แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 645 หนี้บุญคุณเก่า
แย่แล้ว
ส่งออกไปแล้วจริงๆ
เจิ้งซิ่วหยาขยี้ผมอย่างหนักใจ ไม่ได้ติดต่อกันนานขนาดนี้ เธอจะหน้าด้าน จะกล้าขนาดไหน ยังไงก็เป็นผู้หญิง ถังจิ้นเหยียนเย็นชา เธอจะทำตัวแอ๊บแบ๊วอะไร?
เจิ้งซิ่วหยาดื่มกาแฟคำใหญ่ เหี้ย ตายแน่ตายแน่ ตายก็ตายเถอะ
……
กลางคืนถังจิ้นเหยียนมีงานสัมมนาเรื่องการแพทย์ หลังการประชุม ไปกินข้าวคนเดียว หลังกินข้าวเสร็จก็ถูกหมออเมริกาดึงตัวไปผับในนิวยอร์กดื่มเหล้า
ดื่มไปดื่มมา ก็เที่ยงคืนแล้ว ปกติถังจิ้นเหยียนไม่ค่อยออกมาเที่ยว เวลาส่วนใหญ่ก็นั่งดื่มคนเดียวบนโซฟา
หมอคนอื่นก็ดื่มเหล้าเต้นและเล่นลูกเต๋ากับสาวๆ ในผับครึกครื้นมาก เสียงเพลงDJดังกึกก้อง เสียงดังจนเป็นเสียงก้องในหัว
ถังจิ้นเหยียนเติมน้ำแข็งลงในแก้วเบียร์ ดื่มของเย็นหน่อยสมองจะได้ตื่น ไม่อย่างนั้นเขาคงรอไม่ถึงเวลาเลิกก็ล้มลงไปแล้ว
“ถัง ทำไมไม่เล่นกับทุกคน นั่งคนเดียวน่าเบื่อจะตาย” หมอผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งเข้ามากอดไหล่ถังจิ้นเหยียน จะดึงเขาเข้าไปเต้นด้วย
ถังจิ้นเหยียนดื่มเบียร์ไปคำหนึ่งอย่างไม่มีอารมณ์ ยกแก้วพูดว่า “ผมดื่มอยู่เลย”
หมอผู้ชายเบ้ปากยักไหล่ “ไม่สนุก ออกมาเที่ยวทั้งทีไม่ผ่อนคลายสักหน่อย? ทุกคนต่างก็เป็นคนโสด กลัวเมียโทรมาเช็คเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มส่ายหัว “ไม่ใช่ ผมยังไม่มีเมีย”
เขาเพิ่งพูดจบว่ายังไม่มีเมีย ก็มีสาวหุ่นดีผมทองบิดเอวเดินมา ในมือเธอถือวิสกี้ไว้ ร่างอรชรนั้นนั่งลงบนโซฟาข้างถังจิ้นเหยียน “เฮ้ หนุ่มหล่อ ดื่มสักแก้วไหม?”
ผับในอเมริกาแบบนี้ ทั่วไปแล้วผู้ชายตอบรับดื่มกับผู้หญิง ก็แสดงว่ารู้สึกดีเช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น ดื่มไปนิดหนึ่งก็ออกไปเปิดห้องกันได้แล้ว
ถังจิ้นเหยียนส่ายหัวปฏิเสธ “ขอโทษด้วย”
สาวสายยื่นแขนคล้องคอถังจิ้นเหยียน ยื่นปากพูดขึ้น “หนุ่มหล่อกลัวอะไร? เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่มีเมียเลย”
ถังจิ้นเหยียนไม่ชอบแบบนี้ เขาไม่ชอบ”ให้คนอื่นเข้าใกล้ตัวเองจับต้องร่างกายแบบนี้ จึงขยับตัวออกห่างประมาณสิบเซนติเมตร “ผมมีแฟน เธออยู่เมืองจีน ต้องขอโทษด้วย”
เขาเคยตอบรับเจิ้งซิ่วหยาว่า ถ้าอยู่อเมริกาต้องการใช้แฟนมาช่วยขวางผู้หญิงอื่น ใช้ชื่อเธอได้
หมอชายคนนั้นไม่เชื่อ “ถัง ไม่อยากนัดกับสาวสวยก็ปฏิเสธตรงๆก็ได้ ยังแต่งเรื่องแฟนให้ปวดหัวอีก”
สาวสวยไม่ยอมปล่อยถังจิ้นเหยียน เพราะเขาเป็นหนุ่มหล่อมาตรฐานเอเชียที่พบยาก ถูกใจสาวอเมริกาเลย จึงกอดถังจิ้นเหยียนไว้แน่น “ที่รัก แฟนคุณเป็นใคร? ขอฉันดูหน่อยได้ไหม?”
หมอชายผิวปาก สีหน้าเจ้าเล่ห์ “วิ้ว—ถัง พวกคุณคนจีนพูดว่า เป็นคนต้องซื่อสัตย์ คุณดูคุณ ไม่ซื่อสัตย์เลย”
คนอเมริกาก็ฉลาด เวลาแบบนี้ยังหยิบวัฒนธรรมจีนออกมาว่าคนจีนอีก
ถังจิ้นเหยียนไม่อยากวุ่นวายกับพวกเขา จึงหยิบมือถือออกมา “ดูเสร็จแล้วปล่อยผมกลับไป OK? ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ผมมีคาบเรียน”
หมออเมริกาขมวดคิ้ว “แน่นอน ให้พวกเราดูก่อน”
หมอชายคนนั้นเรียกกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกัน ทุกคนมุงอยู่ที่โซฟา รอถังจิ้นเหยียนเปิดเผยหน้าตาของแฟน เขาไม่เคยพูดถึงแฟนเลย หน้าตาเป็นยังไงกันแน่?
ถังจิ้นเหยียนพูดในใจกับตัวเอง ซิ้วหยา ขอโทษด้วยนะ
ปลดล็อกมือถือ หารูปภาพ รูปในมือถือเขาไม่เยอะ ไม่นานก็หารูปเจิ้งซิ่วหยาเจอ ดีที่เขาบันทึกรูปภาพที่เจิ้งซิ่วหยาให้เขาไว้ในมือถือ ไม่อย่างนั้นวันนี้ถังจิ้นเหยียนต้องปวดหัวตายแน่
รูปภาพผ่านการคัดกรองจากเจิ้งซิ่วหยาแล้ว รูปทุกใบผ่านการแต่งรูป ผิวขาว รอยยิ้มหวาน รูปร่างดีหุ่นสวย
“ว้าว ถัง แฟนนายสวยมาก”
“สาวสวยแบบคนเอเชียเลยนะ ฉันชอบ”
“ออร่าจัดเต็มเลยนะ ทำงานอะไรเหรอ?”
“นี่ไม่ใช่มีเครื่องแบบ? ตำรวจ ว้าว เท่มาก เป็นตำรวจเหรอ ถัง เหมาะกับนายมาก”
หมอทั้งกลุ่มก็เริ่มคุยกันขึ้นมา มีคนฉวยโอกาสแย่งมือถือไป ดูรูปเหมือนดูงานแสดงภาพ
คำชื่นชมและอิจฉากันมากมาย พูดกันเหมือนเจิ้งซิ่วหยาเป็นคนสนิทของพวกเขากันแล้ว
ทุกคนต่างดูกันอย่างสนุก มือถือถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้นมา หน้าจอแสดงข้อความเข้ามา
หมอผู้หญิงที่ดูหนังสือจีนออกอ้าปากกว้าง “โอ้ว้าว โอ้มายก๊อด ถัง แฟนคุณคิดถึงคุณแล้ว” ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “อย่าล้อเล่น”
“ไม่เชื่อเหรอ? นี่ เธอส่งข้อความมา ถังจิ้นเหยียน ฉันคิดถึงคุณ” หมอผู้หญิงทำเสียงอ่อย อ่านข้อความด้วยภาษาจีนอย่างชัดเจน
ถังจิ้นเหยียนหยิบมือถือกลับมา เห็นตัวหนังสือจีนบนนั้น แก้วเบียร์สั่นไปนิดหนึ่ง เบียร์กระเด็นออกมา โดนเสื้อของเขา
ถังจิ้นเหยียนเก็บมือถือ “ทุกคน ผมต้องกลับแล้ว เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียน”
“ว้าว ไปหวานกับแฟนสาวแล้ว เจอกันพรุ่งนี้”
“ถังที่มีความสุข see you”
ถังจิ้นเหยียนออกจากผับอย่างตื่นตกใจ เมื่อออกจากผับแล้วก็มีลมพัดมาบนหน้า สายลมเย็นหนาว ทำให้คนตื่นจากความมึนเมา
ถังจิ้นเหยียนยืนอยู่สักพัก ดึงคอปกเสื้อหนาว แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกรอบ
ลังเลอยู่สักพัก ถังจิ้นเหยียนก็ตอบข้อความเธอ
“ช่วงนี้งานยุ่ง คุณตั้งใจทำงาน”
……
กลับถึงบ้าน ลั่วหานพบว่าบนโต๊ะมีพัสดุของเธอ ส่งมาจากเจียงเฉิง ไม่มีที่อยู่ที่ส่ง มีเพียงชื่อและเบอร์โทร
พัสดุบางๆ ด้านในเป็นเอกสาร ส่วนมากเป็นเอกสารในการทำงาน
“ทำไมไม่แกะ?” หลงเซียวยื่นกรรไกรให้เธอ
ลั่วหานยักไหล่ “ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา ถ้าเกิดเป็นวัตถุอันตรายทำยังไง?”
หลงเซียวหยิบของเธอไป “ผมแกะ มีอันตรายอะไรผมช่วยคุณลองก่อน?”
เด็กโง่ วัตถุอันตรายจะเข้าไปบริษัทขนส่งได้ยังไง? โดนตีกลับตั้งแต่ตอนตรวจสอบแล้ว
ลั่วหานนึกขึ้นมาได้ ที่เจียงเฉิงมีเพื่อนของเธอ น้องสาวของเธอ แม่เลี้ยงของเธอ
“ไม่ต้อง ฉันแกะเอง” ลั่วลั่วแย่งไป รวดเร็วจนหลงเซียวยังไม่ทันตั้งตัว
ถ้าส่งมาจากพวกฟางหลิงหยู้จริง ลั่วหานไม่อยากให้หลงเซียวรู้เรื่องหนักใจพวกนี้ เธอจัดการเองดีกว่า
เปิดซองพัสดุ เป็นเอกสารหลายแผ่น ยังเป็นเรื่องราวตั้งนานมาแล้ว เวลาก็ตั้งสิบกว่าปีก่อน
โอ้โห
ฟางหลิงหยู้ตั้งใจจริง
แต่ดูไปดูมา ลั่วหานเริ่มนั่งไม่อยู่ เพราะเนื้อหาในเอกสารเป็นเรื่องราวการบัญชีในอดีตของบริษัทพ่อเธอ ยังมีใบเสร็จส่วนหนึ่งที่ไม่ถูกต้อง
เป็นเวลาก่อนหนึ่งเดือนที่พ่อเสียชีวิต
ลั่วหานกัดนิ้ว แอบมองหลงเซียวที่กำลังตรวจสอบเอกสาร “ฉันขึ้นชั้นบนก่อนนะคะ ง่วงแล้ว”
หลงเซียววางเอกสารในมือ ยื่นมือไปพยุงเธอ “ผมอุ้มคุณขึ้นไป”
“เยอะไปแล้วคุณ ฉันขึ้นไปเอง เดี๋ยวกินข้าวคุณค่อยเรียกฉัน ยังไงก็ต้องกินข้าว” ลั่วหานใจเต้นแรง แต่ใบหน้ายังคงยิ้มไม่แสดงอารมณ์
“ได้ ไปเถอะ รอคุณตื่นค่อยกินข้าว”
รอเธอตื่น พวกเขาค่อยกินข้าว เขาไม่เรียกเธอตื่นมาเพื่อกินข้าวแน่นอน
ลั่วหานขึ้นชั้นบน ปิดประตูห้องนอน แล้วเปิดเอกสารออกทีละฉบับ จำนวนเงินในใบเสร็จบางใบเยอะมาก ไม่รู้ที่ไปของเงิน และมีแต่ออกไม่มีเข้า
ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้
ตอนนั้นบริษัทฉู่ซื่อก็ลำบากพอแล้ว ทำไมพ่อยังเอาเงินออกไปอีก?
ลั่วหานคิดยังไงก็คิดไม่ตก
เพราะฉะนั้นลั่วหานจึงโทรหาฟางหลิงหยู้
ฟางหลิงหยู้เหมือนรอโทรศัพท์เธออยู่ และเตรียมคำตอบไว้แล้ว “ดูแล้วเธอน่าจะได้รับเอกสารจากฉันแล้ว”
ลั่วหานหน้าบึ้งไร้อารมณ์ “ใช่ ส่งเอกสารพวกนี้มาให้ฉันดู ต้องการอะไร?”
ฟางหลิงหยู้กับฉู่ซีหรานนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก สถานที่คือบ้านหลังเล็กในเมืองเจียงเฉิงของฟางหลิงหยู้ ทั้งสองมองตากัน ฟางหลิงหยู้หัวเราะ
“เอกสารพวกนี้ฉันเอามาจากตู้เซฟพ่อเธอ เมื่อก่อนฉันก็ดูแค่เงินสดกับเพชรพลอย คิดไม่ถึงว่ายังมีเอกสารไร้ค่าพวกนี้ แต่ตอนนี้ดูแล้ว เอกสารไร้ค่าพวกนี้ เหมือนจะมีค่าแล้ว”
ให้ตายซิ ฟางหลิงหยู้ซ่อนตู้เซฟของพ่อไว้อีกด้วย
ลั่วหานกำมือไว้แน่น “พูดเรื่องสำคัญ”
ฟางหลิงหยู้พูด “ยังจำได้ไหมฉันเคยบอกเธอเรื่องสาเหตุการตายที่แท้จริงของพ่อเธอ?”
พ่อของถังจิ้นเหยียน?
“อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ พูดเนื้อหาสำคัญ” ลั่วหานพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดจนอยากฉีกปากฟางหลิงหยู้
ฟางหลิงหยู้พูดอย่างตัวเองอยู่เหนือกว่า “เงินจำนวนนี้พ่อเธอโอนออกไป ผู้รับอยู่อเมริกา แต่ไม่มีคนรู้ว่าเจ้าของบัญชีเป็นใคร ฉันสงสัยว่า เงินจำนวนนี้คือคนนั้นบังคับให้พ่อเธอโอนออกไป จากนั้นพอคิดได้แล้วก็ส่งคืนกลับมา เพราะฉะนั้น ไม่มีหรอกคนใจดีที่ช่วยเหลือบริษัทฉู่ชื่อฟื้นจากวิกฤต”
เส้นเลือดบนหน้าผากลั่วหานกระตุก “มีหลักฐานไหม?”
“ไม่มีหลักฐาน แต่ฉันว่านี่เป็นการคาดเดาเบื้องต้น บนโลกนี้มีที่ไหนคนโง่ขนาดนั้น ให้เงินพวกเรา โดยไม่แสดงตัวตน ยังให้เยอะขนาดนี้อีก ฉันเลยสงสัย คนแซ่ถังขู่บังคับพ่อเธอ”
ไม่ ลั่วหานไม่ได้คิดแบบนี้
พ่อของถังจิ้นเหยียนไม่ทำเรื่องไร้ยางอายขนาดนี้ได้หรอก
“ไม่มีหลักฐานก็อย่าพูดไปเลื่อย ควบคุมปากตัวเองไว้ด้วย ถ้าเกิดพูดอะไรผิด อาจจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด” ลั่วหานเก็บเอกสาร
เงินของฉู่ซื่อไหลออกไปหลายพันล้าน เยอะกว่าเงินที่ลุงถังโอนเข้ามาอีก แต่ว่าเงินพวกนี้ไปไหน?
แค่บนใบเสร็จก็หลายพันล้าน ยังมีเท่าไหร่ที่ไม่ได้บันทึกไว้?
ปวดหัว
“ลั่วหาน เรื่องพวกนี้ฉันว่าเธอก็ไม่ต้องไปตรวจสอบแล้ว เรื่องในอดีตก็ให้มันตายไปพร้อมพ่อเธอก็ไม่มีอะไรไม่ดี พวกเรายังร่วมงานกันได้ ขอแค่ได้มรดกจากตระกูลเสิ่น ฉันจะให้เงินเธอก้อนโต ฉันรับรอง”
นางโง่ฟางหลิงหยู้
“ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจน อีกอย่าง เธอช่วยคนอื่นทำให้พ่อฉันต้องตาย ไม่จบแค่นี้แน่ ก่อนที่ฉันจะหาเธอ อย่ามารบกวนฉัน ฉันไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น”
ลั่วหานโยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างอารมณ์เสีย ขยี้หน้าผากอย่างแรง
เธออยากไปถามพ่อจริงๆ ว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงมีเรื่องราววุ่นวายพัวพันกันขนาดนี้
หรือว่า เธอติดต่อกับลุงถังดี?
หรือว่า เธอควรเปิดเผยเรื่องราวลึกลับในอดีตไหม?
ถ้าเป็นอย่างที่ฟางหลิงหยู้พูดจริง เธอจะมองหน้าถังจิ้นเหยียนยังไง?
หัว ปวดไปหมด
