ตอนที่ 658 รับเจ้านายตัวปลอมมาหรือเปล่า
เป็นคำถามที่ง่ายๆแต่ทำให้แอนดี้ตกตะลึง
แอนดี้ยิ้มแล้วถามว่า “ท่านประธานตั้งใจจะมอบให้คุณหมอฉู่ใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ”
หลงเซียวไม่ปิดบังความรักที่มีต่อภรรยาของเขา อีกทั้งทุกครั้งที่เขาพูดถึงลั่วหาน เขาก็มักจะยิ้มตลอดเวลา บางทีตัวเขาเองอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่แอนดี้มองออกว่าเขารักภรรยาสุดหัวใจ
แอนดี้นึกถึงของขวัญที่เจ้านายเคยมอบให้คุณหมอฉู่ สมองของเธอนึกภาพแหวนเพชรราคาหลายร้อยล้านอีกทั้งรีสอร์ตหลังใหญ่ หุ้นทั้งหมดที่เขาครอบครอง สังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ทุกอย่างที่เป็นชื่อของเขา……
พระเจ้า!!!
ถึงแม้ว่าแอนดี้จะมีสมองที่ค่อนข้างปราดเปรื่อง เนื่องจากเธอมีประสบการณ์มากมาย แต่บัดนี้เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าควรจะให้อะไรเป็นของขวัญกับคุณหมอฉู่ดี ถึงจะทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจได้บ้าง
หรือเธอควรจะแนะนำให้ท่านประธานกลับบ้านอาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดสะอ้านแล้วนอนรออยู่บนเตียงอย่างนั้นกัน?
ตายจริง!
นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!
หลงเซียวเห็นดังนั้นก็ถามว่า “ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”
“คะ!” แอนดี้ได้สติกลับคืนมาและรู้ว่าเมื่อสักครู่เธอได้ใจลอยไป ของขวัญเหรอ?ไม่ว่าจะเป็นกินดื่มใส่หรือท่องเที่ยวทุกอย่างตั้งแต่ชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนถึงชิ้นใหญ่โต ของมีค่าและของไม่มีค่า……
แอนดี้รู้สึกว่าในสมองของเธอไม่อาจที่จะก้าวตามเจ้านายทัน
“ท่านประธานคะ เคยทำของขวัญด้วยมือตัวเองให้คุณหมอฉู่ไหม?” แอนดี้มีความคิดแวบเข้ามาในหัว เธอรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่เลวนัก
หลงเซียวเดินมาถึงด้านหน้าลิฟต์ แอนนากดลิฟต์ให้เขาจากนั้นลิฟต์ก็พาทั้งสองขึ้นสู่ด้านบน ไม่นานต่อมาประตูถูกเปิดออกหลงเซียวไม่ได้ รีบร้อนที่จะก้าวออกไป เขาถามขึ้นว่า “ทำเองอย่างนั้นเหรอ ทำอะไร?”
แอนดี้คิดดูตามปกติแล้วเจ้านายของเธอมีเรื่องมากมาย ถ้าจะทำทุกอย่างให้ซับซ้อนคงเป็นไปไม่ได้ แน่อีกทั้งในคืนนี้ก็จะต้องมอบออกไปแล้ว ถ้าใช้เวลานานมากก็คงไม่ทัน ดังนั้นเธอจึงนึกถึงของขวัญสมัยเรียนที่มอบให้เพื่อนเป็นประจำ
“ท่านประธานพับกระดาษเป็นไหมคะ?”
หลงเซียวเดินออกจากลิฟต์ แอนดี้ก็เดินตามไป
“พับอะไรเหรอ?”
หลงเซียวไม่เคยเล่นพับกระดาษเลย ในช่วงวัยเด็กและวัยรุ่นของเขาเคยเล่นแต่เกมทดสอบ IQ เช่น ลูกบาศก์ รูบิค กลไกการถอดรหัส รถแข่งเป็นต้น เขามักจะดูถูกสิ่งที่ทำง่ายๆเช่นพับกระดาษ
เมื่อแอนดี้พบว่าเขามีความสนใจจึงได้ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่างเช่น ดาว 5 แฉก รูปหัวใจ รูปนก ดอกกุหลาบ ดอกลิลลี่ พวกนี้สามารถนำมาพับได้หมดเลยค่ะ ก่อนหน้านี้ของขวัญทุกชิ้นที่ท่านประธานมอบให้กับคุณหมอฉู่ล้วนมีมูลค่ามากมาย แต่ของพวกนี้ก็ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อีกต่อไป ถ้าท่านประธานลองทำของขวัญชิ้นเล็กๆด้วยมือของตัวเอง อาจจะเป็นกระดาษรูปหัวใจรูปนก คิดว่ายังไงคะ?”
แอนดี้กังวลกับความคิดเห็นของตนว่าจะถูกท่านประธานตอบกลับหรือไม่ อีกทั้งไอคิวและอีคิวของเธอจะไปสู้กับท่านประธานได้ยังไง?
แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจนั่นก็คือหลงเซียวไม่แม้แต่จะคิดก็ตอบกลับว่า “ดีครับ รบกวนช่วยจัดเตรียมอุปกรณ์ในการทำให้ด้วย หลังประชุมเสร็จผมจะได้ลงมือ”
แอนดี้พูดขึ้นว่า “จริงเหรอคะ ท่านประธานเห็นด้วยเหรอคะ?”
หลงเซียวถามกลับว่า “ทำไมหรือ?”
“ไม่มีอะไรค่ะไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ หลังจากท่านประธานเลิกประชุมก็จะใช้ได้เลย เพียงแต่ว่า……”แอนดี้กลืนน้ำลายลงคอ “ท่านพับเป็นเหรอคะ?”
ไร้สาระน่า เขาจะพับเป็นได้ยังไง!!!
“ยากเหรอ?” หลงเซียวถามออกมาประโยคเดียวเรียบง่ายๆ เขาเดินเข้าไปในห้องประชุมชั้น 20
“ไม่ยากค่ะคนธรรมดาทั่วไปเรียนแค่ 2-3 ครั้งก็จำได้แล้ว ฉันสามารถสอนคุณได้นะ”แอนดี้เสนอความคิดเห็นออกมา
หลงเซียวจัดแจงเสื้อผ้าของตนและเดินเข้าไปยังทางเข้าประตูห้องประชุมพูดว่า “ไม่ต้อง”
เขาทำไม่เป็นไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ให้เธอสอนล่ะ?!
หลังจากการประชุมเริ่มต้น ผู้จัดการแผนกพัฒนามอบเอกสารรายงานฉบับพิมพ์ให้หลงเซียวและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านประธานครับ นี่คือสิ่งที่ผมจะแนะนำเสนอในการประชุมครั้งนี้ โปรดพิจารณาดู”
หลงเซียวตอบรับว่า “อืม”
ผู้จัดการแผนกพัฒนาได้รายงานอย่างสั้นๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในขณะที่หลงเซียวจ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์
จี้ตงหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาเงียบๆ เจ้านายของเขาไม่พอใจกับการทำงานของฝ่ายพัฒนาถึงขั้นไม่อยากดูเลยเหรอ?
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแตะโทรศัพท์แม้แต่ครั้งเดียวในตอนประชุม แต่วันนี้มือเขาไม่ห่างจากโทรศัพท์เลย
หัวหน้าของฝ่ายพัฒนาซวยแล้ว!
ด้วยความรู้สึกเป็นกังวล จี้ตงหมิงเอนตัวไปที่ด้านหลังหลงเซียวอย่างระมัดระวังและต้องการถามเขาว่าจะพักการประชุมหรือไม่แล้วให้คนจากฝ่ายพัฒนาวางแผนใหม่
แต่เมื่อจี้ตงหมิงขยับไปเพียงแค่ครึ่งก้าว เขามองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเจ้านายและดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
GOD!!!
เจ้านายของเขากำลังดูวิธีการสอนพับกระดาษใน YouTube
GOD!!!
เขาไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? เขาไม่ได้มองผิดไปใช่หรือเปล่า? เจ้านายของเขาเป็นคนสองบุคลิกหรือไง หรือเขาเสียสติไปแล้ว!
มือซ้ายถือโทรศัพท์มือขวากำลังขยับไปมาคล้ายกับเลียนแบบในวิดีโอจำลอง
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายแล้วเดินกลับไปรออย่างเงียบๆ
“ท่านประธานครับ รายงานของผมจบแล้ว คุณมีความคิดเห็นว่าอะไรไหม?” หัวหน้าแผนกพัฒนาเหงื่อท่วม เนื่องจากหน้าผากของเขาค่อนข้างสูงและผมถูกเปิดขึ้นเผยหน้าผากให้ดูมันวาวขึ้นกว่าเดิม น่าขันยิ่งนัก
หลงเซียวเงยหน้าขึ้นคล้ายกับเมื่อสักครู่กำลังตั้งใจฟังการรายงานอยู่ เขากล่าวว่า “ดูโดยรวมแล้วไม่เลวทีเดียว แต่ผมมีข้อเสนออยู่ 3 ข้อ ให้คุณกลับไปแก้ไขตามนี้ ข้อที่ 1……”
หลงเซียวพูดทั้ง 3 ข้อออกมาอย่างเป็นระเบียบ
จี้ตงหมิงตกตะลึง! เจ้านายของเขาเมื่อสักครู่ตั้งใจฟังมันอย่างนั้นหรือ?
หลังจบการประชุม หลงเซียวให้จี้ตงหมิงเลื่อนหรือยกเลิกแผนการเดินทางทั้งหมดในวันนี้และให้หยังเซินอย่างส่วนไปรอรับเขาที่บริษัท
แอนดี้กำชับให้เลขาอีกคนหนึ่งไปซื้อกระดาษสำหรับพับมาทั้งหมด 10 แบบ 10 ลาย กระดาษ กาวและขวดโหลแก้วสำหรับใส่ของขวัญ พร้อมกล่องของขวัญที่ห่อด้วยริบบิ้น ไม่ว่าเขาจะทำออกมาในรูปแบบไหนก็สามารถนำมาใช้ได้ตามต้องการ
“ok ขอบคุณมาก”
หลงเซียวมองดูของเหล่านั้นและหยิบขึ้นมาไว้ในมือ เขาก้าวเดินออกมาจากห้องทำงาน
แอนดี้ไม่เห็นว่าท่าทางที่แสงด้วยรอยยิ้มของหลงเซียวนั้นเป็นอย่างไร เพียงแต่เมื่อคิดว่าเจ้านายของเธอนั้นนั่งพับกระดาษเธอก็รู้สึกอยากจะขำมันออกมา
จี้ตงหมิงมองดูด้วยท่าทางแปลกใจแล้วถามว่า “แอนดี้ เจ้านายเป็นอะไรน่ะ ตอนประชุมก็เล่นโทรศัพท์อยู่ได้แล้วก็……”
จี้ตงหมิงพูดเรื่องที่เขาเห็นในที่ประชุมให้กับแอนดี้ฟัง
แอนดี้หัวเราะจนกระเพาะแข็ง เธอพูดว่า “มิน่าล่ะเขาถึงไม่ให้ฉันสอน ที่แท้เขามีวิธีของเขานี่เอง เป็นผู้ชายที่ฉลาดจริงๆ”
จี้ตงหมิงกุมมือเธอไว้แล้วถามด้วยความไม่เข้าใจว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
แอนดี้มองไปรอบๆและพบว่า ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นแล้วเธอจึงพูดขึ้นที่ข้างๆหูของจี้ตงหมิงว่า “ท่านประธานจะทำของขวัญให้คุณหมอฉู่ด้วยตัวเอง”
จี้ตงหมิงมองไปที่รอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้าของเธอและถามว่า “เป็นวิธีที่ดีจริงๆด้วย แปลกใหม่และไม่เหมือนใคร ปกติแล้วคนทั่วไปก็จะให้บ้านให้รถ แต่ว่าคุณชอบหรือเปล่า?ถ้าคุณชอบผมก็จะพับให้นะ!”
“ฉันเหรอคะ?ฉันคิดว่าฉันชอบบ้านชอบรถมากกว่า ดังนั้นคุณพยายามซื้อรถซื้อบ้านมาให้ฉันเถอะค่ะ ฉันจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน พับกระดาษอะไรนั่นน่ะ เอาไว้ให้ท่านประธานทำก็พอแล้ว”
จี้ตงหมิง “……”
……
หยังเซินขับรถออกไป แต่เขามีท่าทางกระสับกระส่าย
เขาแอบมองไปที่กระจกหลังในรถหลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งเขาก็สงสัยว่าเขานั้นรับเจ้านายตัวปลอมขึ้นมาหรือเปล่า?
ตลอดทางที่ผ่านมาหลงเซียวไม่พูดอะไรเลย เขานั่งอยู่ที่เบาะกว้างด้านหลังพับกระดาษ สีต่างๆไปมา
เขาหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดและหมุนกระดาษไปในทิศทางที่แตกต่างกัน
หยังเซินอยากจะถามจริงๆว่าวันนี้เขาเป็นอะไร
แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
……
ณ รีสอร์ทหยีจิ่ง
กลิ่นดอกไม้โชยมาเป็นระยะๆ ภายในคฤหาสน์ มีแสงไฟส่องสว่าง
ลั่วหานนำเชอรี่ออกมาจานหนึ่งและวางไว้
เธอนำผลไม้วางลงจากนั้นจัดดอกไม้ในแจกัน เมื่อมองดูเวลาคาดว่าน่าจะถึงเวลาแล้ว
รถของหลงเซียวเข้ามาด้านในคฤหาสน์ ลำแสงไฟข้างหน้าและไฟท้ายอีกคันหนึ่งแทบจะทับซ้อนกัน รถของหลงจื๋อก็มาถึงในเวลาเดียวกันนั่นเอง
หลงเซียวเก็บขวัญที่เขาพับเรียบร้อยแล้วเข้าไปในกล่องขวดแก้วและใส่ไว้ในถุงกระดาษสำหรับของขวัญ เขายิ้มอย่างมีความสุข
“พี่ครับ” หลงจื๋อเดินลงจากรถและเรียกหลงเซียว
หลงเซียวพยักหน้า จากนั้นนำถุงของขวัญไปไว้ที่ด้านหลัง
หลินซีเหวินเดินนำหน้าขึ้นมา ในมือของเธอถือดอกไม้ช่อใหญ่ที่สีสันสวยงาม อีกทั้งดอกไม้นั้นมองดูแล้วน่าจะรวมกันได้ถึง 100 ดอก เธอยิ้มและกล่าวว่า “ท่านประธานหลงสวัสดีค่ะ”
“คุณหมอหลินสวัสดีครับ” หลงเซียวทักทายผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขาอย่างเรียบง่าย เขาปฏิบัติแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนไม่ว่าจะเป็นเลขาผู้ช่วยหรือใครก็ตาม
หลงจื๋อเห็นเขาถือถุงอะไรแอบไว้ด้านหลังจึงยิ้มและถามว่า “พี่ถืออะไรอยู่น่ะ เหมือนกับไม่อยากให้ผมเห็นเลย!”
หลงเซียวพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีอะไรเข้าไปข้างในเถอะ”
“อ๋อ ครับ” หลงจื๋อก็ไม่ได้ถามต่อ
เขาหันหลังกลับมาและนำถุงของขวัญมาไว้ด้านหน้าจากนั้นรีบเดินเข้าไปในห้องโถง
หลินซีเหวินดึงแขนเสื้อของ!!เอาไว้แล้วพูดว่า “นี่คุณ ทำไมพี่ชายของคุณต้องเยือกเย็นขนาดนี้ด้วย ฉันแทบจะถูกเขาทำให้กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว นี่สินะผู้ชายที่ดูดีก็เอาไว้มองเฉยๆ เอามาเล่นไม่ได้”
!!มองไปที่เธอแล้วถามว่า “คุณหนูหลินครับ คุณจะเล่นอะไรอีกเหรอ?ต้องการดวงดาวหรือดวงจันทร์ไหม?”
สองอย่างที่เขาพูดมาคล้ายกับว่าจะเป็นไปได้ยาก
หลินซีเหวินหัวเราะดังออกมาและจับแขนของหลงจื๋อเพื่อแสดงความรักต่อเขาแล้วพูดว่า “ไม่ค่ะ ฉันต้องการแค่คุณเท่านั้น
ยังไงซะคุณก็เข้าถึงได้ง่ายกว่า”
เข้าถึงได้ง่ายกว่าหรือ……
ตอนนี้เขาเป็นถึงประธานนะ อีกทั้งตอนนี้เขามีมูลค่าทรัพย์สินมากกว่าพี่ใหญ่อีก
“คุณคะ กลับมาแล้วเหรอ” ลั่วหานวางดอกไม้ลงและลุกขึ้นไปทักทายเขา
หลงเซียวเอาของขวัญเอาไว้ด้านหลังต้นบอนไซต้นหนึ่งในห้องโถง เขากางแขนออกและกอดลั่วหานเอาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นจูบเข้าที่หน้าผากของเธอ
“ในที่สุดผมก็เจอคุณสักทีนะ” เขาหอมที่แก้มเธอคล้ายกับว่าไม่ได้เจอกันนานมาก
ลั่วหานเบ้ปากจากนั้น ยิ้มแล้วมองดูเขาในแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข คนธรรมดาทั่วไปอาจมองไม่เห็นแต่คุณหมออย่างเธอนั้นมองเห็นได้ว่าตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง
เธอปวดใจมากอยากให้เขาได้พักผ่อน
“รีบถอดรองเท้าแล้วไปนั่งเถอะค่ะ หลงจื๋อน่าจะใกล้มาถึงแล้ว เขาพาแฟนมาทานข้าวที่บ้านครั้งแรก พวกเราต้องต้อนรับเขาเป็นทางการถูกไหม?”
มือของหลงเซียวถูกเธอแกะออกจากเอว
หากต้อนรับอย่างเป็นทางการ จะต้องถูกภรรยาของเขาปฏิบัติอย่างนี้ ต่อไปเขาจะไม่รับแขกคนไหนอีก!!!
