ตอนที่ 766 ยินดีต้อนรับนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารักของเรา Angel
ซิดนีย์ ห้องผู้ป่วย ICU
ดิง ——
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่น่ากลัวจากเครื่องทดสอบหัวใจ และความดันโลหิตและชีพจรของหลงเซียวก็ลดลงอย่างกะทันหัน!
จางหย่งรีบทิ้งรายงานผลการตรวจในมือของเขา “อาหมิง! อาหมิง! ความดันโลหิตของบอส !!!”
เมื่อเห็นว่าตัวเลขด้านบนเกือบจะใกล้ศูนย์ จี้ตงหมิงก็ผลักประตูเปิด “คุณหมอ! คุณหมอ!”
เสื้อคลุมสีขาวห้าคนบุกเข้าไปในห้องผู้ป่วย แพทย์หลักเปิดเปลือกตาของหลงเซียว ลำแสงไฟฉายขนาดเล็กทะลุเข้าตาของเขา จากนั้นเขาก็ฟังการเต้นของหัวใจของหลงเซียว “การฟื้นตัวของหัวใจฉุกเฉิน โดยเร็ว!”
แพทย์อายุน้อยเดินขึ้นไป กดหัวใจของหลงเซียวด้วยมือทั้งสองข้าง และบีบมันอย่างแรง ทีละหลายสิบครั้ง หลายร้อยครั้ง ตัวเลขที่แสดงบนเครื่องมือก็ยังคงเป็นศูนย์อยู่!
เส้นตรงบนเครื่องมือ ตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ก็รู้ความหมาย คนไข้ไม่มีการเต้นของหัวใจแล้ว ไม่มีลมหายใจ ไม่มีชีพจร………และกลายเป็นคนตายไปแล้ว
จางหย่งถูกพรากไปจากความแข็งแกร่งของการทุบตี เขาเพียงแค่ยืนพิงกำแพงด้วยท่าทางมึนงง หมดหวัง และหวาดกลัว ขาทั้งสองข้างถูกตอกกับพื้น แน่นราวกับเข็มเหล็ก เสื้อผ้าสีขาววุ่นวายตรงหน้า มีเสียงดังคำสั่งและเสียงตะโกนอย่างกังวล แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินอะไรเลย
“CPR ไม่ได้ผล เตรียมเครื่องกระตุ้นหัวใจ สองร้อยจูล! ชาร์จเลย!”
“สองร้อยจูล ครั้งที่สอง!”
หลังจากการช็อกไฟฟ้าติดต่อกันสามครั้ง เครื่องมือยังคงเป็นเส้นตรง โดยไม่มีความผันผวนใดๆ
“ทำไมจู่ๆมันถึงเป็นแบบนี้ขึ้นมา” จี้ตงหมิงเดินมาพร้อมกับกระโดดขาข้างหนึ่ง เลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากผ้าพันแผลทำให้ผ้าพันแผลเปียกโชก และทำให้ชุดโรงพยาบาลลายทางสีน้ำเงินและสีขาวของเขาเปื้อน
ศาสตราจารย์ยักไหล่ และดูเศร้า “การผ่าตัดของผู้ป่วยประสบความสำเร็จ แต่ผู้ป่วยดูเหมือนจะมีอาการช็อกทางจิตใจ ดังนั้นจึงมีอาการหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน เราก็ไม่สามารถอธิบายถึงภาวะหัวใจหยุดเต้นได้”
จี้ตงหมิงมองกลับไปที่จางหย่ง “หรือว่าคุณนายหญิง………เกิดอะไรขึ้น?”
——
“คุณหมอฉู่มีอาการเสื่อมสภาพ เธอเจ็บปวดจนเป็นลมไปแล้ว เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดทั้งคืน และเธอต้องไม่สามารถทนได้ในตอนนี้ นี่เป็นการทดสอบร่างกายของเธอมากเกินไป หากยังคงยืนกร้านต่อไปเธออาจมีเลือดออกอย่างหนัก” ผู้อำนวยการวิ่งออกจากห้องคลอด อธิบายคร่าวๆเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบบุหรี่มาตลอดทั้งคืนแล้ว แต่เขาไม่สามารถตัดสินใจได้ในทันทีเหมือนตอนเผชิญหน้ากับผู้ป่วยตามปกติ
“จากสภาพร่างกายในปัจจุบันของเธอ จำเป็นต้องมีการผ่าคลอดจริงๆ แต่ทารกของเธอพบพัฒนาการของหัวใจที่ผิดปกติ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามันเพิ่งได้รับการปรับเปลี่ยน หากผ่าคลอดเอา บวกกับเวลาไม่เพียงพอ ผมกังวลว่าทารกจะคลอดออกมาโดยขาดการคลอด ลั่วลั่วตั้งใจที่จะคลอดเอง ก็เพราะเหตุผลนี้”
ส้งชิงเซวี๋ยนอธิบาย
ผู้อำนวยการถอนหายใจ “ศาสตราจารย์ส้งหมายถึง ปลุกเธอตื่น และทำคลอดต่อไป?”
“อืม ผมเคารพการตัดสินใจของลั่วลั่ว และผมก็เชื่อมั่นในตัวเธอ”
หลงจื๋อไม่เห็นด้วย “ไม่ได้! ผมเชื่อว่าเด็กจะได้รับการดูแลที่ดีในอนาคต คนอื่นผมไม่สามารถรับรองได้ แต่พี่สะใภ้ของผมเป็นแพทย์โรคหัวใจที่อาวุโสที่สุด! ผมเชื่อว่าพี่สะใภ้ของผมจะรักษาลูกได้! คุณหมอ ผ่าคลอดเถอะ ผมเซ็นเอง!”
หลินซีเหวินหยุดเขา “คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณเซ็นงั้นเหรอ? ถ้าพี่ชายของคุณกลับมาจะต้องฆ่าคุณแน่ๆ!”
“ผมไม่สามารถทนดูพี่สะใภ้ของผมได้รับความทุกข์ทรมานมากขนาดนี้!” ดวงตาของหลงจื๋อเป็นสีแดง และมีชั้นเลือดสีแดงอยู่บนลูกตา เพราะดวงตานั้นเบิกกว้าง เลือดสีแดงก็น่าเกลียดมากเช่นกัน
หลินซีเหวินไม่กล้าพูดอะไรผิดๆ และมองไปที่ไป๋เวย
ไป๋เวยเงียบสงบตลอดเวลา เธอรู้นิสัยของลั่วหาน เรื่องที่เธอตัดสินใจไปแล้ว และเธอจะยึดติดกับมันไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงไม่เคยคิดที่จะผ่าคลอด
“คุณหมอ เธอแข็งแกร่งกว่าที่คุณคิด……….”
ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ประตูห้องคลอดก็เปิดออก และหมอตำแยก็วิ่งออกมา “ผู้อำนวยการ คุณหมอฉู่ตื่นแล้ว!”
แค่คำพูดคำเดียว มันเป็นเหมือนเครื่องกระตุ้นหัวใจ และทุกคนก็ได้รับพลังงานกลับคืนมา
ลู่ซวงซวงวิ่งเข่ามาอย่างรีบร้อน และดึงหลินซีเหวินในชุดเสื้อคลุมสีขาวอย่างเช่นเคย “คุณหมอ ลั่วลั่วของฉันอยู่ที่ไหน? ลั่วลั่วของฉันอยู่ที่ไหน?”
ลู่ซวงซวงเคยร้องไห้อย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอเป็นสีแดง
“ยังอยู่ข้างใน”
เมื่อคืนนี้หวาเทียนไม่ได้เข้ากะ ดังนั้นจึงสายเกินไปที่จะรู้ ลู่ซวงซวงดุด่าเขาแต่เช้า และหวาเทียนก็กังวลเช่นกันในเวลานี้
——
“ดิง—–”
มีเสียงบี๊บดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งบ่งชี้ว่าเส้นตรงบนเครื่องมือนั้นผันผวน และในที่สุดการเต้นของหัวใจของหลงเซียวก็กลับมา
จางหย่งทรุดตัวลงกับพื้น และมองไปที่เครื่องมืออย่างโง่เขลา “บอส……ผมอยากเป็นคนที่นอนอยู่บนนั้นจริงๆ”
จี้ตงหมิงวางโทรศัพท์ลง แล้วเช็ดเหงื่อเย็นบนใบหน้า “คุณหมอฉู่ก็ตื่นแล้ว เธอเป็นลมเมื่อกี้ เพราะคลอดยาก……….”
จางหย่งมองไปที่จี้ตงหมิงราวกับว่าเขากำลังฟังบทสวรรค์อยู่ “หัวใจเชื่อมโยงกันเหมือนในตำนานกล่าวไว้งั้นเหรอ?”
จี้ตงหมิงหยิบโทรศัพท์มือถือของหลงเซียวออกมาจากกระเป๋าของเขา ชาร์จแบต เปิดโทรศัพท์มือถือ และหน้าจอก็ล็อกอยู่ แต่ภาพของหน้าจอหลักทำให้หัวใจของเขาขยับเล็กน้อย
มันเป็นรูปถ่ายของหลงเซียวและลั่วหานถ่ายคู่กัน พวกเขาแต่งกายด้วยชุดคู่รักสีขาว ลั่วหานใส่กระโปรงยาวสีขาว ด้านหลังเป็นทิวทัศน์ของเมืองเวนิสที่โดดเด่นมาก
จากนั้น โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวก็มีข้อความที่ไม่ได้รับสายเข้ามาสองสามสาย ซึ่งบางสายมาจาก “ภรรยาสุดที่รัก” ซึ่งเป็นเวลาเมื่อคืน
จี้ตงหมิงไม่กล้าดูอีกต่อไป
หวุ๊ดๆๆๆ โทรศัพท์มือถือของจี้ตงหมิงดังขึ้น
“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล และคุณหมอฉู่ยังไม่ออกมา หยวนชูเฟินท่านประธานเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของแอนดี้
“เพิ่งฟื้นการเต้นของหัวใจ แต่กลัวว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาในเวลาสั้นๆ อาการไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่” จี้ตงหมิงไม่อยากจะสื่อข่าวดังกล่าว
ฝั่งของแอนดี้ก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เช่นกัน “ร่างกายของคุณหมอฉู่ดูเหมือนจะถึงขีดสุดจำกัดแล้ว เรายังรอผลอยู่ หวังว่าเธอจะไม่เป็นไรในครั้งนี้”
แอนดี้หลับตาลง เมื่อคนหมดหวัง สัญชาตญาณก็อยากมีความเชื่อมาค้ำจุน ใครๆก็ตาม เทพองค์ใดก็ดี
God พระเจ้า………โปรดเมตตาเธอด้วย ขอร้อง
——
“คุณหมอฉู่ คุณหมอฉู่ อดทนอีกหน่อย อดทน………….”
“คุณหมอฉู่………อย่าหายใจกลับ อย่าหายใจกลับ ใช้กำลัง!”
พยาบาลผดุงครรภ์พูดด้วยเสียงเบา “ผู้อำนวยการ หัวใจของคุณหมอฉู่ไม่นิ่ง ราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ อีกอย่างนี่เป็นลูกคนแรกของเธอ ดูเหมือนว่า………..เธอไม่รู้ว่าจะใช้กำลังอย่างไร”
ผู้อำนวยการมองไปที่เวลา “เก้าชั่วโมงผ่านไปแล้ว พลังงานร่างกายและความมุ่งมั่นของเธอก็ถึงขีดจำกัดแล้ว และเธอจะไม่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดได้”
“ตอนนี้เราจะทำยังไงดี?”
“ยังไม่สามารถติดต่อคุณหลงได้หรือ?” หน้าผากของผู้อำนวยการมีเหงื่อออก และพยาบาลก็ช่วยเช็ดเหงื่อออก
“คุณชายรองหลงอยู่ข้างนอก บอกว่าติดต่อโทรศัพท์ได้แล้ว แต่เขาไม่สามารถรับโทรศัพท์เองได้ ผู้ช่วยเป็นคนรับสาย ดูเหมือนว่าคุณหลงจะมีธุระที่สำคัญอยู่”
ผู้อำนวยการมองไปที่ลั่วหานที่เหงื่อออกไปทั้งตัว และเจ็บจนเป็นตะคริว “ลองดูเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ”
“จะทำยังไงดี? ฉันไม่กล้ายั่วโมโหคุณท่านที่อยู่ข้างนอกพวกนั้นเลยสักคน แม้แต่ศาสตราจารย์ส้ง ก็กำลังจะฆ่าคนแล้ว”
ผู้อำนวยการเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงเปลี่ยนใจ “คุณหมอฉู่ คุณหลงมาแล้ว! คุณหลงมาหาคุณแล้ว! เขามาแล้ว!”
หลงเซียว? !
ทันใดนั้นหลงลั่วหานก็เบิกตากว้าง และมือของเธอที่จับผ้านวมก็เพิ่มความแรงขึ้น “อ่า——-”
“เสียงร้องให้ของทารก——–”
ทันใดนั้นเสียงร้องก็ทำลายความเงียบทั้งภายในและภายนอก ทำให้สระน้ำนิ่งกระจาย
“คลอดแล้ว! คลอดแล้ว! คลอดแล้ว!”
“เทพธิดาคลอดแล้ว!”
บนใบหน้าที่เป็นสีเทาของถังจิ้นเหยียนก็มีสีสันขึ้นมาในที่สุด และเขาก็พึมพำอย่างว่างเปล่า “คลอดแล้ว……… คลอดแล้ว……….”
“คุณหมอฉู่! คุณหมอฉู่!”
หลังจากเสียงร้องไห้ผ่านไป เสียงของคุณหมอก็กรีดร้องจากข้างใน “คุณหมอฉู่!”
หัวใจที่ผ่อนคลายของทุกคนก็ถูกดึงขึ้นมาอีกครั้ง หลินซีเหวินเคาะประตู “เปิดประตู! ผู้อำนวยการ เปิดประตู!”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ประตูห้องคลอดก็เปิดออก “คุณหมอฉู่เป็นลมไป แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ร่างกายเธออ่อนแอเกินไป”
หลินซีเหวินยื่นหัวเข้าไปดูภายใน “ฉันเข้าไปได้ไหม?”
“ตอนนี้ยังไม่ได้” คุณหมอไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่หลินซีเหวินก็เข้าใจ
เมื่อหันกลับมามอง เธอก็เห็นว่าถังจิ้นเหยียนก็มองมาที่นี่เช่นกัน แต่ในฐานะผู้ชาย มันไม่สะดวกที่เขาจะเดินมาข้างหน้า หลินซีเหวินพยักหน้าให้เขา แสดงให้เขารู้ว่าคุณหมอฉู่ไม่ได้เป็นอะไร
คนหลังก็พยักหน้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขอบคุณ
จากนั้น ผู้อำนวยการเดินออกมาอย่างระมัดระวังอุ้มทารกน้อย ทารกอาบน้ำในห้องปลอดเชื้อ และห่อทารกสีขาวน้ำนมสะอาด
“ศาสตราจารย์ส้ง เป็นลูกสาวตัวน้อย เนื่องจากการคลอดก่อนกำหนด จึงมีน้ำหนักเพียง 2.3 กิโลกรัม แต่ทารกยังแข็งแรงมาก ไม่ต้องกังวล”
เนื่องจากทารกน้อยเพิ่งออกจากครรภ์มารดา ทารกน้อยยังไม่คุ้นเคย ดวงตาของเขาจึงปิดลงอย่างเฉื่อยชา
สองมือเล็กๆยกขึ้นทัดหู และนิ้วก็แปร่งประกายแสงสีใส ราวกับหยกสีขาวโปร่งแสงเป็นเม็ดๆ ใบหน้าเล็กๆที่ขาวและนุ่มนั้นเป็นเหมือนครีมและชีสจริงๆ
หลินซีเหวินรู้สึกประหลาดใจ ที่เห็นผิวของทารกและสภาพผิวของทารกเพียงแวบเดียว “โอ้พระเจ้า พี่ลั่วกินอะไรตอนที่ตั้งครรภ์? ผิวของทารกดีเกินไป? ดูใบหน้านี้สิ เหมือนแกะสลักจากหยกสีชมพูเลย! ฉันอยากจูบจริงๆ!”
หลงจื๋อหัวเราะเบาๆและกล่าวว่า “พี่สะใภ้ของผมไม่ได้กินยาบำรุงแบบธรรมดา แต่เป็นความรักของวีรบุรุษแห่งชาติของท่านเซียวเต็มๆ”
เอ๋อ………แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้เลย
หลงจื๋อรอดู “พี่สะใภ้ของผมล่ะ?”
“เธอเป็นลมไปแล้ว และยังไม่ได้เห็นลูกเลย การเป็นแม่นั้นยากลำบากจริงๆ ไม่รู้ว่าเธออดทนจนรอดมาได้อย่างไร” หลินซีเหวินพูดด้วยดวงตาสีแดง
ลู่ซวงซวงและพวกเขาอยากจะไปดูลูก แต่คุณหมอกลัวว่าจะมีแบคทีเรียจำนวนมาก จึงปล่อยให้คนสองสามคนแรกเหลือบไปเห็น และพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ฉันจะส่งทารกไปที่ห้องเลี้ยงเด็กก่อน และรอให้ทารกชินกับมันก่อนค่อยอุ้ม”
ส้งชิงเซวี๋ยนสัมผัสน้ำตาอย่างตื่นเต้น “ดีดีดี ดี………ดี……….ดีทั้งหมด ดีทั้งหมด………” เขาอยากจะอุ้มเด็กอย่างมีความสุข แต่ก็ไม่กล้า ยื่นมือออกไป และวางมันลงอีกครั้ง
“โอ้ย พวกคุณดูสิ แดดออกมาแล้ว!”
หลินซีเหวินชี้ไปที่หน้าต่างที่ปลายสุดของทางเดิน และสายรุ่งโรจน์ที่มีสีสันของยามเช้าก็ครอบงำที่กระจกของหน้าต่างบานนั้น หล่อหลอมรัศมีอย่างไร้ขีดจำกัด
หลังจากที่โลกทั้งใบได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและความมืดมิด ก็ได้สว่างขึ้นอย่างเต็มที่ และสะอาดหมดจด
หัวใจทั้งหมดที่ห้อยมาตลอดทั้งคืน อาบแสงยามเช้าอย่างตะกละตะกลาม และแสยะยิ้มพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายกันไว้ “เด็กคนนี้เลือกยามเวลาเป็นจริงๆ”
ผู้อำนวยการยิ้มและพูดว่า “ใช่แล้ว ตอนที่ไปรับเธอ ตอนนั้นก็สองทุ่มพอดี และฉันก็คิดว่ามันบังเอิญเหมือนกัน และมันก็ทำให้คุณหมอฉู่ของพวกเราทุกข์ทรมานไม่น้อยเหมือนกัน จริงๆก็คือจะรอจนกว่าถึงเวลาอันควรนั่นเอง”
เมื่อผู้อำนวยการกล่าวเช่นนั้น ทุกคนแทบรอไม่ไหวที่อยากจะเห็นเด็ก ถังจิ้นเหยียนยิ้มและพูดว่า “เด็กคนนี้ มีนิสัยคล้ายกับลั่วหาน ดื้อมาก”
“ฮ่าๆ ดื้อตั้งแต่เด็กเลย”
หลงจื๋อยืดอกอย่างภาคภูมิใจ “เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดถึงลูกที่น่ารักของเราแล้ว ผมผู้เป็นคุณลุงของคนจะไม่มีความสุขแล้ว!”
หลงจื๋อแอบเข้าไป มองดูเด็กทารก “Angel ผมเป็นลุงรอง เด็กดี ดูว่าลุงรองหล่อไหม”
โดยไม่คาดคิด ทารกน้อยก็ให้หน้าเขามากจริงๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ มองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยแสงแห่งรุ่งอรุณอย่างลึกซึ้ง
ในไม่ช้า ทารกน้อยก็ยิ้ม
หลงจื๋อตกตะลึงไปเลย “ผม……..ผม……….ผม………..ผมเห็นอะไร? เธอ เธอเธอยิ้มให้ผม!”
“จริงหรือหลอก!”
“จริงๆ จริงๆ Angel ยิ้มให้ผม!”
ประตูห้องคลอดเปิดออกอีกครั้ง และลั่วหานที่ได้รับการทำความสะอาดก็ถูกผลักออกอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเธอซีดและซีดเซียว ดวงตาของเธอปิดแน่น และริมฝีปากสีชมพูของเธอไม่มีสีในเวลานี้
ดูเหมือนจะผอมลงไปในชั่วข้ามคืน
ถังจิ้นเหยียนก้าวไปข้างหน้า ครอบครองตัวเธอเพื่อตรวจดูสัญญาณชีพของเธอ และถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย
“อีกสักพักคุณหมอฉู่ก็จะตื่นแล้ว” พยาบาลยิ้มเล็กน้อย
หลงจื๋อหลงระเริงไปกับรอยยิ้มของทารกน้อยและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ และพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “เธอยิ้มให้ผม เธอยิ้มให้ผมจริงๆด้วย”
ลู่ซวงซวงเดินตามเตียงของลั่วหานไปที่ห้องผู้ป่วย จับมือเธอไปตลอดทางโดยไม่กล้าปล่อยเลย
แอนดี้ถอนหายใจ เดินไปที่ระเบียง และกดโทรออกหมายเลขของจี้ตงหมิง
ซิดนีย์ โรงพยาบาล
“คลอดแล้ว คลอดแล้ว!”
จี้ตงหมิงน้ำตาเต็มไปในดวงตา บอกจางหย่งถึงข่าวที่เขาเพิ่งได้รับ และคนหลังก็พิงตัวลงข้างเตียง
เขาถึงกับร้องไห้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บอส คุณได้เป็นคุณพ่อแล้ว คุณเป็นพ่อแล้ว บอส คุณแสดงปฏิกิริยากับผมหน่อย คุณเป็นพ่อแล้ว!”
จี้ตงหมิงขยิบตา และพูดตามว่า “บอส คุณนายหญิงคลอดแล้ว Angel และคุณนายหญิงสบายดีทั้งคู่ พวกเขากำลังรอคุณกลับไปอยู่ที่ประเทศจีน”
จางหย่งร้องว่า “บอส บอส……..คุณต้องรีบตื่นเร็ว คุณตื่น……….กลับไปที่ประเทศจีนกับพวกเรา คุณตื่นเถอะ!”
