ตอนที่ 722 ฉันจะกลับประเทศจีน
ลั่วหานไม่กล้าปิดบัง บอกความจริงให้กับหลงเซียว ในห้องนอนเงียบมาก ทั้งสองสบตากัน ลมหายใจอ่อนๆ
ผ่านไปสักพัก หลงเซียวโกรธแล้ว “แพทย์ฉู่ หมอฉู่ ศาสตราจารย์ฉู่ ผู้เชี่ยวชาญใหญ่! เธอจะให้ฉันว่าอะไรเธอดี? หืม?”
เหตุผลของลั่วหานไม่เพียงพอ นิ้วมือบิดไปมา เหมือนเด็กที่ทำความผิด “ฉันก็กำลังสารภาพกับนายไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างฉันก็บำรุงร่างกายตามที่ลุงส้งสั่งไว้ ไม่มีปัญหาแน่นอน ฉันสัญญา”
หลงเซียวเดินวนหนึ่งรอบ นิ้วเรียวยาวนวดที่ขมับ “ยังจะไปทำงานที่โรงพยาบาลเหรอ?”
ลั่วหานมองไปที่หน้าตา ดวงตาเผยความอ้อนวอน “ไป……ได้ไหม?”
“เธอคิดว่าไง?” เป็นน้ำเสียงที่ผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนเด็ก
ลั่วหานไม่อยากพูดความจริงกับเขาจริงๆ แต่ก็กลัวเขาจะมองเป็นศัตรู “ฉันคิดว่าได้”
หลงเซียวโกรธมากถึงกับกระทืบเท้า “ความรู้สึกของเธอถูกต้อง หรือว่าผลตรวจของหมอ?”
ลั่วหานจับแขนของเขา แกว่งไปแกว่งมา “หลงเซียว ตอนนี้ฉันมีทีมแพทย์ เดิมทีมีฉันกับถังจิ้นเหยียน ตอนนี้เขาไปแล้ว เหลือแค่ฉันคนเดียว ถ้าฉันไม่อยู่ ก็ไม่มีใครในทีมโครงการ ฉันไม่อยู่ได้เหรอ? นายคิดดูสิ”
หลงเซียวใบหน้าบึ้งตึง “เธอหมายความว่า ถ้าเธอออกไปแล้วโครงการจะต้องหยุดลง?”
“ถูก”
“ดีมาก งั้นก็หยุดเลย ไม่ใช่แค่โครงการเดียว ให้ทั้งโรงพยาบาลหยุดฉันก็ไม่มีปัญหา ฉันเทหุ้นทั้งหมดของหวาเซี่ย สามารถจ่ายได้” สีหน้าของหลงเซียวดูไม่ดี ต่อรองไม่ได้
ลั่วหานหัวโต “หลงเซียว นายใจเย็นๆ ฉันก็ห่วงลูกเหมือนนาย พูดตรงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนสูงส่งและเสียสละขนาดนั้น แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นหมอ ฉันต้องมีความรับผิดชอบสิ? แบบนี้ไหม รอถังจิ้นเหยียนกลับมาฉันก็จะพัก ใช้เวลานี้ศึกษาเพิ่มเติมด้วย”
“ถังจิ้นเหยียนจะกลับมา?” หลงเซียวจับประเด็นเก่งมาก
ลั่วหานไกล่เกลี่ย “ใช่ ใครให้เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญล่ะ? ไม่มีใครสามารถแทนที่ฉันได้ชั่วคราว หรือให้เขากลับมา และให้เงินเดือนเขาสูงกว่านี้ หรือให้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ เป็นตัวเลือกที่ดี เลือกไหม?”
ดวงตาที่ลึกล้ำของหลงเซียวมองลงไปที่ลั่วหานที่ดื้อรั้น ก็พ่ายแพ้ในที่สุด “เขากลับมาเมื่อไร?”
“ช่วงนี้แหละ โรงพยาบาลมีโครงการพอดี ต้องการให้เขาเป็นผู้นำ และเมื่อก่อนเขาเคยตกลงว่าจะทำเคสผ่าตัดกับเกาหยิ่งจือ ให้เขาทีละขั้น แล้วใช้โครงการรั้งเขาไว้ ดึงเขากลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมทีละก้าว เห้อ ถังจิ้นเหยียนมีความมีเกียรติในตัวเองสูง หากไม่เจรจากับเขาแบบลมใบไม้ผลิแปรสายฝน เขาไม่กลับมาแน่นอน”
ลั่วหานกำลังแปรงฟัน ในปากมีแปรงสีฟันอัตโนมัติ พูดอย่างคลุมเครือ
หลงเซียวพิงขอบประตูมองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความหึง “ลมใบไม้ผลิแปรสายฝน? ภรรยาฉันใส่ใจกับผู้ชายคนอื่นดีจริงๆ ฉันต้องชมเธอยังไงดี? กลยุทธ์ดีขนาดนี้ นำไปรวมกับ เรื่องสามสิบหกกลยุทธ์ไล่ผู้ชายได้ไหม?”
ที่ลั่วหานพูดไปเมื่อกี้เป็นความจริงทั้งหมด แต่เห็นได้ชัดว่าผิดที่ จึงหันไปบ้วนปาก “ฉันก็ทำเพื่อโรงพยาบาล ไม่ใช่ส่วนตัว อย่าหึงมั่วสิ ฉันว่านะคุณหลง ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย นายอยู่เมืองเจียงเฉิงเห็นเจิ้งซินที่สวยดั่งดอกไม้แล้ว ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยเหรอ?”
ลั่วหานล้างหน้าเสร็จ ใบหน้าสะอาดขาวอมชมพู
“ทำ”
“เฮอะ!”
อยู่ห้องเดียวกัน ทานอาหารเย็นด้วยกัน……อยากฟังอะไรอีก?”
หลงเซียวยักคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“พอแล้ว พอแล้ว ฉันไม่สนใจรักใหม่ของอดีตสามี ไม่จำเป็นต้องอธิบายรายละเอียด ฉันจะกินข้าวดีๆ นายต้องไม่ส่งผลต่อความอยากอาหารของฉัน” ลั่วหานคันฟัน เจิ้งซินนี่…….ไม่ตายใจจริงๆ!
“คิดอะไรเนี่ย? พวกเราแค่พูดคุยเกี่ยวกับการร่วมมือ ฉันกับเจิ้งเฉิงหลินบรรลุฉันทามติกัน ต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการ อนาคตธุรกิจของ เมืองเจียงเฉิงจะดีขึ้น” หลงเซียวช่วยเธอปล่อยผมลง “หึงเหรอ?”
“ฉัน……” ไร้สาระ!
“หึงหน่อยก็ดีนะ ท่าทางหึงของเธอน่ารัก” เขาดันหัวเธออย่างเจ้าเล่ห์
“ไสหัวไปเลยนะ!”
ไม่กี่วันถัดไป หลงเซียวต้องจับโครงการพลังงานใหม่ของเมืองหลวง สำรวจพื้นที่ เจรจาปัญหายุ่งยากต่างๆ กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และต้องจับกรอบใหญ่ของเมืองเจียงเฉิง โครงการใหม่ทั้งหมดต้องใช้เวลาและพลังงานมากในการทำ ตัวเขาไม่ได้อยู่เมืองเจียงเฉิง แต่เรื่องที่ต้องทำไม่น้อยลงแม้แต่นิด
ส่วนลั่วหานอยู่โรงพยาบาลก็ได้ลดงานลง แทบจะไม่ไปห้องผ่าตัด มีเวลาก็ไปนอนที่ห้องพัก กินอาหารเสริม ดื่มซุปยา หรือไปอยู่กับหยวนชูเฟินที่ห้องบำรุง
หยวนชูเฟินรู้แล้วว่าลูกในท้องของเธอเป็นผู้หญิง ไม่ได้แสดงความรู้สึกเสียดายเหมือนพ่อแม่แบบดั้งเดิม แต่พูดอย่างมีความสุขว่าลูกสาวดี เด็กดีเชื่อฟังดูแลง่าย อนาคตถ้าสวยเหมือนแม่ก็ยิ่งดี
ลั่วหานปอกผลไม้ให้เธอ วาดรูปกับเธอ พื้นที่ว่างบนภาพวาดนั้นวาดเสร็จแล้ว หลงเซียวและมู่เส้าเอินกำลังเล่นหมากรุก ลั่วหาน หยวนชูเฟินดูหมากรุก มีเตียงเด็กอยู่ข้างๆ หยวนชูเฟินและลั่วหานวางมือข้างหนึ่งไว้ข้างเตียง เด็กผู้หญิงนอนอยู่ในชุดสีชมพู เพียงแค่ยังไม่ได้วาดใบหน้า
หยวนชูเฟินวางดินสอ แล้วพูด “ภาพนี้ รอลูกรักคลอดค่อยวาด”
ลั่วหานแสดงความชื่นชมในความสำเร็จทางศิลปะของหยวนชูเฟิน “แม่เจ้า เธอเก่งกว่า Picasso Van สฺวีเปย์หงอะไรนั่นอีก! เธอคือศิลปินตัวจริง! นี่คือภาพวาดที่ไหนกัน นี่คือภาพถ่ายชัดๆ!”
หยวนชูเฟินยิ้มแล้วพูด “จริงๆ แล้วนี่คือภาพครอบครัวที่ฉันใฝ่ฝันไว้ แต่ว่าพ่อของพวกเธอไม่อยู่แล้ว ทำได้แค่นี้ ฮ่าๆ ถือว่าสมหวังดั่งใจแล้ว”
ลั่วหานโอบแขนเธอ ช่วยวางภาพให้เธอดีๆ “คุณแม่ ท่านไม่รู้เหรอคะว่าหญิงตั้งครรภ์ร้องไห้ง่าย?”
หยวนชูเฟินอารมณ์ดีแล้ว “พอ พอ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ช่วงนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว ฉันอยากหาเวลาไปอังกฤษ แต่ว่าหมอไม่อนุญาต เธอช่วยฉันพูดหน่อยสิ”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันก็ไม่อนุญาต จากประเทศจีนบินไปลอนดอนต้องใช้เวลาหลายสิบชั่วโมง ร่างกายของท่านรับไม่ไหว ท่านมีเรื่องอะไรพวกเราจัดการแทนท่าน แต่ว่าท่านต้องอยู่ที่โรงพยาบาล” ลั่วหานให้คำสั่งของแพทย์อย่างจริงจัง ไม่มีความคลุมเครือกับเธออีกต่อไป
หยวนชูเฟินพูดยิ้มๆ “เธอดูกระวนกระวายมาก ฉันสามารถพาหมอไป และฉันก็นั่งเครื่องบินส่วนตัวของเซียวเอ๋อ ไม่มีเรื่องหรอก เธอช่วยฉันพูดกับหมอ ฉันไปลอนดอนเพราะมีธุระที่ไม่จัดการไม่ได้ เธอช่วยให้ฉันสมหวัง ได้ไหม?”
ลั่วหานนึกถึงคำพูดของหมอ หยวนชูเฟินจากไปได้ตลอดเวลา ดังนั้นหากเธอมีอะไรที่อยากทำก็พยายามทำให้เธอ
หรือว่า……
เธอสังเกตเห็นบางอย่างเหรอ?
“คุณแม่ หลักสูตรยานี้เหลืออีกยี่สิบวัน รอหลักสูตรนี้จบแล้วค่อยไปได้ไหม?” ลั่วหานพิจารณาความเป็นจริง แต่ก็ไม่วางใจให้เธอไป
หยวนชูเฟินดิ้นรนสักพัก เลือกที่จะทำตาม “ได้สิ งั้นก็รอหลักสูตรนี้จบ”
ออกมาจากห้องบำรุง ลั่วหานโทรศัพท์หาหวังเค่ย แจ้งให้เขาหาเวลาว่างพาลูกมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล โทรหาครั้งที่แล้ว หวังเค่ยบอกว่าบริษัทมีงาน ตัวเขาอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงทำการบำรุงรักษาทางเทคนิค ไม่มีเวลากลับมา ลูกก็ให้แม่บ้านดูแล
“โครงการที่เมืองเจียงเฉิงต้องใช้เวลาประมาณเท่าไร?” ลั่วหานได้ยินเสียงในโทรศัพท์วุ่นวาย เสียงเรียกร้อง ตะโกน สถานการณ์ต้องยุ่งมากแน่ๆ
หวังเค่ยหนีบโทรศัพท์แล้วกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว “เจ้านาย โครงการขนาดใหญ่หลายหมื่นล้าน เงินลงทุนเริ่มต้นมีขนาดใหญ่มาก ทีมเทคนิคของบริษัทฉู่ซื่อย้ายมาหนึ่งส่วนสาม แบบนี้อาจจะใช้เวลาสิบวันครึ่งเดือน ตอนนี้เถียนเถียนสบายดี ให้ศาสตราจารย์ส้งวางใจได้”
“ได้สิ ขอบคุณทุกคน ถึงเวลาเพิ่มเงินเดือนให้พวกนาย”
แต่ว่า ให้แม่บ้านดูแลเด็กๆ แบบนี้ดีจริงๆ เหรอ?
ลั่วหานกลับมาที่ห้องทำงาน หวาเทียนเข้ามาแบบจิตใจกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวา “หมอฉู่ ใบลาของฉันเริ่มตั้งแต่วันนี้ พรุ่งนี้ฉันกับซวงซวงจะไปมัลดีฟส์”
ลั่วหานประคองหน้าและมองไปที่เขา “มีความคิดสร้างสรรค์หน่อยได้ไหม? มัลดีฟส์โดนทุกคนเล่นจนเละแล้ว”
หวาเทียนยักไหล่ พูดอย่างช่วยไม่ได้ “เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ? เดิมทีฉันวางแผนบินไปปารีส แต่ระยะเวลาของวีซ่าในฝรั่งเศสนั้นยาวนานเกินไป เพียงแค่ถ่ายภาพแต่งงาน ใช้พื้นหลังของสถานที่ท่องเที่ยวไม่กี่แห่งก็ได้แล้ว”
ลั่วหานเซ็นชื่อบนใบลาของเขา แล้วพูดต่อ “ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? หลอกล่อโลลิน้อยของพวกเรากลับบ้านแล้ว?”
หวาเทียนหยิบใบลา ยิ้มอย่างมีความสุข “ไม่อย่างนั้นจะทำแบบไหน? วิลล่า? คฤหาสน์หรู? ก็ได้นะ เธอให้ท่านเซียวลดราคาบ้าน หนึ่งหมื่นต่อหนึ่งตารางเมตร ฉันรับรองว่าซื้อหลังใหญ่แน่”
“ฝันอยู่เหรอ! ทำไมนายไม่ไปแย่ง?” ลั่วหานหัวเราะเขา และคิดในเวลาเดียวกัน ชนชั้นแรงงานธรรมดา ทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างรายได้ให้กลับคืนมา ทำงานร่วมกันเพื่อชำระคืนการจำนอง ก็มีความสุขเหมือนกัน?
เพียงแต่ว่า คิดถึงวันหยุดของเมืองหลวงอีก ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะบ่น
“แค่นั้นแหละ? พื้นที่ที่อยู่ใต้เท้าเรานี้ ราคาบ้านเฉลี่ยเจ็ดหมื่นกว่า คิคิ คนวัยทำงานไม่สามารถคาดหวังได้” หวาเทียนพูดเหมือนตัวเองเป็นคนน่าสงสารทั่วไป แต่ว่าใครไม่รู้ว่าเขาเป็นศัลยแพทย์อาวุโส น้ายังมีบริษัท เขาเองก็มีบ้านหนึ่งหลัง
พอแล้วจริงๆ!
“อยากให้ฉันเพิ่มเงินเดือน?”
“ให้จริงเหรอ?”
“นายเดา?” ลั่วหานยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ตอบ
หวาเทียนไม่คาดหวัง “ฉันไม่เดาดีกว่า ความจริงน่าเศร้าที่สุด”
หวาเทียนเพิ่งเดินจากไป หลินซีเหวินก็มา เข้ามาก็ยิ้มบื้อๆ “พี่ลั่ว ดื่มชาไหม ฉันเลี้ยงพี่”
ลั่วหานดูตารางการผ่าตัด แล้วมองหลินซีเหวิน “ตอนเย็นเธอมีเคสผ่าตัดกับหมอหวังไม่ใช่เหรอ? เขาเป็นผู้รับผิดชอบหลัก เธอเป็นรอง เธอยังมีอารมณ์เลี้ยงชาฉัน?”
หลินซีเหวินหน้ามุ่ย “โอ๊ย ฉันเป็นรองตั้งกี่ครั้งแล้ว ตื่นเต้นทำไม? อีกอย่าง ฉันดื่มชากับพี่ อยากให้พี่แพร่ออร่าความสวยให้หน่อย ทำเคสผ่าตัดให้ราบรื่นไง!”
ลั่วหานยอมแพ้ให้กับปากของหลินซีเหวิน “ได้สิ โดนเธอซื้อไปแล้ว”
หลินซีเหวินชงชาเมล็ดบัวแดงให้เธอ และตัวเองก็ดื่มกาแฟ อย่างไรก็ตามการไปที่โต๊ะปฏิบัติการไม่ใช่เรื่องตลก
“พูดมาเถอะ ลับลับล่อล่อ มีเรื่องอะไร?” ลั่วหานยังไม่รู้จักเธอเหรอ? มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกี่ยวข้องกับหลงจื๋อ
หลินซีเหวินหัวเราะแล้วพูด “ถูกแล้วที่เป็นไอดอลของฉัน! เก่งมาก! คือว่า เธอรู้ใช่ไหมว่าโครงการของเมืองเจียงเฉิงครั้งนี้คือฉู่ซื่อร่วมมือกับMBK!”
ลั่วหานดื่มชาไปหนึ่งคำ “รู้สิ เพิ่งรู้ทีหลัง ทำไมเหรอ? แต่ว่าโครงการนี้เสี่ยวจื๋อไม่ใช่คนรับผิดชอบ เธอห่วงอะไรเหรอ?”
หลินซีเหวินฮึ้ม พูดอย่างขุ่นเคือง “ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนรับผิดชอบ ฉะนั้นฉันเลยโกรธ! เธอไม่รู้สินะ เพราะโครงการนี้ตู้หลิงเซวียนเข้ามาแทรก! เก่งไหม? แปลกใจไหม? ทีแรกฉันตาบอดเอง! แม่ง ตู้หลิงเซวียนคือตัวอะไร! กล้าแย่งบทของผู้ชายของฉัน!”
หืม? ตู้หลิงเซวียน?
เฮอะเฮอะ หลงถิงน่าสนใจจริงๆ! ไม่ฝากลูกชาย ฝากให้คนนอก!
“เสี่ยวจื๋อบอกเธอเหรอ?” ลั่วหานไม่แสดงสีหน้าแล้วดื่มชา
ก็ว่า…… หลงเซียวไม่เคยไปที่เมืองเจียงเฉิงเพื่อติดตาม และไม่บอกรายละเอียดของการร่วมมือ
หลินซีเหวินกำหมัด “ไม่รู้ว่าตู้หลิงเซวียนให้หลงถิงกินยาอะไร ฉันต้องทวงคืนความยุติธรรมคืนให้ผู้ชายของฉัน!”
“ดังนั้น เธอหาฉันทำไม?” ลั่วหานดื่มชาต่อ
“นี่เหรอ…….พี่ลั่ว เมื่อก่อนตู้หลิงเซวียนเคยจีบพี่ใช่ไหม? จุดอ่อนของเขาคืออะไร?” หลินซีเหวินซุบซิบและคาดหวัง
ลั่วหานส่ายหน้า “ซีเหวิน ตู้หลิงเซวียนไม่ใช่คนที่เธอสามารถจัดการได้ อย่าไปยั่วโมโหเขา เดี๋ยวคนชั่วก็โดนฟ้าจัดการ เธออย่าทำเลย”
“แต่ว่า……”
“ไม่มีแต่ว่า ตู้หลิงเซวียนสามารถร่วมมือกับหลงถิงได้ เธอคิดว่าเขาโง่ไหม? ผู้หญิงตัวเล็กอย่างเธอจะสามารถล้มได้เหรอ? เธอโดดหน้าต่างสิบครั้ง ก็ไม่ใช่คู่แข่งของเขา ฉะนั้น เตรียมตัวกับการทำเคสผ่าตัดของเธอ”
“ฉันไม่! ฉันไม่กลัวเขาหรอก!”
—
อเมริกา นิวยอร์ก
“ได้นัดวันผ่าตัดแล้ว ตอนบ่ายของวันมะรืน นายกลับมาเลย”
ได้รับโทรศัพท์จากเกาหยิ่งจือคือหนึ่งเดือนหลังจากนั้น
เสียงของเธอดังอยู่ข้างหู เขานั่งอยู่ในห้องทำงานของโรงเรียน สายตาว่างเปล่า
“ศาสตราจารย์ คาบเรียนตอนบ่ายของคุณเริ่มตอนบ่ายสามนาฬิกา อย่าลืมการบ้านที่คุณสั่งเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา” ผู้ช่วยสอนที่อยู่ข้างๆ ได้เตือน แต่เห็นได้ชัดว่าถังจิ้นเหยียนกำลังเหม่อลอยไม่ได้ยิน
ผู้ช่วยสอนพูดเสียงต่ำอีกครั้ง “ศาสตราจารย์?”
“what’wrong?” จู่ๆ ถังจิ้นเหยียนก็หันไป หลุดปากถาม
ผู้ช่วยสอนหัวเราะกับท่าทางตื่นตัวของเขา “ศาสตราจารย์ ฉันบอกว่าตอนบ่ายคุณมีสอน แล้วก็อย่าลืมว่าครั้งที่แล้วมีการบ้าน คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”
ถังจิ้นเหยียนถึงพูด “ไม่มีอะไร นำตารางของสัปดาห์หน้าให้ฉันดูหน่อย”
ผู้ช่วยสอนยื่น iPad ให้เขา “สัปดาห์หน้าคุณมีสอนสามคาบ โรงเรียนแพทย์จะนัดครูทุกท่านไปที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียในวันพฤหัสบดี”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “พรุ่งนี้ฉันบินไปประเทศจีน ไปกลับต้องใช้เวลาห้าวัน เลื่อนตารางเรียนไปข้างหลัง ส่วนมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ฉันไม่ไปแล้วนะ”
“ด่วนขนาดนี้? คุณบอกผู้อำนวยการหรือยัง?”
“ฉันจะบอกเขา ถ้าเธอว่างช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้ฉันหน่อย รบกวนด้วยนะ”
นับดูแล้ว เขาอยู่ที่อเมริกาสองเดือนแล้ว ทีแรกบอกสามเดือน เพียงแค่จะยืดเวลา เขามีแผนจะกลับประเทศจีน
เลิกเรียนวันนั้น ถังจิ้นเหยียนกลับถึงบ้าน บอกข่าวที่ตัวเองจะกลับประเทศอย่างกะทันหันให้พ่อแม่
ถังจงรุ่ยตกใจมาก แต่ก็ไม่ได้ห้าม เพียงแค่พูดด้วยท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติ “จิ้นเหยียน พ่ออายุเยอะแล้ว แม้ว่าฉันต้องการกลับไปที่รากเหง้า แต่ก็จากประเทศบ้านเกิดมาหลายปี กลับไปไม่ได้แล้ว พ่อแค่อยากให้ครอบครัวอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน นายเข้าใจใช่ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ผมรู้ รอบนี้ผมกลับประเทศเพราะจะไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่ง จัดการธุระเรียบร้อยก็กลับมาแล้ว วางใจได้ ผมกลับมาแน่นอน”
แม่ถังดึงมือของลูกชาย “ผู้หญิงที่นายพูดถึงครั้งที่แล้ว พามาให้พวกเราดูด้วยสิ นายโตขนาดนี้แล้ว สักวันต้องแต่งงานมีลูกนะ”
ถังจิ้นเหยียนทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ได้ครับ ผมจะพยายามนะ แต่ว่างานเธอเยอะ ไม่แน่นอน”
ใช่……งานเธอยุ่งมาก ติดต่อเธอไม่ได้นานแล้ว ทีแรกโทรศัพท์แล้วเพื่อนร่วมงานเป็นคนรับ หลังจากนั้นแม้แต่โทรศัพท์ยังโทรไม่ติด
ถังจิ้นเหยียนกระวนกระวายใจมาก กลับประเทศรอบนี้สามารถถามได้พอดี
……
โม่หรูเฟยกลับมาเยือนอีกครั้ง เป็นรีสอร์ทหยีจิ่งเหมือนเดิม แต่มันแตกต่างกับที่เธอมาเมื่อห้าปีก่อนมาก
เธอเห็นรถของหลงเซียวขับออกไปบริษัทจึงเข้ามา คนยืนอยู่หน้าประตู พบว่าการควบคุมการเข้าถึงเปลี่ยนไป รหัสเปลี่ยนไป ทุกอย่างบ่งบอกแล้วว่าที่นี่กับเธอกลายเป็นโลกคนละใบกันแล้ว
เธอกดกริ่งหน้าบ้าน รอคำตอบอยู่ข้างนอกอย่างไม่เต็มใจ
สาวใช้วิ่งมาที่ห้องรับแขก ยิ้มอย่างตื่นเต้นและปกปิดไม่ได้ “คุณหญิงคะ คุณโม่มาแล้วค่ะ รออยู่ข้างนอก ให้เธอเข้ามาไหมคะ?”
ช่วงนี้ลั่วหานทำงานน้อยลงและมีเวลาว่างมาก ดังนั้นตัวจึงยังอยู่บ้านอ่านนิตยสาร เมื่อได้ยินว่าโม่หรูเฟยมา ยิ้มแล้วพูด “ค่อนข้างเก็บอารมณ์ได้นะ อดทนไปหนึ่งเดือนแล้วถึงจะมาหาฉัน ให้เธอเข้ามาเถอะ
