ตอนที่ 628 อยากจะเล่นยังไง แล้วแต่นายสิ
เกาจิ่งอานและเหลียงหยู้คุนแยกกันยืนอยู่บนโต๊ะเกมทั้งสองข้าง พนักงานเสิร์ฟสาวสวยในชุดเสื้อกั๊กสีดำ(เจ้ามือ) ยืนอยู่ตรงกลางโต๊ะทรงกลมบริกรแต่งหน้าหนาหนักอย่างประณีต ทาลิปสติกสีแดงสดที่ริมฝีปากและหวีผมยาวเป็นหางม้าเรียบร้อย
เธอยิ้มให้ทั้งสองคนเล็กน้อย “ท่านเหลียง คุณเกา พวกคุณอยากเล่นอะไรคะ?”
เกาจิ่งอานดูอ่อนน้อมถ่อมตนและยื่นมือไปหาเหลียงหยู้คุน หัวเราะหึ “ผมแล้วแต่คุณเหลียงครับ”
เหลียงหยู้คุนโค้งมุมปาก “ในเมื่อคุณเกาให้เกียรติผม งั้นผมไม่เกรงใจละนะ เล่นอันที่ง่าย ๆ ก็แล้วกัน เล่นไฮโล (Sic Lo) เล่นได้ไหมล่ะ?”
เกาจิ่งอานสบถด่าอยู่ในใจ แต่สีหน้ายังคงยิ้มแย้ม ในเมื่อนายใหญ่นายเป็นเจ้า “แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว ขอเพียงคุณเหลียงชอบ เล่นอะไรก็ได้ครับ”
เมื่อครู่เกาจิ่งอานเล่นไพ่การ์ดมาตลอด หรือไม่ก็รูเล็ต แต่ว่าไม่ได้ยุ่งกับลูกเต๋าเลย
ถ้าจะให้พูดถึงการเล่นลูกเต๋า ต้องเรียนรู้เยอะมาก แต่ที่ง่ายคือการเล่นทอยลูกเต๋า ตามกฎทั่วไปแล้ว รวมแต้มของลูกเต๋าสามลูกเข้าด้วยกัน น้อยกว่า10คือต่ำ และที่เหลือคือสูง เจ้ามือวางเดิมพันหากได้ก็จะชนะ เงินในมือจะเพิ่มเป็นสองเท่า หากไม่ถูก เงินในมือก็จะสูญไป
แบบนี้โอกาสชนะคือห้าสิบห้าสิบ แต่เมื่อพนักงานของกาสิโนดำเนินการถ้วยลูกเต๋าพวกเขา มีความลับที่รู้กันดี มีสถานการณ์ที่เรียกว่าลูกเต๋าในเวลานี้ความน่าจะเป็นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ สามารถเปลี่ยนแปลงได้หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว สามารถเปลี่ยนรูปของผลของมันแบบสุดกู่
ความน่าจะเป็นที่นักพนันจะชนะจึงมีแค่ 48.61% เท่านั้น
ดังนั้น ต้องเรียนรู้มาก
หลังจากที่เกาจิ่งอานคิดเรื่องนี้ในใจเขาก็มองไปที่เหลียงหยู้คุนโดยมีเพียงรอยยิ้มและไม่พูดอะไร
เหลียงหยู้คุนหาเงินเข้ากาสิโนอย่างไม่ปิดบัง
แม่ง!
พนักงานหยิบถ้วยและใส่ลูกเต๋าสามลูกลงไป ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ท่านเหลียง คุณเกา จะแทงสูงหรือแทงต่ำคะ?”
เกาจิ่งอานยิ้มและพูดอย่างนอบน้อม “คุณเหลียง เชิญคุณก่อน”
เหลียงหยู้คุนยิ้มและพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ลูกน้องของเขาวางชิปลงบนโต๊ะหนึ่งหมื่นในเกมแรก เป็นการเล่นแบบรักษาท่าที
“แทงสูง” เหลียงหยู้คุนยิ้มโชว์ให้เห็นฟันปลอมทองในปากเขา
ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังยื่นซิการ์ให้เหลียงหยู้คุนและจุดไฟให้เขา ทันใดนั้นกลิ่นซิการ์ที่รุนแรงก็อบอวลไปทั่วบริเวณโดยรอบซึ่งกลิ่นฉุนเป็นพิเศษ
เกาจิ่งอานปั่นป่วนในท้อง เขายิ้มแล้วพูด “ได้! ผมตาม!”
เกาจิ่งอานก็วางชิปหนึ่งหมื่นลงบนโต๊ะเช่นกัน
พนักงานเปิดถ้วย และเขย่าลูกเต๋าสองสามรอบในนั้น
“ท่านเหลียง เปิดไหม?”
นิ้วของเกาจิ่งอานเคาะลงบนโต๊ะขายาวของเขาประสานไปด้วยกันนิ้วเท้าเหยียบพื้น สายตาเหลือบไปเห็นพนักงานมองหน้ากับเหลียงหยู้คุน
หึ ๆ!
“เปิด”
เหลียงหยู้คุนพ่นควันออกมาและพูดอย่างสบายใจ
เกาจิ่งอานพยักหน้า “เอาตามคุณเหลียง เปิดเลย”
เกมแรกเปิดมา ทั้งสองคนแทงเสีย แต้มรวมกันแล้วได้ไม่ถึง 10
พนักงานเก็บชิปทั้งหมดของทั้งสองคนไป เธอยิ้มแล้วพูด “ขอบคุณท่านเหลียง คุณเกา”
เหลียงหยู้คุนถือซิการ์ที่มุมปากของเขาและมือหนาของเขาก็เลื่อนลงที่ไหล่ของพนักงาน “ไม่เป็นไร ไม่เลว”
เกาจิ่งอานสบถแรง
พนักงานยิ้มอย่างยั่วยวนแล้วพูดขึ้นอีก “ท่านเหลียง เริ่มเลยไหมคะ?”
เหลียงหยู้คุนดันชิปจำนวนหนึ่งแสนไปด้านหน้าเม้มปากและพ่นหมอกสีขาวออกมา “แทงสูง”
เกาจิ่งอานรู้ เขาดันชิปออกไปหนึ่งแสนและยิ้มยกมุมปาก “ผมคงจะไม่กล้าตามคุณเหลียงแล้ว ครั้งนี้ผมแทงต่ำ”
ลูกน้องให้ไวน์แดงแก่เหลียงหยู้คุนหนึ่งแก้วและเหลียงหยู้คุนก็จิบ “เหอ ๆ คุณจะตามผมก็ได้ ก็ไม่เป็นไรนะ!”
……
ในที่สุดจางหย่งก็เอาชนะระบบได้ “แม่ง ฉันเข้าได้แล้ว ประธานเกา คุณยันไว้นะ ขอเพียงไม่มีใครตาย แค่รอผม”
เกาจิ่งอานไม่สะดวกที่จะตอบ แต่เขาใช้นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะยาวสองสามครั้งเพื่อบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว
จางหย่งส่ายคอไปมา พยายามสุดความสามารถเพื่อหาตำแหน่งของสินค้าของเหลียงหยู้คุน
เขาหรี่ตา ในปากยังมีอมยิ้มอยู่ครึ่งหนึ่ง ดวงตาของเขาควบแน่นบนหน้าจอนิ้วทั้งสิบรัวเหมือนกระสุนจนแทบจะบินได้และเร็วเกินไปที่จะดูว่าเขากำลังกดอะไรอยู่
——
รีสอร์ทส่วยหวินเจียน
อุณหภูมิของน้ำที่อุ่นสบายของน้ำพุร้อนทำให้ร่างกายเปียกโชกและมีผู้คนนอนอยู่ในสระน้ำทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก บางคนแช่น้ำอุ่นให้สบายตัว ส่วนบางคนก็แช่น้ำพร้อมดื่มสุรา และอีกส่วนก็พูดคุยกันสนุกสนาน
กู้เยนเซิน ไป๋เวย จี้ตงหมิงและแอนดี้ ทั้งสี่คนอยู่ในสระที่ค่อนข้างใหญ่ จี้ตงหมิงกับแอนดี้ จี้ตงหมิงกับแอนดี้ร่วมมือกันล้อเลียนเรื่องกางเกงขาสั้นของกู้เยนเซินอยู่นาน
เสี่ยวเถียนเถียนกับหวังเค่ยและเพื่อนร่วมงานที่มีครอบครัวแล้วหลายคนอยู่ในสระที่ค่อนข้างใหญ่ เถียนเถียนอยากเรียนว่ายน้ำ หวังเค่ยพยุงเธอให้เคลื่อนไหวช้า ๆ ในน้ำ เด็กน้อยเล่นน้ำอย่างมีความสุข หัวเราะร่าอยู่ตลอด
โจวโร่หลินเอนตัวพิงขอบสระ เช็ดมือและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ไม่มีข้อความเข้ามาเลย
ทำบ้าอะไรอยู่? หายสาบสูญไปแล้วรึไง? ต่อให้ไปมาเก๊าแล้วเปิดเครื่องไม่ได้เหรอ?
โจวโร่หลินส่งข้อความวีแชทให้เกาจิ่งอาน ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่มีการตอบรับ
เธอส่งสติกเกอร์น้อยใจไป แต่ก็ยังไม่ตอบ
บ้าบอ! จะหายไปแบบนี้เหรอ?
โจวโร่หลินส่งชุดอีโมติคอนและหน้าจอที่เต็มไปด้วยรูปคนตัวเล็ก ๆ เต้นไปมา แต่เกาจิ่งอานก็ยังไม่ตอบสนอง
หลงเซียวกับลั่วหานอยู่ในสระที่แยกออกมาต่างหาก พวกเขาอาบน้ำพุร้อนที่เต็มไปด้วยกลีบดอกกุหลาบ กลีบนั้นปิดกั้นร่างทั้งสองข้างในอย่างสมบูรณ์
ลั่วหานรู้สึกสบายมากในการแช่น้ำพุร้อน เธอใช้นิ้วเท้าเกี่ยวขาของหลงเซียวไว้ในน้ำและแช่น้ำอย่างสบายใจ และใช้เท้าเล่นซนกับเขาเหมือนเด็ก ๆ
หลงเซียวใช้ขาทับเท้าของเธอไว้ ทั้งสองคนมีความสุขอยู่ภายใต้บ่อกลีบดอกไม้นั้น
“ท่านเซียว คุณมีเทคนิคแพรวพราว ร้ายลึก” ขาลั่วหานถูกขาของหลงเซียวทับไว้และขยับไม่ได้
หลงเซียวขยับเข้าไปหาลั่วหานเล็กน้อยโดยพิงไหล่ของเธอ มือใหญ่ลูบหน้าท้องป่องของเธอเบา ๆ น้ำละมุนและอ่อนนุ่มเหมือนน้ำมันหล่อลื่นบนมือ เมื่อสัมผัสผิวจะมีความใกล้ชิดและนุ่มนวลมาก
“หรือว่าเธอหวังว่าฉันจะถอดจนเหลือแค่นั้นเหมือนกับกู้เยนเซิน?” หลงเซียวเลิกคิ้วแล้วยิ้ม มือยื่นออกไปนวดให้ลั่วหาน
ลั่วหานสบายตัวเมื่อเขาบีบนวดให้ เธอหลับตาเหมือนกำลังจะหลับไป “ไม่หวังค่ะ ถึงรูปร่างของคุณหลงจะดูดีมาก แต่ฉันไม่ต้องการจะแบ่งปันกับคนอื่น ใครให้ฉันเป็นผู้หญิงใจแคบกันล่ะ?”
หลงเซียวเอียงคอมองเธอ หลังจากลงแช่น้ำ แก้มที่ชุ่มชื้นของเธอเหมือนดอกกุหลาบที่เบ่งบาน กลิ่นหอมของกุหลาบแชมเปญดูเหมือนจะอยู่ในลมหายใจของเธอ แก้มใสแดงระเรื่อ
“หึ ๆ!”
ผมยาวของลั่วหานถูกมัดเป็นลูกบอลหลวม ๆ และมัดไว้บนศีรษะของเธอ เธอแทบไม่ต้องทำผมแบบนั้น อันที่จริงมันดูเด็กมาก แต่หลังจากความท้าทายในวันนี้ก็พบว่ามันเข้ากับรูปหน้าของตัวเองอย่างน่าประหลาดใจ แถมดูเหมือนดูเหมือนเธอดูเด็ก
เช่นเดียวกับนักศึกษาวิทยาลัยจบใหม่
“ครั้งก่อนฉันมาที่นี่ ดูเหมือนจะยังไม่มีบ่อน้ำพุร้อน คุณเพิ่งสร้างตอนหลังเหรอ?” ลั่วหานถามขึ้น
หลงเซียววางหัวของเธอบนไหล่ของเขา “ครั้งก่อนก็มีแล้ว เพียงแต่ไม่ได้เปิด ฉันได้ยินจากผู้บริหารของวิลล่าว่ามีคนเข้ามาในวิลล่าและคนที่เข้าไปคือถังจิ้นเหยียน เธอคิดว่าฉันจะยังเปิดบ่อน้ำพุร้อนได้เหรอ?”
ลั่วหานกุมหน้า “คุณก็รู้เหรอ?”
“รู้อยู่แล้ว ถังจิ้นเหยียนจีบภรรยาฉัน ตามจีบแม้แต่ในที่ของฉัน เขานี่ไม่มีสมองเลย ไม่ทำการบ้านมาบ้างว่า รีสอร์ทกุยหลายเป็นของใคร?”
ลั่วหานไม่พูดอะไร “ตอนนั้นมาเมืองหลวงได้ไม่นาน จะไปรู้อะไร”
“เขาไม่รู้ แล้วเธอไม่รู้เหรอ? เขาให้เธอมาพักที่รีสอร์ต เธอก็มาโดยไม่พูดอะไรเลย? แถมยังคิดจะค้างคืน เธอคิดอะไรอยู่ในหัวกันแน่?”
ลั่วหานอึกอัก “ฉัน…ตอนนั้นซวงซวงเป็นคนชวนฉัน! ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก! เอาล่ะ ๆ พอก่อน ห้ามพูดถึงเรื่องนี้แล้ว! เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก!”
ลั่วหานรีบยกมือห้ามเพื่อไม่ให้พูดถึงอีก
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ไม่คิดจะขอโทษเหรอ?”
ลั่วหานหน้าแดงและร้อนฉ่า กัดริมฝีปาก “ทำอะไร? พวกเขามองอยู่นะ”
แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ?”
พูดแล้ว หลงเซียวจับคางของลั่วหาน ครอบครองจูบริมฝีปากสีแดงเข้มของเธอ เป็นจูบที่แผ่วเบาเพราะเต็มไปด้วยความร้อนทำให้ต้องแยกออกจากกัน
ครู่ต่อมา เขาก็ผละตัวออกจากริมฝีปากจองลั่วหานแล้วพูดเบา ๆ “ฉันไปห้องน้ำก่อน”
ลั่วหานเงยหน้า รอบ ๆ ต่างมีสายตาจับจ้องและพูดถึง
“รีบไป ๆ!”
กระอักกระอ่วนชะมัดเลย!
หลงเซียวดึงผ้าขนหนูสะอาดพันรอบเอวแล้วเดินออกจากบ่อน้ำพุร้อนด้วยเท้าเปล่า
หลังจากนั้นสองนาที เขายืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่ด้านหนึ่งของวิลล่าดูดวงดาวบนท้องฟ้าแล้วกดโทรศัพท์ “เป็นยังไงบ้าง?”
จางหย่งได้ยินเสียงเจ้านายแล้วตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าได้ยินเสียงบุพการีของตัวเอง “ประธานเกากำลังถ่วงเวลาเหลียงหยู้คุน ผมเพิ่งจะเจาะระบบเขาได้ สินค้าของเขาจะถึงกาสิโนในอีกห้านาที โดยแบ่งเข้ามาสองรอบ เหลียงหยู้คุนจัดคนไว้ที่ด้านนอกคอยรับ รวมทั้งด้านในด้านนอกทั้งหมดสิบสองคน มีแต่ชายฉกรรจ์ ถ้าจะให้บุกล่ะก็พวกเราคงไม่ไหว”
นิ้วเรียวของหลงเซียวแสกผมเปียกของเขา เสยผมหน้าทั้งหมดไปด้านหลังเผยให้เห็นหน้าผากโนนสูง “ไม่ต้องบุก นั่นเป็นพื้นที่ของเหลียงหยู้คุน เจ้าของกาสิโนมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเขา”
“ผมทราบแล้วครับ เจ้านายชาวโปรตุเกส มีสัมพันธ์อันดีกับเหลียงหยู้คุน ไม่มีอะไรดีเลย” นิ้วของจางหย่งเคาะแป้นคีย์บอร์ด สายตาเหลือบไปมองนาฬิกา “ยังเหลืออีกสี่นาที”
หลงเซียวพยักหน้า “กำจัดของไป แล้วรีบออกมา ความปลอดภัยสำคัญที่สุด อย่าทำอะไรเกินตัว”
“ครับ!”
เมื่อจางหย่งพูดจบ เสียงเกาจิ่งอานก็ดังขึ้นจากไมโครโฟน “แม่ง! แพ้เลย! สุดท้ายฉันก็สู้เหลียงหยู้คุนไม่ได้!”
จางหย่งพูดต่อว่า “เจ้านาย เกาจิ่งอานแพ้แล้ว นี่ตาที่สามแล้ว เขาแพ้มาสามตาติด”
หลงเซียวรับคำ “แพ้ต่อไป ฉันออกเงินเอง”
จางหย่งหัวเราะหึ ๆ “เจ้านาย รอบหน้าผมเข้าไปเล่นเอง ถ้าผมแพ้เจ้านายจ่าย ได้ไหม?”
รอยัลคาสิโนเป็นกาสิโนระดับหกดาว ใคร ๆ ก็อยากเข้าไปละลายทรัพย์กันทั้งนั้นจางหย่งก็ไม่เว้น
หลงเซียวหัวเราะหึ ๆ “นาย? ชนะกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
จางหย่งทำเสียงจิ๊ ยังไม่ทันที่เขาจะบ่น เสียงของเกาจิ่งอานก็ดังขึ้นอีก “ฮ่า ๆ! คุณเหลียงโชคดีจริง ๆ! นับถือ ๆ!”
โดยไม่คาดคิดเหลียงหยู้คุนหัวเราะเยาะเล็กน้อยและวางแก้วไวน์ลง “เอาแต่พอดี ผมไม่ใช่คนโลภ คืนนี้คุณเกาเสียไปสิบล้านแล้ว เลิกเถอะครับ!”
จางหย่งตึงเครียดทันใด “เฮ้ย! เหลียงหยู้คุนจะเลิกแล้ว!”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “จิ่งอาน หยุดเหลียงหยู้คุนไว้ก่อน ลงชิปเพิ่ม ถ้าหากเขาไม่รับ นายก็บอกเขาไปเลยว่าฉันกำลังไป”
