ตอนที่ 715 กอดภรรยาคุณไง
มองกู้เยนเซินอย่างแปลกใจ ปฏิกิริยาแรกของไป๋เวยไม่ใช่ยินดี ไม่ใช่ตื้นตัน ต่างจากครั้งที่หลงเซียวบอกว่ากู้เยนเซินกลับมาแล้ว ความรู้สึกไม่เหมือนกัน
เธอควงเก็บปืนในมือ สายตามองเลยผ่านช่อดอกลิลลี่ไปยังใบหน้าของกู้เยนเซิน
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
กู้เยนเซินที่มีช่อดอกไม้ในมือเดินก้าวเข้ามากี่ก้าว ร่างสูงบังร่างผอมบางของไป๋เวยได้อย่างง่ายดาย ยืนแขนไปโอบรอบเอวเธออย่างชำนาญ จูบเบาๆที่ติ่งหูของเธอ “อะไรกัน เห็นผมกลับมาไม่ดีใจสักนิดเลยหรอ ไม่กอดหน่อยเลยหรอ อีกอย่าง ผมจำได้ว่าเมื่อคืนวานมีผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับผมว่า ให้ผมกลับมา”
ไป๋เวยจ่อปืนไปที่ปลายคางของกู้เยนเซิน ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขาดูดีกว่าเสิ่นเหลียวไม่รู้กี่เท่า ดูแล้วน่ามอง ไป๋เวยได้คืบจะเอาศอกบอก “ฉันบอกให้คุณกลับมาคุณก็กลับมาหรอ เชื่อฟังขนาดนั้นเลย”
กู้เยนเซินยัดช่อดอกไม้เข้าไปที่อ้อมแขนของเธอ สายตาเหลือบมองปืนพกของเธอ “ผมรอคุณจนดอกไม้โรยแล้ว ดูคุณเล่นสนุกมากเลยนะ ไปไหนมา”
หัวใจไป๋เวยหนักอึ้ง กู้เยนเซินไม่รู้หรอว่าเธอไปทำอะไรมา คงไม่ใช่หรอก ทานเซียวไม่ได้บอกเขาหรอ
งั้นก็เอาเถอะ
ไป๋เวยยักไหล่ บอกอย่างไม่ใส่ใจ “อย่าพูดถึงเลย เมื่อเย็นไปร่วมงานเลี้ยงแย่ๆน่ะ ระหว่างนั้นถูกคนลากไปเล่นอะไรหน่อย นี่ ท่านเซียวให้เป็นอุปกรณ์ประกอบ แต่มันไม่ใช่ของเล่น มันเป็นของจริง”
นี่แน่นอนอยู่แล้วว่ามันเป็นของจริง กู้เยนเซินก็รู้ แต่ว่า การยิงของเธอที่บอก มัน…ไร้แก่นสารจริงๆ
กู้เยนเซินไม่ซักไซ้เธอ ในเมื่อเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้เขารับรู้ เขาเลือกก็จะไม่รับรู้
“โห คุณชายหลงนี่ใจกว้างจริงๆ ถึงได้ให้ของติดตัวคุณเรี่ยราดแบบนี้ จากที่ผมรู้ นี่เป็นปืนพกที่ท่านเซียวสั่งทำเป็นพิเศษ คุณสมบัติร้ายกาจมาก”
ไป๋เวยกอดช่อดอกลิลลี่ สูดดมเล็กน้อย หอมมากจริงๆ “ก็ใช่น่ะสิ ร้ายกาจมาก ดังนั้นเลยไม่มีใครเล่นกับฉัน ฉันก็เลยหนีมา”
กู้เยนเซินหัวเราะ ของเล่นของภรรยาเขาไม่ธรรมดาจริงๆ มืดจริงปืนจริงมีมาหมด
“นี่”
ร่างกายเซกะทันหัน ไป๋เวยถูกแรงจากด้านหลังทำให้ตกใจจนต้องส่งเสียงออกมา จากนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนของกู้เยนเซิน เอวถูกเขาโอบยึดเอาไว้ แนบชิดไปกับแผ่นอกของเขา ตามมาด้วยเขาก้มลงมาจูบ
ริมฝีปากของกู้เยนเซินราวกับมีเวทมนตร์ ค่อยๆเลาะเล็มความเซ็กซี่และเสน่ห์ของเธอ ช่องว่างระหว่างริมฝีปากและผิวหนัง น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาน่าหลงใหล “คุณภรรยาครับ ขนาดผมฝันก็ยังคิดถึงคุณเลย”
ไป๋เวยถูกริมฝีปากของเขาทำจนสั่นไปทั้งตัว ดอกไม้ในมือก็ดูมีเสน่ห์ไปด้วย “ว้าว คิดถึงภรรยาอะไร แค่อยากมีอะไรกับฉันหรือเปล่า”
กู้เยนเซินยื่นมือจับยืดจุดสูงสุดงดงามของเธอ ขยี้มันเบาๆ “ผู้ชายมีความคิดนี้กับผู้หญิง มีสองแบบ แบบแรกคือนอนแล้วก็ไป แบบที่สองนอนแล้วอยากนอนอีก”
“โห ยังมีความแตกต่างด้วย” น้ำเสียงของไป๋เวยมีเสน่ห์ เสียงแหบต่ำไม่เชื่อฟังแล้ว
กู้เยนเซินหยิบดอกไม้ออกมาจากช่อใหญ่หนึ่งดอก หัดก้านแล้วสอดเข้าไปหลังหูของไป๋เวย กลิ่นหอมน่าหลงใหล มีเสน่ห์เป็นพิเศษ
“มันแตกต่างตรงที่ อันแรกใช้เงินนอน อันหลังใช้ใจนอน” กู้เยนเซินไม่จู่โจมเธอด้วยปากอีก เขาหมุนตัวเธอกลับมา ให้เธอเผชิญหน้ากับเขา ให้ความรักลึกซึ้งในดวงตาจดจ้องไปที่ดวงตาของเธอให้มันช่วยอธิบาย
ประโยคนั้น ทีละคำๆ เขาเอ่ยมันออกมาด้วยใจที่ซื่อสัตย์ แต่ละคำล้วนมีพลัง โจมตีหัวใจของไป๋เวย เติมเต็มช่องว่างในหัวใจของเธอ
“พูดได้ขนาดนี้ คิดอะไรอยู่” ไป๋เวยมองสบตาเขา ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย
กู้เยนเซินกุมมือของเธอไว้ กอบกุมไว้ในมือของตนเอง “ไป๋เวย….”
พลั๊ก！
คำพูดของกู้เยนเซินพึ่งเอ่ยออกมาได้สองคำ ประตูห้องพลันถูกถีบเข้ามา ประตูล็อกอยู่ ดังนั้นการถีบมาครั้งเดียวจึงเป็นเพียงเสียงที่ดังขึ้น ไม่ได้เปิดออก
ไป๋เวยสะบัดมือกู้เยนเซินออก “แม่ง เดี๋ยวฉันไปดู”
กู้เยนเซินเองก็ด่าอยู่ในใจ กล้าทำลายเรื่องสำคัญของเขา เขาจะฆ่ามันให้ตาย
“เชี่ย!”
กู้เยนเซินดึงไป๋เวยมาไว้ด้านหลังเขา สาวเท้าก้าวเดินไปก่อน เปิดประตูด้วยความรุนแรง “อยากตายหรือไง”
ถูกกู้เยนเซินตะคอกใส่ ฉู่ซีหรานยืนอยู่ด้านนอกกำลังเตรียมจะคลุ้มคลั่ง ไม่คิดว่าเธอพึ่งจะเปิดประตูแล้วต้องมาเจอกับกู้เยนเซิน เบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ
“กู้…….”
“แม่ง!” กู้เยนเซินสบถขัดฉู่ซีหราน ดวงตาเกรี้ยวกราดมองหญิงสาว “ฉู่ซีหราน คุณคิดจะทำอะไร”
กู้เยนเซินไม่ไว้หน้าฉู่ซีหราน แน่นอน ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า เอ่ยปากเย้ยหยันเสียงเย็น
ความโกรธของฉู่ซีหรานเมื่อครู่ลดลงไปเกือบครึ่ง ท่าทางก็เปลี่ยนไป “ฉัน…..ฉันได้ยินมาว่าประธานไป๋พักอยู่ที่นี่ วันนี้เลยตั้งใจมาเยี่ยมเธอ”
ไป๋เวยกอดอกเดินเข้าไป ชุดคลุมที่อยู่บนตัวก็ถูกกู้เยนเซินถอดหลุดลุ่ย เธอก็ไม่ได้จัดให้เข้าที่ “คุณนายเสิ่น คุณมาเยี่ยมฉันหรอคะ คุณต้องการจะฆ่าฉันหรือเปล่า ทำไม เมื่อกี้ได้ยินอะไรหรอ เห็นอะไรบ้าง อยากมาระบายอารมณ์หรือว่าโมโห”
ฉู่ซีหรานรู้ว่าเสิ่นเหลียวกับไป๋เวยพบกันเป็นการส่วนตัวเมื่อตอนเย็น ก็โมโหขึ้นมา อยากมาคุยกับไป๋เวยในฐานะภรรยาที่ถูกต้อง แต่เธอไม่คิดว่า ตัวเองจะมาจ่อกระบอกปืนแบบนี้
ฉู่ซีหรานไม่กล้าเสียงดัง ทำได้เพียงกัดฟัน “เปล่าซะหน่อย ประธานไป๋คิดมาไปแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณอยู่ที่เจียงเฉิงคุ้นชินหรือเปล่า”
สีหน้าของกู้เยนเซินไม่น่ามอง ลองคิดดู ไป๋เวยเคยเป็นผู้หญิงของเสิ่นเหลียว ตอนนี้ทั้งคู่อยากที่จะเลี่ยงเจอกัน และฉู่ซีหรานแค่ต้องการเยาะเย้ยและดูถูกเขา แบบนี้ยังกล้าแสดงอีกหรอ
กู้เยนเซินโอบไป๋เวยเอาไว้ด้วยความรัก บอกอย่างรักใคร่ “ที่รัก จะเสียเวลากับผู้หญิงแบบนี้ทำไม ถ้าดูแล้วไม่สบายใจก็บอกผม”
ไป๋เวยยิ้มหวาน “ได้สิคะ ฉันไม่สบายจริงๆนั่นแหละ”
เยี่ยม
กู้เยนเซินมองฉู่ซีหรานนิ่ง “ภรรยาผมไม่สบายใจที่เห็นคุณ คุณจะออกไปตอนนี้หรือว่าจะให้ผมสั่งคนลากออกไป”
ใบหน้าฉู่ซีหรานซีดจาง “ฉันไปเอง”
“เดี๋ยวก่อน” กู้เยนเซินบอกอย่างจริงจัง “ฉู่ซีหราน ในฐานะที่คุณเป็นน้องสาวของคุณหมอฉู่ วันนี้ผมไม่ทำให้คุณดูแย่มาก ถ้ายังกล้ามีครั้งต่อไป ผมจะทำให้คุณรู้ว่าอะไรคือเสียหน้า”
ตอนนี้ฉู่ซีหรานอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ไม่มีเรื่องยังจะหาเรื่องอีก ยังไงคนเจ้าชู้อย่าเสิ่นเหลียวนั่น เธอยังจะมีตำแหน่งอะไรอีก
“ฉันรู้แล้ว”
ฉู่ซีหรานไม่ได้มีอะไรดี ทำได้เพียงทำตัวตลกแล้วจากไป
กู้เยนเซินลูบเส้นผมของไป๋เวย บ่นเบาๆ “น้าสาวคนนี้ของท่านหลงไม่เท่าไหร่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงหน้าของคุณหมอฉู่นะ ผมจะหักหน้าเธอจริงๆ แต่ว่า คุณชายหลงกับคุณหมอฉู่เลิกกันแล้ว ฉู่ซีหรานก็ไม่ถือว่าเป็นน้าของเขาแล้ว เฮ้ย ผมต้องจับฉู่ซีหรานกลับมาสิ”
ไป๋เวยหัวเราะ “ไปสิ”
ตอนนั้นเอง ประตูของหลงเซียวถูกเปิดออก “คุณชายกู้ ผมกับลั่วลั่วจะอย่าหรือไม่อย่า ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉู่ซีหราน”
“เฮ้ย คุณก็อยู่ที่นี่หรอ” กู้เยนเซินตรวจบัตรประชาชนรู้แค่ว่าไป๋เวยเข้าพักที่นี่ ไม่ได้ใส่ใจหลงเซียว ยิ่งไม่คาดว่าหลงเซียวกับไป๋เวยจะอยู่ชั้นเดียวกัน
หลงเซียวพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ “ไม่พักที่นี่ จะได้เห็นฉากเมื่อสักครู่ได้ยังไง คุณชายกู้ก็ทำกับผู้หญิงแบบนี้ด้วย ร้ายกาจ”
“ชิ ดูความสนุกจบแล้ว เราจะกลับแล้ว คุณก็กลับไปเถอะ”
เขากลับไปยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก
หลงเซียวสังเกตเห็นดอกลิลลี่บนศีรษะของไป๋เวยแล้ว บวกกับสภาพของเสื้อผ้า ก็เดาได้รางๆแล้ว
จึงยิ้ม “คุณชายกู้บอกว่าหลังจากกลับประเทศจะชวนผมดื่ม งั้นก็ตอนนี้เถอะ”
กู้เยนเซินหันกลับมา “เหอะ อย่ามาล้มงานผม อาบน้ำนอนเถอะ ผู้ชายหย่าร้าง”
ไป๋เวยหัวเราะหลงเซียว “ท่านประทานคะ ฝันดีค่ะ”
มองดูความรักหวานชื่นของคนทั้งสอง คิ้วของหลงเซียวขมวด รีบปิดประตูกลับเข้าห้อง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว หลงเซียวนั่งลงบนโซฟา อ่านเอกสารต่อไป
สายตามองไปที่โทรศัพท์เป็นระยะระยะ แต่โทรศัพท์นั้นเงียบเหงา ไม่มีข้อความ
ลั่วลั่วน่าจะหลับไปแล้ว
กลางดึก……
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
หลงเซียวอดไม่ได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขานึกขึ้นได้ที่เจิ้งซินพูดถึงวงสังคม แน่นอนว่าเขายังไม่ทันได้ใช้ แต่สามารถมองเห็นของคนอื่น เดิมทีแต่ก่อนเขาไม่ติดตามคนอื่น แต่ตอนนี้เริ่มสนใจ
กดเข้าไปที่โปรไฟล์ของลั่วลั่ว ด้านล่างเป็นอัลบั้มรูปภาพ
ความเคลื่อนไหวของลั่วลั่วช่วงนี้คือสิบกว่าวันก่อน แชร์เนื้อหาของโรงพยาบาลหวาเซี่ย หัวข้อคือจะจัดการกับโรคหัวใจด้วยวิธีการแบบใด
โพสต์ต่อไปห่างกันราวๆครึ่งเดือนถึงหนึ่งเดือน เนื้อหาล้วนเกี่ยวกับโรคหัวใจของโรงพยาบาลหวาเซี่ย
หลงเซียวกุมขมับอย่างหมดหวัง เขาไม่เห็นรูปเซลฟี่ของลั่วหานแม้แต่รูปเดียว ยิ่งไปกว่านั้นอย่าไปพูดถึงรูปแสดงความรักเลย
ไม่ทันรู้ตัว หลงเซียวเลื่อนวีแชทของลั่วหานมาถึงล่างสุด
เนื้อหาดังนี้:
“คนหรือกลุ่มใด ให้ร้ายต่อผู้อำนวยการของฉัน เราจะปกป้องสิทธิ์ของเราตามกฎหมาย ไม่ยอมเด็ดขาด”
ภาพที่แนบมาเป็นภาพถ่ายของผู้อำนวยการและประวัติ
หลงเซียวจำได้ว่าเรื่องราวตอนนั้น มีคนใส่ร้ายว่าผู้อำนวยการเก็บเงินและเห็นชีวิตคนเป็นเสมือนต้นหญ้า
เมื่อดูเสร็จแล้ว หลงเซียวก็รู้สึกยอมแพ้ โพสต์ส่วนตัวเดียวของลั่วลั่วก็คือพิทักษ์ความยุติธรรมให้กับผู้อำนวยการ ไม่เห็นเธอแม้แต่เงาด้วยซ้ำ
ตอนนี้หลงเซียวเชื่อแล้วว่า เทพเย็นชานั้นไม่ได้เป็นแค่ชื่อ แต่….สมควรได้รับ
หลงเซียวเดินมาถึงริมหน้าต่าง ด้านนอกมืดสนิทราวกับน้ำ ทอดสายตามองออกไปด้านนอกจะเห็นทิวทัศน์งดงาม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถ่ายรูปทิวทัศน์ยามค่ำคืนไป ส่งไปยังวีแชทของลั่วลั่ว
“ฝันดีครับ”
เมื่อข้อความเขาถูกส่งไป โทรศัพท์ก็แจ้งเตือนขึ้นทันใด
ลั่วหานตอบกลับมา “ฉันกำลังคิดถึงคุณ นอนไม่หลับ”
หลงเซียวมองโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ และมองดูเวลา คิดว่าตัวเองกำลังฝันไป ลั่วลั่วยังไม่นอนหรอ
ไม่ลังเลต่อไป หลงเซียวกดโทรออก
โทรศัพท์ดังอยู่ชั่วครู่ ฝั่งนั้นมีเสียงงัวเงียของลั่วหานส่งมา “ฮัลโหล”
หลงเซียวได้ยินเสียงกึ่งหลับกึ่งตื่นของลั่วหาน ถามอย่างอ่อนโยน “ทำไมยังไม่นอน”
ลั่วหานบ่นกลับไป “คุณพี่ ดึกขนาดนี้ ใครยังไม่นอน”
ลู่ซวงซวงนอนปิดปากหัวเราะอยู่ด้านข้าง
หลงเซียวขมวดคิ้ว “เมื่อกี้คุณตอบวีแชทผม ไม่ใช่….”
ลั่วหานดวงตะสะลึมสะลือบอก “หลงเซียว คุณฝันอยู่หรือเปล่า”
“ฮ่าๆ” ลู่ซวงซวงอดกลั้นไว้ไม่อยู่ หัวเราะออกมา “หลงเซียว ฉันตอบเองแหละ ฉันกำลังนอนกอดภรรยาคุณอยู่ไง”
