ตอนที่ 668 วิธีเดียว
ณ บริษัทฉู่ซื่อ ห้องทำงานประธาน
หลงเซียวนั่งอยู่บทโซฟา ขาที่ยาวนั้นได้ไขว่ห้างอย่างเป็น ธรรมชาติ ข้างนอกหน้าต่างฝรั่งเศสที่อยู่ข้างหลังนั้น เป็น บรรยากาศตอนกลางคืนของเมืองหลวง
กลางคืนนั้นได้ทำให้ไฟในเมืองนั้นสว่างขึ้น มองออกไปดู ก็เต็มไปด้วยความเจริญ
ห้องทำงานนั้นเงียบมาก ได้ยินแค่เสียงที่กำลังพลิกเอกสาร
จี้ตงหมิงนั้นมองนาฬิกาบนข้อมือ สี่ทุ่มแล้ว ข้างนอกนั้นได้เกิดคลื่นพายุขนาดใหญ่มาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ว่าในห้องทำงานนี้นั้นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มีระเบียบ รวดเร็วแล้วเป็นระเบียบ
หลงเซียวนั้นได้เอามือหมุนแหวนที่นิ้วของตัวเอง นัยน์ตาที่ขมเข้มนั้นได้มองไปยังที่ใดที่หนึ่ง สีหน้านั้นยากที่จะคาดเดาความรู้สึกได้
จี้ตงหมิงได้แอบมองเขา แล้วก็ได้แอบเอาโทรศัพท์ออกมา
เห็นความดังของข่าวนั้น สีหน้าของจี้ตงหมิงนั้นก็ได้เสียทันที แต่ก็ไม่กล้าที่จะรบกวนเจ้านาย
โทรศัพท์ที่หลงเซียวได้เอาวางไว้บทโต๊ะนั้นก็ได้สั่น เขาได้พลิกมาดู เห็นเบอร์ก็ได้รับทันที
ปลายสาย เสียงที่แทบจะเหมือนหมูที่กำลังจะถูกเชือดของกู้เยนเซินได้ดัง “ไอ่เหี้ย! ฉันไปแค่ไม่กี่วัน! ทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น! แม่งเอ๊ย! มันอะไรกันแน่! ข่าวนั้นได้ดังจนไม่รู้จะดังยังไงแล้ว ให้คนได้เลื่อนหิมะดีๆ หน่อยได้ไหม?”
เสียงทางลำโพงนั้นได้ดังเกินไป หลงเซียวก็เลยทำได้เพียงเอาโทรศัพท์จับออกห่าง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณชายกู้ กินอิ่มเกินไปเหรอ?”
กู้เยนเซินถูกเขาสวนซะพูดไม่ออก “ไอ่เหี้ย ไอ่เหี้ย! นายยังมีชีวิตอยู่เหรอ? นายยังว่างมารับสายอีกเหรอ? นายตอนนี้ไม่ควรที่จะไปปิดข่าวกับพวกนักข่าวหรือไง?”
ที่ที่กู้เยนเซินอยู่นั้นเต็มไปด้วยหิมะ ท้องฟ้าสีคราม เป็นเพราะความต่างของเวลา เขานั้นกำลังได้สัมผัสการพักผ่อนในตอนกลางวันอยู่ ใครจะรู้ว่าเมื่อกี้ที่กำลังจะเข้าไปโพสต์รูปหล่อๆ ตรงเวยป๋อ ก็ได้เห็นข่าวเด็ดก่อนแล้ว ไม่กล้ารอช้า เขาก็ได้โทรมาทันที
ใครจะคิด ว่าคุณชายหลงนั้นจะรับสายเหมือนคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังไงอย่างนั้น?
หลงเซียวพูด “นักข่าวคนไหนที่ไม่อยากตายนั้นไม่กล้าที่จะมาหาเรื่องฉันหรอก นักข่าวที่ไม่อยากมีชีวิตได้จัดการไปก่อนหน้านี้แล้ว นายคิดว่าไง”
กู้เยนเซินได้ถูกหลงเซียวสวนกลับอีกครั้ง อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก “ฉันว่านะคุณชายหลง ประวัติของนายนั้นได้ถูกโฉหวั่นชิงนางแพศยาคนนั้นแฉออกมาแล้ว ไม่เป็นประโยชน์กับนายมากๆ นายไม่คิดหาวิธีมาจัดการ?”
หลงเซียวนั้นได้มองทนายที่ทำงานอย่างขันแข็ง ยิ้มแล้วพูดว่า “กำลังจัดการอยู่ รีบทำไม? ที่ฉันอยู่ยังไม่ถล่มสักหน่อย”
กู้เยนเซินนั้นได้เอามือปิดหน้ามองฟ้า ก้นได้นั่งอยู่บนหิมะ “นายจะจัดการยังไง? นายอย่าทำให้ฉันตกใจนะ ถ้าเกิดฉันตกใจจนเป็นโรคหัวใจขึ้นมา ไม่มีหมอฉู่มาช่วยฉันฉันตายแน่ๆ”
หลงเซียวยิ้มแบบไม่มีเสียง “นายก็พักผ่อนของนายไปก็พอ ทางนี้ไม่เป็นอะไร อีกอย่าง วันหยุดอาทิตย์เดียว หมดเวลาแล้วไม่มีต่อ ถ้านายกลับมาตอนนี้ฉันไม่มีทางชดเชยให้แน่”
ทางที่ดีไม่ต้องกลับมา หลงเซียวนั้นยังจะพาไป๋เวย ไปเมืองเจียงเฉิง ถึงเวลาถ้ากู้เยนเซินยื่นมือเข้ามา เขาจัดการไม่สะดวก
กู้เยนเซิน “……”
หลงเซียวพูด “ได้แล้ว ไม่มีอะไรต่องั้นวางก่อน”
กู้เยนเซินมองโทรศัพท์ที่ถูกวางไป แล้วก็มองไปบนฟ้า เขาคิดว่าเมื่อกี้ตัวเองนั้นได้ละเมอไป
ข่าวนั้นได้ดังจนมาถึงสวิตเซอร์แลนด์แล้ว คนทั้งโลกนั้นต้องรู้แล้วแน่ๆ คุณชายหลงนั้นใจกล้าเกินไปแล้ว
ประตูห้องทำงานได้ถูกเคาะเบาๆ ไม่กี่ที
แอนดี้ได้เดินเข้ามา พูดเสียงเบาว่า “ท่านประธาน เพื่อนักข่าวของท่านได้โทรมาหาค่ะ อยากจะคุยกับคุณ คุณว่า?”
“บอกพวกเขา ช่วงนี้ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น”
แอนดี้พยักหน้า “ค่ะ”
จี้ตงหมิงก้าวมาข้างหน้า พูดเสริมว่า “เจ้านาย ตอนนี้คุณไม่พูดอะไรเลย ทางMBK นั้นต้องแต่งเรื่องออกมาสารพัดแน่ กับพวกเราแล้วนั้นไม่เป็นผลดีหรือเปล่า?”
หลงเซียวส่ายหน้า “ไม่ ทางกลับกัน พวกเขานั้นต้องพยายามหาทางกดข่าวนี้ลงไปแน่”
จี้ตงหมิงคิด ก็จริง ตอนนี้มีคนไม่น้อยที่ว่าหลงถิงนั้นเป็นพวกหมดประโยชน์แล้วเขี่ยทิ้ง
แต่ว่า ก็ได้มีคนออกมาพูดว่า หลงเซียวคุณชายตัวปลอบนั้นได้ซ่อนตัวอยู่ในบ้านตระกูลตั้งสามสิบปี ความคิดนั้นน่ากลัวมาก
“แต่ว่า ข่าวนี้ออกมา มันทำให้เป็นผลกระทบต่อโปรเจคของเมืองเจียงเฉิงมากเลยนะครับ ถ้าเกิดเมืองเจียงเฉิงกัดไม่ปล่อย โปรเจคนั้นได้ลอยแพแน่”
หลงเซียวพยักหน้า “กระทบอยู่แล้ว แต่ไม่ถึงขั้นที่จะเป็นอุปสรรคต่อโปรเจคของเมืองเจียงเฉิง”
จี้ตงหมิงนั้นเดาไม่ออกว่าเจ้านายนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ว่าสิ่งที่เจ้านายตัดสินใจไปแล้วนั้นก็ต้องมีเหตุผลของเขาอยู่แล้ว เขาก็แค่ทำตามหน้าที่ก็พอ
ติ้ง
ข่าวที่ได้ส่งมานั้นเหมือนได้ดังขึ้นบนโทรศัพท์ทุกคนในเวลาเดียวกัน จี้ตงหมิงนั้นได้เปิดเป็นคนแรก
บนหน้าจอโทรศัพท์นั้นได้เขียนว่า “MKB ยืนออกมาพูดแล้ว คุณหลงถิงนั้นได้ออกมาปฏิเสธด้วยตัวเอง แล้วยังกล่าวอีกว่าถ้ายังมีคนออกมาปล่อยข่าวลืออีกนั้นจะได้รับโทษทางกฎหมาย”
จี้ตงหมิงเริ่มสงสัยว่าเขานั้นตาบอดแล้ว!
เป็นไปได้ยัง!
“เจ้านาย หลงถิงได้ออกมาแก้ตัวว่าเป็นข่าวปลอบแล้วครับ? เขาอยากจะทำอะไรกันแน่? นี่เป็นโอกาสดีที่เขานั้นจะได้เตะคุณของจากตระกูลหลงไม่ใช่เหรอครับ?”
เขาคิดอะไรกัน?
หลงถิงนั้นได้เห็นข่าวแล้ว เขาลุกขึ้น พาจี้ตงหมิงไปที่ระเบียง ทั้งสองนั้นได้ยืนข้างกันนอกหน้าต่าง แสงไฟนั้นได้สะท้อนเงาสีดำลงมา ทำให้ดูสูงกว่าเดิม
“หลงถิงนั้นอยากจะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง ไม่อยากให้มีข่าวเสียหายออกมา ถ้าเกิดเขายอมรับล่ะก็ ถ้างั้น การที่กีดกันฉัน ทำร้ายแม่ของฉัน แล้วก็ได้เลี้ยงชู้อย่างลับๆ สามข้อหานี่นั้นก็จะเป็นจริงขึ้นมา หลงถิงไม่ใช่คนโง่ เขาต้องปฏิเสธแน่นอน”
จี้ตงหมิงได้เลียปากตัวเอง ได้ถูมือ “แต่ว่า ตอนนี้เขาปฏิเสธ ต่อไปก็ไม่มีโอกาสออกมาพูดแล้วว่าคุณนั้นไม่ได้เป็น ลูกของตระกูลหลงนะครับ! เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้นมั้งครับ?”
หลงเซียวได้ตบไปที่บ่าของเขาทีหนึ่ง รอยยิ้มนั้นก็ได้ประดับอยู่ตรงหน้าของเขาอยู่ “นี่แหละเป็นจุดที่เขานั้นดูฉลาด เขานั้นสามารถที่จะไม่พูดเรื่องนี้แล้วเก็บฉัน เก็บบริษัทฉู่ซื่อ……ต่อไป ยังจำเป็น ที่จะอธิบายเรื่องตัวตนของฉันอยู่เหรอ? อีกอย่าง ถ้าเกิดเขาปฏิเสธเรื่องที่ฉันเป็นลูกชายของเขา แล้วเรื่องพ่อของฉัน ตัวตนของฉัน นายคิดดู”
จี้ตงหมิงได้กระจ่าง เข้าใจเลยทันที
หลงถิงไม่กล้าที่จะให้คนรู้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของหลงเซียว ถ้าไม่คิดสามปัญหานั้น นี่เป็นปัญหาที่แท้จริงที่หลงถิงนั้นกังวล!
“เพราะงั้น……เจ้านายจะเดิมตามแผนของเขา ไม่ไปอธิบายอะไรเหรอครับ?”
หลงถิงยิ้มแต่ไม่พูดอะไร มองไปยังทางกลุ่มทนาย “เข้าไปเถอะ”
ทนายส่วนตัวของหลงเซียวนั้นได้ส่งเอกสารที่จัดการเสร็จแล้วให้เขาด้วยสองมือ “คุณหลง ได้ทำตามที่คุณนั้นได้สั่งไว้เรียบร้อยแล้วครับ คุณตรวจดูครับว่ามีปัญหาตรงไหนไหม”
——
ห้องเพรสซิเดนท์สูท
เหลียงจ้งซุน ได้เข้าไปพูดเสริมว่า “ท่านประธาน ได้โพสต์ออกไปตามที่คุณนั้นต้องการแล้วครับ ข่าวเด็ดนั้นก็ได้ทำการกดลงไปแล้ว แต่ว่าเหมือนว่าคุณชายใหญ่ได้ลงมือกับมัน ข่าวบางข่าวนั้นลบไม่ได้”
หลงถิงนั้นได้มองหลงจื๋ออย่างเย็นชา รอยบนหน้าของเขานั้นยังอยู่ แต่ได้เบากว่าตอนที่โดนตบเมื่อกี้ไปบ้างแล้ว “ไม่โทรไปหาพี่ชายนายล่ะ? ฉันนั้นได้ลงข่าวอธิบายไปแล้ว เขายังไม่ถอนข่าวออกมันหมายความว่าอะไร?”
สองมือของหลงจื๋อนั้นได้จับโซฟาแน่นไม่ขยับ “เรื่องที่พ่อนั้นยังจัดการไม่ได้ ผมจะจัดการยังไง? ตอนนี้พี่นั้นไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อย่างจะมายุ่งกับเรื่องนี้ ตอนนี้ผมไปหาเขา ก็เหมือนไปตาย”
“นายยังมาพูดเหตุผลอีก? ฉันบอกให้นายโทรนายก็ต้องโทร! ไปบอกเขาเดี๋ยวนี้ ให้เขาเอาข่าวออก ให้เขาร่วมมือดีๆ ฉันให้หน้าเขาแล้ว ถ้าเขายังจะมาตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันอีก เขาไม่ได้ผลดีอะไร”
หลงจื๋ออยากจะหัวเราะ ตอนนี้คนที่ไม่ได้ผลดีนั้นเป็น ใครกันแน่ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?
“ผมลองดู ไม่สำเร็จอย่ามาว่าผม อ้อ เมื่อกี้โทรศัพท์ของผมนั้นได้ทุบเสียไปแล้ว ขอยืมของพ่อหน่อย” หลงจื๋อยื่นมือเอากับหลงถิง
“ของฉัน? เบอร์ของฉันเขาจะรับเหรอ?” หน้าของหลงถิงนั้นได้เย็นชาจนถึงที่สุดแล้ว
เหลียงจ้งซุน เอาของตัวเองให้หลงจื๋อ “คุณชายรอง เอาไปโทรครับ”
——
“หลงเซียว ในข่าวนั้นมันอะไรกันแน่? นายทำไม่ออกมาอธิบาย?”
บนโทรศัพท์นั้นได้มีข้อความของเจิ้งซิน หลงเซียวนั้นได้ดูเอกสารอยู่ ดูไปสักพักก็ไม่ได้สนใจอะไร
ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที เบอร์ของเหลียงจ้งซุน ก็ได้ทับข้อความนั้นไป หลงเซียวได้ไปมองอีกสักพัก
เห็นที่มีคนร้อนใจแล้ว
“จี้ตงหมิงกลืนน้ำลาย “เจ้านาย รับไหมครับ?”
หลงเซียวได้มองเอกสารไปทีล่ะหน้า “ไม่รับ”
จี้ตงหมิง “……”
ก็เลยทำได้แค่กดวางไป
จี้ตงหมิงนั้นยังไม่ทันได้วางโทรศัพท์กลับเข้าที่ โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ได้มีคนโทรเข้ามาอีก เบอร์บนหน้าจอแสดงออกมาว่า ลูกพี่ภรรยา
ตาของจี้ตงหมิงได้กระตุก “เจ้านาย เบอร์นี้……รับไหม?”
หลงเซียวไม่ได้ตอบ แต่ได้ใช้การกระทำให้ตอบแทนคำพูดของตัวเอง เขาได้เอาโทรศัพท์ขึ้น แล้วก็ดูเอกสารต่อ “ที่รัก ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่นอน?”
เสียงในห้องทำงาน “……”
หลงเซียวได้ดูเอกสารจบหมด แล้วก็ได้ส่งคืนให้ทนายพร้อมพยักหน้าเป็นการบอกว่าตามนี้แหละ
รถของลั่วหานนั้นได้ถึงใต้ตึกของบริษัทฉู่ซื่อ จอดรถ “คุณอยู่บริษัทไหม?”
“ยังทำงานอยู่ วันนี้เรื่องเยอะมากๆ”
ลั่วหานหัวเราะหึๆ “ใช่นะสิ เยอะจริงๆ นั่นแหละ ขนาดนั้นอยู่นอกหน้าจอคอมฉันยังได้กลิ่นควันระเบิดเลย”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “คุณอยู่ที่ไหน?”
ลั่วหานปิดประตูรถ “ฉันมาส่งกระสุนให้คุณไง มาเป็นกำลังให้คุณ”
หลงเซียว “…..”
สายก็ได้ถูกลั่วหานวางไปทั้งแบบนี้!
สีหน้าของหัวหน้าฝ่ายกฎหมายนั้นได้ดูไม่ดีมากๆ ได้ยิ้มออกมาเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านประธาน พวกเราได้ไปค้นมาแล้ว ถ้าอยากจะหลีกเลี่ยงความวุ่นวายมากมาย ไม่โดนMBK เอาสินทรัพย์ของคุณแล้วคุณนายนั้นไปนั้น มีแค่วิธีเดียว”
ตัวแทนทนายก็ได้พูดออกมา คนคนอื่นนั้นได้กลั้นหายใจ รอคำพูดสุดท้ายอย่างเงียบๆ
หลงเซียวนั้นได้เอาโทรศัพท์มาหมุนเล่นในมือ “อืม? วิธีอะไร?”
มือของหัวหน้าทนายได้เริ่มออกเหงื่อ รอยยิ้มบนใบหน้านั้นดูไม่ได้มากๆ “ถึงแม้ว่าคุณนั้นได้ส่งมอบมรดกทั้งหมดไปให้คุณนายแล้ว แต่ว่าทรัพย์สินหลังแต่งงานนั้นเป็นทรัพย์สินร่วมกัน คุณก็มีครึ่งหนึ่ง อีกอย่าง ในนั้นในมือของคุณนายนั้นได้มีหุ้นราคาสูงของMBK อยู่ ทางMBK นั้นต้องตาม……”
“ฉันให้นายพูดประเด็นหลัก” หลงเซียวหลับตา แล้วได้พูดออกไปตรงๆ
ทนายนั้นได้เอาแผนและวิธีการส่งไปให้หลงเซียวพร้อมสั่น “คุณ……คุณดูเองเถอะครับ”
หลงเซียวได้เอาเอกสารมาดู แล้วก็เปิดออก เขาได้ดูไปที่ล่ะบรรทัด สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ ดูไปถึงบรรทัดสุดท้ายสีหน้านั้นไม่เสียไปเลยทันที
“ไม่มีทาง!”
ปึ้ง!
หลงเซียวได้โยนเอกสารลงไปที่โต๊ะอย่างแรง เอกสารนั้นได้ลื่น แล้วก็ตกไปที่พื้น
คนในห้องทำงานนั้นสะดุ้ง
เหงื่อของทนายนั้นได้เต็มหน้าผาก “ท่านประธาน ผมรู้ว่าผลที่ได้มานั้นคุณไม่พอใจ แต่ว่าพวกเรานั้นได้ดูกฎหมายมาทั้งหมดแล้ว ถ้าจะให้ทำตามที่คุณนั้นขอร้อง ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ ครับ ความหมายของผมนั้น คุณสามารถที่จะเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง รอให้เรื่องมันผ่านไปก่อนค่อย……”
“ฉันบอกว่าไม่มีทาง ฉันไม่มีทางหย่า!” หลงเซียวได้ตอบกลับอย่างคมราวกับใบมีด
อะ ไร?
หย่า? ทนายดูมาตั้งนานผลสุดท้ายคือ——ให้เจ้านายหย่า?
พูดเล่นอะไรออกมา! ไม่อยากอยู่แล้วหรือไง?!
หย่า?
ลั่วหานพึ่งเดินถึงหน้าห้องทำงาน ก็ได้ยินหลงเซียวที่อยู่ข้างในได้ตะโกนคำนี้ออกมาอย่างดัง
