ตอนที่ 703 มาเพื่อคิดบัญชี
ไป๋เวยกลัวว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น หลังจากที่หนีออกจากเงื้อมมือของเสิ่นเหลียวและลูกน้องของเขาได้แล้ว เธอก็ส่งสัญญาณร้องขอความช่วยเหลือ ในขณะที่ร่างของเธอขยับออกมาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเสียงกระสุนแตกกระจกก็ดังมาจากด้านหลังของเธอ!
“ตูม!”
ว้าว! !
กระสุนยิงอย่างเมามัน มีกระสุนสองนัดเกือบทะลุหลังของไป๋เวยเข้าไป ไป๋เวยกัดฟันของเธอไว้ แล้วร่างหนึ่งก็หนีไปอย่างเมามันในห้องโถงตามแสงไฟ
ด้านหลัง เสียงของเสิ่นเหลียวโกรธเหมือนเหยื่อกำลังจะหนีออกจากปากของหมาป่าที่หิวตัวหนึ่ง และเปิดเสียงตะโกนอย่างแรง “แม่งเอ้ย! กล้าหลอกข้างั้นเหรอ! ไล่ตามไปเดี๋ยวนี้!”
ไป๋เวยหัวเราะเยาะ เสิ่นเหลียว คุณแก่แล้วจริงๆ และจนถึงตอนนี้คุณเพิ่งตระหนักถึงว่าคุณโดนหลอก แม่งทำไมคุณถึงไม่โง่จนตายไปเลย?
เธอมีปืนแค่ดั้มเดียว ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็สู้กับปืนสองดั้มของลูกน้องเสิ่นเหลียวไม่ได้ และในเวลานั้นปืนของลูกน้องเสิ่นเหลียวก็อยู่ที่หน้าผากของไป๋เวย และเพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถฆ่าเธอตายได้แล้ว
โทษแค่ว่า เสิ่นเหลียวไอ้คนเลวนี้ หื่นจนเสียงาน สมควร!
คะชะ!
ไป๋เวยสับเท้าอย่างแรง และส้นเท้าก็กระตุกไปข้างหลัง เสียงดังคะชะ และส้นเท้าเรียวของรองเท้าส้นสูงก็ถูกเธอกระตุกจนหักไปโดยตรง ด้วยท่าทางแบบเดียวกัน ส้นรองเท้าอีกข้างหนึ่งก็หักด้วยเช่นกัน
รองเท้าส้นสูงที่สูงเกินขนาดก็กลายเป็นรองเท้าส้นแบนที่ทำให้เธอสามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็วสบายมากขึ้น ไป๋เวยยกกระโปรงขึ้นด้วยมือใหญ่ กระโปรงนั้นดูเหมือนผีเสื้อที่บินเล่นอยู่ตัวหนึ่ง แล้วบินออกจากถ้ำวิเศษด้วยความเร็วในการวิ่งดั่งหนึ่งร้อยเมตร
“ฆ่าเขาให้ตายซะ!”
เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของเสิ่นเหลียวยังคงขยายออกไปด้วยเสียงที่นุ่มนวล แต่ในไม่ช้าก็จมเข้าไปอยู่ในความมืดมิดของค่ำคืนไป
ไป๋เวยวิ่งออกจากประตูของห้องโถง รถของท่านเซียวจอดรอเธออยู่แล้ว ประตูรถของเบาะหลังถูกเปิดออก ไป๋เวยรีบวิ่งเข้าไปในรถเหมือนปลาตะเพียนที่ว่องไวข้ามแม่น้ำ พุ่งเข้าไปในรถพร้อมกับเอียงตัวของเธอ ร่างร่างสีแดงก็นอนนั่งแน่นิ่งอยู่บนเบาะ
เบาะหนังแท้ที่ยืดหยุ่นได้ดีรองรับสรีระอันอ่อนนุ่มของเธออย่างสมบูรณ์ เท้าของเธอเกี่ยวเข้าที่มือจับของประตูรถและดึงเข้าข้างใน เสียงดังปัง ประตูรถก็ถูกปิด
หลงเซียวจับพวงมาลัยไว้อย่างมั่นคง และเหยียบคันเร่งเข้าไป “ว้าว—–” รถถูกขับออกไปอย่างรวดเร็วไกลกว่าร้อยเมตรด้วยท่าทีของพายุเฮอริเคน
เสียงปืนหายไป คำด่าหายไป และด้านหน้าของรถคือทะเลแห่งแสงและดวงดาวที่สวยงาม
ไป๋เวยลุกขึ้นนั่งจากเบาะที่นั่ง และลูบที่หน้าอกที่ไม่สบายเพียงที่เดียว ในขณะที่หลงเซียวมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจโดยไม่ได้สังเกตเห็น แม่งเอ้ย หน้าอกใหญ่ก็อึดอัดใจเช่นกัน และแม่งมันก็เจ็บปวดมาก
หลังจากจัดเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยแล้ว ไป๋เวยก็นั่งตัวตรง ยิ้มอย่างเคารพและกล่าวว่า “ท่านประธานกรรมการ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ถ้าไม่ใช่อุปกรณ์ช่วยชีวิตนี้ ฉันอาจจะเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ”
ไป๋เวยคลี่เสื้อแจ็คเก็ตกันลมของเธอออกจากเบาะและสวมใส่ คลุมทิวทัศน์บนร่างกายส่วนบนของเธอ และผูกเข็มขัดของเสื้อกันลมแบบง่ายๆ ความยาวของเสื้อกันลมสามารถคลุมหัวเข่าของเธอได้พอดี เสื้อกันลมสีเบจเปลี่ยนเธอจากสาวเซ็กซี่ให้กลายเป็นสุภาพสตรีมาตรฐานแบบผู้หญิงที่เรียบร้อย
หลงเซียวกดพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้าง และขับรถอย่างตั้งใจ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ฝีมือของคุณเยี่ยมมาก คุณเองที่มีปฏิกิริยาตอบสนองได้อย่างว่องไว มันไม่เกี่ยวกับผมเลย
ไป๋เวยเกลี่ยผมของเธอให้เรียบเนียน จัดทรงผมยาวหยักศกที่มีสไตล์และมีรสนิยมไปด้านหลังศีรษะของเธอ และดึงหนังยางออกจากกระเป๋าของเธอเส้นหนึ่ง และมัดหางม้าต่ำแบบเรียบง่าย ทีนี้ก็แตกไปกับคนเมื่อกี้นี้เป็นคนละคนไปเลย
“ท่านประธานคือผู้พิทักษ์ทางทหารและกฎหมายของฉัน ฉันถึงสามารถเอามันได้จากในมือของเสิ่นเหลียวได้อย่างราบรื่นในครั้งนี้……โอ้ ใช่แล้วท่านประทาน สิ่งที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ของไอ้เหี่ยเสิ่นเหลียวนั้นถูกทำลายหมดแล้วจริงๆหรือ? ฉันสงสัยว่าเขาจะมีดิสก์คลาวด์และอื่นๆอีก”
ไป๋เวยยังคงจับเบาะที่นั่งข้างๆคนขับอยู่ข้างหน้าอย่างระมัดระวัง และถามอย่างกังวลใจ
หลงเซียวพยักหน้า “ล้างออกหมดแล้ว ไวรัสในแฟลชไดรฟ์สามารถให้หวังเค่ยทำให้วีดีโอทั้งหมดกลายเป็นว่างเปล่าหรือฟอร์แมตผิดพลาดได้ในเวลาไม่กี่นาที แน่นอน ข้อผิดพลาดเหล่านี้เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น ยิ่งเสิ่นเหลียวพยายามซ่อมแซมมากแค่ไหน และมันก็จะถูกทำลายจนสุดมากยิ่งขึ้น”
ความหมายนั้นชัดเจนมาก ความกังวลของเธอสามารถขจัดออกไปได้ และเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขอย่างละเอียดถี่ถ้วน
หัวใจที่ห้อยอยู่ของไป๋เวยกลับไปอยู่ในท้องของเธออย่างสมบูรณ์ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนเมื่อกี้นี้มีการต่อสู้ด้วยไหวพริบและความกล้าหาญ ถ้าบอกว่าไม่กลัวหรือไม่ตกใจเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ผีก็คงไม่เชื่อหรอก ในตอนนี้ไป๋เวยยังรู้สึกถึงว่าหัวใจของเธอยังคงเต้นเร็วกว่าปกติมาก
แต่ว่า……..
ไป๋เวยถอนหายใจเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านประธานกรรมการ ขอร้องคุณสักเรื่องหนึ่งจะได้ไหม?”
ข้างหน้าเป็นไฟแดง และหลงเซียวก็หยุดรถลง ถึงมองเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของไป๋เวยผ่านกระจกมองหลังภายในรถ “เรื่องอะไรเหรอ?”
ไป๋เวยเลียที่ริมฝีปากของตัวเอง โดยไม่คำนึงว่าลิปสติกจะติดอยู่ที่ลิ้นของเธอหรือไม่ “เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ฉันหวังว่ามันจะเป็นความลับสำหรับพวกเราสองสามคนเท่านั้น อย่าบอกเยนเซิน และฝั่งของหวังเค่ย แล้วก็รบกวนท่านประธานออกคำสั่งด้วย อย่าให้เขาพูดออกไปโดยเด็ดขาด ได้ไหมคะ?”
หลงเซียวรับปากโดยตรง “แน่นอนผมจะไม่บอกเขา ที่ผมกันไว้ไม่ให้เขากลับมาที่ประเทศ ก็คือไม่อยากจะให้คุณชายกู้เข้ามามีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ เรื่องของคุณก็ต้องจบอยู่ที่นี่ เรื่องบางเรื่องไม่สะดวกที่จะให้เขารู้หรอก ผมจะช่วยคุณเก็บเป็นความลับอย่างแน่นอน”
ไป๋เวยเม้มริมฝีปากด้วยความซาบซึ้งและอยากจะร้องไห้ “ท่านประธาน ขอบคุณคุณมาก ขอบคุณมากๆ คุณสามารถมองเห็นทุกสิ่งที่ฉันคิดอยู่ทั้งหมดได้ คุณมีตาทิพย์ใช่ไหม?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว ไฟเขียวก็สว่างขึ้น และเขาก็สตาร์ทรถยนต์และเดินหน้าต่อไป “ไม่ใช่ ความคิดของผู้หญิง ลั่วลั่วสอนผมมาตั้งหลายปีแล้ว ก็พอจะเข้าใจบ้าง”
ไป๋เวยแสยะยิ้ม “งั้นเหรอ”
ท่านประธานกรรมการก็สู้เก่งเหมือนกัน และบทสนทนาของพวกเขาในตอนกลางคืนก็ไม่มากนัก แล้วเขาก็สามารถใช้ลั่วหานเป็นคำพูดปิดท้ายได้ทุกครั้ง เธอชื่นชมมันจากก้นบึ้งของหัวใจ!
ในที่ไม่ไกลจากข้างหน้าก็คือโรงแรมแห่งหนึ่ง ไป๋เวยตบเบาะที่นั่ง “ท่านประธาน หยุดรถข้างหน้าสักครู่ ฉันจะลงไปสักหน่อย”
หลงเซียวมองดูระยะทางจากที่นี่ไปยังโรงแรมด้วยสายตา และยังจะต้องเดินต่อไปอีกประมาณสิบนาทีได้ “ลงรถตอนนี้หรือ? หลีกเลี่ยงความสงสัย?”
ไป๋เวยอดไม่ได้ที่หัวเราะออกมา เมื่อเธอได้ยินคำว่าหลีกเลี่ยงความสงสัย “ฉันกับท่านประธานกรรมการมีความสงสัยที่ต้องหลีกเลี่ยงด้วยเหรอ? ฉันก็แค่ไม่ได้กินอาหารตอนเย็น และฉันหิวแล้ว
หลงเซียว “……..”
ไป๋เวยอธิบายต่ออีกครั้งว่า “ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าตัวนี้มานานแล้ว เอวของฉันแน่นเกินไป หลังจากคบกับอาเซินแล้ว เขามักจะให้ฉันกินเยอะๆเป็นประจำ จนเอวของฉันหนาขึ้นหลายเซนติเมตรเลย หลังจากกินข้าวแล้วเสื้อผ้าก็จะใส่ไม่ได้อีกแล้ว”
หลงเซียว “………”
ในความเป็นจริงเธอไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ แต่หลังจากได้ยินคำพูดนี้ของไป๋เวยแล้ว หลงเซียวก็รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างที่จะแย่มาก เขาให้ลั่วหานกินเยอะๆเป็นประจำ แต่ทุกครั้งที่ลั่วหานกินข้าวก็เหมือนผึ้งน้อย เขารู้สึกว่าเธอก็แค่จิ้มกับข้าวเล็กน้อย แต่ลั่วหานก็เน้นย้ำอยู่ตลอดว่าตัวเองกินเยอะแล้ว
ด้วยเหตุนี้รูปร่างของลั่วหานถูกรักษาดีมาตลอดจริงๆ แต่เขาก็หวังว่าภรรยาของตัวเองจะกินให้อ้วนขึ้นเล็กน้อย
“แบบนี้…….ผมก็สามารถลองด้วยวิธีเดียวกันนี้ได้ หลังจากที่ลั่วลั่วตั้งครรภ์ น้ำหนักก็เพิ่มขึ้นแค่ห้ากิโลกรัมเท่านั้น” หลงเซียวพูดด้วยท่าทางจริงจัง
ไป๋เวยถูกหลงเซียวสำลักอย่างเต็มที่ ครั้งที่สาม! ครั้งที่สามแล้วนะ!
เรื่องนี้จำเป็นต้องบอกให้ลั่วหานรู้แน่ๆ เธอไม่จำเป็นต้องกังวลอย่างสิ้นเชิงเลยว่าสามีของเธอจะถูกผู้หญิงอื่นพรากไปตอนที่ออกไปข้างนอก จิตใจของเขาทั้งหมดอยู่กับตัวของลั่วหานอย่างสมบูรณ์!
หลังจากจอดรถ ไป๋เวยก็ลงจากรถและไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ
หลงเซียวไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย เพียงแต่นึกถึงคำพูดของลั่วหานทางโทรศัพท์ในเมื่อกี้นี้ว่าจะไปพบพ่อแม่ของหลินซีเหวินเป็นเพื่อนหลงจื๋อ หลงเซียวยังคงรู้สึกตื่นใจเล็กน้อยอย่างไม่สามารถช่วยได้
ในเมืองหลวง วิลล่าโรมัน
หลินซีเหวินเม้มปากของเธอ วิลล่าที่อยู่ข้างหน้าก็คือบ้านของเธอแล้ว “พี่ลั่ว ฉันออกมาโดยกระโดดจากหน้าต่าง ถ้าฉันกลับไปในตอนนี้พ่อและแม่ของฉันจะด่าว่าฉันอย่างรุนแรงแน่นอน เดี๋ยวคุณต้องปกป้องฉันด้วยนะ”
มือทั้งคู่ของหลินซีเหวินทำท่าไหว้อย่างน่าสงสาร ขอร้องให้ลั่วหานต้องเป็นเครื่องรางให้เธอด้วย
หลงจื๋อพูดอย่างครอบงำว่า “ผมอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก”
หลินซีเหวินขำฮ่าฮ่า มึงอ่ะเหรอช่างมันเถอะ ฉันกลัวว่าคุณก็จะต้องทุกข์ทรมานไปด้วยคน
เพียงแต่คำพูดนี้ไม่กล้าที่จะพูดออกมาเลย
ลั่วหานสังเกตวิลล่าของหลินซีเหวิน ซึ่งเป็นพื้นที่วิลล่าระดับไฮเอนด์ ผู้อยู่อาศัยทั้งหมดเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง ทรัพย์สินของตระกูลหลินนั้นสามารถมองเห็นได้เพียงมุมปลายภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น
ทันใดนั้น เธอก็เห็นหน้าต่างที่ชั้นสอง “คุณกระโดดลงมาได้อย่างไร?”
หลินซีเหวินหัวเราะเบาๆ “อันนั้น…….ฉีกผ้าปูที่นอนเป็นเส้นๆ แล้วส่งตัวเองลงมา คิดว่าจะกระโดดลงมาจริงเหรอ? ฉันต้องขาหักไปข้างหนึ่งแน่ๆ”
ลั่วหานพยักหน้า “สมองยังไม่เสีย”
ทำไมมันฟังดูแล้วไม่เหมือนว่ากำลังชมเธออยู่?
“คุณหนู คุณหนู! คุณกลับมาก็ดีแล้ว! คุณกลับมาก็ดีแล้ว!”
คนรับใช้ของตระกูลหลินกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นในลานบ้านอยู่ และเมื่อมองเห็นหลินซีเหวินจากระยะไกลก็เริ่มตะโกนเรียกอย่างเสียงดัง ภายในเวลาไม่ถึงห้าวินาที ในลานบ้านของตระกูลหลินก็ดุเดือดขึ้นมาทันที
“คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว!”
“คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว!”
คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าทีละคน เสียงร้องเรียกนั้นมีสูงมีต่ำ จนทำให้นกที่ซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้บินออกด้วยความตกใจ
“เชี่ย!” หลินซีเหวินปิดหน้าผากของเธอด้วยมืออย่างหมดหวัง “ฉันแค่อยากจะเดินเข้าประตูอย่างเงียบๆ ไม่คาดคิดว่าโมเมนตัมจะใหญ่ขนาดนี้ มันจบแล้ว……”
“หลินซีเหวิน!”
ก่อนที่เธอจะจบคำพูดสุดท้าย เสียงตำหนิของแม่หลินก็ดังขึ้น ในทันใดนั้น ลานบ้านขนาดใหญ่ก็เหมือนจะถูกปิดเสียงลงและเงียบไปอย่างไร้เสียงทันที
แม่หลินใส่รองเท้าแตะคู่หนึ่ง และใส่ชุดกระโปรงทำด้วยผ้าขนสัตว์เนื้อดีของฤดูใบไม้ร่วงที่เธอใส่ตอนออกไปข้างนอกในตอนกลางวัน เธอยืนอยู่บนบันไดขั้นบนสุดของประตูวิลล่าพร้อมกับกอดแขนอยู่ และมองลงไปที่คนด้านล่างจากที่สูง
ใบหน้าของหลินซีเหวินซีดเผือด เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้ม “คุณแม่ ทำไมคุณถึงออกมารับฉันด้วยตัวเอง? ฉันเข้าไปด้วยตัวเองก็ได้”
เมื่อเห็นหลงจื๋อและลั่วหาน แม่หลินไม่ได้ไว้หน้าลูกสาวของเธอเลย “ยังจำประตูบ้านของเราได้เหรอ? ฉันคิดว่าถ้าไม่ให้คนช่วยแบกเก้าอี้รถเก๋งตัวใหญ่ไปรับคุณ คุณจะไม่กลับมาสักแล้ว”
แม่หลินที่เต็มไปด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่แข็งแกร่งตามธรรมชาติเป็นผู้หญิงเก่ง และหลังของหลงจื๋อถูกยืดออกด้วยการยับยั้ง
หลินซีเหวินก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย แสดงหน้ายิ้มและพูดอย่างเชื่อฟัง “คุณแม่ ฉันคิดถึงคุณแล้ว คุณก็อย่าถือสากับฉันไปเลย เพื่อตามหาฉันแล้วประกาศให้เงินรางวัลมากมายขนาดนั้น ฉันรู้สึกเสียดายมากเลย”
ลั่วหานยืนอยู่ข้างหลัง สังเกตสถานการณ์ก่อน ไม่รีบร้อนที่จะพูด
หลงจื๋อไม่สามารถแทรกคำพูดเข้าไปได้ในตอนนี้ และทำได้เพียงต้องเงียบ
แม่หลินหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “หลินซีเหวิน คุณคลานออกมาจากท้องของฉันเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน คุณคิดอะไรอยู่คิดว่าฉันจะไม่รู้งั้นหรือ?
ลั่วหานรู้สึกขำอยู่ในใจ นึกไม่ถึงเลยว่าแม่ของหลินซีเหวินจะพูดจาคมเช่นนี้เป็นด้วย
หลินซีเหวินกระซิบเบาๆ “คุณแม่ ไว้หน้าหนูหน่อย”
แม่ของหลินดูเหมือนจะฟื้นฟูสายตา หัวเราะให้กับทั้งสองคน “ขออภัยด้วยนะคุณนายหลง คุณชายรองหลง ซีเหวินสร้างเรื่องรบกวนพวกคุณแล้ว และขอบคุณที่พาเธอกลับมาส่งที่บ้านนะ เงินรางวัลที่สัญญาไว้จะจ่ายให้พวกคุณอย่างเต็มจำนวนเลย พวกคุณกลับไปได้แล้ว”
หลงจื๋อมองไปที่ลั่วหาน “พี่สะใภ้ นี่……”
ออกคำสั่งขับไล่เลยงั้นหรือ? แม้แต่ประตูก็เข้าไปไม่ได้เลยหรือ?
ลั่วหานเหยียดคิ้วออกและยิ้ม เป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ใช้กิจวัตรแบบปกติดูเหมือนคงจะไม่มีผลเลย
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เธอก้าวไปข้างหน้าสักสองสามเมตร แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณนายหลิน ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดไปแล้ว ที่เรามาที่นี่ในวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อขอเงินรางวัล แต่มาเพื่อคิดบัญชีกับคุณต่างหาก”
