ตอนที่ 804 ชมฉัน รีบชมฉัน
ลั่วหานสร้างเกาะป้องกันจิตวิทยาหลายทางให้ตัวเอง ค่อยๆ เปิดปาก “เจมส์ เหมือนนายจะมีเงินมาก?”
“อืม?” เจมส์จับคางตัวเองเหมือนว่าตัวเองหล่อ “ไม่ใช่เหมือน แต่มีเงินจริงๆ”
ลั่วหาน “……”
ทำไมคนสมัยนี้ถึงหลงตัวเองขนาดนี้
“ดีมาก ช่วงนี้ฉันมีงานอดิเรกใหม่ ไม่มีอะไรทำก็ชอบนับเงิน เอามาให้ฉันนับหน่อย” ลั่วหานไม่กล้าพูด “ให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ” ออกมาตรงๆ
แต่ว่าสมองของเจมส์ก็ไม่ได้มีปัญหา ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของแอนน่าอย่างรวดเร็ว “เท่าไร?”
ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นแบบนี้ พูดต่อไป “ตัวเลขเล็กน้อยนับแล้วไม่สะใจ ให้ฉันหนึ่งหมื่น……ล้าน”
เจมส์เลิกคิ้วเล็กน้อย หนึ่งหมื่นล้าน เป็นเจ้าชายเจมส์ไม่ใช่ว่าให้ก็ให้เลย เงินไม่ใช่แค่ตัวเลข
“ฉันรู้ได้ไหมว่าเธอเจอปัญหาอะไร?” เจมส์คิดว่าเขาสละสลวยมากและถามด้วยวิธีคิดแบบชาวต่างชาติ
“ไม่ได้” ลั่วหานพูดแบบอเมริกา no
เจมส์หายใจไม่ออก “ได้ แต่ว่าฉันมีข้อแม้”
ว่าแล้วเขาไม่ให้ยืมเงินทันที
โชคดีที่ลั่วหานคิดเกี่ยวกับการรับมือล่วงหน้า ห้ามขาดพื้นฐาน อย่างอื่นพูดคุยได้ นี่คือมาตรการ
เจมส์คิด หยีตา ดวงตาสีฟ้าเข้มลึกล้ำและสวยงามราวกับท้องทะเลสีครามและท้องฟ้าสีคราม “ฉันจะไปตรวจสอบที่ประเทศจีน เธอต้องต้อนรับฉัน”
“ได้” ไม่ได้คิด ลั่วหานตกลงทันที
เจมส์ใช้มือลูบผมอย่างได้ใจ “อย่าเพิ่งรีบตอบตกลง ฉันยังพูดไม่จบเลย”
ลั่วหานทน “ได้สิ นายพูด”
เจมส์มองท้องฟ้าเหมือนโลกในเทพนิยาย ราวกับว่ามีใบหน้าบนท้องฟ้าที่เขากำลังคิดถึง ห่างไกล นิ่งๆ ชัดเจน ห่างออกไปหลายพันไมล์ ใบหน้าของแอนน่า
“ฉันไม่ชอบอยู่โรงแรม” เจมส์เน้นย้ำอย่างจริงจัง
“ได้สิ พวกเรามีวิลล่าอยู่ชานเมือง นายเข้าไปอยู่ ฉันจัดการสาวใช้ดูแลนาย มีความเชี่ยวชาญในภาษาจีนและภาษาอังกฤษ ไม่มีแรงกดดันในการสื่อสาร อาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยและการขนส่งครบทุกอย่าง”
เจมส์กลับฮึมฮัม แสดงความไม่พอใจ “วิลล่าที่ชานเมืองของพวกเธอฉันรู้ ฉันไม่ชอบสไตล์การตกแต่งแบบเมดิเตอร์เรเนียน และฉันก็ไม่ชอบอยู่คนเดียว”
ลั่วหานจับหัวด้วยมือข้างเดียว “so?”
“ดังนั้น ฉันอยากอยู่รีสอร์ทหยีจิ่ง ก็คือที่ที่พวกเธออยู่ตอนนี้ คนเยอะคึกคัก ยังได้เล่นกับAngelที่น่ารัก ทรัพย์สมบัติของพวกเราก็อยู่ที่นั่น”
อะไรนะ?!
เจมส์จะอยู่ที่รีสอร์ทหยีจิ่ง?
บ้าไปแล้วเหรอ?
หลงเซียวไม่ใช่สายตาฆ่าเขาก็แปลกแล้ว!
ลั่วหานกำหมัดแน่น และปล่อยออก “ไม่ได้ ฉันกับสามีอยู่ที่นี่ นายอยู่แล้วไม่สะดวก”
“วู้……” เจมส์เงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่สะดวก” ไม่สะดวกที่จะให้เธอยืมเงิน
แม่เอ๊ย!
ลั่วหานอยากถีบเขาให้กระเด็น!
เจมส์เป็นเจ้าชาย รัชทายาทของประเทศ ถ้าเขาไปต่างประเทศเขาจะต้องได้รับการตอบรับจากผู้นำของประเทศ อาศัยอยู่ในพื้นที่สีแดงคลาสสิก
และไม่พูดหลงเซียวอยากบีบคอเขาให้ตายไหม แต่ตัวตนของเขาทำให้ลั่วหานกลัวเล็กน้อย
“เจ้าชายเจมส์ ตัวตนของนาย กลัวว่าจะไม่เหมาะ”
เจมส์ไม่พูด ซึ่งหมายความว่าบึ้งตึง อารมณ์ไม่ดีแล้ว ไม่อยากเล่นกับพวกเธอแล้ว
แม่แกสิ กี่ปีแล้ว โกรธก็ทำเป็นนิ่ง ไม่พัฒนาหน่อยเหรอ?
ได้ ทน!
“เข้ามาอยู่ก็ได้ แต่ว่า นายต้องถ่อมตัว ห้ามโวยวาย อยู่สี่ห้าวันก็กลับไป ฉันจะช่วยนายตรวจสอบทั้งหมด มั่นใจว่าไม่มีเรื่องนายก็กลับประเทศบ้านเกิด ได้ไหม?”
ได้ไหม ลั่วหานกัดฟันพูด
“ได้! พูดตามนี้แล้ว เงินฉันจะโอนให้เธอในเวลาสิบเอ็ดโมงของเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้” เจมส์เหมือนเด็ก เดี๋ยวก็ดีใจขึ้นมา
ลั่วหาน “……”
นี่คือเจ้าชายอะไรเนี่ย? อนาคตสืบทอดราชบัลลังก์จะสามารถบริหารประเทศได้ดีหรือเปล่า?
ในที่สุดก็ช่วยหลงเซียวแก้ปัญหาเรื่องเงินแล้ว ลั่วหานถอนหายใจอย่างโล่งอก
ข้อความของหลงเซียวตอบกลับมาเมื่อหนึ่งนาทีที่แล้ว “เพิ่งยุ่งเสร็จ เธอล่ะ? ยังอยู่อยู่เหรอ?”
ตอนนี้ลั่วหานอยากเจอเขามาก มากๆ!
“ไม่ยุ่ง แต่ว่าฉันหิวแล้ว ตอนเที่ยงพวกเราไปกินเสฉวนกันเถอะ”
กินข้าวด้วยกัน?
หลงเซียวดูตารางงาน ตอนเที่ยงมีรับประทานอาหารกับผู้จัดการของบริษัททุนลุ่ยตู้ “ได้สิ เดี๋ยวฉันไปรับเธอ เธอเลือกร้านอาหารเลย”
“อื้ม!”
ลั่วหานเดินไปที่ห้องทำงานของถังจิ้นเหยียนอย่างอารมณ์ดี ถังจิ้นเหยียนไม่อยู่ แต่ว่าดอกไม้ที่เขาเลี้ยงต้องตกแต่ง
ลั่วหานช่วยเขารดน้ำผักชีฝรั่ง เปลี่ยนน้ำให้ดอกแดฟโฟดิล แล้วรดน้ำให้ต้นแฮปปี้
มั่นใจว่าไม่มีอะไรให้ดูแลแล้ว ก็ช่วยถังจิ้นเหยียนจัดเอกสาร
บนโต๊ะทำงานของถังจิ้นเหยียนมีรูปครอบครัวหนึ่งรูป รูปคู่เขากับเจิ้งซิ่วหยา
รูปถ่ายครอบครัวรูปนั้น ถังจิ้นเหยียนและพ่อแม่ของเขายืนอยู่ด้วยกันในท่าทางแบบดั้งเดิม ในมือของถังจิ้นเหยียนจับใบรับรองปริญญาเอก สวมชุดปริญญาเอก
ตอนนั้นถังจงรุ่ยยังหนุ่ม สวดแว่นสายตา ยิ้มอ่อนโยนและใจดี บนตัวเขามีออร่าอาจารย์มหาวิทยาลัยทุกประการ
สง่างาม อ่อนโยน มีความรู้ ฉลาด
เนื่องจากความรู้ของเขา เขาจึงดูเป็นคนถ่อมตัวและอ่อนโยน เนื่องจากการสอนและการให้ความรู้ผู้คน ท่าทางจึงดูเข้าถึงง่ายและเป็นมิตร
คนแบบถังจงรุ่ยนี้ จะให้เธอกล้าคิดว่าคนที่ทำร้ายพ่อและคนที่สังหารตระกูลมู่มีความเกี่ยวพันกันได้อย่างไร?
ลั่วหานวางกรอบรูปไว้ที่เดิม มองเห็นสมุดบันทึกการทำงานของถังจิ้นเหยียนวางอยู่ข้างๆ
ก่อนหน้านี้ลั่วหานก็สังเกตเห็นสมุดเล่มนี้แล้ว สงสัยว่าสมุดเล่มนี้เขาใช้หลายปีแล้วก็ยังใช้ไม่หมด วันนี้เก็บความสงสัยไม่ได้ เธอเปิดดูหน้าแรก
หลังหน้าปก มีตัวหนังสือหนึ่งบรรทัด อักษรสิงซูที่ใช้พู่กันจีนเขียนไว้อย่างมั่นคง
“อย่าลืมความตั้งใจเดิม ต้องไปให้ได้เสมอ หมอช่วยชีวิตผู้คนด้วยความเมตตาและทำสิ่งต่างๆ ด้วยคุณธรรม จิ้นเหยียน พ่ออวยพรนาย”
ลงนามโดยถังจงรุ่ย เวลาคือสิบห้าปีก่อน
สิบห้าปีก่อน ตอนนั้นถังจิ้นเหยียนกำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแพทย์ เขาเพิ่งเริ่มต้นการเดินทางทางการแพทย์ ถังจงรุ่ยส่องแสงให้เขา
สิบห้าปีเหมือนหนึ่งวัน เขากำลังทำสิ่งต่างๆ ตามความคาดหวังของพ่อ
พ่อแบบนี้……เป็นนักฆ่าจริงๆ เหรอ?
ลั่วหานลังเลแล้ว
ไม่ได้เปิดหน้าต่อไป ลั่วหานวางสมุดลง เดินออกจากห้อง
รถของหลงเซียวจอดอยู่ด้านนอกอาคารผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาล ลั่วหานเดินไปหาเขา ระยะทางที่ห่าง หลงเซียวเปิดเบาะข้างคนขับ
ลั่วหานมองเขาโดยที่มือไขว้หลัง “ทำให้นายทำงานล่าช้าหรือเปล่า?”
“งานไม่สำคัญเท่าเธอ ขึ้นรถเถอะ”
ลั่วหานขึ้นรถ ขับรถตรงไปร้านอาหารเสฉวนที่เธอบอก
“ทำไมจู่ๆ ก็คิดจะกินข้าวด้วยกัน?” เข้าร้านอาหาร ทั้งสองจับมือกันไปที่ห้องพิเศษของชั้นสอง
ลั่วหานกำลังดูเมนูอาหาร “เพราะว่าคิดถึงนาย กินข้าวก็แค่ข้ออ้าง”
หลงเซียวจัดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร เช็ดตะเกียบสองรอบถึงจะวางใจ “ข้ออ้างนี้ใช้ได้บ่อยๆ”
“ครั้งหน้าฉันจะใช่ต่อ นายเตรียมตัวให้ดี”
ลั่วหานสั่งกิมจิน้ำ Croaker เหลืองกรอบ ต้มน้ำปลา บาร์บีคิวเสียบไม้ที่เป็นเอกลักษณ์ และสั่งซุปเห็ดสด
หลงเซียวเห็นเธอสั่งเยอะขนาดนี้ “กินหมดเหรอ?”
ลั่วหานยื่นคางมองเขา หลงเซียวที่หล่อและดูดีขนาดนี้ นั่งในร้านอาหารแบบนี้ ยังคงสะดุดตา เวลาก็ลำเอียงต่อเขา ไม่ทิ้งร่องรอยของเวลา
“กินไม่หมดก็ห่อกลับไปได้”
หลงเซียว “……”
ห่อ? เอากลับไป?
อภัยเขาที่มีชีวิตมาสามสิบปีแล้วยังไม่เคยทำเรื่องแบบนี้
ลั่วหานถามเบาๆ “หลงเซียว ฉันสวยไหม?”
จู่ๆ เธอก็ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“สวย” หลงเซียวตอบอย่างรักใคร่
ลั่วหานใช้มือข้างหนึ่งหมุนตะเกียบ “ฉันอ่อนโยนไหม?”
“อ่อนโยน ผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุดในโลกก็คือเธอ” เขาตอบอย่างจริงใจและอ่อนโยนอีกครั้ง
ลั่วหานกระแอมเบาๆ “ฉันน่ารักไหม?”
หลงเซียวหาทางไม่เจอแล้ว “เธอน่ารัก ฉลาด สมเหตุสมผล มีความสามารถ คำชมทั้งหมดไม่พอกับเธอ”
อยากฟังคำชม นั่นไม่ยากนี่?
“ยังขาดอีกหนึ่งอย่าง” ลั่วหานใบ้
อาหารมาแล้ว อาหารจานแรกคือกิมจิน้ำ ข้างในคือพริก
หลงเซียวเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยกินเผ็ด หัวโตเล็กน้อย
“ยังมีอีกหนึ่งอย่าง?”
“ใช่ คิดดู คิดไม่ออกก็กินจานนี้ให้หมด!” ลั่วหานผลักผักดองไปหาเขา
หลงเซียว “……อืม……ยังมี ใส่ใจที่สุด? กตัญญู?”
“ไม่ถูก!”
ทำไมไม่พูดว่าเธอมีเงิน! ทำให้รีบไปหมด!
