ตอนที่ 759 อายุขนาดนี้แล้ว เมียสักคนก็ยังไม่มี
รถพี่เลี้ยงขับช้าๆและความเร็วคงที่ หิมะโปรยปรายอยู่นอกหน้าต่าง มีกระจกกั้นเอาไว้ เมืองทั้งเมืองราวกับความฝัน
ลั่วหานเอนพิงอยู่ให้อ้อมกอดของหลงเซียว “โตป่านนี้แล้ว ไม่คิดว่าจะมีอ้อมกอดพระเอกเหมือนในซีรีส์เกาหลี”
แต่ว่า เธอชอบมากๆ นั่งอยู่ในรถแบบนี้ รถไม่หยุด หิมะไม่หยุด พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันอุณหภูมิไม่ลดน้อยลง
มีใหญ่ของหลงเซียวอยู่ระหว่างเสื้อไหมพรมตัวหนาของเธอและเชิ้ตคนแกะ ลูบท้องใหญ่ของเธอ “ใช่ ผมอายุขนาดนี้แล้ว เมียสักคนก็ยังไม่มี”
ลั่วหานถูกคำพูดของเขาทำให้ขำจนหยุดหัวเราะไม่ได้ กำหมัดทุบไปที่ต้นขาของเขา “อย่ามาทำเป็นพูดเลย ถูกเอาเปรียบแล้วยังขายแพงอีก ชายโสดทองคำแขวนอยู่ในเวยป๋อกี่เดือนแล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ดังไปหมด น่าอิจฉาจริงๆ”
หลงเซียวท้าวขมับมองเธอ “คุณไม่หึงหน่อยเหรอ ผู้ชายของคุณถูกผู้หญิงคนอื่นโหยหานะ ไม่รู้สึกว่าตำแหน่งถูกคุกคามเลยหรือยังไง”
ลั่วหานบอก “ก็โอเคนะ การตัดสินใจอยู่บนพื้นฐานทางเศรษฐกิจ คุณล่ะ ตอนนี้แม้ภายนอกจะดูดี แต่ว่า เหอะ คุณมีเงินเหรอ”
หลงเซียวก้มลงนวดขมับ “นั่นก็ถูก ตอนนี้ผมทำงานกินเงินเดือน แต่ว่านะเจ้านาย ค่าใช้จ่ายวันนี้ผมขอเบิกคืนได้ไหมครับ”
ลั่วหานหัวเราะจนเกือบสำลักแล้ว สายตามองท่าทางน่าสงสารของเขา “โกงเหรอ เบิกล่วงหน้าเหรอ”
หลงเซียวพยักหน้า ยอมรับตรงๆ “ใช่ จีบผู้หญิงเป็นการลงทุนระยะยาว ไม่ระบุระยะเวลา ผลตอบแทนก็คำนวณออกมาไม่ได้ บางทีอาจขาดทุน แต่ว่าขั้นตอนไม่เลวเลย มีความสุขกายสุขใจ”
ลั่วหานฟังแล้วจึงขมวดคิ้ว “คำนวณแม่นยำดีนี่ แม้แต่การลงทุนและรายการก็คิดมาหมดแล้ว”
นิ้วมือของหลงเซียวนวดท้องของเธอ ก้มลงมองเธอที่พิงอยู่ที่แขนอีกข้างของเขา รอยที่นิ้วนางของเธอหายไปแล้ว
และรอยที่มือของเขาเองก็เริ่มอ่อนลง เกือบจะดูไม่ออกแล้ว
“การไตร่ตรองมันเป็นเรื่องชั่วครู่ แต่จะเดินตามนั้นไหมมันก็เป็นอีกเรื่อง” หลงเซียวสอดนิ้วประสานกับมือเธอ นิ้วมือลูบวนไปที่นิ้วนางของเธอ
“ค่าใช้จ่ายในแต่ละขั้นตอน ชำระคืนได้ แล้วอย่างอื่น…ไม่แน่นอน”
“แบบนี้…ดูเหมือนว่าผมต้องเก็บเงินส่วนตัวให้ตัวเองบ้างแล้ว” หลงเซียวบอกอย่างมีแผน
ลั่วหานมองไปยังนอกหน้าต่าง เม้มปากแน่นพลางยิ้ม
หิมะตกแรงขึ้น ต้นไม้ด้านข้างปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ปลายยอดมีสีเขียวโผล่ออกมา คล้ายกับเค้กครีมที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ด้านบนโรยผงมัชชฮาวาย ทำให้คนอยากลิ้มลองคลายความอยาก”
รถหยุดลงที่หน้าประตูคลับส่วนตัวแห่งหนึ่ง หยังเซินเปิดประตูรถ กางร่มสีดำออกมา หลงเซียวลงรถไปก่อน โอบเอวของลั่วหาน “ระวังด้วย”
ลั่วหานไม่ปฏิเสธ ยังไงซะตอนนี้เธอก็เป็นหญิงท้องแก่ที่ต้องการการดูแล ส่งตัวเองเข้าหาอ้อมอกของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
“ทำไมมาที่นี่ล่ะคะ”
“ดูหิมะ ลืมแล้วเหรอ”
เธอลืมไปแล้วจริงๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะเลือกที่นี่ สถานที่ก็น่าแปลก
เพียงแต่ เมื่อขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุด ลั่วหานก็ไม่มีอะไรต้องติเขาอีกแล้ว
คลับส่วนตัวนี่ ชั้นบนสุดเป็นห้องกระจกใสทั้งห้อง ดอกไม้ใบหญ้าผลิบานท่ามกลางหิมะในเวลานี้ ชั่วขณะรู้สึกว่าทุกฤดูได้ถูกเปลี่ยนแปลง
สายจังเลย
ทิวทัศน์ที่งดงามของดอกไม้ นี่เรียกได้ว่าดอกไม้เป็นพันเป็นหมื่นดอก โดยเฉพาะเมื่อสักครู่ได้เห็นหิมะมาตลอดทาง เมื่อเทียบกันแล้ว แทบจะทำให้คนตัวสั่นระริกลืมตาไม่ขึ้น
“ที่คุณบอกจะดูหิมะ คือที่นี่เหรอคะ” ลั่วหานเดินเข้าไปในโรงเรือนดอกไม้กระจกอุ่น ทุกทิศทางของเรือนกระจกนั้นมองได้กว้างขวาง สามารถมองเห็นหิมะด้านล่าง สามารถเดินไปรอบชั้นบนตึกไปปกติ สามารถมองเห็นหิมะที่โปรยปรายอยู่บนท้องฟ้า ยิ่งสามารถได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ทำให้คนมัวเมา
สวรรค์ หาที่แบบนี้เจอได้ยังไง
หลงเซียวพยักหน้าส่งสัญญาณให้หยังเซิน อีกฝ่ายเดินออกไปจากเรือนดอกไม้
“ผมเคยถามแล้ว ที่นี่เป็นที่ดูหิมะที่งดงามที่สุดแล้ว เจ้าของคลับเป็นคนเยอรมัน นิสัยแปลกประหลาด อาหมิงทำสัญญากับเขาแล้ว เขาถึงยอมตกลง”
หลงเซียวเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ดูไร้เดียงสามารถ
ลั่วหานยิ้ม “ขอบคุณนะคะหลงเซียว ที่นี่สวยมากจริงๆ ฉันโตขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ดูหิมะแบบนี้ ชอบมากเลย”
หลงเซียวเตรียมไว้หลายแผน มีบางที่มุมสายตาไม่เลว แต่ลั่วหานเป็นคนท้อง ไปด้านนอกไม่ได้ การเดินทางไกลไปก็ไม่ได้ คนเยอะไปก็ไม่ได้ สุดท้ายเขาจึงเหมาทั้งชั้น
หลงเซียวยิ้มแล้วจับมือเธอ “ยังดีที่เจ้านายผมชอบ ไม่งั้นเงินนี้ผมจะคืนยังไง”
นั่งอยู่ท่ามกลางทุ่งกุหลาบกับเธอ กลิ่นหอมของกุหลาบน่าหลงใหล ลาโรลลาสีแดงร้อนแรง อบอุ่นจนแทบหายใจขาดห้วง
นิ้วมือของลั่วหานเล่นอยู่กับดอกกุหลาบแดงหนึ่งดอก “ยังจะคิดอีกเหรอ ง่ายจะตาย ติดหนี้ก็ต้องคืนสิ เป็นทาสรับใช้ให้ฉันสักเดือนสองเดือน ยกน้ำชาเทน้ำทำอาหารเป็นที่นอนผ้าห่มอุ่นๆ ถ้าทำได้ดีจะมีรางวัล เจ้านายรวย ใจกว้างมาก”
หลงเซียวได้ฟังแล้วอึ้ง “คุณหมอฉู่ ปากของคุณนี่ไม่ได้เป็นทนายคงน่าเสียดาย”
“ปากของฉันน่ะ ไม่เหมาะจะเป็นทนายอย่างเดียวนะ ยังกินจุด้วย ฉันหิวแล้ว…กินกลีบดอกไม้ได้ไหม” ลั่วหานเด็กกลีบกุหลาบมาหนึ่งกลีบ วางไว้ที่ริมฝีปาก เม้มลง เหมือนที่ผู้หญิงสมัยโบราณทาปาก
ท่าทางนี้ทำให้หลงเซียวใจเต้นแรงแทบกระโดดออกมา “ลั่วลั่ว คุณไม่เรียนมารยามาจากไหน”
กินกลีบดอกไม้ยังไงให้กางเกงเขาคับแน่นแบบนี้ ได้ เธอมีความสามารถ เธอมีความสามารถ
ลั่วหานเห็นเขาร้อนรน อารมณ์ดีมากทีเดียว “คุณอยากเรียนหรอ อย่าได้คิดเลย ทักษะแบบนี้เฉพาะผู้หญิงไม่เหมาะกับผู้ชาย”
หลงเซียว “…”
ฮ่าๆ
เขาถูกบีบให้แพ้แล้ว ทำไมถึงได้สนุกอะไรขนาดนี้
ในขณะที่หลงเซียวไม่รู้จะทำอะไร ประตูเรือนกระจกก็ถูกเปิดออก พนักงานยกกับข้าวเข้ามา พ่อครัวสะบัดผ้าปูโต๊ะสีขาว พาดลงไปบนโต๊ะแบบตะวันตก วางอาหารลงทีละจาน
กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้าจมูก หัวหน้าพ่อครัวแนะนำ “คุณหลง ชายามบ่ายของคุณและภรรยาเตรียมพร้อมแล้วครับ”
เรือนดอกไม้อบอุ่นมาก บนตัวของลั่วหานมีเพียงเชิ้ตไหมพรมขนแกะหนึ่งตัว เสื้อหลวมคลุมท้องของเธอจนมิด เธอลูบปลายคางมองสำรวจอาหาร อาหารพวกนี้ทานได้เหรอ เตรียมห่อเป็นผลงานศิลปะหรือเปล่า
อาหารแต่ละประเภทถูกจัดเป็นดอกไม้แต่ละชนิด บวกกับใบสีเขียว สวยเหมือนกับสวนดอกไม้เล็กๆ
หลงเซียวประคองเธอ “นี่เป็นหอมสิบลี้ที่เชฟเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับวันนี้ ตรงกลางเป็นดอกการ์ดิเนียที่คุณชอบ”
ลั่วหาน “…”
บอกว่าถูกเซอร์ไพรส์และพ่ายแพ้ราบคาบได้หรือยัง สามารถพูดได้ว่าอยากร้องไห้ได้หรือยัง
เรือนดอกไม้นี้ บรรยากาศหิมะตกนี้ ดอกไม้โต๊ะนี้ สวยจนอยากร้องไห้
ทั้งสองนั่งดื่มชายามบ่ายอยู่ในเรือนดอกไม้ นั่งชมหิมะตลอดบ่าย เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า สบายจนนึกถึงท่อนหนึ่งในเพลง :แก่ไปพร้อมๆกันกับคุณ
ดื่มชายามบ่ายเรียบร้อยแล้วหยังเซินเคาะประตูและเปิดเข้ามา กระซิบเสียงเบาอยู่ข้างหูหลงเซียวไม่กี่ประโยค
สีหน้าของหลงเซียวเปลี่ยนไปไม่น่าดูเล็กน้อย “อืม ผมรู้แล้ว”
“ตอนนี้ล่ะ” หยังเซินถามความเห็นของเขา
“พรุ่งนี้” หลงเซียวตอบง่ายๆเพียงสองคำ
หยังเซินพยักหน้า “ครับ”
ลั่วหานชมดอกไม้อย่างเพลิดเพลิน ไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของหลงเซียว รอจนเธอหันไปมองเขา เขาก็กลับมาผ่อนคลายเหมือนเดิมแล้ว จัดดอกไม้ ฟังเพลง ดูหิมะเป็นเพื่อนเธอ เหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
หิมะดูนานเกินไปไม่ได้ สีขาวทำร้ายสายตา ตอนบ่ายหลงเซียวมาทำสปาเป็นเพื่อนลั่วหาน ท่านเซียวไม่วางใจทักษะการนวดของหมอนวด นวดแอลกอฮอล์ หลัง ท้อง กระทั่งนิ้วเท้า เขานวดให้ลั่วหานด้วยตัวเองทั้งนั้น
ลั่วหานถูกนวดอย่างสบาย ระหว่างนั้นจึงเผลอหลับไป
การนอนครั้งนี้…หลับไปจนถึงเช้าของอีกวัน
พระอาทิตย์ฤดูหนาวขึ้นค่อนข้างช้า ตื่นนอนจากการหลับสนิทมาตลอดคืน พอดีกับกระจกยาวด้านข้างหันไปทางทิศตะวันออก สีทองอ่อนโยนทอแสงอยู่บนผ้าม่าน สาดส่องมายังแก้มสวย คล้ายกับมือของคนรักกำลังสัมผัสผิวนุ่ม
ลั่วหานค่อยๆเปิดตาขึ้นอย่างงัวเงีย ภาพที่มองเห็นช่างเป็นฉากที่งดงาม
หิมะหยุดตกแล้วในตอนเช้า แสงแดดสาดส่องไปกับหิมะ เป็นภาพที่สวยงามอีกภาพ
เพียงแต่…เมื่อวานเธอกลับมายังไง เอาล่ะ ลืมไปหมดแล้ว
เตียงด้านข้างว่างเปล่า ที่นอนยังมีอุ่นไอของหลงเซียว ลั่วหานกอดผ้าห่มเข้ามาแล้วสูดดม หัวเราะอยู่กับตัวเอง
หลังจากตื่นนอน ลั่วหานล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสบายๆ พระอาทิตย์ขึ้นสูง แสงสีทองค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว ไหมสีทองขีดไปตามเส้นขอบฟ้า
ลั่วหานยกถ้วยชาขึ้น ดื่มน้ำมะนาวสองอึก มัวแต่ดุพระอาทิตย์ขึ้น
หลงเซียวตั้งเวลาไว้พอประมาณแล้ว ขึ้นไปปลุกเธอ เปิดประตูเข้าไปเบาๆ พอดีกับเห็นเธอนั่งหลังตรงอยู่ตรงนั้น ผมยาวสลวย เงียบและสง่างาม เธอกำลังนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้น จากมุมนี้ของเขาเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเธอ แก้มขาวโผล่มาให้เห็นเพียงเล็กน้อย ใบหูถูกแสงแดดสาดส่องสว่าง ราวกับเครื่องลายครามภายใต้แสงไฟ
หลงเซียวสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปใกล้ สองแขนโอบจากด้านหลัง กอดเธอเอาไว้ “ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ลั่วหานดื่มน้ำไปครึ่งแก้วแล้ว ก้มหน้าลงมองมือเขา วางพอดีกับหน้าท้องโค้งมน มือสวยถูกปกคลุมไปด้วยแสงแดด
“ตื่นได้สักพักแล้วค่ะ พระอาทิตย์ขึ้นหน้าหนาวสวยมาก อืม หิมะตกเมื่อวานก็สวย”
คางของหลงเซียวเกยอยู่ที่ลำคอของเธอ หายใจรดผิวของเธอเบาๆ “อืม สวยมาก คุณชอบดูพระอาทิตย์ขึ้น ต่อไปผมจะตื่นขึ้นมาดูเป็นเพื่อนคุณทุกวัน”
“ฉันเองก็แค่ชอบในบางช่วง” ลั่วหานสนใจในบางช่วงเท่านั้นจริงๆ เธอไม่ใช่คนมีอารมณ์ศิลปิน แต่ภาพบรรยากาศแบบนี้ทำให้ใจคนสงบ
หลงเซียวสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่บนตัวเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆและแสงแดดยามเช้าน่ารักเป็นอย่างยิ่ง
“ลั่วลั่ว” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คะ” เธอครางตอบเสียงเบาอย่างขี้เกียจ
หลงเซียวม้วนเส้นผมของเธอ วางไว้ปลายจมูก “ช่วงนี้ผมต้องบินไปออสเตรเลียสักครั้ง มีสองสามบริษัทอยากร่วมมือ ผมต้องบินไปคุยเอง”
นิ้วมือของลั่วหานกอดอก “นานแค่ไหน”
“กำหนดไว้ห้าวัน ผมจะรีบจัดการเวลา” สำหรับว่าห้าวันจะได้กลับมาไหม ก็ยังไม่แน่นอน
“เมื่อวานเซอร์ไพรส์ฉันยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ก็เพื่อวันนี้หรือเปล่า คุณนี่เจ้าแผนการจังเลยนะ” ลั่วหานคว้ามือของเขาเอาไว้ ลงน้ำหนักอย่างไม่ตั้งใจ
“เรื่องนี้…” เมื่อวานเขาไม่คิดจะทำแบบนี้ เรื่องเกิดกะทันหันเกินไป ไม่ได้อยู่ในกำหนดการของเขา “ในเมื่อถูกคุณจับได้แล้ว จริงสิ เจ้าของคลับส่งรูปมาให้ สวยมาก” เขางับใบหูของเธอ ดูคลุมเครือ
ลั่วหานลงมาทานข้าวด้านล่างถึงรู้ รูปของเขามันช่าง…เร่าร้อน
ด้านบนเป็นภาพถ่ายตอนที่กำลังทานอาหาร ชมดอกไม้ ฝีมือช่างภาพอันดับต้นๆอย่างไม่ต้องสงสัย เส้นแสง มุมล้วนแล้วแต่เพอร์เฟค
แต่ด้านล่างนี่มันอะไรกัน
ตอนที่นวดเธอถูกแอบถ่ายแล้ว
ท้องใหญ่ของเธอ…ผิวเปลือยเปล่าของเธอ…แขนเรียวผอมและสองขาเรียว…
มือของหลงเซียวไต่อยู่บนหน้าท้องของเธอ ขณะที่ท้องขยับ ผิวตรงนั้นนูนขึ้นมาพอดี มือเรียวยาวของหลงเซียวและหมัดน้อยๆมาบรรจบกันพอดี
สวรรค์ ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้
“ลูกสาวของผมถ่ายรูปร่วมกันครั้งแรก ผมรู้สึกพอใจมาก” หลงเซียวหยิบภาพนั้นขึ้นมาดูซ้ำๆอย่างภาคภูมิใจ
ลั่วหานเมาแล้ว
หลงเซียวพูดต่อ “รูปนี้ผมให้คนห่อแล้ว เดี๋ยวอีกสองวันก็มาถึง ถึงตอนนั้นเอามาแขวนที่ห้องนอนของเรา”
ลั่วหาน “…”
คุณชนะแล้ว
สามวันถัดมา หลงเซียวเดินทางไปออสเตรเลีย
เที่ยวบินรอบเช้า ก่อนออกเดินทางลั่วหานยังไม่ตื่น เขาเตรียมกระเป๋าเดินทาง ขยับเข้าใกล้จูบหน้าผากของภรรยา
แสงแดดสาดส่องเข้ามายังห้องนอนใหญ่ แสงแดดทอดสาดส่องไปยังรูปภาพของสองพ่อลูก
มุมปากยกยิ้ม หลงเซียวเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบแหวนแต่งงานวงนั้นออกมา สวมลงไปที่นิ้วนาง
