ตอนที่ 757 เมื่อคืนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาทั้งคืน
หลายวันต่อมา บริษัทฉู่ซื่อ
โจวโร่หลินนั่งอยู่ในห้องชงกาแฟ ดื่มกาแฟไปแล้วครึ่งแล้ว เพราะเธอหาวติดต่อกันมาหลายวัน ปิดปากหาว จนน้ำตาคลอเบ้า
แอนดี้ถือแก้วกาแฟเข้ามาชงกาแฟ เห็นท่าทางของเธอ เดินไปใส่เมล็ดกาแฟลงไปในเครื่อง ถามพลางหัวเราะ “นี่ ง่วงแต่เช้าขนาดนี้ เมื่อคืนไม่ได้ทำเรื่องดีมาใช่ไหม”
เพราะดวงตาทั้งสองข้างของโจวโร่หลินแทบลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว หนังตาหนักอึ้งแทบจะปิดลง มือเท้าคางหนึ่งข้างแล้วตอบ “อย่าพูดถึงเลย นอนกลิ้งไปมาทั้งคืน เหนื่อยจะตายอยู่แล้วค่ะ”
แอนดี้เลิกคิ้ว เครื่องชงกาแฟกำลังทำงาน เธอพิงไปที่บาร์เพื่อสังเกตรอยดำรอบดวงตาของโจวโร่หลิน “นี่ ทั้งคืนเหรอ กำลังการต่อสู้เป็นไง คนหนุ่มสาวนี่กำลังเยอะจังเลย”
โจวโร่หลินดื่มกาแฟเข้าไปอีกหนึ่งอึก กาแฟดำที่ไม่ใส่นมหรือน้ำตาลเลยแม้แต่น้อยกลับไม่ให้ความรู้สึกใดๆเลย “ฉันเองก็นับถือเขาเลยจริงๆ พี่ว่าเขาบ้าหรือเปล่า”
โจวโร่หลินปิดปากแล้วหาวอีกครั้ง น้ำตาไหลออกมาที่หางตา เธอใช้มือเช็ดออก มุ่ยปากอย่างน่าสงสาร
แอนดี้อิจฉา “เฮ้ เหมือนหมาป่าหรือว่าเสือล่ะ นี่เป็นความสุขของเธอเลยนะ อย่าไม่รู้จักพอล่ะ เมื่อมีความสุขได้ก็มีความสุขกับมันไป น้องสาว อย่าลืมล่ะ ไม่มีดินที่เสียหาย มีแต่ควายที่ตายเพราะเหนื่อยเท่านั้นแหละ”
โจวโร่หลินยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง เมื่อมีสตินึกได้ “เฮ้ย แอนดี้พี่หมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า พี่คิดอะไรอยู่”
เครื่องทำกาแฟหยุดทำงาน แอนดี้กดปิดเครื่อง “ฉันจะคิดอะไรได้ล่ะ เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องเข้าหอกับเกาจิ่งอาน….หรอกเหรอ ฉันเข้าใจ ยังไงพวกเธอก็พึ่งจะอยู่ด้วยกัน ทำเรื่องร้อนแรงอะไรบ้าง มันเลี่ยงไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ไม่เป็นไรหรอก อยู่ต่อหน้าฉันไม่ต้องอาย”
“นี่ แอนดี้ความคิดของพี่ลามกจริงๆ ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ เมื่อคืนเกาจิ่งอานชวนฉันเล่นเกม ที่บ้านเขามีเครื่องเล่นเกม ตั้งแต่ฉันไปอยู่ ต้องเล่นเกมกับเขาทุกคืน เฮ้อ ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
เอ่อ…แอนดี้ฉีกซองน้ำตาลสีขาว รู้สึกอายเล็กน้อย “เธอ…บอกว่าทั้งคืน ก็คือเล่นเกมเนี่ยนะ”
“ค่ะ ก็ใช่น่ะสิ เกาจิ่งอานดูตัวใหญ่ร้อยแปดสิบกว่า แถมยังเป็นประธานของอึนเคออีก ความจริงแล้วเขาก็คือเด็กน้อยที่ชอบเล่นเกมเท่านั้น เพียงได้เริ่มเล่นก็หยุดไม่ได้ เขาสามารถเป็นแอมบาสเดอร์ของบริษัทเคี้ยวหมากฝรั่งStrideได้เลย รับรองว่ามีการตอบรับดีมากแน่ๆ”
แอนดี้ชิมกาแฟที่พึ่งชงเสร็จ ในใจรู้สึกถูกกระทบ “นี่ แปลกจริง ที่บ้านมีสาวสวยขนาดนี้ ยังมีกะจิตกะใจเล่นเกมอีกเหรอ บ้าหรือเปล่า ไม่ได้บ้าธรรมดาด้วย”
ผู้หญิงแบบโจวโร่หลิน สวยสะโอดสะอง แม้จะไม่ได้เรียกว่างามที่สุดในเมือง แต่เมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนเธอก็นับว่าสวยมาก เกาจิ่งอานไม่ใจเต้นไม่ทำอะไรเลยงั้นเหรอ
เขาคงไม่ได้เป็นโรคอะไรใช่ไหม
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แอนดี้ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา
“เอ่อคือว่า โร่หลิน ฉันรู้จักหมออยู่คนหนึ่ง เป็นหมอเฉพาะด้าน กลับไปให้ประธานเกาลองไปหาดีไหม ไม่ต้องนัด เก็บความรักในการรักษาดีเยี่ยม คนอื่นไม่รู้ด้วยแน่นอน”
“เฉพาะทางอะไร จิตแพทย์เหรอ พี่คงไม่คิดว่าเขาจะมีปัญหาจริงๆใช่ไหม สมองเขาไม่มีปัญหาอะไรนะ”
โจวโร่หลินหาวติดต่อกัน กาแฟหนึ่งแก้วไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย ส่งแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าของตัวเองให้แอนดี้อย่างน่าสงสาร “ขอให้ฉันอีกแก้วได้ไหมคะ เดี๋ยวอีกสักพักมีประชุมการบัญชี ตัวเลขในตาของฉันบินว่อนแล้ว”
“เธอบ้าหรือเปล่า แน่นอนว่าฉันไม่ได้หมายถึงจิตแพทย์ เป็นอันนั้นอ่ะ เธอเข้าใจไหม” สายตาของแอนดี้กวาดลงไปที่กระโปรงของโจวโร่หลิน บอกใบ้ให้เธอเข้าใจ
โจวโร่หลินเหลือบตาลง มองตามสายตาของเธอ ใบหน้าพลันร้อนขึ้น “พี่แอนดี้”
“นิ่งไว้ นิ่งไว้ อย่าตื่นเต้นไป พี่กินข้าวมานานกว่าเธอสองปี มองปัญหาลึกกว่าเธอ เธอต้องมองเข้าไปถึงธรรมชาติ เมื่อก่อนเกาจิ่งอานเปลี่ยนผู้หญิงยังกะเปลี่ยนถุงเท้า กำลังอาจจะตามไม่ไหวแล้ว ไม่มีอะไรให้ตำหนิเลย”
“นี่ พี่แอนดี้ เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว แก้วกาแฟมาให้ฉัน ฉันจะไปประชุม” โจวโร่หลินหยิบแก้วกาแฟไป หน้าแดงบอก “พี่แอนดี้ พี่กับผู้ช่วยจี้เกลือกกลิ้งกันทั้งคืนทุกคืนเลยหรือเปล่าคะ”
แอนดี้ยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ฉันก็อยากนะ การได้รับความสุขโดยที่ไม่ต้องออกแรงอะไรมาก แต่ผู้ชายไม่ใช่เครื่องจักร ฉันคงให้เขาทำงานตลอดแปดชั่วโมงหรอก”
โจวโร่หลิน “…”
ถูกเอาคืนจนพูดไม่ออก
แพ้ราบคาบ
——
ห้องทำงานท่านประธาน
เกาจิ่งอานหาวยาวๆ เอนตัวพิงพนักโซฟา “พี่ใหญ่ โครงการของไห่วาน รายละเอียดความร่วมมืออยู่ตรงนี้นะ ทางเราต้องการซื้อวัสดุจากสาขาของฉู่ซื่ออย่างจริงใจนะ”
หลงเซียวเปิดดูสัญญา อ่านตั้งแต่ต้นจนจบหนึ่งรอบ “ไตร่ตรองได้ดี ไม่เลว”
เกาจิ่งอานนอนลงบนโซฟา “แน่นอนสิ ผมต้องใส่ใจกิจการของพี่ชายอยู่แล้ว พี่ใหญ่ วัสดุก่อสร้างโม่ซื่อที่เจียงเฉิงทำได้ไม่เลว ผู้ช่วยผมเคยตรวจสอบ ทั้งสาธารณะและส่วนตัว บริษัทโม่ซื่อเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเรา แต่ว่าตามที่ผมรู้ เมื่อก่อนชื่อเสียงของโม่ซื่ออยู่ที่เจียงเฉิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
หลงเซียวเซ็นชื่อลงในสัญญา ขีดลากลงไปครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว วางปากกาลง “ประธานคนก่อนที่ดูแลบริษัทโม่ซื่อในเมืองเจียงเฉิงเมื่อก่อนคือคนจากตระกูลโม่ มอดที่เติบโตมาในตระกูลร่ำรวย นายยังหวังให้เขาสร้างภูเขาทองคำอีกลูกเหรอ”
“ตอนนี้เป็นใคร กลับไปผมจะไปแงะผนังดูดีไหม อึนเคอเองก็ต้องการคนมีความสามารถแบบนี้ ไม่ก็ ให้ผมไปสักสองสามเดือนก็ได้”
“แค่นายเหรอ”
“ใช่ ผมรู้ว่าไม่มีบท คนของพี่ผมไม่กล้าขุดหรอก”
เกาจิ่งอานหาวติดกันอีกครั้ง เปิดปากอ้าอย่างกับกระบวย จนแทบมองไม่เห็นดวงตา
หลงเซียวยื่นสัญญาที่เซ็นต์แล้วให้เขา ยังไม่ทันได้ถึงมือ เคาะไปที่หัวของเขา “ไม่ได้นอนเหรอ”
เกาจิ่งอานพยายามเลิกตาขึ้น “อืม ฆ่าทั้งคืน แต่ว่า พี่ใหญ่พี่รู้อะไรไหม ได้เจอกับคู่ต่อสู้ที่เข้ากันได้ดี มันเป็นความสุขของชีวิตจริงๆ ผมกับโร่หลินเพอร์เฟคมาก ปกติเล่นเครื่องเดี่ยวคนเดียว ยังกะจะตายแล้ว แค่เธอออนไลน์ ผมก็มีพลังขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ฝีมือคล่องแคล่วว่องไว ชนะผมติดต่อกันตั้งสามตา เป็นทีมที่เทพมาก เราร่วมมือกันไปตีบอส เธอช่วยโจมตีข้างหน้าและหลัง เสริมให้ โห เทพมาก”
หลงเซียวกุมขมับ “เล่นเกมทั้งคืนหรอกเหรอ”
เกาจิ่งอานยกถ้ากาแฟดื่มอึกใหญ่ “ใช่ ยังมีอะไรที่ดีกว่าการเล่นเกมอีกเหรอ เมื่อก่อนผมคิดว่าผู้หญิงจะให้ตื่นเต้นก็ต่อเมื่อถอดทั้งนั้น แต่ตั้งแต่ได้เจอกับโร่หลินแล้วผมพบว่าเล่นเกม ทานข้าว ดูละครทุกอย่างมันน่าสนใจไปหมด พี่ใหญ่ พี่ว่าผมมีปัญหาหรือเปล่า”
มือที่กุมขมับของหลงเซียวลดลง “ปัญหาไม่น้อยเลยทีเดียว”
“มีปัญหาจริงๆเหรอ”
“มี นายอยู่ด้วยกันกับโจวโร่หลิน เพื่อให้สะดวกในการเล่นเกมหรอกเหรอ ไม่มีอย่างอื่น”
เกาจิ่งอานนิ่งคิด “มี สังสรรค์ เล่นเทนนิส ตีแบต หรือกีฬาอะไรที่ใช้สองคนก็ได้หมด เซลล์ด้านการออกกำลังกายของเธอดีมาก เข้ากันได้ดีมาก”
หลงเซียวจะหัวเราะก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก “ใช่ เซลล์ออกกำลังไม่พัฒนา ตอนนั้นก็คงเอานายไม่อยู่”
เกาจิ่งอาน “…พี่ใหญ่ พี่รู้ความจริงเหรอ พี่รู้ความจริง พี่รู้ความจริงแล้วยังร่วมมือกับเธอแกล้งผม ไม่ยุติธรรมกับผมเลย ไม่ยุติธรรมจริงๆ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ตะโกนอะไร ได้เมียที่พอใจ ต้องสนใจขั้นตอนด้วยเหรอ”
เกาจิ่งอานวางถ้วยกาแฟลง ลุกขึ้นยืนอย่างกล้าหาญ “ไม่ได้ไม่ได้ เพื่อความเป็นผู้ชายของผม ผมต้องกอบกู้ความพ่ายแพ้กลับคืน ยังดีที่เธอไม่รู้ความจริง ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
โจวโร่หลินยื่นศีรษะออกมาจากประตูห้องทำงาน “ท่านประธานคะ…”
เกาจิ่งอานเก็บฟันและกรงเล็บของเขาราวกับไฟฟ้าช็อต “โร่หลิน มาหาพี่ใหญ่ผมเหรอ”
โห ได้ยินหรือยัง ไม่ได้ยินใช่ไหม
โจวโร่หลินมองเห็นเขา เหล่ตามอง “ประธานเกา คุณก็อยู่เหรอ”
“มาคุยธุระน่ะ คุยเสร็จแล้ว” เกาจิ่งอานวางท่าความเป็นผู้นำ มองโจวโร่หลิน
หลงเซียวบอกใบ้ให้โจวโร่หลินบอกธุระมา
“ฝ่ายการเงินพึ่งเลิกประชุม นี่เป็นผลสรุปของการประชุมค่ะ ข้อเสนอด้านการเงินของเชิ่งชื่อก็อยู่ในนี้ ท่านประธานช่วยเซ็นต์ให้ด้วยค่ะ”
“ได้ เดี๋ยวผมดูก่อน คุณรออยู่ที่พื้นที่พักผ่อนสักครู่” หลงเซียวถือเอกสารกลับไปที่โต๊ะทำงาน
โจวโร่หลินและเกาจิ่งอานถูกทิ้งไว้ในพื้นที่พักผ่อน
เกาจิ่งอานเล่นหูเล่นตาใส่โจวโร่หลิน “ทานข้าวเที่ยงด้วยกันไหม”
โจวโร่หลินนั่งหลังตรง “เดี๋ยวต้องเอาเอกสารไป ต้องไปที่ฝ่ายการเงิน ตอนกลางวันยุ่ง”
เกาจิ่งอานขยับเข้าไปหาโจวโร่หลิน “ทานข้าวเที่ยง ยี่สิบนาที ผมจองไว้แล้ว”
โจวโร่หลินเหล่ตาไปมองหลงเซียว “ฉันคุยกับเพื่อนร่วมงานไว้แล้ว จะไปทานบิบิมบัพแต้จิ๋วด้วยกัน”
“กินอะไรบิบิมบัพ ผมจะพาคุณไปกินซูชิฮอกไกโด ” เกาจิ่งอานขยับเข้าใกล้อีกนิด แนบชิดโจวโร่หลิน
โจวโร่หลินกัดริมฝีปากแน่น ไร้ร่องรอยของรอยยิ้ม “ซูชิมันก็แค่ข้าวสวยกับอาหารไม่ใช่เหรอ พูดซะดูดี”
“นี่”
“โซฟาด้านหลัง พิงไปสิ”
“เฮ้”รู้สึกคับแน่นอยู่ในใจ
“ในห้องน้ำมีผ้า” โจวโร่หลินกลั้นขำลำบากมาก
เกาจิ่งอานแสร้งกระทืบเท้าเร่า “ทานข้าวด้วยกันไม่ได้ คุณต้องชดเชยให้ผม จูบผมเลย”
โจวโร่หลินใจเต้นรัว “ที่นี่เป็นห้องทำงานของท่านประธานนะ”
“แล้วยังไง พื้นที่ของพี่ชายผม จูบเร็วๆ” เกาจิ่งอานยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ รอรับริมฝีปากของเธอ
โจวโร่หลินก้าวถอยหลัง “อย่าดื้อ หลบไป”
“จูบก่อน แค่ครั้งเดียว จูบเสร็จแล้วผมก็ไป” เกาจิ่งอานหลับตา ขยับเข้าใกล้เธอ
โจวโร่หลินเลียริมฝีปาก แอบมองหลงเซียว รีบจูบเขาๆที่แก้มของเขาอย่างรวดเร็ว
เกาจิ่งอานได้ลิ้มรส จากนั้นหันหน้าตรงมาให้เธอ ริมฝีปากอยู่ตรงหน้าเธอ “ตรงนี้ จูบเสร็จผมก็ไป”
“นี่ ได้คืบจะเอาศอก” โจวโร่หลินผลักเขาออก ทว่าเขาไปขยับเลยสักนิด
“จูบหน่อย เร็ว” เกาจิ่งอานโน้มตัวส่วนบนเข้าใกล้ อีกครึ่งยังเว้นระยะห่าง
โจวโร่หลินมุ่ยปาก “คุณพูดแล้วนะ”
เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง ขยับสัมผัสริมฝีปากเขาเบาๆ…
“โจวโร่หลิน มานี่หน่อย”
เพล้ง！
โจวโร่หลินขวัญหาย ศีรษะพลันเงยขึ้น กระแทกเข้ากับจมูกของเกาจิ่งอาน พลั้ก ชนกับเกาจิ่งอานแต่ก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียง ยกมือปิดจมูกหายใจเอาอากาศเย็นเข้า
“ท่านประธาน…คุณ…ทำไมถึงได้เอามาให้เองคะ” โจวโร่หลินหน้าแดงราวแอปเปิ้ล ร้อนตัวไม่กล้ามองเขา
หลงเซียวยื่นเอกสารให้เธอ “ตัวเลขชุดสุดท้ายถ่ายเอกสารแล้วส่งให้การตลาดนะครับ”
“อ้อ ค่ะ ได้ค่ะ”
เกาจิ่งอานมองด้วยความคับแค้นใจ “พี่ใหญ่ พี่..จริงๆเลย” ไม่มีความเมตตาเลย
หลงเซียวมองนาฬิกา “ตอนนี้เป็นเวลากลางวันสิบเอ็ดโมงห้าสิบ เอกสารของฝ่ายการเงินเรียบร้อยตอนบ่ายสองก็ได้แล้ว”
ความหมายก็คือ อาหารกลางวันพวกคุณอยากกินยังไงก็กิน
พี่ใหญ่ช่วยนายได้แค่นี้แล้วล่ะ
“พี่ใหญ่พี่นี่ดีจริงๆ พี่เป็นพี่แท้ๆ ไม่สิ พี่ดีกว่าพี่แท้ๆอีก” เกาจิ่งอานกลัวเขาจะกลับคำ รีบกำข้อมือของโจวโร่หลินแล้วลากออกไป
หลงเซียวหยิบสัญญาโครงการของไห่วาน “ไม่เอาแล้วใช่ไหม”
เกาจิ่งอานรีบเดินกลับมา “อ่าห๊า ผมไปก่อนนะ ลำบากที่แล้ว พี่ใหญ่ เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าว”
หลงเซียวยิ้มบางๆ “ตอนนี้เหรอ”
“ไม่ไม่ไม่ วันหลังเดี๋ยวผมจะเลี้ยงตัวต่อตัวเลย แล้วเจอกันครับ”
