ตอนที่ 808 พี่ชายถูกพี่สะใภ้จูบอย่างดูดดื่ม
เวลานี้ เธอทิ้งความคมเมื่อกี้ออก กลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ โดยสมบูรณ์ ซุกอยู่ในอ้อมอกของเขา ยื่นมือไปจับเนกไทของเขา ดึงออกมาพันมือ
“ตกใจเหรอ?” ลั่วหานหมุนเนกไทของเขาในมือสองรอบ ดึงคอของหลงเซียวให้ก้มลงมา หลงเซียวให้เธอเล่นต่อไป
“ตกใจสิ”
ลั่วหานปล่อยมือ หัวของหลงเซียวกลับไปที่เดิม
“ซึ้งเหรอ?” เธอตั้งใจถามเขา
หลงเซียวไม่ได้รีบตอบ แต่แขนยาวสองข้างกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น สงบลงสักพัก “อืม”
ซึ้งมาก ซึ้งแบบไม่สามารถอธิบายออกมาได้
ลั่วหานยื่นคาง มองขึ้นมองลง สามารถมองเห็นจมูกโด่ง ริมฝีปากที่บางและเซ็กซี่ “อยากร้องไห้เหรอ?”
หลงเซียว “……”
ลั่วหานช่วยเขาจัดเนกไทและเก็บไว้ในเสื้อสูท จัดเก็บให้เรียบร้อย ค่อยๆ ยืดแล้วกดลง
“ถ้าเธอไม่ถามแบบนี้ ฉันอาจจะร้องไห้ออกมา ลั่วลั่ว……” เขาพยักหน้าด้วยความรัก นัยน์ตาลึกดูดเธอเข้าไป
ขณะที่ลั่วหานถูกเขามองหัวใจเต้นแรง เขาพูดช้าๆ “ฉันเกิดมาสามสิบปี สิบห้าปีต่อมา คุณเป็นคนแรกที่ปกป้องฉันแบบนี้”
สิบห้าปีต่อมา เขากลายเป็นของตกแต่งในตระกูลหลง ความเฉยชาของหลงถิงทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชา ท่าทีต่อต้านของเขาขนาดแม่ของเขายังไม่สามารถเข้าใกล้ได้
หลังจากนั้น เขาอดทนกัดฟันผ่านมันมาคนเดียว
มิตรภาพเป็นสิ่งสำคัญ แต่สุดท้ายก็ยังขาดความไว้วางใจ
แต่ว่าวันนี้ เขาเข้าใจทุกอย่าง ลั่วหานทำทุกอย่างเพราะจะปกป้องเขา ดูแลเขา ช่วยเขา
แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการให้เธอดูแล แต่การกระทำของเธอทำให้เขาอบอุ่นตั้งแต่ผิวเข้าไปถึงหลอดเลือด จากปลายผมถึงหัวใจ
ลั่วหานจับนิ้วมือของเขา “คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าอนาคตจะกลางร่มให้นาย ผ่านอุปสรรคไปกับนาย? นายปกป้องฉันหลายครั้งแล้ว ฉันทำเรื่องเล็กเพื่อนายจะเทียบอะไรได้?”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ลั่วลั่ว วันนี้เธอต่อต้านตู้หลิงเซวียนและหลงถิงสุดๆ เลย ไม่ใช่เรื่องเล็ก” เขากดคางลงบนหัวเธออย่างเจ็บใจ ลมหายใจปัดผมของเธอ
“ฉันรู้ ดังนั้นวันนี้ฉันช่วยนายเรื่องเล็ก เปิดทางกว้างให้นาย อนาคตเขาจะหาเรื่องนายแน่นอน อาจจะลำบากนายหน่อยนะ”
วันนี้เธอออกมากับเขา กดตู้หลิงเซวียนและหลงถิงลงไม่เบา แม้ได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว แต่อนาคตอาจจะโดนพวกเขารังแกอีกใครจะรู้?”
หลงเซียวจับผมของเธอ หมุนบนนิ้ว “ไม่เป็นไร เรื่องอนาคตฝากไว้กับฉัน”
“ฉันเชื่อนาย” ประโยคธรรมดา ก็พอแล้ว
หลงเซียวมองไปรอบๆ ห้องประชุม “รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“หืม?”
“นี่คือที่ประชุมของชั้นสูงของMBK ตั้งแต่ตำแหน่งจัดการแผนกลงไปไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามา”
เขาเคยจัดการงานหลายๆ อย่างที่นี่ กอบกู้ MBK จากวิกฤตนับครั้งไม่ถ้วน ผ่านด่านยากมาทุกอย่าง
“นายเสียใจมากใช่ไหม? เมื่อก่อนพยายามปกป้องMBK ตอนนี้กลับกลายเป็นของหลงถิง” ลั่วหานรู้สึกถึงอารมณ์ของผู้ชาย ผละออกจากอ้อมกอดแล้วมองเขา แสงสะท้อนกับตาของเขา น่ามองและน่าเศร้า
“ไม่ถึงขั้นเสียใจ ความทรงจำไม่ได้ดีทั้งหมด สิ่งเลวร้ายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้” แต่เป็นเขาปลอบโยนเธอด้วยความโล่งใจ
ลั่วหานมองเขานิ่งๆ มือสองข้างจับเสื้อสูทเขาไว้ จู่ๆ ก็ดึงลงอย่างแรง ใบหน้าที่สูงของหลงเซียวถูกเธอดึงต่ำลงมาสิบเซนติเมตร
ต่อมา ริมฝีปากนุ่มของเธอแตะลงบนริมฝีปากบางของเขา ค่อยๆ เปิดปาก ใช้ฟันกัดปากล่างของเขา แทะโลมเขา
หลงเซียวโอบไหล่ของเธอ ระหว่างทั้งสองมีช่องว่างเล็กๆ เธอมอบจูบที่ดูดดื่มให้กับเขา
มีอาการเจ็บเล็กน้อยที่ริมฝีปาก หลงเซียวขมวดคิ้ว ยื่นมือดึงผู้หญิงที่ท้าทายเขาเข้ามาในอ้อมกอด เปิดริมฝีปาก ใช้ฟันสวนกลับเธอ
“ซี๊ด……”
เขาใช้ริมฝีปากลงโทษเธอ ทำให้ริมฝีปากเธอเจ็บ ลั่วลั่วซี๊ดปาก ตกอยู่ในความแข็งแกร่งของเขา จมลงไม่สามารถหยุดลงได้
นอกประตู
ลินดาเห็นหลงจื๋อปีนอยู่หน้าประตูของห้องประชุม ดีใจมาก รองเท้าส้นสูงวิ่งแตะๆ เข้าไปหา “ท่านประธานคะ ในที่สุดฉันก็เจอคุณ! ทำไมคุณอยู่ที่นี่คะ? เมื่อกี้……”
หลงจื๋อหันมามองบนใส่เธอ “ชู่ว!”
ลินดาปิดปาก แอบดูผ่านช่องประตูตามหลงจื๋อด้วยความสงสัย เห็นห้องประชุมมีแสงแดดจ้า ร่างสองร่างกำลังพัวพันกัน จูบแบบลืมหูลืมตา สวยมาก!
และ ทำไมสองคนนี้ถึง คุ้นๆ!
นั่นคือท่านเซียวและหมอฉู่ไม่ใช่เหรอ?!
ลินดาเบิกตาโต “ท่านประธาน คุณ……” แบบนี้ไม่ดีหรือเปล่า!
หลงจื๋อแอบหยิบมือถือออกมา ถ่ายภาพหลายภาพในมุมระยะทางและทางโฟกัสที่ต่างกัน “เธอไม่รู้สึกว่าพบเจอยากเหรอ? ฉันรอมานานมากเลยนะ ฮึๆ รู้ว่าพี่ฉันจะไม่ยอมพลาดโอกาสแบบนี้แน่นอน แต่ว่า……ครั้งนี้เหมือนว่าจะเป็นพี่สะใภ้ฉันเริ่มก่อน แต่ดีที่พี่ชายฉันสวนกลับแล้ว”
อืม……ยาก ยาก
ลินดากระตุกปาก คุณชายรองมีนิสัยแบบนี้เหรอ?
“ฉันบันทึกวิดีโอดีกว่า แล้วโพสต์ลงกลุ่มเพื่อน”
ปากของลินดากระตุกอย่างแรง “ไม่ดีมั้ง?”
“เขาไม่รู้นี่” เปลี่ยนกล้องเป็นโหมดวิดีโอ หลงจื๋อยกหน้าจอขึ้นเพื่อซูมเข้า เริ่มอัดวิดีโอ
ลินดา “……”
ถ้าพี่ชายคุณรู้ ฉันว่าคุณจะอยู่ยากแล้วนะ?
ลั่วหานขมวดคิ้ว แล้วมีความรู้สึกเตือนเธอ “มีคน”
หลงเซียวจับหน้าเธอ “ตั้งใจหน่อย”
ลั่วหาน “……”
สักพัก ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ นิ้วลูบปากแดงเล็กน้อยของเธอ ปากของเธอโดนเขากัดจนมีแผลเล็กๆ ของเหลวสีแดงซึมออกมา
ราวกับชื่นชมผลงานชิ้นเอก เขายิ้ม “สวยจริงๆ”
ลั่วหานแตะมุมปากของเขาที่มีเลือดติดเหมือนกัน “ตอนนี้ล่ะ? ในความทรงจำของนายมีสิ่งสวยงามเพิ่มขึ้นหรือเปล่า?”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ สวยงามมาก” เหลือบตาไปเห็นช่องประตู หลงเซียวขมวดคิ้ว “ฉันไปจัดการเรื่องเล็กแป๊บหนึ่ง”
หลงจื๋อกำลังอัดวิดีโออย่างสนุก ประตูถูกเปิดออกจากข้างใน เขาหลบไม่ทัน โซซัดโซเซชนใส่อกของหลงเซียว
“พี่……พี่ชาย……” หลงจื๋อยิ้มบื้อๆ เก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกง ยิ้มอย่างไร้เดียงสาเหมือนไม่มีอะไร
หลงเซียวยื่นมือออกมา “เอามา”
หลงจื๋อทำเป็นไม่รู้เรื่อง “เอาอะไรเหรอ?”
“อย่าตีเนียน มือถือ”
ลินดาค่อยๆ ถอยหลังไปสามสี่ก้าว แล้ววิ่งหนีด้วยความเร็วแสง แม่เจ้า เธอไม่กล้าอยู่ที่จุดเกิดภัยนาน
หลงจื๋อกลืนน้ำลาย “นายจะเอามือถือฉันทำไม?”
“เสี่ยวจื๋อ?” หลงเซียวหน้าตึง แววตาหวาดกลัวและจริงจัง
หลงจื๋อร่วงโรย ยอมส่งมือถืออย่างง่ายดาย “ไม่เคยเปลี่ยนรหัสผ่าน เฮะๆ”
หลงเซียวปลดล็อก ทีแรกเตรียมจะลบรูปทันที แต่ภาพและมุมที่หลงจื๋อถ่ายมาก็ไม่เลว จงส่งให้ทางวีแชทก่อน แล้วลบบันทึก ลบที่เก็บถาวร ลบถังขยะ
หลังเสร็จเรียบร้อยก็โยนมือถือให้หลงจื๋อ “ยังไม่ไป?”
หลงจื๋อรีบเปิดมือถือดู แทบจะร้องไห้ทันที “พี่ชาย นายอย่างน้อยก็เหลือให้ฉันหน่อยสิ แค่รูปเดียวก็ได้!”
ใช้เวลาไม่น้อยและไม่ง่ายเลยนะรู้ไหม?
หลงเซียวลูบหัวเขาเหมือนลูบสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บ “ไว้ส่งรูปชูชูให้นายหนึ่งรูป ถ่ายระยะใกล้”
วิ้ง!
ทันใดนั้นข้างหน้าของหลงจื๋อก็มีโคมไฟสองกิโลวัตต์สว่างขึ้น “ดีดีดี! สองรูป! หน้าตรงทั้งหมด!”
“อืม”
และแล้ว หลงจื๋อก็วิ่งส่ายตูดไป ยังดีใจที่ตัวเองกำไรแล้ว
สามารถเพลิดเพลินกับการโพสรูปหลานสาวแล้ว มีคสามสุขจัง!
ลั่วหานหัวเราะอย่างพูดไม่ออก “นายใช้ลูกสาวนายได้ดีจริงๆ”
“ลูกแท้ๆ เธอจะเข้าใจการทำงานหนักของพ่อ”
“เฮอะ……”
หลงเซียวจูงมือเธอเดินออกจากMBK เดินลงลิฟต์ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
ทั้งสองขับรถมา เดี๋ยวก็ต้องกลับไปทำงาน ลั่วหานพิงประตูรถ “ไม่อยากรู้เหรอว่าฉันทำได้ยังไง?”
หลงเซียวคิดว่าเธอไม่อยากบอก “ทำได้ยังไง?”
“กลางคืนนายต้องทำงานดึก เอกสารทั้งหมดอยู่บนโต๊ะ ฉันสงสัยก็เลยดู หลังจากนั้นก็ถามไป๋เวยและคุณชายกู้ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองไม่ยอมพูดโดยตรง แต่หน้าหลังรวมกัน เรื่องทั้งหมดก็ชัดเจนแล้ว”
“ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?”
ดูเหมือนจะง่ายเกินไปหรือเปล่า?
“ยุ่งยากเหรอ?” เธอถามกลับ
หลงเซียวช่วยเธอเปิดประตูรถ “วิธีแก้ปัญหาล่ะ? คิดได้ยังไง?”
“ตู้หลิงเซวียนทำให้นายลำบากใจ ฉันอยากให้เขาออกจากโครงการของเมืองเก่า ดังนั้นจึงถามทนายความ แต่ว่าทนายความบอกว่าแม้วิธีนี้จะใช้ได้ แต่ก็อันตราย อย่างไรก็ตามตู้หลิงเซวียนรู้เรื่องเยอะมากเกินไป ต่อมาฉันคิด หากตู้หลิงเซวียนจะลงมือจริงๆ อุ้มเขาขึ้นฟ้าเขาจะทำ”
หลงเซียวชื่นชม “หรือว่า ลาออกเถอะ แล้วมาช่วยฉันที่บริษัท”
ลั่วหานฮึ้ม “เรื่องที่นายทำได้ ฉันก็ทำได้ แล้วเรื่องที่ฉันทำได้ นายทำได้ไหม?”
หลงเซียวคิดหนัก “ทำไม่ได้ เช่น คลอดลูก ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
ลั่วหาน “……”
ลั่วหานขับรถกลับโรงพยาบาล บนถนนมือถือก็ดังขึ้น ตู้หลิงเซวียนส่งข้อความมา
“แอนน่า พวกเราเจอกันหน่อย”
ลั่วหานพลิกมือถือ ไม่ได้ตอบกลับ
สักพัก ข้อความมาอีกแล้ว “มีบางอย่าง พวกเราควรคุยให้ชัดเจนต่อหน้า”
ลั่วหานก็ยังไม่ได้ตอบ
ใกล้จะถึงโรงพยาบาล มือถือของลั่วหานดังสามรอบ เจมส์โทรมา
“แอนน่า นับเงินสนุกไหม?”
“ฉันขับรถอยู่”
“นี่จะวางสายฉันเหรอ” เจมส์พูดอย่างน้อยใจ
“ชัดเจนไม่พอเหรอเจ้าชายเจมส์? สำนักจัดการจราจรในประเทศของฉันห้ามโทรศัพท์ขณะขับรถเด็ดขาด”
“ฮัลโหล……”
ลั่วหานวางสายโทรศัพท์จริงๆ
จอดรถไว้ที่จอดรถชั้นใต้ดิน มือถือของลั่วหานดังขึ้นอีกแล้ว ครั้งนี้เป็นข้อความจากวีแชท
หลงเซียวส่งรูปพวกเขาทั้งสองกำลังจูบกัน ทั้งสองจมอยู่กับความอ่อนโยนของอีกฝ่าย ยิ้มตาหยีและเพลิดเพลิน แสงส่องเข้ามาจากหน้าต่าง เจิดจ้าอยู่บนหัวของพวกเขา
สวยจนเหมือนใช้PS
“ฉันถึงโรงพยาบาลแล้ว” เธอตั้งแต่ใจตอบเขาเกี่ยวกับเรื่องของรูป
ลั่วหานขึ้นอาคาร หลินซีเหวินวิ่งและร้องหาเธอตลอดทาง “ในที่สุดเธอก็กลับมา ผู้ป่วยที่แพ้ Astemizole ครั้วที่แล้วอยู่ในห้องฉุกเฉิน จะไม่ไหวแล้ว!”
“อะไรนะ?!”
ลั่วหานตกใจหน้าเปลี่ยนสี รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน
หลินซีเหวินวิ่งตามหลังเธออย่างรวดเร็ว “ออกโรงพยาบาลแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ก็กลับมา แผนกฉุกเฉินกล่าวว่าเป็นภาวะหัวใจหยุดเต้นที่เกิดจากโรคภูมิแพ้”
“เหตุผลที่แพ้คือAstemizole?” รองเท้าส้นสูงของลั่วหานทำให้เกิดเสียงสะท้อนบนพื้น ร่างเดินเข้าไปในลิฟต์
“เดี๋ยวผลตรวจจะออกมาแล้ว ฉันจำได้ว่าครั้งที่แล้วหมอถังบอกว่าเพราะAstemizole แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เขาเฝ้าสังเกตหลายวันในระหว่างการรักษาตัวในโรงพยาบาล ใครจะรู้ว่าหลังจากฤดูใบไม้ร่วงจะเกิดขึ้นอีก”
ลั่วหานรับหมัดขวาจะมือซ้าย “เข้าไปนานเท่าไรแล้ว?”
“ยี่สิบนาที ครอบครัวอยู่ข้างนอกโวยวายมาก บอกว่า……พวกเราทำคนตาย……” หลินซีเหวินกัดฟัน
“เข้าใจแล้ว”
ประตูลิฟต์เปิดออก ลั่วหานวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที ยังไม่ทันยืนนิ่งๆ ก็โดนชายหญิงบ้าล้อมรอบอย่างกะทันหัน ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าสุดพุ่งเข้ามากระชากผมของลั่วหาน
“เธอนั่นแหละ! คนที่บอกว่าสามีฉันไม่เป็นไรก็คือเธอ! เธอมันตัวอันตราย เธอทำให้สามีฉันตาย! ฉันสู้กับเธอสุดชีวิต ฉันจะสู้กับเธอสุดชีวิต!”
