ตอนที่ 830 คุณแม่เกิดเรื่องแล้ว
หลงเซียวทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา พาดขาไขว้กัน นิ้วเรียวยาวสัมผัสไปกับขอบแก้วเหล้านั้น “ดูเหมือนว่าคืนนี้ฉันจะไม่ดื่มก็คงไม่ได้แล้ว?”
“อืม! สามแก้วขึ้นไป จะดื่มมากขนาดไหนก็ได้ เป็นผู้ชายแท้หรือไม่ ก็ดูกันคืนนี้ล่ะ!” กู้เยนเซินรู้ดีว่าเขาดื่มเหล้าไม่ได้ แต่ว่า……
พวกเขาอยากจะดูว่า หลงเซียวจะมีแผนการรับมืออย่างไร
ลั่วหานแอบเป็นกังวลแทนเลย นี่เป็นปาร์ตี้แบบไหนกัน เซอร์ไพรส์แบบไหนกัน อย่างนี้เรียกว่าเป็นงานแก้เข็ดกันชัดๆ?
หลงเซียวพยักหน้า “ตกลง หยิบเบียร์มา”
ลั่วหานตกใจขึ้นมา “คุณจะดื่มจริงเหรอ? คุณดื่มเหล้าไม่ได้นะ!”
หลงเซียวยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งให้กับเธอ ก่อนจะเห็นสายตาที่มองมานับสิบกว่าคู่ ก่อนจะถอดเสื้อโค้ทออกอย่างช้าๆ และเต็มไปด้วยความสง่างาม ก่อนจะพับชายเสื้อขึ้นมา พับเป็นทบแล้วทบเล่า
หลังจากทำเสร็จ เขาถึงเอ่ยขึ้น “ดื่มเหล้าต้องดื่มกันให้เต็มที่สิ ดื่มอย่างมีความหมาย ใช่ไหม?”
กู้เยนเซินและหวังเค่ยสบตากัน ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่กลับต้องพยักหน้าลงอย่างเสียไม่ได้ “อืม อืม”
ลั่วหานหัวเราะขึ้นมา เขาเตรียมจะพลิกเกมแล้ว
“โอเค ดังนั้น เรามาเล่นเกมกันเถอะ พวกคุณเสนอวิธีและกฎเกณฑ์มาเลย”
หลินซีเหวินเบียดตัวจากข้างหลังขึ้นมาด้านหน้า “อะไรก็ได้เลยเหรอ?”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่”
“ดีเลย! แข่งประชันการเต้นกันเถอะ!”
มุมปากของหลงเซียวแข็งทื่อขึ้น ก่อนจะยันตัวขึ้น “ได้ เธออย่างแข่งแบบไหน?”
หลินซีเหวินสะบัดมืออมไปมา “แจ๊ซ”
สีหน้าของหลินซีเหวินเต็มไปด้วยความเบิกบาน ก่อนจะส่งสายตาไปยังแอนดี้และไป๋เวย
ไป๋เวยตื่นเต้นขึ้นมาอย่างออกนอกหน้า!
ท่านประธานจะเต้นแจ๊ซ! ฮ่าๆ ๆ ๆ!
ลั่วหาน：“……”
ผู้ชม：“……”
กู้เยนเซินแทบจะคุกเข่าลงทันที หลงเซียวที่เขารู้จักนั้น ไม่เคยเต้นมาก่อนเลย!
ลั่วหานแทบอยากจะหารูมุดหายไปทันที เธอจินตนาการไม่ออกว่าผู้ชายจืดชืดแบบหลงเซียวนั้นเต้นขึ้นมาจะเป็นอย่างไร! นอกจากเต้นลีลาศแล้วเขาจะเต้นแนวอื่นเป็นไหม?
พระเจ้า!
หลงเซียวพยักหน้ารับอย่างใจเย็น “ได้ แจ๊ซ แต่แจ๊ซแบบธรรมดานั้นค่อนข้างน่าเบื่อ พวกเราเปลี่ยนวิธีกันหน่อย แจ๊ซคู่ คู่เต้นนั้นสามารถเลือกเองได้ นอกจากนี้ นี่เป็นการแข่งเต้น ดังนั้นต้องมีฝ่ายหนึ่งที่เต้นดีแล้วชนะอีกฝ่ายหนึ่ง ตกลงไหม?”
“ตกลงสิ! ตามที่คุณว่าเลย!”
หลงเซียวเดินไปยังหวาเทียน “มาเป็นคู่เต้นรำหน่อย”
หวาเทียนแทบจะร้องไห้ออกมา “ฉันเนี่ยนะ?”
“นายนั่นแหละ พวกเราร่วมมือกัน ถ้าหากแพ้ ก็โดนลงโทษด้วยกัน ถ้าหากชนะ ก็ลงโทษพวกเขาด้วยกัน” หลงเซียวพูดจบ ก็ดึงข้อมือหวาเทียนออกมาทันที ขณะที่ยังไม่ได้รับความอนุญาตจากอีกฝ่าย เขาก็ประกาศแข่งออกมาทันที
ลั่วหานเช็ดเหงื่อลวกๆ นี่จะโชว์แสดงตลกกันเหรอ?
หลินซีเหวินจับคู่กับลู่ซวงซวง เมื่อเทียบกับหลงเซียวและหวาเทียนผู้ที่ไม่รู้เรื่องการเต้นแจ๊ซเลย เห็นได้ชัดว่าไม่มีความกดดันอยู่เลย
แต่ว่าการประชันการเต้นของหลงเซียวนั้น ไม่ได้เต้นตามที่ควรจะเป็น พวกเขาอาศัยร่างกายที่ใหญ่กว่าใช้แรงชนผู้หญิงทั้งสองให้ล้มลงไปบนโซฟา
ชนะได้แบบง่ายๆ เช่นนี้
“อ๊าๆ ๆ ๆ! ห้ามใช้วิธีนี้ รังแกคนอื่นชัดๆ! มีที่ไหนที่ประชันการเต้นแบบนี้!!!!” หลินซีเหวินบ่นออกมา
ลู่ซวงซวงใช้มือทั้งสองตบลงบนโซฟา “ไม่ได้ๆ แบบนี้ไม่นับ! มาประชันใหม่อีกรอบ!”
หลงเซียวทำเป็นตีเนียนและนั่งลงทันที “แพ้แล้วก็ต้องยอมรับ ไม่ใช่กฎนี้หรอกเหรอ? ดื่มสิ แก้วใหญ่หรือแก้วเล็ก?”
“โอ๊ยๆ ๆ ๆ ฉันไม่ยอมรับ มาแข่งใหม่อีกรอบ!”
“ฉันก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน ฉันและคุณหมอหลินล้วนเป็นนักเต้นแจ๊ซชั้นสูง เมื่อครู่พวกคุณชนเข้ามาเต็มแรง! รังแกคนอื่น!”
ลั่วหานกลั้นหัวเราะไม่ไหว “แพ้แล้วก็คือแพ้แล้ว รีบดื่มเถอะ ดื่มหมดแล้วแข่งเกมถัดไปต่อ”
ตืดตืด
โทรศัพท์มือถือของหลงเซียวสั่นขึ้นสองที
เป็นข้อความจากจี้ตงหมิง “หาเจอแล้ว เมื่อห้าวันก่อนบัญชีธนาคารของเธอมีเงินเข้าหนึ่งล้านหยวน มีคนจ้างให้เธอฟ้องคุณหญิงแน่นอน ทนายเป็นคนที่เหลียงจ้งซุนจัดหามาให้ คนที่บงการเบื้องหลังคือหลงถิง เจ้านายจะจัดการอย่างไรต่อไป?”
ริมฝีปากหลงเซียวปรากฏรอยยิ้มเย็นขึ้น “เดาได้ว่าเป็นเขา จับคนมาควบคุมไว้ และบันทึกหลักฐานมา”
“ครับ!” จี้ตงหมิงคอยตระเวนอยู่ด้านนอกอย่างเหน็บหนาวและอ้างว้างด้วยตัวคนเดียว ในสมองจินตนาการถึงปาร์ตี้ที่บาร์คืนนี้ จมูกก็เริ่มแดงขึ้น
“กลับมาเถอะ ที่นี่ค่อนข้างคึกคักเลย”
“จริงเหรอ? ได้เลย! ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”
……
ณ คฤหาสน์ตระกูลหลง
หยวนชูเฟินเดินไปเดินมาที่ห้องรับแขกด้วยใบหน้างุนงง “แปลกมาก ฉันวางของไว้บนโซฟาชัดๆ ทำไมแค่พริบตาเดียวก็หายไปแล้ว?”
คนรับใช้วิ่งเข้าไปถาม “คุณนายหญิง ท่านกำลังหาอะไรอยู่เหรอ?”
หยวนชูเฟินได้ยินคำถาม ก็เกิดความงุนงงเข้าไปใหญ่ “ใช่สิ……ฉันกำลังหาอะไรอยู่? ฉันกำลังหาอะไรอยู่? ทำไมฉัน……ทำไมฉันจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”
หยวนชูเฟินจับหัวของตัวเองด้วยความทรมาน ก่อนจะใช้แรงทุบตีเข้าไปที่ศีรษะของตน “ฉันจะหาอะไร ฉันทำอะไรหายไป? ฉันเป็นอะไรไป? หัวของฉัน……ปวดหัว!!”
ห้องหนังสือชั้นสอง เป็นเพราะแพ้คดีความในศาลทำให้หลงถิงโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา ก่อนจะลุกขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของหยวนชูเฟินแล้ว เขาก็พุ่งออกจากห้องหนังสือไปทันที
“อาเฟิน! เป็นอะไรไป?!”
คนรับใช้ตกใจจนมีสีหน้าประหลาดกันหมด “คุณท่าน คุณผู้หญิงปวดหัวอย่างรุนแรง แล้วยังบอกอีกว่าตนจำอะไรไม่ได้เลย”
“เร็ว! รีบโทรหาหมอด่วน! เร็วๆ!”
หลงถิงกอดหยวนชูเฟินแน่น ก่อนจะกุมมือแนบชิดกับมือของเธอ “อาเฟิน ผมเอง นี่ผมเอง!”
หยวนชูเฟินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สายตาที่ว่างเปล่าเริ่มมีแสงขึ้นมาอีกครั้ง “คุณ……คุณคือ……หลงถิง?”
หลงถิงดีใจจนแทบจะมีน้ำตาไหลออกมา “ผมเอง คุณจำได้แล้วใช่ไหม?”
“คุณพ่อ คุณแม่เป็นอะไรไป?”
หลงจื๋อพุ่งออกจากประตูห้องมา มองเห็นหยวนชูเฟินที่กำลังขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อ หลงจื๋อนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ก่อนจะไม่เชื่อสายตาในภาพที่ตนเห็น
คุณแม่ยอมใกล้ชิดคุณพ่อแล้ว? ทำไม……
หยวนชูเฟินพยักหน้า “ฉันจำคุณได้อยู่แล้ว คุณคือสามีของฉัน” ก่อนที่เธอจะหันหน้ามาอีกทาง ก่อนจะสำรวจหลงจื๋อจากบนลงล่าง ราวกับต้องใช้ความสามารถในการนึกขึ้นมาอย่างมาก “นาย……นายคือเซียวเอ๋อ?”
สมองของหลงจื๋อแทบจะระเบิดออกมา คุณแม่จำเขาไม่ได้?
“ผมคือหลงจื๋อ หลงเซียวเป็นพี่ชายผม คุณแม่จำผมไม่ได้แล้วเหรอ?”
ดวงตาของหลงถิงมืดลงหนึ่งระดับ เธอจำไม่ได้แล้ว? ยาออกฤทธิ์แล้ว? เร็วขนาดนี้?
หยวนชูเฟินนิ่งไป ก่อนจะยิ้มแหยๆ ออกมา “ใช่แล้ว ลูกคือเสี่ยวจื๋อนี่เอง ทำไมแม่ถึงเรียกลูกว่าเซียวเอ๋อกัน อ้อ ใช้สิ เซียวเอ๋อล่ะ? เรียกพี่ชายของลูกลงมาหน่อย แม่บอกเขาหลายรอบแล้วว่าอย่าอยู่แต่ในห้อง”
หลงจื๋อตกใจค้างไป “คุณแม่……พี่ชายของผมไม่อยู่บ้าน”
หยวนชูเฟินถลนตาโตขึ้นมา “ไม่อยู่? ทำโอทีอีกแล้วเหรอ? ทำไมชอบทำโอทีอยู่เรื่อย?”
หลงจื๋อได้ยินแล้วเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา “คุณแม่……แม่……”
หลงถิงส่งสายตาเย็นเฉียบมา “ฉันสั่งให้แกไปสำรวมทบทวนความผิดอยู่ในห้อง ใครอนุญาตให้แกออกมา?”
หลงจื๋อกัดฟันแน่น “ผมเป็นห่วงคุณแม่”
หลงถิงตอบอย่างหมดความอดทน “ไปเทน้ำมาให้แม่ดื่มซะ”
“อ้อ……ได้ ผมจะไปเทน้ำ”
หลงจื๋อถือโอกาสเดินหลบออกมา ก่อนจะโทรหาหลงเซียว
เสียงบาร์ที่วุ่นวาย และยังมีขวดเบียร์มากมายวางกองอยู่ด้านหน้าเต็มไปหมด แต่เขาก็สามารถหลีกเลี่ยงบทลงโทษได้ทุกครั้งไป
มือถือสั่นขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าหลงจื๋อโทรเข้ามา หลงเซียวก็กดรับ ก่อนจะปลีกตัวออกมา
“เสี่ยวจื๋อ……”
“พี่ชาย! พี่รีบกลับบ้านเร็ว คุณแม่เกิดเรื่องแล้ว พี่รีบกลับมาด่วน!” ฝั่งนั้น น้ำเสียงของหลงจื๋อรีบร้อนแล้วหวาดกลัวผิดปกติ
หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้น “ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบไป”
