ตอนที่ 764 ชดใช้ด้วยชีวิตทั้งหมดยังไม่เพียงพอเลย
รถของลั่วหานขับไปถึงนอกห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลหวาเซี่ย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หายใจเข้าลึกๆสองครั้งเพื่อปลดล็อก และโทรออกหนึ่งหมายเลข
“ผู้อำนวยการ ฉันอยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน Maybach สีขาว น้ำคร่ำแตกแล้ว คุณรีบลงมาทันที”
ลั่วหานวางโทรศัพท์ และแตะเบาะนั่งด้วยนิ้วของเธอ สิ่งที่เธอสัมผัสได้มันไม่ใช่เลือด เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองตื่นเต้นอีกต่อไป เธอหายใจเข้าออกลึกๆ และลูบท้องของเธออย่างลำบาก
“ลูกแม่ แม่ไม่กลัว ลูกก็ต้องไม่กลัว เด็กดี………”
อาการจุกเสียดพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วจากใต้ท้องของเธอไปที่กึ่งกลางคิ้ว ทันใดนั้นลั่วหานก็คว้าที่นั่งด้วยนิ้วมือของเธอ และหลับตาลงอย่างว่างเปล่า เธอเปียกเหงื่อจากชุดชั้นในของเธอแล้ว ในขณะนี้เธอได้เปียกผมยาวของเธอแล้ว และผมของเธอก็ติดอยู่ที่ใบหน้าของเธอ และปกปิดใบหน้าซีดเซียวของเธอไว้ครึ่งหนึ่ง
ผู้อำนวยการด้านสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาที่ได้รับสายจากลั่วหานนั้นมึนงงไปชั่ววินาที พระเจ้า! เมื่อกี้เธอได้ยินอะไร! เธอได้ยินอะไรนะ!
“คุณหมอฉู่! คุณหมอฉู่ ใครอยู่เคียงข้างคุณ? ฉัน…….ฉันจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้!”
ลั่วหานหันศีรษะอย่างอ่อนแรงและมองไปที่โทรศัพท์โดยที่หน้าจอยังคงเปิดอยู่ หายใจแรงๆ และพูดเพียงคำเดียวว่า “ฉัน”
“คุณคนเดียว! พระเจ้า! โอ้พระเจ้า! คุณหมอฉู่ คุณไม่ต้องกังวล คนของเรากำลังจะไปถึง! ทันที! คุณเห็นใครหรือไม่? คนฉุกเฉินออกไปแล้ว!”
ผู้อำนวยการวิ่งไปที่ลิฟต์ขณะที่เธอพูด เธอเกือบจะกระโดดขึ้นลิฟต์ ในขณะนั้น เหงื่อเย็นๆก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังและใบหน้าเธอ และเธอก็ตกใจมาก
ลั่วหานหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากใช้แรงมากเกินไป หลังมือขาวของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีฟ้า และนิ้วเรียวของเธอดูเหมือนจะหักแล้ว
“เร็ว……..” ลั่วหานพูดคำหนึ่งด้วยความยากลำบาก จากนั้นก็รู้สึกเสียวซ่าที่รุนแรงขึ้น เธอใช้นิ้วเท้าของเธอด้วยความเจ็บปวด กดกับคันเหยียบอย่างแน่นหนา และบังคับให้ตัวเองไม่เป็นลม
“ลูกรัก……..ไม่กลัวนะ……..ไม่ต้องกลัว………” อารมณ์ของเธอส่งผลกระทบต่อทารกอย่างรุนแรง และเด็กก็ดิ้นอย่างไม่สบายในท้องของเธอ เพราะปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของแม่
ทุกครั้งที่เธอขยับตัว ลั่วหานก็ต้องเจ็บปวดเป็นสองเท่า เหงื่อไหลอาบแก้มและเสื้อผ้าของเธอเปียก ฝ่ามือที่เปียกชื้นและไม่สามารถยึดเบาะได้
“คุณหมอฉู่!”
คนในห้องฉุกเฉินเปิดประตูรถ และเห็นลั่วหานนั่งอยู่ที่เบาะคนขับคนเดียว ทั้งสามคนต่างก็ตกใจ พวกเขารับผู้ป่วยจำนวนมากมาย และขับรถมาที่โรงพยาบาลเพื่อคลอดลูกด้วยตัวเอง อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
คิ้วของลั่วหานบิดเบี้ยวจนเป็นก้อน และเธอก็กำหมัดแน่น “กำลังงุนงงอะไรกัน? ยกฉันออกไปสิ”
“โอ้!!! โอ้!!ค่ะ คุณหมอฉู่อย่าตื่นเต้นไป เราจะยกคุณออกมา หายใจลึกๆ หายใจเข้าลึกๆ………” แพทย์ฉุกเฉินแสดงให้เห็นการหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ของลั่วหาน แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ
ลั่วหานปล่อยพวงมาลัย และทั้งสองก็อุ้มเธอขึ้นไปบนเปลอย่างระมัดระวัง หลังจากนอนลง ความเจ็บปวดรู้สึกเสียวซ่าก็ทำร้ายแขนขาของเธออีกครั้ง “น้ำคร่ำแตกแล้ว และเด็ก……คลอดก่อนกำหนด”
พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำการตรวจสอบ ลั่วหานบอกข้อมูลที่มีประสิทธิภาพทั้งหมดที่เธอมี ประหยัดเวลา หลีกเลี่ยงการสูญเสียที่ไม่จำเป็น และไปที่ห้องคลอดโดยเร็วที่สุด
“โอเค ห้องคลอดพร้อมแล้ว คุณหมอฉู่เราจะขึ้นไปทันที!” แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินที่มีประสบการณ์อีกสองคนทำให้สถานการณ์เสถียรภาพ และคุณหมอหนุ่มสองคนที่เป็นรองอยู่ตอนนี้ก็ตกใจจนจิตวิญญาณของพวกเขาหายไปแล้วถึง 30%
คุณหมอฉู่…….เป็นยอดมนุษย์หญิงที่เก่งกล้าจริงๆเลยทีเดียว นี่มัน……น่าตกใจมากเกินไป
ผู้อำนวยการด้านสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาวิ่งไปตลอดทาง รับตัวจากห้องฉุกเฉิน วางลั่วหานไว้บนเตียงผู้ป่วย และผลักเข้าไปในห้องคลอด
ลั่วหานมีอาการเจ็บแปลบที่หน้าท้อง แต่ความรู้สึกของเธอยังคงชัดเจนมาก เธอจับมือหมอตำแย แล้วพูดด้วยคอแห้งว่า “ฉันอยากจะคลอดด้วยตัวเอง”
ผู้อำนวยการเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินคำนี้ “คุณหมอฉู่การสูญเสียพลังของคุณมากเกินไป ตอนนี้อาการเจ็บท้องคลอดก็เร็วขึ้น และไม่มีช่วงเวลาพอที่จะชะลอได้ น้ำคร่ำก็แตกแล้ว แต่ปากมดลูกเปิดเพียงแค่สองนิ้ว คุณจะคลอดเองได้อย่างไร?”
ลั่วหานกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือดในลำคอของเธอ “ฉันทำได้ ให้ฉันคลอดเองเถอะ”
ผู้อำนวยการเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอด้วยหลังมือ และเธอใช้ผ้าขนหนูสะอาดเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของลั่วหาน “คุณหมอฉู่ ฉันแนะนำให้ผ่าคลอด คุณก็รู้ดีว่าเทคนิคการเย็บแผลของเรา จะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้แน่นอน”
ลั่วหานหลับตาลงอย่างอ่อนแรง “เด็กที่คลอดโดยการผ่าคลอด มีความต้านทานไม่ดี ลูกของฉัน……ร่างกายของเธอไม่ค่อย…….ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว การผ่าคลอดจะเป็น………ผู้อำนวยการ ฉันยืนยันที่จะคลอดเอง”
ผู้อำนวยการมองไปที่หมอตำแย และผู้เชี่ยวชาญด้านสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาหลายคนที่อยู่ข้างๆก็มองไปที่ผู้อำนวยการ พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรเลย หากผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียงเป็นผู้ป่วยธรรมดา พวกเขาจะบอกให้ผู้ป่วยเลือกวิธีที่ปลอดภัยที่สุด
แต่ว่า ที่พวกเขากำลังเผชิญหน้าอยู่คือคุณหมอฉู่ เป็นผู้ถือหุ้นของโรงพยาบาลหวาเซี่ย และภรรยาของหลงเซียว!
เด็กในท้องของเธอ เป็นของหลงเซียว
และการตัดสินใจใดๆก็จะหนักมากเป็นพิเศษ
ผู้อำนวยการก้าวกลับไปที่ประตู และพูดกับคุณหมอหนุ่ม “ติดต่อกับคุณหลงแล้วหรือยัง? บอกให้เขามาทันที”
คุณหมออายุน้อยส่ายหัว “โทรไปไม่ติด โทรไปหลายรอบแล้ว”
ผู้อำนวยการถึงกับตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น “โทรไม่ติด! แต่ต้องการให้เขามาเซ็นชื่อ! ใครจะกล้าทำถ้าเขาไม่เซ็นชื่อ ถ้าหากว่า………ถ้ามีการละเว้นเล็กน้อย ชดใช้ด้วยชีวิตของพวกเราทุกคนก็ไม่เพียงพอ”
คุณหมออายุน้อยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็ยังคงแจ้งว่าไม่สามารถติดต่อได้เช่นเคย
ผู้อำนวยการรีบร้อนและเดินรอบๆไปมาอยู่ที่เดิมสองรอบ “นอกจากคุณหลงแล้ว คุณหมอฉู่ยังมีญาติคนอื่นๆอยู่ในเมืองหลวงหรือไม่? ญาติสายเลือดตรง จะต้องเป็นญาติสายเลือดตรงเท่านั้น”
คุณหมอเอาข้อมูลของคุณหมอฉู่ออกมา และค้นดูอีกครั้ง “คุณหยวนชูเฟิน เธอเป็นแม่สามีของคุณหมอฉู่”
“ไม่ได้ คุณนายหลงเป็นมะเร็งระยะที่สาม ถ้าเธอรู้สถานการณ์ของคุณหมอฉู่ เธอจะต้องมีอาการแทรกซ้อนได้ง่ายเนื่องจากอารมณ์ที่ตื่นเต้นของเธอ” ผู้อำนวยการกุมหน้าผากของเธออย่างหมดหวังเล็กน้อย
“ไม่มีแล้ว พ่อแม่บุญธรรมของคุณหมอฉู่อยู่ที่อเมริกา ต้องใช้เวลาบินกลับอย่างน้อยสิบสองชั่วโมง และเวลาไปและกลับจากสนามบิน…….อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเป็นหนึ่งวัน ญาติคนอื่นๆ……..ไม่มีเลย” คุณหมออายุน้อยปิดเอกสาร แววตาตะลึงไปทันที
ผู้อำนวยการกล่าวว่า “ไปหาคณบดี! เร็วเข้า นอกจากนี้ ติดต่อกับผู้ช่วยของคุณหลง รอสักครู่! ไปหาคุณหมอหลินซีเหวิน และก็ยังมีคุณหมอถังอีกด้วย! ไปตามพวกเขามา!”
“ครับ…….ครับ ฉันจะโทรหา”
ผู้อำนวยการเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้เหงื่อบนใบหน้าของลั่วหานที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยเหมือนเป็นฝนตก และขนตาก็เปื้อนน้ำฝน และหนักจนจะไม่สามารถยกขึ้นมาได้แล้ว
“คุณหมอฉู่ เราต้องการลายเซ็นของครอบครัวคุณ ถ้าครอบครัวไม่เซ็นชื่อเราไม่สามารถที่จะ………”
“ฉันเซ็นชื่อเอง” ลั่วหานยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง แขนที่ขาวใสเต็มไปด้วยเหงื่อ ปลายนิ้ว และแขนของเธอเปียกไปหมด
“คุณหมอฉู่ คุณเป็นหมอ ลืมไปแล้วหรือว่าคนไข้เซ็นเองไม่ได้?” ผู้อำนวยการหยิบใบยินยอมออกมา และไม่ยอมมอบให้เธอ
ริมฝีปากของลั่วหานซีดลงเพราะถูกทรมานด้วยความเจ็บปวด เธอยิ้มอย่างขมขื่น ราวกับเป็นเรื่องตลก “นอกจากฉันแล้ว ยังมีคนอื่นอยู่หรือไม่? หลงเซียวและฉันหย่ากันแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเซ็นชื่อแทนฉันได้ พ่อแม่ของฉันไม่ได้อยู่ที่ประเทศจีน ญาติสายเลือดตรงไม่ได้อยู่ใกล้ตัวฉันเลย รอให้พวกเขามาถึง คุณคิดว่ามันจะยังทันหรือเปล่า?”
ผู้อำนวยการฟังแล้วแทบจะร้องไห้ “คุณหมอฉู่ ญาติและเพื่อนของคุณอยู่ไหน?”
ลั่วหานส่ายหัว พวกเขาไม่สามารถเซ็นชื่อได้ เพราะพวกเขาไม่สามารถแบกรับความเสี่ยงและความรับผิดชอบได้ หากเป็นไปด้วยความราบรื่นก็ยังดี หากเกิดอุบัติเหตุระหว่างดำเนินการ หลงเซียวจะต้องอาละวาดจนทำให้โลกกลับหัวลงอย่างแน่นอน
“ฉันจะเซ็นเอง และฉันจะแบกรับผลที่จะตามมาเอง”
ในขณะที่จิตวิญญาณไม่อยู่กับตัว ส้งชิงเซวี๋ยนก็เดินออกไปนอกห้องคลอดอย่างรีบร้อน เปิดประตูและพูดออกมาคำหนึ่ง
ลั่วหานเม้มปาก “คุณลุงส้ง…….”
ส้งชิงเซวี๋ยนรับแบบฟอร์มยินยอมไป และเซ็นชื่อของตัวเองลงไป เขาโค้งตัวลงและยิ้มให้ลั่วหาน “เสี่ยวลั่วลั่ว ไม่ต้องกลัว เราจะรอคุณอยู่ข้างนอกนะ ไม่ต้องกลัว คุณไม่ต้องกลัว”
ลั่วหานพยักคางของเธออย่างเชื่อฟัง
เธอคิดว่า เมื่อเธอคลอดลูก เขาจะต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเธอในห้องคลอดอย่างแน่นอน จับมือเธอไว้ และเดินผ่านถนนที่ยากลำบากที่สุดไปเป็นเพื่อนเธอ
เธอคิดว่า พวกเขาจะได้เห็นการเกิดของเด็กด้วยกัน และแบ่งปันความตื่นเต้นและความสุขไปด้วยกัน แต่ว่า……….
มีความเจ็บปวดอีกครั้งในช่องท้องของลั่วหาน เธอทนต่อความต้องการที่จะร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาตามที่มุมขอบดวงตาของเธอ
หลงเซียว คุณอยู่ที่ไหน…….คุณสบายดีไหม…….คุณปลอดภัยดีหรือไม่?
“คุณหมอฉู่ รักษาการหายใจที่ดีไว้ ถ้าคุณจะคลอดเอง ก็ต้องเก็บพลังไว้ ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว………”
นอกห้องคลอด
ถังจิ้นเหยียนรีบวิ่งมาจากแผนกผ่าตัดหัวใจ โดยมีเหงื่ออยู่ที่หน้าผาก “ศาสตราจารย์ส้ง เธอเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
ส้งชิงเซวี๋ยนหยิบซองบุหรี่ออกมา “คลอดก่อนกำหนด เธอขับรถมาเอง ถุงน้ำคร่ำแตกระหว่างทางที่มา คุณลองคิดดูเอาเอง”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ถังจิ้นเหยียนก็ตกตะลึง “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? ไอ้เหี้ยหลงเซียวดูแลเธอยังไงกัน!”
ส้งชิงเซวี๋ยนกล่าวว่า “คุณอยากรู้ไหม? ผมแม่งก็อยากจะรู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่สามารถติดต่อเขาได้ แบบฟอร์มการยินยอมผมเป็นคนเซ็นเอง นอกจากผมแล้ว ไม่มีใครที่จะสามารถแบกรับความรับผิดชอบนี้ได้”
ถังจิ้นเหยียนกำหมัดแน่น ใบหน้าที่สง่างามของเขาเย็นชาในเวลานี้ “ลั่วหานท้องเป็นลูกคนแรกและเป็นครั้งแรกที่ท้อง หลงเซียวไม่อยู่กับเธอ เธอจะต้องรู้สึกกลัวแน่ๆ กลัวความเจ็บปวดจากการคลอดลูก……….” ถังจิ้นเหยียนไม่สามารถพูดต่อไปได้อีก เขาจ้องไปที่ประตูห้องคลอด ด้วยความเสียใจจนไม่กล้าที่จะไปคิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
“อ๊ะ! ฉันไม่คลอดแล้ว ฉันไม่คลอดแล้ว!”
“ไอ้เหี้ย! ฉันจะไม่อยากมีลูกอีกแล้ว! เป็นเพราะคุณแท้ๆ……..อ้า เจ็บมาก………”
จู่ๆโถงทางเดินของห้องคลอดก็ได้ยินเสียงกรีดร้องและความโกรธของหญิงตั้งครรภ์ ชายที่วิตกกังวลตามมาขอโทษ และสารภาพความผิดของเขา พร้อมกับปลอบภรรยาของเขา
“ความผิดของผมเอง มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด หลังคลอดคนนี้แล้ว ไม่เอาอีกแล้ว คนดี หลังคลอดลูกแล้วผมจะพาคุณไปมัลดีฟส์ ไปไซปัน ไปยุโรปเหนือ โอเคไหม?”
“ฉันไม่ไป! ฉันไม่คลอด……..อ๊ะ! เจ็บ…….”
ถังจิ้นเหยียนและส้งชิงเซวี๋ยนและหลินซีเหวินที่มาจากด้านหลังทุกคนเห็นฉากที่หญิงตั้งครรภ์ถูกผลักเข้าไปในห้องคลอด จากนั้นสายตาของทั้งสามก็สบกันอีกครั้ง และบรรยากาศก็แปลกมากขึ้นมาทันที
ส้งชิงเซวี๋ยนมองไปที่ห้องคลอดของลั่วหานอย่างทุกข์ใจ “คุณได้ยินไหม? จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้ร้องไห้ หรือเรียกร้องสักคำเลย”
ถังจิ้นเหยียนเดินไป และกลับมาอีกครั้ง ถูมือของเขาอย่างไร้จิตวิญญาณ “ยิ่งเธอเป็นอย่างนี้ ผมก็ยิ่งกังวล หลงเซียวไม่อยู่ และเธอไม่อยากจะให้คุณกังวล”
ส้งชิงเซวี๋ยนเอาบุหรี่เข้าปาก และไม่จุดไฟ เขาแค่สูบเอากลิ่นของยาเส้น “เสี่ยวลั่วลั่ว เธอเป็นเด็กที่แข็งแรง และเธอก็เป็นเด็กที่มีสติสัมปชัญญะด้วย”
ถังจิ้นเหยียนไม่พูดอะไรเลย
หลินซีเหวินรีบวิ่งเข้าไปและพูดว่า “พี่ลั่วอยู่ไหน? คุณหมอพูดว่าอย่างไรบ้าง?”
“เธอยืนยันที่จะคลอดเอง และกำลังรออยู่” หลังจากที่ส้งชิงเซวี๋ยนพูดจบ เขาก็ชี้ไปที่ทางเดิน “ผมจะไปสูบบุหรี่สักม้วน พวกคุณรออยู่ที่นี่”
หลินซีเหวินเช็ดน้ำตาอย่างใจจดใจจ่อ “ในยุคนี้ไม่มีใครคลอดเองแล้ว ผู้หญิงที่คลอดเองมีแนวโน้มที่จะเสียรูปร่าง และเจ็บมากด้วย! หื้อๆ ทำไมพี่ลั่วถึงโง่ขนาดนี้! ฉันจะไม่ถือเธอเป็นไอดอลอีกแล้ว! หื้อๆ มันจะเจ็บขนาดไหน………..หื้อๆ!”
ไหล่ที่ร้องไห้ของหลินซีเหวินสั่น และเอียงตัวลงไปพิงไหล่ของถังจิ้นเหยียน
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ตบไหล่ของเธอแล้วพูดว่า “เชื่อใจเธอ………เชื่อใจเธอ……….”
และมองไปที่ประตูห้องคลอดอีกครั้งอย่างไม่สบายใจ และหัวใจของถังจิ้นเหยียนก็ห้อยอยู่ในลำคอ
