ตอนที่ 756 ไม่มีใครเอาชนะเงินได้
โม่หรูเฟยที่ลืมตาแทบไม่ขึ้นยื่นมือออกไปจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของลั่วหาน “ฉู่ลั่วหาน ต้องการอะไรอีก ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้”
“หน้าของฉันปวดมาก เรียกรถพยาบาล เร็วๆ”
โม่หรูเฟยยกสองมีขึ้นมาห้อยอยู่ที่ใบหน้า ไม่กล้าสัมผัสถึงผิวหนัง เพียงนิ้วมือแตะลงบนผิวเพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นเท่าทวีคูณ ปวดจนไร้หนทางจัดการด้วยตนเอง”
ลั่วหานยิ้มเบาๆ “หรูเฟย เธอไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้ ลองคิดดูดีๆสิ จุจะนึกมันออก”
โม่หรูเฟยกรีดร้องเสียงดังออกมาก ห้องอาหารที่งดงามและเงียบเชียบถูกเสียงของเธอทำลายมันลง “ฉู่ลั่วหาน เธอมันจิตใจงูพิษ เธอมันใจร้าย ใจร้าย”
ลู่ซวงซวงถ่ายรูปไม่กี่ภาพ ก้าวเข้ามาหัวเราะใกล้ๆ “คุณโม่ ปากของคุณนี่ช่างร้ายจริงๆ อีกอย่าง สมองคุณนี่มันโง่ซะจริง เมื่อก่อนฉันยังคิดอยู่เลยว่าคุณเป็นนักแสดงแจกันดอกไม้ จากนั้นก็ไม่กินถั่วบำรุงสมองหน่อย สร้างเรื่องปัญญาอ่อนทุกวัน คุณว่า ทำร้ายลั่วลั่วหลายครั้งขนาดนี้ คุณจะไม่เสียเปรียบใช่ไหม ทำไมไม่เรียนรู้ ฉันว่าคุณมันป่วยชัดๆ”
โม่หรูเฟยกัดฟันแน่น “ลู่ซวงซวง ไสหัวไปเลยนะ แกมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน แกเป็นตัวอะไร”
ลู่ซวงซวงก้มตัวลง สังเกตใบหน้าปูดบวมของเธอเบาๆ “โม่หรูเฟย เธอมันคนชั้นสูงขี้ลืมสินะ ตอนนั้นเธอลักพาตัวฉัน เกือบทำฉันตายแล้ว ลืมแล้วเหรอ ยังทำให้มันเหมือนเรื่องจริง นมยังไม่ดูบริสุทธิ์เท่าเธอเลย เสแสร้งเก่งจริง”
โม่หรูเฟยพลันนึกขึ้นมาได้ เมื่อสักครู่เดินเข้ามาในห้าง หญิงท้องแก่ที่เธอมองเห็นก็คือฉู่ลั่วหานนั่นเอง ดังนั้นสิ่งที่พวกเธอคุยกันเธอล้วนได้ยินหมดแล้ว
เฮ้ย ราวกับถูกตลบหลัง มิน่าล่ะถึงได้โดนแบบนี้
ท่าทีโม่หรูเฟยพลันเปลี่ยน หันไปด่าหญิงสาวรอบข้าง “พวกเธอ ยังไม่รีบขอโทษคุณหมอฉู่อีก เมื่อสักครู่พูดอะไรที่ไม่สมควรออกไป รีบขอโทษเดี๋ยวนี้”
เหล่าดาราสาวที่ยืนอยู่ใต้ร่มกำบังของโม่หรูเฟย กัดฟันแน่น ไม่ยินยอม ต่อมาเป็นหมี่น่าคนแรก เอ่ยขอโทษฉู่ลั่วหานยิ้มๆ
“คุณหมอฉู่คะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ เมื่อสักครู่พวกเรา…มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ ปากฉันมันไม่ดี ไม่รู้ความ คุณคงไม่ถือสา อย่าโกรธเลยนะคะ”
“เราพูดไม่คิด คุณหมอฉู่อย่าโกรธเลยนะคะ””
ลั่วหานยิ้มบางๆ ยังเสแสร้งได้อีก
เธอมองดูหมี่น่าตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอก็คือหมี่น่าสินะ หน้าตาก็ดีนี่ แต่น่าเสียดาย ทำอะไรไม่ไม่ดี คิดจะเลียนแบบคนท้อง”
หมี่น่าก้มหน้ากัดฟันแน่น “ค่ะ คุณหมอฉู่”
คิดในใจ เธอมีอะไรถึงได้หยิ่งขนาดนี้ล่ะ เธอมันก็แค่รองเท้าขาดๆที่ไม่มีใครเอาก็เท่านั้น ท้องจริงๆแล้วจะทำไม คลอดออกมาไม่มีแม้กระทั่งพ่อ
“หรูเฟย จำให้นานหน่อย อย่าให้ฉันต้องมาเตือนทุกครั้ง เธอรู้หรือเปล่า วิธีการที่ฉันเตือนมันอาจจะไม่ได้ใจดีเสมอไป” ลั่วหานโบกมือ บอกให้โม่หรูเฟยไปได้แล้ว
ลู่ซวงซวงยังเล่นสนุกไม่พอเลย “ที่รัก ปล่อยเธอไปแบบนี้เหรอ ง่ายเกินไปหรือเปล่า”
ลั่วหานพยักหน้า “ให้พอประมาณ ไม่งั้นเธอจะเป็นหมาจนตรอกกระโดดกำแพง”
“อ้อ…เธอกระโดดขึ้นเหรอ จะไม่ตกตายหรือไง” ลู่ซวงซวงบ่นอุบอิบ
ลั่วหานยื่นผ้าพันคอตนเองให้โม่หรูเฟย “หรูเฟย ไม่ทำให้ตัวเองตายก็จะไม่ตาย รู้เอาไว้ด้วย”
โม่หรูเฟยคว้าผ้าพันคอมาปิดบังใบหน้าบวมเป่งของตนเอง ไม่เอ่ยอะไรก็หันหน้าเดินออกไปด้วยท่าทางจนตรอก ขึ้นลิฟต์ โม่หรูเฟยเก็บความโกรธเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “ให้ตายสิฉู่ลั่วหาน ฉันกับเธอมาสู้กันสุดชีวิต”
หลายคนที่เดินตามหลังไม่กล้าพูดอะไรมั่วซั่ว
โม่หรูเฟยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดต่อสายหาเกาหยิ่งจือ
ทว่าเสียงปลายสายกลับเป็นคอลเซ็นเตอร์ที่บอกว่าลายสายไม่อยู่ในเขตบริการ โม่หรูเฟยกัดฟัน “ให้ตาย ไปขับรถ ไปโรงพยาบาลหวาเซี่ย”
ลั่วหานยืดแขนยืดขาอย่างสบายอารมณ์ “ไปกันเถอะ เราไปเดินเล่นกัน”
ลู่ซวงซวงกระโดดโลดเต้นตามไป “เพคะ ฮองเฮา”
ทั้งคู่พึ่งจะเดินออกมาจากร้านอาหาร มองเห็นร่างสูงยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอและมองมาด้วยสีหน้าทะเล้น
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง รอยยิ้มร้ายเต็มไปด้วยความเอ็นดู “เป็นฉากที่น่าตื่นเต้นมาก ยังดีที่มาทัน ไม่งั้นคงน่าเสียดาย”
ยังไงซะวันนี้ก็ไม่มีถ่ายทอดสดให้ดู
ลั่วหานเห็นหลงเซียวที่มาแบบไม่ได้เชิญ ปฏิกิริยาแรกก็คือ ซวยแล้วซวยแล้ว ถูกเขาจับได้แล้ว
“หลงเซียว คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ลั่วหานถามยิ้มๆด้วยความร้อนตัว
“ตั้งแต่ที่คุณแนะนำให้โม่หรูเฟยฉีดฟิลเลอร์น้อยๆหน่อย” หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น คล้ายกับกำลังชื่นชมสงครามของผู้หญิงเมื่อสักครู่มาก
ลั่วหานกระแอม “โม่หรูเฟยพูดประโยคที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ ดังนั้น คุณน่าจะเข้าใจ”
“ผมเข้าใจครับ”
ลู่ซวงซวงมองตรงนี้ มองตรงนั้น เธอนึกขึ้นได้ว่าตนเองคงจะไปได้แล้ว
“เอ่อ…หลงเซียว ลั่วลั่ว ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ฉันไปก่อนนะ” ลู่ซวงซวงโบกมือ เดินถอยหลังมาหลายเมตร
“คุณลู่ช่วยอยู่ก่อนครับ “หลงเซียวเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยน แต่ก็ยังทำให้เธอตกใจจนตัวสั่น
“ขอโทษนะคะคุณหลง ก่อนหน้านี้คุณไม่อยู่บ้าน ฉัน…อยู่กับลั่วลั่ว นอนเตียงของคุณ ฉันผิดไปแล้ว” ลู่ซวงซวงไม่สนใจอะไร ตั้งใจขอโทษ
หลงเซียวได้ยินแล้วจึงหัวเราะ “ในเมื่อคุณลู่พูดแบบนี้ งั้นวันนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนลั่วลั่วนะครับ ถือว่าเป็นการขอโทษ”
ห๊ะ
แต่ว่า การขอโทษนี้ก็ถือว่าสบายเกินไปหรือเปล่า
หลงเซียวซื้อของให้ลั่วลั่ว ทุกอย่างล้วนมีให้เธออีกชิ้น แถมยังเป็นแบบเดียวกันด้วย ไม่นานมือของลู่ซวงซวงก็เต็มไปด้วยถุงมากมาย แถมยังเป็นแบรนด์ต่างประเทศด้วย
รู้สึกร่ำรวยจนไม่รู้จะร่ำรวยยังไงแล้ว
เดินไปได้ครึ่งชั่วโมง หลงเซียวก็หยุด “ลั่วลั่ว เหนื่อยไหม”
ลู่ซวงซวงก้าวถอยหลัง ฉันตาบอด ฉันมองไม่เห็น
ลั่วลั่วประคองท้อง “ยังโอเคค่ะ แต่คุณต้องกลับไปทำงานได้แล้วนะ”
เมื่อสักครู่โทรศัพท์เขาดังขึ้นสามครั้งแล้ว ที่บริษัทน่าจะมีเรื่องแล้ว
หลงเซียวดูเวลา “ไม่รีบ ผมจะเอาของไปส่งที่รถ เดี๋ยวพาคุณไปส่งบ้าน”
ลู่ซวงซวงกอดถุงสินค้ามากมายของตัวเอง “เดี๋ยวไปส่งเองค่ะ แหะแหะ เดี๋ยวฉันไปส่งตัวเองก็ได้ พวกคุณกลับบ้านไปเถอะ ฉันก็จะกลับบ้าน”
ทั้งสองเดินตามกันมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ ลั่วหานนั่งรอหลงเซียวที่โซฟาชั้นหนึ่ง
ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“คุณหมอฉู่ ไม่ตอบข้อความผมเลย ผมเสียใจนะครับ”
ลั่วหานไม่เข้า นึกแล้วนึกอีก “เจ้าชายเจมส์ ฉันกำลังรอคลอด ตอนนี้ไม่สะดวกเดินทางออกนอกประเทศ คุณส่งรายงานการตรวจร่างกายคุณมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันช่วยดู โอเคไหมคะ”
“ผมชอบเด็กที่สุดเลย จะคลอดเมื่อไหร่ ผมจะส่งของขวัญชิ้นใหญ่ไปให้แน่นอน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ น้ำใจนี้ฉันรับไว้แล้ว”
“ต้องส่งแน่นอน สำหรับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต จะขี้เหนียวไม่ได้”
ลั่วหาน “…”
ประเทศ M ที่ไกลออกไป คฤหาสน์กระจกหรูหรา ร่างผอมสูงยืนอยู่ริมหน้าต่าง ในมือโคลงแก้วไวน์เบาๆ
ภาษาอังกฤษอย่างเชี่ยวชาญออกคำสั่งกับผู้รับใช้ชาย “คุณหมอฉู่ที่น่ารักของฉันมีลูกกับคนอื่น ฉันไม่ชอบเลย”
คนรับใช้ค้อมเคารพอย่างนอบน้อม “เจ้าชาย มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้ครับ”
“อืม…”
——
วันต่อมา
บริษัทฉู่ซื่อ ห้องท่านประธาน
โทรศัพท์ของหลงเซียวดังขึ้นทำลายความเงียบภายในห้อง เขากวาดตามองเบอร์โทรศัพท์ มุมปากคว่ำเล็กน้อย
“คุณเหลียง มีธุระอะไรครับ”
ฝั่งเหลียงหยู้คุนหัวเราะออกมา “หลงเซียว ตั้งแต่เราไม่ได้ร่วมมือกัน ก็มักจะเหมือนศัตรูเจอกัน คงไม่ดีเท่าไหร่มั้ง”
หลงเซียวตอบเสียงเรียบ “ครับ”
เหลียงหยู้คุนขยับตัว ทำให้โซฟาที่นั่งเกิดเสียง “สินค้าเมื่อครั้งที่แล้ว ผมรู้ว่าคุณเป็นคนทำ แต่ไม่เป็นไร ทำการใหญ่ไม่ใส่ใจเรื่องเล็ก ถือว่าเป็นของขวัญที่ผมมอบให้หลานที่กำลังจะเกิดมา”
หลงเซียวไม่ตอบ “อยู่ๆคุณเหลียงก็โทรหาผม คงไม่ใช่มาพูดแค่นี้หรอกใช่ไหมครับ”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ผมคิดดูแล้ว ผมกับคุณถึงเป็นคู่ค้าที่สมน้ำสมเนื้อ เอาแบบนี้ไหม เราคนละครึ่ง คุณเปิดช่องทาง ผมรับผิดชอบสินค้า เกือบจะสิ้นปีแล้ว ใครก็ต่างต้องการเงิน และผมก็ได้ยินมาว่า ช่วงนี้โครงการใหญ่ๆของฉู่ซื่อล้วนต้องใช้เงินเป็นเทน้ำเทท่า หลงเซียว เงินที่ส่งมาถึงมือ อย่าผลักมันออกไปเลย”
เงินที่ส่งมาถึงมืองั้นเหรอ เหอะ
“ผมต้องการเงินก็จริงครับ แต่เงินที่ไม่ชอบธรรมนั้นผมไม่แตะต้อง คุณเหลียงหาค้นผมแล้วครับ” หลงเซียวกำลังจะกดวางสาย
“หลงเซียว คุณอย่าบีบบังคับผมเกินไปล่ะ อีกอย่าง คุณคิดว่าเลือดที่มือจะล้างสะอาดเหรอ หยุดตอนนี้ คงจะไม่ทันแล้ว แค่ลงเรือ ไม่เดินทางถึงความมืดมิดใครก็อย่าคิดจะลง ผมจะบอกอะไรคุณให้นะหลงเซียว สินค้าล็อตนี้ ผมต้องส่งออกไปภายในสิบวัน”
นิ้วมือของหลงเซียวเคาะเบาๆที่มุมโต๊ะ “คุณกำลังข่มขู่ผมเหรอ”
“คุณจะเข้าใจแบบนั้นก็ได้ แต่ผมอยากให้คุณเข้าใจว่า ผมกำลังเอาเงินมาให้คุณ หนึ่งล็อต หนึ่งร้อยล้านหยวน คุณห้าสิบล้าน เงินพวกนี้มันเล็กน้อยสำหรับ MBK แต่สำหรับคุณในตอนนี้ เหอะ”
……
วางสายแล้ว หลงเซียวติดต่อจางหย่งทันที
อีกคนเห็นเบอร์ของเจ้านาย รีบจัดท่าทางโดยเร็ว “ครับเจ้านาย ช่วงนี้หลินเหว่ยเย่ไม่มีความเคลื่อนไหวครับ”
“ไม่ใช่เขา เหลียงหยู้คุนอยากดึงผมลงน้ำ จับตามองเขาไว้ เขาคนนี้มันกระต่ายเจ้าเล่ห์มีสามรัง ตรวจสอบว่าเขายังมีใครร่วมมืออีก”
จางหย่งชื่นชม “ว้าว เหลียงหยู้คุนแข็งแกร่งตีไม่ตายจริงๆ ออกมาสร้างเรื่องอีกแล้ว ได้ครับ ผมจะตรวจดู”
“สิ่งสำคัญคือจับตาดูหลงถิง ผมคิดว่าพวกเขาต้องมีอะไร”
——
คฤหาสน์ตระกูลหลง
ในห้องหนังสือของหลงเซียว ประตูห้องปิดสนิท
คุณหมอยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างนอบน้อม
“คุณท่าน ทำตามคำสั่งคุณท่านแล้วครับ ผสมยาเล็กน้อยลงในยาของคุณผู้หญิงทุกวัน เพียงแค่ใช้ยานี้ต่อไปเรื่อยๆ หนึ่งเดือนหลังจากนี้ความจำของคุณผู้หญิงก็จะเริ่มเลอะเลือน เมื่อนานไป ความทรงจำเก่าๆก็จะหายไปครับ”
มือสองข้างของหลงถิงประสานเข้าหากัน แหวนที่มือแน่นเล็กน้อยเพราะนิ้วหนาขึ้น “เพื่อเลี่ยงผลข้างเคียง เมื่อเห็นผลแล้วก็หยุดใช้ทันที”
“ครับ คุณท่าน ผมจะตรวจดูอย่างละเอียด”
“ออกไปเถอะ”
หลงถิงพ่นลมหายใจ มองดูรูปคู่ของเขาและหยวนชูเฟินที่ตั้งอยู่มุมโต๊ะ หยิบขึ้นมาใช้นิ้วเช็ดกระจก สัมผัสใบหน้าสวยและอ่อนเยาว์ผ่านกระจก
อาเฟิน ผมจะไม่ยอมให้คุณตาย ผมจะให้คุณอยู่เคียงข้างผมด้วยความสบายใจ กลายเป็นภรรยาผมจริงๆ ผู้หญิงของผม
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหลงถิงก็ดังขึ้น
“พี่ใหญ่ ผมติดต่อหาหลงเซียวแล้ว เพียงแค่ครั้งนี้เขาตอบรับข้อเสนอของผม เขาจะไม่สามารถหลุดจากน้ำวนครั้งนี้ได้อีก
หลงถิงยิ้มเย็น “นายมั่นใจขนาดนั้นเลย”
“พี่ใหญ่ ไม่มีใครเอาชนะเงินได้หรอก”
