ตอนที่ 812 เทพน้อยน่ารักของบ้านเรา
กู้เยนเซินยื่นหัว แอบมองไปยังมือถือของไป๋เวยหนึ่งที “บันทึกลงมา บันทึกลงมาสิ! รีบๆ มือช้าเกินไปอด!”
กู้เยนเซินตื่นเต้นกว่าไป๋เวย ขึ้นไปก็ไปจิ้มหน้าจอมือถือของเธอ ไปบันทึกรูปภาพที่เมื่อกี้หลงจื๋อส่งไปในกลุ่มเพื่อน
แอนดี้ก็ดำเนินการอย่างรวดเร็วเช่นกัน บันทึกรูปถ่ายเป็นรูปเฉพาะของชูชูที่หลงเซียวทำกับมือเอง
หลงเซียวคาดเดาว่าน่าจะเป็นหลงจื๋อส่งเข้าไปในกลุ่มเพื่อน ก็ไม่ได้ไปสนใจเช่นกัน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะระเบิดเถิดเถิง
กู้เยนเซินยังเล่นมือถืออยู่ ขยายรูปถ่ายใหญ่ขึ้นชื่นชม ชื่นชมจนไม่หยุดปาก “ดูสิตาของลูกสาวบ้านเขา ดูสิปากน่ารักขนาดนี้ ดูอีกสิจมูกของเขา หน้าเล็กๆของเขา ดูดีอย่างนี้ได้ยังไงหรือ! คุณชายหลง พวกคุณคลอดเก่งเกินไปแล้วล่ะ!”
จี้ตงหมิงได้รับรูปถ่ายจากแอนดี้ที่นั่น ตอนที่มองเห็นใจก็สั่นระริกอยากได้เช่นกัน ทันทีนั้นอยากจะเป็นแด๊ดดี้ อีกทั้งจะต้องเป็นลูกสาวอย่างแน่นอน!
ลูกสาวไม่เพียงแค่ความอบอุ่นของแม่ ลูกสาวยิ่งเป็นส่วนที่สำคัญของพ่อจริงๆล่ะ
หลังหลงเซียวยืดตรงอย่างมากโดยไม่รู้ตัว มีหญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ลูกน้อยยังทำให้เขาได้หน้าเหลือเกินจริงๆ
หลายคนรวมตัวอยู่ด้วยกันตื่นเต้นดีอกดีใจไปหลายนาที ไป๋เวยยุแยงกู้เยนเซิน “คุณไปขอต้นฉบับสักอันกับท่านประธานกรรมการ พวกเราแต่งเอง ฉันอยากเปลี่ยนหูให้ชูชูสักอัน พอดีคู่กับขนตายาวพลิกฟ้าของเธอ ”
แอนดี้ก็แสดงความเห็นด้วยเช่นกัน “แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่เด็กผู้หญิงทุกคนล้วนต้องเป็นสีชมพูอ่อน ผมรู้สึกว่าสีฟ้าอ่อน สีม่วง หรือว่าเป็นสีเหลืองล้วนดูดีมากนะ สีชมพูถือเป็นแบบตายตัวเกินไปล่ะ?”
กู้เยนเซินกับจี้ตงหมิงล้วนเป็นผู้ชาย อยู่ในโลกของพวกเขา เด็กผู้หญิงสวมใส่สีอมชมพูก็ได้แล้ว ใครจะรู้ล่ะว่ายังมีให้เลือกมากมายขนาดนั้น
หลงเซียวแอบพิจารณาเอง พูดอย่างนี้ ควรซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ Angel แล้วใช่หรือไม่?
……
บริษัทMBK ออฟฟิศประธาน
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ที่รักบ้านผมเยี่ยมมากจริงๆ! ลุงรองรักหนูนะ รักหนู อยู่ยงคงกระพันสุดๆ!” หลงจื๋อกอดมือถือไว้ลุ่มหลงและเพลิดเพลินในความสุขจนลืมบ้านและภาระหน้าที่
คนที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนมีร้อยกว่าคน ทยอยมาให้ความคิดเห็นและกดไลฟ์ ก็แม้แต่คุณลุงที่เป็นระดับวัตถุโบราณล้วนอดไม่ไหว
กลุ่มเพื่อนของหลงจื๋อเขียนไว้อย่างนี้ “เทพน้อยน่ารักของบ้านเรา จุ๊ฟๆ” จากนั้นเขาใส่สัญลักษณ์ อันหนึ่งไว้ข้างหลัง ต่อท้ายเขียนว่าพี่ชายใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่
คุณหนูผู้สูงศักดิ์ของบ้านหลงเซียวที่อยู่ในสายตาของคนทั้งหลายคิดไม่ถึงปรากฏโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา พวกเขาย่อมตื่นเต้นแน่นอน ตื่นเต้นจนอยากจะกอดเด็กไว้ในอ้อมอกผ่านหน้าจอจริงๆ
หลงจื๋อกลัวเกิดความครึกโครมฮือฮาใหญ่เกินไป ไม่กล้าโพสต์รูปถ่ายอยู่บน weibo ไม่อย่างงั้นแฟนคลับห้าสิบกว่าล้านของเขาจะไม่ระเบิดเซิร์ฟเวอร์ไปทั้งตัวเลยหรือ
อดแล้วอดอีก หลงจื๋ออดไม่ไหวเช่นกัน โพสต์ weibo ไปหนึ่งข้อความ “ ไม่ใช่เพื่อนใน WeChat ของผม ถือเป็นความน่าเสียดายที่สุดในชีวิตของพวกคุณ ไม่มีอีก ยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มอย่างภูมิใจ”
ข้อความสั้นๆเช่นนี้ หนึ่งนาทีมีความคิดเห็นหลายข้อความ มีคนขุดลึกถึงว่าใครคือเพื่อนใน WeChat ของคุณชายรอง บอกกล่าวว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วได้หรือไม่
ทำเรื่องเลวร้ายเสร็จ หลงจื๋อปลาบปลื้มใจจนไปสะกิดหลงเซียว “พี่ชายใหญ่ รูปถ่ายของเทพน้อยน่ารักวันหลังโพสต์ต่อมากกว่านี้อีกได้ไหม?”
หลงเซียวกำลังประชุมอยู่ ไม่ได้สนใจเขา
หลงจื๋อจ้องมองรูปถ่าย เป็นสุขอย่างยิ่ง จากนั้นจิ้มหน้าจออย่างหล่อหนึ่งที เปลี่ยนชื่อของ WeChat อย่างเด็ดขาด ลุงรองของเทพน้อยน่ารัก
WeChat ของหลินซีเหวินส่งมาอย่างรวดเร็ว “อ๋าว อ๋าว คิดไม่ถึงคุณกล้าโพสต์ออกมาหรือ? พี่ชายใหญ่ของคุณจะตีจนขาคุณหักหรือไม่? คุณได้รับความยินยอมจากเขาหรือยัง?”
หลงจื๋อจ้องมองเวลาหนึ่งที ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว หากว่าพี่ชายใหญ่ไม่ยินยอมก็บล็อก WeChat ของเขาไปนานแล้ว “พี่ชายใหญ่ผมยินยอมอย่างเงียบๆ รูปถ่ายน่ารักหรือไม่? รูปถ่ายที่พี่ชายใหญ่ของผมทำกับมือ น่ารักมากเลย!”
หลินซีเหวินจ้องมองลั่วหานอย่างไม่กล้าเชื่อ “พี่ลั่ว รูปถ่ายนี้เป็นพี่ชายใหญ่ทำหรือ?”
ลั่วหานกวาดสายตาไปหนึ่งที “นอกจากเขา ใครยังจะสามารถทำตุ๊กตาสไตล์สีชมพูแบบนี้ออกมาได้ล่ะ? เชยตายเลย คุณไม่รู้ ในห้องเด็กอ่อนของบ้านเรา สิ่งของล้วนเป็นสีชมพู ฉันสงสัยว่าชูชูจะเกิดความเหนื่อยล้าทางสุนทรียศาสตร์แล้ว”
หัวใจหลินซีเหวินโดนธนูปักหนึ่งที “อ๋าว อ๋าว ไอดอลตกแต่งห้องนอนให้กับเทพธิดาตัวน้อย ฉันแค่คิดล้วนน่ากอดแล้ว! คุณยังตัดพ้อ!”
“อืมฮึ! ใช่แล้ว เลิกงานแล้วฉันจะไปห้างสรรพสินค้า ซื้อของให้กับชูชู สักหน่อย” นึกถึงของเล็กน้อยที่จะซื้อให้ชูชูตัวลั่วหานเองก็ถูกความน่ารักทำให้ทนไม่ไหวเช่นกัน
“ฉันก็จะซื้อของขวัญให้เธอ! กระโปรงน้อย รองเท้าเต้นรำน้อย กิ๊บน้อย ยังมีถุงมือน้อย! ฉันไปช็อป Taobao แล้ว!” หลินซีเหวินร้อง อ๋าว อ๋าว เปิดมือถือ
ลั่วหานเหลือบตามองเธอ “ช็อปอะไรที่ Taobao ไปห้างสรรพสินค้าเมืองแห่งนางฟ้าซื้อแล้วยังไม่ฉีกป้ายออก ถ้าไม่เหมาะสมยังส่งคืนได้”
หลินซีเหวินแยกเขี้ยว “พี่ลั่ว ตอนนี้คุณค้าขายเก่งเกินไปแล้วมั้ง?”
ลั่วหานจนใจอย่างมากจนตบเธอว่า “ไม่มีหนทาง ตอนนี้ถึงยังไงพี่ก็เป็นหนี้มากกว่า 2 หมื่นล้าน เข้าใจไหม?”
หลินซีเหวิน “…….” ไม่ค่อยเข้าใจ
ส้งชิงเซวี๋ยนกับหวาเทียนวิ่งตามหลังก้าวเดินเร็วเหมือนดาวตกจากระเบียงทางเดินฝั่งโน้นมา หลินซีเหวินผลักแขนของลั่วหานหนึ่งที “พี่ลั่ว ครั้งนี้ตาเฒ่าน้อยก็จะตื่นเต้นดีอกดีใจจนกลางคืนนอนไม่หลับอีกแล้วล่ะ”
ส้งชิงเซวี๋ยนโบกมือจากที่ไกล “เสี่ยวลั่วลั่ว คุณเข้ามา”
ลั่วหานขมวดคิ้ว วัดด้วยสายตาไม่ได้ตื่นเต้นดีอกดีใจมาก “เป็นยังไงแล้วล่ะลุงส้ง?”
ส้งชิงเซวี๋ยนสงบสติ สีหน้าบิดเบี้ยว “หลงถิงอยู่ในออฟฟิศคณบดี ให้เธอเข้าไป ผมกับหวาเทียนเพิ่งกลับมา”
ลั่วหานแต่งรูปจนใจมากจนรวมเป็นหนึ่งก้อน “เขามาทำอะไรหรือ?”
“เป็นปีศาจล่ะ เขายังจะทำอะไรได้หรือ? โรงพยาบาลหวาเซี่ยพูดตรงๆแล้วก็เป็นของบริษัทMBK เขาคือเถ้าแก่ใหญ่ที่สุด” หุ้นของโรงพยาบาลหวาเซี่ยส่วนมากกำอยู่ในมือของบริษัทMBK ในมือของเธอก็ไม่น้อย แต่ไม่ใช่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่สุด
“ได้ ฉันจะไปดู”
หวาเทียนเตือนไปประโยคหนึ่ง “ประธานกรรมการหลงไม่พอใจต่อรายรับของโรงพยาบาลหวาเซี่ย สรุปแล้วก็คือหาเรื่อง คุณไปแล้วระวังหน่อย”
“ฉันเข้าใจ”
เมื่อคืนเขาเสียเปรียบไปแล้ว วันนี้ก็อยากจะเอากลับคืนไปทันที คนคนนี้ช่างสงบสติอารมณ์ไม่ได้จริงๆ!
ออฟฟิศคณบดี
คณบดีเฉินยืนอยู่ข้างๆอย่างจริงใจและหวาดกลัว แนะนำโครงการขนาดใหญ่หลายโครงการในช่วงนี้ของโรงพยาบาลให้กับหลงถิง อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ซื้อใหม่ของโรงพยาบาล ความยากในวิชาการแพทย์ที่โรงพยาบาลกับมหาวิทยาลัยร่วมมือกันเอาชนะ
แต่หลงถิงเพียงแค่ดื่มน้ำชาของตนเอง ไม่สนใจกับคำพูดที่เขาพูดเลย
“ท่านประธานกรรมการ โรงพยาบาลหวาเซี่ยอยู่ในเวลาสั้นๆสามปีพัฒนาจนมีองค์กรในวันนี้เป็นปาฏิหาริย์แล้ว แม้ว่าโรงพยาบาลหวาเซี่ยเป็นโรงพยาบาลส่วนตัวเชิงพาณิชย์ แต่ว่ารักษาโรคช่วยเหลือคนยังเป็นวัตถุประสงค์ขั้นพื้นฐานที่สุดล่ะ? พวกเรา…….ลองให้ความสำคัญด้านกำไรน้อยหน่อยได้หรือไม่?”
หลงถิงตาเย็นชาพินิจพิเคราะห์เขา คำพูดแหลมคมไม่ไว้หน้า “สิบห้าเปอร์เซ็นต์ น้อยลงสักเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ได้ บรรลุไม่ถึงผลประกอบการ คณบดีนี้ คุณก็ไม่ต้องเป็นแล้ว”
หลงถิงวางแก้วน้ำชาลง ชาที่อยู่ก้นแก้วกระเด็นออกมาหลายหยด ทำให้ประวัติคนไข้ที่อยู่บนโต๊ะเปียก
ได้ยินถึงตรงนี้ ลั่วหานเคาะประตูหนึ่งที “ท่านประธานกรรมการ คณบดี พวกคุณเรียกหาฉันหรือ?”
ในที่สุดผู้ช่วยให้รอดก็มาถึงแล้ว คณบดีเฉินโล่งไปหนึ่งที เมื่อกี้ที่หัวใจตื่นเต้นจนจะระเบิดในที่สุดก็ได้รับโอกาสหายใจแล้ว “หมอฉู่อ่า รีบเข้ามา เข้ามา”
หลงถิงมองเห็นลั่วหาน ไม่ด้อยกว่าหมาป่าอดยากมองเห็นแพะน้อย สายตานั้นแทบจะกลายเป็นน้ำเงินครึ้มที่ดูดเลือดในทันที “คุณมาพอดี อธิบายให้ผมฟังว่าทำไมโครงการการกุศลของศัลยกรรมหัวใจขยายไปเรื่อยๆหรือ? ผมให้พวกคุณย่นเวลาไปครึ่งหนึ่งภายในสามเดือน คุณทำแบบไหนกันหรือ?”
ลั่วหานอ่านเอกสารอย่างเด่นชัด จิตใจสงบเยือกเย็นพูดว่า “ท่านประธานกรรมการ การเรียกร้องของคุณไม่สามารถสำเร็จภายในสามเดือน คนไข้ต้องการระยะฟื้นตัว อีกทั้งคนไข้ใหม่ที่เข้ามาโรงพยาบาลในช่วงนี้ล้วนสอดคล้องกับเงื่อนไขการช่วยเหลือ ไม่มีเหตุผลว่าแต่ก่อนรับตอนนี้ปฏิเสธ”
หลงถิงจับเอกสารขึ้นมาโยนไปบนโต๊ะอย่างรุนแรง “ฉู่ลั่วหาน โรงพยาบาลแห่งนี้ยังไม่เป็นของคุณ คุณเป็นหมอเล็กๆคนหนึ่ง ทำท่าอะไรอยู่ที่นี่กับผมหรือ? ทำตามการเรียกร้องของผม ทำไม่สำเร็จล้วนไสหัวออกไป”
มือเรียวของลั่วหานสอดอยู่ในเสื้อกาวน์ มือหนึ่งหยิบเครื่องฟังตรวจลงจากคอ “ท่านประธานกรรมการ พวกเราสามารถทำการทดลองเล็กๆอย่างหนึ่ง
