ตอนที่ 803 ยินดีให้บริการผู้งดงามอย่างเธอ
“ไตข้างหนึ่งของนายขายได้เท่าไร?” หลงเซียวเงยหน้ามองเขา แววตาล้อเล่นเล็กน้อย
กู้เยนเซินมองบน “ไตของฉันอาจจะไม่มีค่า แต่ของนายมีค่า ของนายต้องได้ราคาสูงแน่นอน”
หลงเซียววางแก้วกาแฟที่ดื่มหมดลง “นายขายตัวได้ น่าจะมีค่ามากกว่าขายอวัยวะต่างๆ”
กู้เยนเซินเสยผม “ใช่ นายอย่าพูด ฉันจะไปขายหน้า แค่หน้าตาฉันน่าจะได้ราคาสูง ผู้ช่วยจี้ นายรู้สึกยังไง?”
จี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างให้หน้าเขา “ครับ ประธานกู้พูดถูก ผมสามารถช่วยคุณติดต่อผู้หญิงที่ร่ำรวยในจีนได้ คุณไปอุ่นเครื่องก่อน ไม่แน่คืนเดียวก็กำไรกลับมาแล้ว”
“โอ้ งั้นพรุ่งนี้ฉันยังตื่นไหวไหม? ชีวิตก็เข้าไปหมดแล้ว” กู้เยนเซินนั่งดีๆ ไม่ล้อเล่นอีกต่อไป
กลับเข้าประเด็น บรรยากาศเปลี่ยนเป็นตึงเครียดแล้ว
กู้เยนเซินผลักหลงเซียว “หรือว่า นายหยุดคิดเรื่องศักดิ์ศรีไปชั่วคราวก่อน โทรศัพท์หาภรรยานาย บอกว่าตอนนี้ต้องการเงินก้อนหนึ่ง ให้เธอเอาให้นายเถอะ ยังไงก็เป็นโครงการที่ให้บริษัทฉู่ซื่อ อนาคตเงินที่หามาก็ต้องให้เธอ”
พูดแบบนี้ก็ถูก แต่ว่า……
จี้ตงหมิงและกู้เยนเซินรู้จักนิสัยของหลงเซียว เขาไม่เคยขอความช่วยเหลือจากผู้หญิง รู้จักสิบกว่าปีแล้ว ไม่มีข้อยกเว้น
“รออีกแป๊ป” หลงเซียวพูดออกมาสามคำ อ่านเอกสารต่อ
จี้ตงหมิงและกู้เยนเซินมองหน้ากัน รอ? รออะไร? รอการจัดหาเงินทุนของภาคเอกชนบินออกมาสองหมื่นล้านในชั่วข้ามคืนเหรอ?
ไม่ได้กำลังเขียนเทพนิยายของ Andersen
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
ลั่วหานตรวจเสร็จ หยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความอย่างเคยชิน วงเพื่อนของวีแชทถูกส้งชิงเซวี๋ยนแสดงความคิดเห็น
ลั่วหานเลื่อนลงไป เห็นกู้เยนเซินโพสต์ข้อความใหม่
“I want to be an ATM.” ข้างหลังยังมีสติกเกอร์ร้องไห้
คุณชายกู้อยากกลายเป็นตู้ATM? ขาดเงินเหรอ?
ข้างล่างจี้ตงหมิงก็แสดงความคิดเห็น “ฉันก็อยาก”
หืม?
ขาดเงินเหมือนกันเหรอ?
ช่วงนี้คุณชายกู้ซื้อหุ้นของบริษัทฉู่ซื่อเยอะมาก ดังนั้นเข้าใจได้ที่เขาขาดเงิน แต่ว่าจี้ตงหมิงขาดเงินอะไร?
วางมือถือลง ลั่วหานคิดไปคิดมารู้สึกผิดปกติ กู้เยนเซินและจี้ตงหมิงอยู่บริษัทฉู่ซื่อเหมือนกัน พวกเขาสองคนขาดเงินในเวลาเดียวต้องไม่ใช่เรื่องเล็ก
แล้ว……
ลั่วหานนึกถึงคำพูดของหลงเซียวตอนที่อยู่บนรถ จุดประสงค์ที่ฉู่ซีหรานแต่งงานกับเสิ่นเหลียวง่ายมาก เพราะเพื่อเงิน ต่อมาหลงเซียวก็พูดกับเธอ เขาก็มีจุดประสงค์ที่ง่าย
แล้ว จุดประสงค์นี้เหมือนกับฉู่ซีหรานใช่ไหม? เพื่อเงิน?
นึกถึงตรงนี้ ลั่วหานไม่รอช้า โทรศัพท์หาไป๋เวยทันที
ห้องน้ำชาของบริษัทฉู่ซื่อ
ใบหน้าสิ้นหวังของกู้เยนเซินกอดแก้วกาแฟไว้ “สะใภ้ เธอมีเงินไหม? ให้ฉันหน่อยสิ”
ไป๋เวยมองเขา “มี หนึ่งร้อยเอาไปไม่ต้องขอบคุณ”
กู้เยนเซินเบะปากอย่างเศร้าใจ “แขวนหนึ่งร้อยล้านไว้ข้างหลังได้ไหม?”
“อุ๊บ!” ไป๋เวยพุ่งกาแฟออกมาทันที “แม่เจ้า นายขูดรีดเงินเหรอ! หนึ่งหมื่นล้าน? นายขายฉันทิ้งยังไม่ได้เยอะขนาดนี้”
กู้เยนเซินพูด “ที่รัก พวกเราเจอปัญหา ขาดสองหมื่นล้าน”
ไป๋เวยจับคางเขาอย่างจริงจัง “อะไรนะ?”
เพราะความสวยของไป๋เวย กู้เยนเซินพูดความจริงออกมาทั้งหมด “เรื่องเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ สิบสองนาฬิกา สองหมื่นล้าน ฮือๆ ฮือๆ เกลียดตัวเองที่ไม่ได้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง”
สีหน้าของไป๋เวยก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้ “ขาดเยอะขนาดนี้ หาได้ทันทีที่ไหนกัน ตู้หลิงเซวียนเปิดปากก็ขอเยอะขนาดนี้ ขยะจริงๆ”
กู้เยนเซินพยักหน้ารัวๆ “ที่รักเธอพูดถูก! พวกเราวาดวงกลมแช่งเขาเถอะ!”
ไป๋เวยใช่ฝ่ามือลูบหัวเขา “ที่รัก รีบกลับห้องทำงาน ติดต่อเพื่อนของนาย ปกติทุกคนเที่ยวด้วยกัน เวลาสำคัญไม่ช่วยเหลือกันเหรอ?”
พูดถึงที่นี่แล้วเจ็บใจ กู้เยนเซินส่ายหัวอย่างไม่มีใครรัก “เฮ้อ เป็นแค่เพื่อนกิน มีกินถึงจะเป็นเพื่อน ไม่มีกินก็เป็นคนแปลกหน้า อย่าพูดถึงเลย เจ็บปวด”
กู้เยนเซินอุ้มกาแฟให้อบอุ่นหัวใจ เดินกลับห้องทำงานช้าๆ
โทรศัพท์ของไป๋เวยดังขึ้น ลั่วลั่วโทรมา
“ไป๋เวย บริษัทเกิดเรื่องเหรอ?” ลั่วหานถามตรงประเด็น
“คือ……”
“อย่าโกหกฉัน พูดความจริง ต้องการเงินใช่ไหม?” ลั่วหานถามจี้จุด
“อื้อ ต้องการ สองหมื่น……ล้าน” ไป๋เวยพูดล้านออกมา ตัวเองยังตกใจจนสั่น
“เวลาเมื่อไร?” ลั่วหานกลับไม่ตกใจกับสองหมื่นล้าน แต่ก็ต้องดูเวลา
“ก่อนสิบสองนาฬิกาพรุ่งนี้”
“อืม เข้าใจแล้ว”
พรุ่งนี้สิบสองนาฬิกา เวลาสั้นขนาดนี้……จัดการไม่ง่าย
ลั่วหานโทรศัพท์หาประธานธนาคารแห่งหนึ่งของเมืองหลวง ลั่วหานเป็นลูกค้ารายใหญ่ของสาขานี้ เงินที่ฝากอยู่นี้สร้างมูลค่าทางการค้าให้กับธนาคารมหาศาล ฉะนั้นติดต่อได้เร็วมาก
ประธานกรรมการหวางพูดอย่างสุขภาพ “สวัสดีครับ คุณนายหลง”
ความหมายของประโยคนี้ก็คือ ครั้งนี้เตรียมฝากเท่าไร? เงินสดหรือทองคำแท่ง?
ลั่วหานก็สุภาพกับเขา “ประธานกรรมการหวาง ฉันต้องการเงินก้อนหนึ่ง คุณช่วยฉันทำตามขั้นตอนตอนนี้ ดูว่าสามารถเอาออกมาเท่าไร”
ประธานกรรมการหวางได้ยินว่าเธอจะถอนเงินไม่ใช่ฝากเงิน รอยยิ้มบนใบหน้าเกือบจะหายไป ปลอบตัวเองในใจ น่าจะไม่ใช่ธุรกิจใหญ่
“ได้ครับ คุณต้องการถอนเท่าไรครับ?”
ลั่วหานเปรียบเทียบยอดเงินในบัญชีส่วนตัวของเธอ ทั้งหมดมีหนึ่งหมื่นสองพันล้าน หลงเซียวเป็นคนให้เธอทั้งหมด ของที่หลงเซียวให้รวมกันอย่างน้อยมีมูลค่าหลายหมื่นล้าน แค่หุ้นส่วนของMBKก็หลายหมื่นล้านแล้ว แต่ว่าแตะหุ้นไม่ได้ ยิ่งขายไม่ได้ มิฉะนั้นสิทธิ์ในการพูดใน MBK จะหมดไป
ส่วนเงินสด……ไม่พอ
“เงินในบัญชีของฉันถอนให้ออกมาหมด ให้ฉันก่อนสิบเอ็ดนาฬิกาของวันพรุ่งนี้”
เหมือนมีกระดูกไก่ติดคอของประธานกรรมการหวาง กลั้นจนเหมือนหน้ากำลังมีไข้ “ทั้งหมด?”
ถอนเงินเยอะขนาดนี้ในทีเดียว? ต่อให้เป็นธนาคารก็เจ็บใจ!
ตอนนี้ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ทุกสาขาต่อสู้เพื่อประสิทธิภาพ เขาก็กดดันมากๆ จู่ๆ เงินก็หายไปอย่างกะทันหัน ประสิทธิภาพการนับถอยหลัง
“คุณนายหลงครับ การถอนเงินจำนวนมากในคราวเดียวกลัวว่าจะ……จัดการยากหน่อย และคุณให้ผมนำให้คุณก่อนสิบเอ็ดนาฬิกา ผมก็ต้องการใช้เวลาในการดำเนินการนะครับ”
ประธานกรรมการหวางเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หวังว่านี่จะเป็นเพียงการล้อเล่น
ลั่วหานเน้นย้ำอีกรอบ “ถอนทั้งหมด หนึ่งหมื่นสองพันล้าน ห้ามขาดหาย เงินก้อนนี้ฉันต้องใช้ ผ่านไปสักพักฉันจะฝากเงินอีกก้อนหนึ่งที่คุณต่อ พวกเราร่วมงานกันหลายปีแล้ว คุณยังไม่เชื่อใจฉันเหรอ?”
“เชื่อสิครับ เชื่อแน่นอน ผม……” ประธานกรรมการหวางกัดฟัน “ผมจะเริ่มดำเนินการเดี๋ยวนี้เลยครับ คุณไม่เอาเงินสดใช่ไหม?”
ลั่วหานหัวเราะ “บ้านเราไม่มีรถบรรทุกใหญ่ขนาดนั้น คุณให้เช็กฉันก็พอ หัวศูนย์เอาเงินสดให้ฉัน สิบล้าน”
หัวใจของประธานกรรมการหวางกำลังมีเลือดไหล แต่ก็ตกลงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ได้ครับ ผมจัดการเดี๋ยวนี้ คุณนายหลง ครั้งต่อไปกรุณาเก็บเงินไว้ที่นี่อีกนะครับ”
“วางใจได้ แน่นอน! ประธานกรรมการหวางมีประสิทธิภาพขนาดนี้ ฉันจะหาคนอื่นอีกทำไม?”
ยืนยันเงินจำนวนมากแล้ว ลั่วหานอ่านแปดพันล้านเงียบๆ ……
แปดพันล้าน ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ หน่วยใหญ่อย่างโรงพยาบาลหวาเซี่ย รายได้ก่อนหักภาษีหนึ่งปีมีเพียงหนึ่งหรือสองพันล้าน
เธอมีอสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อของเธอ รีสอร์ทพักร้อน และหุ้นClub.HTก็เป็นของเธอ แต่ว่าพวกนี้จำนองให้ธนาคารแล้ว……
ที่ประธานกรรมการหวางไม่ได้แน่นอน เขาเพิ่งตัดเนื้อไปหนึ่งชิ้น ถ้าตัดอีกต้องเป็นบ้าแน่ๆ
ลั่วหานโทรศัพท์หาธนาคารอีกแห่ง
อีกฝั่งก็สุภาพมากๆ “คุณนายหลง มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
ลั่วหานกัดริมฝีปาก เวลานี้ห่วงอย่างอื่นไม่ได้แล้ว “ประธานกรรมการหวาง ฉันต้องการจดจำนองทรัพย์สินบางส่วน……”
ลั่วหานพูดทรัพย์สินสามสี่ส่วน เพียงแค่ทรัพย์สินเหล่านี้พร้อมขาย เธอก็ไม่รู้ว่าสามารถจำนองได้ราคาเท่าไร
ประธานกรรมการหวางกลับให้ความร่วมมืออย่างยินดี “ได้ครับ ผมจะขอให้คนประเมินทรัพย์สินในชื่อของคุณ เมื่อประเมินผลออกมาผมจะให้ตัวเลขที่คุณพอใจ คุณวางใจได้เลยครับ คุณและคุณหลงมีชื่อเสียง ผมไม่ให้คุณเสียเปรียบ”
“ขอบคุณประธานกรรมการหวางมากๆ แต่ว่าฉันต้องได้เงินก่อนสิบเอ็ดนาฬิกาของวันพรุ่งนี้ ได้ไหม?”
“รีบขนาดนี้? กลัวว่าจะไม่ได้ครับ กระบวนการประเมินของเราใช้เวลาอย่างน้อยสามวันจึงจะเสร็จสมบูรณ์ คุณได้รับเงินก็หลังจากนั้นห้าวันแล้วครับ”
ห้าวัน?
ดอกไม้จีนก็เย็นแล้ว
อย่างนั้น ทางที่จะจำนองทรัพย์สินก็ใช้ไม่ได้แล้ว
ลั่วหานนวดคิ้ว ส่วนที่ขาดต้องทำอย่างไร?
เกาจิ่งอาน?
บริษัทของเขาเพิ่งเข้าครอบครองทรัพย์สินของเมืองเจียงเฉิง เงินทุนก็ตึงเครียดมาก หลายพันล้านน่าจะเป็นไปไม่ได้
แม้ว่าคนพวกนี้ดูเหมือนจะมีเงิน มีมูลค่าหลายหมื่นล้าน แต่เงินทุนในมือมีไม่มาก เงินของพวกเขาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้
ลั่วหานนึกถึงเฉียวหย่วนฟาน ถ้าหากหาเขาล่ะ?
รับบางส่วนจากเขา?
แต่ว่า……แด๊ดดี๊ยังอยู่บนเครื่องบิน รอเขาไปถึงอเมริกา ที่นั่งคือกลางคืน ธนาคารไม่จัดการธุรกิจ
เวลาจะไม่ทัน
ลั่วหานเลื่อนมือถือ นิ้วมือจิ้มหน้าจอ ข้างล่างนิ้วมือคือหมายเลขของเจมส์
ต้องขอเงินจากเขาจริงๆ เหรอ?
ให้ตายเถอะ!
ลังเลสักพัก ลั่วหานเลือกที่จะไม่พิจารณาเขา แต่กลับส่งข้อความให้หลงเซียว
“ทำงานเป็นยังไงบ้าง? ยุ่งไหม?”
ส่งออกไปสักพัก ไม่มีคนตอบกลับ น่าจะกำลังประชุม
ผ่านไปอีกสักพัก ก็ยังไม่มีคนตอบกลับ
ลั่วหานส่งข้อความให้ไป๋เวย “หลงเซียวยุ่งอยู่เหรอ?”
ไป๋เวยยืนอยู่หน้าห้องทำงานของหลงเซียว เพียงแต่ว่าหลงเซียวกำลังคุยโทรศัพท์ ไม่ให้เธอเข้าไป
“คุยโทรศัพท์อยู่ น่าจะเพราะเรื่องเงิน”
ลั่วหานไม่ตอบกลับ
ดูเหมือนว่า เงินหายากจริงๆ
ตอนนี้คือสิ้นปี โดยทั่วไปบริษัทและบุคคลจะคืนทุน ไม่มีใครอยากให้ยืมเงิน อีกอย่างเงินมากขนาดนั้น
ดิ้นรนห้าสิบนาที ลั่วหานหยิบมือถืออีกครั้ง โทรศัพท์หาหมายเลขของเจมส์
อย่างที่คาดไว้ เสียงเตือนสามครั้งก็รับเลย
เจมส์นอนอาบแดดอยู่บนชายหาด ข้างหูคือเสียงของคลื่น
“แอนน่าการตอบสนองของเธอช้าเกินไปหรือเปล่า? เพิ่งนึกถึงแล้วโทรศัพท์หาฉันตอนนี้? ของขวัญที่ฉันให้เด็กน้อยเธอชอบไหม? น่ารักหรือเปล่า? ทุกชิ้นฉันเป็นคนเลือกเองนะ!”
ใครจะพูดเรื่องของขวัญกับนายกัน!
“ดีอยู่นะ ขอบคุณ” ลั่วหานตอบส่งๆ
เจมส์ผิวปากอย่างได้ใจ “ฉันว่าแล้วรสนิยมของเธอต้องดีเหมือนฉัน”
“แต่ว่า ฉันหานายเพราะเรื่องอื่น” ลั่วหานบีบหน้าผาก
ให้ตายเถอะ……เวลายืมเงินแล้วเปิดปากพูดยากจริงๆ!
“เรื่องอะไร? เธอพูดมาสิ ฉันยินดีให้บริการแอนน่าผู้งดงามเป็นอย่างมาก!”
เหี้ย! ทำอย่างไรดี จู่ๆ ก็อยากวางสาย
