ตอนที่ 780 ชื่อของเจ้าตัวเล็ก
ตายแล้ว! พับแขนเสื้อเสียแล้ว คงไม่ต่อยกันหรอกนะ?
ลั่วหานใช้ตัวเองกำบังหลงเซียวไว้ด้านหน้าและพูด “พ่อคะ ๆ อย่าเพิ่งโกรธ ๆ อย่าโมโห มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกัน พวกเราอย่าลงไม้ลงมือ”
เฉียวหย่วนฟานดูการกระทำของตนเอง เขาเพียงแต่ต้องการจะไปล้างมือและมาอุ้มหลานสาว จะไปต่อยคนที่ไหน? แต่ว่าเข้าใจผิดแล้วก็ดี จึงรีบทำหน้านิ่งและพูดอย่างเคร่งขรึม “หลงเซียว นายมานี่”
ลั่วหานกุมขมับพร้อมกับเห็นใจ “หลงเซียว คุณคุยกับเขาดี ๆ ปกติพ่อฉันไม่ต่อยใครหรอก”
ก็แค่ปกตินะ
หลงเซียวยิ้มและลูบผมให้เรียบอย่างสบาย ๆ “ไม่เป็นไร ถ้าเขาอยากต่อยก็ให้เขาต่อย”
หลงเซียวเดินเข้าไปและก้มศีรษะอย่างนอบน้อม “พ่อครับ ขอโทษครับ”
เฉียวหย่วนฟานหัวเราะหึ ๆ “ขอโทษเรื่องอะไร? พูดสิ”
เมื่อพับแขนเสื้อเสร็จข้างหนึ่ง ก็พับอีกข้างหนึ่ง ท่าทางแบบนั้นเหมือนจะต่อยคนจริง ๆ
ทัศนคติของหลงเซียวอ่อนน้อมและจริงใจ “ตอนลั่วลั่วคลอด Angel ผมไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอ เป็นความผิดผม ลั่วลั่วอยู่เดือนเธอต้องทำงานหนักเพื่อผม เป็นความผิดผมเอง ในช่วงเวลาที่ลั่วลั่วต้องการผมมากที่สุด ผมไม่ได้ออกมาช่วยเธอ เป็นความผิดของผม”
เขาขอโทษเช่นนี้เป็นการแสดงออกของลูกเขยตระกูลเฉียว ความจริงแล้วเพื่อเป็นการบอกลั่วหานว่าเขาขอโทษคนรักของเขา ที่ทำให้เธอต้องลำบาก
เฉียวหย่วนฟานไม่สามารถเล่นละครต่อไปได้อีก ลูกเขยดีขนาดนี้จะไปหาจากไหนได้อีก?
“เอาล่ะ ๆ ฉันรู้แล้ว แอนน่าไม่ใช่เด็ก ๆ เธอเข้มแข็งกว่าที่คุณคิด คุณน่ะไม่ต้องโทษตัวเองหรอก” เฉียวหย่วนฟานหันกลับมาและกลายเป็นพันธมิตรของหลงเซียวอีกครั้ง เป็นการเปลี่ยนตำแหน่งที่รวดเร็วมาก
หลงเซียวยังคงพูดอย่างอ่อนน้อม “เธอเข้มแข็งแค่ไหนก็ยังเป็นผู้หญิง เธออยู่คนเดียวได้เพราะมีความเป็นผู้นำ แต่การปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองต้องอยู่คนเดียวนั้นถือเป็นความละเลยในหน้าที่ของผม ดังนั้นจึงเป็นความผิดของผม”
เขาพูดออกมาแบบนี้ ได้มิ้นที่ยังคงโกรธมากไม่สามารถพูดคำตำหนิได้แม้แต่คำเดียว “เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ฉันกับพ่อของเธอไม่ได้มาเพื่อคิดบัญชีกับเธอ”
ดวงตาของลั่วหานรื่น เธอเช็ดน้ำตาที่ตรงหางตา ยิ้มและเข้ามากอดแขนของเฉียวหย่วนฟานและพูดขึ้นอย่างรักใคร่ “พ่อคะ หายโกรธแล้วใช่ไหม? ไม่อยากต่อยใครแล้วใช่ไหมคะ? ช่วยคืนสามีให้หนูได้รึเปล่าคะ?”
เฉียวหย่วนฟานทำอะไรไม่ถูกกับลูกสาวที่ออกเรือน “เด็กคนนี้ ก่อนหลงเซียวกลับมาลูกว่ายังไง? ขอเพียงให้พ่อบรรเทาความโกรธได้ จะให้พ่อด่ายังไงก็ได้”
ลั่วหานตามน้ำ “ก็พ่อหายโกรธแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
ได้มิ้นหัวเราะและพูดอย่างอ่อนโยน “หายแล้ว เห็นหลงเซียวกลับมาก็หายแล้ว”
เป็นลูกเขยที่หล่อเหลาและมีความสามารถ เพียงแค่ยืนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความปีติ ยังจะบอกว่าโมโหอะไรได้อีก
ท่าทางของหลงเซียวนอบน้อม “ขอบคุณครับแม่”
“อย่าเพิ่งรีบขอบคุณ แต่งงานกันอีกรอบเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเรียกแม่” เพื่อเห็นแก่หน้าตา ได้มิ้นได้สร้างด่านให้กับตัวเอง
ลั่วหานที่อยู่ข้าง ๆ แอบหัวเราะ สุดท้ายแล้ว…ลูกเขยกับพ่อตาแม่ยาย มันเป็นความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนจริง ๆ
หลงเซียวพูดอย่างเชื่อฟัง “ครับ ผมจะรีบครับ”
พวกเขานั่งจิบชาและพูดคุยกันที่ห้องรับแขก หลงเซียวจึงไม่สามารถปลีกตัวไปเปลี่ยนยาได้ ลั่วหานวางหมอนอิงสองใบบนหลังของเขาและพูดเบา ๆ “ไหวรึเปล่า? ไม่ให้ฉันให้คุณหมอซุนมาดูให้ไหมคะ?”
หลงเซียวจูงมือเธอและส่ายหน้า “ไม่ต้อง พ่อตาแม่ยายเป็นหลัก ลูกเขยจะต้องระวังทุกเวลา”
“ชิส์! ยังจะพูดอีก”
ในระหว่างที่คุยกันนั้น หยวนชูเฟินและป้าหลันก็พาหลานออกมา เด็กน้อยเพิ่งจะกินนมเสร็จจึงอารมณ์ดี เธอสวมชุดสีชมพูน่ารักเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้
หลงเซียวเพียงมองดูเธอก็แทบจะใจละลายแล้ว หากไม่ใช่เพราะหลังและแขนไม่พร้อมที่จะอุ้มลูกสาวด้วยความระมัดระวัง เด็กนั้นโตไว วันนี้เป็นอย่างหนึ่ง ตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อหลายวันก่อนอุ้มได้สบาย
ได้มิ้นก็รักหลายสาวคนนี้ดั่งแก้วตาดวงใจ “ตั้งชื่อให้ลูกรึยัง?”
ลั่วหานและหลงเซียวก้มหน้าเล่นกับลูกสาว เด็กน้อยดูน่ารักน่าชัง นัยน์ตากลมใสกะพริบมองไปที่แด๊ดดี้และหม่ามี้ที่รักของด้วยขนตายาวใส
ลั่วหานพูด “ยังเลยค่ะ หลงเซียวตั้งชื่อภาษาอังกฤษ ส่วนชื่อภาษาจีนให้พวกเราตั้ง”
เฉียวหย่วนฟานพยักหน้า “แบบนี้ก็ดี งั้นก็ให้แม่สามีเลือก แม่สามีเป็นสาวเก่งในเคมบริดจ์ เราเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานแล้ว ดังนั้นลำบากคุณแม่สามีเพื่อคิดชื่อแล้ว”
หยวนชูเฟินไม่อิดออดและอธิบายรายละเอียด “Angel เกิดตอนเช้า ได้ยินว่าออกจากห้องคลอดตอนพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ดังนั้นฉันคิดว่า ชื่อของเธอควรจะมีคำว่า เฉิง”
ได้มิ้นพยักหน้า “ใช่ เป็นเวลาที่ดี อย่างนั้น คำว่าเฉิง … ก็คือคำที่หมายถึงเฉิน（ที่จีนหมายความว่าเวลาที่สวยงาม） ช่วงเวลาที่สวยงามใช่ไหม? หรือเฉิง（ที่จีนหมายความว่าเช้า） ที่แปลว่าเวลาเช้า?”
หยวนชูเฟินและพูด “พ่อตาบอกว่าฉันเป็นหญิงฉลาด แต่ฉันกลับรู้สึกว่าคุณนั่นแหละที่ฉลาด ฉันคิดไม่ถึงช่วงเวลาที่สวยงาม งั้นเอาคำว่า เฉิน ก็แล้วกัน”
เฉียวหย่วนฟานพูด “หลงเฉิน ? มันฟังดูแข็งไปรึเปล่า? พวกเรามีเจ้าหญิงตัวน้อยนะ”
หยวนชูเฟินยิ้มและส่ายหน้า “ไม่ใชแน่ ฉันตั้งชื่อให้เธอว่าชูเฉิน”
ได้มิ้นฟังแล้วรู้สึกพอใจมาก “ชูเฉิน คำพ้องเสียงก็ดีมาก ตายแล้ว เจ้าเด็กน้อย มีชื่อที่มีความหมายและสไตล์ตั้งแต่เด็ก!”
ลั่วหานกับหลงเซียวยิ้มให้กัน ชูเฉิน…เป็นชื่อที่ชอบมากเลย
เฉียวหย่วนฟานพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “ชูเฉิน ชื่อดี ๆ งั้น…ถ้าผมจะถามตรง ๆ แซ่ของเด็กคนนี้?”
ลั่วหานพูด: “แซ่มู่ มู่ชูเฉิน”
ดวงตาของหลงเซียวเป็นประกาย “มู่ชูเฉิน…ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณนะที่รัก”
หยวนชูเฟินมองไปที่หลานสาวของเธอด้วยความรักและพูดเบา ๆ “ชูชู เธอเป็นเด็กของตระกูลมู่ ถ้าเส้าเอินรู้เขาจะโล่งใจแน่นอน”
ลั่วหานกอดไหล่ของเธอ “แม่คะ ไม่นานความเศร้าโศกของตระกูลมู่จะต้องได้รับการแก้ไข ฆาตกรได้รับโทษ ชูชูของพวกเราต่อไปจะได้เรียกคุณปู่!”
คำพูดปลอบทำให้หยวนชูเฟินยิ้ม “อืม ใช่! ใช่จ้ะ!”
ทันใดนั้นหลงเซียวก็รู้สึกว่าเขายังจะต้องการอะไรอีกเมื่อมีภรรยาเช่นนี้ เขามีลั่วหานเป็นภรรยาและดูแลทุกอย่าง เธอเป็นผู้นำเมื่ออยู่นอกบ้าน และดูแลอุปถัมภ์ครอบครัวเมื่ออยู่ในบ้าน ดูแลใส่ใจคนแก่และเลี้ยงเด็ก โชคดีไปทั้งชีวิต
มือใหญ่ของหลงเซียวโอบเอวของลั่วหาน และเด็กน้อยอยู่ระหว่างกลางพวกเขา ดวงตาใสสะอาดมองนั่น มองนี่ เหมือนติดเชื้อจากชั้นบรรยากาศและยิ้มตาหยี
“ตายแล้ว ยิ้มอีกแล้ว ชอบยิ้มขนาดนี้” หยวนชูเฟินมองดูเธอยิ้มและยิ้มราวกับว่ามีดวงอาทิตย์ดวงเล็กขึ้นในหัวใจของเธอ
ได้มิ้นรีบพูดขึ้น “หย่วนฟาน รีบเข็นฉันไปดูที ชูชู ยิ้มอีกแล้ว ตายแล้ว ฉันชอบดูเธอยิ้ม”
“ดี ไปดู ๆ”
ได้มิ้นอุ้มเด็กน้อยจนไม่ยอมวางมือด้วยใบหน้าแสนหวาน “ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่ารักจริง ๆ น่ารักกว่าตุ๊กตาต่างประเทศอีกนะ! ดูขนตายาว ๆปากเล็ก ๆ ของเธอสิ น่ารักจริง ๆ เลย!”
เฉียวหย่วนฟานมองดูเธอที่ชอบถึงเพียงนี้จึงแหย่ “สู้พวกเราอุ้มไป และให้เสี่ยวเฉินเอ๋อ อยู่กับพวกเราเลยเป็นไง?”
หยวนชูเฟินรีบพูดขึ้น “แบบนั้นไม่ได้ เฉินเฉิน ต้องอยู่ที่จีน ไปอเมริกาอะไร ไม่ไป ๆ”
ได้มิ้นเองก็รู้สึกว่าข้อเสนอของสามีเธอนั้นไม่เลว “ฉันชอบเลี้ยงเด็กที่สุด คนรับใช้ในบ้านเป็นผู้เชี่ยวชาญ พากลับไปด้วยต้องเลี้ยงได้ดีแน่ ๆ”
คนแก่สามคนกำลังโต้เถียงกันว่าหลานของพวกเขาอาศัยอยู่ที่ไหน ลั่วหานกับหลงเซียวนั่งว่างอยู่บนโซฟา ลั่วหานกลัวว่าหลงเซียวจะเหนื่อยเกินไปจึงใช้มือช่วยดันหลังเขาไว้ “ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ?”
หลงเซียวจับมือของเธอและจูบที่ริมฝีปากของเธอ “ไม่เป็นไร แค่เห็นพวกคุณโรคภัยก็หายหมด ผมพอใจมาก”
ลั่วหานเลิกคิ้ว “วันนี้อยู่ข้างนอกทานอะไรมาคะ? ปากหวานจัง”
หลงเซียวเขยิบเข้าไปใกล้ “ดมดูสิ”
ลั่วหานเหลือบมองคนแก่สามคนที่อยู่ใกล้ ๆ และผลักชายหนุ่มที่เขยิบเข้ามาให้ออกไป “อย่างี่เง่า พ่อกับแม่ก็อยู่”
หลงเซียวจับนิ้วของลั่วหาน มองไปที่ฉากตรงหน้าและรู้สึกถอนหายใจด้วยความรู้สึกในใจว่าเขาควรดูแลพายุนองเลือดข้างนอกนั่นและครอบครัวของเขาควรจะได้มีที่พักพิงสงบอย่างความสุขและไร้กังวล
เพื่อภาพแบบนี้ให้อยู่นานแสนนาน เขายอมแหวกโค่นดงหนาม เขายอมลำบาก
ครอบครัวร่วมกันตั้งชื่อให้เด็กน้อยอย่างมีความสุขและร่วมรับประทานอาหารพร้อมหน้า หยวนชูเฟินต้องการจะกลับคฤหาสน์ตระกูลหลง หลงเซียวจึงให้หยังเซินไปส่งเธอ
ได้มิ้นกับเฉียวหย่วนฟานก็ไปพักผ่อนอย่างสงบ
ลั่วหานและหลงเซียวที่เหนื่อยล้ากลับไปที่ห้องนอน ในที่สุดก็ได้อยู่ในโลกส่วนตัวที่หาได้ยากยิ่ง ลั่วหานเปิดกล่องใส่ยา ถอดรองเท้าเหยียบพรมแล้วเดินไปที่เตียง “คุณนอนลง ฉันจะเปลี่ยนยาให้”
หลงเซียวได้ยินแล้วนอนลงบนหมอนสองใบ ในระหว่างที่ลั่วหานถอดเสื้อเขา “ลั่วลั่ว จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าบาดเจ็บก็ดีเหมือนกัน”
ลั่วหานถอดเสื้อเชิ้ตของเขาเผยให้เห็นแผ่นหลังที่แน่นและได้สัดส่วน เพียงแต่…ผ้าพันแผลสีขาวด้านหลังเต็มไปด้วยเลือด
ลั่วหานถอนหายใจอย่างเจ็บปวด “พูดจามั่วซั่ว! เจ็บแล้วดีกับผีสิ!”
เธอปวดใจจะตาย!
หลงเซียววิเคราะห์ “ถ้าหากผมไม่บาดเจ็บ คาดว่าวันนี้พ่อคุณคงต่อยผมแน่”
ลั่วหานใช้กรรไกรตัดผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง แต่ผ้าพันแผลได้ติดอยู่กับเนื้อและเลือดแล้ว และมันจะถูกดึงไปที่ผิวหนังด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อยซึ่งจะทำให้แสบได้
ทำยังไงดี?
“พ่อฉันไม่ทำหรอก ต่อให้คุณไม่เจ็บเขาก็ไม่ทำ” ลั่วหานมองไปที่บาดแผลที่เปื้อนเลือดบนหลังของเขาอย่างลำบากใจ จะเอาผ้าพันแผลออกได้ยังไง? เธอไม่อยากให้เขาเป็นแผลอีก
“ทำไมถึงไม่ขยับ?” หลงเซียวรู้สึกได้ว่าเธอหยุดนิ่งไปจึงหันไปถามเธอ
นิ้วของลั่วหานเกร็ง “หลงเซียว คุณหันหน้ามา ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ”
เขาหันหน้ามาเมื่อได้ยิน “อะไร…อืม…”
เขาที่หัวศีรษะมาเล็กน้อย ลั่วหานก็ครอบครองและจูบริมฝีปากของเขา
หลงเซียวตกใจอยู่พักหนึ่งและตอบสนองทันที
ลั่วหานอาศัยช่วงที่เขากำลังเคลิ้ม ใช้มือของเธอดึงผ้าก๊อซ
หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็แยกจากกันและหลงเซียวก็ขบกรามของเธอ “คุณหมอฉู่ อุบายล้ำลึกมาก”
ลั่วหานโยนผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดลงถังขยะ “ไม่ใช่ว่าคนไข้ทุกคนจะได้รับการดูแลแบบนี้นะคะ”
หลงเซียวมองเธออย่างสงบนิ่ง “แต่ดูเหมือนว่ายาแก้ปวดจะยังไม่ได้ผลดีเท่าไหร่ ต้องการในปริมาณมาก”
ลั่วหาน: “…”
ไม่รอให้เธอเข้าใจ หลงเซียวประกบริมฝีปากของเธออีกครั้ง
