ตอนที่ 829 ปลอบคนเก่งจริงๆ
ณ ร้านบาร์ที่ข้างถนนแห่งหนึ่ง
หลังจากที่ฟ้ามืดลง แสงสีส้มอ่อนของโคมไฟก็สว่างไสวไปโดยรอบหน้าร้าน รถและผู้คนที่อยู่บนถนนถูกแต่งแต้มขึ้นมาเป็นสีสัน
“ท่านประธาน คุณหญิง พวกเรามาถึงกันแล้ว”
หยังเซินจอดรถลงที่ข้างถนน ด้านในมีผู้คนมากมายยืนอยู่ กลิ่นของเบียร์พัดมาตามสายลมและจางหายไป
น้ำเสียงแห่งความอึกทึกชุลมุนดังขึ้นในยามค่ำคืนนี้ เป็นพลุไฟในชีวิตที่สวยงามเหลือเกิน
หลงเซียวเหลือบมองเข้าไป ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ “ที่นี่หรือ?”
ปฏิกิริยาแรกของลั่วหานคือ รังเกียจเหรอ? ระดับเกรดของบาร์ต่ำไปเหรอ? คนเยอะเกินไป? เสียงดังเกินไป?
“ที่นี่……มีอะไรที่ไม่ดีกัน?”
แต่ก่อนลู่ซวงซวงมักจะชอบผับบาร์เช่นนี้เสมอ ผ่านไปไม่กี่วันก็จะต้องลากเธอให้มาด้วยให้ได้ หลังจากที่เธอแต่งงานแล้วเธออยู่ตัวคนเดียวมานาน ก็รู้สึกอุดอู้ยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม ก่อนจะเรียนรู้วิธีดื่มเหล้าเพื่อลดความกังวลลง
เธอและลู่ซวงซวงเป็นคนในแวดวงเดียวกัน รอบตัวล้อมรอบไปด้วยลูกคุณชายต่างๆ แต่ก่อนพวกเราล้วนรักสนุก ไม่มีความกดดันอะไร ทุกวันคิดแค่ว่าจะไปกินอะไรจะไปเที่ยวที่ไหน
พวกเธอถือว่าคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้อยู่ ทุกครั้งที่เธอมา ก็มีหน้าที่เพียงดื่มเหล้าของตนเอง ลู่ซวงซวงกลับชอบไปขลุกอยู่กับกลุ่มผู้คนเยอะๆ เล่นจนสุดเหวี่ยงแล้วก็กลายเป็นม้าตื่นนั่นเอง
เธอจำไม่ได้แล้วว่าตนเองเคยหิ้วลู่ซวงซวงที่มีสภาพเมาไร้สติกลับบ้านไปทั้งหมดกี่ครั้ง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลั่วหานก็หัวเราขึ้นมา เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่งที่ได้มาที่แบบนี้กับหลงเซียว ยิ่งคิดไม่ถึงไปอีกว่าเป็นตอนหลังจากที่ทั้งสองมีลูกด้วยกันแล้ว
แต่ก่อน แม้แต่คิดยังไม่กล้าคิด
อารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ของเธอ อยู่ในสายตาของหลงเซียวตลอด สายตาอ่อนโยนลงมา “ที่นี่ ไม่มีอะไรที่ไม่ดีหรอก มาด้วยกันกับคุณยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปดี”
“……คนที่คลุกคลีกับทนายใหญ่มาแล้วนั้นเปลี่ยนไปจริงๆ ชักจะปลอบคนเก่งเข้าไปใหญ่แล้ว” ลั่วหานเบะปากขึ้นมาและส่งไปทางเขา แต่ในใจกลับรู้สึกอุ่นละไมเป็นอย่างยิ่ง
หลงเซียวยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ประตูถูกเปิดออก ลมหนาวพัดเข้ามาที่ลำคออย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะมีกลิ่นของควันบุหรี่และเหล้าลอยอบอวลเข้าจมูกตีกันเต็มไปหมด
หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติลง ใช้แขนโอบรอบไหล่ของลั่วหานไว้ กลิ่นน้ำหอมเย็นของดอกไม้เข้ามาแทนที่กลิ่นที่รุนแรงเมื่อครู่
“ที่นี่ คุณน่าจะคุ้นเคยดี?” หลงเซียวแกล้งทำเป็นพูดหยอกเธอ
ลั่วหานกระแอมขึ้น “ก็……พอคุ้นอยู่! อย่างไรฉันก็เป็นหมอ เรื่องความสะอาดมักจะต้องรักษาไว้อยู่”
หลงเซียวหัวเราะขึ้นมา “ความสะอาดกับบาร์ไม่ได้ขัดแย้งกัน จิตวิญญาณที่ถูกกักขังอยู่ที่โรงพยาบาลนั้น ควรจะได้รับการปลดปล่อยบ้าง”
ก็เหมือนกับเขา ที่ใส่ชุดสูทเนี้ยบอยู่เสมอ จิตวิญญาณที่ถูกสะกดไว้อยู่ในห้องประชุมบางทีก็ต้องใช้แอลกอฮอล์ในการปลดปล่อยมันออกมา
บางทีในคืนใดคืนหนึ่ง พวกเขาอาจจะดื่มเหล้าเมา และพลาดจากอีกคนไป ไม่ได้ยืนเคียงข้างกายของอีกฝ่าย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลงเซียวก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
“เรื่องแบบนี้ก็รู้ด้วย?”
“อืม? ผมไม่ควรจะรู้? ถ้าไม่อยากให้ผมรู้ ผมก็จะทำเป็นไม่รู้ก็ได้” เขาทำเป็นเขี่ยใบหูของเธอเล่นไปมา
ชุดคลุมฤดูหนาวตัวหนาสีดำของหลงเซียวสามารถห่อทั้งร่างของลั่วหานได้ ก่อนจะเป็นโล่บังลมให้เธอ กลิ่นอากาเว่ที่ลอยออกมาจากตัวเขากลบกลิ่นเหล้าไปได้อย่างสนิท
สถานที่เดิม แต่เมื่ออยู่กับเขาแล้วก็รู้สึกแตกต่างไปจากเดิม
“เลิกบ่นได้แล้ว ในเมื่อคุณฉลาดขนาดนี้ ก็ลองทายดูว่าแต่ก่อนฉันชอบร้านเหล้าร้านไหน” ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะให้เขามองไปตามร้านเหล้าที่อยู่เรียงรายข้างถนน แสงไฟสายรุ้งที่สาดไปมา และมีชื่อที่แฝงความเป็นศิลปะไว้ หรือชื่อร้านแปลกประหลาดอีกมากมาย
หลงเซียวมองไปรอบๆ การประดับตกแต่งป้ายร้านทั้งสองข้างทาง ป้ายรับสมัครก็มีแนวที่คล้ายกัน อยากจะหาสิ่งที่เธอชอบที่สุดไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
หยังเซินกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง หลงเซียวหันกลับไปมองเขา
หยังเซินชี้ไปยังฝั่งเยื้องๆ ตรงข้าม
หลงเซียวเข้าใจ
“ถ้าหากทายถูกแล้วจะได้รางวัลอะไร? ไม่ได้รางวัลก็ไม่มีกำลังใจในการทาย”
ด้านหน้าไม่ไกลมากมีร้านที่ตกแต่งด้วยสีเขียวหลักอยู่ ประตูไฟสีเขียวและยังมีแสงไฟสีแดงเล็ดลอดออกมาจากด้านในประตู
ชื่อของบาร์นี้ชื่อ“บาร์ป่าแสงสีเขียว ”。
“รางวัลคือกลับบ้านไปได้กอดลูกสาวก่อน พอหรือยัง?” ลั่วหานมั่นใจว่าเขาทายไม่ถูกแน่นอน!
หลงเซียวกลับโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเธอ ใช้เสียงที่มีแค่เธอที่ฟังออก “แต่ผมอยากกอดคุณมากที่สุด”
ลั่วหานยิ้มกว้างขึ้นมา ดวงตาจ้องมองไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปมา “ได้สิ ทายมา มีโอกาสแค่ครั้งเดียวนะ”
มาจนถึงจุดหมายแล้ว หยังเซินแอบส่งข้อความไปหาแอนดี้ “ภารกิจสำเร็จ”
หลงเซียวไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่กลับอุ้มเอวของเธอให้ลอยขึ้นไปยังบันไดของบาร์ร้านหนึ่ง “ผมเดาถูกไหม?”
“……”เรื่องแบบนี้ก็เดาถูกด้วย?!
ยังไม่ทันที่ลั่วหานจะคิดออกว่าเขาใช่วิธีอะไรในการเดา ประตูร้านบาร์ก็ถูกเปิดออกมาจากด้านใน กลิ่นความอบอุ่นอบอวลไปทั่ว ก่อนจะได้ยินเสียงดังจากด้านบนศีรษะ——“ผัวะ!”
สิ่งที่เห็นด้านหน้าเป็นกระดาษสีรุ้งมากมายปะปนไปกับประกายวิบวับประดุจหิมะตกลงมาใส่เขาทั้งสองอย่างนั้นล่ะ ภาพนี้ราวกับเป็นภาพในการแต่งงานที่เจ้าสาวเจ้าบ่าวกำลังจะเดินขึ้นรถเลย
“ขอให้นายท่านอายุยืนหมื่นๆ ปี!”
“ขอให้คุณเทพธิดาสาวอายุยืนหมื่นๆ ปี!”
ไป๋เวยและแอนดี้เป็นผู้นำ ก่อนจะมีคนอีกสิบกว่าคนเข้าไปรุมอยู่ที่ตัวของหลงเซียวเพื่อแย่งตัวของลั่วหานให้ออกมาจากอ้อมกอดเขา
“หือ! พวกนายทำอะไรกัน?” ลั่วหานยังไม่ทันหายตกใจ ก่อนจะรู้สึกว่าตนถูกอุ้มขึ้นมาและกลุ่มคนด้านล่างโยนตนขึ้นไปบนอากาศ!
“ฮ่าๆ คุณเทพธิดา วันนี้ต้องลองขึ้นไปอยู่บนฟ้าหนึ่งวันแล้วล่ะ!” ไป๋เวยตะโกนออกมาสุดเสียง คนรอบทิศก็ตะโกนตามมาติดๆ เพียงชั่วครู่ เสียงหัวเราะแห่งความสุขก็ดังครอบคลุมไปทั่วบริเวณหน้าร้านบาร์
หลงเซียวยืนอยู่ด้านข้าง ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นมา “จะให้เทพธิดาของพวกนายขึ้นไปอยู่บนฟ้า ฉันก็ไม่มีภรรยาแล้วสิ?”
กู้เยนเซินหันหน้ากลับมาล้อเขา “ภรรยาของคุณตอนนี้เป็นไอดอลของคนทั้งประเทศ คุณยังอยากได้ภรรยาอีก รีบไปฝึกวิทยายุทธที่หุบเขาลึกลับเถอะ!”
“ฮ่าๆ!”
หลังจากที่คนกลุ่มนี้คึกคักจนพอใจแล้ว ก็ยอมปล่อยตัวลั่วหานที่ถูกโยนจนสภาพยุ่งเหยิงลงมา
ลั่วหานกุมขมับขึ้น “พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ชิ้นส่วนอวัยวะภายในของฉันจะหลุดออกมาหมดแล้ว ไม่ไหวไม่ไหว ลงโทษด้วยการดื่มเหล้า! คุณชายกู้ คุณลงโทษตัวเองดื่มสามแก้วก่อน!”
แอนดี้เตรียมแก้วเหล้าขนาดใหญ่มาไว้อยู่แล้ว กะจากสายตามีปริมาณห้าร้อยมิลลิลิตร ก่อนจะส่งมอบไปให้กู้เยนเซิน “ประธานกู้ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ จะเอาฤกษ์เอาชัยด้วยการดื่มเหล้าประชันแก้วกับท่านประธานเหรอ มาๆ ๆ ถ้าไม่ดื่มต้องคลานรอบโต๊ะหนึ่งรอบ!”
กู้เยนเซินจับแก้วอย่างเต็มมือ “ดื่มสิ ข้าน้อยไม่เคยกลัวการประชันแข่งดื่มเหล้า แต่ว่าคืนนี้ดูเหมือนว่าพระเอกของเราจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ พวกนายคิดว่ายังไง?”
ลั่วหานมองบรรยากาศในคืนนี้ รู้สึกว่าไม่ธรรมดาเอาซะเลย คนกลุ่มนี้จะให้หลงเซียวมาเป็นเป้า คืนนี้คนที่จะถูกจัดการคือเขานั่นเอง
อั้ยหยา แต่ละคนเอาความกล้ามาจากไหนกัน?
หวังเค่ยก็เขย่าแก้วไปมา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ “คออ่อนไม่ใช่ลูกผู้ชาย ประธานของเรานั้นเป็นลูกผู้ชายตัวจริง ประธานกู้คุณจะดูถูกเขาไม่ได้!”
ไป๋เวยรีบพูดสมทบ “ท่านประธาน รีบแสดงฝีมือออกมาให้พวกเขาปิดปากเสียที คนกลุ่มนี้ดื่มมาพักใหญ่แล้ว พูดกันว่าคุณไม่ดื่มแน่นอน แล้วยังพนันกันอีก”
ลู่ซวงซวงกระโดดออกมา “ลั่วลั่ว ตอนนั้นพวกเราเมาเป๋อยู่ตรงนี้ตั้งหลายครั้ง วันนี้จะเอาไหม? มาลองอีกครั้ง?
หวาเทียนโอบไหล่ลู่ซวงซวงไว้แน่น “ความคิดดีเลย คืนนี้เราต้องให้กำลังใจผู้ที่ชนะในชีวิตทั้งสอง ทุกคนว่าไหม?”
ลั่วหานขมวดคิ้วแน่นก่อนจะรู้สึกมึนหัว ดูเหมือนว่าคนที่พวกเขาอยากจะจัดการในคืนนี้ ไม่ใช่หลงเซียวคนเดียว
เหอะๆ จะกล้ากันเกินไปแล้ว!
