ตอนที่ 814 ขอโทษค่ะ ตบผิดคนแล้ว
หลงเซียวที่ยืนอยู่ปากทางบันไดเลื่อนยังไม่ได้ขึ้นไป คิ้วกระบี่ที่อยู่ใต้กะบังหมวกขมวดหนึ่งทีแทบจะสังเกตไม่ได้ เพียงแค่หนึ่งที ก็หล่อเลี้ยงลมฝนแล้ว
โม่หรูเฟยไม่รู้ตัวสักนิด คายเม็ดกรดผลไม้ออกสั่งสอนต่อ “ฉันให้คุณช่วยแนะนำของกินให้ฉัน ไม่ใช่เอายาพิษให้ฉัน ของสิ่งนี้กินได้หรือ? คุณอยากให้ฉันกินแล้วตายหรือ?”
มือทั้งสองของพนักงานขายทับไว้อยู่หน้าอก ทันทีนั้นไม่มีความคิดเลยขอโทษอย่างไม่หยุด “ขอโทษ ขอโทษ เมื่อกี้นั้นคือกรดมาลิก ฉันเปลี่ยนอีกแบบหนึ่งให้คุณ สตรอเบอร์รี่จะไม่เปรี้ยวขนาดนั้น ท่านลองกินดู ถ้าหากว่ายังรู้สึกเปรี้ยวละก็ ฝั่งนี้ยังมีรสมะม่วงกับกล้วยหอม รสกล้วยหอมจะไม่เปรี้ยวอย่างแน่นอน”
พนักงานขายหยิบมาหลายขวดวางไว้ให้ดีๆ ตกใจจนทั้งสองมือล้วนสั่นระริก ในใจคิดว่ามีเรื่องกับโม่หรูเฟยช่างซวยไปหมดจริงๆ เธอจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างแน่นอน
โม่หรูเฟยเช็ดมุมปาก เช็ดแล้วเช็ดอีก กอดอกยืนสูงจ้องมองเธอ เดิมทีพนักงานขายก็ตัวเล็ก โม่หรูเฟยกลับสูงเรียวและสวมใส่รองเท้าสั้นสูงอีก ระดับความสูงของทั้งสองที่ต่างกันก็ให้ความกดดันที่รุนแรงมากแก่สาวน้อย
“ฮึ! เปลี่ยนอีกแบบหนึ่งหรือ? ความเสียหายเมื่อกี้จะคิดยังไงหรือ? เรียกผู้จัดการของพวกคุณเข้ามา เหอะๆ ห้างสรรพสินค้าใหญ่ขนาดนี้ พนักงานที่จ้างมาล้วนไม่มีคุณสมบัติไม่มีสมอง!”
การเยาะเย้ยในครั้งนี้ของโม่หรูเฟยดูแล้วเหมือนด่าสาวน้อย แต่แท้จริงแล้วในทุกคำพูดของเธอล้วนด่าหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลัง ไม่แค่อยากจะด่า เธอยังอยากจะฆ่าพวกเขาไปเลย !
“ขอโทษคุณนายซุน ขอโทษ! ฉันจะระวังแน่นอน สตรอร์เบอร์รี่จะไม่เปรี้ยวขนาดนี้จริงๆ เมื่อกี้ฉันกลัวว่าไม่มีผล ดังนั้นแนะนำอันนี้คุณนายซุนท่านอยากจะเอาอันที่เปรี้ยว ยังอยากจะเอาแคลอรีต่ำ ก็มีแต่แอปเปิลแล้ว กล้วยหอมแคลอรีสูงมาก ท่านน่าจะรู้นะ…….”
แคลอรีของกล้วยหอมเดิมทีก็สูงมากกว่าแอปเปิล ความรู้จุดนี้โม่หรูเฟยย่อมมีอยู่แล้ว
“ยังปากแข็งต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ! พึ่งพาอาศัยใครล่ะรังแกคนขนาดนี้ ฉันมาซื้อของ ฉันเป็นลูกค้าของพวกคุณ พระเจ้าของพวกคุณ คุณอยากทำให้ฉันตายหรือ! อืม!?!”
ศีรษะของสาวน้อยก้มลงจนถึงหน้าอก แม้แต่ใบหน้าของเธอยังไม่กล้ามอง ตาแดงขึ้นมาน้ำตาตกทันที “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ขออนุญาตคุณให้โอกาสฉันอีกครั้ง! ฉันเพิ่งมาทำงานที่นี่ ยังไม่ได้ผ่านระยะการทดลองงาน ถ้าหากว่าผู้จัดการรู้จะต้องไล่ฉันออกอย่างแน่นอน”
“นั่นคือคุณสมควร! เรียกผู้จัดการของพวกคุณมา อธิบายให้ฉันรู้ว่าเรื่องในวันนี้จะจัดการยังไง” โม่หรูเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้กับหญิงตั้งครรภ์โดยเฉพาะอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เสื้อโค้ทมิ้งโยนลงไปบนเคาน์เตอร์อย่างตามใจ
พูดจบ โม่หรูเฟยเริ่มส่งเสียงอัดของ WeChat โดยตรง “ที่รักจ๋า ฉันอยู่ในห้างสรรพสินค้า แต่ว่าได้เจอกับไอ้โง่คนหนึ่ง ตอนนี้อารมณ์ที่อยากจะซื้อของ ฉันก็ไม่มีแล้วสักนิด คุณส่งคนมารับฉัน หญิงตั้งครรภ์ห้ามโมโห แต่ว่าอารมณ์ของฉันแย่มากๆจริงๆนะ”
มุมปากของหลงเซียวดึงแล้วดึงอีกไปอีกข้างหนึ่ง โม่หรูเฟยตั้งครรภ์แล้ว คิดไม่ถึงตั้งครรภ์แล้วยังทำเช่นนี้อีก เธอดูแล้วแม้แต่รุ่นต่อไปของตนเองก็ไม่เตรียมตัวที่จะปล่อยไปเช่นกัน!
“คุณนายซุน ขอร้องท่านให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่งเถอะ ฉันจริงๆนะ……..”
พนักงานขายยังอ้อนวอนขอร้องอยู่ นิ้วมือของหลงเซียวเคาะที่จับอยู่ ถ้าหากว่าเข้าไปตอนนี้ ฐานะที่ซ่อนเร้นไว้ก็เปิดเผยแล้ว
แต่ว่า…….
“ผู้จัดการยุ่งอยู่ ผมจะมาจัดการ”
หลงเซียวลังเลไปสักพัก อยู่ดีๆเสียงสดใสของลั่วหานแทรกเข้าไปในคำพูดของทั้งสองคน ที่ตามมาก็เป็นเงากายที่สูงเรียวงดงามเงาหนึ่ง
โม่หรูเฟยได้ยินเสียงหันหน้าไป มองเห็นเป็นฉู่ลั่วหาน สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด “ฉู่ลั่วหานหรือ?”
ลั่วหานข้างนอกสวมใส่เสื้อโค้ทผ้าขนสัตว์สีเขียวทหารลายลูกไม้เฉียงแบบหนา ทั้งสองมือสอดอยู่ในกระเป๋าของเสื้อโค้ท บนใบหน้าที่สดใสรอยยิ้มจริงใจ “ลูกค้าท่านนี้ พนักงานร้านของพวกเราทำอะไรไป ทำให้คุณโมโหรุนแรงขนาดนี้หรือ?”
ห้างสรรพสินค้าในเวลานี้มีคนเยอะมาก อีกทั้งห้างสรรพสินค้าใหม่ลูกค้าส่วนใหญ่ล้วนมาตามชื่อเสียง รักษาชื่อเสียงที่ดีสำคัญมาก ลั่วหานไม่อยากจะทะเลาะกันกับโม่หรูเฟยในตอนนั้นเลย เธอรู้กาลเทศะหน่อยดีที่สุด!
แต่ว่าโม่หรูเฟยดูเหมือนไม่รับน้ำใจเลย เธอปกป้องท้องไว้อย่างระวัง “ฉู่ลั่วหานคุณมาพอดี ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องคนนี้ให้ฉันกินอันนี้ เกือบจะทำให้ฉันเปรี้ยวตาย จะทำยังไงดีล่ะ?”
โม่หรูเฟยตั้งครรภ์แล้วหรือ? ตั้งครรภ์แล้วยังไม่รู้จักสะสมบารมีหรือ?
ฉู่ลั่วหานจ้องมองกล่อง “อันนี้ล่ะ เปรี้ยวหรือ?”
ที่เธอถามคือพนักงานขาย
พนักงานขายมองเห็นเถ้าแก่ใหญ่เข้ามา ตกใจจนยิ่งขาอ่อน “คุณหญิง ฉัน…….ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เธอบอกว่าแพ้ท้องอย่างรุนแรง ฉันก็หยิบกรดมาลิก ฉัน ……..”
“เพี๊ยะ!”
คำพูดเธอยังพูดไม่จบ อยู่ดีๆลั่วหานยกมือขึ้น “สวะไอ้ขยะ! เธอเป็นใครคุณไม่รู้หรือ?!”
ตอนที่ฝ่ามือของลั่วหานลอยเข้ามาพนักงานขายหลับตาลงโดยปริยาย แต่ว่าบนใบหน้าไม่มีความเจ็บปวดที่ร้อนแรงเลย
เธอตกใจจนลืมตาขึ้นมา มองเห็นโม่หรูเฟยที่นั่งอยู่นั่นกำลังจับหน้าอยู่อึ้งไปเต็มใบหน้า อีกทั้งมองจากข้างๆสามารถมองเห็นใบหน้าแดงไปหมดเลย
โม่หรูเฟยงงไปทันที!
เมื่อกี้ฉู่ลั่วหานถึงขนาดตบเธอหนึ่งฝ่ามือ! ถึงขนาดตบเธอ!
หลงเซียวเม้มริมฝีปากบางๆ เม้มแล้วเม้มอีก เกือบจะหัวเราะออกเสียง เปลี่ยนท่าทีที่อิสระสักท่า เป็นท่านผู้ชมต่อไป
ลั่วหานก็อึ้งไปแล้วอย่างชัดเจน “คุณโม่คุณเป็นอะไรแล้วล่ะ?”
โม่หรูเฟยโมโหจนใบหน้าซีดขาว “ฉู่ลั่วหาน คุณตั้งใจ!”
“เป็นอะไรล่ะ? ฉันออกหน้าแทนคุณอยู่นะ สาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องคนนี้ทำให้คุณโมโหอีกแล้วหรือ? ฉันสั่งสอนเธอแทนคุณ คุณอย่าโมโห”
ลั่วหานยังอธิบายอย่างมึนงงอยู่ ดูแล้วเหมือนไม่รู้เรื่องสักนิดจริงๆ
โม่หรูเฟยโมโหจนกัดฟัน “เมื่อกี้คนที่คุณตบเป็นฉันล่ะ?!”
“อ่า? ตบคุณหรือ?” ลั่วหานไม่กล้าเชื่อจนจ้องมองมือของตนเอง “เป็นไปได้ยังไงหรือ? เมื่อกี้ที่ฉันตบเป็นเธอรึไง”
นิ้วมือของหลงเซียวถูที่สันจมูกอีก หัวเราะอีก
โม่หรูเฟยโมโหจนยืนขึ้นมา “ฉู่ลั่วหาน ตกลงว่าคุณอยากจะทำอะไรกันแน่? จบหรือไม่จบ? ฉันตั้งครรภ์แล้ว คุณยังรังแกฉันอีกหรือ?”
เหอะ!
ฟังน้ำเสียงที่น่าสงสารนี้ดูสิ ฟังวิธีพูดที่โศกเศร้านี้ดูสิ คิดว่าได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวงจริงๆหรือ!
——
“ดังนั้นฉันจำเป็นต้องช่วยคุณสั่งสอนเธอ!” ลั่วหานยกมือขึ้น เล็งใบหน้าของสาวน้อยไว้ เพี๊ยะ——
ฝ่ามือนี้ ตกอยู่บนใบหน้าของโม่หรูเฟยอย่างตรงเป้าเหมือนเดิม อีกทั้งก็อยู่ในที่เดียวกัน
“คุณ!”
พนักงานขายงงไปอย่างหมดจด “คุณหญิง…….ท่าน…….”
น้ำตาโม่หรูเฟยพุ่งเต็มครึ่งหน้า “ฉู่ลั่วหาน ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
ด่าจบ ยกเท้าขึ้นก็เดินไปเลย
พนักงานขายมองเห็นเสื้อผ้าของเธอยังอยู่ กอดเสื้อไว้วิ่งตามไป “คุณนายซุน เสื้อผ้า เสื้อผ้า!”
หลังจากที่คนไปแล้ว ลั่วหานเจ็บมือจนยิงฟัน “ไอ้ควย ใช้แรงมากไปหน่อย”
ฉากนี้ถูกหลงเซียวมองเห็นหมด รอยยิ้มยิ่งโอเวอร์กว่าเมื่อกี้
คิดไม่ถึงว่าลั่วหานยังมีอีกด้านหนึ่งที่ปากหวานก้นเปรี้ยวน่ารักขนาดนี้ ดีมาก ประหลาดใจมาก!
ลั่วหานสะบัดมือ ขึ้นไปข้างบนโดยตรง เพราะว่าเพียงแค่ใส่ใจโม่หรูเฟยกับมือของตนเอง ไม่ได้เห็นหลงเซียวที่ปลอมตัวแล้วเลย
ลั่วหานขึ้นไปชั้นสอง เลือกของใช้ให้ชูชูอยู่ในโซนเฉพาะทารก
หลงเซียวกลับกดกะบังหมวกให้ต่ำ รักษาระยะห่างสามเมตรกับเธอในมือจับกระโปรงเล็กตัวหนึ่ง สายตากลับสังเกตการเคลื่อนไหวของ ลั่วหานทุกเวลา
ซื้อผ้ากันเปื้อนที่ถักรูปโลมาน้อยสีฟ้าอ่อนสองตัวให้กับชูชูตอนเวลาดื่มนมน้ำนมที่หยดลงมาจะไม่ตกอยู่บนเสื้อผ้า
เพื่อให้แน่ใจถึงความสวยงามของผ้ากันเปื้อน ลั่วหานเทียบแล้วเทียบอีกอยู่ที่ใต้คอของตนเอง โลมาน้อยที่น่าเอ็นดูน่ารักเหลือเกิน
หลงเซียว “……..” เวลานี้นอกจากแอบถ่าย ยังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?
ซื้อลูกบอลตุ๊กตาสีที่ลูกเล็กๆสองอีก สีแดงลูกหนึ่ง สีเหลืองลูกหนึ่ง สามารถช่วยฝึกไหวพริบตาของเด็ก
เลือกสิ่งของเล็กๆสักหน่อย ลั่วหานไปที่โซนเฉพาะเสื้อผ้าเด็ก
หลงเซียวตามหลัง ก็ย้ายไปโซนเสื้อผ้าเด็กเช่นกัน หยิบเป็ดน้อยที่ลั่วหานมองไปสองทีกลับไม่ได้ซื้อไปด้วย
ลั่วหานมองเสื้อผ้าไปสองตัว สังเกตถึงว่าเหมือนมีคนตามหลังเธออยู่ แต่ทุกครั้งหันหน้าไปล้วนไม่เห็นอะไร
เจอกับคนสะกดรอยตามแล้วหรือ?
ลั่วหานยกระดับความตื่นตัว เปลี่ยนอีกโซนหนึ่งช้อปต่อ แต่มักจะมีสายตาหนึ่งตามเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ในใจคิดว่า ดูแล้วมีคนจริงๆ
คู่แข่งเธอกับหลงเซียวมากเกินไป พบเจอกับคนที่มาแก้แค้นไม่แปลกเลย ลั่วหานดึงไม้แขวนเสื้ออันหนึ่ง ตั้งใจอ้อมไปมุมเลี้ยว
จากนั้นแอบซ่อนตัวไว้
หลงเซียวเงยหน้าขึ้นพบเห็นลั่วหานหายไปแล้ว เดินตรงไปยังมุมเลี้ยว
“ปั้ง!”
เขาเพิ่งเลี้ยวเข้ามุมเลี้ยว ไม้แขวนเสื้อหลายอันรวมกันไว้ฟาดไปยังบนศีรษะ โชคดีหลงเซียวมีปฏิกิริยาว่องไวจับไม้แขวนเสื้อไว้อย่างแม่นยำควบคุมฝ่ายตรงข้ามไว้
ทันทีที่ลั่วหานเห็นพลังความสามารถของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งขนาดนี้ เอ่ยปากก็จะร้อง “ช่วย…….”
ใครจะรู้ว่า อยู่ดีๆเงากายสีดำนั้นพุ่งเข้ามาที่ริมฝีปากบางอุดริมฝีปากของเธอไว้ อุดให้ตายอย่างตามใจ พัวพันอย่างโหดเหี้ยม
“ตุ๊บตุ๊บตุ๊บ!” ลั่วหานใช้ทั้งสองมือพร้อมกัน ทุบหลังเขาอย่างรุนแรง แต่ว่าทุบไปหลายทีพบเห็นว่าไม่ค่อยปกติ
จูบนี้คุ้นเคยเหลือเกิน กลิ่นอากาเว่ที่อยู่บนกายของเขาก็คุ้นเคยเหลือเกินเช่นกัน หลงเซียว!
หลงเซียวอยู่ตรงที่ผู้หญิงในอ้อมอกไม่ขัดขืนอีกปล่อยเธอออก ริมฝีปากบางเลียแล้วเลียอีก “สุภาพบุรุษ ยั้งมือไว้ไมตรี”
ลั่วหานยกมือก็จะตบเขา “เป็นคุณได้ยังไง! เมื่อกี้ตามฉันมาโดยตลอดทำไมหรือ?!”
หลงเซียวหยิกริมฝีปากของเธอ “ห้างสรรพสินค้าเป็นของคุณหรือ? ผมมาไม่ได้หรือ?”
ลั่วหานยิ้มแล้ว “ไม่ผิด ห้างสรรพสินค้าเป็นของฉัน”
หลงเซียว “…….”
มุขนี้ใช้ผิดที่แล้ว
ทั้งสองคนเกาะแขนกัน เดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าไปครึ่งชั่วโมง ผลสุดท้ายของที่ซื้อมากกว่าความคาดคิดของลั่วหาน
“หลงเซียว เสื้อผ้าของชูชูยัดใส่ได้เต็มห้องแล้ว วันนี้เลือกสักกี่ตัวก็พอ” ลั่วหานมองเห็นเสื้อผ้าที่กองเต็มภูเขาอยู่บนรถเข็นซื้อของของเขา หยิบจากข้างล่างขึ้นมาบางส่วนอธิบายอย่างไร้เรี่ยวแรง
หลงเซียวหยิบที่เธอส่งคืนกลับมาให้หมด “เสื้อผ้าที่ดูดีขนาดนี้ ลูกสาวของพวกเราจะต้องใส่สักครั้ง ในบ้านวางไม่ได้ สามารถซื้อบ้านอีกหลังหนึ่งได้”
ลั่วหาน “……..”
หลงเซียวหยิบกระโปรงน้อยตัวหนึ่งเทียบแล้วเทียบอีกอยู่บนกายของลั่วหาน “อืม สวยมาก”
ลั่วหานหัวเราะแทบตาย “คนอย่างฉันโตขนาดนี้แล้ว สวยมากอะไรหรือ?”
หลงเซียวดูเธอชัดๆ “ตอนเด็กๆ ก็คือน่ารักขนาดนี้”
“คุณชนะแล้วพ่อชูชู!”
ลั่วหานหยิบกระโปรงเล็กตัวหนึ่งเทียบแล้วเทียบอีกอยู่บนกายของเขา กระโปรงตุ๊กตาลายเศษดอกไม้เล็กๆถ้าสวมใส่อยู่บนกายของเขา…….ลั่วหานไม่กล้าคิดถึงภาพนั้น!
ฮ่าฮ่า!
แต่ว่า……
ลั่วหานคิดอะไรออกอย่างกะทันหัน “คุณรอฉันสักหน่อย!”
เงากายวิ่งกลับไปทางเก่าอย่างรวดเร็ว ลั่วหานกลับไปที่โซนเฉพาะเสื้อผ้าหาไปสักพัก ในที่สุดก็เลือกสิ่งที่พอใจได้ จากนั้นกอดไว้กลับมา
เอาสิ่งของสอดเข้าไปอยู่ข้างล่าง “ได้แล้ว!”
หลงเซียว “………อะไรหรือ?”
ลั่วหานแกล้งทำลึกลับลูบคางอยู่ “ความลับ!”
“เสี่ยวจื๋อวันนี้โพสต์รูปถ่ายของชูชู” หลงเซียวเก็บกระโปรงตัวนั้นไว้โดยตรง อีกทั้งเลือกเอามาใช้ก่อนด้วย
“ฉันรู้ โรงพยาบาลล้วนจะระเบิดแล้ว หลงจื๋อยังเปลี่ยนชื่อ WeChat อีก ฉันก็เมาแล้วเช่นกัน” ลั่วหานผลักรถเข็นซื้อของด้วยกันกับเขา ทั้งสองคนอยู่ซ้ายขวา
“อืม ยังพบเห็นอะไรอีกหรือ?” หลงเซียวให้สัญญาณประโยคหนึ่ง
ทั้งสองเดินไปยังโซนจ่ายเงินอย่างรวดเร็ว ลั่วหานยื่นมือถามหา
กระเป๋าเงินกับเขา “อย่างอื่นหรือ? อย่างอื่นอะไรหรือ?”
หลงเซียวเอากระเป๋าเงินให้เธอ “กลับไปดูให้ละเอียดหน่อย คุณพลาดอะไรไปแล้ว”
ลั่วหานมึนงงเต็มใบหน้า ตบกระเป๋าเงินของเขา “คุณไปลานจอดรถก่อน ฉันจะจ่ายเงิน ปลอมตัวดีขนาดนี้ ให้คนจำได้ก็เสียเปล่าแล้วล่ะ?”
หลงเซียวรักใคร่โปรดปรานจนลูบหัวของเธอ “ผมอยู่หน้าประตู อีกสักครู่ให้พนักงานเข็นรถซื้อของออกไป”
ลั่วหานหมอบอยู่บนมือจับรถเข็น “พวกเราอยู่ห้างสรรพสินค้าของตนเองยังเข้าแถวจ่ายเงิน น่าสนใจนิดหน่อยใช่หรือไม่? ถ้าไม่ก็ไปหยิบจากคลังเก็บของเถอะ?”
หลงเซียวคิดใคร่ครวญไปสักพัก “เกียรติยศของแรงงาน”
ลั่วหาน “……..”
แรงงานหรือ?!
