ตอนที่ 765 หลงเซียว หลงเซียว……….
ซิดนีย์ ในห้องฉุกเฉิน
การผ่าตัดยังคงดำเนินต่อไป และกระสุนที่อยู่ด้านหลังของหลงเซียวได้นำออกมาแล้ว
ศัลยแพทย์เหงื่อออกเต็มหน้าผาก และดวงตาสีฟ้าหลังแว่นมองไปที่ด้านหลังของหลงเซียว และพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า “กระสุนทะลุหลังของเขาโดยตรง และได้รับบาดเจ็บที่หลอดเลือดแดงระหว่างซี่โครงเขา เขาอาจจะตื่นขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว”
ผู้ช่วยคนแรกกลืนน้ำลาย และพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ “ศาสตราจารย์ คนที่อยู่ข้างนอก เขามีปืน ถ้าเราบอกเขาอย่างนั้น พวกเราก็จะต้องตายแน่นอน”
พยาบาลเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้ศาสตราจารย์อีกครั้ง เขาก้มศีรษะลงและพูดว่า “คีมห้ามเลือด”
ช่างเครื่องให้เครื่องมือแก่เขา และหลังจากนั้นก็ทำการผ่าตัดต่อไป “เราทำให้ถึงที่สุด สำหรับเขา………อยู่ในสถานการณ์ที่พิเศษมาก เขาเคยผ่าตัดหัวใจมาก่อน บาดแผลจากกระสุนปืนทำให้เขาเสียเลือดมากเกินไปในครั้งนี้ เขาไม่ได้เสียชีวิตไปเลยในตอนนี้ก็ดีมากแล้ว”
ผู้ช่วยคนที่สองกล่าวว่า “ศาสตราจารย์ คุณคิดว่าเขาจะเป็นใคร?”
ศาสตราจารย์เหลือบมองเขา “คนไข้ของผม”
หลังจากที่เขาพูดจบ คนข้างๆเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกต่อไป และหลายคนก็ให้ความร่วมมืออย่างเงียบๆเพื่อดำเนินการผ่าตัดให้เสร็จสิ้น
จางหย่งยืนอยู่นอกประตูห้องช่วยเหลือ ดูเวลาที่ผ่านไปทีละนิด หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง สาม…….สี่ชั่วโมงเต็ม
บาดแผลของจี้ตงหมิงได้รับการรักษาแล้ว เขานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเขาฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย เขาขอนั่งรถเข็น แต่คุณหมอไม่อนุญาต
ทำได้แค่นอนอยู่บนเตียง และถูกแขวนน้ำอยู่ และถูกผลักออกไปนอกประตูห้องช่วยเหลือ รอผลอยู่กับจางหย่ง
“ผมได้ปิดกั้นข่าวไปแล้ว” จางหย่งพูดอย่างอ่อนแรง
จี้ตงหมิงพยักหน้า และจ้องไปที่ห้องช่วยเหลือโดยไม่กระพริบตา
จางหย่งกล่าวต่อว่า “ผมขอให้คนในประเทศลบรายงานทั้งหมดที่ชี้ไปที่เจ้านาย โรงพยาบาลซิดนีย์ก็จะปิดกั้นข่าวทั้งหมด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าความลับจะรั่วไหล”
หลังจากพูดจบ เขาก็กุมหัวด้วยความเจ็บปวด น้ำตาร้อนยังคงไหลออกมาจากมุมตา และความเจ็บปวดนั้นแทบจะเป็นอัมพาต
“ตอนนี้ผมขอแค่บอส…….รอดชีวิตเท่านั้น!”
จี้ตงหมิงพยายามลุกขึ้นนั่ง ดึงเข็มฉีดยาทางหลอดเลือดดำออกจากข้อมือ พยุงขาข้างหนึ่งแล้วลงจากเตียงผู้ป่วย “นานมากแล้ว ทำไมยังไม่มีการเคลื่อนไหวเลย?”
ดวงตาของจางหย่งเป็นสีแดง และเขาส่ายหัว “ไม่รู้ แต่บอสได้รับบาดเจ็บสาหัสหนักมาก แขนของเขาฟกช้ำจากกระสุน และเขาถูกยิงที่หลัง นอกจากนี้บอสยังเคยผ่าตัดหัวใจเมื่อสิบปีก่อน เมื่อสี่ปีก่อน คุณหมอฉู่ก็ได้ทำการซ่อมแซมหัวใจให้เขาอีกครั้ง คุณคิดว่าบอสเขา……… เขายังมีโอกาสที่จะดีขึ้นได้ไหม?”
จางหย่งปล่อยมือที่จับใบหน้าของเขา และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมาทั่วใบหน้า ชายร่างสูง 1.8 เมตรกว่า กำลังร้องไห้เหมือนเด็กที่เสียพ่อแม่ไปอย่างนั้น
จี้ตงหมิงไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะ เขาวางแขนของเขารอบไหล่ของเขา และกระชับไหล่ของเขาอย่างแรง “บอสเคยผ่านลมผ่านหนาวขนาดใหญ่มามากมาย เขาจะต้องรอดไปได้อย่างแน่นอน รอดแน่นอน”
จางหย่งน้ำตาร่วง “บอสได้รับบาดเจ็บเพราะผม เขาช่วยผมไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะบอสใช้หลังบังกระสุนแทนฉันไว้ คนที่นอนอยู่ข้างในนั้นก็จะเป็นผมในตอนนี้”
อีกอย่าง ถ้ามันถูกยิงที่หน้าอกโดยตรง หัวใจก็อาจจะทะลุ……….เขาก็จะต้องตายอย่างแน่นอน
เบ้าตาของจี้ตงหมิงบวม หันศีรษะ และมีน้ำตาไหลออกมาจากในดวงตาของเขา เขาดูดจมูกของเขา “อาหย่ง จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน บอสเขาจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน คนดีมักจะมีความดีคุ้มครอง บอสยังไม่ได้เป็นพ่อคนเลย เขายังไม่ได้เห็นเจ้าหญิงน้อยที่จะเกิดมา เขาจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน”
เพี้ยะ
ประตูห้องช่วยเหลือเปิดออก ——
จี้ตงหมิงและจางหย่งรีบวิ่งไปข้างหน้า “แล้วคนล่ะ? คนล่ะ?”
ศาสตราจารย์ถอดหน้ากากออก “การผ่าตัดจบลงแล้ว กระสุนของคนไข้ได้แทงเข้าที่หลอดเลือดใหญ่ และเสียเลือดจำนวนมาก เมื่อยาชาหมดฤทธิ์แล้ว เขาอาจจะตื่นขึ้นมาได้ บางที……….ผมก็ไม่สามารถพูดได้”
จางหย่งรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และคว้าคอเสื้อของเขาแล้วคำราม “คุณพูดว่าอะไรนะ? บางทีอะไร? บางทีอาจจะไม่ตื่นขึ้นมางั้นเหรอ?”
ศาสตราจารย์สารภาพชะตากรรมของเขาและหยุดขัดขืน “ผมไม่สามารถรับประกันได้ แต่เราพยายามอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ เพื่อนของคุณจะออกมาในอีกสักครู่ คุณสามารถติดตามเขาไปที่ห้องผู้ป่วยได้”
หลงเซียวถูกผลักออกมา เขานอนอยู่บนเตียง ผิวของเขาซีด ริมฝีปากของเขาแห้งจนดูเหมือนจะแตกแล้ว และขนตาหนายาวของเขาปกคลุมสองเงา
จางหย่งเห็นว่าเจ้านายถูกผลักออกมาเช่นนี้ จึงคว้าปลอกคอของแพทย์และก้าวไปข้างหน้าต่อยด้วยหมัด “คุณแม่งรักษาเป็นหรือเปล่า! เขาผ่าตัดที่หลังและคุณปล่อยให้เขานอนหงายหลังงั้นเหรอ?!”
คุณหมอเดินโซซัดโซเซ ไปกระแทกกำแพงอย่างแรง เช็ดจมูก เลือดไหลเต็มไปหมด คุณหมอตัวสั่นและพูดว่า “นอนหงาย…….การนอนหงายสามารถทับแผลไว้ หยุด หยุดเลือด อีกอย่าง ยัง ยังสามารถป้องกันเลือดออกที่ช่องว่างได้……..”
คุณหมอตกใจมาก จนท่องความรู้ทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องให้กับจางหย่งไปจำนวนมาก แต่จางหย่งไม่สามารถฟังเข้าใจได้
“เอาล่ะ คุณหุบปาก เขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่”
คุณหมอเช็ดเลือดออกจากจมูก “สิ่งที่ศาสตราจารย์เพิ่งพูดไป ก็คือคำตอบ เราไม่แน่ใจ”
จางหย่งยังคงยื่นมือออกไปเพื่อจะทุบตีคน แต่จี้ตงหมิงหยุดเขาไว้ “ถึงคุณจะตีจนเขาตายไป มันก็ไม่มีประโยชน์ ไปที่ห้องผู้ป่วยกับบอสก่อนเถอะ”
ทั้งสองเดินตามหลงเซียวไปที่ห้องผู้ป่วย ห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ ไม่มีเสียงใดๆเลย
ตัวเลขที่แสดงบนเครื่องมือเป็นภาษาอธิบายสถานะชีวิตของเขา น้ำที่แขวนอยู่ถูกหยดลงในร่างกายของเขาทีละหยด ใบหน้าเชิงมุมภายใต้แสงมีตอซังสีฟ้าในชั่วข้ามคืน
จางหย่งเช็ดน้ำตา และเช็ดรอยเลือดบนใบหน้าของเขาเบาๆ และเช็ดริมฝีปากที่แห้งของเขาด้วยน้ำเกลือ
“บอส คุณตื่นมาสิ”
เมื่อเริ่มพูด จางหย่งก็ร้องไห้อีกครั้ง
จี้ตงหมิงก็กังวลอย่างที่เขาเป็นอยู่เช่นกัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเช็ดน้ำตา เขาต้องอยู่อย่างนิ่งๆ “ข่าวการบาดเจ็บของบอสไม่สามารถให้มีใครรู้ได้ ในปัจจุบันการพัฒนาของบริษัทฉู่ซื่อถูกจ้องมองจากผู้คนมากเกินไป เมื่อพวกเขารู้ว่า………..”
“ถูกปิดกั้นไปหมดแล้ว ในประเทศจีนยิ่งจะไม่มีการเปิดเผยแม้แต่น้อยแน่นอน” จางหย่งเช็ดทำความสะอาดใบหน้าของหลงเซียว และเช็ดร่างกายส่วนบนและแขนสองข้างของเขา
“ถ้าคุณหมอฉู่เห็นสภาพบอสที่เป็นแบบนี้ ผมไม่กล้าที่จะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” จางหย่งทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ จ้องมองหลงเซียวอย่างว่างเปล่า
จี้ตงหมิงยื่นมือไปจับกระเป๋าเสื้อ จากนั้นถึงรู้ว่าโทรศัพท์ไม่มีอะไรอยู่ในตัวเขา “แล้วของของเราล่ะ”
“อยู่ในมือพี่น้องของผม ผมจะให้พวกเขาส่งมาให้”
“เร็วเข้า ให้คนส่งมาทันที นอกจากนี้ ผมจะไปโทรศัพท์ คุณหมอฉู่ต้องกังวลแน่ๆถ้าติดต่อเจ้านายไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงท้อง และไม่สามารถตื่นเต้นได้ ผมจะให้ข้อมูลแก่เธอคร่าวๆไปก่อน
จางหย่งกล่าวว่า “ผมคิดว่า……..มันไม่จำเป็น เมื่อกี้นี้ไป๋เวยติดต่อผมมา เธอบอกว่าคุณหมอฉู่มีอารมณ์ไม่มั่นคง หลังจากดูข่าวแล้ว เธอก็ตัดสินใจว่าเจ้านายประสบอุบัติเหตุแล้ว และขับรถออกไปคนเดียว และยังไม่มีข่าวล่าสุดเลย”
“ไม่ได้ ผมจะต้องโทรหาคุณหมอฉู่” จี้ตงหมิงเดินกะเผลกไปหาโทรศัพท์
อย่างไรก็ตาม เขาโทรออกไปยังหมายเลขของลั่วหาน แต่ก็คอยเตือนว่าไม่มีใครรับสาย
ใต้เบาะของ Maybach โทรศัพท์มือถือของลั่วหานสั่นอย่างแรง และคำว่าผู้ช่วยจี้ก็สว่างขึ้นบนหน้าจอ
จี้ตงหมิงโทรไปหลายสาย แต่ก็ไม่มีใครรับสาย
เขากลับมา และบอกจางหย่ง คนหลังก็ยิ่งรู้สึกกลัวหนัก อย่าบอกว่ามีปฏิกิริยาลูกโซ่ที่น่ากลัวเกิดขึ้นนะ
ในเวลานี้ บอดี้การ์ดที่หลงเซียวจัดไว้ข้างลั่วหานได้โทรไปที่หมายเลขของจางหย่ง “ในที่สุดก็ติดต่อพวกคุณได้แล้ว! โทรศัพท์ของเจ้านายไม่สามารถติดต่อได้ และหมายเลขในประเทศของคุณก็ไม่สามารถติดต่อได้! เราตามคุณนายหญิงไปที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย โดยรถของคุณนายหญิงจอดอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล เราไม่กล้าเข้าไป ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้น……..คุณนายหญิงถูกหามขึ้นเปลหาม ผมไปสอบถามมาแล้ว คุณนายหญิงเข้าไปในห้องคลอด”
“ไอ้พวกโง่! ทำไมไม่ไปเปิดประตูรถเธอโดยตรง! ไอ้พวกขยะเอ้ย!”
“เราไม่กล้า…….เจ้านายเคยสั่งไว้ว่า อย่าไปรบกวนคุณนายหญิง ไม่ให้มีผลกับชีวิตประจำวันของเธอ ไม่มีการกระทำใดๆหากไม่มีอันตราย…….” บอดี้การ์ดอธิบายอย่างระมัดระวัง
“เอาล่ะ! ไอ้ขยะ! คอยจับตาอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไป ถ้าคุณนายหญิงประสบอุบัติเหตุ พวกคุณก็ไม่ต้องอยู่แล้ว!” จางหย่งวางสายหลังจากก่นด่า
เขาอ้าปากของเขา และจี้ตงหมิงกล่าวว่า “ผมได้ยินแล้ว และตอนนี้มันก็ซวยจริงๆหลังคาบ้านยิ่งรั่วก็ยิ่งเจอกับฝนที่ตกอย่างไม่สิ้นสุดทั้งคืน”
“คุณก็อย่าพูดเป็นบทกลอนแล้ว! จะทำยังไงดีตอนนี้? เจ้านายไม่ตื่นขึ้นมา แล้วคุณหมอฉู่ก็กำลังจะคลอด………” เรื่องที่จางหย่งเคยเจอมานั้นก็ไม่น้อยนัก แต่มันเป็นครั้งแรก ที่ยากมากขนาดนี้
จี้ตงหมิงกัดขมับที่เต้นอย่างรุนแรง “รอก่อน เรารออยู่ที่นี่ให้เจ้านายตื่นขึ้นมา ฝั่งของคุณหมอฉู่………เราช่วยอะไรไม่ได้ เราทำได้แค่รอ คุณได้ติดต่อคุณหมอส่วนตัวของเจ้านายไปหรือยัง?”
“ติดต่อไปแล้ว ทีมแพทย์กำลังรีบเดินทางไปที่ซิดนีย์” จางหย่งกล่าวอย่างหดหู่
——
“คุณหมอฉู่ ถ้าคุณอดทนไม่ไหวแล้ว ก็ร้องออกมาได้ อย่าอดกลั้นมันไว้” ผู้อำนวยการอยู่เป็นเพื่อนในห้องคลอด เห็นลั่วหานคว้าผ้านวมด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วกระโดดด้วยเท้าที่มีความทุกข์
ลั่วหานหายใจอย่างหนัก “เปิดไปเท่าไหร่แล้ว?”
“ยังไม่พอ คุณหมอฉู่ ผ่าคลอดเถอะ………..”
“ไม่………ได้!”
“คุณเป็นแบบนี้อาจเป็นลมไปก็ได้ ไม่สามารถใช้ยาชาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด คุณไม่สามารถทนไหว อย่ายืนกรานคุณหมอฉู่ ศาสตราจารย์ส้งเซ็นชื่อแล้ว เราก็สามารถผ่าตัดได้”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันทำได้……..ทนไหว” ลั่วหานหายใจเข้าและออก ความเจ็บปวดเป็นเหมือนเลื่อย
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป……….สองชั่วโมงผ่านไป…………
คืนที่มืดมิดค่อยๆสว่างไสวด้วยแสงยามเช้า และลั่วหานถูกทรมานเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมงจากความเจ็บปวดของคลื่นกระทบฝั่ง
ในช่วงเวลานี้ เพื่อรักษาความแข็งแรงของร่างกายเธอจึงบังคับตัวเองให้กินอาหารที่มีแคลอรีสูง แต่กำลังกายและพลังงานของเธอถูกใช้ไปมากเกินไป ในเวลานี้ร่างกายของเธออ่อนแอมากแล้ว
ลมหนาวในฤดูหนาวพัดเข้ามาทางหน้าต่าง และเมฆสีดำที่ขอบฟ้ากำลังลอยอยู่เป็นกลุ่มก้อนใหญ่
ลั่วหานคิดว่าตัวเองตายไปแล้วหลายครั้ง แต่ความเจ็บปวดรอบใหม่ดึงเธอกลับมาจากความตาย และเตือนเธออย่างชัดเจนว่าทุกอย่างมันยังไม่ได้ผ่านไป
เธอตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง พยายามเอื้อมมือไปคว้าบางสิ่ง แต่ก็คว้าอะไรไม่ได้ เขาไม่ได้กลับมา………
ไม่ได้กลับมาเลย……..
ลั่วหานไม่เคยอยากให้เขาอยู่เคียงข้างตัวเองมากเท่าในขณะนี้มาก่อน และเมื่อเขากระตือรือร้นที่จะยื่นมือออกไปเธอก็จะได้พบกับความอบอุ่นของเขา เธอสวดอ้อนวอนอย่างเส็งเคร็งด้วยความเจ็บปวด เธอรื้อฟื้นความทรงจำสิ่งที่เขาพูดในโบสถ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาบอกว่า เขาจะให้ความป้องกันเธอเป็นสองเท่า และให้เทพเจ้ามาแทนที่เขา เมื่อเขาไม่อยู่
อย่างไรก็ตาม ลั่วหานไม่ต้องการเทพเจ้าใดๆ เธอต้องการเพียงเขาเท่านั้น
ความเจ็บปวดไปจนถึงที่สุด จนแทบจะพังทลายลง ในที่สุดลั่วหานก็ตะโกนดังๆอยู่ในใจ
God, save me! พระเจ้า ช่วยฉันด้วย!
Save my baby, save my husband! ช่วยลูกของฉัน และช่วยสามีฉันด้วย!
ได้โปรดขอร้อง………
จับผ้านวมไว้ในมือ มันยังคงว่างเปล่าโดยไม่มีการตั้งหลัก น้ำตาของลั่วหานหยดลงบนหมอนตามมุมตาของเธอ
“หลงเซียว หลงเซียว………”
เธอกระซิบ และพูดชื่อของเขาออกมา
ข้างนอกประตู
มือหลงจื๋อกำหมัดแน่นทั้งคู่ “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพี่สะใภ้ของผมยังไม่ออกมา ประตูถัดไปออกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
หลินซีเหวินกลอกตาและจับจ้องเขา “ห้องถัดไปเขาผ่าคลอด พี่ลั่วจะคลอดเอง ยังไงคุณก็ไม่มีวันเข้าใจ ผู้หญิงหลายคนต้องรอทั้งวันทั้งคืนกว่าจะคลอดออกมาได้”
ดวงตาของหลงจื๋อเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้เหรอ?!”
ดวงตาของหลินซีเหวินเป็นสีแดงจากการร้องไห้ และบวมเป็นเหมือนหลอดไฟขนาดใหญ่สองดวง “อืม และพี่ลั่วต้อง…….เจ็บปวดมากแน่ๆตอนนี้ เจ็บปวดมากสุดๆ”
ลั่วหานหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง แสงยามเช้าที่จางๆทำให้คืนที่มืดมิด และสัมผัสตื้นๆของสีขาวเหมือนกล้วยไม้ขนาดเล็กในหุบเขาลึก ที่เติบโตอย่างดื้อรั้น
การรู้สึกเสียวซ่าไม่เคยเกิดขึ้นจริงขนาดนี้มาก่อน และความรู้สึกทั้งหมดถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ แต่เธอก็ยังคงบอกตัวเองว่า เธอไม่สามารถประนีประนอมได้
เพื่อนลูกที่รัก เธอไม่สามารถประนีประนอมได้
“คุณหมอฉู่ คุณได้ยินฉันพูดไหม? ฟังเสียงของฉัน ใช้กำลัง………” เสียงของผู้อำนวยการดังขึ้นอย่างชัดเจน แต่เธอรู้สึกว่าห่างไกลเหลือเกิน
“หัวของทารกออกมาไม่ได้ คุณหมอฉู่ ใช้แรง หายใจเข้าลึกๆ ใช้แรง……….”
ลั่วหานจับผ้านวมด้วยมือทั้งสองข้าง จับโครงเหล็กทั้งสองอีกครั้ง และใช้แรงทั้งหมดที่ยังคงเหลืออยู่ลงไป แต่มันเจ็บมาก………เหนื่อยมาก……..อยากจะหลับไปตลอดแบบนี้จริงๆ……….
“คุณหมอฉู่! คุณจะเป็นลมไม่ได้ ตื่นๆ! เร็วเข้า เรียกคนในครอบครัวของผู้ป่วย เรียกคนในครอบครัวของผู้ป่วย!”
