ตอนที่ 761 ฉันจะทำให้เขามาได้แต่ไม่มีทางกลับ
หน้าต่างของสำนักงานศุลกากรเปิดกว้าง และลมร้อนก็พัดเข้ามา พัดมาที่บนใบหน้าของหลงเซียวพอดี ความลึกของดวงตาเขาเหมือนกับน้ำแข็งก้อนหนึ่ง ไม่ว่าลมพัดเมฆลอยแค่ไหนก็ตาม ก็ไม่ขยับเลยสักนิด
“คุณหลงเซียว การลักลอบค้าของเถื่อนมันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ไม่ว่าจะอยู่ในจีนหรือออสเตรเลียก็ตาม มันก็เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย” พ่านเอินเลิกคิ้ว และกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
หลงเซียวพยักหน้า “แน่นอน ผมเคารพในอำนาจของกฎหมาย และให้ความร่วมมือกับการกำกับดูแลของศุลกากร ผมทำการค้าเช่นนี้มาโดยตลอด”
พ่านเอินเงยหน้าขึ้นและมองเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่มีความหมายอย่างลึกซึ้งที่มุมปากของเขา “เราได้สกัดกั้นงาช้างและนอแรดราคาแพงจำนวนหนึ่งชุด ในขณะเดียวกัน ยังมีอาวุธยุทโธปกรณ์จำนวนมากอยู่ในนั้นด้วย ตามกฎหมายของออสเตรเลีย การลักลอบค้าอาวุธนั้น มีโทษทางกฎหมายหนักมาก”
หลงเซียวพยักหน้า และยิ้ม “โอ้ พฤติกรรมที่ผิดกฎหมาย แน่นอนว่าควรได้รับการสอบสวนอย่างเข้มงวดและลงโทษอย่างรุนแรง แต่ว่า มันเกี่ยวอะไรกับผม?”
หน้าผากของพ่านเอินมีรอยย่นเป็นแนวนอน “คุณไม่รู้เรื่อง? สิ่งของที่ตัวเองลักลอบเข้ามา คุณบอกว่าไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ?!”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ฮ่าฮ่า ขอโทษที ผมไม่รู้เรื่อง”
พ่านเอินยับยั้งอารมณ์ไว้ และเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานของเขา เขาเคยได้ยินมาว่าหลงเซียวฉลาดและเจ้าเล่ห์มาก ดังนั้น คิดว่าคงจะต้องต่อสู้กันแบบยาวนานแล้วหล่ะ
พ่านเอินหยิบซองบุหรี่ออกมาจากลิ้นชัก หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งม้วน กัดไว้ระหว่างริมฝีปาก แล้วขมวดคิ้วว่า “ได้ไหม?”
หลงเซียวยักไหล่ “ก็แล้วแต่คุณ”
พ่านเอินขีดไฟแช็คสองครั้ง แล้วจุดบุหรี่ ดูเหมือนว่าการดูดยาสูบในครั้งนี้ทำให้เขาตื่นเต้นมาก เขาเลิกคิ้วอย่างมีความสุข และพ่นหมอกควันสีขาวขนาดใหญ่ออกมาอย่างมีความสุข “บุหรี่อเมริกัน เต็มไปด้วยรสชาติ สไตล์คาวบอยตะวันตก อยากจะลองดูไหม?”
เขายื่นซองบุหรี่และไฟแช็กให้หลงเซียว แต่คนหลังพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ผมไม่สูบบุหรี่”
พ่านเอินหัวเราะเยาะ และเก็บของตัวเองกลับคืนมา เขาสะบัดขี้บุหรี่บนที่เขี่ยบุหรี่ด้วยนิ้วของเขา แต่ไม่มีอะไรหลุดออกมา “คุณไม่รู้ว่าสินค้าชุดนี้คืออะไรงั้นหรือ? จากคนที่รู้เรื่องนี้เปิดเผยว่า สินค้าชุดนี้ได้มาจากในมือของคุณ เป็นสินค้าของคุณ คุณหลงเซียว คุณจะอธิบายยังไง?”
รอยยิ้มจางๆของหลงเซียวเช็ดที่มุมปากของเขา “คนที่รู้เรื่องนี้คือใคร? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเขามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ได้ว่าสินค้านั้นเป็นของผม”
พ่านเอินสูบบุหรี่อีกครั้ง และยิ้มเยาะเย้ย “เราจะต้องปกป้องความปลอดภัยส่วนบุคคลของผู้แจ้งเบาะแส และไม่สามารถเปิดเผยได้”
หลงเซียวเปลี่ยนขาที่ทับกัน “ถ้าอย่างงั้น ทางตำรวจก็เชิญผมมาจากประเทศจีนแล้ว อย่างน้อยก็ต้องให้ผมดูหลักฐานที่ชัดเจนบ้าง ลายเซ็นของผม? ใบเสร็จรับเงินของผม? ใบแจ้งหนี้ของผม? หรือบัตรประชาชนของผม? หนังสือเดินทางของผม? คุณพ่านเอินมีหลักฐานอะไรโดยตรงที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นสินค้าของผม
หรือว่า คุณพ่านเอินมีพยานอะไรที่จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าผมเป็นคนทำ”
ทันใดนั้นดวงตาสีฟ้าเข้มของพ่านเอินก็หรี่ลง และนิ้วของเขาก็เคาะลงบนโต๊ะอีกครั้ง เคาะไปแต่ละที และจังหวะก็เริ่มไม่คงที่เล็กน้อย
หลงเซียวพูดต่อ “หรืออีกหนึ่งทางเลือก คุณสามารถแสดงหลักฐานว่าใครเป็นผู้รับสินค้าชุดนี้ได้หรือไม่? เราติดต่อกันอย่างไร? โอนเงินกันอย่างไร? เส้นทางที่เราเดิน? และซื้อขายกันที่ท่าเรือไหน? ผมขอพูดตรงๆเลย ผมทำการค้าผ่านช่องทางที่ถูกต้องมาโดยตลอด และไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าการซื้อขายแบบนี้เขาดำเนินการอย่างไรบ้าง”
ถ้าจี้ตงหมิงและจางหย่งได้ยินเจ้านายของพวกเขาพูดแบบนี้ พวกเขาจะต้องคุกเข่าลงนมัสการทันทีอย่างแน่นอน!
ไม่รู้ว่าดำเนินการยังไงงั้นหรือ?
BOSS คุณจัดการระบบศุลกากรได้อย่างชำนาญตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี ตั้งแต่การรับของไปจนถึงการขนส่ง จากเส้นทางไปจนถึงจุดเชื่อมต่อ วิธีการห่อ วิธีการแอบเปลี่ยนของในโกดังศุลกากร และวิธีเปลี่ยนอาวุธจำนวนมากให้กลายเป็นสาลี่น้ำผึ้งเน่า………
อ้อๆ คุณลืมไปหมดแล้วเหรอ?
แต่ในเวลานี้ พ่านเอินรู้สึกมึนงงเล็กน้อยกับคำถามต่อเนื่องของหลงเซียว “คุณหลงเซียว มูลค่าตลาดของสินค้าชุดนี้สูงถึงหนึ่งร้อยล้าน คุณคิดว่าจะมีใครยอมเสียเงินหนึ่งร้อยล้านเพื่อใส่ร้ายคุณงั้นหรือ? คุณคิดว่าเราเป็นคนโง่งั้นหรือ?”
ฮ่า หรือว่าไม่ใช่?
หลงเซียวยิ้มอย่างอดทนและลูบคิ้ว “ในประเทศจีนมีคนโบราณเคยกล่าวไว้ว่า น้ำที่ใสเกินไปก็จะไม่มีปลา และคนที่ใสเกินไปก็จะไม่มีเพื่อน ผมหลงเซียวอยู่ในแวดวงการค้าโดยไม่เคยแตะต้องของคาวมาโดยตลอด แต่อาชีพการงานของผมหลงเซียวนั้นทุกคนต่างก็เห็นกับตาทั้งหมด โดยธรรมชาติแล้ว คนที่อยากจะดึงผมลงน้ำนั้นไม่น้อยนัก”
หลงเซียวเอียงร่างกายท่อนบนของเขา และมองไปที่ใบหน้าของเขาที่ถูกปกปิดด้วยควัน “หนึ่งร้อยล้านส่งผมเข้าคุก ฝ่ายตรงข้ามสะดวกในการควบคุมตลาดของผม การลงทุนนี้ไม่คุ้มค่าหรือ?”
พ่านเอินหัวเราะอย่างเสียงดัง “หลงเซียว คุณเป็นคนฉลาดจริงๆ! แต่ คุณดูสิว่านี่คืออะไร!”
เมื่อเห็นว่าการพูดคุยกันแบบดีๆไม่มีผล พ่านเอินจึงเปิดลิ้นชัก ดึงกระดาษออกมาใบหนึ่ง แล้วตบด้วยมือสองครั้ง
เมื่อหลงเซียวมองไปที่นั่น แสงเย็นจากดวงตาของเขาก็อัดเข้าสู่ยอดเขาที่แหลมคมของภูเขาน้ำแข็งทันที!
เพื่อที่จะดึงเขาลงไปในน้ำ เหลียงหยู้คุนไม่คำนึงถึงต้นทุนเลยจริงๆ เขาจัดเก็บสินค้าในชุดเมื่อห้าปีที่แล้วจนถึงปัจจุบัน และมีลายลักษณ์อักษรขาวดำแสดงว่าเป็นหลงเซียวจริงๆ
ความประหลาดใจของหลงเซียวปรากฏขึ้นและผ่านไปอย่างรวดเร็วทันที และเขายิ้ม “นี่มันสามารถพิสูจน์อะไรได้? การปลอมลายเซ็นเป็นเรื่องง่าย คุณอยากได้ไหม? ผมสามารถหาให้คุณได้แม้กระทั่งลายเซ็นของโอบามา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุหรี่แค่ซองเดียว”
ในที่สุดพ่านเอินก็นั่งนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ลุกขึ้นและเดินไปสองสามก้าวอยู่ในห้องทำงาน “หลงเซียว คนคนนี้อยู่ในคุกของเรา เขาเคยร่วมมือกับคุณ! ตอนนี้เพื่อที่จะผ่อนผันความผิด เขาจึงสารภาพคุณออกมา! คุณพูดเก่งมาก แต่น่าเสียดาย ที่หลักฐานมันหนักแน่น คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้!”
นิ้วของหลงเซียวลูบแหวนแต่งงาน และปลายนิ้วเรียวของเขาก็บีบแหวนอยู่ “ยิ่งพูดผมก็ยิ่งไม่เข้าใจแล้ว ทำไมไม่ให้พวกเราพบกันดีกว่า ผมยอมรับการคุยกันแบบตัวต่อตัว แต่ผมก็มีทีมงานทนายความด้วย หากผมถูกใส่ร้ายและกล่าวหาร้าย คุณพ่านเอินผมไม่รังเกียจการอุทธรณ์ข้ามชาติ”
หลงเซียวลุกขึ้น จัดชุดสูทที่กางออก และร่างยาวของเขาดูเยือกเย็นและสง่างาม
“นอกจากนี้ หากสะดวก ผมหลงเซียวก็อยากรู้เหมือนกันว่า นอแรดและงาช้างจำนวนกี่ตัวถึงจะมีมูลค่าถึงหนึ่งร้อยล้าน”
พ่านเอินบีบก้นบุหรี่อย่างโกรธๆ “หลงเซียว คุณถูกศุลกากรจับตัวแล้ว คุณต้องอยู่ที่นี่ชั่วคราว จนกว่าความจริงจะเปิดเผย”
หลงเซียวยิ้มและกล่าวว่า “ขอโทษคุณพ่านเอิน ผมเป็นประชาชนของประเทศจีน และประเทศของผมจะปกป้องความปลอดภัยส่วนบุคคลของผม ผมได้ส่งเอกสารที่เกี่ยวข้องไปยังสถานทูตแล้ว และคุณไม่มีสิทธิ์ขังตัวผมไว้”
พ่านเอินกัดฟันและจ้องมอง “เป็นไปไม่ได้! ผมได้……..”
กระดิ่งกริ๊ง
โทรศัพท์ของพ่านเอินดังขึ้น และเขาก็คว้าโทรศัพท์อย่างลวกๆ และสบถคำหยาบคาย “ว่ามา!”
ผู้คนที่นั่นพูดอะไรบางอย่าง และใบหน้าของพ่านเอินก็ดูน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายก็โยนโทรศัพท์ลง
“หลงเซียว ผมรู้สึกเริ่มสนใจคุณมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว คุณสามารถพูดให้สถานทูตยอมคุณได้ ถ้าอย่างนั้น ผมก็มีเหตุผลมากขึ้นที่จะเชื่อว่า สินค้าชุดนี้เป็นของคุณ! รอการเรียกตัวครั้งที่สองของผมได้เลย!”
หลงเซียวกล่าวว่า “ทนายความของผมยอมรับหมายเรียกทางราชการของออสเตรเลียได้ทุกเมื่อ”
………..
ในระหว่างการรอ จี้ตงหมิงและจางหย่งได้ประสานงานกับพี่น้องของพวกเขาในออสเตรเลียอย่างรวดเร็วเรียบร้อยแล้ว พวกเขายังตระหนักดีถึง แนวทางของเรื่องนี้และผลที่จะตามมา
หลงเซียวเดินออกมาจากด่านตรวจศุลกากรโดยไม่เป็นอะไรเลย จี้ตงหมิงและจางหย่งเดินขึ้นไปด้วยก้าวขนาดใหญ่ พวกเขายังคงอยู่ห่างจากเจ้านายประมาณยี่สิบหรือสามสิบเมตรก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งการสังหารจากตู้เย็นถัดไปในดวงอาทิตย์ที่แผดจ้า ทั้งสองก็ลดความเร็วฝีก้าวให้ช้าลง
จางหย่งพูดอย่างระมัดระวัง “บอส ว่าอย่างไรบ้าง?”
หลงเซียวไม่ได้พูดอะไร และเดินตรงเข้าไปในรถ และนั่งที่เบาะหลัง เขาดึงเน็คไทของเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “เหลียงหยู้คุนเตรียมการเมื่อห้าปีก่อนแล้ว สินค้าชุดนี้เป็นการค้าขายครั้งสุดท้ายที่ผมทำเมื่อห้าปีที่แล้ว”
ไอ้เหี้ย!
นี่มันโดนทุบหัวเลยจริงๆ!
จี้ตงหมิงและจางหย่งกลืนน้ำลายพร้อมกัน คนก่อนกล่าวว่า “งั้นไม่ใช่ว่าหลักฐานและสิ่งของถูกจับได้พร้อมกันหรือ? เอกสารที่มีลายเซ็นของบอสอยู่ในมือของเขา”
หลงเซียวดึงเน็คไทของเขาออก เผยให้เห็นคอและลำคอของเขา “ไปหาเหลียงหยู้คุน ถ้าอยากจะให้ศุลกากรถอดคดีของผม ก็จะต้องให้เหลียงหยู้คุนเป็นฝ่ายถอนการแจ้งคดี”
จางหย่งรีบสตาร์ทรถ “บอส เหลียงหยู้คุนอยากจะให้คุณไปพบเขาตั้งแต่ตอนนี้เลย ถ้าคุณไปหาเขา ก็สมใจความต้องการของเขาไม่ใช่เหรอ? อาคารที่พังทลายเล็กน้อยของเขานั้น ต้องมีปืนกลหลายร้อยกระบอกที่ถูกเล็งไว้ ถ้าไปแล้วก็ต้องกลายเป็นรังผึ้งแน่ๆ”
“ถ้าไม่เข้าไปในถ้ำเสือก็ไม่ได้ลูกเสือ ไป” หลงเซียวดึงเนกไทของเขาออก และเน็คไทเกรดสูงก็พันรอบมือเขา ทีละรอบๆ อย่างแน่นหนา
จี้ตงหมิงเปิดกระเป๋าเงินที่เขาถืออยู่ หยิบปืนพก M9A1 สีดำออกมา จากนั้นก็เปิดที่ใส่กระสุน และบรรจุกระสุนสิบห้านัด และยึดที่ใส่กระสุนอย่างรวดเร็ว
หลังจากติดตั้งปืนพกแล้ว เขาก็หันศีรษะและส่งให้ท่านเซียวไป
แล้วก็ประกอบอีกอันหนึ่ง ทำท่าทาง ตรึงปืนพกไว้ที่เข็มขัดของเขา จี้ตงหมิงตะโกน “เหลียงหยู้คุนเขาต้องอยากฆ่าคนปิดปากแน่ๆในครั้งนี้ ไอ้เหี้ยพวกนี้ไม่พูดไม่มีศีลธรรมหรอก”
จางหย่งยิ้ม “ขึ้นเรือง่าย แต่ลงจากเรือยาก”
หลงเซียวจับปืนอยู่ ความคล่องตัวและน้ำหนักของตัวปืนที่คุ้นเคย “ในเมื่อมันลงยาก งั้นก็ยิงเรือให้ทะลุไปเลยโดยตรง
——
ในเมืองหลวง
สำนักงานหยวนชูเฟินท่านประธานของ MBK
เสียงหัวเราะของเหลียงหยู้คุนดังออกมาจากโทรศัพท์ของหลงถิง “พี่ใหญ่ หลงเซียวมาถึงที่ออสเตรเลียแล้ว และเพิ่งออกมาจากด่านศุลกากร ฮ่าฮ่า ไม่ว่าจะขาวหรือดำก็ตามในครั้งนี้ เขาจะต้องตายแน่ๆ! ซิดนีย์ก็คือสุสานของเขา!”
หลงถิงนั่งอยู่บนเบาะหนังแท้ ถือปากกาสีดำไว้ในมือ และเขียนคำว่า “หลงเซียว” ที่ใช้แรงจนทะลุถึงด้านหลังของกระดาษ
ปลายปากกาสีดำ เหมือนมีดด้ามหนึ่ง ขีดกากบาทลงที่ชื่อ “ในเมื่อจะทำ ก็ต้องทำให้มันสะอาดเรียบร้อย”
“ไม่ต้องห่วงพี่ใหญ่ พวกของหลงเซียวมีแค่สามคน ฉันจะทำให้เขามาได้แต่ไม่มีทางกลับไปแน่นอน!”
หลงถิงคว้ากระดาษนั้นขึ้นมา และขยำเป็นลูกกระดาษ แล้วโยนลงถังขยะอย่างแรง “ดีมาก!”
หลงเซียว……..คนคนนี้เป็นหนามเซี้ยนในสายตาของเขามาโดยตลอด ในเมื่อมีคนอยากจะลงมือ เขาก็รอรับผลประโยชน์นั่นไป!
ทางนี้ โทรศัพท์ของเหลียงหยู้คุนถูกวางสาย เขาติดอยู่บนอาคารสามชั้น มองลงไปที่ป่าเขียวชอุ่มและดอกไม้ด้านล่าง และซิการ์ในปากของเขาก็พ่นหมอกหนาสีขาวออกมา
ช่วงค่ำคืนก็มาถึงอย่างช้าๆ ซิดนีย์เข้าสู่ช่วงค่ำคืนเร็วกว่าจีนสองชั่วโมง เขาเล่นปืนพก และใช้นิ้วถูที่ประแจของปืนพก
“บอส รถของหลงเซียวอยู่ระหว่างทางมาที่นี่แล้ว”
เหลียงหยู้คุนตะคอกอย่างเย็นชา “เขาค่อนข้างยอดเยี่ยมดีนัก รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ได้เร็วขนาดนี้”
ลูกน้องพูดอะไรไม่ถูก พวกคุณเคยมาคุยกันเรื่องเกี่ยวกับความร่วมมือทางการค้าอยู่ที่นี่มาก่อนไม่ใช่เหรอ?
หลังจากนั้นไม่นาน แสงไฟที่แสบตาสองดวงก็ส่องมาจากที่ไม่ไกล ตัวรถสีดำก็ขับเข้ามาตามถนนที่คดเคี้ยว แสงของไฟรถก็เปลี่ยนจากเส้นตรงเป็นเส้นซิกแซก
เหลียงหยู้คุนยกมือขึ้นและพูดว่า “จับตาดูเขาไว้ ดำเนินการตามคำสั่งของฉัน ตราบใดที่เขาไม่ให้ความร่วมมือ ก็ใช้ปืนยิงและฆ่าพวกเขาให้หมด”
“ครับ บอส!”
เหลียงหยู้คุนเดินลงบันได และรถก็จอดอยู่ที่ลานภายในของวิลล่าพอดี
จี้ตงหมิงกล่าวว่า “บอส ผมลงไปดูก่อน”
หลงเซียวเปิดประตูรถแล้ว “ไม่ต้อง ผมลงไปเอง”
“ว้าว!”
ทันใดนั้นเหลียงหยู้คุนก็ปรบมือ และพูดด้วยรอยยิ้มที่กัดซิการ์อยู่ในปากของเขา “หลงเซียว นี่ถึงเป็นหลงเซียวตัวจริงเสียงจริง กล้าหาญพอ! เยี่ยมมาก!”
หลงเซียวสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และยืนอยู่ใต้แสงไฟสองดวง แสงไฟทอดเงาของเขายาวขึ้น และถูกปูลงบนก้อนกรวด “จะไม่เชิญผมดื่มสักแก้วเหรอ?”
“แน่นอน! ไวน์แดงหรือไวน์ขาวหรือเบียร์ คุณเลือกเอา!” เหลียงหยู้คุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มอย่างให้ความร่วมมือและพูด
หลงเซียวกระตุกยิ้มมุมปาก “สินค้าจำนวนเงินตั้งหนึ่งร้อยล้านทิ้งก็คือทิ้ง คุณเหลียงนั้นใจกว้างขนาดนี้ หรือว่าคุณจะเชิญผมดื่มอย่างอื่นดีไหม?
