ตอนที่ 816 จะแข่งรถ หรือว่าจะเอาชีวิตล่ะ
เจิ้งซิ่วหยารุนแรงจนเกือบจะงัดโครงเหล็กในคุกออก เธอยิ่งอยากจะงัดปากของผู้ชายออกโดยตรง ขุดความลับของเขาออกมาหมดเลย!
การเต้นของหัวใจพุ่งถึงสูงสุดในทันที!
ผู้ชายกลุ้มใจจนส่ายหัว “ผมไม่รู้ พวกเขาคลุมหัวของผมไว้ ผมไม่เห็นอะไรเลย ผมได้เงินแล้ว ทำตามคำสั่งของพวกเขา ทุกย่างก้าวพวกเขาล้วนวางแผนดีแล้ว ผมไม่รู้จริงๆ”
แม่มึงเอ่ย!
เจิ้งซิ่วหยาฟังถึงตรงนี้แทบจะอั้นไฟเต็มท้องแล้วจริงๆ พ่อมึงเอ่ย ผู้ก่อการร้ายในตอนนี้ ช่างแม่มึงเอ่ยจริงๆ ยิ่งมายิ่งฝีมือสูงแล้ว!
“คุณไม่เคยเห็นคนของพวกเขา งั้นเงินล่ะ? พวกเขาให้เงินคุณมากเท่าไหร่หรือ? ใช้วิธีอะไรให้เงินคุณหรือ?”
เจิ้งซิ่วหยาพยายามไม่ให้ตนเองระเบิดในตอนนี้ ควบคุมอารมณ์ไว้อย่างพยายาม แต่ว่าใกล้จะอั้นไม่ไหวจากใจจริงแล้ว อยากจะต่อยจวงหยู่ให้แบน!
ผู้ชายไอหลายเสียง “พวกเขาให้เงินสดผมก้อนหนึ่ง ห้าแสนดอลลาร์ บอกว่าหลังจากสำเร็จแล้วค่อยให้ผมอีกห้าแสน”
แม่มึงเอ่ย!! แม่มึงเอ่ย!! แม่มึงเอ่ย!!
คิดไม่ถึงแค่หนึ่งล้านก็จะฆ่าศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัย ถึงขนาดจะฆ่าบิดาของผู้ชายตัวเธอเอง! อยู่ดีๆทำไมโมโหจนอยากจะระเบิดคุกไปเลย!
จวงหยู่มองเห็นเจิ้งซิ่วหยาตาเครียดจนจะระเบิด ตบไหล่ของเธอเตือนเสียงเบาว่า “นิ่งไว้ นิ่งไว้ ที่นี่ไม่ใช่พื้นที่ของพวกเรา ถึงแม้ว่าคุณอยากจะระเบิดฟ้าระเบิดดินระเบิดจักรวาลก็ต้องอดทนไว้กลับไปแล้วค่อยว่ากันอีก”
เจิ้งซิ่วหยาตาแดงระเรื่อ เส้นเลือดแดงมากจนทำให้คนตกใจ “เงินสดอยู่ที่ไหนหรือ?”
ผู้ชายลังเลสักพัก “ผม…….”
ซั๊ว เจิ้งซิ่วหยาเปิดกระเป๋าเงินของตนเองออก ดึงบัตรทองใบหนึ่งจากข้างใน เพี้ยง โยนทิ้งลงบนพื้น “อันนี้คุณน่าจะรู้จัก บัตรใบนี้ข้างในมีหนึ่งล้าน พูดทั้งหมดที่คุณรู้ออกมาให้หมด เงินข้างในล้วนเป็นของคุณ”
ผู้ชายมองเห็นเงินมากมายขนาดนี้ ตาว่อกแว่กสว่างขึ้น
“ให้ผมจริงๆหรือ?”
สายตาของนักพนันแสดงอยู่บนใบหน้าอย่างละเอียด นำการเล่นการพนันสำคัญกว่าชีวิตที่อยู่ในสถานการณ์คับขันลำบากกับ สับปลับที่เห็นเงินตาสว่างล้วนปรากฏออกมาหมดเลย
จวงหยู่เอ่ยปากพูด “พวกเราเป็นตำรวจ ขอเพียงพวกเราคุ้มครองคุณ ไม่มีใครกล้าทำร้ายคุณ”
ผู้ชายต่อกับคำว่าตำรวจเห็นได้ชัดว่าไม่มีความรู้สึกที่ดี แต่ใจเขาสั่นไหวต่อเงินเหล่านั้น “เงินห้าแสนถูกผมวางไว้อยู่ใต้กระถางดอกไม้มีรูอันหนึ่งในลานข้างหลังบ้าน ”
ไอ้ควย…….
จากตัวเขาขุดไม่เจอสิ่งใหม่ๆเป็นเวลาชั่วคราว เจิ้งซิ่วหยาดึงจวงหยู่ขึ้นมาก็ออกไปเลย
ทั้งสองคนก็รีบขับรถไปยังบ้านผู้ชายอย่างรวดเร็ว
จวงหยู่หยอกเล่นกับเธออย่างสนุก “คิดไม่ถึงนะ ให้คุณถามออกมาจนได้จริงๆ แต่ว่าคุณคิดจะให้เขาหนึ่งล้านจริงๆหรือ?”
เจิ้งซิ่วหยาปากแบน “ที่ฉันให้เขา เขาจะกล้าเอาหรือ?”
อันนี้…….
“น่าจะไม่กล้า อีกทั้งบิดาของถังจิ้นเหยียนบังเอิญตายแล้วจริงๆ เขายังต้องอยู่ข้างในอีกต่อไป ถึงแม้ว่าไม่ตาย เขาก็ต้องอยู่เช่นกัน สิ่งที่ไม่เหมือนก็แค่เวลาเท่านั้น”
รถของเจิ้งซิ่วหยาขับอย่างรวดเร็ว ทิวทัศน์ตลอดทาง ซิ่วๆ ผ่านไป เร็วจนไม่สามารถแยกแยะเค้าโครงสักนิด
รถมาถึงบ้านของผู้ชายอย่างรวดเร็ว เจิ้งซิ่วหยาผลักประตูรถออกกระโดดลงมา ใช้ก้าวใหญ่ของตนเองวิ่งเข้าไป
จวงหยู่มึนงงแล้วจริงๆ “ไอ้ควย คุณวิ่งอะไร ของอยู่ในที่ผีแบบนี้ไม่มีคนรู้ หายไปไม่ได้”
แต่ว่าเจิ้งซิ่วหยาแม้แต่มองก็ไม่มองเขา วิ่งตรงไปยังเป้าหมาย “คุณจะรู้อะไรล่ะ ในละครโทรทัศน์ล้วนแสดงเป็นแบบนั้น ในเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อพบเห็นว่าสิ่งของสำคัญหายไปเลย! แม่มึงเอ่ย คุณกล้าบอกว่าเมื่อกี้ได้ยินคำอธิบายของเขาคุณไม่อยากบีบคอให้เขาตายหรือ?”
จวงหยู่ตามย่างก้าวของเจิ้งซิ่วหยาขึ้นไป บ่นไปเสียงหนึ่ง “คุณไม่ต้องพูดมันเป็นจริง แต่ว่าผมอยากจะบีบคอให้เขาตายจริงๆแม่มึงเอ่ย พูดถึงครึ่งหนึ่ง แต่ดไม่ได้เรื่องเลย แม่มึงเอ่ย!”
เจิ้งซิ่วหยาอึ้งเลย “อีเหี้ยยยยย กระถางดอกไม้นี้ใหญ่เกินไปแล้วมั้ง?”
เธอคิดว่าคำว่ากระถางดอกไม้ก็แค่บอนไซขนาดเล็ก ใครจะรู้ล่ะถึงขนาดเป็นโอ่งน้ำใหญ่อันหนึ่ง ตอนเวลาฤดูร้อนข้างในน่าจะปลูกเหมือนดั่งดอกบัวไว้ ความสูงของโอ่งน้ำถึงต้นขาของเธอ ข้างในครึ่งหนึ่งเป็นโคลน ครึ่งหนึ่งเป็นน้ำ
“ไอ้ควย ผมคือเมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าชาวอเมริกาช่างมีความโรแมนติก ปลูกดอกไม้ล่ะ!”
“อย่าพูดจาไร้สาระ ช่วยฉันย้ายออกด้วยกัน ฉันช่างสงสัยจริงๆรูปร่างของเขาแบบนั้นจะย้ายออกได้ยังไงหรือ ” เจิ้งซิ่วหยาถอดแจ็คเก็ตลงออก ถลกแขนเสื้อ ลักษณะเหมือนหญิงเหล็กอย่างไม่ต้องสงสัย
จวงหยู่เหอะๆ “เจิ้งซิ่วหยา แฟนของคุณรู้ว่าคุณเป็นแบบนี้ไหม?”
เจิ้งซิ่วหยาทุ่มแรงยก แต่ว่าโอ่งน้ำไม่ขยับสักนิด “แม่มึงเอ่ย คำพูดไร้สาระของคุณมากจริงๆ รีบเข้ามา คุณช่างหัวฉันจะเป็นแบบไหน ฉันก็เป็นเช่นนี้”
จวงหยู่คว้ามือถือออก “ได้ได้ได้ ก็เป็นเช่นนี้ ทำท่าไว้อย่าขยับ ผมเก็บความทรงจำไว้ให้คุณ!”
“แม่มึงเอ่ย!”
ทั้งสองคนร่วมแรงกัน ในที่สุดก็ย้ายโอ่งน้ำออกจนได้ ข้างล่างมีถุงอันหนึ่งอย่างที่พูด ข้างในเป็นเงินหยวนที่เรียงไว้อย่างเรียบร้อย
เจิ้งซิ่วหยาเช็ดเหงื่อหนึ่งที สวมใส่ถุงมือหยิบถุงออกมา “ข้างบนอาจจะมีลายนิ้วมือ เก็บก่อน ”
จวงหยู่ก็ไม่กล้าคลุมเครือด้วย เช่นกัน “ห้าแสนนะ เปลี่ยนเป็นเงินหยวนได้เป็นอย่างมากแล้วโอเคไหม?”
เจิ้งซิ่วหยาลืมตาขาว “คุณอยากได้หรือ? คุณอยากฆ่าใครหรือ?”
จวงหยู่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนิสัยคนพาล “ผมยังต้องฆ่าใครหรือ? ลักพาตัวคุณก็ได้แล้ว ตามค่าตัวของถังจิ้นเหยียน ผมจะเอาหนึ่งหรือสองพันล้านก็ไม่ได้เป็นปัญหาล่ะ?”
“ทุ้ย!ไสหัวออกไปจากแม่มึง!”
“ได้ได้ได้ ไสหัวออกไปๆๆ”
นำของโจรขึ้นรถ เจิ้งซิ่วหยาจับข้อมือที่เชี่ยวชาญหนึ่งที “รุ่นพี่ ยามปกติไม่เคยให้คุณช่วยฉัน แต่ว่าครั้งนี้คุณจำเป็นต้องยื่นมือ ลายนิ้วมือข้างบนจะต้องตรวจออกมาให้ได้อย่างรวดเร็ว”
จวงหยู่เหอะๆ “ไม่เคยให้ผมช่วยหรือ? เจิ้งซิ่วหยา เราสามารถคุยกันจากใจจริงหรือไม่?”
เป็นใครแอบเข้าคุกไปสามรอบหรือ? เป็นใครหรือ?!
เจิ้งซิ่วหยาแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ “อีกทั้ง ตามหมายเลขของเงินก้อนนี้ ไปสืบดูว่ามาจากธนาคารไหน กดจากเอทีเอ็มไหน ดึงกล้องวงจรปิดออกมาสืบ ถึงยังไงคุณก็เป็นตำรวจอยู่ที่อเมริกา จะต้องให้ฉันเห็นถึงเทคโนโลยีที่มีฝีมือยอดเยี่ยมในการปิดคดีของอเมริกาล่ะ?”
จวงหยู่หน้าบึ่ง “เคยเห็นคนหน้าด้านนะ แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้!”
“กล่าวชมเกินไป!”
ไอ้ควย!
เงินให้จวงหยู่เอากลับไปแล้ว เจิ้งซิ่วหยาโทรหาเฉินเจารายงานสถานการณ์
เฉินเจาชื่นชมก่อนสักหน่อย ต่อจากนั้นกดความสง่าน่าเกรงขามลง “คุณช่างกล้านะ ไม่ผ่านการอนุญาตก็แอบเข้าไปในคุกของอเมริกาสอบสวนผู้ต้องหาเองถ้าพลาดไป…….”
“หยุดก่อนหัวหน้า คำพูดตำหนิกลับไปเราค่อยพูด กลับไปฉันจะเขียนคำสำนึกผิดหนึ่งหมื่นตัวก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ ฉันต้องการให้คุณไปร่วมมือกับตำรวจทางอเมริกาอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าใช้วิธีอะไร จะต้องเข้าไปยุ่งกับคดีนี้ ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าน้ำลึกขนาดไหน ”
เฉินเจารู้ว่ายากไปหน่อย แต่บอกว่าจะพยายาม
ทำการรายงานเสร็จ เจิ้งซิ่วหยาส่งข้อความให้กับหลงเซียวข้อความหนึ่ง
“พยานวัตถุหาเจอแล้ว ห้าแสนดอลลาร์ ฉันร่วมมือกับตำรวจทางอเมริกาเริ่มสืบแล้ว คุณหลงยังมีอย่างอื่นต้องบอกกล่าวอีกไหม?”
หลงเซียวมองเห็นข้อความเป็นเวลากลางคืนสี่ทุ่มครึ่งแล้ว ข่าวดีนี้ทำให้มุมปากของหลงเซียวเปิดขึ้น
“ลำบากคุณแล้ว”
ไม่มีอย่างอื่นต้องบอกกล่าวอีก เพราะว่าหลงเซียวรู้ว่า พบหลักฐานแล้ว พวกเขาจะสืบหาฆาตกรทีละก้าวๆจนเจอ
เจิ้งซิ่วหยาโล่งอกหนึ่งที เธอกลัวมากจริงๆว่าหลงเซียวจะเรียกร้องจริงๆ
วันรุ่งขึ้น เมืองหลวง
ตอนเช้าหลงเซียวจะไปบริษัทแต่เช้า “เจ้าหน้าที่สินเชื่อของเมืองเจียงเฉิงจะต้องต้อนรับ ผมไปบริษัทก่อน”
ลั่วหานกอดคอของเขาไว้ ยืดเท้าขึ้นจูบริมฝีปากของเขา “โอเค ฉันก็จะไปโรงพยาบาลเช่นกัน”
ลั่วหานเขี่ยข้างริมฝีปากของเขา “หนวดโกนได้ดีมาก ไม่จูบลูกสาวสักหน่อยหรือ?”
หลงเซียวมองเห็นชูชูถูกป้าหลันอุ้มออกจากประตู ก่อนที่จะไปจูบลูกสาว จูบแล้วจูบอีก ในเวลาเดียวกันขมวดคิ้วพูดว่า “ไม่เห็นสิ่งที่เมื่อวานผมพูดกับคุณหรือ?”
“อะไรหรือ?”
ดูแล้วไม่เห็นจริง
หลงเซียวออกจากบ้าน คนที่เลี้ยงฟู้กุ้ยสวมใส่เสื้อทำงานจะมารายงานสถานการณ์
“คุณหญิง ในสองวันนี้ฟู้กุ้ยดูเหมือนกินเนื้อน้อยลง จะป่วยแล้วหรือเปล่านะ? เกียจคร้านตลอดเวลา ถ้าไม่ ผมจะไปหาสัตวแพทย์คนหนึ่งมาดูดีไหม?”
ปากของลั่วหานเป็นตะคริวแล้ว “สัตวแพทย์หรือ? สัตวแพทย์ทั่วไปสามารถตรวจโรคให้สิงโตหรือ?”
“ได้……..มั้ง? ผมจะลองติดต่อหมอดู”
“โอเค คุณไปจัดการ”
พูดถึง ฟู้กุ้ยชูชูถึงขนาดตื่นเต้นดีอกดีใจเป็นพิเศษ ลูกน้อยที่อยากรู้อยากเห็นยื่นแขนยาวจะไปหาฟู้กุ้ยลั่วหานจนใจจริงๆเลย
ทันทีที่หมุนเปลี่ยนความคิดเจมส์ถ้าหากว่ามาประเทศจีนจริงๆแล้วละก็…….จะน่ากลัวมากล่ะ!
ลั่วหานขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องไปโรงพยาบาล
เพราะว่าช่วงเช้าไม่มีการตรวจ ลั่วหานไปช้ากว่ายามปกติหนึ่งชั่วโมง ผ่านเวลาชั่วโมงเร่งด่วนไปแล้ว บนทางรถน้อยกว่าชั่วโมงเร่งด่วนสองส่วนสาม
แต่ว่ารถขับถึงทางยกระดับ โดยสัญชาตญาณลั่วหานรู้สึกไม่ปกติ ข้างหลังเธอมีรถคันหนึ่งติดตามเธอโดยตลอด เธอเร็ว รถที่อยู่ข้างหลังก็เร็วตาม เธอลดความเร็วช้าลง รถที่อยู่ข้างหลังก็ลดช้าลงเช่นกัน
เข้าใจแล้ว รถคันนี้ตั้งใจตามเธอมา!
ตาของลั่วหานหยีอย่างหล่อ อยากแข่งฝีมือการขับรถกับเธอหรือ?
เหอะๆ!
ลั่วหานขับรถเองไม่สวมใส่รองเท้าส้นสูง เท้าเหยียบคันเร่งอย่างสบาย สายตาคมเหมือนมีดในทันที!
รถที่อยู่ข้างหลังอยู่ดีๆเห็นลั่วหานเพิ่มความเร็ว ทันทีก็เพิ่มความเร็วขึ้นมาเช่นกัน รักษาระยะห่างของสามร้อยเมตรเหมือนเดิม
ลั่วหานยิ้ม มือขวาอยู่ดีๆ หมุนพวงมาลัย ตัวรถเอียงไปอย่างรวดเร็ว เข้าไปอีกเส้นทางหนึ่ง เส้นทางนี้ลั่วหานคุ้นเคยเหลือเกิน ปากทางไหนลงทางด่วน ช่องทางขึ้นทางด่วนไหนจะไปที่ไหน แผนที่ทั้งหมดล้วนอยู่ในสมองของเธอ
รถที่อยู่ข้างหลังตามถี่ไม่ยอมปล่อยเหมือนเดิม ลั่วหานมองเห็นป้ายจราจรที่ห้ามความเร็วเกินร้อยยี่สิบกัดฟันหนึ่งที ห้ามเกินความเร็ว รถขับอยู่ข้างขวาสุดรักษาความเร็วร้อยยี่สิบไว้ ทางข้างหน้ายิ่งกว้างขวาง การจราจรถูกแยกออก ทางกว้างขวางขึ้นมา
อยู่ดีๆรถที่อยู่ข้างหลังเพิ่มความเร็ว ในเวลาเดียวกัน อยู่ดีๆข้างหน้ามีรถยนต์เชิงพาณิชย์เจ็ดที่นั่งสีดำคันหนึ่งพุ่งเข้ามา!
“แม่มึงเอ่ย!”
ลั่วหานจ้องมองเข็มความเร็วหนึ่งที ความเร็วรถเกินแล้ว แต่ว่าข้างหน้าข้างหลังรถทั้งสองคันกลายเป็นลักษณะการโจมตีสองง่าม กำลังใช้ความเร็วที่ทำให้คนตื่นตระหนกสกัดกั้นไปยังเธอ
อยู่ดีๆใต้เท้าลั่วหานทุ่มแรง เอี๊ยด——
ยางรถข้างขวาเกิดเสียงเสียดสีกับพื้นถนนอย่างยาวไกล รถมายบัคใช้บินหลบพ้นการเกิดการชนครั้งแรกกับรถข้างหน้าอย่างสวยงาม !
เงารถหลบพ้นอย่างราบรื่น ใช้ความเร็วที่ยิ่งเร็วซิ่งนำหน้า
ลั่วหานอยู่ดีๆ นึกถึงสภาพที่เธอกับหลงเซียวซิ่งรถหลบหนีกระสุนเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี่เขาไม่อยู่ที่นี่ จะพลาดความสนุกมากมายแล้ว
ลั่วหานกลับพวงมาลัย รถก็สะบัดท้ายอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว รถคันข้างหลังหลบไม่ทัน ชนเข้าไปในรั้วกั้นอย่างรุนแรง โป้ง เสียงดังเสียงหนึ่ง แถบหน้ารถเหมือนหักแล้ว
ฝีมือเช่นนี้ถึงขนาดยังอยากจะให้เธอปลิดชีพอย่างรวดเร็วอยู่บนถนนหรือ? ใครให้ความมั่นใจแก่พวกเขา!
“แฮ่! คนสวย! แข่งสักรอบ”
โผล่หัวออกมาจากรถข้างหลัง ผมของผู้ชายถักเปียเล็กๆสิบกว่าเส้นติดกับหนังศีรษะ หมัดเป็นหางม้าอยู่ข้างหลังศีรษะ
ไม่ได้เป็นสไตล์ที่ฮิต ฝีมือการขับปานกลาง คนแบบนี้ลั่วหานจะไม่ไปสนใจ
“ไม่ว่าง”
ลั่วหานเลื่อนกระจกรถลงตอบไปสองคำ
“แฮ่ คนสวย นี่คือไม่กล้าหรือ?” ริมฝีปากบางของผู้ชายใช้ความโค้งที่เหนือคนทั่วไปงอขึ้น งอจนถึงติ่งหู
ลั่วหานเอียงหัวจ้องมองเขา ไม่มีสีหน้าถามว่า “พวกคุณอยากจะแข่งรถ หรือว่าจะเอาชีวิตของฉันหรือ? พูดให้ชัดเจน”
