ตอนที่ 732 แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้
ตอนที่ถังจิ้นเหยียนรับโทรศัพท์ เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็ถูกน้ำเย็นจนเปียกไปหมดแล้ว เขาเช็ดมือให้สะอาด ก่อนจะรับสายจากลั่วหาน
“จิ้นเหยียน ฉันเห็นข่าวของคุณจากในอินเทอร์เน็ตแล้ว พวกคุณเป็นยังไงบ้าง? หมอซุนได้รับบาดเจ็บแล้ว คนอื่นล่ะ?”ลั่วหานเป็นคนรับผิดชอบหลักของงานเลี้ยงฉลองในครั้งนี้ แม้ว่าตัวเธอเองจะไม่ได้มาที่งาน แต่เกิดเรื่องเลือดตกยางออกแบบนี้เธอก็ไม่สามารถบ่ายเบี่ยงความรับผิดชอบได้ แล้วยิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็ไม่ได้อีก
พอเธอเห็นในข่าวบอกว่ามีคนได้รับบาดเจ็บ ก็รีบดึงผ้าห่มออกดันทุรังจะไปโรงพยาบาลให้ได้ ยังดีที่ถูกหลงเซียวรั้งเอาไว้ก่อน จึงได้เลือกที่จะโทรศัพท์หาถังจิ้นเหยียนแทน
ถังจิ้นเหยียนเสื้อผ้าหน้าผมเต็มไปด้วยน้ำ เขาใช้มือเช็ดน้ำที่หน้าออก หันไปมองห้องอาบน้ำด้วยความกระวนกระวายใจ“หมอซุนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลได้ทันเวลา ลูกกระสุนไม่ได้ลึกเข้าไปถึงกระดูก ไม่ได้หนักหนามากมายอะไร ถ้าทางโรงพยาบาลมีข้อมูลใหม่อะไรจะรีบบอกคุณทันที”
ใจที่กังวลของลั่วหานในที่สุดก็ปล่อยวางลงได้สักที“คุณล่ะ? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ฉันเห็นมีคนบอกว่า คุณไปช่วยคนที่ดาดฟ้าด้วย แถมยังช่วยตำรวจกำราบคนร้ายอีก”
“ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง”
ลั่วหานถึงได้โล่งใจสักที ถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะพูดขึ้น“ก็ดีแล้ว ซิ่วหยาอยู่ใช่ไหม? ถ้าเธออยู่ล่ะก็ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วล่ะ เธอน่าจะดูแลคุณได้”
“เอ่อ……คือ……”ถังจิ้นเหยียนมองผู้หญิงที่เจ็บปวดทรมานผ่านกระจกแก้วที่กั้นไว้อยู่ หัวบวมไม่น้อย“จริงๆแล้ว คนที่ผมช่วยก็คือซิ่วหยานั่นแหละ”
จู่ๆลั่วหานก็หรี่ตาลง มองไปยังหลงเซียว ทำรูปปากพูดขึ้น“ถูกคนร้ายวางยาแล้วไม่ใช่เหรอ? ยาพิษอะไรรู้ไหม?”
หลงเซียวนิ้วจิ้มที่หน้าผากพลางดูข้อมูลบนมือถือให้กับเธอ
ลั่วหาน“……”
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย“เอ่อ ผมวางสายก่อนแล้วกัน……พอดีทางนี้มีเรื่องอีกนิดหน่อย”
“เดี๋ยวก่อน！！”ลั่วหานตะโกนเรียกเขาไว้ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างรีบร้อน“จิ้นเหยียน ยาพิษที่ซิ่วหยาโดนยังหาทางถอนยังไม่ได้ในตอนนี้ คุณต้องรีบช่วยเธอนะ คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อ ถ้าเกิดไม่ให้เธอดูดซับพลังหยางเข้ามาบ้างล่ะก็ เธอจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายได้นะ”
หน้าที่แนบกับมือถือของถังจิ้นเหยียนเริ่มร้อนขึ้นมา“ผมรู้ดีว่ายาพิษนี้มันต้อง……ต้องถอนด้วยวิธีนั้น แต่ตอนนี้สติของเธอยังเลือนรางอยู่ ผมไม่สามารถทำตอนที่เธอยังไม่รู้สึกตัวได้หรอก”
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกอึดอัดจนไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง ในใจกังวล รู้สึกเป็นห่วงสภาพอาการที่ไม่แน่ชัดของเจิ้งซิ่วหยาที่กำลังนอนอยู่ข้างในนั้น
“จะมานู่นนี่อะไรอีก！นี่มันชีวิตคนนะ！คุณเข้าใจไหม? ในเวลานี้ยังจะมาสนความยุติธรรมเมตตากรุณาอะไรอีก คุณรักเธอไหม? พูดมา”ลั่วหานลนลานแล้ว คิดภาพถึงพฤติกรรมโง่ๆของถังจิ้นเหยียนที่ทอดทิ้งเจิ้งซิ่วหยาเพียงเพราะอยากทำตัวเป็นวิญญูชน เธออยากจะพุ่งเข้าไปกดหัวของถังจิ้นเหยียนไว้ให้เขายอมเชื่อฟังจริงๆ ไอ้ผู้ชายหัวโบราณ！
ถังจิ้นเหยียนในใจเริ่มรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก“ลั่วหาน ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาถามอะไรแบบนี้ไหมล่ะ?”
ลั่วหานขมวดคิ้ว ถังจิ้นเหยียนเป็นผู้ชายที่ไม่เลวคนหนึ่งเลย แต่บางครั้ง ก็ขาดเสน่ห์ไปบ้างอยู่เหมือนกัน
ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด“เห็นเธออยู่ในอันตราย คุณรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยไหม? กระวนกระวายไหม? อยากจะเป็นคนนั้นเธอใช่ไหม?”
พอกลับมานึกถึงตอนที่เจิ้งซิ่วหยาอยู่ในเงื้อมมือของคนร้าย ในตอนนั้นเธออาจจะตายได้เลย ถังจิ้นเหยียนก็รู้ชัดเจนแจ่มแจ้ง ว่าตัวเองรู้สึกเป็นห่วงเธอมากๆ แทบอยากให้คนที่แบกรับทั้งหมดในเวลานั้นเป็นตัวเขาเอง
“อื้อ……เป็นแบบนั้นแหละ”
ลั่วหานหลับตา“จิ้นเหยียน ดูเหมือนคุณยังไม่รู้ใจตัวเองดีพอ จริงๆแล้วคุณรักเธอเข้าแล้ว หัดมองให้มันกว้างๆบ้าง คุณรักเธอ เธอก็รักคุณเหมือนกัน ดังนั้นไม่มีอะไรที่ต้องลังเลแล้ว ช่วยเธอซะ รอเธอฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยอธิบายให้เธอเข้าใจ เธอไม่มีทางด่าโทษคุณหรอก คุณคงจะไม่อยากเห็นเธอทนทุกข์ทรมานหรอกใช่ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนกัดฟัน“ผมเอาเธอไปไว้ในอ่างน้ำเย็นแล้ว ขอแค่ช่วยลดอุณหภูมิทางกายภาพให้กับเธอลงบ้าง ให้ร่างกายของเธอไม่ต้องได้รับความทรมานจากอุณหภูมิที่สูง เธอก็จะค่อยๆฟื้นฟูขึ้นอย่างช้าๆ”
“จะบ้าตาย！ถังจิ้นเหยียนคุณบ้าไปแล้ว！ให้เธอแช่น้ำเย็นในฤดูแบบนี้เนี่ยนะ? คุณอยากให้เธอไปฉุกเฉินอีกรอบหลังจากที่ถอนพิษเสร็จแล้วหรือไง?！รีบไปอุ้มเธอออกมาเร็วเข้า เจิ้งซิ่วหยาเป็นผู้หญิง ผู้หญิงแช่น้ำเป็นเวลานานไม่ได้ มันจะไปทำร้ายมดลูกได้ คุณเป็นหมอ คุณคงจะไม่มีทางไม่รู้แม้แต่หลักการง่ายๆแบบนี้หรอกใช่ไหม！”ลั่วหานโกรธจนทุบกำปั้นไปที่เตียง ถังจิ้นเหยียนเอ้ยถังจิ้นเหยียน คุณทำให้ฉันโกรธจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว！
“รอเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว ผมจะทำการรักษาให้มดลูกอุ่นให้เธอทันทีเลย สำหรับอาการอื่นๆ ผมก็จะคอยอยู่ดูแลข้างกายเธอ ไม่มีทางยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเป็นอันขาด”ถังจิ้นเหยียนพูดอธิบายอย่างอ่อนโยน
ลั่วหานโมโหจนแทบจะระเบิดกับความหัวโบราณของถังจิ้นเหยียน“ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะถังจิ้นเหยียน ถ้าครั้งนี้เจิ้งซิ่วหยาอาการหนักล่ะก็ อย่าว่าแต่เธอเลย ฉันก็จะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน ถ้าให้ดีคุณรับประกันว่าเธอจะปลอดภัยก็แล้วกัน เอาเถอะ คุณรีบไปดูเธอโดยเร็วเลยนะ น้ำเย็นไม่ควรแช่เกินครึ่งชั่วโมง ถ้าหลังจากสามสิบนาทีแล้วพิษยังไม่ถูกถอนอีกล่ะก็ คุณก็ไม่ต้องรักษาความบริสุทธิ์บ้าบออะไรทั้งนั้นแล้ว”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า“ผมจะ……พยายามอย่างสุดความสามารถ ผมกับซิ่วหยายังไม่ได้……ดังนั้นผมไม่อยากจะมีอะไรกับเธอในสถานการณ์แบบนี้”
ลั่วหานอึ้งไป“พวกคุณยังไม่? อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่หรือไง?”
ถังจิ้นเหยียนมองออกไปนอกหน้าต่าง หน้ายิ่งรู้สึกอึดอัดและร้อนขึ้น“ไม่เคย……สักครั้งก็ยังไม่เคย”
ลั่วหานอ้าปากค้าง ผ่านไปนานสองนานถึงจะปิดปากลง“เอา……เถอะ มีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉันแล้วกัน”
“ครับ คุณพักผ่อนเถอะ”
พอวางสายลง ลั่วหานก็มองหลงเซียวที่นั่งอยู่หัวเตียงกำลังอมยิ้มอยู่อย่างเหม่อลอย“ที่รัก ตะกี้ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? พวกเขาสองคนยังไม่ได้มีอะไรด้วยกันแบบจริงๆจังๆ”
หลงเซียวดึงลั่วหานกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ชี้ไปยังนาฬิกาที่วางอยู่ที่หัวเตียง“คุณภรรยา ดึกมากแล้วนะ ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นแล้วล่ะ รีบนอนเถอะ”
ลั่วหานขมวดคิ้ว ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ“จากนิสัยของจิ้นเหยียนแล้ว ก่อนแต่งงานเขาไม่แตะต้องตัวของซิ่วหยาก็พอเป็นไปได้อยู่ แต่ครั้งนี้มันเกี่ยวข้องถึงชีวิตคนเลยนะ เขาหัวรั้นเกินไปแล้ว！น่าโมโหจริงๆ！”
หลงเซียวอุดปากของเธอไว้ ก่อนจะพูดยิ้มๆ“เขามีวิธีจัดการของเขาเอง คุณจะโกรธอะไร?”
ลั่วหานซบลงที่อกของเขา พร้อมกับพูดขึ้นอย่างหดหู่ใจ“ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณล่ะ? คุณจะทำยังไง? สมมติว่าฉันโดนพิษล่ะ? ก่อนแต่งงานถ้าเกิดฉันได้รับพิษ คุณจะเอาฉันไปวางไว้ในอ่างน้ำเย็นไหม?”
หลงเซียวคิดไตร่ตรอง นิ้วมือสางๆผมของเธอ“ถ้าเป็นคุณก่อนที่จะแต่งงาน และผมก่อนแต่งงาน……จากนิสัยของผมในตอนนั้นแล้ว อาจจะไม่”
ลั่วหานสบถ เชอะ
ไม่รู้ว่าทำไม พอได้ยินว่าเขาจะไม่ใช้น้ำเย็นมาช่วยถอนพิษเธอแล้ว เธอก็รู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วตอนนี้ล่ะ? คุณในตอนนี้จะทำไม?”ลั่วหานพูดขึ้นอย่างเต็มใจ
หลงเซียวพูดยิ้มๆ“ตอนนี้ก็ยิ่งไม่มีทางขึ้นไปอีก คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะเอาคุณไปวางไว้ในอ่างน้ำเย็นได้ยังไง? ผมยังเป็นคนอยู่อีกเหรอ?”
ลั่วหานรู้สึกอึดอัด“เป็นเหตุผลของคุณทั้งเพ！ถึงยังไงคุณก็ต้องทำมิดีมิร้ายฉันอยู่ดี！”
หลงเซียวยิ้มโง่ๆ“ยัยบ๊อง จากนิสัยของผมตอนนั้น เพื่อให้ได้คุณมาแทบจะไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนอะไรเลย คุณจะให้ผมปกป้องผู้หญิงที่กำลังร้องโอดโอยโดยที่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อยน่ะเหรอ ขอโทษนะ ผมทำไม่ได้หรอก”
ลั่วหานกลอกตามองบน
“แต่ เปลี่ยนมาเป็นตอนนี้ ถ้าพวกเรายังไม่แต่งงานกัน แล้วผมจะใช้วิธีการเดียวกันกับถังจิ้นเหยียน ผมในตอนนั้นยังไม่เข้าใจถึงการปกป้องคนที่ตัวเองรัก ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ที่ถังจิ้นเหยียนไม่ทำ เขาใส่ใจเจิ้งซิ่วหยาจริงๆ”
ลั่วหานคิดพินิจคำพูดของเขา จากนั้นก็ต้องพยักหน้าเห็นด้วย“เอาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง พอผ่านการทดสอบนี้ไปแล้ว ทำให้ใจของเขาชัดเจนขึ้นมาได้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีล่ะนะ หวังว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันอย่างดีๆได้นะ”
หลงเซียวปิดไฟ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างขี้เกียจ“ลั่วลั่ว คุณนี่เป็นผู้หญิงตั้งครรภ์ที่เอาแต่ทำให้คนเป็นห่วงตลอดเวลาเลยจริงๆนะ ลูกเพิ่งจะคลอดออกมาได้ไม่กี่เดือน คุณช่วยเชื่อฟังสักหน่อยจะได้ไหม? หืม?”
ลั่วหานรู้สึกง่วงแล้ว หลับตาลงพร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้าย“ฉันไม่เชื่อฟัง แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้?”
“ทำอะไรได้? คุณพูดเองนะ”มือใหญ่ๆของหลงเซียวคว้าเอวของเธอเอาไว้ ก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ ฉวยโอกาสจัดการกับปากที่แข็งของเธอท่ามกลางความมืดมิด
……
ถังจิ้นเหยียนตามเข้าไปในห้องน้ำด้วยความกังวล ลูบๆหน้าผากและแขนของเจิ้งซิ่วหยาอยู่หลายร้อยครั้ง สัมผัสภายนอกร่างกายของเธอเย็นเฉียบ ริมฝีปากเริ่มเขียว ทำท่าจะไหลลงไปในอ่างน้ำอยู่หลายครั้ง ถังจิ้นเหยียนทำได้แค่พยุงแขนของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอสำลักน้ำ
มองดูเวลา ครึ่งชั่วโมงแล้ว
ถังจิ้นเหยียนพูดเรียกเบาๆ“ซิ่วหยา?”
แต่เจิ้งซิ่วหยาไม่มีสติสัมปชัญญะแล้ว ทำได้แค่ฝืนตอบพึมพำกลับมาอย่างมึนงง
ถังจิ้นเหยียนก้มลงไปอุ้มเจิ้งซิ่วหยาที่เปียกซกทั้งตัวขึ้นมา เธอสวมชุดเดรสบางๆ หลังจากที่เปียกน้ำแล้วชุดก็แนบเนื้อ เผยให้เห็นเรือนร่างส่วนโค้งเว้าที่แสนไร้ที่ติ ถังจิ้นเหยียนเมินหน้าไปทางอื่น กลืนน้ำลายลงไปหนึ่งอึก
“ซิ่วหยา ได้ยินที่ผมพูดไหม?”
คนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา
เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนไปหมด ถ้าอุ้มไปที่เตียงเลยคงจะไม่ได้แน่นอน แต่เพิ่งจะเกิดเหตุการณ์ดวลปืนไปเมื่อตะกี้ พวกพนักงานก็คงจะตกใจจนวิ่งเตลิดไปกันหมดแล้ว แล้วเสื้อผ้าจะทำยังไงล่ะเนี่ย?
ถังจิ้นเหยียนพูดขึ้นเบาๆ“ซิ่วหยา ขอโทษด้วยนะ……”
ถกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างอ่อนโยน เช็ดน้ำที่อยู่บนร่างกายของเธอจนสะอาด เอาผ้าขนหนูสะอาดๆมาคลุมให้กับเธออย่างเร็วที่สุด แม้ว่าจะพยายามไม่มองเรือนร่างของเธอขนาดไหน แต่ก็ยังเห็นแบบวับๆแวมๆอยู่ดี
ตาและหัวใจของถังจิ้นเหยียนร้อนผ่าวๆจนแทบจะลุกเป็นไฟ พบว่ามือของตัวเองสั่นอยู่หลายต่อหลายครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อหรือว่าน้ำเย็นกันแน่ กำลังหยดลงติ๋งๆ สองมือที่แสนคล่องตัวที่ศัลยแพทย์ภูมิอกภูมิใจที่สุด คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนไปเชื่องช้าทำอะไรไม่ถูกแบบนี้
ถังจิ้นเหยียนยิ้มแห้ง ยังดีที่เธอไม่ได้เห็นสีหน้าที่กำลังลำบากใจของเขา ไม่อย่างนั้นคงจะขำจนน้ำตาเล็ดแน่ๆ
ในที่สุด เจิ้งซิ่วหยาก็นอนตัวแห้งอยู่ภายในผ้าห่มสักที แต่ก็ตามมาด้วยอุณหภูมิของร่างกายที่ร้อนผ่าว เธอเป็นไข้แล้ว
ถังจิ้นเหยียนไม่กล้าทิ้งเธอไปซื้อยา ยังดีที่ในห้องมีไวน์ขาวไวน์แดง
ในมือถือวิสกี้หนึ่งขวด จู่ๆในหัวของถังจิ้นเหยียนก็จุดประกายขึ้นมา ในตอนนั้น……ตอนที่ลั่วหานเป็นไข้สูงที่บ้าน เขาเคยกระโดดข้ามหน้าต่างไปช่วยเธอ โดยใช้วิธีการช่วยลดอุณหภูมิทางกายภาพของเธอลงเหมือนกัน
มุมปากที่สง่างามก็ยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้“ทำไมคิดไม่ถึงกันนะ เดินวนอย่างไร้หนทางท่ามกลางความมืดมน”
บางทีจะเอาทั้งหมดทั้งมวลที่ทำให้กับเธอมาทำกับซิ่วหยาใหม่อีกหนึ่งรอบ ความรักอย่างสุดซึ้งที่ปกคลุมอยู่ภายในจิตใจเหล่านั้น จะสามารถสูญสลายหายไปจนหมดไหม? มันก็เหนื่อยอยู่พอสมควรเลยเหมือนกันนะ
ถังจิ้นเหยียนไม่คิดเยอะอะไรอีก รินไวน์ลงในมือทันที ค่อยๆนวดให้กับเจิ้งซิ่วหยาอย่างช้าๆ ครั้งนี้ เขาไม่ได้ห่มผ้าห่มให้กับเธอแล้ว ไม่ได้ขอโทษซ้ำไปซ้ำมาแล้วด้วย
หลังจากที่รู้สึกอึดอัด มีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น“ซิ่วหยา คุณต้องอาการดีขึ้นเร็วๆนะ”
——
วันถัดไป แสงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่นส่องผ่านผ้าม่านของโรงแรม สาดมายังเตียงขนาดใหญ่
เจิ้งซิ่วหยารู้สึกเวียนหัวสะท้านไปทั่วร่างกาย เธอนวดๆศีรษะอยู่สองสามที ก่อนจะลืมตาขึ้น
สายตาค่อยๆโฟกัส จู่ๆในหัวของเจิ้งซิ่วหยาก็ตื่นขึ้นทันทีราวกับระเบิดออกมา“แย่แล้ว！”
ภาพที่เธอจำได้ครั้งล่าสุดเมื่อวานก็คือเธอเข้าไปในห้องกับหัวหน้าของแก๊งค้ามนุษย์ ต่อมาก็โดนพิษ แต่ตอนนี้……คิดไม่ถึงว่ากลับมานอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงซะอย่างนั้น！
เดี๋ยวนะ！
เจิ้งซิ่วหยากำลังจะตีโพยตีพาย เอนหัวไปเห็นผู้ชายที่กำลังฟุบอยู่ข้างๆ เงาที่คุ้นเคย ต่อให้ฟุบอยู่ก็ดูออกว่าเป็นใคร
“เป็นคุณจริงๆด้วย? เมื่อวานฉันไม่ได้ฝันไป? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”เจิ้งซิ่วหยาน้ำตาที่คลอเบ้าไหลออกมา ไม่ได้สนใจเรือนร่างที่เปลือยเปล่าเลยสักนิด เธอรีบเข้าไปกอดหัวของถังจิ้นเหยียนทันที
“คุณฟื้นแล้ว?”
“ใช่คุณจริงๆด้วย！ คุณกลับมาแล้ว！ถังจิ้นเหยียน คุณกลับมาแล้วจริงๆ ฮือๆ!!ฮือๆ！！”เจิ้งซิ่วหยายิ่งกอดหัวของเขาแรงขึ้น หน้าของเขาซุกอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง ร้องไห้โฮๆออกมา
ถังจิ้นเหยียนเหนื่อยมาตลอดทั้งคืน ตอนนี้หัวรู้สึกมึนๆ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ขาวนวลตรงหน้า พอเขาลืมตาขึ้น ก็อึ้งตะลึงในทันที！
ไม่เอียงซ้ายไม่เอียงขวา ไม่ขึ้นไม่ลง หัวของเขาอยู่ตรงกลางระหว่างยอดอกยอดใจของเจิ้งซิ่วหยาพอดิบพอดี
