บทที่ 292 Lucky Day ของวู่หยานล่ะ!
มิซากิ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ มองวู่หยานหิ้วคินุฮาตะเข้าห้องไปตาค้าง
จนกระทั่งเสียงปิดประตู ‘ปัง!’ดังออกมาทั้งสามถึงได้สติ
ต่อให้คนโง่ยังดูออกว่าวู่หยานคิดจะทำอะไร ยิ่งไม่พูดถึงมันสมองระดับสามสาว
บวกกับคำพูดกำกวมก่อนหน้านี้ของเขา มันจึงเดาได้ไม่ยากเลย……..
แต่เอาจริงๆนะ เห็นเขาลากสาวเข้าห้องไปแบบนั้น แล้วถ้าเจ้าตัวมาบอกทีหลังว่า
ไม่ได้ทำอะไรเลย มันไม่มีใครเชื่อหรอก……….
มิซากิกัดฟันแน่นอย่างขมขื่น แล้วปล่อยเสียงเย็นชา ‘ฮึ่ม!’ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
แม้ว่าวู่หยานจะพาสาวคนอื่นเข้าห้องต่อหน้าเธอ เธอสามารถเดาจากคำพูดเมื่อกี้
ว่าเขายังจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างก่อนถึงจะไปจากโลกนี้ได้
แต่ไอ้ธุระที่ว่ามันคือการนอนกับผู้หญิงงั้นเหรอ?
จริงสิ พวกเธอ……..
นัยน์ตาดวงดาวตวัดไปมองตัวเฟรนด้าและทาคิสึโบะ จากนั้นไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรได้
มิซากิก็ตาเป็นประกายแม้กระทั่งมุมปากยังโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยม
ขณะที่มองดูคินุฮาตะโดนลากเข้าห้อง ทันใดนั้นเองเฟรนด้ากับทาคิสึโบะก็รู้สึก
เย็นสันหลังวาบราวกับโดนนักล่าจ้อง ทั้งสองเลิกมองห้องวู่หยานทันที แล้วหัน
ซ้ายหันขวาพยายามหาที่มาของความรู้สึกไม่ดีนี่
ทว่าในเวลานี้เจ้าของสายตาที่ทั้งสองตามหา มิซากิกำลังแอบยิ้มมอง เฟรนด้ากับ
ทาคิสึโบะ จากนั้นหันไปมองห้องวู่หยาน แล้วหยิบรีโมคควบคุมออกมาอย่างเงียบ
วินาทีต่อมาเธอก็กดใส่โดยมีเป้าหมายคือ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ…………
อีกด้านนึง ณ ห้องวู่หยาน………
“อย่าเข้ามานะ! ฉันขอเตือนคุณก่อนนะว่าฉันน่ะโครตเก่ง!!”
คินุฮาตะค่อยๆกระดึ๊บถอยเข้าไปข้างในเตียง ในขณะเดียวกันวู่หยานก็คลานเข้า
ไปหา มองดูเขาใกล้เข้ามาหัวใจน้อยๆของเธอก็เต้นโครมครามทำให้สีหน้าเธอ
ค่อยๆแดงขึ้น คินุฮาตะทำได้แค่ส่งเสียงขู่ฟ่อๆราวกับแมวทว่าน้ำเสียงมันไม่ได้แข็ง
กร้าวเลยกลับมันอ่อนแอมาก………
วู่หยานได้ยินคำขู่คินุฮาตะเขาก็ขำก๊ากแล้วส่ายหัว จากนั้นหยุดเข้าใกล้เธอแล้วยก
มือกอดอกมองดูสาวน้อยที่ขดตัวเข้าไปในเตียงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
คินุฮาตะเองก็หยุดพูด เธองุนงงว่าทำไมเขาถึงหยุดทั้งที่เธอเองก็ขู่ไปงั้นๆแท้ๆ
อย่าบอกนะว่าจู่ๆเขาก็เห็นแสงแห่งธรรมน่ะ?…….
ขณะที่คินุฮาตะคิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง จากนั้นกระโจนตัวใส่
เธอราวนักล่า!
คินุฮาตะหน้าถอดสีด้วยความตกใจ เธอร้องออกมาแล้วรีบถอยหลัง ทว่าครั้งนี้เธอ
ขยับตัวช้าเกินไป วินาทีต่อมาวู่หยานก็ได้กระโจนขึ้นมาคร่อมตัวเธอแล้ว!
กลิ่นอายอันเข้มข้นของผู้ชายได้ตีเข้าไปในจมูกคินุฮาตะและเธอยังรู้สึกได้ถึง
น้ำหนักตัวเขาที่กดทับลงร่างกายบอบบางนี้ ทั้งหมดนี่ได้ทำให้เธออึ้ง
“ปล่อยฉันนะ!!!”
คินุฮาตะดิ้นดุกดิกปากก็ตะโกนใส่เขา แต่น่าเสียดาย วินาทีต่อมาฝ่ามือของวู่
หยานก็ได้เข้ามารวบมือทั้งสองของเธอขึ้นไปบนหัว……..
“ช่วยด้วยยยย! โครตช่วยด้วยเฟรนด้า! ทาคิสึโบะ! รีบมาช่วยฉันเร็วเข้า!!!”
รู้สึกได้ว่าตัวเองหมดหนทางรอด ความกลัวในใจเธอจึงได้เพิ่มพูนขึ้น จนในที่สุด
เธอก็อ้าปากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียง
ถ้าเป็นในยามปกติ กลยุทธ์นี้ของคินุฮาตะย่อมได้ผล เพราะยังไงซะ พวกฮินางิคุก็
ไม่มีทางอยู่เฉยเมื่อมีคนร้องขอความชวยเหลือในบ้านตัวเองหรอก
เพียงแต่ตอนนี้ มิโคโตะกำลังซ่อนตัวอยู่ในห้องด้วยความอับอาย ฮินางิคุ แอสเท
รีย และ อิคารอสก็ได้เข้ามาอยู่ในห้องด้วย ด้วยเหตุนี้ในเวลาอันสั่นพวกเธอย่อม
ไม่ได้ยินเสียงของคินุฮาตะ
ถ้าคินุฮาตะตะโกนต่อไป ท้ายที่สุดสาวๆคนอื่นย่อมเข้ามาช่วยแน่นอน แต่….คิด
เหรอว่าวู่หยานจะปล่อยให้เธอตะโกนต่อน่ะ?
วู่หยานเลียปากแล้วหัวเราะ จากนั้นก้มหน้าลงเอาปากตัวเองข้าไปปิดริมฝีปาก
น้อยๆที่กำลังร้องอยู่ของเธอ ผลก็คือเสียงร้องหาบแว่บ!
คินุฮาตะเบิกตากว้างทันที ในใจเธอได้ร้องไห้น้ำตานองหน้า นี่เป็นครั้งที่สองนะ
จูบครั้งที่สองของเธอก็ยังโดนไอ้บ้านี่ฉกเอาไปอีกเหรอ? โอ้ สวรรค์ ทำไมท่านถึง
ต้องประทานเรืองร่างอันงดงามนี่มาให้ฉันด้วย? เห็นมั้ยตอนนี้ฉันโดนไอ้หมาป่านี่
จับกินแล้ว……
คินุฮาตะเริ่มคิดอะไรไปเรื่อยด้วยผลของหัวใจที่ปั่นป่วน ขณะเดียวกันลิ้นของวู่
หยานก็ได้บุกทะลวงฝ่านด้านฟันที่ปิดแน่นของเธอเข้าไปราวกับจอมมารไร้เทียม
ทาน(ด้านบนเตียง) จากนั้นเขาได้ทำให้ลิ้นน้อยๆของเธอกลายเป็นเฉลยศึกของ
เขา ลิ้นของวู่หยานได้เข้าไปพันเกี่ยวรอบๆลิ้นเธอ………
ความรู้สึกดีๆได้ไหลบ่าเข้าไปในจิตใจคินุฮาตะอย่างรวดเร็ว ทำให้หัวใจที่แข็งแกร่ง
ของเธอสั่นไหวถึงแม้เธอจะเคยดูหนังเกรดBมามากมากแล้วก็เถอะ
นัยน์ตาเธอเริ่มทีชั้นหมอกบางๆปรากฏขึ้น เธอแทบจะเสีบการควบคุมให้กับรส
จูบอันเร้าร้อนนี้ เมื่อตระหนักได้ว่าตัวเธอเริ่มร้อนขึ้นคินุฮาตะก็ตัดสินใจกัดฟันเข้า
ให้!
ทว่าชั่ววินาทีที่คินุฮาตะกำลังจะงับ เธอก็ได้สูญเสียเรี่ยวแรงไป…….
เหตผุลน่ะเหรอ? แน่นอนว่าคือมือมารของวู่หยานที่บัดนี้ได้เลี้อยเข้าไปในเสื้อคินุ
ฮาตะแล้วฉกลงบนซาลาเปานุ่มนิ่ม!
เดิมทีมือสองข้างของวู่หยานกำลังจับขึงมือทั้งสองของคินุฮาตะอยู่ ทว่าในตอนนี้
มือที่มันได้เหลือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างแน่นอนว่าได้เข้าไปละเล่นบนร่างกาย
เด็กน้อยของเธอแล้ว!
“มูวว…อื้ออ….”
สัมผัสได้ว่าหน้าอกตนกำลังโดนบีบเป็นจังหวะ คินุฮาตะก็ได้เบิกตากว้างอีกครั้ง
และชั้นหมอกในตาของเธอก็เพิ่มขึ้น บนหน้ามีแต้มสีแดงจางๆปรากฏขึ้น ปากก็
อ้าๆหุบๆเป็นปลาทอง ความน่ารักเอาไป10แต้ม………..
แม้ว่าเขาจะเคยลองรสชาติของโลลิไปคนนึงแล้ว แต่ตอนนี้วู่หยานก็ยังอดใจเต้น
ไม่ได้ เฟรนด้าก็มีเสน่ห์เฉพาะของเธอ แทบทุกอย่างของเธอเป็นโลลิหมด และเธอ
ยังมีใบหน้าที่น่ารักและนิสัยที่ชอบทำแอ๊บแบ๊วไปทั่ว ทั้งหมดนี่ได้ทำให้วู่หยานเอ็น
จอยมาก
ทว่าคินุฮาะนั่นมีรสชาติต่างออกไปจากเฟรนด้า ทำวู่หยานเกิดความรู้สึกอยาก
ลองของใหม่มาก
โดยเฉพาะ……ขาอ่อนอันยั่วยวนคู่นั่นของเธอ……..
ตอนเช้านอนกับควีนซามะ ส่วนบ่ายก็มานอนกับโลลิน้อย วู่หยานเริ่มคิด ทำไมตูดู
ชั่วจังว่ะ?……..
แต่กับความชั่วในวันนี้ของตน วู่หยานไม่เพียงไม่รู้สึกผิด กลับกันเขาคิดว่าวันนี้
เป็นวันที่โชคดีมาก เขาชอบการละเล่นบนเตียงแบบนี้ที่สุดอยู่แล้ว!
อย่างที่ว่ามา ไม่นานนักวู่หยานเราก็เริ่มไม่พอใจกับแค่จับหน้าอก เขาปล่อยมือ
ออกมาจากซาลาเปาขาวๆของเธอ นี่ทำให้คินุฮาตะโล่งอกอย่างอดไม่ได้ ทว่าเธอก็
ไม่ได้โล่งนานนัก
การที่เขาปล่อยมือมันไม่ได้หมายความว่าเขาเลิกแล้ว อนึ่งวู่หยานมีกระบวนการ
คิดง่ายๆอยู่อย่าง คือถ้าหนึ่งอันยังไม่สาแก่ใจ งั้นก็เพิ่มไปอีกข้างสิ……..
ด้วยความคิดสุดเรียบง่ายอันนี้ มือของวู่หยาก็ได้จับหน้าอกเธอทั้งสองข้างพร้อม
กัน แล้วเริ่มบีบนวดพวกมันเป็นรูปร่างต่างๆ!
คินุฮาตะรู้สึกราวกับกระดูกเธอได้ละลาย ต่อให้ไม่อยากยอมรับแตเธอก็ต้อง
ยอมรับ ทักษะการใช้มือของเขามันดีมาก หลักฐานก็คือความรู้สึกของเธอ
ในตอนนี้……..
ร่างกายค่อยๆร้อนขึ้น ตาของคินุฮาตะเริ่มเบลอ แรงในการดิ้นเริ่มอ่อนลง ในเวลา
นี้แรงที่เหลือทั้งหมดได้มารวมตัวกันที่ปากเธอเพื่อใช้ในการคราง……..
ตอนนี้เองวู่หยานก็ได้ถอนมือออกมาจากเสื้อคินุฮาตะ จากนั้นเขาก็ถอดชุดเธอ
ออกด้วยความเร็วแสง………
