ตอนที่ 783 ลงโทษให้คุณคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน
คำบอกรักที่อ้อยอิ่งของเขาปลุกลั่วหานเหมือนยา เธอขมวดคิ้ว “หลงเซียว ฉันลืมไปเรื่องหนึ่ง ตอนนี้พวกเรายังหย่ากันอยู่ คุณพาฉันไป อันที่จริงไม่ต้องพาฉันกลับ”
แขนของหลงเซียวบีบอย่างแรงและจับเธอให้แน่นขึ้น เพียงแต่นั่นเป็นเพียงเอวบางดังต้นหลิว ทำให้หลงเซียวปวดใจ “อืม…ปัญหานี้ เหมือนจะเป็นเรื่องรุนแรงนะ”
ลั่วหานหยิบต่างหูขึ้นมาจากกล่องเครื่องประดับและเตรียมที่จะใส่มัน หลงเซียวยื่นมือออกไปและช่วยเธอใส่มันอย่างระมัดระวัง และชื่นชมภรรยาของเขาด้วยความพอใจ
“ยังจะมอง? ถ้ายังไม่ไปเปลี่ยนชุดจะสายเอานะ”
แค่ช่วยเธอเปลี่ยนชุดและใส่เครื่องประดับ เขายังใส่ชุดอยู่บ้านอยู่เลย!
หลงเซียวมองเวลา “จริงด้วย ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว เอางี้ ให้หยังเซินไปส่งคุณก่อน ผมจะตามไป ไม่นาน”
ลั่วหานรู้สึกว่าการปล่อยให้แขกรอนาน ๆ นั้นไม่ดี เธอจึงพยักหน้าตอบรับ “ฉันไปก่อนนะ”
หลงเซียวกำชับ “พ่อกับแม่คุณไปกับคุณด้วย ให้ป้าหลันอุ้ม Angel คุณแค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ มีอะไรบอกผมเป็นคนแรก จำไว้ อย่าอวดเก่ง”
ลั่วหานฟังแล้วขมวดคิ้ว “หลงเซียว ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบ รู้ว่าต้องทำยังไง โอเคไหม?”
หลงเซียวขมวดคิ้วแน่นกว่าเธอ “ผมกลับหวังว่าคุณจะเป็นเด็กสามขวบ เด็กจัดการง่ายกว่า คุณ…เกิดอุบัติเหตุง่ายเกินไป”
“ต้องด่าขนาดนี้ด้วยเหรอ?”
หลงเซียวถูใบหน้าของเธอที่ปราศจากแป้ง “ผมผิดไปแล้ว ต้องคุกเข่าสำนึกผิดยี่สิบนาทีไหม?”
ลั่วหานส่ายหน้า “คุกเข่าสำนึกผิดมันง่ายไปสำหรับคุณ คุกเข่าบนเปลือกทุเรียนดีกว่า!”
หลงเซียวปลดกระดุมชุดอยู่บ้านไปด้วยและพูดด้วยความเจ็บปวด “ทุเรียน? หนักไปรึเปล่า? ระดับนี้ถือเป็นความรุนแรงในครอบครัว”
“ก็ความรุนแรงในครอบครัวสิ คุณมีความเห็น?” ลั่วหานวางโทรศัพท์และลิปสติกลงในกระเป๋าถือของเธอและแป้งฝุ่นเผื่อในกรณีฉุกเฉิน
“ผมเป็นคนที่สถานะต่ำต้อยที่สุดในบ้าน ไม่กล้ามีความคิดเห็นหรอก”
ภรรยาใหญ่ที่สุด ลูกสาวรองลงมา ร่ำรวยก็สามารถเข้ารับการรักษาแบบวีไอพี ดูเหมือนหลงเซียวจะต่ำต้อยที่สุดจริง ๆ
หลงเซียวถอดชุดอยู่บ้านและเผยให้เห็นท่อนบนและแผลโดนยิงที่แผ่นหลังของเขา แผลเป็นยังคงเป็นสีน้ำตาลลึกดูแล้วน่าตกใจ
ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะลูบ “ยังเจ็บไหมคะ?”
“เจ็บ ดังนั้น คุณหมอฉู่ครับก่อนไปช่วยจ่ายยาแก้ปวดให้ด้วย”
เขาเปลือยเปล่ากอดเธอไว้ในอ้อมแขนโน้มตัวเข้ามาและจูบริมฝีปากแดงของเธอ
ลั่วหาน: “…” เถียงไม่ออก
จูบเสร็จ ลั่วหานหัวเราะร่วน “ฉันทาลิปสติก คุณรีบ…รีบไปเช็ดปากเลยค่ะ”
ลิปสติกของเธอเป็นสีส้มอมแดง เพื่อให้เข้ากับชุดเพิ่มสีสัน ดังนั้นจึงทาไปเยอะ สุดท้ายถูกเขากินไปกว่าครึ่ง
หลงเซียว: “…”
……
ในที่สุดรถแวนก็มาถึงเมืองสวรรค์(ลอสแองเจลิส) รถหยุดที่ประตูด้านข้างก่อน หยังเซินเปิดประตูรถป้าหลันอุ้มเด็กน้อยลงจากรถ ป้าหลันอุ้มทารกห่อด้วยเสื้อคลุมตัวน้อย บอดี้การ์ดชุดดำแปดคนพาไปที่ช่อง VIP และหลบกล้องของนักข่าวได้สำเร็จ
ทั้งป้าหลันและทารกมีระบบตรวจสอบความปลอดภัยซึ่งเชื่อมต่อกับระบบความปลอดภัยแบบครบวงจรที่ดำเนินการโดยจางหย่งและทุกการเคลื่อนไหวจะได้รับการตรวจสอบ
เมื่อรถมาถึงทางเข้าหลักประตูห้างสรรพสินค้าที่ได้รับการปรับปรุงใหม่นั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับครั้งล่าสุดที่ลั่วหานมาที่นี่ เวลาสั้น ๆ เพียงหนึ่งเดือน ผนังด้านนอกทาสีใหม่แล้ว และมันเป็นสีเดียวกับเสื้อผ้าของเธอ
ปรากฏว่าชุดที่เขาปรับแต่งให้เธอมีจุดประสงค์อยู่ที่นี่ มองขึ้นไปเหนือประตูทางเข้าหลักของห้างสรรพสินค้า โลโก้ขนาดใหญ่คือดอกไม้พร้อมภาษาอังกฤษคำว่า Angel โลโก้ขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยสีบรอนซ์และมีการตกแต่งภายในด้วยสีกุหลาบ รู้สึกอบอุ่นและเป็นกันเองซึ่งสอดคล้องกับความรู้สึกของผลิตภัณฑ์แม่และเด็ก
อย่างไรก็ตาม ตัวอักษรภาษาอังกฤษนี้จริง ๆ…
ลั่วหานกำลังคิด หยังเซินพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “คุณนายครับ สิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยเจ้านายตามชื่อที่คุณเขียนเหมือนต้นฉบับทุกขีดทุกเส้น คุณนายเขียนภาษาอังกฤษสวยมากเลยนะครับ!”
เธอรู้ ลู่ซวงซวงเคยถ่ายรูปให้เธอ แต่พอเห็นของจริง ก็ยังต้องตกตะลึง
ตอนนั้นเธอเพียงแค่เขียนตามสะดวกแค่นั้น ตามสะดวกน่ะ…
ไม่หยุดอยู่แค่ที่ด้านหน้าประตู ผู้สื่อข่าวและแขกหลั่งไหลเข้ามา ลั่วหานเข้าไปในห้องโถงและเห็นเหล่าคนดังในเมืองหลวงที่คุ้นเคยและเดินเข้าไปเพื่อทักทาย
เพียงแต่ ทันทีที่ลั่วหานเข้ามาแขกก็เริ่มพูดคุยกันมากมาย
“เกิดอะไรขึ้น? หย่ากันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอยังอยู่ตรงนี้?”
“เมื่อกี้ก็อยากจะพูดนะ เธอเอาเงินของท่านเซียวไป ไม่ได้ยกสิทธิ์ดูแลลูกสาวให้ท่านเซียวแล้วเหรอ? แล้วทำไมยังหน้าด้านมาร่วมงานครอบรอบหนึ่งเดือนล่ะ?”
“หึ ๆ เป็นคนที่ไม่รู้จักขีดจำกัดเลย! คิดไม่ถึงว่าจะยังยิ้มได้! ไม่รู้ว่าท่านเซียวคิดยังไง คิดไม่ถึงจะยอมให้ของแบบนี้อยู่ข้างกาย!”
“ฉันยังได้ยินมาอีกว่าท่านเซียวกับเธออยู่ด้วยกันด้วยนะ บ้านของท่านเซียวก็เป็นชื่อเธอ ตอนนี้ท่านเซียวอยู่กับเธอ คิดแล้วปวดใจ!”
“น่าสงสารจัง ท่านเซียวโดดเด่นมากในตอนนั้น ตอนนี้ถูกลดตำแหน่งให้ทำงานให้กับเธอ อีกทั้งยังไม่เป็นอิสระ แม้แต่สิทธิ์เลี้ยงดูลูกสาวฉันว่าก็คงไม่ได้มา”
“ดังนั้น ผู้ชายไม่ควรแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉลาดเกินไป ไม่แน่เธออาจจะขายคุณก็ได้!”
ความคิดเห็นของแขกเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นว่าท่านเซียวยังไม่ปรากฏตัว การเยาะเย้ยถากถางลั่วหานก็ยิ่งแย่ลงไปอีกและเนื้อหาของสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่สามารถยอมรับได้
ลู่ซวงซวงวิ่งมาพร้อมกับกล่องของขวัญขนาดใหญ่และยังไม่เห็นลั่วหานแม้เงา ก็พลันได้ยินเสียงนกเสียงกาพวกนี้ก่อนแล้ว เธอกัดฟัน “นี่! พูดอะไรน่ะ!”
หญิงสวยคนหนึ่งถือแก้วไวน์หัวเราะเยาะ “คุณลู่ คุณมาแล้ว!”
“ฉันถามว่าเมื่อกี้เธอพูดจาพล่อย ๆ อะไรออกมา ท่านเซียวกับคุณหมอฉู่ใช่คนที่พวกเธอจะพูดจาสกปรก ๆ ใส่ได้เหรอ! ?” แม่ง โกรธจริง ๆ !เข้ามาปุ๊ปก็โมโหแล้ว!
หญิงคนนั้นมุ่ยปาก “ฉันรู้ว่าเธอกับหล่อนสนิทกัน แต่พวกร้ายลึกยังไงก็ร้ายลึก เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเปลี่ยนได้ ทำร้ายท่านเซียวเสียจนไม่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนของลูกสาวได้ หึ ๆ ไม่ให้สิทธิ์เลี้ยงดูก็ยังพอว่า แต่นี่ไม่ให้แม้แต่เจอหน้าลูกสาว?”
“พ่อมึงสิ! เธอจะรู้อะไร!”
อีกนิดลู่ซวงซวงจะได้ลงมือแล้ว ดีที่หวาเทียนห้ามไว้ทัน “ใจเย็นหน่อยสิ อย่าเพิ่มปัญหาให้คุณหมอฉู่ ผมว่าคืนนี้บรรยากาศแปลก ๆ”
ลู่ซวงซวงส่งของขวัญให้พนักงานต้อนรับและจ้องดู “พวกเธอด่าลั่วลั่วของฉัน ฉันได้ยินอีกคำจะตบให้ตายเลย!”
หวาเทียนใช้มือปิดปากเธอไว้ “เอาล่ะ ๆ คุณหมอฉู่จัดการได้ คุณทานอะไร? ขนมไหม? ผลไม้? หรือดื่มเหล้าดี?”
รีบหาอะไรยัดปากเธอเถอะ
ลู่ซวงซวงหัวเราะเบา ๆ “ คุณกลัวฉันมีปัญหาเหรอ? ก็มีคุณไม่ใช่เหรอ? คุณช่วยฉันได้นี่?”
หวาเทียนจิ้มมะม่วงชิ้นหนึ่งแล้วยัดใส่ปากเธอ “ช่วยคุณ…ตักกับข้าว เทเหล้า”
สายตาของผู้สื่อข่าวยิ่งคมชัดเมื่อชายเจ้าของงานไม่ได้ปรากฏตัวเป็นเวลานานและหัวข้อและจุดสนใจก็มุ่งเป้าไปที่ลั่วหาน
ผู้สื่อข่าวหลายคนกระซิบ “โคลสอัพเธอ มันเกิดอะไรกันแน่? งานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนของเจ้าหญิงน้อยแต่กลับไม่เห็นพ่อของลูก เกิดอะไรขึ้น?”
ผู้สื่อข่าวจากสถานีโทรทัศน์พูดขึ้น “ไม่รู้ จากที่ฉันรู้ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของหลงเซียวกับคุณหมอฉู่ไม่เลวเลย หลังจากการหย่าร้างไม่ใช่แค่ผู้บังคับบัญชาเท่านั้น ยังร่วมกันเลี้ยงดูลูกด้วย”
นักข่าวอีกคนหัวเราะเยาะ “จำเป็นหรอก! ตอนเธอคลอดลูก หลงเซียวไม่โผล่หน้ามาด้วยซ้ำ”
“ตายแล้ว! จริงเหรอ? ! พูดแบบนี้ พวกเขาก็แยกทางกันตั้งนานแล้วสิ? !”
“ใช่แน่นอน! เหตุผลที่หลงเซียวไม่ตัดความสัมพันธ์กับเธอเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉู่ซื่อ เธอเอาเงินเขาไป ปล่อยให้เขาออกไปจากบ้าน หลงเซียวจะเอาเงินที่ไหนไปปักหลัก? หลงเซียวในตอนนี้กำลังรอโอกาสที่จะฟื้นอำนาจ!”
ลั่วหานถือแก้วแชมเปญ ได้ยินเรื่องนี้แล้วอดหัวเราะไม่ได้ นับถือในจินตนาการของเพื่อนนักข่าวพวกนี้จริง ๆ เขียนนิยายรักน้ำเน่าได้เลย!
หลังจากนั้น เกาจิ่งอาน หลงจื๋อก็มา หลงจื๋อนำของขวัญมาด้วยหลายชิ้น ทั้งสี่คนถือกล่องของขวัญขนาดใหญ่นั้นยอดเยี่ยมมากน่าประทับใจมาก!
“พี่สะใภ้! ยินดีด้วย ๆ! ชูชู ครบเดือนแล้วในที่สุด! คุณก็ได้ปลดปล่อยแล้ว!”
ลั่วหานยื่นซองจดหมายสีแดงให้เขา “ของขวัญตอบแทน แทนคำขอบคุณของชูชู”
“ว๊าว เป็นลุงรองได้อั่งเปาด้วย ขอบคุณครับคุณหลายสาว! หลานผมล่ะ? ขอเธอหน่อยได้รึเปล่า?” หลงจื๋อสอดส่องไปทั่วแต่ก็ไม่เจอเด็กน้อยและพี่ชายของเขา
แปลกจัง
“ตอนนี้ยังไม่ได้จ้ะ รอก่อนนะ”
เกาจิ่งอานส่งของขวัญให้พนักงานต้อนรับ “พี่สะใภ้ พี่ใหญ่ล่ะครับ? เมื่อครู่กลุ่มคนปากเสียกำลังพูดกัน มันอะไรกัน!”
ลั่วหานสงบนิ่ง “ปากมันอยู่บนตัวพวกเขา เธอจะไปยุ่งได้เหรอ?”
หลงจื๋ออุทนถุย “แม่ง ไม่รู้แล้วพูดจามั่ว ๆ เดี๋ยวผมไปจัดการพวกเธอเอง!”
หลินซีเหวินและโจวโร่หลินดึงชายหนุ่มของตนเองไว้ “วันนี้วันดี อย่าบ้าเลือด รองานเลิก พวกเราไปจัดการพวกคนเลวกัน!”
เกาจิ่งอานกับหลงจื๋อเป็นผู้ชายยี่สิบสี่ยอดกตัญญูรีบพยักหน้า “ดี ๆ เชื่อภรรยา”
ลั่วหาน: “…” จำเป็นต้องโชว์หวาน?
เกาจิ่งอานกางมือ “พี่สะใภ้ ซองอั่งเปาผมล่ะ?”
หลงจื๋อ: “นายเรียกสะใภ้เสียคล่องเลยนะ!”
ลั่วหานหยิบซองแดงเหมือนกันให้กับเขา “แน่ะ ฉันก็เป็นคุณอานะ”
หลงจื๋อมองตัวเองแล้วหันไปมองเกาจิ่งอานแล้วอิจฉาเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นาน ทันใดนั้นลั่วหานก็เห็นลินคอล์นคันยาวสีดำหมายเลขทะเบียนเฉพาะของตระกูลหลงซึ่งเป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นและมันก็คือหลงถิง
คิดถึงตรงนี้ ลินคอล์นก็หยุดช้า ๆ คนขับเปิดประตูและเป็นหลงถิงที่ออกมา เขาสวมสูทสีดำสีหน้านิ่งสงบ
นักข่าวที่ประสาทสัมผัสดีเยี่ยมรับรู้ได้ว่าหลงถิงมาถึงแล้ว แหวกว่ายเข้ามาและทำการรุมล้อมเพื่อขอสัมภาษณ์ หลงถิงพูดเพียงไม่กี่คำในที่สาธารณะและไปรับหยวนชูเฟินที่รถด้วยตัวเอง ทั้งสองคนจับมือกันอย่างรักใคร่และในแวบแรกพวกเขาก็สนิทกันมาก
กลุ่มผู้สื่อข่าวตาบอดไปเลย!
พ่อลูกร้าวฉาน แม่ของหลงเซียวยังคงมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาที่ใกล้ชิดกับศัตรู? ทั้งสามมุมมองนี้คืออะไร?
หลงถิงปกป้องหยวนชูเฟินด้วยความระวัง และกระซิบถามเธอเป็นระยะว่าเธอเหนื่อยหรือไม่ กลุ่มนักข่าวตกใจมากยิ่งขึ้น
ลั่วหานยืนอยู่ที่ห้องโถงยืนอยู่ในห้องโถงและเฝ้าดูหลงถิงเดินเข้ามาด้วยตัวเอง เธอไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าสักครึ่งก้าวในสายตาของคนอื่นจระเข้นักล่าผู้สูงศักดิ์ดูเหมือนจะไม่มีอะไรนอกจากทั่วไป
ไม่มีค่าพอให้เธอไปต้อนรับด้วยตัวเอง!
กลุ่มนักข่าวทำงานอย่างหนักเพื่อเขียนรายละเอียดนี้
นักธุรกิจหลายคนพยุงหลงถิงเข้าประตูและมีรถ Maybach สีดำขับตามหลังทุกคนไม่ได้สนใจเพราะวันนั้นมีรถหรูมากมายเหลือเกิน
แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ครั้งนี้คนที่มาคือตู้หลิงเซวียน!
“ตู้หลิงเซวียน ประธานบริษัทหลันเทียนมาด้วยเหรอเนี่ย!”
“เร็ว ไปเร็ว!”
