ตอนที่ 709 เจ้านาย ขออภัยด้วย
จางหย่งระเบิดเสียงหัวเราะ คุณนายหญิงคุณหลักแหลมมาก และสิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผลมาก เขาเกือบจะเชื่อแล้ว
ไม่ได้ไม่ได้ ต้องตัดต่อการบันทึกเสียงนี้ให้เจ้านายฟัง
พูดแล้วก็ต้องทำ จางหย่งรวบรวมสิ่งที่ลั่วหานพูดทั้งหมดด้วยโปรแกรม และส่งให้หลงเซียวไป
จางหย่งได้รับคำสั่งจากหลงเซียวว่า เขาจะต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของลั่วหานในคืนนี้ แต่อำนาจที่มอบให้จางหย่งนั้น เพียงแค่ทราบว่าคนที่ลั่วหานไปพบนั้นคือใครก็พอ เพราะหลงเซียวก็ไม่อยากจะสอดรู้สอดเห็นความลับของลั่วหานทั้งหมด
แต่ว่าหลังจากที่จางหย่งเข้าสู่ระบบการตรวจสอบ เขาก็ตระหนักอย่างลึกซึ้งตั้งแต่ประโยคแรก เซี่ย คุณนายหญิงกำลังจะล่วงละเมิดขยะในวันนี้ และเริ่มแรกก็สังหารระดับสูงสุดของฝ่ายตรงข้าม และก็เริ่มลุกรามต่อๆไป ละเมิดจนโม่หรูเฟยไม่สามารถยุติการโต้แย้งได้ และเขาก็ไม่อยากจะปิดการตรวจสอบเลย
นี่เป็นครั้งแรกที่จางหย่งได้ยินด้วยหูของเขาเองที่คุณนายหญิงทารุณกรรมคนเลวนั่น จางหย่งก็ตัดสินใจที่จะเป็นผู้รับฟังที่รับผิดชอบ เขาฟังอยู่ และยังจดจำคำพูดแนวคลาสสิกของเธอด้วย เผื่อว่าอนาคตจะได้ใช้ด้วย
เมื่อนึกถึงวิธีนี้ จางหย่งก็ปรับเสียงให้ดังขึ้น พร้อมกับอมยิ้มในปากของเขา และเริ่มชื่นชมมัน
ในฝั่งนี้
หลังจากที่ลั่วหานพูดประชดโม่หรูเฟย และสีหน้าโม่หรูเฟยก็ดูน่าเกลียดมาก เสียงของเธอก็แข็งกระด้าง “คุณหมอฉู่ คำพูดที่ประชดก็ไม่ต้องพูดแล้วมั้ง? ตอนนี้ฉันไม่มีพลังงานที่จะต่อสู้กับคุณแล้ว คุณอยากจะทำยังไงกับฉันก็แล้วแต่คุณเลย”
โอ้ย ดูเหมือนเจ็บปวดและเสียใจ มันฟังดูน่าสงสารจริงๆ แต่ว่า จางหย่งไม่เชื่อเลยสักคำ
ลั่วหานตะคอก “อย่าพูดแบบนั้นคุณโม่ จากที่คุณพูดหมายความว่า เหมือนฉันไม่มีเหตุผลมากและโยนปัญหา ฉันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
สมองของโม่หรูเฟยเหมือนจะถูกซอมบี้กินไปแล้ว เธอไม่สามารถหาคำที่จะต่อสู้กลับได้เลยสักคำ เธอพูดอย่างโง่ๆว่า “ไม่มี คุณไม่มี ฉันเองที่ไม่มีเหตุผล ฉันเป็นคนที่โยนปัญหา ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษคุณ ฉันยอมรับมัน”
ลั่วหานถือหลอดกระดาษม้วนไว้ในมือ ตบมันในฝ่ามือของเธอ เหมือนสุภาพบุรุษชราที่ถือไม้บรรทัดอยู่ “จริงเหรอ? คุณผิดเหรอ? ผิดตรงไหน?”
มีน้ำตาร้อนในดวงตาของโม่หรูเฟย ไม่ใช่ความคับแค้นใจ แต่เป็นความโกรธ ความโกรธที่รุนแรงทำให้เธอหายใจไม่ออก และกลายเป็นน้ำตาที่จับต้องได้ “ฉันไม่ควร……..”
ต่อหน้าลั่วหาน โม่หรูเฟยกล่าวถึงเรื่องทั้งหมดที่เธอเคยทำไว้
ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา และใช้หลอดกระดาษสะกิดคางของโม่หรูเฟย “แม้แต่แผนการแท้งบุตรที่ต่ำต้อยก็ยังทำออกมาได้ โม่หรูเฟย คุณดูซีรีส์ทางทีวีมากเกินไปใช่ไหม? ละครน้ำเน่าแบบนั้นอย่าไปดูมากเกินไป มันจะทำให้ไอคิวของคุณต่ำลง”
จางหย่งหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า คุณนายหญิง อย่างน้อยคุณก็ควรพูดในสิ่งที่เธอมีบ้างไหม? ไอคิวเป็นสิ่งที่ดี แต่น่าเสียดาย ที่โม่หรูเฟยไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของโม่หรูเฟย ลั่วหานก็พูดว่า “โอ้ ใช่แล้ว ลืมไปคุณไม่มีไอคิวเลย และก็ไม่ต้องพูดถึงว่ามันจะถูกดึงต่ำหรือไม่”
โม่หรูเฟย “……..”
ฮ่าๆๆๆ! คุณนายหญิงนั้นสุดยอดมาก!
จางหย่งตัดส่วนนี้ออกมา โดยคิดว่าน่าเสียดายที่จะส่งให้เจ้านายเพียงคนเดียว มีความสุขคนเดียวไม่ดีเท่ากับมีความสุขทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงจัดตั้งกลุ่ม WeChat ขึ้นมา เพื่อดึงหลงเซียว กู้เยนเซิน และจี้ตงหมิงเข้าไปในกลุ่ม และแบ่งปันการบันทึกเสียงให้กับทุกคน
โม่หรูเฟยระงับความโกรธของเธอ “ถ้าการด่าว่าฉันแล้วสามารถบรรเทาอารมณ์ของคุณได้ คุณก็ด่าไปเลย”
พูดอย่างน่าสงสารจริงๆ! ราวกับถูกรังแกอย่างนั้น!
ลั่วหานปล่อยมือ “คุณคิดว่าตัวเองมีค่ามากจริงๆ ฉันไม่มีเวลาที่จะมาด่าว่าคุณหรอก และการด่าว่าคุณจะส่งผลต่อการศึกษาก่อนคลอดของฉัน แต่อยากจะให้ฉันช่วยซุนปิงเหวิน เสียใจด้วย ฉันทำไม่ได้”
แม้แต่จะด่าว่าก็ขี้เกียจที่จะด่า ตอนมายังคิดอยู่ว่าการสังหารโม่หรูเฟยในไม่กี่วินาทีจะมีความสุขมากแค่ไหน แต่พบว่าเธอไม่มีพลังในการต่อสู้เลย ชนะได้ง่ายเกินไป และรู้สึกน่าเบื่อจริงๆ ลั่วหานจึงไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไป
“ถือว่าฉันขอร้องคุณแล้วหล่ะ! คุณหมอฉู่ ฉันขอร้องคุณให้ปล่อยเขาไป!”
โม่หรูเฟยเพิ่มระดับเสียง และใช้นิ้วจับแขนเสื้อของลั่วหาน เล็บสีแดงเข้มของเธอบีบเสื้อกันลมของเธอ บีบด้วยความแรงมหาศาล ถ้าไม่ใช่เนื้อผ้าที่หนาแน่น กลัวว่าอาจจะบีบจนขาดไปแล้ว
เรื่องตลกที่ลั่วหานพูดไปตอนเมื่อกี้นี้ โม่หรูเฟยไม่กล้าแม้แต่จะคิด ถ้าซุนปิงเหวินต้องเข้าคุก สิ่งที่เหลือไว้ให้เธอนั้นคงไม่ใช่บริษัทฉู่ซื่อที่ร่ำรวยแน่นอน แต่เป็นบริษัทฉู่ซื่อที่ล้มละลาย เธอจะต้องแบกรับหนี้ก้อนโตอย่างแน่นอน!
เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากซุนปิงเหวินถูกจับ เธอก็จากไปได้อย่างสบายๆ แต่คำพูดของทนายความทำให้ความคิดปรารถนาของโม่หรูเฟยแตกเป็นเสี่ยงๆ
ซุนปิงเหวินได้วางแผนไว้หมดแล้ว!
แม่งเอ้ย!
ลั่วหานหัวเราะอย่างเบาๆ “ขอร้องฉันเหรอ? ใช้อะไรในการขอร้อง”
——
ในเวลานี้ เมืองเจียงเฉิง
หลังจากจบการเยี่ยมชมที่น่าเบื่อและยาวนาน หลงเซียวได้เข้าร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลระดับสูงในเมืองเจียงเฉิงในตอนเย็น ไป๋เวยก็อยู่ในนั้นเช่นกัน แน่นอนอยู่แล้ว ว่าเจิ้งซินก็ต้องอยู่ในงานเลี้ยงค็อกเทลนี้ด้วยเช่นกัน
ไป๋เวยถือแก้วแชมเปญไว้ในมือ “ท่านประธาน เจิ้งซินมาแล้ว”
หลงเซียวถือแก้วไวน์ขาวไว้ในมือ แต่ไม่มีใครรู้ว่า สิ่งที่อยู่ในแก้วของเขานั้นไม่ใช่ไวน์ขาว แต่เป็นน้ำเปล่า “อืม”
ไป๋เวยยังคงมีความกังวลเกี่ยวกับความเข้าใจผิดระหว่างเจิ้งซินและหลงเซียวอยู่ “ท่านประธานกรรมการ คุณจะให้ฉันทำอะไรไหม? คุณสามารถสั่งมาได้เลย ฉันเต็มใจที่จะชดใช้ความผิดของฉันด้วยสิ่งนี้”
สายตาที่เย็นชาของหลงเซียวหันไปมองเธอที่อยู่ด้านข้าง “คืนนี้คุณต้องคอยระวังเพียงเสิ่นเหลียวเป็นพิเศษเท่านั้น และเรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ”
ไป๋เวยแอบมองไปที่เสิ่นเหลียวอย่างลับๆ ฉู่ซีหรานมาพร้อมกับเขาในชุดเดรสสั้น แต่เสิ่นเหลียวมองเธออยู่ตลอดเวลาโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ชุดราตรีของไป๋เวยที่ใส่ในคืนนี้เป็นแบบอนุรักษ์นิยมมาก คอเสื้อและแขนเสื้อสีพีช ถูกปกปิดมิดชิด แต่เสิ่นเหลียวที่เคยได้เห็นร่างกายที่ร้อนผ่าวของเธอ โดยพื้นฐานแล้วดูเหมือนว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าใดๆ
ไป๋เวยรู้สึกเกลียดสายตาของเขาแบบนั้นมาก
“ค่ะ ฉันรู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร”
หลงเซียวพยักหน้า “เสิ่นเหลียวได้รับความสูญเสีย และไม่ยอมปล่อยอย่างง่ายดายแน่ๆ เขาจะลงมือในคืนนี้ คุณต้องระวังตัวให้มาก คุณพกปืนมาหรือไม่?”
ไป๋เวยพยักหน้า “ช่วงหลายวันที่อยู่ในเมืองเจียงเฉิงฉันจะพกติดตัวไว้ตลอดเวลา แต่มีแค่กระสุนหนึ่งนัด”
“พอแล้ว”
“โอเค”
เจิ้งซินเดินตรงไปในทิศทางของหลงเซียว ก้าวไปบนพรมด้วยรองเท้าส้นสูง ชุดราตรีที่รัดเอว ไวน์แดงในมือ และทรงผมสไตล์เกาหลี ซึ่งทำให้เธอกลายเป็นแขกผู้หญิงที่น่าสนใจมากอยู่ในงาน
ยิ่งด้วยสถานะพิเศษของเธอ หลายคนอยากจะเข้าใกล้เพื่อทักทายกับเธอ แต่เจิ้งซินทำท่าห้ามคนไม่รู้จักเข้าใกล้และเดินตรงไปที่หลงเซียว นี่คือการปฏิเสธคนอื่นๆ
“หลงเซียว คุณรอนานไปหรือเปล่า? เมื่อกี้ฉันไปเติมหน้ามา” เจิ้งซินจับแขนของหลงเซียวอย่างเป็นธรรมชาติ
ไป๋เวย “………”
แม่ง!
ใครรอคุณอยู่! ใครจะสนใจเรื่องว่าคุณเติมหน้าหรือ!
หลงเซียวพูดอย่างใจเย็น “คุณเจิ้ง?”
ด้วยคำใบ้นี้ เจิ้งซินดึงมือกลับอย่างเชื่องช้า “ขอโทษที เมื่อกี้ฉันมีความสุขมากเกินไป คุณไม่โกรธใช่ไหม”
ไป๋เวยกลอกตา แม่งคุณตาบอดไปแล้วใช่ไหม ใบหน้าของท่านเซียวเย็นชาจนแข็งแล้ว มึงว่าโกรธหรือไม่?
หลงเซียวไม่ตอบสนองไดๆ และไม่ตอบกลับแม้แต่คำเดียว
เจิ้งซินยกแก้วขึ้น และเริ่มที่จะชนแก้วกับเขา“ขอให้คุณประสบความสำเร็จล่วงหน้า ฉันได้คุยกับพ่อของฉันแล้ว เขาจะสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่ในคณะกรรมการพรรคเทศบาล”
หลงเซียวไม่ได้แสดงความดีใจใดๆ และพูดอย่างชัดเจนว่า “นี่เป็นทางเลือกที่ชาญฉลาด คุณพ่อของคุณฉลาดมาก”
เขาจิบน้ำคำหนึ่ง ทำท่าทางเหมือนชิมเหล้า
หัวใจของเจิ้งซินรู้สึกสะเทือน “ฉันจะพาคุณไปพบกับนักธุรกิจท้องถิ่นสองสามคนในเมืองเจียงเฉิง พวกเขาจะเป็นประโยชน์ต่ออาชีพการงานในเมืองเจียงเฉิงในอนาคตของคุณ”
หลงเซียวกล่าวว่า “คุณเจิ้งแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
“ฉันแค่อยากช่วยคุณ” อยากจะสะท้อนคุณค่าของตัวเอง และแสดงความสามารถและบทบาทของตัวเอง
หลงเซียวพูดอย่างจางๆ “คุณคิดว่าผมต้องการไหม?”
เจิ้งซิน “……..”
ไป๋เวยมีความสุขอยู่ข้างๆ ฮ่าๆ ถูกขยี้แล้วไหมล่ะ! เจิ้งซิน คุณดูให้ชัดว่าตัวเองคือใคร ตอนนี้ไม่ใช่คุณที่บีบคอของท่านเซียวอยู่ แต่เป็นท่าเซียวต่างหากที่บีบคอของทั้งครอบครัวของคุณอยู่!
เจิ้งซินรู้สึกอาย เธอควรไปแล้ว แต่เธอไม่อยากจากไปเลย
นักธุรกิจหลายคนในเมืองเจียงเฉิงและเมืองหลวงก็ริเริ่มที่จะมาชนแก้วกับหลงเซียว และในไม่ช้าหลงเซียวก็ถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มคนราวกับคนที่ติดตามดารา
เมื่อผลักแก้วและเปลี่ยนแก้ว คำชมทุกรูปแบบไม่มีที่สิ้นสุดดังอยู่ข้างหู และก็มีผู้หญิงบางคนที่แอบสนใจหลงเซียว ก็ถือโอกาสมาเอาใจเขาในทุกวิถีทาง
ฟันของเจิ้งซินรู้สึกคันมาก และเขาตั้งใจที่จะขยี้ผู้หญิงเหล่านี้อย่างลับๆ!
“ทุกคน ขอโทษทีนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณหลง ขอยืมเขาสักสิบนาทีได้ไหม?” เจิ้งซินไม่เต็มใจที่จะดูอยู่ข้างๆ บุกเข้าไปในฝูงชนโดยไม่ได้รับอนุญาต พาหลงเซียวไปครอบครองเอง และก็เตือนคนที่อยู่ข้างๆในเวลาเดียวกัน ดูให้ดีว่าหลงเซียวเป็นคนของใคร!
ทุกคนก็จะให้หน้าเจิ้งซินอย่างเป็นธรรมชาติ และพวกเขาต่างก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ? มีอะไรหรือเปล่า?”
เจิ้งซินเม้มริมฝีปาก “หลงเซียว คุณรู้ว่าฉันชอบคุณ คุณไม่ชอบฉันก็ได้ แต่ฉันไม่อยากเห็นคุณถูก………”
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้นพอดี และเป็นเสียงแจ้งเตือนของ WeChat
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเห็นว่าเป็นข้อความกลุ่มบน WeChat
ไฟล์กลุ่มเป็นไฟล์บันทึกเสียง และยังมีไฟล์บันทึกเสียงใน SMS ของเขาด้วย
จางหย่ง “ข่าวใหญ่! ฟังเทพธิดาจัดการกับหญิงชั่วร้าย!”
เจิ้งซินไม่ได้เห็นข้อความ แต่เมื่อเขาเห็นว่าหลงเซียวกำลังใช้ WeChat เขาก็หัวเราะ และพูดอย่างคาดหวังว่า “หลงเซียว ปกติคุณก็เล่นไทม์ไลน์อยู่ใช่ไหม? คุณสามารถเห็นฉันด้วยใช่ไหม?”
เธอมี WeChat ของหลงเซียว แต่ไทม์ไลน์ของหลงเซียวไม่มีการเคลื่อนไหวไดๆ และข้อมูลก็ว่างเปล่า
หลงเซียวยื่นโทรศัพท์ให้เธอดู และคลิกที่คอลัมน์ “การค้นพบ” ของ WeChat หลังจากคลิกฟังก์ชั่นของ “ไทม์ไลน์” ไม่สามารถใช้ได้เลย
เขาไม่ได้เปิดใช้งานไทม์ไลน์เลย!
“ไทม์ไลน์หรืออะไรนั่นที่คุณกำลังพูดถึง?” บนใบหน้าของหลงเซียวเต็มไปด้วยไม่รู้จัก
เจิ้งซินรู้สึกตะลึงในทันที เธอเขียนไทม์ไลน์ไปมากมายอย่างตั้งใจ และเธอแอบหวังว่าจะได้เห็นอย่างน้อยหนึ่งหรือสองครั้งเมื่อหลงเซียวอัปเดทไทม์ไลน์ของเขา แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้!
เธอปลูกดอกไม้อย่างตั้งใจอยู่ในสวนบ้าน เพียงเพื่อให้เขาได้ชื่นชมมัน และในสุดท้ายถึงรู้ว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเรื่องนี้!
ในหัวใจรู้สึกว่างเปล่าทันที
“เหอเหอเหอ คุณไม่ได้ใช้ฟังก์ชันไทม์ไลน์เหรอ? นี่……..มีคนบอกว่ามันใช้เพื่อแสดงความรักและความสุข และก็ทำความรู้จักกับคนรอบตัว หลงเซียวคุณ…….ไม่เคยใช้งั้นเหรอ?”
เพราะผิดหวัง และสิ้นหวังมากเกินไป เสียงของเจิ้งซินเหมือนจะร้องไห้แล้ว
หลงเซียวกล่าวว่า “ถ้าจะแสดงความรักกับภรรยาของผมจะต้องผ่านอันนี้ด้วยเหรอ?”
เจิ้งซิน “……..” โอเค ความรักของพวกคุณ รู้กันทั้งโลก
“เมื่อเทียบกับคำสารภาพที่คร่ำครวญโดยไม่เจ็บป่วย ฉันเชื่อในรายงานของสื่อที่เชื่อถือได้และมีตัวเลขที่มีชื่อเสียงมากกว่า ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องเข้าใจผู้คนรอบตัวด้วยสิ่งนี้”
คำสารภาพของการคร่ำครวญโดยไม่เจ็บป่วย?
เจิ้งซินรู้สึกว่าประโยคนี้พุ่งตรงมาที่ตัวเอง
สุดท้ายหลงเซียวก็พูดว่า “คุณเจิ้ง ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ความร่วมมือของเราตั้งอยู่บนพื้นฐานของผลประโยชน์ส่วนรวม ไม่ใช่การแต่งงาน”
“ฉัน……”
ไป๋เวยเขย่าแขนเธอแล้วเดินเข้ามา แล้วยกแก้วขึ้น “ว้าว คุณเจิ้งก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันขอชนกับคุณสักแก้ว! ที่นี่น่าเบื่อเกินไป เราออกไปคุยกันข้างนอกกันเถอะ!”
เจิ้งซินยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “โอเค”
หลงเซียวเดินไปที่เงียบๆตรงข้างๆ และเปิดฟังการบันทึกเสียง
คิ้วขมวดด้วยความสนใจ รอยยิ้มที่มุมปากลึกขึ้น ลั่วลั่ว…….สามมุมมองนี้คืออะไร?
อย่างไรก็ตาม เขาชอบมันมาก!
คลิกที่การบันทึกเสียงอันสุดท้าย และหลงเซียวก็วางเข้าที่หูของเขาแล้วฟัง
เสียงร้องไห้ของโม่หรูเฟยชัดเจนมาก หลังจากขอร้องอยู่นานก็ไม่เกิดผล เธอจึงต้องใช้การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่
“ฉันขอร้องให้คุณปล่อยเราไปเถอะ!”
กระหน่ำ
เป็นเสียงหัวเข่าลงที่พื้น เสียงดังและคมชัด และทรงพลังมาก
อืม?
ถ้าอย่างงั้น โม่หรูเฟยกำลังขอความเมตตาจากภรรยาที่รักของเขาอยู่
อา!
หลงเซียวชี้นิ้วไปที่หน้าจอ ประวัติการแชทของกู้เยนเซิน จี้ตงหมิง และจางหย่ง ถูกปัดบนหน้าจอโทรศัพท์
หน้าจอรีเฟรชเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ? สักพักก็ 99+ แล้ว ไม่มีอะไรทำการเลยเหรอ?
ท่านเซียวคดคิ้ว และพิมพ์คำสองสามคำ “เรื่องที่สำคัญเช่นนี้ ไม่มีวิดีโอเลยเหรอ?”
ไม่เคยตอบกลับข้อความใดๆของพวกเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเขาต่างก็คิดว่าท่านเซียวที่ไม่ได้เล่นแอพโซเชียลขั้นต่ำ และส่งข้อความในกลุ่มงั้นเหรอ!
ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเซียวที่ไม่เคยถามเพียงไม่กี่คำเกี่ยวกับเรื่องใหญ่และเล็กโดยเฉพาะข่าวซุบซิบ ถามว่ามีวิดีโอไหมเหรอ!
อา!
ห่าอะไร?
บัญชีของท่านเซียวถูกแฮ็กหรือไม่?
จางหย่งพิมพ์ข้อความอย่างระมัดระวัง “ไอ้เชี่ย คุณไม่ใช่ตัวตนใช่ไหม? ว่ามา คุณเป็นใคร! คุณรู้ไหมว่าคุณแฮ็กบัญชีใครมา!”
จี้ตงหมิงและกู้เยนเซินก็ตามมาด้วยกระสุนระเบิด “ว่ามา! คุณเป็นใคร!”
จางหย่งเหงื่อแตก แม่งเอ้ย WeChat ของเจ้านายไม่เคยใช้งาน มีโอกาสที่จะถูกแฮ็กมาก เขาควรถามก่อน!
“ไอ้เหี้ย เดี๋ยวก่อน ผมจะติดตามที่อยู่ IP ของคุณเดี๋ยวนี้!”
หลงเซียวขมวดคิ้ว และกดแถบป้อนข้อมูลด้วยเสียงอย่างไม่เต็มใจ “คุณคิดว่าผมเป็นใคร? ตรวจสอบที่อยู่ IP ของผมหรือ? ผมส่งตำแหน่งให้คุณโดยตรงสะดวกกว่าไหม?”
อื้อหือ!
เป็นตัวเขาเองจริงๆเหรอ!
จางหย่งเข่าอ่อน “ผมผิดไปแล้วผมผิดไปแล้วครับบอส! โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ผมจะรีบแฮ็คข้าระบบกล้องวงจรของร้านอาหารทันที และเรียกวิดีโอออกมา สิบนาที ไม่ไม่ๆ ห้านาที !!!”
