ตอนที่ 796 ได้ไม่ได้ ลองเดี๋ยวก็รู้
“คุณเป็นสุดที่รักยอดดวงใจของฉัน รักคุณรักจนไม่มีทางให้ถอยกลับได้ ชาตินี้จะไม่เสียใจได้เลย……”
เสียงมือถือของเจิ้งซิ่วหยาจู่ ๆ ก็ดังขึ้น
พอได้ยินเสียงมือถือ เจิ้งซิ่วหยาก็เหมือนตื่นเต้นขึ้นมารีบควักมือถือออกมา สะบัดมือไปทางจวงหยู่ เดินออกไปสองสามก้าวเพื่อไปรับโทรศัพท์
จวงหยู่ได้ยินเสียงมือถือของเธอถึงขนาดต้องกระทืบเท้าเลย“แม่ง ดนตรีของยุคอะไรเนี่ย？คิดไม่ถึงว่าคุณจะใช้มันเป็นเสียงเตือน？คุณบ้าใช่ไหม？”
“ไม่ต้องสนใจฉัน？！ฉันเต็มใจ ฉันดีใจ ฉันสบายใจ！บ๊ายบาย！”
เจิ้งซิ่วหยาโบกมือลาจวงหยู่ อย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด ใช้เสร็จก็ทิ้งอย่างตรงไปตรงมา
“ลุงถังเป็นอะไรไป？”
ถังจิ้นเหยียนอยู่ที่โรงพยาบาล ด้านข้างมีแม่นั่งอยู่ แม่ถังอยากได้ยินเสียงลูกสะใภ้ในอนาคต ใบหน้าก็แนบชิดโทรศัพท์ของเขาทางนั้นเล็กน้อย
“ไม่มีอะไร คุณไปไหนแล้ว？ผมหาคุณไม่เจอ”
ได้ยินเสียงถังจิ้นเหยียนที่ละเอียดยิ่งขึ้นในคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า เจิ้งซิ่วหยาเม้มปากหัวเราะตอบอย่างเขินอาย แล้วพูดว่า“ฉันเดินออกไปข้างนอก ซื้อของกินอร่อย ๆ เดี๋ยวสักพักก็กลับไปแล้ว”
ถังจิ้นเหยียนให้สายตากับแม่ จากนั้นพยักหน้าใช้รูปปากเป็นสัญลักษณ์ให้เขาเรียกเจิ้งซิ่วหยารีบกลับมา เธออยากจะเห็นลูกสะใภ้ในอนาคตจนรอไม่ไหวแล้ว
“อืม ระวังด้วย อย่าขับรถเร็ว”ถังจิ้นเหยียนกำชับประโยคหนึ่ง
เจิ้งซิ่วหยาดีใจพยักหน้าเหมือนครกตำ“โอเค ๆ เดี๋ยวฉันก็กลับไปแล้วนะ ซื้อของกินให้คุณเยอะแยะเลย！”
เจิ้งซิ่วหยาวางโทรศัพท์อย่างร่าเริง หันกลับไปพบว่าจวงหยู่กำลังมองเธออยู่ด้านหลัง ตกใจจนตัวสั่น“เหี้ย！คุณหาเรื่องตายเหรอ！ทำให้ฉันตกใจหมดเลย！”
จวงหยู่กดลงบนไหล่ของเธอ“ลุงถังเป็นใคร？ทำไมไม่เคยได้ยินคุณพูดถึง？คุณเอาลุงมาจากที่ไหน？”
เจิ้งซิ่วหยาเอามือยัดในกระเป๋า“ให้คุณมาสนใจเหรอ？หลีกไป ฉันจะไปแล้ว”
“อย่ารีบร้อนสิ！กินข้าวด้วยกัน นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอ ผมก็ช่วยเหลือคุณอย่างนี้แล้ว ยังไงก็ควรที่จะเลี้ยงข้าวผมสักหน่อยใช่ไหม！”นิ้วมือของจวงหยู่จับปกคอเสื้อของเธอ สะบัดมาทางตัวเองลากหล่อนมาทางแขนได้อย่างง่ายดาย
เจิ้งซิ่วหยากัดฟัน“เหี้ย ปล่อยมือ！ดึงยื้ออะไร？ไม่มีเวลาเลี้ยงข้าว คุณไปกินเองเถอะ”
จวงหยู่บิดคิ้ว“ผมว่าเพื่อนซิ่วหยา คุณแบ่งบุคลิกออกใช่ไหม？เมื่อกี้รีบอ่อนโยนต่อลุงถังท่านนั้น ไม่อ่อนโยนกับผมสักหน่อยเหรอ？”
เจิ้งซิ่วหยายิ้มแล้วพูดว่า“คุณกับเขาอ่ะ คนกับสัตว์มีความแตกต่างกัน”
“เหี้ย！”
เจิ้งซิ่วหยาดึงเงินหยวนมูลค่าหนึ่งร้อยหยวนออกมาสองสามใบจากกระเป๋ายัดให้กับจวงหยู่“หนี้บุญคุณ ใช้เงินหยวนทดแทน อย่าซาบซึ้งมากไป พี่มีเงินเยอะ”
โยนเงินหยวนสองสามใบ สีหน้ายังแดงกว่าธนบัตรสีชมพูอีก“เอาเงินมาดูถูกผม！”
“ไม่เอา？ไม่เอาก็คืนให้ฉัน”เจิ้งซิ่วหยาหมุนตัวต้องการที่จะเปลี่ยนใจ แต่ถูกจวงหยู่หลบไปได้
“ไม่อยากที่จะรับไหว แต่ครั้งหน้าคงจะไม่ได้ไล่ไปง่าย ๆ อย่างนี้ อือ……เฮอ ๆ ๆ เพื่อนซิ่วหยา ลุงถังของคุณท่านนี้ เป็นลูกชายของถังจงรุ่ยที่เป็นผู้ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม？ท่านนั้นที่ถูกคุณยกย่องเหมือนกับดอกไม้？”
ไอคิวของจวงหยู่คนนี้ก็ทำให้คนรู้สึกประทับใจมาก
เจิ้งซิ่วหยาถูดั้งจมูก“ยังไง？”
จวงหยู่ยักไหล่อย่างไม่พอใจ
หลังจากนั้น จวงหยู่ก็ลองดูความคิดของเขา ใช้มือถือของตัวเองโทรหาเบอร์ของเจิ้งซิ่วหยา หลังเพียงเดินไปไม่กี่ก้าวได้ยินเสียงโทรศัพท์ ยังไม่ทันได้หยิบออกมาฝ่ายตรงข้ามก็กลับวางสายไป
ระบบโทรศัพท์มือถือสายนั้นที่มีเสียงจำเจ ก็กระตุ้นจวงหยู่อย่างล้ำลึก
เมืองหลวง รีสอร์ทหยีจิ่ง
มือถือของหลงเซียวมีเสียงสั่นในกลางดึก หน้าจอสว่างขึ้น
ลั่วหานนอนหลับสบายอยู่ข้างกาย แขนข้างหนึ่งของหลงเซียวกดลงที่ศีรษะด้านล่างของเธอเหมือนเป็นหมอนกลัวว่าจะทำให้หล่อนตกใจ แขนซ้ายยื่นยาวลูบโดนมือถือข้อความที่เจิ้งซิ่วหยาส่งมา“คุณหลงเดาไม่ผิด ผู้ที่ก่อเหตุไม่ได้ตั้งใจทำร้ายให้บาดเจ็บจริงๆ วันนี้ฉันไปทดสอบดู ท่าทางของเขาเห็นชัดว่ากำลังหลบเลี่ยงอยู่ ฉันจะตามสืบต่อไป”
หลงเซียวดูเสร็จแล้วก็ส่งไปหนึ่งคำว่า“ตกลง”
ส่งข้อความตอบกลับไปเสร็จ หลงเซียวก็ปรับมือถือเป็นโหมดการบิน ตะแคงมองลั่วหาน แสงจันทร์สว่างไสวส่องหน้าด้านข้างของเธออย่างสดใส
ลั่วหานกระแซะเข้ามาที่แขนของเขา เหมือนว่าจะนอนได้สบายมากขึ้น ลมหายใจยิ่งยาวนานขึ้น
หลงเซียวมองพลางก็ยิ้มกับตัวเอง
……
เจิ้งซิ่วหยากลับไปที่โรงพยาบาล ถังจิ้นเหยียนก็ได้รอเธอที่ระเบียงทางเดินของโรงพยาบาล
เอาของที่อยู่ในมือยกขึ้นมาชั่งดู “ลุงถัง ฉันซื้อของอร่อยมาให้คุณมากมายเลย มีผลไม้ ยังมีขนมกินเล่น ฮิๆ คุณไม่ชอบกินขนม กินผลไม้ให้มาก ๆ ฉันกินขนม”
ถังจิ้นเหยียนรีบเดินสองสามก้าวแล้วเอาของทั้งหมดในมือของเขาถือมาแล้วพูดว่า“ทำไมไปนานอย่างนี้？”
เจิ้งซิ่วหยาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง“เด็กผู้หญิง เดินซื้อของต้องเปรียบเทียบหลาย ๆ ร้าน อย่างเช่นแอปเปิ้ลนี้ ฉันเปรียบเทียบไปครึ่งถนนถึงซื้อได้！ทั้งใหญ่ทั้งกลมทั้งหวาน！”
เขากำลังชมความสามารถตัวเองในการเลือกผลไม้อยู่ แม่ถังก็ออกมาจากห้องผู้ป่วย มองเห็นก็เป็นท่าทางที่เจิ้งซิ่วหยากำลังมีชีวิตชีวา
ถังจิ้นเหยียนลูบหัวของเธอ พูดว่า“ไม่เป็นไร ที่คุณซื้อมาล้วนแต่อร่อย ครั้งหน้าไม่ต้องลำบากอย่างนี้แล้ว”
เจิ้งซิ่วหยาพยักหน้าติดต่อกัน“ได้ ฉันเชื่อคุณ！”
แม่ถังยิ้มแล้วพูดว่า“ซิ่วหยา กลับมาแล้วเหรอ”
เจิ้งซิ่วหยาคิดไม่ถึงว่าเธอจะฟื้นแล้ว รีบเก็บนิสัยเดิมของตัวเอง สิงร่างที่เชื่อฟัง “คุณป้า……”
“รีบเข้ามาพูดกับป้า มาประเทศอเมริกาตั้งไกล ป้ายังไม่ได้พูดคุยกับคุณก็เป็นลมไปแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ”
“ไม่ ไม่ ไม่ คุณป้าอย่าพูดอย่างนี้ เอ่อ ร่างกายของคุณดีขึ้นบ้างหรือยัง？”เจิ้งซิ่วหยาประคองแขนของเขา ส่งเขาไปที่โซฟาอย่างระมัดระวัง
ถังจิ้นเหยียนนำผลไม้ไปล้าง แล้วปอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างละเอียด
สองคนนี้นั่งคุยกันบนโซฟาอย่างตั้งใจมาก เจิ้งซิ่วหยานิสัยที่ฉลาดว่องไว ใหญ่เล็กแก่เด็กก็สามารถคุยไปด้วยกันได้ พูดผิดก็ถูกฝ่ายตรงข้ามอภัยไม่ถือสาเธออย่างง่ายๆ
แม่ถังพอใจมากกับซิ่วหยา วางใจมาก ดึงมือของเธอ“ซิ่วหยา คุณมีแผนที่จะแต่งงานไหม？”
หน้าของเจิ้งซิ่วหยาก็แดงขึ้น
ถังจิ้นเหยียนที่หั่นแอปเปิ้ลอยู่ก็หยุด
“ฉัน……ได้สิ”ยังไงลุงถัง เหมือนจะรอไม่ไหวบ้างแล้วใช่ไหม？
แม่ถังก็ยิ่งดีใจ “ดี ดี รอคุณลุงฟื้นแล้ว พวกเราเอาเรื่องงานแต่งงานพูดคุยกันอีกที ถึงเวลานั้นจัดงานแต่งงานให้พวกเธออย่างมีหน้ามีตา！”
เจิ้งซิ่วหยาพยักหน้า พูดว่า “ตกลง ฉันเชื่อฟังคุณ！”
ถังจิ้นเหยียนเอาผลไม้ให้พวกเขา“อาการของพ่อยังไม่ชัดเจน เรื่องแต่งงานค่อยพูดคุยกันทีหลงก่อนก็ได้”
เจิ้งซิ่วหยาก็ไม่ได้คัดค้านอะไร กินแอปเปิ้ลคำหนึ่ง พูดว่า“อืม คุณลุงสำคัญที่สุด”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มให้เธออย่างซาบซึ้ง สายตาก็ยิ่งอ่อนโยนมาก
ศีรษะอีกด้าน เจิ้งซิ่วหยามองไปทางถังจงรุ่ยที่นอนอยู่ ฟันล่างกัดริมฝีปากบนใช้แรงเม้มปากเล็กน้อย
เมืองหลวง บริษัทฉู่ซื่อ
จี้ตงหมิงเอาแผนกองทุนธุรกิจมอบให้กับหลงเซียว“บอส คุณดูหน่อยว่าโอเครไหม”
หลงเซียวเปิดดู มองดูอย่างละเอียดอีกรอบพูดว่า“ได้”
“งั้นผมก็เริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว？บอสมีอะไรที่ต้องการเพิ่มเติมหรือเปล่า？”
“ไม่มี”
ไม่มี？แผนโครงการก็ผ่านอย่างราบรื่นอย่างนี้เหรอ？ก่อนหน้านี้ไม่มีครั้งไหนที่ต้องแก้ไขสามห้าครั้ง ครั้งนี้ได้ใจมากเลย！
จี้ตงหมิงเหมือนกับถูกรางวัลใหญ่กอดแผนโครงการ เอาอันนี้เป็นเทมเพลตมาใช้ในอนาคต！
“นอกจากนี้ วันนี้ตู้หลิงเซวียนอยู่ที่เมืองหลวง เขาไปที่ MBK แล้ว เป็นเพราะเรื่องของวิลล่าชานเมืองหลวงแน่นอน พวกเราจะสอบถามสักหน่อยไหม？”จี้ตงหมิงขอความเห็นจากเขา
หลงเซียวมองข้อมือ“ไม่ต้องสอบถามอีกด้าน ผมไปหาเขาเองเลย”
จี้ตงหมิงยืดหลังตรง“อย่างนี้จะได้เหรอ？”
แย่งเนื้อจากปากของตู้หลิงเซวียนมาแบบนี้ ตู้หลิงเซวียนเพิ่งทิ้งสามร้อยล้านไป อาจจะยังไม่ได้ฟื้นคืนกลับมา ถ้าอีกคำหนึ่ง จะต้องทำให้เดือดอย่างแน่นอน
“ได้ไม่ได้ ลองเดี๋ยวก็รู้”
