ตอนที่ 729 เข้าถ้ำเสือ
ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเป็นเหมือนตะขอที่คว้าหัวใจของเจิ้งซิ่วหยา เธอประเมินความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ในใจเธออย่างรวดเร็ว ถ้ามีความชัดเจน เธอกำลังจะเสียในคืนนี้ งั้น……
เจิ้งซิ่วหยาใช้เวลาที่เร็วที่สุดเข้าบทละครของตัวเอง ใบหน้าสีชมพูพีชหันหน้าไปทางใบหน้าของผู้ชาย
เนื่องจากไม่สามารถทำได้แบบชัดเจน งั้นก็ใช้แผนซ้อนแผน
มือเลื่อนไปวางที่อกกว้างของผู้ชาย น้ำเสียงที่ละเอียดอ่อนนุ่มละมุนเหมือนขนมสายไหม “พี่ชาย ฉันกลัวจังเลย คุณอย่าแกล้งฉันสิคะ”
เจิ้งซิ่วหยาบีบเสียง ผมยาววางบนตัวของผู้ชาย กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย เย้ายวน
ผู้ชายพามือใหญ่ของตัวเองปีนขึ้นไปบนหลังของเจิ้งซิ่วหยา นิ้วมือลูบไล้บนผิวขาวของเธอ “กลัวเหรอ?”
เจิ้งซิ่วหยาเหล่ตาไปมองรอบๆ “ว้าย ฉันเกรงใจต่างหากค่ะ คนมองเยอะขนาดนี้” เจิ้งซิ่วหยาต้องทนกับอาการคลื่นไส้จากอาหารค้างคืน มือสองข้างโอบคอผู้ชาย สาบานในใจ เธอต้องตัดแขนสองข้างของไอ้เหี้ยนี้!
“สาวน้อยหาเรื่องเก่งจังนะ พี่ใหญ่ หรือ……ฮ่าๆ ข้างบนมีห้อง……” ผู้ชายสูบบุหรี่ยักคิ้ว เสนอแนะ
เจิ้งซิ่วหยาพูดอย่างอ่อนหวาน “ฉัน……”
จู่ๆ มือใหญ่ของชายคนนั้นก็บีบกรามของเจิ้งซิ่วหยา บังคับให้เธอมองตัวเอง ดวงตาสีเข้มจ้องไปที่ใบหน้าของเจิ้งซิ่วหยาภายใต้การแต่งหน้าอย่างหนัก “ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอหน้าคุ้นๆ?”
บ้าจริง!
ในใจของเจิ้งซิ่วหยากระตุก มองออกแล้วเหรอ? รูปภาพของเธอไม่ได้เผยแพร่ในเอกสารสาธารณะใดๆ และเธอก็ระมัดระวังความเป็นส่วนตัวของตัวเองมาก โลกภายนอกรู้น่าจะไม่รู้ข่าวอะไร
เฉินเจาได้ยินคำนี้ หัวใจขึ้นถึงลำคอ “โจวจั่น เธออาจจะเผยอะไรออกมา นายเตรียมตัวให้ดี เตรียมพุ่งเข้าไปช่วยเธอตลอดเวลา จำไว้ ฉันให้นายรับรองความปลอดภัยของเธอ!”
โจวจั่นพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ครับ!”
คลิก!
โจวจั่นบรรจุปืนพก เท้าข้างหนึ่งเหยียบประตู เตรียมพร้อมที่จะเตะประตูและวิ่งอย่างดุเดือดในวินาทีถัดไป ขณะเดียวกัน ตำรวจชุดธรรมดาที่ซุ่มอยู่รอบๆ บาร์โบ๋จีนฮ่านกง ก็อยู่เตรียมตัวเช่นกัน
หนึ่งในชุดธรรมดาที่นั่งอยู่ในบาร์พูด “ณ ตอนนี้ข้างในมีแปดคน ข้างนอกมีลูกน้องสองคน ทั้งหมดสิบคน ตามที่อาหยาพูดไว้ อย่างน้อยพวกเขามีปืน10 กระบอก กลางคืนบาร์คนเยอะมาก ไม่สะดวกในการอพยพ ดีที่สุดอย่ายิงข้างใน”
ตำรวจชุดธรรมดาตรวจรอบๆ มองเห็นห้องพิเศษกึ่งเปิดยังเล่นปาเป้าอย่างสนุกสนาน แล้วมองไปข้างนอก เมื่อเวลาผ่านไป หลังจากสถานบันเทิงยามค่ำคืนเริ่มต้นขึ้น ในบาร์เสียงดัง มีลูกค้าไม่ต่ำกว่าร้อยคน
เฉินเจาเปิดกล้องวงจร ตรวจสอบบรรยากาศรอบๆ “โอ้ คนเยอะขนาดนี้”
โจวจั่นพูด “ที่นี่เป็นสถานบันเทิงยามค่ำคืนที่อุดมสมบูรณ์ กลางคืนคนเยอะมาก ไม่ใช่แค่ข้างใน ตอนนี้ถนนยังดูเหมือนงานโคมไฟ ไอ้พวกนี้ไม่สนใจชาวบ้านเลย แต่พวกเราไม่ได้”
เฉินเจาบีบคางแรงๆ “อย่าเพิ่งขยับ รอข่าวก่อน”
ณ ข้างใน
เจิ้งซิ่วหยายิ้มกลับอย่างท้าทาย “อร๊าย คุณก็คิดว่าฉันเหมือนดาราสาวหลินจือหลิงที่กำลังดังในตอนนี้เหรอคะ? มีคนเยอะมากก็พูดแบบนี้”
เจิ้งซิ่วหยาสะบัดผมอย่างมีเสน่ห์ ทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของผู้ชายอย่างขี้เกียจ ไม่ให้โอกาสเขามองหน้าเธออีกต่อไป
ผู้ชายคิดสักพัก ไม่ค่อยแน่ใจ แต่สาวสวยหอมๆ ในอ้อมแขน สุดท้ายก็ให้ปฏิเสธได้ยาก “หล่อน เธอสวยกว่าหล่อน!”
มือใหญ่ที่น่าสังเวชของผู้ชายบีบเอวเรียวของเจิ้งซิ่วหยา
ในที่สุดก้อนหินใหญ่ในใจเจิ้งซิ่วหยาก็วางลง รีบพูด “งั้น พวกเราเปลี่ยนที่ คุยกันดีๆ คุณค่อยดูฉันดีๆ ดีไหมคะ?”
“ใจร้อนแล้วเหรอ?”
“ฉันแค่อยาก……คุณ…….ล่ะ……” น้ำเสียงที่หยาดเยิ้มของเจิ้งซิ่วหยาใช้เวลาแปดชาติก็ไม่สามารถบรรเทาความน่าขยะแขยงได้
“ดี! ฉันจะเล่นกับเธอสักรอบ”
พูดจบ ผู้ชายก็รวบเอวของเจิ้งซิ่วหยา อุ้มขึ้น พยักหน้าและขยิบตาให้คนข้างๆ อีกคนมอง พยักหน้าแสดงให้เห็นว่าเข้าใจ
เจิ้งซิ่วหยาพูดเสียงอ่อนหวาน “พวกเราไปไหนคะ?”
“ชั้นบนสุดมีที่ดีๆ รับรองว่าเธอต้องชอบ” ผู้ชายเชยคางของเจิ้งซิ่วหยา ก้มลงจะจูบปากของเธอ
เจิ้งซิ่วหยาตั้งใจทำเป็นเขินแล้วหันหน้าหนี “ที่รักรีบทำไมคะ เดี๋ยวเข้าห้อง ปิดประตู คุณอยากทำอะไรก็ทำ ยังไงคืนนี้ฉันก็เป็นของคุณแล้ว”
เฉินเจาฟังถึงตรงนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะปิดตาตัวเอง พูดกับคนข้างๆ “ตอนนี้ฉันอยากเป็นโรคประสาทมาก เจิ้งซิ่วหยาที่เป็นผู้หญิงแกร่ง ยังมีด้านผู้หญิงแบบนี้? แสดงเก่งเกินไปหรือเปล่า”
โจวจั่นกลับเหงื่อไหล พูดอย่างกังวลในเครื่องดักฟัง “หัวหน้า ลูกพี่กำลังจะไปที่ห้องกับผู้ค้ามนุษย์ คุณอย่าซุบซิบแล้ว พวกเราควรจัดการอย่างไร?”
เฉินเจาพูด “เพียงแค่เธอพาคนมาที่ห้องเพื่อต่อสู้คนเดียว ฉันเชื่อว่าโดยความสามารถของเจิ้งซิ่วหยาจะไม่เสียเปรียบ ตอนนี้เราต้องป้องกันให้ดีๆ ระมัดระวังเข้าไว้”
ตำรวจที่ซุ่มซ่อนอยู่ข้างในพูด “เดี๋ยวพวกเราจะตามขึ้นไป ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของบุคลากร”
เจิ้งซิ่วหยาอดไม่ได้อยากด่าคน แม่เอ๊ย ตอนนี้ไม่ใช่แค่ต้องมั่นใจในความปลอดภัยของบุคลากร พวกแกก็หาวิธีควบคุมคนสิ!
เฉินเจาพูด “คนสิ้นหวังกลุ่มนี้คงจะสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังฉัน……”
ทุกคนพูดพร้อมกัน “รับทราบ!”
—
ถังจิ้นเหยียนปาเป้าชนะตลอด เขาโบกมืออย่างถ่อมตัว “ทุกคน เหมือนว่าวันนี้ฉันจะโชคดีนะ”
หมอกลุ่มหนึ่งถอนหายใจ “หมอหลิน เธอตั้งใจใช่ไหม เธอไม่จำเป็นต้องทรยศอย่างรวดเร็วหากเธอต้องการเป็นลูกศิษย์นะ?”
“เห้ยเห้ยเห้ย ความสามารถสู้ไม่ได้ก็อย่าว่าเขาสิ หมอถังปาเป้าได้เก่งจริงๆ สามครั้งติดต่อกัน เป็นตรงกลางตลอด พวกเธอนั่นแหละ ควรพิจารณาตัวเองก่อนเถอะ!” แพทย์หญิงคนหนึ่งถูกความหล่อเหลาของถังจิ้นเหยียนพิชิต เหล้าครึ่งแก้วยังดื่มไม่หมดก็เปลี่ยนมาอยู่ทีมเดียวกับถังจิ้นเหยียน
หลินซีเหวินแอบยิ้ม พูดเสียงเบากับถังจิ้นเหยียน “หมอถัง ฉันไม่เพียงแค่ช่วยคุณหยุดเหล้า ยังดึงดูดแฟนคลับได้สำเร็จ วันหลังถ้ามีเคสยากต้องนึกถึงฉันนะ”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “แน่นอน วันนี้ขอบคุณหมอหลินมากๆ”
พูดคุยและสนทนา ถังจิ้นเหยียนหันไปเห็นร่างคุ้นเคยอีกครั้ง ชายแปลกหน้าโอบเธอ ครึ่งตัวของเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย แต่ถังจิ้นเหยียนกลับไม่สามารถละสายตาจากตัวพวกเขาได้ คนนั้น……เหมือนเจิ้งซิ่วหยามากๆ!
ถังจิ้นเหยียนพูด “ฉันออกไปสักครู่ มีอะไรก็โทรศัพท์มานะ”
หมอหวังดึงแขนเสื้อของถังจิ้นเหยียนอย่างไม่เต็มใจ “ไม่เหมาะสมหรือเปล่าหมอถัง ชนะก็จะไป? พวกเราเปลี่ยนเกมกัน ฉันรับรองทำให้คุณแพ้จนต้องร้องขอความเมตตา!”
ถังจิ้นเหยียนจ้องร่างคนที่เริ่มไกลขึ้นเรื่อยๆ ดึงมือของหมอหวังออกแล้วพูด “ไม่มีปัญหา รอฉันกลับมาแล้วเล่นอะไรฉันจะเล่นจนถึงจบ ทุกคนต่อเลย ฉันขอตัวสักครู่”
หมอหลายคนข้างหลังยังบ่น แต่หลินซีเหวินได้ปลอบประโลมแล้ว หลินซีเหวินมองไปยังแผ่นหลังของถังจิ้นเหยียน แต่มองไม่เห็นเจิ้งซิ่วหยา
ถังจิ้นเหยียนตามมาถึงลิฟต์ ลิฟต์ขึ้นไปแล้ว เลขเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถังจิ้นเหยียนมองเลขที่ปรากฏไม่กะพริบตา ระหว่างทางลิฟต์ไม่ได้หยุด ไปที่ชั้นบนสุดทันที
ถังจิ้นเหยียนเดินขึ้นลิฟต์อีกฝั่ง ไปที่ชั้นบนสุด
ขณะเดียวกับที่เดินขึ้นลิฟต์ ถังจิ้นเหยียนโทรศัพท์หาลั่วหาน
กลางคืนลั่วหานพักผ่อนเร็ว เวลานี้ก็นั่งอยู่บนเตียงแล้ว ได้ยินเสียงมือถือดัง เธอดันหลงเซียว “หยิบมือถือให้ฉันหน่อย”
หลงเซียวหยิบมือถือบนโซฟาขึ้นมา คิ้วขมวด “ถังจิ้นเหยียนโทรมา กลางคืนเขามีงานไม่ใช่เหรอ? เชิญเธอเหรอ?”
ลั่วหานหน้ามุ่ย “ไม่หรอก ฉันถามดู”
สายเชื่อมต่อแล้ว ยังไม่รอลั่วหานพูด ถังจิ้นเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “ลั่วหาน ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอซิ่วหยาคือเมื่อไร? ที่ไหน?”
ลั่วหานคิดไม่ออกเล็กน้อย “หนึ่งเดือนกว่าแล้ว ที่โรงพยาบาล เกาหยิ่งจืออยู่ที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย เธอมาเข้าใจสถานการณ์ หลังจากนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลย ทำไมเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนอืมไปคำหนึ่ง “ฉันอยู่ที่บาร์โบ๋จีนฮ่านกง ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนเจิ้งซิ่วหยามาก แต่ว่าฉันไม่แน่ใจ เธอสามารถให้หลงเซียวใช้คนของเขาสืบดูบาร์โบ๋จีนฮ่านกงมีคนชื่อเจิ้งซิ่วหยาหรือเปล่า”
การตอบสนองแรกของลั่วหานคือหัวเราะ “ฉันว่านะหมอถัง นายดื่มเยอะไปหรือเปล่า? เจิ้งซิ่วหยาเป็นตำรวจอาชญากรรมนะ ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบาร์โบ๋จีนฮ่านกงแม้แต่นิด และเธอไม่ได้ขาดแคลนเงิน ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นเพื่อสร้างรายได้พิเศษ นอกจาก……”
จู่ๆ ดวงตาใสของลั่วหานเบิกกว้าง เธอดึงมือของหลงเซียว แล้วพูด “จิ้นเหยียน ซิ่วหยาเป็นตำรวจ หากคนที่นายเห็นเป็นเธอ ฉันเดาว่าน่าจะกำลังทำภารกิจ นายอย่าผลีผลาม อย่ารบกวนพวกเขาทำคดี”
ลิฟต์ของถังจิ้นเหยียนหยุดลงที่ชั้นบนสุด เขาก้าวขาหนึ่งข้าง “สมมติไม่ใช่ทำคดีแต่กลับถูกคุกคามล่ะ?”
ลั่วหานเปิดลำโพงมือถือ “จิ้นเหยียน ซิ่วหยาเป็นตำรวจที่ยอดเยี่ยม เธอสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่นาย นายอย่าตื่นตูม”
หลงเซียวฟังต่อไปไม่ไหว ตัดบทสนทนาของทั้งสอง “ฉันหาคนตรวจสอบสถานการณ์ นายรอฟังข่าวนะ”
ไม่รู้ทำไม ถังจิ้นเหยียนได้ยินเสียงของหลงเซียว เหมือนเท้าโดนปิดสวิตช์ ไม่เดินต่อไปข้างหน้าจริงๆ “ได้ ฉันรอข่าวจากนาย”
ไม่ได้วางสาย ลั่วหานคุยกับหลงเซียว “ที่รัก นายจะหาใครตรวจสอบ? นายไม่ไปถามเฉินเจาโดยตรงใช่ไหม? เขาไม่บอกหรอก”
หลงเซียวหยีผมเธอ “ไม่ใช่”
โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว หลงเซียวเปิดอย่างตรงประเด็น “ฟังไว้นะ ตอนนี้ฉันจะให้นายดูรูปถ่ายหนึ่งใบ ช่วยฉันตรวจสอบว่าเธออยู่บาร์โบ๋จีนฮ่านกงหรือเปล่า ขอเร็วๆ นะ”
ลั่วหานและถังจิ้นเหยียนพูดพร้อมกัน “นายติดต่อกับบาร์โบ๋จีนฮ่านกง?”
หลงเซียวยิ้มอย่างมีความหมาย “ไม่ควรรู้ก็ไม่จำเป็นต้องรู้”
สักพัก โทรศัพท์ของหลงเซียวดังขึ้น ผู้จัดการของบาร์โบ๋จีนฮ่านกงเป็นคนโทรมาเอง “ท่านเซียว คนที่คุณบอกอยู่ที่นี่จริงๆ เธอมาที่นี่หนึ่งเดือนแล้ว ทุกวันรับผิดชอบแค่น้ำเหล้า ไม่ให้บริการอย่างอื่น”
“เธอชื่ออะไร?” หลงเซียวลูบมือลั่วหาน ถามผู้จัดการ
“เอ่อ……เธอบอกแค่ว่าเธอนามสกุลเจิ้ง อย่างอื่นไม่เปิดเผย ท่าทางลับๆ ล่อๆ ผมก็ไม่ทราบว่ามาจากไหน แต่ว่าหน้าตาสวย เฮอะๆ ผมก็รับเลย แต่ว่าเธอ……”
“พอแล้ว ขอบคุณมาก”
วางสายแล้ว หลงเซียวพูดกับมือถือของลั่วหาน “ถังจิ้นเหยียน เข้าใจหรือยัง? เจิ้งซิ่วหยาไปบาร์โบ๋จีนฮ่านกงเพราะมีภารกิจสำคัญ นายอย่ายุ่ง”
ถังจิ้นเหยียนฟังแล้วคือทำภารกิจจริงๆ เส้นเลือดในสมองแน่นกว่าเดิม “เมื่อกี้ฉันเห็นมีคนพาเธอไปที่ห้องของชั้นบนสุด นี่……อันตรายมาก”
“จิ้นเหยียน นายเป็นหมอ เธอเป็นตำรวจ นายเป็นอันตรายถึงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตผู้คน เธอลงโทษความชั่วและส่งเสริมความดี นายอย่าตื่นตูมไปก้าวข้ามขอบเขตธุรกิจของตัวเองไปจัดการเรื่องของคนอื่น นายเข้าใจความหมายของฉันไหม?”
หลงเซียวส่ายหน้า ส่งสัญญาณว่าลั่วหานอธิบายแบบนี้เขาไม่ฟังหรอก จึงพูด “ฉันติดต่อคนของบาร์โบ๋จีนฮ่านกง ให้พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะปิดชั้นตลอดเวลา แล้วก็ในเมื่อเจิ้งซิ่วหยาอยู่ที่นี่ ต้องมีตำรวจชุดธรรมดาแน่นอน ฉันให้คนตรวจสอบผู้อยู่บนสุดทีละคน นายวางใจได้”
ลั่วหานเขย่าแขนของหลงเซียวอย่างไม่น่าเชื่อ “นายมีสิทธิ์ขนาดนี้เลยเหรอ?”
หลงเซียวยิ้มไม่พูด แล้วโทรศัพท์หาผู้จัดการของบาร์โบ๋จีนฮ่านกงอีกครั้ง “ตรวจสอบข้อมูลของผู้อาศัยที่ชั้นบนสุดทั้งหมด ฉันหาคน ไม่ต้องพูดถึงกฎกับฉัน ต้องบอกฉันผลลัพธ์ในห้านาที”
ลั่วหาน “……”
ถังจิ้นเหยียน “…….”
หลงเซียวจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วถึงจะพูด “ถังจิ้นเหยียน เดี๋ยวฉันส่งหมายเลขห้องที่น่าสงสัยให้นาย นายเฝ้ามองไว้ เมื่อมีการเคลื่อนไหวค่อยเริ่ม แต่ว่านาย……ทำได้ไหม?”
เท่าที่เขารู้ ถังจิ้นเหยียนทำเป็นเพียงใช้มีดผ่าตัด กลัวว่ามันจะยากเกินไปสำหรับเขาที่จะต่อสู้หรือเปล่า?
“ฉันทำได้ ขอบคุณนายนะหลงเซียว ฉันจะรอข่าวจากนาย”
ลั่วหานพูดอย่างไม่สบายใจ “จิ้นเหยียน ถ้ารู้ว่าซิ่วหยาเกิดอันตราย ต้องพุ่งเข้าไปแน่นอน หรือว่า……”
มือของหลงเซียวกดไหล่ของลั่วหานอย่างอ่อนโยนแต่มีแรง ดวงตาดำจ้องมองเธอ “ที่รัก เธอเป็นสตรีมีครรภ์ เธอไม่ใช่ตำรวจอาชญากรรม และไม่ใช่สายลับ ดังนั้นเธอรีบนอนเดี๋ยวนี้”
“แต่ว่านอนไม่หลับ”
หลงเซียวดันเธอเข้าไปในผ้าห่ม “นอนไม่หลับก็หลับตาทำสมาธิ ปล่อยวาง”
“คิดอะไร?” ลั่วหานถูกยัดเข้าไปในผ้าห่ม ไหล่ยังอยู่บนมือเขา
“คิดถึงฉัน”
—
ในห้องชั้นบนสุด
“สาวน้อย ดื่มกับฉันสักแก้ว อย่างอื่นค่อยตามมาทีหลัง” แหวนทองบนนิ้วของผู้ชายสะท้อน ตาแทบจะบอด
เจิ้งซิ่วหยาเดา แม่มึง ในแก้วเหล้านี้ต้องมีของแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์!
“พี่ชายคะ พวกเราเข้ามาแล้ว ถ้าไม่ทำตรงๆ ก็เสียเวลามากเลย ฉันรอไม่ไหวแล้วค่ะ” เจิ้งซิ่วหยาพูดแล้วยื่นมือไปลูบตัวเขา มือจับโดนเข็มขัด จับโดนปืนพกจริงๆ
“ไม่ดื่ม?” น้ำเสียงผู้ชายไม่พอใจ ท่าทางแข็งกร้าว
ไวน์แดงวางไว้หน้าเจิ้งซิ่วหยา หากเธอไม่ดื่ม เกรงว่าก้าวต่อไปเธอ……บนตัวเธอไม่มีปืน ตัวต่อตัวคงจะไม่ได้
“ไวน์ดีขนาดนี้ ต้องดื่มแน่นอนค่ะ แต่ว่า……” เจิ้งซิ่วหยารับแก้วไวน์มา ค่อยๆ พูด “ดื่มเหล้าได้ ฉันดื่มหนึ่งคำ คุณถอดหนึ่งตัว เพิ่มความสนใจ เป็นยังไงคะ?”
“เฮอะๆ เทคนิคเยอะจัง! ดี!”
เจิ้งซิ่วหยาจ้องไปที่แก้วไวน์ราวกับว่าเธอจะตาย บ้าจริง ข้างในมียาปลุกเซ็กซ์หรือเปล่า? ถ้าใช่จริงๆ ……เธอต้องจัดการเขาภายในสิบนาที แล้วไปอาบน้ำเย็น!
หนึ่งคำหนึ่งคำ……เจิ้งซิ่วหยาค่อยๆ ดื่มไปห้าคำ บนตัวผู้ชายเหลือเพียงกางเกงใน ปืนพกถูกเขายัดเข้าไปในกางเกง
ดีมาก โอกาสมาแล้ว!
“แปะ!”
เจิ้งซิ่วหยาขว้างแก้วไวน์ลงกะทันหัน พุ่งเข้าไป ใช้แรงที่แขนทั้งหมดจับคอผู้ชาย ไม่รอผู้ชายตอบสนอง เธอเตะปืนพกออก แขนแกร่งโอบรัดข้อมือของชายคนนั้น คลิก!
ระหว่างประกายหินเหล็กไฟ แขนขวาของผู้ชายหัก
“อ๊าก!!”
ความเจ็บปวดของไหล่ทำให้ผู้ชายร้องเสียงหลงทันที เจิ้งซิ่วหยาจับกางเกงที่ผู้ชายถอด จับเป็นก้อนแล้วยัดเข้าปากเขา ติดอยู่ในลำคอของผู้ชาย
“แม่เอ๊ย! ดูว่านายจะหนีไปไหน!”
สีหน้าของผู้ชายเปลี่ยน “อื้ม! อื้ม!!”
เจิ้งซิ่วหยาหันมาจับมือของผู้ชาย กระชากเข็มขัดของเขา มัดข้อมือของเขา “อย่าร้องแล้ว เข้าไป…….”
แย่แล้ว!
ยังพูดไม่จบ เจิ้งซิ่วหยารู้สึกวิงเวียนทันที สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคุณสูญเสียโฟกัสอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มของชายคนนั้นปรากฏขึ้นเป็นภาพซ้อน สอง สาม……
แม่เอ๊ย เมื่อกี้ไม่ใช่ยาปลุกเซ็กส์ แต่เป็นยาแต่เป็นยาที่มีฤทธิ์ แรง
โอ้……แม่มึง!!
