ตอนที่ 815 ใครสั่งคุณหรือ
ความบังเอิญที่พบเจอกับโม่หรูเฟย ทำให้ลั่วหานนิ่งไปแล้วครึ่งทาง ตอนที่ใกล้จะถึงบ้านเธอจึงพูดถึง “วันนี้ฉันอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าเจอ…….”
“โม่หรูเฟย ผมก็เจอแล้วเช่นกัน อีกทั้งผมยังเห็นคุณสั่งสอนเธอแล้ว” หลงเซียวตัดคำพูดเธอ เติมเต็มส่วนที่เธอไม่รู้
ลั่วหานแค่ตื่นตะลึงหนึ่งวินาที มีปฏิกิริยาถึงการปลอมตัวของเขาในวันนี้ “นานขนาดนี้ไม่ได้เจอกัน ฉันคิดว่าเธอกลับตัวกลับใจกลายเป็นคนใหม่แล้ว แต่ว่านึกไม่ถึง เธอไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ถึงแม้ว่าตอนนี้ตั้งครรภ์แล้ว ยังเป็นเหมือนเดิม”
ลั่วหานมองไปยังนอกหน้าต่างรถ พระอาทิตย์ตกแล้ว พระจันทร์ในทิศตะวันออกทะลุผ่านก้อนเมฆ ไฟสาธารณะตกแต่งความเจริญรุ่งเรืองของเมืองทั้งเมือง
“คนบางคน ไม่คุ้มค่าที่จะทำให้โมโห ก็ไม่คุ้มค่าที่จะทำให้คุณลงมือเช่นกัน มือยังเจ็บอยู่ไหม?” หลงเซียวเอามือข้างหนึ่งจับมือของเธอ จับแล้วจับอีก
ลั่วหานส่ายหัว “ยังถูกคุณมองเห็นแล้วจริงๆหรือ? โอเค วันนี้ฉันโมโหจริงๆ โม่หรูเฟยเกินไปหน่อยแล้ว”
“ใช่ เธอเกินไปหน่อย คุณสั่งสอนได้ดี แต่ว่าคราวหน้าอย่าลงมือด้วยตนเอง ให้ยามรักษาความปลอดภัยเข้ามา ตบรุนแรงกว่าคุณ ภรรยาของผมเอง ผมเจ็บใจ”
ลั่วหานถูกคำพูดสองสามคำของเขาพูดจนไม่มีความโมโหแม้สักนิด “ก็คุณเก่ง ตายแล้วก็สามารถพูดจนมีชีวิต ฉันพูดไม่สู้คุณ”
หลงเซียวจูบหลังมือของเธอหนึ่งที “ทางอเมริกาส่งข่าวมา เป็นคำพูดของหมอ คุณจะฟังหรือไม่?”
หัวใจของลั่วหานเต้นอย่างบ้าคลั่งอย่างกะทันหัน มือกำเป็นกำปั้นโดยสัญชาตญาณ “ข่าวดีหรือข่าวร้ายล่ะ?”
“กลับไปถึงบ้านแล้วค่อยพูดเถอะ ไม่งั้นคุณร้องไห้แล้วผมก็ไม่สามารถกอดคุณได้” มือสองข้างของเขาจับพวงมาลัยไว้ ทางข้างหน้ารถเยอะมาก หน้าหลังล้วนเป็นรถที่ห่างกันใกล้มาก
ลั่วหานสูดลมหายใจลึกๆ “คุณพูดเถอะ หัวใจฉันก็ไม่ใช่ทำด้วยแก้วผลที่แย่ที่สุดไม่ใช่ก็เป็น…….ดังนั้นไม่เป็นไร คุณพูดเถอะ”
แม้ปากพูดอย่างนี้ แต่ลั่วหานก็ยังสร้างการป้องกันในใจหลายๆชั้นแก่ตนเองเช่นกัน
“เวลาของถังจงรุ่ยไม่มากแล้ว เส้นประสาทในสมองของเขาตายไปส่วนหนึ่ง ปัจจุบันยังอยู่ในอาการโคม่า ล้วนอาศัยยาประคองชีวิตไว้ แค่ออกจากอุปกรณ์ทางการแพทย์ เขาก็จะตายในทันที”
หลงเซียวพูดอย่างสงบนิ่งมาก มองถังจงรุ่ยเป็นคนทั่วไปคนหนึ่ง พยายามไม่แฝงอารมณ์ส่วนตัวเข้าไป
ลั่วหานยังเจ็บใจอย่างกะทันหันหนึ่งที “ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้…….ฉันคิดว่าเขาจะสามารถผ่านพ้นไปได้”
“คุณอยากจะไปอเมริกาสักรอบไหม? ถังจิ้นเหยียนกับเจิ้งซิ่วหยาล้วนอยู่อเมริกา คุณจะไปเยี่ยมเขาหน่อยไหม?” หลงเซียวใจกว้างเป็นพิเศษ
“ฉันไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่ไปดีกว่า” ลั่วหานยิ้มฝืน
สำคัญก็คือ ถ้าหากว่าเธอไปแล้ว ถังจิ้นเหยียนก็ไม่สามารถปลดปล่อยอารมณ์ของตนเองตามธรรมชาติ เขาจะแกล้งทำเป็นลักษณะที่เข้มแข็งอยู่ต่อหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว
ให้เขาอยู่กับเจิ้งซิ่วหยาอย่างเต็มตัวดีกว่าล่ะ
“ก็ดี”
“จิ้นเหยียนไม่ได้ติดต่อฉัน ฉันก็คาดเดาได้ว่าบิดาของเขาอาจจะไม่ค่อยดี แต่ว่าอยู่บนเว็บไซต์มีคนมากมายล้วนพูดว่าการเกิดอุบัติเหตุของถังจงรุ่ยอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุจริงๆ แต่มีคนตั้งใจทำร้าย คุณคิดว่ายังไงหรือ?”
ลั่วหานมองข้างใบหน้าของหลงเซียว มองไม่เห็นตาของเขา ดังนั้นไม่รู้ความคิดที่อยู่นัยน์ตาของเขา
“ปัจจุบันยังไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนพิสูจน์ว่าเป็นฝีมือคนหรือไม่ เจิ้งซิ่วหยาอยู่อเมริกา เธอจะเข้าไปสืบเอง”
เป็นฝีมือคน…….
หลงเซียวย้อนคิดสองคำที่หนักอึ้ง อารมณ์ก็ขึ้นลงไปด้วย
“ถ้าหากว่าเป็นฝีมือคน ผมนึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง…….” ลั่วหานอดไม่ไหวเล็กน้อยแล้ว เธออยากบอกเรื่องบางอย่างให้กับเขา
รถเลี้ยวไปทางโค้งทางหนึ่ง ข้างหน้าตรงไปก็เป็นรีสอร์ทหยีจิ่ง “อะไรที่เป็นไปได้หรือ? คุณรู้อะไรแล้วหรือ?”
ลั่วหานกัดริมฝีปากกัดแล้วกัดอีก “ฟางหลิงหยู้เคยพูดกับฉันเรื่องหนึ่ง มีความเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของบิดาฉัน การเสียชีวิตของบิดาฉันในวันนั้น ถังจงรุ่ยเคยปรากฏตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยของเขา จากนั้นอยู่ดีๆอาการของบิดาฉันหนักขึ้น ฉันเคยสงสัยว่าการตายของบิดาฉันเกิดจากถังจงรุ่ย”
พูดสิ่งเหล่านี้ออกมา ไม่ได้เจ็บปวดขนาดนั้นเหมือนอย่างที่คิดเลย อีกทั้งยังรู้สึกว่าวิธีพูดแบบนี้กลับไร้สาระเล็กน้อย ตัวลั่วหานเองไม่ยอมเชื่อว่าถังจงรุ่ยเป็นคนแบบนั้น
หลงเซียวเงียบไปแล้ว ไม่ได้ตอบในทันที
ถ้าหากว่าถังจงรุ่ยเกี่ยวข้องกับการตายของบิดาลั่วหาน อย่างนั้น……ถังจงรุ่ยตายหมื่นครั้งก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความผิดพลาดจริงๆ
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างไร้เรี่ยวแรงพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าช่างเยาะเย้ยจริงๆ คนอย่างถังจิ้นเหยียนแบบนี้ จะมีบิดาที่เป็นฆาตกรได้ยังไงหรือ? อีกทั้งยังเป็นผิดบาปอย่างใหญ่หลวงแบบนั้น ยังมีอีก ฉันมองเห็นข้อความที่ถังจงรุ่ยเขียนให้เขา พูดตามตรง จากใจฉันไม่กล้าคิดว่าเขาเป็นฆาตกร”
รถจอดแล้ว หลงเซียวไม่ได้รีบลงจากรถ แต่คือปล่อยพวงมาลัยออกเกาะไหล่ของลั่วหานเกาะแล้วเกาะอีก “ก่อนที่ความจริงจะพ้นจากใต้น้ำ ความเป็นไปได้ใดๆล้วนมี พวกเราหวังว่าเป็นผลที่ดีที่สุด แต่ว่าก็ต้องยอมรับแบบที่เลวร้ายที่สุดเช่นกัน ดีไหม?”
“ฉันรู้ ได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไร คนตายไปแล้ว ตอนนี้สำคัญที่สุดคือถังจงรุ่ย ยังมีจิ้นเหยียน”
น้ำเสียงฝืนใจ แต่ก็ยังยากที่จะปิดความกังวล
“โทรหาเขา ไม่วางใจจริงๆก็ถามเขาด้วยปากของตนเอง” หลงเซียวยื่นโทรศัพท์ของตนเองให้เธอโดยอัตโนมัติ
ลั่วหานพยักหน้า “ก็ได้ ถามเขา ฉันใช้มือถือของตนเองโทรก็ได้แล้ว”
หลงเซียวเอามือถือยัดใส่ในมือของเธอ “ใช้ของผม โทรต่างประเทศ ค่าโทรแพงมาก”
ลั่วหาน “………” ไร้วาจาจากใจจริงในทันที
“อย่ามองผมแบบนี้ ผมเป็นคนที่มีหนี้หลายหมื่นล้าน ดังนั้น…….” เขายิ้มลูบเส้นผมของเธอ
ลั่วหานยิ่งไร้วาจาแล้ว อยู่ดีๆรู้สึกถึงว่าเรามีหน้าตาเหมือนคู่สามีภรรยามาก พวกเราล้วนเป็นพวกไม่มีเงิน
อเมริกา นิวยอร์ก
เจิ้งซิ่วหยาเดินเท้าเปล่าเข้าไปในห้องของถังจิ้นเหยียนเบาๆ พบเห็นว่าเขาตื่นแล้ว เพราะฉะนั้นการกระทำเหมือนแมวแสดงถึงความอึดอัดใจเล็กน้อย
“อรุณสวัสดิ์…….ลุงถัง คุณตื่นแล้วหรือ?” เจิ้งซิ่วหยาค่อยๆยืดเอวตรงขึ้นมา แกล้งทำว่าเมื่อกี้เหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
ถังจิ้นเหยียนอมยิ้มจ้องมองเธอ “ถ้าหากว่าผมยังไม่ตื่น คุณอยากจะทำอะไรหรือ?”
ทำอะไรล่ะ? เจิ้งซิ่วหยาย่อมไม่บอกเขาอยู่แล้ว เธอแอบเข้ามาเพื่อแอบดูลักษณะเจ้าหญิงนิทราของเขา!
“ฉัน…….มาหาคุณเพื่อกินอาหารเช้า กินอาหารเช้าเสร็จ พวกเราไปโรงพยาบาล” เจิ้งซิ่วหยาฝีมือการแสดงหยาบๆจนจับผม จับแล้วจับอีก
ถังจิ้นเหยียนลงจากเตียง เขาสวมใส่ชุดนอน บนกายยังมีความร้อนของผ้าห่ม แขนยาวกอดเจิ้งซิ่วหยาไว้ในอ้อมอก “เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดความจริงใช่หรือไม่?”
ถังจิ้นเหยียนเพิ่งตื่นไม่ได้ใส่แว่นตา สิ่งของที่อยู่ไกลมองไม่เห็น เพื่อจะมองเจิ้งซิ่วหยาให้ชัด เขาจ้องมองอย่างจริงจัง
เจิ้งซิ่วหยาหน้าหนามาก “ฉันอยากจูบคุณไง! เป็นยังไงล่ะ?”
ถังจิ้นเหยียนอึ้งไปหนึ่งที คิดไม่ถึงว่าเธอเปิดเผยซื่อตรงขนาดนี้จริงๆ “อืม…….ดี”
เจิ้งซิ่วหยา “…….”
ไม่ได้รอให้เธอลงมือ ถังจิ้นเหยียนก็ก้มตัวจูบริมฝีปากของเธอไปแล้ว เพราะว่าเพิ่งตื่นนอน จูบของเขาชาเป็นพิเศษหมุนไปมาอยู่บนริมฝีปากของเธอหลายครั้งจึงปล่อยออก แต่ว่าไม่ได้ลงลึก
เจิ้งซิ่วหยายังอารมณ์ค้างอยู่ “จบแล้วหรือ?”
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก “ถ้าไม่ล่ะ?”
“อืม…….”
“รอผมแปรงฟันเสร็จ” ถังจิ้นเหยียนทำเป็นเข้มแข็งต่อสภาพที่คับแค้นจนหน้าแดง พูดจบก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เจิ้งซิ่วหยาหัวเราะจนหมอบอยู่บนเตียง ตุ้มตุ้มตุ้ม ตีที่นอนหลายครั้ง “ลุงถังคุณทำไมน่ารักขนาดนี้ล่ะ!”
ยิ่งรักคุณไปแล้วจริงๆทำยังไงดีล่ะ?
ตอนที่ลั่วหานโทรเข้ามา ถังจิ้นเหยียนเพิ่งออกจากออฟฟิศของแพทย์เจ้าของไข้ ข่าวที่เพิ่งรู้เมื่อกี้เหมือนดั่งน้ำเย็นกะละมังหนึ่งเทลงมาจากศีรษะ เทจนในสมองของถังจิ้นเหยียนว่างเปล่าไปหมด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อกันนานมากเขาจึงรับสาย “หลงเซียว…….”
“เป็นฉัน จิ้นเหยียนคุณเป็นยังไงแล้วหรือ?” แค่ได้ยินเขาพูดสองคำ แต่ว่าเสียงสะอื้นในน้ำเสียงได้ยินชัดมาก
ถังจิ้นเหยียนกดอารมณ์ที่แย่มากไว้ เจ็บปวดจนหลับตาลง “ลั่วหาน มีเรื่องอะไรหรือ?”
เดิมทีลั่วหานอยากจะถามอาการของบิดาเขา ตอนนี้ดูเหมือนไม่ต้องการแล้ว “ฉันสามารถทำอะไรได้หรือ? ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร เพียงแค่ฉันทำได้ ฉันจะทุ่มสุดแรงช่วยคุณอย่างแน่นอน จิ้นเหยียน ไม่ต้องเกรงใจฉัน”
ถังจิ้นเหยียนกดลมหายใจไว้อย่างลึกๆ เสียงสะอื้นในจมูกยิ่งอยากจะกดไว้ยิ่งบ้าคลั่งขึ้นมาอย่างรุนแรง กดไว้กดไว้ กลายเป็นเสียงขึ้นจมูกครึ้มต่ำ “ลั่วหาน บิดาของผมไม่ไหวแล้ว…….” มือของลั่วหานสั่นขึ้นมากะทันหัน เสียงร้องไห้ฝั่งโน้นเหมือนดั่งขวาน ฟันถึงหัวใจของเธอ
“จิ้นเหยียน เสียใจก็ร้องไห้ออกมาเถอะ ร้องไห้ออกมาแล้วก็จะรู้สึกดีขึ้นหน่อย ร้องไห้ออกมาเถอะ” ลั่วหานไม่พูดอีก อยู่ฝั่งนี้ฟังถังจิ้นเหยียนร้องไห้สักพักอย่างเงียบๆ
รอจนถึงถังจิ้นเหยียนไม่ร้องไห้ เธอจึงถามว่า “ซิ่วหยาล่ะ?”
“ออกไปแล้ว บอกว่ามีธุระต้องทำ” ถังจิ้นเหยียนสูดน้ำมูก สูดแล้วสูดอีก เสียงแรงมาก
“จิ้นเหยียน ในประเทศทุกอย่างล้วนราบรื่น คุณวางใจ คนไข้ของคุณฉันจะดูแลให้ดี คุณอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่คุณให้ดีๆ”
สิ่งที่เธอสามารถทำให้เขาได้ ก็คือไม่ทำให้เขาไขว้เขว จัดการในฝั่งนี้ให้ดีๆ
ในเวลาเดียวกัน ในคุก
เจิ้งซิ่วหยาก็ใช้ฐานะเป็นแฟนสาวปลอมแอบเข้าไปในคุก
ในครั้งนี้ เธอเก็บเกี่ยวได้มาก
“ตอนนี้เชื่อฉันแล้วหรือยังล่ะ? คนที่ถูกคุณชนพ้นจากอันตรายแล้ว คุณไม่ต้องแบกรับหน้าที่ทางกฎหมายสักนิด ฉันไม่รู้ว่าคุณถูกใคร อะไรควบคุมไว้ หรือว่าถูกคุกคามอะไร ตอนนี้คุณสามารถวางความกังวลใจให้หมดจดได้ ขอเพียงคุณบอกคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา ฉันรับรองว่าคุณปลอดภัยไร้เรื่อง”
เจิ้งซิ่วหยาไม่นั่งยองๆอีก เธอยืนขึ้นมา “ตรงข้ามกัน คุณปิดบังฆาตกรตัวจริงอีก ทันทีที่ถูกสืบออกมาได้ ก็คือปกป้องกับตั้งใจทำร้ายคน สองข้อหานี้ หลายข้อหารวมกันเลย คุณคิดว่าคุณจะอยู่ดีหรือ?”
ผู้ชายที่อยู่ข้างในขอบตาเต็มไปด้วยน้ำตา ปากของเขาขยับแล้วขยับอีกอยู่ในเวลาที่อารมณ์รุนแรง พูดออกมาคำแรกในหลายวันนี้
“ผม……..ผมก็ไม่อยาก แต่ว่าผมไม่มีวิธีอื่น ผมไม่มีวิธีอื่นจริงๆ” เขาพูดอยู่ถึงขนาดร้องไห้ขึ้นมา มือทั้งสองที่ใส่กุญแจมือไว้ปิดหน้าอยู่ ร้องไห้จนสะอื้น อึกๆ
เจิ้งซิ่วหยาปลอบใจด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว คุณไม่ต้องกลัว ฉันคือตำรวจ พวกเราล้วนจะช่วยคุณ”
จวงหยู่ที่อยู่ข้างๆตื่นตะลึงจนอึ้งไปแล้วจริงๆ ไอ้ควย เปิดปากของเขาได้จริงๆ เก่งมาก! ยอดเยี่ยม!
เจิ้งซิ่วหยากดปากกาอัดเสียง “ท่านพูดเถอะ รู้มากเท่าไหร่พูดเท่านั้น พวกเราจะเอาให้คุณถัง คุณถังเป็นคนดี เขาจะไม่ทำให้คุณลำบากใจ”
ผู้ชายยังไงก็ไม่กล้าพูดตรงๆ แต่คือแอบให้สัญญาณ “เป็นความผิดของผม…….ผมไม่ควร…….ไม่ควรเล่นการพนัน”
เจิ้งซิ่วหยากับจวงหยู่มองหน้ากัน
“ผมติดหนี้การพนันก้อนใหญ่อยู่ในลาสเวกัส พวกเขาบอกว่าถ้าผมไม่คืนหนี้อีก ก็จะฆ่าผม พวกเขาคนเหล่านี้เรื่องอะไรก็ล้วนทำออกมาได้ พวกเขาจะฆ่าผมจริงๆ ผมกลัวแล้ว…….ดังนั้นผม…….ผมรับปากพวกเขาทำเรื่องนี้ พวกเขาก็ให้ผมเงินก้อนหนึ่ง …….”
การอธิบายข้างหลัง ก็จะเป็นคดีทั่วไปที่เพื่อเงินฆ่าคนตามมาตรฐาน
“อีกทั้ง……..”
“อีกทั้งอะไรหรือ?”
“พวกเขารับปากผม รอคนนั้นตายแล้ว ก็จะช่วยผมออกไป ให้เงินผมอีกก้อนหนึ่ง คืนความอิสระให้ผม ผม…….ก็รับปากเลย”
อยู่ดีๆหัวใจดวงหนึ่งของเจิ้งซิ่วหยาขึ้นมาถึงลูกกระเดือก “ใครติดต่อคุณหรือ? ชื่ออะไร? หน้าตาเป็นยังไงหรือ?”
