ตอนที่ 731 จิ้นเหยียนช่วยฉันด้วย
ณ ชั้นดาดฟ้าของบาร์โบ๋จีนฮ่านกง
ร่างกายของเจิ้งซิ่วหยาร้าวไปทั่วราวกับถูกมดหลายพันหลายหมื่นตัวกำลังกัดแทะ เจาะเข้าไปในรอยต่อกระดูกของเธอ ฟันที่แหลมคมดูดกลืนกินเลือดเนื้อของเธอ
“เจิ้งซิ่วหยา！มองผมสิ！มองผมสิ！”
ถังจิ้นเหยียนตะโกนเสียงดัง จากนั้นเจิ้งซิ่วหยาที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นก็ราวกับสูญเสียความคิดความอ่านไปแล้ว ด้วยฤทธิ์ของยา ทำให้มองไม่เห็นว่าเขาคือใคร
“ถอยไปซะ！ถ้าก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว ฉันฆ่าแกก่อนแน่！”ปืนของผู้ชายคนนั้นจ่ออยู่ที่หน้าอกของถังจิ้นเหยียน ปากถ้ำที่มืดมิดขยายออกเผยให้เห็นหุบเหวลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แววตาที่โกรธแค้นของถังจิ้นเหยียนแทบจะพ่นเปลวไฟออกมา เส้นเลือดปูดนูนออกมาจากหน้าผาก“ดูท่าแล้ว อีกเดี๋ยวตำรวจก็จะมากันแล้ว แกหนีไม่ได้หรอก ถ้าแกปล่อยเธอไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ฉันก็จะยอมปล่อยแกไป”
ถังจิ้นเหยียนกัดฟันกรอดๆ สายตาและสติสัมปชัญญะแทบจะถึงจุดวิกฤตแล้ว ถ้าเจิ้งซิ่วหยาถูกมันล่วงละเมิดอีกนิดเดียวล่ะก็ ถังจิ้นเหยียนจะต้องฆ่ามันแน่นอน！
รอยยิ้มและกล้ามเนื้อที่ปูดบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมันเติมดูพอเหมาะพอสมกัน เป็นภาพที่เห็นแล้วชวนสะอิดสะเอียนสุดๆ
“เอามือกุมหัว นั่งยองลง ถ้าแกขยับอีกแค่นิดเดียว ฉันจะฆ่าไอ้ชั้นต่ำนี่ซะตั้งแต่ตอนนี้เลย แกเป็นแฟนของมัน รสชาติของสาวน้อยคนนี้ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ?”
“แกกล้า！”ถังจิ้นเหยียนเส้นเลือดปูดนูนออกมา กำมือแน่นจนเสียงดังกรอบแกรบ“ถ้าแกกล้าแตะต้องตัวเธอ ฉันเอาแกตายแน่！”
ผู้ชายคนนั้นผลักเจิ้งซิ่วหยาที่สภาพสะบักสะบอมแล้วลงไปที่โซฟา สองมือกำปืนไว้แน่น“ไอ้เจ้าหนู ฉันจะยิงแกตรงไหนดี? หัว? หัวใจ? หรือว่า……”
ปืนของผู้ชายคนนั้นเล็งไปช่วงล่างของถังจิ้นเหยียน
ถังจิ้นเหยียนแววตากดลงอย่างเปล่าประโยชน์ ถ้าถูกยิงแล้ว เขาตายคนเดียวมันไม่รู้สึกเสียดายหรอก แต่ถ้าเจิ้งซิ่วหยาก็จบเห่เหมือนกันล่ะก็ ไม่ได้！
ถังจิ้นเหยียนล้วงนิ้วมือไปในกางเกง ข้างในมีของบางสิ่งอยู่ ในหัวก็จุดประกายไฟขึ้นมา ความโกลาหลสับสนวุ่นวายก็แตกร้าวทันที
ใช่！
เขายังมีโอกาส！
ถังจิ้นเหยียนสูดหายใจลึกๆไปหนึ่งที ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา“ดูท่าแล้ววันนี้ฉันต้องตายแน่ๆ แต่ก่อนตาย ฉันมีของหนึ่งสิ่งที่อยากจะรบกวนแกมอบมันให้กับเธอ”
ผู้ชายคนนั้นหรี่ตา“อย่ามาเล่นลูกไม้ตื้นๆ！”
“ฉันจะกล้าเหรอ?”ถังจิ้นเหยียนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คว้ากุญแจรถไว้——
สายตาจ้องเล็งไปยังมือที่กำลังถือปืนอยู่ของชายคนนั้น ใช้แรงที่นิ้วมือ ข้อมือสั่นๆ ถึงไม่มีเป้าช่วยเล็งให้แม่นยำ แต่แค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว！
“ปัง！”
กุญแจรถสีดำราวกับกระสุนที่กำลังหมุนติ้ว บินพุ่งตรงไปยังมือของชายคนนั้น แรงระเบิดบนกุญแจเกิดขึ้นทันที ในตอนนี้ กุญแจราวกับได้รับความแหลมคมจากลูกดอกและความแรงของกระสุน พุ่งเจาะเข้าไปที่มือของชายคนนั้น
เสียงดัง“ปึ้ง”ชายคนนั้นรู้สึกเจ็บปวดที่มือ ปืนร่วงตกลง
ถังจิ้นเหยียนเดินก้าวเข้าไปข้างหน้า ยกขายาวๆขึ้นมา เตะเข้าไปที่หน้าอกของชายคนนั้นอย่างสุดแรง ชายคนนั้นสั่นคลอนไปทั่วร่าง“แก……”
ถังจิ้นเหยียนก้มลงเก็บปืนขึ้นมา“แกอะไร?”
ในชั่วพริบตาเดียว ปืนก็ไปอยู่ในมือของเขาเรียบร้อยแล้ว นิ้วโป้งยึดไกปืนเอาไว้ จ่อไปที่หัวของชายคนนั้น“อย่าขยับ！ไม่อย่างนั้นคนที่จะตายก็คือแก แล้วก็อย่ามาล้อเล่นกับฝีมือของฉัน แค่กุญแจยังเล่นงานมือแกได้ซะขนาดนี้ ปืนกระบอกนี้ก็เพียงพอที่จะเอาชีวิตแกได้แน่นอน”
เจิ้งซิ่วหยาที่อยู่บนโซฟาหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะรับมือกับความทรมานจากการแตกหักของกระดูกอย่างเห็นได้ชัด นิ้วมือฝังลึกลงไปในโซฟาหนัง ฉีกโซฟาหนังวัวชั้นสูงอย่างแรงจนขาด
“ซิ่วหยา！ตื่นหน่อยสิ！ผมคือถังจิ้นเหยียนเอง！ดูผมสิ！”
——
ณ ห้องโถงชั้นล่าง
หลินซีเหวินเกลียดที่สุดคือถูกคนข่มขู่คุกคาม！
เธอยิ่งไม่อยากเป็นคนอ่อนแอไร้ความสามารถในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ให้เธอกุมหัวนั่งยองลง? ทำกับผีน่ะสิ！
หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นมา มองเฉินเจาพร้อมกับยิ้มๆ“หัวหน้า พวกคุณเหนี่ยวไกยิงได้ตามสบายเลยนะ ถ้าวันนี้ฉันจะต้องเสียสละล่ะก็ อย่าลืมมอบเหรียญพลเมืองดีเด่นให้กับฉันสักเหรียญด้วยล่ะ！”
เฉินเจาเหม่อๆ“สาวน้อย เธออย่าเพิ่งใจร้อนไป！”
หลินซีเหวินหันหน้ามองชายถือปืนที่โหดเหี้ยม“แกอยากฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ? ได้สิ ยิงเลยสิ ถึงยังไงวันนี้พวกแกก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว พอฆ่าฉัน ชีวิตหลังจากนี้ของแกก็ต้องกินข้าวแดงแกงร้อนในคุกแล้วกันนะ”
ชายคนนั้นถลึงตา“หุบปาก！”
หวาเทียนก็ขำเช่นกัน ในเวลาเดียวกันมือของเขาก็เคลื่อนไหวเบาๆ หาจุดข้อต่อกระดูกของชายคนนี้ การเป็นศัลยแพทย์ เรื่องของทักษะอื่นๆบางทีอาจจะไม่เท่าไร แต่ถ้าเรื่องความเข้าใจโครงสร้างสรีระร่างกายของมนุษย์แล้วล่ะก็ถนัดสุดๆ！
“ฉันบอกว่า อยากยิงก็ยิงสิ อย่างมาเสียเวลาคนอื่น คนเยอะขนาดนี้ รีบๆยิงก่อนซะ ทางไปยมโลกจะได้ไม่มีคนเบียดเสียดกันมาก”
เจอแล้ว！
แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้คนแข็งชะงักได้ในทันทีเหมือนกับในนิยายต่อสู้ แต่ก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยแน่นอน！
ตรงช่วงข้อต่อของข้อศอก ขอแค่จิ้มไปให้ตรงจุดอย่างแม่นยำก็พอ……
ชายคนนี้คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่มีสภาพจิตใจแบบนี้ในตอนที่กำลังจะเปิดเผย เขาอึ้งตะลึงอย่างช่วยไม่ได้“แก……เห้ย！”
ชายคนนี้ร้องตะโกนออกมา มือที่ถือปืนไว้ก็ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต หวาเทียนเตะเท้าลงไปที่หลังเท้าของชายคนนั้น ปืนตกลงบนพื้น
“จุดเส้าห่าย！”
หวาเทียนตะโกนเตือนขึ้นเสียงดัง แต่ตนเองกลับยังตั้งรับไม่ดีพอ ถูกชายคนนั้นฟาดฝ่ามือลงกลางหลัง ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด โก้งโค้งลงไป
หลินซีเหวินกัดฟัน ใช้ส้นสูงโจมตีตอนที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ทันได้ระวัง
ทันใดนั้น ศัลยแพทย์สองสามคนก็แสดงทักษะที่ตนเองชำนาญที่สุดออกมา ปั่นจนสถานการณ์วุ่นวายไปหมด
“ปัง！”ใครกล้าขยับ！
พอไอ้โม่งยิงปืนขึ้นมาอย่างกะทันหัน เหล่าตำรวจก็หยุดมือลงพร้อมกันอย่างไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า
หลินซีเหวินแอบๆด่า ให้ตายสิ！จะจบได้แล้วยัง！
เจ็ดคนถูกกำราบไปสามคน สี่คนเริ่มโกรธจนตาแดง ตัดสินใจที่จะคัดค้านต่อต้าน
ปืนกระบอกนั้นไม่ใช่ของปลอมอีกต่อไป ลูกกระสุนยิงเข้าไปที่ขาข้างซ้ายของหมอหวัง เลือดสดๆไหลอาบทั่วพื้นสีขาวบริสุทธิ์ พอเห็นเลือด พวกตำรวจก็ระแวดระวังขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทันที
“วางปืนลงซะ！แล้วถอยหลังไป！”
หลินซีเหวินกับหวาเทียนพ้นขีดอันตรายแล้ว ทั้งสองทรยศเอาปืนที่เพิ่งจะเก็บขึ้นมาได้วางลง แต่จู่ๆหลินซีเหวินก็ยิ้มออกมา ของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอ มันสุดยอดมากจริงๆ
หลินซีเหวินขยิบตาให้หวาเทียนหนึ่งที หวาเทียนรับรู้
เฉินเจาตาแทบจะลุกเป็นไฟ ค่อยนั่งยองวางปืนลงอย่างช้าๆ“ตอนนี้ปล่อยตัวประกันได้แล้วใช่ไหม！”
“ปล่อยไป? ฝันไปเถอะ！”
หลินซีเหวินกำลูกดอกหนึ่งดอกไว้ในมือ แอบยื่นให้กับหวาเทียนจากข้างหลังหนึ่งดอก แล้วก็ให้เฉินเจาอีกหนึ่งดอก
เฉินเจา“……”
หลินซีเหวินทำรูปปาก“สาม……สอง……”
ฉัวะๆๆ ลูกดอกพุ่งออกไปจากฝ่ามือ บินเล็งตรงไปที่เป้า
——
“คุณตำรวจเจิ้ง！”
ตำรวจพุ่งเข้ามาในห้อง เหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้านี้……ดูเหนือความคาดหมายไปไม่น้อย
ถังจิ้นเหยียนพอเห็นตำรวจมา ก็หันไปพยักหน้ากับผู้ชายถือปืนทั้งสามคน“พาคนออกไป ที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
ตำรวจสองคนล็อคกุญแจมือของผู้ชายคนนั้นอาไว้ แล้วหันไปมองเจิ้งซิ่วหยาที่อยู่บนโซฟาอีกหนึ่งรอบ“คุณผู้ชาย เธอเป็นอะไรไป?”
ถังจิ้นเหยียนคุกเข่าลงบนพื้นหนึ่งข้าง พูดขึ้นโดยที่ไม่หันหัวกลับมา“เธอมีปัญหานิดหน่อย ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง ผมเป็นแฟนของเธอ ถังจิ้นเหยียน”
ตำรวจหนึ่งในนั้นพูดกับวิทยุสื่อสาร“หาเจอแล้ว มีคนที่ชื่อถังจิ้นเหยียนกำลังดูแลเธออยู่ ช่วยออกคำสั่งด้วยครับ”
“ถอนกำลัง！ลงมาได้！”
“รับทราบ！”
เฉินเจาเอากุญแจมือที่เย็นเฉียบในมือไปล็อกข้อมือของผู้ชายคนนั้นเอาไว้ ก่อนจะตบๆลงที่ไหล่ของเขา“บ้าคลั่งต่ออีกสิ！พาออกไปให้หมดเลย！”
ผู้คนพากันแยกย้าย ความวุ่นวายเริ่มกลับมาสงบลง คลับที่เสียงดังวุ่นวายจากฮาเร็มสถานที่สำมะเลเทเมากลับกลายเป็นสถานที่หลังจากเกิดเหตุการณ์ภัยพิบัติไปเสียแล้ว
หลินซีเหวินกุมหัวใจเอาไว้พร้อมกับหายใจหอบหืด“ให้ตายสิ……ต่อจากนี้ฉันไปกินอาหารริมทางก็แล้วกัน”
หมอพันแผลให้กับหมอหวังอย่างง่ายๆ แต่หมอหวังที่อยู่บนเปลก็ยิ่งหมดอาลัยกับชีวิต“นี่มันชีวิตอะไรของฉันเนี่ย”
หวาเทียนจัดๆระเบียบเสื้อผ้า ก่อนจะพูดยิ้มๆ“หมอหลิน ไม่ไปเหรอ?”
หลินซีเหวินยิ้มอย่างอึดอัด“เอ่อ ช่วยพยุงฉันหน่อย ฉัน……ลุกไม่ขึ้น”
หวาเทียน“……”
เฉินเจาหัวเราะเหอะๆพร้อมกับพูดขึ้น“ทุกท่าน วันนี้ขอบคุณพวกคุณมาก ไว้วันหลังผมจะส่งธงแสดงความขอบคุณให้กับทางโรงพยาบาลหวาเซี่ยแล้วกันนะครับ พวกคุณล้วนเป็นพลเมืองดีเด่นกันทุกคนเลย！ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่วันหลัง”
“อย่าๆๆ หัวหน้าเฉิน พวกเราไม่เจอกันอีกจะดีกว่านะคะ”หลินซีเหวินยิ้มแห้งๆ
——
เจิ้งซิ่วหยากอดคอถังจิ้นเหยียนเอาไว้“……ช่วยฉันหน่อย……”
หลังของถังจิ้นเหยียนเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาเอาผมเปียกเหงื่อที่ติดอยู่บนใบหน้าของเจิ้งซิ่วหยาออก พร้อมกับพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน“ซิ่วหยา รู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”
“ถัง……ถังจิ้นเหยียน”ภายในความคิดที่กำลังสับสนวุ่นวายอยู่นั้น มีแค่ชื่อนี้เพียงชื่อเดียวเท่านั้นที่เธอยังคงจำได้อย่างชัดเจน
ถังจิ้นเหยียนอึ้งตะลึง กลืนน้ำลาย“ซิ่วหยา คุณ……”
โจวจั่นยืนข้างนอกประตู เตรียมที่จะเข้ามาหา เงยหน้าขึ้นเห็นเจิ้งซิ่วหยากำลังนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของถังจิ้นเหยียน สองมือประกบที่คางของเขา แล้วลากเข้ามาหาริมฝีปากของตัวเอง
ประกายไฟในตาของโจวจั่นมอดดับลง ในใจดิ่งลึกลงไปถึงก้นบึ้ง ถอยก้าวออกจากประตูทีละก้าวๆ
“ซิ่วหยา……”
“ช่วย……ฉัน……”ความเจ็บปวดที่ยากจะแบกรับไว้ได้สะกิดอารมณ์ความรู้สึกของเธอ
“ครับ……ผมจะช่วยคุณ ผมจะช่วยคุณเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ถังจิ้นเหยียนตัดสินใจแน่วแน่ อุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนก้าวขายาวๆเดินออกไป
