ตอนที่ 723 โดนหลอกให้มา
ห้องรับแขกวิลล่า กลิ่นหอมของดอกไม้และกลิ่นหอมของชาดอกไม้ได้กลบกลิ่นฉุนของยาไปเรียบร้อย สาวใช้ได้ชงกาแฟแสนพิเศษให้โม่หรูเฟย หลังจากวางลงบนโต๊ะก็ไปยืนอยู่ในระยะที่ไม่ไกลอย่างระมัดระวัง
หากโม่หรูเฟยกล้าทำสิ่งที่ไม่มีมารยาทใส่คุณหญิง พวกเธอจะเข้าไปปราบปรามแน่นอน
ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบาย เอนร่างกายไปทางซ้าย ใต้แขนวางพนักพิงนุ่มไว้ กำลังดื่มชา
“กลับมาเที่ยวในที่เก่า ความรู้สึกเป็นยังไง?” ลั่วหานเพียงแค่ยิ้ม ไม่มีน้ำเสียงประชด แต่ในขณะนี้โม่หรูเฟยฟังแล้ว อยากตบหน้าจริงๆ ตบหน้าเธอให้แดงทันที
เธอมองไปที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่ สไตล์เหมือนเมื่อก่อน เพราะเดิมตกแต่งตามสไตล์ที่ลั่วหานชอบ ด้านหลังตกแต่งและทาสีใหม่ แต่ไม่ได้ทำลายรูปลักษณ์โดยรวม
โม่หรูเฟยมองไปที่ห้องนอนชั้นสอง รอยยิ้มมุมปากจากที่พยายามนิ่งเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
เธออยากไปหยิบกาแฟ สังเกตเห็นว่านิ้วมือของตัวเองกำลังสั่น ชะงักเล็กน้อย แล้วโบก “วันนี้ฉันไม่ได้มาเพื่อย้อนความทรงจำ ฉันแค่อยากถามเธอ เพราะอะไรตอนนั้นถึงตกลงกับฉันปล่อยปิงเหวิน จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทำตามสัญญา?”
ลั่วหานฟังออกว่าเธอไม่พอใจ แต่ว่า ก็เข้าใจและยอมรับอย่างเต็มที่ “ข้อเสนอที่ฉันเสนอให้เธอในตอนนั้นคือให้เธอมาเป็นแม่บ้านให้ฉัน ดูแลฉันและลูก แต่ว่าฉันคิดดูอีกที ก็ช่างเถอะ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่เหมาะ ในเมื่อฉันไม่ได้รับสิ่งที่ต้องการ แน่นอนว่าไม่สามารถรักษาสัญญาได้”
โม่หรูเฟยกัดฟัน “เธอเป็นคนยกเลิกเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน ตอนนั้นฉันตกลงแล้ว ฉู่ลั่วหาน เธออย่ามากเกินไป”
ลั่วหานเลิกคิ้ว “โม่หรูเฟย นี่เธอกำลังใช้เหตุผลกับฉัน? หรือว่ากำลังสั่งสอนฉัน? หรือว่า กำลังสอนว่าให้ฉันเป็นคนยังไงทำงานยังไง?”
ออร่าของโม่หรูเฟยตกลงทันที ไม่กล้าโวยวายอีก “ขอโทษ แต่ว่าเธอปล่อยเขาได้ไหม ตอนนี้สถานการณ์ของซุนซื่อกำลังลำบาก ลูกค้าของซุนซื่อไปที่ฉู่ซื่อหมดแล้ว เธอได้รับประโยชน์แล้ว ควรปล่อยวางได้แล้วหรือเปล่า?”
ลั่วหานมองเธอด้วยดวงตาที่ชัดเจน สายตาน่าสงสารของเธอเหมือนผู้หญิงตัวเล็กที่ไม่มีทางเลือก ตัดกันเธอเหมือนคนปากร้ายไร้เหตุผล
แต่……
นึกถึงคำพูดของเกาหยิ่งจือ ในใจของลั่วหานทำได้เพียงยิ้มเย็น
หนึ่งอาทิตย์ก่อน เกาหยิ่งจือติดต่อลั่วหาน บอกให้เธอว่าโม่หรูเฟยกำลังวางแผนต่อต้านเธออย่างไร และฟังน้ำเสียงของโม่หรูเฟย คราวนี้ตั้งใจจะฆ่าคนจริงๆ
แผนการที่ทำให้ แผ่นหลังเย็นวาบ กับท่าทางน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ที่อยู่ตรงหน้า ไม่กล้าที่จะเชื่อมโยงกันจริงๆ
ลั่วหานพยักหน้า “งั้นฉันก็ต้องขอบคุณความใจกว้างของซุนซื่อดีๆ ถึงเวลาเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเธอ”
โม่หรูเฟยบีบมือแน่น เธอจัดการเรื่องใหญ่แบบนี้โดยการเลี้ยงข้าว! รังแกกันมากเกินไปแล้ว!
“หมอฉู่ ฉันยอมรับว่าฉันผิดไปแล้ว ปิงเหวินก็ทำเกินไป แต่ว่าซุนซื่อก็คืนภาษีแล้ว และ ปิงเหวินไม่มีความผิดในการติดสินบน ตามขั้นตอนเขาก็ควรได้รับการปล่อยตัวแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
“อ้อ……” ลั่วหานลากเสียงยาว แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม “โม่หรูเฟย เธอปรึกษากฎหมายกับแพทย์ ฉันไม่มีวิธีตอบกลับเธอจริงๆ ฉันไม่รู้เรื่องกฎหมาย ไม่รู้ข้อกำหนดจริงๆ แต่ว่าฉันเชื่อความยุติธรรมของกฎหมาย เขาอาจจะยังไม่ถึงเวลาออกมา”
“เธอ!!”
โม่หรูเฟยโกรธจนหน้าแดง เธอคิดว่าเธออ่อนลงแล้ว แต่ว่าฉู่ลั่วหานไม่ให้หน้าเธอ และไม่ยอมคุยกับเธอดีๆ!
โม่หรูเฟยทำสีหน้าสงบ “เธออยากได้อะไรจากตัวฉันอีก? อยากทำให้ฉันอับอาย? ข่าวได้ทำให้ชื่อเสียงฉันแย่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่สามารถสมัครสินเชื่อธนาคารได้ เธออยากเห็นซุนซื่อล้มละลาย ให้ฉันตายต่อหน้าเธอ?!”
ฟังน้ำเสียงขอร้อง แต่ในน้ำเสียงมีความเศร้าใจและอดไม่ได้ที่จะร้องเรียน หรือปล่อยให้เธอทรยศต่อหัวใจของเธอ
ลั่วหานหยิบกระดาษให้เธอ “พูดดีๆ เธอร้องไห้ทำไม? คนที่ไม่รู้คิดว่าฉันรังแกเธอแล้ว”
โม่หรูเฟยอึดอัดในใจ ตายจริง ก็เธอกำลังรังแกฉันไม่ใช่เหรอ?!!
ลั่วหานพูด “แบบนี้สิ สำนักสันติบาลปิดกั้นไม่ให้เขาออกมา ฉันคิดวิธี ฉันเป็นสตรีมีครรภ์ มีหลายเรื่องที่ไม่สะดวก เธออย่ารีบ ค่อยๆ ทำ”
“ยังค่อยๆ ทำ?! เธอจะลีลาให้ฉันตายเหรอ?” โม่หรูเฟยยังไม่ได้เช็ดน้ำตาให้แห้ง ฟังคำพูดของเธอก็โมโหอีกแล้ว
“ทำไม? อยากใช้กำลัง? เมื่อกี้ก็แกล้งได้ดีนี่? แกล้งต่อสิ บางทีเธอทนกับความอัปยศอดสูสักพักฉันจะอาจจะใจอ่อนแล้วก็ได้ เมื่อก่อนเธอทำได้ดีไม่ใช่เหรอ? แสดงละครหน้าฉันเก่งที่สุดแล้ว”
คำพูดไม่เบาไม่หนักของลั่วหาน โม่หรูเฟยฟังแล้วรู้สักไม่ราบรื่นเลย เธอแยกออก ตอนนี้เธอไม่สามารถคุกคามลั่วหานได้ แม้แต่เมื่อก่อนที่หลงเซียวที่เป็นจุดอ่อน ตอนนี้ก็ไม่ใช่แล้ว
โม่หรูเฟยยิ้มอย่างขมขื่น “เธอหมายความว่า ไม่ยอมช่วยฉัน และไม่ยอมปล่อยปิงเหวิน? เตรียมรอให้ซุนซื่อล้มละลาย?”
“เธอคิดมากแล้ว อย่างน้อยซุนซื่อก็เป็นบริษัทอันดับต้นๆ ของเมืองหลวง นอกจากนี้ลิ้นของปิงเหวินก็เหมือนเล่ห์เหลี่ยม ยืมค่าสินสอดของเธอ ถ้าเธอรู้สึกว่าแบบนี้ก็ทำให้ซุนซื่อล้มลงได้ ดูถูกทรัพยากรของผู้ชายเธอแล้ว ความช่วยเหลือนี้เหรอ? ฉันสัญญากับเธอว่าจะช่วย ก็ช่วยแน่นอน กลับไปรอหน่อยเถอะ สองวันนี้ก็ปล่อยคนออกมา”
คำพูดของลั่วหานยังคงสบาย เธอจำคำพูดของหัวหน้าแผนกสูติเวชได้เสมอ ห้ามโกรธ ห้ามโมโห เรื่องใหญ่เท่าฟ้าก็ไม่สำคัญเท่าลูก
เพราะว่าเธอระงับอารมณ์ไม่ได้ ครั้งที่แล้วก็เป็นลมเพราะคำพูดของฟางหลิงหยู้ มิฉะนั้น……
ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว
เพียงแต่ว่า ระยะนี้ฟางหลิงหยู้เหมือนจะหยุดแล้ว หลงเซียวไม่ได้ลงมือกับเธอเหรอ?
โม่หรูเฟยไม่รู้ว่าเมื่อกี้ในหัวของลั่วหานได้คิดปัญหาหลายอย่างแล้ว จำคำพูดของเธอแน่น “จริงเหรอ? ดี! ฉันไปรับเขา!”
สักพัก เธอก็ยังไม่ได้พูดคำว่าขอบคุณ เห็นได้ชัด ลั่วหานก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอพูด
ลั่วหานพูด “รีบอะไร? ฉันบอกแล้วว่าเขาจะออกมา ไม่ได้บอกว่าออกมาวันนี้ กาแฟที่ชงให้เธอไม่ดื่มให้หมดเหรอ?”
โม่หรูเฟยถึงจะยกกาแฟขึ้นมา ดื่มหนึ่งคำ คาดไม่ถึงคือ มันคือรสชาติกาแฟที่เธอชอบเมื่อก่อน น้ำตาลและนมพอดี เธอมองไปที่ลั่วหานอย่างงุนงง “ทำไมเธอ……”
ลั่วหานกระตุกยิ้ม “คาดไม่ถึง?”
“ไม่ใช่”
ลั่วหานยิ้มอ่อนๆ “บางสิ่งเปลี่ยนไปได้ แต่ว่าบางสิ่งก็เปลี่ยนยาก ส่วนสันดานนั้น……เฮอะๆ!”
โม่หรูเฟยไม่เข้าใจคำใบ้ของเธอ พยักหน้าแล้วพูดประชด “ใช่ บางสิ่งเปลี่ยนได้ ก็เหมือนบ้านหลังนี้ เมื่อก่อนเป็นชื่อของหลงเซียว ตอนนี้ให้เธอหมดแล้ว”
ลั่วหานขมวดคิ้ว บอกว่าสันดานเธอเปลี่ยนยาก ก็ไม่ได้พูดผิดเลย!
……
ลั่วหานกลับไปที่โรงพยาบาล เข้าห้องทำงาน เปลี่ยนเสื้อกาวน์เสร็จ ตาเหลือบไปเห็นปฏิทินตั้งโต๊ะที่มุมโต๊ะ สายตาจดจ่อไปยังวันที่ของวันนี้ เผยยิ้มออกมา
คณบดีมาเดินก้าวใหญ่มาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นลั่วหานยังดีใจกว่าเห็นเทพเจ้าที่มีชีวิต “ลั่วหาน วันนี้หมอถังกลับมาแล้ว! ฮ่าๆๆ เดี๋ยวฉันจะไปหาเขา”
ลั่วหานดึงแขนเสื้อของคณบดีไว้ “ท่านอย่าไปค่ะ รอบนี้เขาโดนฉันหลอกมา ฉันต้องไปรับโทษก่อน ช่วงบ่ายท่านมีเคสปลูกถ่ายปอด ไปดูผู้ป่วยก่อนเถอะค่ะ”
คณบดีเฉินขยับแว่นตา พูดอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันหวังว่าเธอจะรั้งหมอถังไว้ หมอถังเป็นผู้มีพรสวรรค์ในการผ่าตัดที่หายาก ถ้าเขาสอนหนังสืออยู่ในโรงแรมตลอดชีวิต ก็น่าเสียดายมากๆ”
ลั่วหานยิ้ม พูดผ่อนคลาย “ฉันก็เชิญคนมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ท่านรีบไปเตรียมตัวสำหรับเคสผ่าตัดเถอะค่ะ ฉันได้ยินมาว่าผู้ป่วยรายนี้ค่อนข้างพิเศษ”
คณบดีงอปาก “สามารถผ่าตัดใหญ่ในโรงพยาบาลเอกชนแบบนี้ได้ ยังให้ฉันผ่าตัดเอง แล้วยังจัดให้อยู่ห้องวีไอพี ต้องพิเศษแน่นอน”
ลั่วหานซุบซิบ “ใครเหรอคะ?”
คณบดีเฉินชี้ข้างบน แปลว่าเธอเข้าใจ อย่าถามเยอะเลย
ลั่วหานก็ไม่อยากถามเยอะ ก้าวเท้าเดินไปที่แผนกมะเร็งวิทยา
ถังจิ้นเหยียนลงเครื่องบิน ถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กแล้วมาที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยทันที เขาเพิ่งถึงประตูใหญ่ของโรงพยาบาลก็เห็นเกาจิ่งอานยืนรอข้างหน้า
เกาจิ่งอานเดินก้าวใหญ่เข้ามา ยื่นมือไป “หมอถัง ผมคือน้องชายของเกาหยิ่งจือครับ”
ถังจิ้นเหยียนกวาดสายตามองเขา ออร่าความแพง กลิ่นที่ดี ท่าทางทะมัดทะแมง ไม่แปลกที่เป็นประธานของบริษัทอึนเคอ และมองหน้าตา คล้ายกับเกาหยิ่งจือ ใช้คำว่าหล่อได้เลย
“สวัสดีครับ ถังจิ้นเหยียน”
ทั้งสองจับมือกัน เกาจิ่งอานให้เขาเดินก่อน ตัวเองตามหลังเขาสองสามก้าว เดินไปด้วยพูดไปด้วย “หมอถังครับ ตอนนี้อาการของพี่สาวผมหนักมาก ผมรู้ว่าเธอชอบคุณ แต่ว่าคุณไม่ชอบเธอ แต่ว่าผมขออะไรหน่อยได้ไหมครับ พยายามดีกับเธอหน่อย ต่อให้มันปลอมก็ได้”
ถังจิ้นเหยียนหยุดฝีเท้า “อาหารหนัก? หมายความว่าไงครับ”
เกาจิ่งอานก็เบรกอย่างแรง ในใจคิดว่าถังจิ้นเหยียนนายจับจุดสำคัญไม่เป็นเหรอ? ฉันให้นายดีกับเขา! แต่พอคิดก็ใช่ เขาเป็นหมอ มีโรคการทำงาน
—
“ก็คือ……” เกาจิ่งอานยังไม่ได้เริ่มพูดอาการ–
ขณะนี้เสียงของลั่วหานก็แทรกเข้ามา เธอเห็นถังจิ้นเหยียน มือจับท้องไว้ เสื้อกาวน์พัดตามลม ส่วนโค้งบนท้องเริ่มกลมขึ้น “จิ้นเหยียน นายเร็วนะเนี่ย”
ถังจิ้นเหยียนเห็นลั่วหาน อารมณ์แปรปรวนและยิ้ม ใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงเหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ “มาทันทีเลยน่ะ หล่อนเป็นไงบ้าง?”
ลั่วหานพูดซ้ายทีขวาที “เกาจิ่งอาน ยังไม่รับสัมภาระของหมอถังไปอีก?”
เกาจิ่งอานสะดุ้ง เหลือบสายตาไปเห็นกระเป๋าถือบนมือของถังจิ้นเหยียน รีบแย่งไปถือไว้ “ผมถือเองๆ”
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ห้าม แต่เดินไปข้างหน้าแล้วพูด “เคสผ่าตัดกี่โมง? ยังไม่เริ่มสินะ”
ลั่วหานยิ้มอย่างรู้สึกผิด “ยังเลย ไม่รีบ แล้วก็ นายยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ฉันเลี้ยงข้าวนายก่อน จะได้อธิบายรายละเอียดสถานการณ์ของเธอให้นายฟังด้วย”
เกาจิ่งอานมองท้องฟ้านิ่งๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโกหกสินะ? ขอให้โชคดีนะพี่สะใภ้!
ถังจิ้นเหยียนส่ายหน้า “ฉันไม่หิว ไปดูเธอก่อน ผ่าตัดตอนบ่าย ตอนนี้ต้องทำการตรวจก่อนการผ่าตัด ฉันขอดูผลตรวจก่อน”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้น เธอ……”
“ทำไมจะไม่รีบล่ะ? ผ่าตัดตอนบ่าย นี่คือการตัดตอน……อย่างไรก็ตาม ประมาทไม่ได้”
ถังจิ้นเหยียนรับตำแหน่งแพทย์โดยอัตโนมัติทันทีที่กล่าวถึงผู้ป่วย เข้าสู่บทบาทได้อย่างรวดเร็ว ลั่วหานที่อยู่ข้างๆ ฟังแล้วอยากหัวเราะ
ถังจิ้นเหยียนหันหัว แปลกใจเล็กน้อย “ทำไมเหรอ?”
ลั่วหานชี้ไปที่ลิฟต์ “ขึ้นไปก่อนเถอะ ฉันพาเข้าไปหาหัวหน้าแผนกมะเร็งวิทยา นายอยากรู้อะไร เขาจะบอกนายทั้งหมด”
