แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 670 อดีตสามี สวัสดี
นั่นจะเป็นไปได้ยังไง? ถ้ากลับไปที่บ้าน เธอก็ไม่มีโอกาสแล้ว
ลั่วหานพูด “ผลที่ร้ายแรงที่สุดของการหย่าคืออะไร?”
ทนายเฉินออกมาอธิบาย “คุณกับท่านประธานเกรงว่าช่วงนี้จะอยู่ด้วยกันไม่ได้ จนกระทั่งการแบ่งทรัพย์สินเสร็จสิ้น”
ลั่วหานถามอีก “ใช้เวลานานเท่าไหร่?”
ทนายเฉินพูด “พวกเรานั้นจะพยายามคุยกับทนายของMBK โดยเร็ว ถ้าราบรื่นเวลาครึ่งเดือนเรื่องนี้ก็จะจบ ยังไงซะช่วงที่แบ่งสินทรัพย์นั้น คุณกับท่านประธานต้องรักษาระยะห่างไว้พอประมาณ ทางนักข่าวนั้นต้องรอพวกคุณ”
อีกคำพูดก็คือ ต้องแสดงละคร
ลั่วหานพยักหน้า “ไม่มีปัญหา ฉันรับได้”
ทนายเฉินนั้นได้มองสีหน้าหลงเซียว ก็ได้ สีหน้าไม่ดีจนไม่กล้าที่จะมองตรงๆ “ท่านประธาน……”
“ฉัน……”
ลั่วหานพูด “ท่านประธาน ตอนนี้ในที่ที่คุณยื่นอยู่นั้นเป็นห้องทำงานของบริษัทฉู่ซื่อ อีกอย่างผู้นำตระกูลฉู่นั้นเป็นฉัน คุณนั้นก็เป็นแค่ตัวแทนที่มาดูแลแทนฉันเฉยๆ อยู่ในที่ของฉัน ต้องฟังคำพูดของฉันจริงหรือเปล่า?”
ไม่รู้ทำไม อยู่ๆ พวกคนที่ดูอยู่นั้นอยากจะหัวเราะออกมา บรรยากาศนั้นได้ต่างกับเมื่อกี้ลิบลับ
หลงเซียวพูดไปอย่างไร้ทางเลือกว่า “ลั่วลั่ว คูณกำลังใช้อำนาจไปมั่ว”
“แล้วจะทำไม? วันนี้ฉันก็จะใช้อำนาจไปมั่ว” ลั่วหานนั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ได้วางมาดของหมอฉู่ที่มีเหตุผลและหลักการไป แล้วกลายมาเป็น ภรรยาที่ไม่ฟังเหตุผลไปซะแล้ว
แล้วหลงเซียวก็ทำอะไรเธอไม่ได้
สีหน้าของทนายเฉินได้ผ่อนคลายไม่น้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณนาย คุณวางใจเถอะครับ พวกข่าวที่เป็นผลเสียนั้นพวกเราจะพยายามกดมันลงไป อีกอย่าง ถ้าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนที่พวกคุณแต่งงานใหม่นั้นข่าวลือก็จะหายไปทันที”
ลั่วหานพยักหน้า “ดีมาก ฉันเชื่อว่าฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทฉู่ซื่อนั้นจะจัดการเรียบร้อย”
รอยระหว่างคิ้วของหลงเซียวได้ชัดกว่าเดิม “ลั่วลั่ว ผมไม่ยอมที่จะให้คุณกับลูกมาลำบากเด็ดขาด สักนิดก็ไม่ได้! อย่าพูดว่าครึ่งเดือนเลย ครึ่งนาทีผมก็ไม่ยอม”
เขาชี้ไปที่ทนายเฉิน “นายเป็น ทนายของฉัน ต้องทำตามที่ฉันสั่ง”
ลั่วหานได้หลุดขำออกมา “เรื่องนั้นจัดการได้ง่าย ทนายหวัง นายเป็นฝ่ายกฎหมายของบริษัท ฉันสั่งให้นายนั้นไปจัดการตอนนี้”
จี้ตงหมิงนั้นได้แอบขำอย่างไม่ปิดบัง โถเอ่ยคุณพระช่วย ไม่เคยเห็นว่าจะมีคนทำให้การหย่านั้นน่าขำขนาดนี้
หลงเซียวถูกลั่วหานยั่วโมโหจนไมเกรนแทบขึ้น “ที่รัก พวกเรากลับไปคุยที่บ้าน กลับไปตอนนี้เลย”
ลั่วหานพูด “การหย่านั้นต้องพูดต่อหน้าทนาย เขายังต้องเป็นพยานนะ? ทำไม คุณทำใจกับเงินของตัวเองได้เหรอ? ยังไงซะก่อนหน้าก็ให้ฉันแล้ว คุณก็ไม่คิดจะใช้ เงินพวกนี้เป็นของฉันทั้งหมด ฉันไม่มีทางให้หลงถิงง่ายๆ หรอก ฉันจะปกป้องเงินของฉัน ไม่ได้เหรอ?”
หลงเซียวได้นวดขมับของตัวเอง “ลั่วลั่ว คุณคิดง่ายเกินไป เด็กดี หย่าไม่ได้ ผมมาหาทางวิธีเอง”
ล้มเลิกเถอะคุณหลง
ลั่วหานได้เอาเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา นี่เป็นบันทึกของการจัดการวิกฤต ข้างบนนั้นได้วาดรูปดาวย้ำว่าหย่า
“เดิมเรื่องนี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไร พวกเราหย่ากันก่อน คุณทำลายชื่อเสียงของหลงถิง ออกมายืนยันว่าคุณไม่ได้เป็นคนของตระกูลหลง อาศัยโอกาสนี้ฟื้นคืนตัวตนของคุณ รอคุณเปลี่ยนนามสกุล ฉันก็จะได้เปลี่ยนกับคุณ คุณมู่ คุณนายหลงสามคำนี้ไม่น่าฟังจริงๆ ฉันอยากจะเป็นคุณนายมู่”
ทนายได้พูดออกมาอย่างหนักแน่นว่า “คุณหญิง พวกนี้ต้องเป็นจริงแน่นอน!”
ขมับทั้งสองข้างของหลงเซียวได้เจ็บแล้ว “คุณ……”
“คุณก็คิดว่าฉันนั้นไม่มีมารยาทไม่มีความตื่นเต้นไม่มีเหตุผลก็พอ ยังไงซะฉันนั้นหย่าแน่!”
แอนดี้นวดจมูกของตัวเอง ก้มหน้าหัวเราะ “ผู้ช่วยจี้ เมื่อก่อนฉันไม่เคยสังเกตมาก่อน ว่าความไม่มีเหตุผลของหมอฉู่นั้นจะร้ายกาจแบบนี้”
จี้ตงหมิงพูด “สามารถหยิ่งและเชิดแล้วว่าสามารถน่ารักเชื่อฟัง เก่งนะเนี่ย!”
แอนดี้ได้มองบน “เหรอ? ทำไม?”
“อ่า? อะไร? เมื่อฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น หลุดปากไป”
หลงเซียวบ่นออกมาอย่างจนปัญญา “คุณนี่นะ!”
“เห็นด้วยแล้ว?” ลั่วหานอมยิ้ม
หลงเซียวไม่ตอบ จ้องมองแต่เธอ
คุณหญิงนี่เก่งจริงๆ พูดขำไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
ยอมเลยยอมเลย!
ไม่ยอมใคร ยอมแค่เธอ!
ลั่วหานเห็นโอกาส ก็ได้พูดเอาใจหลงเซียวแบบจัดหนัก “แยกกันแค่ครึ่งเดือนเอง ทั้งสองถ้ารักกันนาน อยู่ๆ ห่างๆ จะเป็นอะไรไป? ใบสมรสนั้นก็แค่กระดาษใบเดียว มีใบนั้น ฉันรักคุณ ไม่มีใบนั้นฉันก็รักคุณเหมือนเดิม ไม่น้อยลง มีแต่เพิ่มขึ้น”
ทุกคน “……”
ในใจของหลงเซียวนั้นได้เต็มไปด้วยพลังรักของเธอที่มีให้เขา พอเธอพูดจบก็ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดไหนมาตอบดี ก็เลยทำได้แค่กอดเธอเข้ามาในอ้อมอก
ลั่วหานได้ตบหลังเขาเบาๆ “ได้แล้วคุณหลงของฉัน เตรียมเรื่องสัญญาการหย่าเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรแล้ว”
หลงเซียวนั้นก็ได้ยิ้มออกมา ได้บีบจมูกของเธอด้วยความเอ็นดู “ลั่วลั่ว คุณให้ผมต่อว่าคุณยังไงดี?”
ลั่วหานนั้นได้มองไปยังทนาย ผู้ช่วย เลขาให้ห้องทำงานอย่างได้ใจ แล้วก็ได้เชิดหน้าอย่างไม่เขินอายอะไร “พูดว่าคุณรักฉันไง!”
หลงเซียวเลิกคิ้ว “ลั่วลั่ว ปากคุณที่เก่งจริงๆ”
ลั่วหานนั้นได้พยักหน้า “ไม่หรอกไม่หรอก!”
หลงเซียวได้เข้าไป ได้จูบลงไปที่ผมของเธอเบาๆ “ขอบคุณครับ ลั่วลั่ว คุณเสียสละเพื่อผมขนาดนี้ ผมจำได้หมด”
ทนายวัยกลางคนไม่กี่คนเริ่มทำตัวไม่ถูกก็เลยหันหน้าไปสนใจอย่างอื่น มีบางคนได้รีบไปจัดการเอกสาร ทุกคนนั้นไม่กล้าที่จะดูต่อ
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ขนตายาวหนาได้กระพริบ “สามีภรรยามีใจร่วมกัน นั้นเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่! คำพูดของบรรพบุรุษนั้น ฉันเชื่อ”
หลงเซียวนั้นได้หลับตา ปิดบังความร้อนของตา เขาได้ใช้แขนที่แข็งแรงกอดภรรยาที่กำลังท้องของตนนั้นให้อยู่ในอ้อมอกไว้แน่น “ลั่วลั่ว ผมไม่เชื่อบรรพบุรุษ ผมเชื่อแค่คุณ”
ลั่วหานได้กอดเอวของเขา “ขอบคุณค่ะ ที่รัก ไม่มีทางให้คุณขาดทุนแน่”
“หึๆ ……”
——
คฤหาสน์ตระกูลหลง
เหลียงจ้งซุน ได้รีบขึ้นไปชั้นบน เปิดเข้าไปห้องหนังสือของหลงถิงแล้วพูดว่า “ท่านประธาน ตอนนี้ข่าวนั้นได้สงบไม่น้อย พวกเขาคิดว่าโฉหวั่นชิงก็แค่สร้างข่าวลือขึ้นมา ตัวตนของคุณชายใหญ่นั้นน่าจะไม่ถูกคนพูดถึงแล้ว”
หลงถิงได้วางโทรศัพท์ลง หน้าจอนั้นยังเป็นหัวข้อข่าวเด็ด “ไม่มีคนพูดถึง ไม่ได้หมายความว่าลับหลังไม่มีคนพูดถึง ต้องทำให้มากกว่านี้ พยายามทำให้เงียบไปก่อนที่จะเปิดตัวของวันพรุ่งนี้”
เหลียงจ้งซุน ได้พยักหน้ารับคำสั่งอย่างสุภาพ “ครับ ผมกับฝ่ายประชาสัมพันธ์นั้นจะพยายามต่อครับ”
หลงถิงได้โบกมืออย่างหมดแรง “ไปเถอะ ดิ้นรนมาทั้งคืนล่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว มีเรื่องอะไรก็จัดการไปเองก่อน”
เหลียงจ้งซุน ได้เข้าไปประคองหลงถิง “ครับ ท่านประธาน ผมกับคุณชายหลงยี่ คุณชายรองได้ตามติดอยู่ ไม่ให้เรื่องนั้นมันบานปลาย”
ระหว่างที่พูด หลงจื๋อได้เข้ามา “พ่อ ตอนนี้พี่ชายยังไม่ออกมาพูดอะไรทั้งนั้น โทรไปก็ไม่มีใครรับ เบอร์ของผู้ช่วยและเลขาก็ไม่รับเหมือนกัน พวกนักข่าวก็ติดต่อพี่ชายไม่ได้ คนที่ติดต่อไปนั้นพี่ไม่รับ ไม่ฟังทั้งหมด”
หลงถิงหัวเราะ “เขานั้นไม่กล้าสินะ! ถ้าตอนนี้เขานั้นได้ยอมรับว่าไม่ได้เป็น คนของตระกูลหลง เงินในมือของเขาก็จะหายไปครึ่งหนึ่ง!”
หลงยี่ก็ได้วิ่งตามเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเขานั้นพึ่งเข้ามาจากข้างนอก ใบหน้ายังมีเหงื่อ “ลุงรอง เมื่อกี้ผมนั้นได้ไปพบประธานของเจ้าของเว็บ แต่ว่าเขาบอกว่าข่าวที่ดังตอนนี้นั้นมีคนไปทำอะไรไว้ ตอนนี้ยังลบไม่ได้ ฝ่ายเทคนิคนั้นกำลังจัดการอยู่”
หลงถิงได้กำหมัดแน่น “ให้ตายเถอะ! ไม่พูดอะไร กำลังจะทำอะไรกันแน่! ไปรีสอร์ทหยีจิ่ง ไปพูดต่อหน้าหลงเซียว!”
หลงจื๋อพูด “พี่ชายไม่อยู่บ้าน อีกอย่าง พี่สะใภ้ก็ไม่อยู่”
หลงยี่หัวเราะอย่างเย็นชาด้วยความประชด “พวกเขาทั้งสองนี้รักกันดีจริงๆ เป็นแฝดตัวติดกันหรือไง พูดไม่กลับบ้าน ก็ไม่กลับทั้งหมด หึๆๆ! เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังมีอารมณ์ไปชมไม้ชมวิว? ถึงว่าโทรศัพท์ก็ไม่รับ!”
หลงจื๋อกัดฟัน อยากจะเอาเขาให้ตายจริงๆ!
“พี่ ปากก็อยู่ดีๆ พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง?!”
“นาย……” หลงยี่อยากจะเถียง
หลงถิงพูดขึ้น “พอได้แล้ว! หุบปากไปให้หมด เรื่องสำคัญยังจัดการไม่เสร็จ ยังมีเวลามาทะเลาะกันอีก? ออกไปให้หมดไป!”
หลงจื๋อไม่ลังเลเลยสักนิด ได้หันหลังเดินลงไป
หลงยี่พูดเสียงเบาว่า “ลุงรอง ผมยังต้องตามเสี่ยวจื๋อไหม? เขาตอนนี้เหมือนว่ายังปกป้องหลงเซียวอยู่”
“หลงยี่ วันนี้นายพูดมากไปแล้ว” หลงถิงเริ่มรำคาญแล้วก็ได้พูดเตือนออกไป เพียงพอที่จะบ่งบอกความไม่พอใจที่มีต่อเขา
“ครับ……ผมไปทำงานต่อ”
——
ใบหย่านั้นมีต้นแบบ เพราะงั้นเตรียมไม่ยาก การกระทำของพวกทนายก็รวดเร็วดี ใช้เวลาสิบนาทีก็ได้ปริ้นใบหย่าออกมาสองชุดเรียบร้อย
กระดาษขาวตัวหนังสือดำ มองแล้วน่าใจหาย
หลงเซียวกับลั่วหานนั้นได้นั่งอยู่ที่โซฟา ทั้งสองนั้นมีโต๊ะคั่นอยู่ เผชิญหน้ากัน
ลั่วหานได้ยิ้มอยู่ตลอด ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเซียวได้มีสีหน้าที่ไม่ดี
ทนายเฉินนั้นได้เอาปากกาเซ็นชื่อส่งให้ลั่วหานด้วยสองมือ “คุณหญิงครับ”
ทนายหวังได้เอาปากกาเซ็นชื่อให้หลงเซียว เขายังไม่ทันได้พูด หลงเซียวก็ได้เอาปากกาไปแล้ว สายตานั้นได้จ้องลั่วหานไม่ห่าง
เขาได้โยนปากกาลง “ลั่วลั่ว คุณคิดให้ดีๆ นะ เงินพวกนั้นผมไม่แคร์ ผมแคร์คุณ”
จี้ตงหมิงได้หันไปมองแอนดี้เงียบๆ แอนดี้ได้เช็ดน้ำตาเงียบๆ
ทนายนั้นไม่กล้าที่จะหายใจแรงๆ ในใจขอร้องให้ย่านั้นบอกปู่ ท่านเซียวนะท่านเซียว เซ็นชื่อเถอะ ฟ้าไม่ถล่มหรอก ยังกลับมาแต่งใหม่ได้นะ!
ลั่วหานได้จับปากกา ได้เซ็นชื่อของตัวเองลงไปอย่างตั้งอกตั้งใจ ฉู่ลั่วหาน
เซ็นเสร็จได้ยื่นให้หลงเซียว “ยังลังเลอะไรอีกค่ะ? สัญญาตั้งกี่หมื่นล้าน เดินผ่านห้ามพลาด”
กี่หมื่นล้าน ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่าบรรยายออกมาอย่างนี้เลยเหรอ?
จี้ตงหมิงเหมือนได้ยินเสียงหัวใจของเจ้านายกระตุก
หลงเซียวได้จับปากกา ก็ได้เขียนหลงเซียวสองคำลงไปแบบไม่ตั้งใจ
ลั่วหานได้แย่งเอกสารที่เขาเซ็นเสร็จมา กลัวว่าเขานั้นจะคืนคำ ก็ได้เซ็นชื่อเสร็จ แล้วก็ประทับตรา ประทับรอยนิ้วมือ
เอกสารหย่าทั้งสองชุดก็ได้เสร็จสมบูรณ์ วางไว้บนโต๊ะ ยิ้มแบบไม่มีเสียง……
จี้ตงหมิงได้เก็บไปชุดหนึ่ง จัดการเรียบร้อยแล้วเก็บไว้
แอนดี้ได้จัดการอีกชุด
ทนายเฉินกันทนายหวังก็เหมือนมีชีวิตอีกครั้ง ได้ยิ้มอย่างระวัง “ท่านประธาน คุณหญิง ตอนนี้สัญญาการหย่านั้นได้มีผลทางกฎหมาย พรุ่งนี้สามารถไปทำเรื่องหย่าที่สำนักกิจการพลเรือนได้เลยครับ”
ลั่วหานพยักหน้าเรียบๆ “ได้”
ทนายเฉินพูด “ที่จริง ตามกฎหมายแล้ว ตอนนี่พวกคุณนั้นอยู่ในสถานการณ์……แยกกันอยู่”
จี้ตงหมิงได้ปิดหน้าตัวเองเงียบๆ นายฉลาดหน่อยไม่ได้เหรอ? อะไรก็พูดออกมาหมด! ไม่เห็นว่าใบหน้าเจ้านายตอนนี้นั้นดูไม่ได้มากๆ น่ะ?!
หลงเซียวได้นั่งบนเก้าอี้ หลังนั้นได้เกร็ง ข้างหลังได้แข็ง “แล้วไง?”
ลั่วหานกลัวว่าถ้าทนายเฉินพูดต่อแม้แต่คำเดียวละก็หลงเซียวได้ฆ่าเขาแน่ รีบพูดออกไปว่า “เพราะงั้น ตอนนี้พวกเราสามารถที่จะอยู่ใครอยู่มันแล้ว”
หลงเซียว “……”
ลั่วหานได้ยืนขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง “ตอนนี้ฉันกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม?”
หลงเซียวได้ลุกตามเธอ “อืม กลับบ้าน”
“เดียวก่อน” ลั่วหานได้ยิ้มร้ายออกมาแล้วเอามือบังไม่ให้ทั้งสองใกล้กัน “ในใบหย่าได้เขียนไว้แล้ว พวกเรานั้นต้องแยกกันอยู่ ให้นักข่าวมาเห็นมันไม่ดี ข้างนอกมีนักข่าวดักอยู่นะ”
จี้ตงหมิงได้มองไปที่เพดาน เข้าใจความรู้สึกเจ้านาย!
หลงเซียวได้ก้มหน้าลง “แล้ว?”
ลั่วหานได้เคาะไปที่สัญญาที่แอนดี้กอดอยู่ “เพราะงั้น ฉันกลับบ้านไง สัญญาได้เขียนอย่างชัดเจนแล้ว บ้าน รถ เงินใบบัญชีเป็นของฉันทั้งหมด เพราะงั้น รีสอร์ทหยีจิ่งเป็นบ้านของฉัน”
หลงเซียว “……แต่ว่าคุณเป็นของผม!”
ฮ่าๆๆ! อยากขำ!
ลั่วหานปิดปาก “แค่กๆ ถ้าให้ว่าตามกฎหมาย คุณนั้นเป็นอดีตสามีของฉัน เพราะงั้น——อดีตสามี……สวัสดีค่ะ”
อดีตสามี?
สวัสดี?
เขาดีตรงไหน!
