหม่ ได้ใหม่ก็รีบโทรมาหาเธอเลย” เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง ไม่เหมือนโกหก
แน่นอน หลินซีเหวินก็ไม่ได้ต้องการหลักฐาน
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ว่ามา ทำไมอยู่ๆ ถึงกลับมา? ทำไมจู่ๆ ถึงได้สานต่อMBK? เหอะๆ คุณชายรอง สุดท้ายคุณของเสียดายมรดกของบ้านใช่ไหม? ปวดใจเหรอ?” หลินซีเหวินได้ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ได้ดมกลิ่นอายจากร่างกายเขา
เขานั้นได้บินกลับประเทศในระยะทางที่ไกล จากนั้นก็คงต่อด้วยการเข้าในสัมภาษณ์แล้วมั้ง? นับจากเวลาดูแล้ว เขาให้สัมภาษณ์เสร็จก็น่าจะตรงมาที่โรงพยาบาลเลย
เพราะงั้น คนบ้าหลงจื๋อนั้นไม่ได้ให้เวลาตัวเองพักผ่อนเลยสักนิด
โมโห แต่ก็เป็นห่วง
สายตาของหลงจื๋อนั้นได้มองลง ความเย็นและความเลือนรางของนัยน์ตานั้นได้มารวมกัน แต่กลับหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่มีเงินแล้ว กลับมาเอาเงินแล้วก็จะกลับไป”
“อย่ามาหลอกฉัน!”
“ไม่ได้หลอกเธอ เรื่องจริง เปิดร้านมันต้องใช้เงิน ขอเมียก็ต้องใช้เงิน งบประมาณของฉันไม่พอ ฉันให้เธอมาลำบากด้วยไม่ได้ เพราะงั้นกลับมาเอาเงินจากพ่อฉันนิดหน่อย”
คำพูดของหลงจื๋อนั้นพูดซะเหมือนจริงเลย หลินซีเหวินนั้นงงไปพักหนึ่ง
โก……หก!
“หลงจื๋อ นายพูดความจริงกับฉัน นายกลับมาคราวนี้ จะมาแข่งขันกับพี่ชายนายจริงๆ เหรอ นายแข่งกับเขา? จะตายยังไง ก็ยังไม่รู้” หลินซีเหวินพูดดุแล้วก็ใช้เหตุผล
หลงจื๋อได้พูดความจริงออกมา “ฉันรู้ การที่ฉันกลับมาคราวนี้ ถ้าไปได้ไม่สวย ก็จะสูญเสียทุกอย่าง แต่ว่าขอแค่มีฉันอยู่ ฉันก็จะสู้เคียงข้างMBK”
ห๊ะ? พูดอะไรนะ?
“นายบ้าไปแล้วเหรอ? เขาเป็นพี่ชายนายนะ? นายกินยาผิดไปเหรอ? พูดบ้าอะไรออกมา?” หลินซีเหวินได้เอามือไปแตะที่หน้าผากของเขา ตัวก็ไม่ร้อนแต่พูดบ้าอะไรออกมา
หลงจื๋อได้จับมือของเธอ ไปแตะที่หน้าของเขา “ซีเหวิน เรื่องพวกนั้นเดียวฉันจะอธิบายให้เธอทีหลัง แต่ว่าตอนนี้พูดไม่ได้ ฉันมาหาเธอก่อน เพราะกลัวว่าเธอจะโมโห แต่ว่าฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอนานไม่ได้ ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการต่อ”
“อืม……” หลินซีเหวินส่งเสียงออกไป ไฟในแววตานั้นได้ดับลง “เพราะงั้น ต่อไปนายจะแทนที่พี่ชายของนาย กลายเป็น ประธานของMBK ต่อไป ก็จะเป็นคนดังของทุกคนแล้ว”
หลงจื๋อพยักหน้า เขาต้องยอมรับ นี่มันเรื่องจริง “เชื่อฉัน ไม่ว่าจะจะกลายเป็นคนแบบไหน ไม่ว่าคนอื่นจะมองยังไง ฉันก็เป็นแฟนของเธอ ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจ”
“เหอะเหอะ! ผู้ชายที่นอกใจก็พูดประโยคนี้ออกมาทั้งนั้น!”
แต่ว่า ผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ชอบฟังล่ะ? คิดแล้ว รู้สึกว่าน่าสมเพช
“ไม่มีทาง เชื่อฉันเถอะ”
“พอเถอะ! ใช้การกระทำมาพิสูจน์”
หลงจื๋อพยักหน้า ไม่ได้อ้อนหลินซีเหวินต่อ ได้จัดเสื้อการให้เธอ ตบบ่าของเธอทั้งสองข้าง “ฉันไปก่อนนะ รอฉันทำธุระเสร็จก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอดูแลตัวเองให้ดีๆ”
“ไม่ต้องการนายให้มาอยู่เป็นเพื่อน ฉันยุ่งมาก รีบไปเถอะ”
“อืม”
รถLincolnสีดำได้ขับออกไป หลินซีเหวินได้มองรถหรูที่ขับห่างออกไป มองหลงจื๋อที่ยืนในจุดที่สูง คิดว่าต่อไปคงมีทางเดินที่ต่างกัน……
“โอ๊ย! เรื่องดีไม่ใช่เรื่องร้าย ถ้าเป็นเรื่องร้ายก็หลบไม่พ้น! บ้าเอ๊ย! ชีวิตนี้ของฉัน ชาติก่อนคงเป็นคนไม่ดีแน่ๆ!”
——
“พี่ชาย พวกเรามาเจอกันหน่อย”
ที่ห้องทำงานบริษัทฉู่ซื่อ ท่านเซียวได้รับสายจากหลงจื๋อ
ใช่ เขามาแน่
“ได้” หลงเซียวตอบตกลงไปคำเดียว
หลงจื๋อขับรถไปที่หนึ่งในแถวชานเมือง สายบนรถก็ได้เชื่อมอยู่ “ไปร้านน้ำชาเถอะ ร้านที่พี่กับพ่อเคยไป”
ร้านชา?
หลงเซียวตอบ “ได้”
จี้ตงหมิงเดินเข้ามา “เจ้านาย รถได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ใช้ตอนนี้ไหมครับ?” ไม่ช้าไปไม่เร็วไป ได้เวลาพอดีเลย
“ใช้ ฉันจะไปร้านน้ำชาแถวชานเมือง มีเรื่องอะไรให้ไปหาคุณชายกู้ ก่อนที่ฉันจะกลับมา ห้ามติดต่อมาหาฉัน”
หลงเซียวได้เอาเสื้อสูทสีน้ำเงินที่แขวนไว้ มาสวนอย่างสง่า ได้กลัดกระดุมด้วยมือข้างเดียว
จี้ตงหมิงพูด “เอางี้ ผมขับรถไปส่งคุณดีกว่า? เมื่อกี้หยังเซินได้ขับรถไปส่งไป๋เวยไปประชุมแล้วครับ”
หลงเซียวได้เอาเสื้อโค้ทเทรนช์โค้ตฤดูใบไม้ร่วงยาวสีกาแฟอ่อนที่แขวนไว้มา สองแขนได้สวมเข้าไป สวมเสร็จ “ไม่ต้อง ฉันขับรถไปเอง นายอยู่ที่นี่แหละ”
จี้ตงหมิงได้ส่งกุญแจให้เขาด้วยสองมือ “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลงเซียวเอากุญแจ “เป็นเสี่ยวจื๋อ อาจจะเกิดเรื่องแล้วจริงๆ”
Lincolnสีดำกำลังขับรถอยู่บนท้องถนน ล้อรถที่หมุนอย่างรวดเร็วได้พัดเอาใบไม้เหลืองแห้งบนถนนปลิวขึ้น ชายหนุ่มที่ขับรถสีหน้านิ่งเรียบ ดวงตาที่ลึกคู่นั้นเหมือนสระน้ำเย็นที่ไม่มีก้น
รถของหลงเซียวได้มาถึงร้านน้ำชา ลานจอดรถได้มีรถLincolnที่ได้แต่งเพิ่มความยาวจอดอยู่อย่างสะดุดตา ความยาว ลักษณะของรถที่ดูเว่อร์ ได้กินที่จอดในลานจอดรถไปหลายที่ นั่นเป็นรถที่เสี่ยวจื๋อขับมา
หึหึ รถของหลงถิง!
หลงเซียวได้จอดรถ ก้าวขาเดินตรงไปที่บันได
ตอนที่เขาไปถึง หลงจื๋อก็ได้นั่งรอก่อนแล้ว เขากำลังแช่ชา ล้างแก้ว ชงชาแบบติดๆ ขัดๆ
“เสี่ยวจื๋อ”
หลงจื๋อเงยหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ เข้ามาเลย ชงชาเสร็จพอดี”
“อืม”
หลงเซียวถอดเสื้อโค้ตแขวนไว้อย่างดี ปลดกระดุมเสื้อสูทไปเม็ดหนึ่ง นั่งขัดสมาธิบนเสื้อผ้า “อยู่ๆ นายก็กลับมา ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ”
หลงจื๋อเอาแก้วดินเผาสีดำใบเล็กให้เขา ภายนอกสีดำ ข้างในสีขาว สีชาล่องลอยเปร่งประกาย
“เทียบกับเรื่องนี้ มีเรื่องที่ทำให้ผมตกใจกว่านี้อีก ทำให้ผมตกใจตกแทบจะเป็นบ้าที่อเมริกา เพราะงั้นผมอย่างจะกลับมา ถามพี่ให้รู้เรื่อง”
มือที่ยาวของทั้งสองได้สบกัน แก้วในมือหลงจื๋อได้ถูกส่งไปให้หลงเซียว
หลงเซียวแค่รู้สึกว่าชา เหอะๆ ……
หลงเซียวได้ดื่มชาไปอึกเดียว รสชาติจืดเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นมือใหม่ ตอนที่ต้มชานั้นใส่น้ำเยอะไป ทำให้รสชาติของชานั้นจางไป
หลงจื๋อจิบไปนิดหนึ่ง ขมวดคิ้ว “รสชาติไม่ดีเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไรหรอก” หลงเซียวได้ดื่มต่อ กับเขาแล้วนั้นยอมหมด
หลงจื๋อยิ้มเรียบๆ “ผมจำได้ว่าพี่เป็นคนที่เข้มงวด ดื่มชากินข้าวก็ต้องดีที่สุด”
คำพูดพวกนี้ เมื่อก่อนหลงจื๋อไม่เคยพูดออกมา
หลงเซียวได้ดื่มชาจนหมดแก้ว “อยากจะถามอะไร? ว่ามา”
หลงจื๋อก็ดื่มชาจนหมด ทั้งสองพี่น้องได้นั่งขัดสมาธิ ตาทั้งคู่ได้มองประสานกัน เลื่อนลอย
“พี่ให้ผมกลับMBK บอกว่าอยากจะเริ่มแข่งขันกับผม ทำไม? เดิมพวกเราก็เป็นพี่น้อง พี่ทำไมยังจะมาแข่งกับผม? ผมเรียนไม่เก่ง แต่ผมรู้ เดิมก็เป็นรากเดียวกัน จะบีบบังคับไปทำไม!”
