ตอนที่ 610 วันที่ 7 เดือน 3เป็นวันเจ้าหญิงของฉันตลอดไป
“คนตาย”
หวังเค่ยกุมหน้าผากของตนเอง ความเหนื่อยล้าบนใบหน้ามากกว่าเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด
เพื่อตรวจสอบเลขบัญชีที่ปกปิดให้ชัดเจน เขาอดหลับอดนอนทั้งคืน ตรวจสอบจนนั่งไม่ติด ในที่สุดก็ตัดสินใจบอกหลงเซียว
“คนตาย? เป็นคนตายได้อย่างไร?”
หลงเซียววางปากกาลง ใจจดจ่อฟังคำพูดของหวังเค่ย หวังเค่ยเป็นเสาหลักของฝ่ายเทคโนโลยี ป้องกันแฮกเกอร์ ตรวจสอบช่องโหว่ เทคโนโลยีในการไล่ล่าม้าโทรจันและอื่นๆเป็นอันดับต้นๆ หลงเซียวเชื่อมั่นในระดับของเขา
หวังเค่ยส่งข้อมูลการตรวจสอบของตนเองให้กับหวังเค่ย เป็นกระดาษพิมพ์หนึ่งฉบับ มีรูปถ่ายด้านบนหนึ่งรูป ยังมีคำชี้แจงเล็กน้อย เป็นการแนะนำชีวประวัติของคนคนนั้นเล็กน้อย
“ฉันเจาะเข้าไปในฐานข้อมูลอเมริกาและขโมยสิ่งเหล่านี้ ข้อมูลถูกปิดกั้นทุกด้าน มีอย่างนี้เท่านั้น บนอินเตอร์พื้นฐานตรวจสอบไม่พบสิ่งใด คุณลองดู”
เขาเปิดเอกสารชั่วพริบตา หลงเซียวก็ถูกใบหน้าบนรูปถ่ายยึดลมหายใจทั้งหมด ทันใดนั้นเลือดที่แข็งแกร่งและทรงพลังก็พุ่งขึ้นที่หน้าผาก !
ชายในรูปคาดไม่ถึงจะเป็นหนึ่งคนในรูปถ่ายหมู่ที่เขาเคยเห็น เหมือนกันทุกอย่าง!
คนนี้ก็คือรุ่นเอินที่ส้งชิงเซวี๋ยนพูดผิด เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เริ่มต้นกิจการด้วยกันกับมู่เส้าเอินในตอนนั้น
จากนั้นคนเหล่านั้นก็หายสาบสูญไปท่ามกลางผู้คนมากมาย ไม่มีข่าวคราวใดๆ
ไม่คาดคิดว่าเขาจะได้เห็นคนเหล่านี้อีกครั้งหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าเป็นในฐานะ “คนตาย”
หลงเซียวรู้สึกว่ามือของตัวเธอถูกก้นบุหรี่เผาเล็กน้อย ข้อมูลถูกเขาจับไว้แน่น!
“นี่เป็นข้อมูลทั้งหมดหรอ? ญาติพี่น้องของเขาล่ะ?” มือของหลงเซียวโกรธเพราะว่าสั่น เขาพบว่าเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้ได้อย่างใจเย็น!
ไม่มีทาง!
เมื่อนึกถึงว่าคนเหล่านี้ที่ผลักพ่อลงไปในเหวลึก หลงเซียวแทบรอไม่ไหวที่จะขุดศพพวกเขาออกมาและเผาให้เป็นเถ้าถ่าน!
ไม่เป็นเช่นนี้ ก็ไม่สามารถปลอบโยนวิญญาณของพ่อบนสวรรค์ได้!
หวังเค่ยไม่รู้ว่าทำไมหลงเซียวถึงมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ ฟังเขาแล้วตอบกลับว่า “ตรวจสอบไม่เจอ ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีพ่อแม่หรือลูก ไม่มีคู่สมรส เจ็บป่วยเสียชีวิตเมื่อห้าปีก่อน เขาอยู่อเมริกาตลอด สัญชาติยังอยู่ในอเมริกา ประเทศจีนไม่มีบันทึกใดๆเกี่ยวกับเขา ฉันคิดว่าน่าจะเป็นผู้อพยพรุ่นที่สองที่เกิดในอเมริกา”
นอกจากนี้ หวังเค่ยก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร
“แย่จริงๆ! ตายได้อย่างไร!” หลงเซียวตบข้อมูลบนโต๊ะดังปังด้วยความโกรธ เส้นเลือดบริเวณหัวคิ้วเต้นเร็วขึ้น
หวังเค่ยยิ่งไม่เข้าใจ “ท่านประธานอยากจะขอบคุณคนคนนี้ใช่ไหม? ฉันเคยตรวจสอบการเงินของบริษัทฉู่ซื่อแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เงินสองครั้งนี้ทันเวลา บริษัทฉู่ซื่อก็สามารถยากที่จะรั้งไว้ต่อไปได้ คนคนนี้คือผู้มีพระคุณของบริษัทฉู่ซื่อ”
เป็นไปได้ไหมที่ท่านเซียวรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถขอบคุณผู้มีพระคุณด้วยตนเองได้ ? แต่ปฏิกิริยาไม่น่าจะมากมายขนาดนี้หรือเปล่า?
หลงเซียวตบมือใหญ่ของตนเองลงอย่างเย็นชา ไม่รู้ว่าเส้นเลือดสองสามเส้นปูดขึ้นมาหลังมือเมื่อไหร่ “ไม่ใช่ คนนี้กับฉันมีเรื่องอื่นกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะสายเกินไปแล้ว”
แต่ว่า เขาแอบช่วยบริษัทฉู่ซื่อได้อย่างไร? ผู้ก่อตั้งบริษัทฉู่ซื่อคือพ่อของลั่วหาน คนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของลั่วหาน?
เขาแอบช่วยบริษัทฉู่ซื่อ เขาคงจะเป็นเพื่อนกับพ่อตาหรอ?
พูดอย่างนี้……พ่อตากับพ่อผู้ให้กำเนิดของเขา หรือว่าเป็นศัตรูกัน?
Fuck!
เป็นไปไม่ได้!
หลงเซียวเคยตรวจสอบพ่อฉู่มาก่อน เขาใสซื่อมือสะอาด ทำงานเปิดเผยเที่ยงตรง เป็นผู้อาวุโสที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง ไม่สามารถเป็นเหมือนกับแก๊งมาเฟียได้
หลงเซียวรีบนวดหัวคิ้วอย่างหงุดหงิด อารมณ์ค่อนข้างไม่ดี!
หวังเค่ยตกใจกับการแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา “ท่านประธาน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไม่เช่นนั้นฉันจะกลับไปตรวจสอบต่อ ดูว่าคุณรุ่นเอินกับบริษัทฉู่ซื่อมีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกัน”
หลงเซียวโบกมืออย่างอ่อนแรง “อืม ไปเถอะ”
รุ่นเอิน? ถ้ามีคนคนนี้จริง ลั่วหานน่าจะรู้จัก
แต่ว่าหลงเซียวไม่อยากให้ลั่วหานกังวลเรื่องของบริษัท สายตาเปลี่ยนจากสิ่งหนึ่งไปเป็นอีกสิ่งหนึ่ง หลงเซียวนึกถึงใครบางคน
——
ลั่วหานยิ่งง่วงง่ายขึ้น ยังยิ่งหิวง่ายขึ้นเรื่อยๆ กินข้าวแล้วยังรู้สึกท้องว่างอยู่
หยิบสตรอเบอรี่ที่ล้างแล้วใส่ปาก ลั่วหานสวมรองเท้าแตะเดินเล่นที่ห้องโถงของคฤหาสน์ ถ้ากินไม่หยุดต้องกลายเป็นคนอ้วนแน่นอน เธอต้องรักษารูปร่าง ไม่ยอมให้ตนเองอ้วนอย่างเด็ดขาด!
เดินอยู่ในห้องรับแขกสองสามรอบ ดูหนังสือสักพัก ลั่วหานหยิบจานผลไม้และขึ้นไปชั้นบน มะม่วงหั่นบางๆในจานผลไม้ แต่ละชิ้นๆจัดวางไว้เท่ากันอย่างดี องุ่นสีม่วงวางอยู่ข้างๆ
การกินองุ่นดีต่อพัฒนาการด้านตาของทารกในครรภ์ ทุกๆวันเธอต้องกินสักเล็กน้อย ส่วนถั่ววอลนัท ถั่วอัลมอนด์ผลไม้เปลือกชนิดไม่ปอกเปลือก ทุกๆวันก็ขาดไม่ได้
ตามมาตรฐานนี้ต่อไป เธอไม่อ้วนจนกลายเป็นหมูก็แปลก
ลั่วหานไปที่ห้องหนังสือ นั่งอยู่ที่นั่งของหลงเซียว เก้าอี้ของหลงเซียวสูง สามารถปรับเป็นนอนราบได้ นั่งสบาย
หมอฉู่ผู้เบื่อหน่ายเลยถือโอกาสมองสำรวจไปที่ของใช้ในห้องทำงานเขา
ต้องบอกว่า ห้องทำงานของหลงเซียวสะอาดมากจริงๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ชาวราศีกันย์ก็ตาม แต่นิสัยการรักสะอาดยิ่งกว่าชาวราศีกันย์เสียอีก
ถือโอกาสหยิบจับสิ่งของ ลั่วหานไม่ทันระวังไปกดโดนสวิตช์คอมพิวเตอร์ เดสก์ท็อปที่มีการกำหนดค่าสูงมากจะเปิดในไม่กี่วินาที!
ลั่วหานรู้สึกตกใจเมื่อหน้าจอสว่างขึ้น เงยหน้ามองแสงสลัวสีฟ้า
คอมพิวเตอร์มีรหัสผ่าน ลั่วหานไม่เคยถามรหัสผ่านของหลงเซียวคืออะไร
คาบมะม่วงเคี้ยวอยู่ในปาก ลั่วหานพูดกับตัวเอง “หลงเซียวใช้รหัสอะไร? วันเกิดของเขาหรอ?”
อืม……ถึงแม้ว่ารหัสผ่านวันเกิดค่อนข้างLOWมาก แต่ก็ลองดูได้
เห็นได้ชัดเจน ไม่ถูก
ลั่วหานลองวันเกิดของตนเองอีกครั้ง ก็ไม่ถูก
วันครบรอบแต่งงาน? วันที่ตั้งครรภ์? วันเกิดของหยวนชูเฟิน?
ทั้งหมดไม่ใช่
ลั่วหานใจคอห่อเหี่ยว ระบบรักษาความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์เปิดไม่ได้ มันน่าอึดอัดเกินไปแล้วไหม?
เลื่อนขึ้นไป ลั่วหานตัดสินใจลองดู!
แต่ว่า ล้มเหลว
โอเค ลั่วหานตัดสินใจไม่ให้ตนเองกลุ้มใจ
หยิบมือถือขึ้นมา ลั่วหานส่งข้อความให้หลงเซียว
“สามี ถามคำถามคุณหน่อย คุณต้องตอบตามความเป็นจริง”
ข้อความส่งออกไป ลั่วหานเอนหลังบนเก้าอี้และอาบแดดอย่างสบายๆ เพลิดเพลินไปกับภาพหมู่ของทั้งสองคนบนโต๊ะทำงานของหลงเซียว ใช้นิ้วของคุณเพื่อเรียนรู้การเคลื่อนไหวของหลงเซียวโดยแตะๆที่พักแขนของเก้าอี้ อา รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด!
“อะแฮ่ม!” ลั่วหานกระแอมในลำคอ เลียนแบบน้ำเสียงของหลงเซียวสั่งสอนผู้คน
“นี่คือเอกสารแผนงานที่คุณเขียนหรอ? เอาไปเขียนใหม่! เขียนไม่ดีคุณก็ไปให้พ้น!”
“แล้วก็คุณ ฉันต้องการเป็นPPT ไม่ใช่หนังสือฉลองพิธีแต่งงาน!” ฮ่าฮ่าฮ่า!
ลั่วหานยิ้มกับตัวเองไม่หยุด ข้อความส่งมาแล้ว มิเช่นนั้นเธอจะติดเป็นนิสัยอย่างแน่นอน
หลงเซียวตอบกลับมาง่ายมากๆ “โอเค”
เขาน่าจะยุ่งอยู่หรือเปล่า?
“รหัสผ่านคอมพิวเตอร์ของคุณคืออะไร?” ลั่วหานจะไม่ถ่วงเวลาเขามากเกินไป ถามไปตรงๆ
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ยกมุมปากขึ้น ที่แท้นี่คือคำถาม
“ลั่วลั่วฉันรักคุณ”
เขาไม่ตอบรหัสผ่านกลับมา แต่ตอบกลับมาห้าคำ ลั่วหานเมื่อเห็นก็นิ่งไป นี่ก็คือคำตอบหรอ?
ไม่อยากให้เธอรู้รหัสผ่านก็บอกตรงๆ เธอจะไม่ทำให้ลำบากใจอีก
“โอเค ฉันแค่อยากรู้อยากเห็น ฉันไปเปิดคอมพิวเตอร์ของฉันก็ได้” ลั่วหานยักไหล่ ยังต้องให้ศักดิ์ศรีของผู้ชาย!
หลงเซียวยิ้ม “ฉันบอกว่ารหัสผ่านคือลั่วลั่วฉันรักคุณ”
ลั่วลั่วจ้องหน้าจอโทรศัพท์ “……”
ลั่วลั่วฉันรักคุณ?
เธอวางโทรศัพท์
พิมพ์แป้นพิมพ์ “luoluowoaini”
ไม่ถูก
อีตาบ้าหลงเซียว!
ลั่วหานลองอีกครั้ง “luoluo521”
ติ๊งต่อง!
คอมพิวเตอร์เปิดเครื่อง!
ลั่วหานมองไปที่หน้าจอความละเอียดสูงขนาดใหญ่ก็สว่างเหมือนสกายไลท์ รอยยิ้มเมื่อกี้ที่อยู่บนใบหน้าของเธอ ตอนนี้ลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น! ระบบป้องกันของหน้าจอคอมพิวเตอร์กลายเป็นรูปถ่ายของเธอ! บนหน้าจอขนาดใหญ่คือรูปถ่ายของเธอที่สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอในภาพสวมเครื่องแบบของปริญญาตรี ถือใบรับรองปริญญาที่ม้วนไว้ในมือ ในตอนนั้นเธอยังเด็กเหมือนแอปเปิ้ลเขียวหนึ่งลูก ใบหน้าอมชมพูเต็มไปด้วยคอลลาเจน เด็กผู้หญิงวัยรุ่น รอยยิ้มเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทอเป็นประกาย
เธอแทบจำไม่ได้ว่าตนเองได้ถ่ายภาพหมู่นี้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะมี!
หลงเซียวน่าทึ่งเกินไปหรือเปล่า?
เธอกำลังครุ่นคิดอู่ facetimeของคอมพิวเตอร์ จู่ๆคำเชิญวิดีโอก็ดังขึ้น ลั่วหานตกใจอีกครั้ง
กดเปิดคำเชิญวิดีโอ ด้านบนเป็นชื่อของหลงเซียว ลั่วหานหัวเราะคิกคิก
“ท่านประธาน เวลาเข้างานไม่ทำงานดีดีหรอ? ในปากคาบสตรอเปร์รี่นมสดสีแดง กัดหนึ่งคำหวานฉ่ำ หวานถึงใจจริงๆเลย
หลงเซียวนั่งอยู่ห้องทำงาน หลังพิงเก้าอี้ท่านประธาน แขนกดอยู่หลังศีรษะ “พักสิบนาที คิดถึงคุณแล้ว อยากเห็นคุณ”
รสชาติสตรอเบอร์รี่ของลั่วหานยิ่งหวานขึ้นไปอีก เท้าคางมองเขาด้านใน หลงเซียวในระดับ HD Pixels ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด ไม่มีตำหนิบนใบหน้า
“ดูดีแล้วหรือยัง? ไปทำงานเถอะ ถูกเลขาของคุณมาเห็นเข้าจะไม่ค่อยดี”
“ไม่เอา ดูอีกสักนิด” เขาไม่ทำอะไรเลยจริงๆ ก็ดูเธออยู่อย่างนี้ มันเหมือนกับการชื่นชมภาพวาดที่มีชื่อเสียงระดับโลก
ลั่วหานยิ้มแล้วปิดใบหน้า “หลงเซียว อย่ามาล้อเล่น ฉันเป็นคนในใบทะเบียนสมรสของคุณ”
หลงเซียวเอนหลังพิงเก้าอี้และยกศีรษะขึ้น ลั่วหานบนหน้าจอถือผลไม้ติดมือ ผมเผ้ามัดหลวมๆ รูปร่างที่นุ่มนวลแบบนี้ ทำให้เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ทำให้เขาเฝ้ารอยามราตรีที่จะมาถึงนี้
“คนในใบทะเบียนสมรสของฉัน เป็นผู้หญิงสวยบนหน้าจอ คุณเป็นใคร?” หลงเซียวแกล้งเธอ
หลงเซียวมีเอกสารกองใหญ่ที่จำเป็นต้องแก้ไข แต่ในตอนนี้เขาอยากอยู่ด้วยกันกับเธอจริงๆ ถ้าไม่มีเธอ งานในมือ ยอดคงเหลือในบัตรATM หุ้นของบริษัท จะมีความหมายอะไรอีก?
“งั้นฉันเป็นใคร? ฉันเป็นภรรยาที่ไม่ดีจึงทิ้งขว้างหรอ? ฉันเพิ่งจะอยู่บ้านวันเดียว ยังไม่ใช่หญิงแก่นะ!” ลั่วหานเสยผม แสดงใบหน้าที่สะอาดสะอ้านให้เขาดู
“คุณ? คุณเป็นแม่ของลูกฉัน”
ลั่วหานเคลิ้มไปเลย “พูดมาก!”
โทรศัพท์ของหลงเซียวสั่นเล็กน้อย มีคนตอบกลับข้อความที่เขาส่งไป
คำสี่คำที่โผล่ออกมา “ได้อย่างแน่นอน!”
ไม่มีคำอธิบายหมายเลข แสดงที่มาจากเมืองเจียงเฉิง
หลงเซียวไม่สนใจ ผ่านไปไม่ถึงห้าวินาที ข้อความที่สองก็ส่งมา “ฉันจะรอคุณ”
หลงเซียวนำโทรศัพท์คว่ำลง ไม่ดูอีก
“เมื่อตอนฉันแต่งงานกับคุณ คุณเป็นผู้หญิงที่สวยงดงาม ตอนนี้กลายเป็นอย่างนี้แล้ว……อืม คุณจะบอกว่า ฉันสามารถยื่นขอคืนสินค้าได้หรอ?”
หลงเซียว! ฉันจะบีบคอคุณผ่านจอให้ตายไปเลย!
ลั่วหานไม่พอใจคำพูดเขา “ไม่ได้! คืนสินค้าไม่ได้! แต่งกับฉันแล้วก็ต้องรับผิดชอบฉันด้วย! ฉันเป็นแม่บ้านจึงทอดทิ้งหรอ? อย่างนั้นก็ไม่ได้!”
หลงเซียวทำงานมาเกือบทั้งวันก็เหนื่อยเวียนหัว แต่การพูดคุยกับลั่วหานก็เหมือนกับการได้ดมกลิ่นดอกไม้ จู่ๆฝนในฤดูใบไม้ผลิก็โปรยลงมา สบายไปทั้งตัว
“คุณไม่ใช่แม่บ้าน เป็นสาวน้อยตลอดไป เป็นเจ้าหญิงของฉัน” เขาอยากอยากจะผ่านหน้าจอไปเอาเธอมากอดจริงๆเลย! อยากมากๆ!
ลั่วหานรู้ว่าหลงเซียวปากเก่ง สามารถเรียกคนตายว่ามีชีวิตได้ทุกครั้ง จงใจพูดโต้แย้งกับเขา “ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันนะ เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว วันที่ 8 เดือน 3วันสตรีสากลของทุกๆปีก็คือเตรียมไว้ให้ผู้หญิงอย่างฉันนี้”
ความสามารถในการโจมตีตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว!
หลงเซียวนวดๆหัวคิ้วตนเอง “เราไม่เคยเป็นวันสตรี พวกเราเป็นวันเจ้าหญิงเท่านั้น”
“วันเจ้าหญิง? แต่งเรื่องใช่ไหม?” ลั่วหานจำไม่ได้ว่ามีเทศกาลที่ยอดเยี่ยมนี้
“มี วันที่ 7 เดือน 3ก็คือวันเจ้าหญิง เจ้าหญิงของฉันเท่านั้
