ตอนที่ 825 ฮือๆ ๆ ๆ มีคนรังแกผม
เหลียงหยู้คุนก้าวเท้ายาวๆ ไปด้านหน้าสิบกว่าเมตร ก่อนจะหยุดลงมา “เหมาจู้นพูดอะไรไหม? กระดาษโน้ตมีข้อความอะไรหรือเปล่า?”
ชายคนนี้ทำหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา “พี่ใหญ่ คดีนี้น่าประหลาดจริงๆ ไม่ใช่ตำรวจอเมริการับผิดชอบ แต่เป็นตำรวจเอเชียสองคน น่าจะเป็นคนจีน
เหลียงหยู้คุนสบถออกมา “แม่ง! เลี้ยงดูพวกต่ำช้าพวกนี้ใช้เงินไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ตอนนี้กลับถูกตำรวจจีนสองคนจับกุมตัวไป และทำลายแผนเรา?!”
ชายผู้นี้ไม่กล้าพูดจา ทำเพียงแค่ก้มหัวรอฟังคำสั่งต่อไปของเขา
เหลียงหยู้คุนใช้นิ้วมืออ้วนนั้นแคะจมูก ราวกับว่ามีส่งบางอย่างทำให้เขาอยากอาเจียนขึ้น “ตำรวจจีนทั้งสองคนนั้นเป็นใครกัน?”
ชายผู้นี้คอยรับใช้อย่างระมัดระวัง “คนหนึ่งเป็นคนเชื้อสายจีน ส่วนอีกคน……ก็ไม่ใช่ใครแปลกหน้า เธอเป็นตำรวจประจำสถานีเมืองหลวง เจิ้งซิ่วหยา และดูเหมือนว่าตำรวจคนนี้จะใกล้ชิดกับถังจิ้นเหยียนเหมือนกัน ความสัมพันธ์คงจะไม่ธรรมดา”
เหลียงหยู้คุนได้กลิ่นอะไรสนุกๆลอยมาเตะจมูก ก่อนที่สีหน้าเขาจะเข้มขึ้น “เจิ้งซิ่วหยา ฉันรู้จักเธอคนนี้ ! ครั้งที่แล้วที่กวาดล้างยาบ้าที่เมืองหลวงก็เป็นผู้หญิงคนนี้!”
ชายด้านข้างได้ยินก็พยักหน้าตาม “สิ่งที่อยากได้เปลืองแรงตั้งมากมายกลับไม่ได้ แต่บังเอิญได้มาโดยง่ายแบบนี้! พี่ใหญ่ ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อยู่บริเวณฐานของเรา ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมทีมของหล่อน เธอหนีไปไม่ได้แน่นอน!”
ชายผู้นี้รู้สึกได้ถึงชัยชนะล่วงหน้า เขายังจินตนาการไปถึงตอนที่จับตัวเจิ้งซิ่วหยาได้แล้วจะทำอย่างไรต่อไป ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น
เมื่อหันหน้ากลับมา เหลียงหยู้คุนใช้สายตาล้ำลึกมองไปยังเขา “มัวแต่คิดอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปจัดการอีก!”
“ขอรับ ผมจะรีบลงมือ ณ ตอนนี้ รับประกันว่าจะใช้เวลาให้น้อยที่สุดให้พี่ใหญ่ได้เห็นผลงานอย่างชัดเจน!” ชายผู้นี้พูดจบวิ่งหายไปตามทางเดิน
เหลียงหยู้คุนลูบคางหนาของตนอีกครั้ง เหมาจู้นถูกจับไปแล้ว ด้านบนของเหมาจู้นก็คือเหล่าซื่อ ถ้าเหล่าซื่อถูกจับไปแล้ว สืบหามาตามเส้นสายก็จะสาวตัวถึงพวกเขาได้
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ อารมณ์ของเหลียงหยู้คุนก็เย็นเฉียบขึ้นทันที
เวลาสำคัญ เขาจะยอมทิ้งหมากตัวหนึ่งหรือว่า……
หลังจากคิดแล้วคิดอีก เหลียงหยู้คุนรีบโทรสายหาหลงถิง
หลงถิงผู้อยู่ในชุดนอนสีขาวทั้งเสื้อและกางเกง ที่กำลังต่อสู้กับอาการนอนไม่หลับอยู่ ยาที่วางอยู่ในกล่องด้านข้างถูกกลืนลงไปหมด มือที่ถือแก้วอยู่กำไว้แน่น
สายตาที่มีเส้นเลือดทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีดำขลับกลืนกินแสงสว่างของตอนกลางวันไปจนหมดสิ้น
เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้องคุณพ่อแล้ว หลงจื๋อเดินเข้าไปชิดประตูก่อนเอ่ยถาม “พ่อ หลับหรือยัง?” หลังจากถามจบ แสงที่รอดออกมาใต้ประตูก็ดับลงทันที
หลงจื๋อส่ายหัวด้วยความหม่นหมอง บ้านที่ใหญ่ขนาดนี้ แต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกว่าถึงความเป็นบ้านเลย
มือถือของหลงถิงดังขึ้นมาตอนที่เขาเตรียมตัวจะเข้านอน ห้องที่มืดสนิทมีแสงไฟสีเขียวสว่างขึ้นมาเป็นที่เรียกร้องความสนใจ
หลงถิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะรู้ว่าคนที่สามารถโทรเข้าสายเบอร์นี้ได้มีเพียงไม่กี่คน เหลียงหยู้คุนเป็นหนึ่งในนั้น
หลงถิงพูดด้วยเสียงไม่ค่อยพอใจ “มีอะไร?”
เหลียงหยู้คุนขอโทษก่อนจะหัวเราะออกมา “ดึกขนาดนี้รบกวนคุณพักผ่อนแล้วสินะ?”
หลงถิงบีบขมับของตน เพื่อไม่ให้เส้นเลือดของเขาต้องบีบแน่นไปมากกว่านี้ “นายคิดว่าไงล่ะ! มีธุระอะไร? พูดมา” ในที่สุดก็ทนไม่ได้
เหลียงหยู้คุนรีบพูดดีขึ้นมา “พี่ใหญ่หลง พวกเราล้วนเป็นพวกเดียวกัน ผมจะไม่พูดอ้อมค้อมนะ เหมาจู้นถูกจับไปแล้ว ถูกคุมตัวอยู่ที่อเมริกา รัฐนิวยอร์ก”
เห็นได้ชัดว่า หลงถิงไม่ได้มีความทรงจำเกี่ยวกับคนนี้เลย “ดังนั้น?”
เหลียงหยู้คุนหัวเราะก่อนจะอธิบายต่อ “จะพูดไปเหมาจู้นก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไร แต่ว่าเด็กนี้เคยทำเรื่องตั้งมากมาย ตอนแรกที่จะขับรถชนส้งชิงเซวี๋ยนให้ตายก็คือเขาเหมือนกัน”
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ หลงถิงรีบยันขอบหน้าต่างไว้ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป คนอีกฝั่งก็กำลังรอเช่นกัน ทั้งสองล้วนนิ่งเงียบไปเรื่อยๆ
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลงถิงเอ่ยขึ้นมา “เกี่ยวกับฉันอย่างไร?”
เหลียงหยู้คุนเห็นว่าเขาปัดความเกี่ยวข้องอย่างชัดเจนขนาดนี้ ก็เริ่มร้อนรนขึ้นมา “พี่ใหญ่หลง ตอนแรกใครเป็นคนบอกใบ้กัน? ใครเป็นคนสั่งการ? ตอนคับขันแบบนี้ คุณคงไม่……”
“นายจะรีบร้อนอะไร? โวยวายอะไร?” หลงถิงไม่มีความอดทนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหยุดคำพูดของเหลียงหยู้คุนลง ทำให้เข้าไม่กล้าโวยวายขึ้นมาอีก
เหลียงหยู้คุนทำได้แค่รอ รอฟังคำสั่งจากหลงถิง
สายตาของหลงถิงมีความโหดเหี้ยมพาดผ่าน “เรื่องนี้ ไม่ตกไปถึงหัวของนายแน่ และจะไม่ตกมาถึงหัวฉันเช่นกัน หัวหน้าของเหมาจู้นเป็นใคร?”
เหลียงหยู้คุนถามออกไปอย่างไม่เชื่อหู “คุณจะให้ผมฆ่าเหล่าซื่อ?
หลงถิงพูดเสียงเย็น“ทำให้คนคนหนึ่งสูญหายไปมีตั้งหลายวิธี ใครบอกว่าต้องฆ่ากัน?”
“ถ้าอย่างนั้น……” เหลียงหยู้คุนรอคำสั่งการต่อไป
หลงถิงพูดด้วยน้ำเสียงใจดี“อย่างเช่น เขาสามารถฆ่าตัวตายได้ ทำให้หายไป หรือจะผ่าตัดเปลี่ยนหน้า……”
มีหลายวิธีตั้งมากมาย ทุกวิธีล้วนสามารถทำให้คนที่มีตัวตนอยู่เปลี่ยนไปเป็นเสียชีวิตทันที
เหลียงหยู้คุนรับฟังตาม “รับทราบ พี่ใหญ่คิดได้รอบคอบเสียจริง คุณเรียนหนังสือมา ผมมันคนต่ำต้อย คุณรู้หลักการมากมาย!”
หลงถิงไม่รับคำเยินยอจากเขา และเอ่ยปากอย่างเฉียบคมกลับไป “เรื่องของท่าเรือ ฉันรับปากไว้แล้วต้องทำได้แน่นอน ส่วนเรื่องของนายทางนั้น……”
“พี่ใหญ่วางใจได้ ชีวิตของถังจงรุ่ยเป็นของพี่! พี่ใหญ่อยากเอาไปเมื่อไหร่ก็เอาไปเมื่อนั้น!
ถังจงรุ่ยถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้านนอกหน้าต่างเป็นวิวยามค่ำคืน พื้นดินที่กว้างใหญ่ แต่กลับมองไม่เห็นปลายทางของความมืดมิด เป็นเรื่องดีที่จะซ่อนบางสิ่งเอาไว้!
“รีบลงมือซะ ค่ำคืนที่ยาวนานก็จะมีฝันที่มากขึ้น” หลงถิงพูดจบก็วางสายไป
สามสิบปี
เหอะๆ!
สามสิบปี!
——
เกาจิ่งอานให้ตู้หลิงเซวียนได้เห็นกับตา หลังจากที่เขาส่งวิดีโอเข้าไฟล์ไอคลาวด์ของตน
“เกาจิ่งอาน! คนต่ำช้า!”
ทุกคำที่เปล่งออกมาล้วนกัดฟันแน่น อยากจะเอาตัวอักษรเดียวแบ่งเป็นสองตัวและตัดให้ขาดออกจากกัน
เกาจิ่งอานโยนวิดีโอลงที่พื้น ก่อนจะใช้เท้าเตะเสื้อผ้ายุ่งเหยิงที่อยู่บนพื้น เข็มขัดของตู้หลิงเซวียน ถุงเท้าของเขา ……ของเขา
เกาจิ่งอานทำเป็นใช้จริตจะก้าน นิ้วม้วนงอเป็นกลีบดอกไม้ และใช้นิ้วถูไถไปกับผิวหนังของตู้หลิงเซวียน ก่อนจะพ่นไอร้อนออกมาจากปาก
“ประธานตู้ ผมจะให้ข้อเสนอคุณสองข้อ” เหมือนว่าเกาจิ่งอานจะเล่นจนติดใจแล้ว เห็นว่าตู้หลิงเซวียนอยากหลบแต่หลบไม่ได้ สะใจจริงๆ!
เขายกขาขึ้นมาพาดบนหน้าท้องของเขา “ข้อแรก พวกเราไม่มีใครยอมใคร พี่สะใภ้ผมแพ้ในศาล ยอมรับว่าคนไข้นี้เป็นการไร้ความรับผิดชอบในหน้าที่ของเธอ แน่นอนว่าผมจะอัปโหลดรูป วิดีโอของคุณไปบนอินเทอร์เน็ต แบ่งปันไปยังโทรศัพท์มือถือทุกเครื่องบนโลก คุณลองคิดดู……จิ๊ๆ!”
ตู้หลิงเซวียนเต็มไปด้วยความโกรธแค้น หน้าอกกระเพื่อมอย่างรวดเร็ว “นายกล้าเหรอ!”
“ฮ่าๆ ๆ! ผมสะใจที่ได้เห็นความรู้สึกอดกลั้นของคุณแบบนี้จริงๆ เอาอีก พูดอีกสิ ต่อต้านสิ เอาอีก!”
คำก่อกวนที่ตามมานั้น ต่อนั้นตู้หลิงเซวียนอยากเอ่ยกลับมาเท่าไหร่ เขาก็เอ่ยกลับไม่ได้
ทุกความโกรธล้วนกลายเป็นการทำร้ายตนเอง ทำได้เป็นแค่ทำตามและนอนนิ่งๆ
เกาจิ่งอานลูบลอยลิปสติกบนตัวเขาที่ถูกสาวๆ มากมายรุมจูบไปไม่รู้เท่าไหร่ “ข้อที่สองง่ายขึ้นเยอะเลย ให้คนของคุณ ยอมรับว่ามาพัวพันกับพี่สะใภ้ผมเอง ทำให้เวลาล่าช้าไป สำหรับวิดีโอนี้น่ะเหรอ ผมจะทำเป็นของที่ระลึกของเราสองคน”
ตู้หลิงเซวียน：“……”
“อ้อ ใช่แล้ว ตอนนี้รายการข้ามปีที่ฉายทางทีวีเริ่มจะไม่สนุกแล้วสิ หลังจากนี้เรามานั่งล้อมวงกันดูวิดีโอในเทปกันไหม?”
ใบหน้าของเกาจิ่งอานเต็มไปด้วยความรู้สึกฉันฉลาดและยอดเยี่ยมมาก ไม่สังเกตว่าใบหน้าของตู้หลิงเซวียนนั้นเข้มขนาดไหน
เมื่อเห็นว่าตู้หลิงเซวียนยอมแพ้ เกาจิ่งอานก็ดีใจขึ้นมา
“อย่าขยับนะ ประธานตู้ รักษาท่าทางและอารมณ์นั้นไว้!”
แชะ!
เกาจิ่งอานถ่ายรูปให้กับตู้หลิงเซวียน ก่อนจะมาดื่มด่ำอยู่คนเดียว “คุณพูดมา ถ้าหากผมเอาภาพผู้ชายสุดหล่ออเมริกาที่ได้รับการยอมรับมาทำเป็นสติกเกอร์ คนโหลดจะเยอะไหมนะ?”
ตู้หลิงเซวียน：“……ปล่อยผมไปนะ！”
ร่างกายที่ไม่มีผ้าปิดแม้แต่ชิ้นเดียวของตู้หลิงเซวียนไม่มีความอับอายอีกต่อไป เขาอยากจะทำให้เกาจิ่งอานตายไปซะ!
“อ้อ! ยังมีอีกเรื่อง!” เกาจิ่งอานชี้ไปบนเพดาน ก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้ “ใช่แล้วสิ ไอคลาวน์ของผมไม่ได้ตั้งเป็นส่วนตัวน่ะ”
“อะไรนะ!” ตาของตู้หลิงเซวียนแทบจะถลนออกมา แม่ง ไอ้สารเลวนี่!
เกาจิ่งอานเห็นว่าเขาอยู่ไม่สุขแล้ว เอ่ยต่อ “ใจเย็น ตอนนี้คนที่รู้บัญชีไอคลาวด์ของผมมี……” เขายกนิ้วขึ้นมานับไปเรื่อยๆ ดวงตาของตู้หลิงเซวียนยิ่งถลนออกมาอีก
“ไม่สนแล้ว! สรุปเลยแล้วกัน ถ้าหากข้าพเจ้าเกาจิ่งอานเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นรถชน ตกตึก ตกหน้าผา คนของผมก็จะปล่อยคลิปออกมาอยู่ดี” เกาจิ่งอานแอบกดไลค์ให้กับความฉลาดของตนเบาๆ
ใจของตู้หลิงเซวียนหล่นตุบลงไปในเหวทันที
“พอเถอะ สิ่งที่ควรพูดผมก็พูดไปหมดแล้ว ควรทำ……ไม่ควรทำ ผมก็ทำไปแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว” เกาจิ่งอานปลดโซ่สีชมพูออก ปากก็บ่นไปด้วย “ของเล่นบ้าอะไร” ในที่สุดแขนขาทั้งสองข้างของเขาก็เป็นอิสระสักที
ตู้หลิงเซวียนยืนขึ้นมาอย่างใจเย็น ไม่รีบร้อนไปใส่เสื้อผ้า แต่เลือกที่จะจับปกคอเสื้อของเกาจิ่งอานไว้ด้วยความว่องไวและรุนแรง เกาจิ่งอานก็แปลกใจเช่นกัน
“นาย……อ๊อก!”
เกาจิ่งอานพูดออกมาหนึ่งคำ แก้มด้านขวาก็ถูกตู้หลิงเซวียนชกเข้าให้หนึ่งหมัด หมัดนั้น อดแน่นไปด้วยความโกรธที่สั่งสมมาตลอด การถูกเหยียดหยาม ความโกรธ ความไม่ยินยอม ความพยาบาท!
ทุกความรู้สึกรวมอยู่ด้วยกันในหมัดเดียว
ดังนั้น ใบหน้าของเกาจิ่งอานจึงถูกชกจนเบี้ยวทันที เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากจมูก หยดลงบนพรมสีขาวที่พื้นอย่างไม่ขาดสาย
“ปัดโถ่……”
เกาจิ่งอานเช็ดเลือดออกไป ก่อนจะเดิมพันชีวิตตนลงไปเพื่อเอาคืน จับคอของตู้หลิงเซวียนไว้ ก่อนจะใช้เข่าทิ่มเข้าไปที่ลำท้องเขา แต่อีกฝ่ายเตรียมป้องกันไว้อย่างดี ก่อนจะสะดุดขาและใช้แรงให้ขานั้นพลิกสะดุดไปอีกฝั่ง
“โถ่เว้ย!”
ตอนนี้เกาจิ่งอานคลานอยู่บนพื้นแล้ว ใบหน้าแนบพื้นไปข้างหนึ่ง ล้มจนกระดูกโครงหน้าเสียโฉมไปหมด
“เกาจิ่งอาน ฝากไว้ก่อนเถอะ”
เกาจิ่งอานที่ยังนอนอยู่ที่พื้นขยับเขยื้อนไม่ได้ “โถ่เว้ย ผมให้คุณกินดีอยู่ดี คุณกลับต่อยผม!”หมัดของ ตู้หลิงเซวียนถูกส่งออกไปอีกครั้ง ซัดเข้าไปที่แก้มด้านซ้ายของเขาเต็มๆ
จมูกทั้งสองข้างมีเลือดสีแดงสดไหลพรั่งพรูออกมา
เกาจิ่งอานถูกต่อยจนตาเหล่ไปหมด สมองก็มึนงงไป ในใจกำลังก่นด่าว่าคงจะไม่ซ้อมจนเขาเอ๋อไปใช่ไหม?
แต่กลับมานึกดู ถามคำถามนี้ออกมาได้ ก็แสดงว่าตนยังไม่เอ๋อนี่นา
เกาจิ่งอานมองดูเขาสวมใส่เสื้อผ้าทีละชิ้น ก่อนจะเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ตู้หลิงเซวียน ถ้าหากคุณเปลี่ยนมาชอบผู้ชายแล้ว ผมจะลองพิจารณาดูนะ”
ตู้หลิงเซวียนที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่หยุดชะงักไป ความโกรธทำให้แผ่นหลังเขาบีบแน่นเข้าหากัน
“คุณไม่รู้สึกว่าพวกเราตอนนี้มีสภาพเหมือนกับคนที่เพิ่งเสร็จจากเรื่องอย่างว่าเหรอ?” เกาจิ่งอานอยากให้เขามองสิ่งที่ที่อยู่บนพื้น
ความโกรธของตู้หลิงเซวียนกลับขึ้นมาในที่สุด “ลองพูดอีกคำ ผมจะเตะคุณออกไปเอง!”
“ดูคุณตื่นเต้นสิ! คิดไปเองหรือเปล่า”
ตู้หลิงเซวียนสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ตอนที่กลัดกระดุมก็หันหลังให้กับเกาจิ่งอาน “ของที่คุณอยากได้ผมจะให้คุณเอง แต่ไม่ใช่จะช่วยพี่สะใภ้คุณ เหอะ!”
“ลาก่อนเถอะ!”
หลังจากประตูปิดลง เกาจิ่งอานก็ตะโกนโห่ร้องดังขึ้นทันที “เจ็บๆ ๆ เจ็บๆ ๆ ๆ หน้าของผม……ผมใช้หน้าตาในการทำมาหากินนะ! พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พี่สาว……หลินหลินที่รัก……มีคนรังแกผม……”
