ตอนที่ 785 ที่รัก พวกเราแต่งงานกันอีกครั้งเถอะ
“แม่เจ้า เจ้าถิ่น!”
“แม่เจ้า! แสบตาจัง! เป็นเพชรทั้งหมดเลย!”
ในกล่องของขวัญ เป็นชุดเดรสสำหรับเด็กสุดสวย สายบนประดับด้วยเพชรเม็ดงามราวกับดวงดาวส่องแสงราวกับโคมระย้าคริสทัลที่ต้องแสงไฟและความสวยงามราวกับฝัน
ลู่ซวงซวงเป็นดีไซเนอร์ แค่มองก็รู้ว่าเสื้อตัวนี้นั้นมาจากดีไซเนอร์เสื้อผ้าเด็กที่ดังระดับโลกอย่างเจ๋นีข่า เขาได้รับการขนานนามว่าเป็นหัตถ์แห่งจิตวิญญาณของมังกรในโลกแฟชั่น งานทุกชิ้นเป็นของสะสม
เมื่อกล่องของขวัญของคนอื่น ๆ เปิดทีละใบ เสื้อผ้าเด็กหลายสิบชุดในซีรีส์เดียวกันก็ปรากฏต่อหน้าทุกคนแต่ละตัวดูสวยงามและประณีตและเครื่องประดับที่เข้าชุดกันก็มีค่ามากยิ่งขึ้น
ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีเพื่อนแบบนี้ ไม่ หรือว่าจะเป็นคนที่เข้ามาจีบ!
แขกนิรนามคนนี้อยู่ตรงไหนกันแน่?
“หวาเทียน ๆ คุณหยิกฉันที! นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ไอดอลของฉัน เจ๋นีข่า ไอดอลของฉัน!”
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อยและพูด “ฝากขอบคุณเจ้านายของคุณด้วยนะ ของขวัญสวยงามมาก”
ชายหัวหน้าชุดดำ “เจ้านายของเราบอกว่า นี่เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว คุณเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขา ไม่ว่าคุณมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร ไปหาเขาได้เสมอ”
มือของหลงถิงถือแก้วไวน์โดยไม่ได้ตั้งใจบีบอย่างแรงและคำพูดเหล่านั้นกระตุ้นประสาทสมองของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
ชายนิรนามคนนี้บอกว่าลั่วหานคือผู้มีพระคุณ ทำไมพูดแบบไม่ชัดเจน?
ที่คาดไม่ถึงคือ แอนน่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ และยังคุยปฏิบัติต่อผู้มาเยือนด้วยความเกรงใจ ถ้างั้น…คนคนนี้คือคนที่มาจีบเหรอ?
เกาจิ่งอานกับหลงจื๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย
เกาจิ่งอาน: “พี่ใหญ่ พี่มีศัตรูหัวใจแล้ว!”
หลงจื๋อ: “พี่ใหญ่ มีคนแย่งพี่สะใภ้!”
เกาจิ่งอาน: “ฝ่ายตรงข้ามมีความสามารถสุด ๆ พี่ใหญ่เตรียมตัวให้ดีด้วย”
หลงจื๋อ: “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้แสดงออกอย่างเกรงใจมาก ๆ ผมรู้สึกถึงลางที่ไม่ดี”
หลินซีเหวิน จิบไวน์แดงไปอึกใหญ่ “เสน่ห์ของไอดอลของฉันแรงไปมากเลย ไม่ว่าที่ไหนบนโลกก็มีแต่คนมาจีบ แค่ดูของขวัญที่ส่งมาในงานก็รู้แล้วว่าคนคนนั้นไม่ธรรมดา ท่านเซียวไม่ปลอดภัยแล้ว”
โจวโร่หลินพยักหน้าอย่างแรง “ของขวัญมูลค่าหลายสิบล้าน ใจกว้างมาก ฉันอิจฉาจะตายอยู่แล้ว!”
เกาจิ่งอานขมวดคิ้วแล้วลากโจวโร่หลินไปกอด “อิจฉาอะไร? คุณอยากได้เสื้อผ้าแบบนี้ผมก็ให้คุณได้”
โจวโร่หลินหัวเราะ “ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่ของขวัญโอเคไหม? เอ๊ะ! จะว่าไป ประธานกู้กับประธานไป๋ทำไมยังไม่มาอีก?”
หลินซีเหวินมองไปที่ประตูหลายรอบแล้ว “คุณหมอถังของเราก็ไม่มา คุณหมอถังกับพี่ลั่วเป็นเพื่อนสนิทกัน คุณหมอถังไม่น่าจะพลาดนะ”
หวาเทียนยังสงสัย “เมื่อวานหลังเลิกงานคุณหมอถังรีบออกไป คุณหมอซุนต้องตรวจสุขภาพหลังผ่าตัดแทน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
หลินซีเหวินคิด “หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรนะ…”
หลงเซียวที่อยู่ระหว่างเดินทางขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความและเชื่อมต่อกับจางหย่ง “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
จางหย่งมองเข้าไปในหน้าจอและกลืนน้ำลาย “มีบางอย่างผิดพลาด ดูเหมือนว่าเจ้าถิ่นปรากฏตัวกลางคัน เจ้านายรีบเถอะครับ”
จากที่เขาอธิบาย อีกฝ่ายน่าจะเป็นเจมส์ที่ให้สิงโต
“ได้”
หลังจากคำว่าได้ โรลส์ – รอยซ์กางปีกบินต่ำเหนือพื้น เร่งเครื่องหายออกจากวิสัยทัศน์
……
ลั่วหานจัดให้บอดี้การ์ดของเจมส์นั่งที่เบาะหรูหราและตอบกลับข้อความของหลงเซียว “ยังไม่มาอีกเหรอ?”
เธอเพิ่งส่งข่าวทันใดนั้นก็มีเรื่องวุ่นวายอยู่นอกประตู นักข่าวที่เห็นโรลส์ – รอยซ์อันเป็นสัญลักษณ์เหมือนฉลามที่หิวโหยมาก เมื่อได้กลิ่นเลือดต่างก็กระโจนเข้าใส่!
มุมปากของลั่วหานยกขึ้น หลงเซียวมาแล้ว!
เมื่อได้ยินเสียงคนตะโกน “เป็นรถของท่านเซียว!” แขกในห้องจัดเลี้ยงวิ่งออกไปอย่างตื่นเต้นโดยเฉพาะสาวโสด ใส่รองเท้าส้นสูงวิ่งแต๊ก ๆ ๆ รายเหยียบพื้นราบ
ลั่วหานก้าวไปอย่างสง่างาม ตามด้วยเกาจิ่งอาน หลงจื๋อ โจวโร่หลิน แอนดี้และกลุ่มคน เดินตามลั่วหานไป กลายเป็นทีมต้อนรับขนาดใหญ่ได้ก่อตั้งขึ้นโดยส่องแสงไปตามถนนท่ามกลางฝูงชนและมุ่งหน้าไปที่ประตู
ประตูรถเปิดออกหลงเซียวเดินออกจากพรมแดงอย่างใจเย็น เขาอยู่ในชุดสูทสีฟ้าอ่อน เนกไทสีแชมเปญ คล้ายกับเสื้อผ้าของลั่วหาน
ลั่วหาน: “…”
หลงเซียวติดกระดุมด้วยมือข้างเดียว ใบหน้าของเขาพัดราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิและดวงตาของเขามองไปที่ลั่วหานอย่างรักใคร่บนบันไดราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวเขากลายเป็นพื้นหลัง มีเพียงคนคนเดียวในสายตาของเขา
กลุ่มผู้สื่อข่าว: “…”
เกิดอะไรขึ้น? !
ไม่ได้ต้องการตอบโต้หรอกเหรอ? ทำไมถึงใส่ชุดคู่รักล่ะ!
ยังมีอีก ความอ่อนโยนที่ไม่สะทกสะท้านคืออะไร!
หรือว่าทุกคนจะเดาผิดแล้ว? !
ในระหว่างที่ทุกคนเมื่อหันไปมา จี้ตงหมิงก็หยิบดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ส่งให้หลงเซียว
หลงเซียวในชุดทางการถือดอกกุหลาบสีแดงสดและขายาวเหมือนสายลมเดินตรงไปที่ลั่วหานท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน
เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วพัดไปตามลมตลอดทางลมที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุหลาบทำให้ฝูงชนเคลิบเคลิ้ม
ดังนั้น นี่มันหมายความว่ายังไง?
แขนยาวของหลงเซียวจับมือเธอ สุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนเข้ามาครอบครองและต่อหน้าแขกที่รอคอย เขามอบดอกไม้ให้กับลั่วหานด้วยรอยยิ้มด้วยความรัก “ขอโทษ ผมมาสาย”
ฉากนี้ ถูกแขกทุกคนจับจ้องเป็นตาเดียว ไม่มีใครเหลือ ทุกคนคือผู้ชม
ริมฝีปากแดงของลั่วหานยกยิ้ม “ไม่ช้า คุณมากำลังพอดีเลย”
การปรากฏตัวออกมาท้ายสุดต่อหน้าแขกได้จัดฉากการส่งดอกไม้ที่สะพานอย่างงดงาม เก่ง…จริง ๆ!
หลงเซียวพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “ลำบากคุณแล้ว ที่เหลือเป็นหน้าที่ผมเอง”
ลั่วหานพยักหน้า “ได้ค่ะ แล้วแต่คุณ”
ทุกคน: “…”
พูดจบหลงเซียวก็กอดเอวของลั่วหานอย่างเป็นธรรมชาติและต่อหน้าแขกโง่ ๆ กลุ่มหนึ่งพร้อมกับอดีตภรรยาของเขาไปยังจุดเริ่มต้น
หลงจื๋อ: “…เมื่อกี้พี่ใหญ่ผมบินมาเหรอ?”
เกาจิ่งอาน: “อะไรกันเนี่ย? ผมไม่เก็ทเลย”
และชายผมบลอนด์ในชุดดำก็ส่งข้อความมาอย่างรวดเร็ว “เจ้านาย หลงเซียวมาแล้ว มอบดอกกุหลาบช่อหนึ่งให้คุณแอนน่า พวกเขาเข้าไปแล้ว ดูแล้วใกล้ชิดกันมาก”
หลงเซียวเดินเข้าประตูไปเสียงระฆังสิบนาฬิกาก็ดังขึ้น พอดิบพอดีในเวลานี้
กลุ่มนักข่าวที่พร้อมจะส่งข่าวฉาวตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดีกับต้นฉบับแล้ว ทำได้เพียงรอดูหลงเซียว
หยวนชูเฟินแอบดูปฏิกิริยาของหลงถิง ซึ่งอีกฝ่ายเคร่งขรึมราวกับจะฆ่าคน!
ส่วนตู้หลิงเซวียนนั้นน่าเกลียดยิ่งกว่า!
ลั่วหานกระซิบ “ทำไมถึงช้าจังคะ?”
“ออกจากบ้านก็ต้องแต่งตัวหน่อยเลยช้า แต่งตัวเป็นไง? หล่อขึ้นบ้างไหม?” นิ้วของหลงเซียวโอบรอบเอวของเธอพาลั่วหานไปนั่งที่ที่นั่งหลัก ด้านข้างมีหลงถิง หยวนชูเฟิน หลงจื๋อ เฉียวหย่วนฟานและภรรยา
เฉียวหย่วนฟานและภรรยาเกือบจะออกจากงานไปหลังจากได้ยินการสนทนา สุดท้ายถูกห้ามไว้ ไม่งั้นคงไม่ได้เห็นฉากที่ลูกเขยปรากฏตัว!
ตายแล้ว เด็กสองคนนี้ ทำให้ใจเต้น!
ลั่วหานยิ้ม “อือ หล่อขึ้น คุณพ่อชูชู หล่อมาก ถึงเวลาที่คุณจะต้องกล่าวสุนทรพจน์แล้วค่ะ”
ในฐานะพ่องาน หลงเซียวควรขึ้นกล่าวสุนทรพจน์ ในเมื่อ เขาอุตส่าห์เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว!
“ได้ รอผมนะ”
หลงเซียวยิ้มให้ผู้อาวุโสที่นั่งอยู่แล้วเดินขึ้นเวที ด้วยสายตานับร้อยและกล้องอีกหลายสิบตัว เขาถือไมโครโฟนและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ก่อนอื่น ขอบคุณแขกทุกท่านที่มาร่วมงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนลูกสาวของผม เพราะด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมจึงมาสาย”
แล้ว?
ไม่ได้จะแก้แค้นอดีตภรรยาเหรอ? !
เมื่อมองจากความสงสัยของทุกคนหลงเซียวก็เห็นกลุ่มคนที่สะดุดตาในชุดสีขาวและอีกกลุ่มหนึ่งในชุดดำนี่คือคนที่เจมส์ส่งมา
กลั้นใจไว้ หลงเซียวพูดต่อ “เรื่องของผมกับอดีตภรรยา ทุกคนคงมีการโต้เถียงกันมาก ผมติดค้างคำอธิบายกับทุกท่าน แต่ก่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ มีเรื่องที่ผมจะต้องทำเสียก่อน”
ลั่วหานส่งดอกกุหลาบให้หยวนชูเฟิน และหยิบดอกหนึ่งออกมามอบให้ได้มิ้น หญิงมีอายุทั้งสองยิ้มอย่างรู้ทันและปรบมือให้ลั่วหานอย่างเงียบ ๆ
ตู้หลิงเซวียนมองไปที่ดอกกุหลาบพราวพร้อมซ่อนใบมีดน้ำแข็งไว้ใต้ดวงตาของเขา
ขณะที่เขาพูดหลงเซียวถอดปลั๊กไมโครโฟนและแสงไฟก็ส่องมาที่เขาเหมือนนีออนและเขาเป็นคนเดียวที่ยืนเงียบ ๆ ในสถานที่ที่มีเสียงดัง
ตู้หลิงเซวียนบิดถ้วยเพื่อดื่มและมองสังเกตทุกอย่างอย่างสงบ
หลงเซียวถือไมโครโฟนเดินไปตามขั้นบันไดช้า ๆ “เจ็ดปีก่อน ผมตกหลุมรักภรรยาของผมฉู่ลั่วหานซึ่งเป็นรักแรกพบ จากนั้นพวกเราก็จัดงานแต่งงานกันบนเกาะ เริ่มต้นการแต่งงานที่ซ่อนเร้นเป็นเวลาสามปี ช่วงเวลานี้ ภรรยาของผมถูกเข้าใจผิด และไม่ได้รับความยุติธรรม”
เขาพูดและเดินไปด้วย น้ำเสียงของเขาจริงใจเหมือนย่างก้าว “สี่ปีก่อน ภรรยาของผมหายตัวไปอย่างกะทันหัน รูปร่างหน้าตาของเธอถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และเธอมีอาการหลงลืมและเจ็บปวดมานานกว่าสองปี…ดีที่พวกเราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก”
เขาจ้องมองไปที่เธอด้วยดวงตาลึกล้ำราวกับทะเล “เมื่อหลายเดือนก่อน ผมพ่ายแพ้ในหน้าที่การงาน ภรรยาของผมตั้งครรภ์ ด้วยเหตุผลหลายประการ พวกเราเลือกที่จะเลิกกัน ทำให้เธอที่กำลังท้องต้องเสียใจ คลอดลูก ผมไม่สามารถแม้แต่จะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ในตอนทำคลอด ในฐานะสามี ผมสอบตก ดังนั้นในวันนี้ผมอยากให้เธอยกโทษให้”
ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ อึ้ง…
เขาพูดอะไรน่ะ? ทำไมกลายเป็นคำสารภาพไปได้? ไม่ได้อยู่ในความคิดของเธอเลย!
ทุกคนตะลึงยิ่งกว่า หลงเซียวบอกว่าเป็นความผิดของเขาจริงหรือ? รับผิดชอบทั้งหมด? แถมยังเป็นฝ่ายสารภาพประวัติความรัก?
ลั่วหานคิดไม่ถึงจะออกมาเป็นแบบนี้ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ!
แต่ก่อนที่เธอจะตกตะลึง ร่างยาวเหมือนเมฆคุกเข่าต่อหน้าเธอราวชั้นเมฆ!
แขก: “…”
นักข่าว: “…”
คุกเข่าเพื่อขอโทษ? ! ไม่ใช่หรอกมั้ง? !
เสียงของหลงเซียวถูกขยายด้วยไมโครโฟน “ขอบคุณนะลั่วลั่ว คุณให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ให้กับผม ให้ผมเป็นพ่อที่มีความสุข”
ลั่วหานจมูกตัน ทันใดนั้นก็อยากจะร้องไห้ คำขอโทษและขอบคุณที่ไม่คาดคิดทำให้ผู้คนรู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาไหล
ตู้หลิงเซวียนจิบไวน์และหลับตาลง
หลงเซียวเพ่งสายตาไปที่ดวงตาของลั่วหานและจับมือเธอ “ลั่วลั่ว ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย วันนี้ผมไม่เหลืออะไร คุณจะยังเต็มใจยอมแต่งงานกับผมไหม?”
ลั่วหาน: “…” จู่ ๆก็ขอแต่งงาน? กะ…กะทันหันมาก
ทุกคน: “…”
หลงจื๋อและเกาจิ่งอานเบิกตาโพลง “แม่เจ้า! พี่ใหญ่เล่นใหญ่เสียแล้ว!”
หลินซีเหวินอ้าปากค้าง “ขอแต่งงาน! ท่านเซียวกำลังขอแต่งงานนะ!”
ลู่ซวงซวงอ้าปากค้างเงียบ ๆ “เชดดดดด ก่อนหน้าลั่วลั่วยังอิจฉาที่ฉันถูกขอแต่งงาน โอ้ ๆ ๆ เผลอแป๊บเดียวเกินหน้าฉันแล้ว มีความสุขจัง ยินดีด้วย! ตื่นเต้นจัง!”
โจวโร่หลินร้องไห้พร้อมน้ำตาไหล “มีความสุข…เป็นคำพูดที่ตื้นตัน แถมคนหล่อยังคุกเข่าลงกับพื้น เจ๋งจริง ๆ เลย! ฮือ ๆ ๆ”
เกาจิ่งอาน: “ตอนผมสารภาพรักก็โรแมนติกนะโอเคป่ะ? !”
หวาเทียน: “เพื่อจะขอแต่งงานผมก็ตั้งใจมากนะ…”
หลินซีเหวินมองไปที่หลงจื๋อที่มองไปที่เพดาน…
ลั่วหาน: “…”
เธอมีความสุขและประหลาดใจมากจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากน้ำตา
หลงเซียวพูดต่อ “มีบ่อน้ำมากมาย ผมขอเพียงจวัก ถ้าหากคุณเป็นเหมือนผม ยังรักผม เชื่อมั่นในผม อยู่ร่วมฝ่าฟันลมฝนไปด้วยกัน ถ้าอย่างนั้น…”
เขาหยิบแหวนแต่งงานของทั้งสองออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา แหวนทองคำขาวส่องแสงแวววับ และแหวนที่สัมผัสด้วยนิ้วของเขาก็อุ่นและสว่างกว่าตอนที่เพิ่งซื้อเสียอีก
“ที่รัก พวกเราแต่งงานกันอีกครั้งเถอะนะ?”
