ตอนที่ 851 คุยโวฉ้อโกงตัวใหญ่ ไร้เดียงสาตัวเล็ก
ผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าใช้ความอ่อนโยนทั้งหมดห่อหุ้มริมฝีปากทั้งสองของเธอ ดูเหมือนจะกลืนกินทุกประโยคที่เธอพูดเข้าไปในท้อง
ตอนที่ริมฝีปากของเธอใกล้จะสูญเสียความรู้สึก เขาอาลัยอาวรณ์แล้วจึงปล่อยออก ทั้งแถมจูบอยู่บนหน้าผากหนึ่งที “เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนิ่มนวลขนาดนี้ จะตัดอายุขัยผมนะ”
ลั่วหานเลียริมฝีปากที่ถูกเขาจูบจนชา “ฉันก็จะตัดอายุขัยคุณ ฉันคือปีศาจน้อยที่ทรมานคุณ”
หลงเซียวไม่ได้พูดต่อ ลูบหัวให้กับเธอด้วยความรักความเอ็นดูทีหนึ่ง จับหน้าม้าของเธอหลายที “ยังไม่ไปทำงานอีกหรือ?”
“ไป!”
ลั่วหานกอดทะเบียนสมรสของทั้งสองไว้ อารมณ์ล้วนปลื้มปีติตลอดทาง
มาถึงโรงพยาบาล ลั่วหานไปห้องผู้ป่วยก่อน ยืนยันเรื่องการผ่าตัดกับคนไข้และญาติคนไข้
อาการของคนไข้ดีขึ้นมาก ดีกว่าที่ลั่วหานคิดไว้
ออกจากห้องผู้ป่วย ลั่วหานหยุดอยู่ที่ทางขึ้นบันได “หมอหลิน เอารายงานก่อนการผ่าตัดของคนไข้ให้ฉัน”
หลินซีเหวินกับหวาเทียนทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยหลักกับรองผู้ช่วยของเธอต่อ ทั้งสองคนไม่ได้เข้าห้องผ่าตัดกับลั่วหานด้วยกันมานานแล้ว ทั้งดีอกดีใจทั้งตื่นเต้น
“ได้ค่ะ!”
ลั่วหานหยิบรายงานแล้วเซนต์ชื่อ “พวกคุณทั้งสองเป็นอะไรหรือ? ทำไมตื่นเต้นดีอกดีใจขนาดนี้ล่ะ?”
หลินซีเหวินกอดแฟ้มประวัติผู้ป่วยหัวเราะ แฮ่ๆ “หมอฉู่ ฉันรู้สึกว่าลักษณะที่คุณสวมใส่เสื้อกาวน์เซนต์ชื่อหล่อมากเป็นพิเศษ มีเสน่ห์ เป็นพิเศษ สง่างามเป็นพิเศษ!”
ลั่วหานเซนต์ชื่อเสร็จยื่นเอกสารให้กับหลินซีเหวิน “คำศัพท์หลายคำนี้ คุณแน่ใจว่าเป็นการพูดถึงผู้หญิงหรือ?”
หลินซีเหวินยกนิ้วโป้งขึ้น “เป็นหมอไม่มีเพศ พูดได้อีกว่า นอกจากคำศัพท์เหล่านี้ ฉันคิดไม่ออกจริงๆว่ายังมีอะไรที่สามารถใช้อยู่บนกายของไอดอลฉันแล้วล่ะ!”
หวาเทียนถูดั้งจมูกถูแล้วถูอีก “หมอหลิน ระวังเวลาจะประจบใครเล็งให้ดีนะคะ”
ลั่วหานเสียบปากกาไว้ในกระเป๋าเสื้อ “พอแล้ว อย่าเยินยอด้วยการประจบอีกเลย รีบไปเตรียมตัวก่อนทำการผ่าตัด การผ่าตัดในครั้งนี้ใช้เวลานาน ต้องวอร์มร่างกายก่อน”
“ไม่ต้องวอร์มร่างกาย มองเห็นไอดอลก็เท่ากับฉีกเลือดไก่แล้ว!” หลินซีเหวินทำการแสดงอย่างโอเวอร์ต่อ
ลั่วหานก็ไม่ได้ใส่ใจ ยกเท้าเดินไปยังออฟฟิศ
การผ่าตัดดำเนินการตามเวลาเดิมที่กำหนด ลั่วหานเป็นแพทย์ผ่าตัด หวาเทียนเป็นผู้ช่วยหลัก หลินซีเหวินเป็นรองผู้ช่วย
อยู่บนเตียงผ่าตัด หลินซีเหวินจับมือตนเองจ้องมองลั่วหานยกมือขึ้นปักมีดลงผ่าท้องให้กับคนไข้อย่างคล่องแคล่ว ผ่าหัวใจออก “พี่ลั่ว งานแต่งฉันกับหลงจื๋อจัดงานกันในเดือนหน้า”
ตอนที่ลั่วหานจะถึงจุดจบในการผ่าตัด ไม่ว่าเรื่องใดล้วนแค่ผ่านหูเท่านั้น จะไม่ทำให้งานล่าช้า ก้มหัวลงผ่าหัวใจออก คีมดันปากแผลออก “เรื่องดี ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม?”
“ต้องการอยู่แล้ว คุณเป็นคนที่มีประสบการณ์มาก่อน ช่วยฉันเลือกชุดแต่งงาน เครื่องประดับ รองเท้า ยังมีอีก คุณมีช่างแต่งหน้าที่รู้จักไหม? ยามปกติฉันไม่ชอบแต่งตัวให้ตนเอง ดังนั้นไม่ค่อยรู้จัก”
ต่อคำพูดข้างหลังของเธอลั่วหานเชื่อเป็นอย่างมาก พจนานุกรมชีวิตของหลินซีเหวินก่อนที่จะพลอดรักกันก็มีเพียงแค่การแพทย์สองคำนี้ มองข้ามการแต่งตัวตนเอง ทุกวันสวยมั่นใจกล้าโชว์หน้าสดโดยไม่ต้องแต่ง
“รู้จักหลายคน เดี๋ยวฉันแนะนำพวกเธอให้คุณ ชอบชุดแต่งงานแบบไหน การแต่งหน้าสไตล์ไหนหรือ? เครื่องประดับชอบแบบง่ายๆไหม? ทันสมัยหรือ? แบบโบราณหรือว่าตามสมัยล่ะ?”
หลินซีเหวินฟังจนมึนงงเล็กน้อย “ไอ้ควย เครื่องประดับไม่ได้แบ่งตามราคาหรือ? มีเพียงแพงกับยิ่งแพงกว่า”
หวาเทียนใจร้ายหัวเราะเยาะเธอไม่ลงเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่หลิน อย่างน้อยคุณยังเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของบริษัทหลินซื่อ ขอร้องอย่าเหมือนดั่งคนบ้านนอกคอกนาคนหนึ่งได้ไหม?”
หลินซีเหวิน ฮึ “ฉันก็เป็นคนบ้านนอกคอกนา แฟนฉันก็ชอบฉันแบบนี้ล่ะ!”
หวาเทียนยอมแพ้แล้ว “ใช่แล้ว คุณพูดถึงชุดแต่งงาน ซวงซวงก็เป็นนักออกแบบ ให้เธอออกแบบให้คุณ ค่าออกแบบลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์”
มีดผ่าตัดของลั่วหานเข้าสู่หัวใจอย่างคล่องแคล่ว เข้าออกในเส้นเลือด หวาเทียนร่วมมือดูดเลือดออกอย่างดี ทำให้การมองเห็นของเธอชัดมาก
“หวาเทียนพูดไม่ผิด ซวงซวงก็เป็นนักออกแบบที่ไม่เลว เธอเพิ่งออกแบบชุดราตรีให้กับตัวเองเสร็จ ในเวลานี้กำลังภาคภูมิใจมีความมั่นใจอยู่ ก็ให้เธอทำเถอะ”
หลินซีเหวินเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หลังจากรู้จักตัวตนของลู่ซวงซวง หลินซีเหวินก็ยังไม่วางใจที่จะเอาเรื่องใหญ่ขนาดนี้ส่งมอบให้เธอจริงๆ มักรู้สึกว่าลู่ซวงซวงพึ่งพาไม่ได้
แต่ว่าลั่วหานโฆษณาให้เธอด้วยตนเอง ดูเหมือนไม่ได้ล้อเล่นด้วย
“ได้ล่ะ ฉันก็เชื่อเธอก่อนสักครั้ง”
หวาเทียนแทบอยากจะหยิบคีมหยุดเลือดแทงเธอ!
ออฟฟิศถังจิ้นเหยียน
คณบดีเฉินยิ้มหวานเคาะประตูหนึ่งที “เสี่ยวถัง ยุ่งไหม?”
ถังจิ้นเหยียนปิดสมุดที่บิดาส่งให้เธอ ปิดข้อความที่อยู่ปกในไว้ “ไม่ค่อยยุ่ง คณบดีเชิญเข้ามา”
รินน้ำให้กับคณบดีเฉิน ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกันอยู่บนโซฟาระหว่างโต๊ะ
คณบดีเฉินชื่นชมเต็มปาก “เพิ่งกลับถึงประเทศก็ลงมือเตรียมตัวจะทำการผ่าตัด ทำให้ลำบากแล้ว”
“สมควรทำอยู่แล้ว ผมออกนอกประเทศเป็นเวลานานขนาดนี้ คนไข้ล้วนเป็นคุณหมอท่านอื่นดูแลอยู่ แท้จริงแล้วคนที่เหนื่อยที่สุดก็คือพวกเขา” ถังจิ้นเหยียนถ่อมตัวผลักคุณงามความดีออกไปหมด
คณบดีเฉินเคยผ่านคนมากมาย มีความประทับใจในใจต่อถังจิ้นเหยียนเป็นอย่างดี “เด็กอย่างคุณคนนี้ อ่า ก็คือใจอ่อนเกินไป ถ่อมตัวเกินไป”
“สิ่งที่ผมพูดคือเรื่องจริง ไม่ได้หมายความเป็นอย่างอื่น” ถังจิ้นเหยียนไม่ชอบโอ้อวดผลงานขอรางวัลมาโดยตลอด ในใจทุกคนล้วนรู้ตัวดีอยู่แล้ว
คณบดีเฉินดื่มน้ำชาอยู่ล้วนรู้สึกหวานไปหมด อารมณ์ดีเหลือเกิน “ผมมาหาคุณ เป็นเพราะเรื่องที่โรงพยาบาลจะคัดเลือกรองคณบดี”
ถังจิ้นเหยียนตั้งใจฟังอยู่ “ท่านพูดเถอะ”
“แท้ที่จริงแล้ว การคัดเลือกรองคณบดี โดยทั่วไปจะต้องย้ายมาจากผู้อำนวยการของแต่ละแผนก คุณก็รู้อยู่แล้ว”
“ผมรู้ แต่ก็มีกรณีพิเศษไม่ใช่หรือ?”
ระบบลำดับของโรงพยาบาลเข้มงวด ยกเว้นโดดลงมาจากฟ้า โดยทั่วไปล้วนเป็นทีละชั้นๆขึ้นมา ไม่มีกรณีพิเศษที่มาจากหมอทั่วไปกระโดดข้ามไปถึงรองคณบดีมาก่อน
คณบดีเฉินยิ้มแล้ว “ใช่ ก็มีกรณีพิเศษ แต่ว่าผมเป็นหมอสามสิบกว่าปี ยังไม่เคยเจอมาก่อน”
ถังจิ้นเหยียนอ่อนหวานอ่อนโยนดื่มชาหนึ่งที ทั้งรางเลือนและจริงใจพูดว่า “อีกไม่นานท่านก็อาจจะเจอแล้ว”
คำพูดนี้ไม่มีความหมายที่คุยโม้ แต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมาดปรารถนา คณบดีเฉินล้วนรู้สึกว่าถังจิ้นเหยียนเป็นคนที่เป็นกันเอง เกินไป ไม่มีกลิ่นอายที่เป็นผู้นำ เกรงว่าบริหารคนไม่ได้ ยังไงก็ตามมีเรื่องมากมายล้วนต้องเป็นรองคณบดีเอาตัวเองออกนำหน้าดิ้นรนสุดชีวิต
แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว ถังจิ้นเหยียนกลับเป็นคนที่ยืดได้หดได้คนหนึ่ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดี! มีคำพูดนี้ของคุณผมจิตสงบแล้ว!” เขาวางแก้วน้ำชาที่ดื่มหมดแล้วลง “น้ำชาไม่เลว หวานชุ่มคอ วันหลังผมจะมาดื่มอีก”
ในใจถังจิ้นเหยียนก็รู้แล้วเช่นกัน ดูแล้วคณบดีเฉินมีใจที่จะส่งเสริม “ยินดีต้อนรับท่านคณบดีเข้ามาดื่มน้ำชาได้ตลอดเวลา คราวหน้าสามารถเปลี่ยนรสชาติอื่นได้”
ทั้งสองคนพูดเหมือนดั่งเป็นจริง แท้ที่จริงแล้วก็เป็นแค่น้ำกรอง
“เสี่ยวถัง ผมประทับใจคุณมาก สิทธิ์นี้ของผมย่อมให้คุณอย่างแน่นอน แต่ว่าพวกเราเป็นโรงพยาบาลเอกชน ข้างบนมีผู้นำบริหารอยู่ ยังต้องดูความคิดเห็นของพวกเขา”
ถังจิ้นเหยียนไม่รีบร้อน สามารถข่มอารมณ์ไว้ได้ดี “พวกเราความพยายามอยู่ที่คน ความสำเร็จอยู่ที่ฟ้า ผมทำงานส่วนที่ผมต้องรับผิดชอบให้ดี ไม่อยากจะคิดมากขนาดนั้น”
คณบดีเฉินชื่นชมบุคลิกลักษณะกับมารยาทแบบนี้ของเขาเหลือเกินจริงๆ ล้วนสามารถสืบทอดต่อเขาได้อนาคตเป็นคณบดีของโรงพยาบาลหวาเซี่ย!
ความคิดผ่านไปหนึ่งที คณบดีเฉินยิ้มโบกมือ “ผมกลับก่อน คุณทำงานเถอะ”
เมืองหลวง อ่าวทะเลสาบ
ในมือ เจมส์ถือเบ็ดตกปลาไว้อันหนึ่ง ตาจ้องมองทุ่นแทบจะกลายเป็นหินแล้ว ไม่ขยับสักนิด ก็รอปลาติดเบ็ดอยู่
กู้เยนเซินขับเรือเร็วกลับมาแล้วสองรอบ เจมส์ยังศรัทธาเฝ้ารอคอยปลาดาบ
เขามองเห็นแล้วเจ็บใจมาก อยากจะบอกความจริงกับเขา ที่นี่ไม่สามารถตกปลาดาบได้สักนิด อย่างมากก็ตกปลาหลีฮื้อไปหลายวันเท่านั้น ถ้าไม่ได้จริงๆสามารถไปหากุ้งมังกรอยู่ใต้หิน
แต่ว่าท่ามกลางฤดูหนาว กุ้งมังกรก็ไม่มีเช่นกัน
เจมส์ใสซื่อเหลือเกินจริงๆ!
“เจ้าชาย ตกปลาได้หรือยัง?”
เจมส์เงยหน้าที่เรียบง่ายไร้อุบายหล่องาม “ไม่ได้”
กู้เยนเซินจ้องมองถังน้ำของเขา ข้างในมีแต่น้ำ สัตว์น้ำอะไรก็ไม่มี
“เจ้าชาย ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง คุณก็ตกอย่างอื่นไม่ได้เช่นกันหรือ?” ไม่ทันสมัยจริงๆเลย!
เจมส์ก็จ้องมองเบ็ดตกปลาอีก “ตกได้อยู่ แต่ไม่ใช่ปลาดาบ ล้วนปล่อยไปหมดแล้ว”
“ผม…….” ไอ้ควย!
ใจของกู้เยนเซินนี้ แทบจะ…….เป็นบ้าแล้ว!
“คุณยังจะตกต่ออีกหรือ?” จ้องมองไปยังตะวันตก ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้ว ฤดูหนาวพระอาทิตย์ตกเร็ว พระอาทิตย์ตกใกล้จะเข้าสู่ก้อนเมฆ ยืนหยัดๆอีก ทำให้ เจมส์เหนื่อยจนหมดเรี่ยวแรง!
เจมส์พยักหน้าอย่างมั่นคง “อืม! ผมจะตกต่อไป คุณไม่เคยกินปลาที่แอนน่าทำ เธอทำปลาอร่อยกว่าซี่โครงหมูอีก”
กู้เยนเซินนึกถึงซี่โครงหมูเมื่อตอนเที่ยงก็น้ำลายไหล แต่ก่อนเขาไม่เคยรู้ถึงฝีมือการทำอาหารของลั่วหานมาก่อน ชิมครั้งแรกก็ตื่นตะลึงโดยตรงเลย
“จริงหรือ? ปลาดาบยิ่งอร่อยกว่าหรือ?”
เจมส์มั่นใจ แน่ใจ และชัวส์จนพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง “อืม! เพราะว่าตัวแอนน่าเองชอบกินปลา ดังนั้นเธอทำปลาอะไรล้วนอร่อยมาก ปลากะพงนึ่ง ต้มแซ่บปลาผักดอง ชิ้นปลายำสาหร่าย ทอดปลาจวด…….”
กู้เยนเซินลูบท้องของตนเองหนึ่งที เขาหิวแล้ว
อยากตกปลาด้วยกันกับ เจมส์อย่างมาก อยากจะทรยศต่อทีมงานจะทำยังไงดีล่ะ?
เจมส์หลับตาลงอย่างเงียบๆ ลักษณะดูเหมือนกำลังอธิษฐานให้ปลาติดเบ็ด
ในใจของกู้เยนเซินสับสนมาก ทำเรื่องไม่มีคุณธรรมจะได้รับผลกรรมไหม?
กู้เยนเซินทนไม่ได้ส่งข้อความหนึ่งให้กับหลงเซียว “คุณชายหลง ไม่รังแกเด็กได้ไหม? เจมส์น่ารักขนาดไหนล่ะ คุณตัดใจทำลงหรือ?”
หลงเซียวเตรียมตัวเลิกงานแล้ว นอกหน้าต่างคือพระอาทิตย์ตกสาดส่อง ริบบิ้นสีแดงเรืองแสงบนขอบฟ้า พระอาทิตย์ตกสวยงามดั่งกลอนดั่งภาพวาด
ข้อความที่ทำร้ายทิวทัศน์เรียกหลงเซียวตื่นจากทิวทัศน์
“คู่แข่งที่ยิ่งอันตราย ยิ่งเชี่ยวชาญใช้เสื้อคลุมที่งดงามกับกลิ่นอายที่บริสุทธิ์ใจมาพรางตัวตนเอง”
กู้เยนเซินจ้องมองข้อความมองเทียบกับ เจมส์ไม่สามารถจินตนาการถึงว่า เจมส์มีความอันตรายอะไรจริงๆหรือ
“เจ้าชาย เจมส์ผมนึกถึงว่ามีที่หนึ่งสามารถตกปลาดาบได้!”
“จริงๆหรือ?”
เด็กที่หลอกง่ายขนาดนี้ ไม่มีการคุกคามสักนิดเลยดีไหม?
“คุณมากับผม”
กู้เยนเซินใช้เวลาหลายปีอยู่ในบาร์ เจอคนร้อยพ่อพันแม่ หลอกลวงเจ้าชายน้อยที่มาจากแอฟริกาเป็นเรื่องง่าย ดังนั้นเขาหลอก เจมส์อย่างราบรื่น
รถขับตรงไปถึงอ่าวเมืองหลวง เพิ่งเข้าสู่ทิวทัศน์ยามค่ำคืน ไฟสาธารณะสว่างขึ้น ท่าเรือทะเลสาบภายในประเทศที่เดียวในเมืองหลวงคึกคักไม่ธรรมดา พวกคุณป้าที่เต้นสแควร์แดนซ์ลูบไล้ทั่วร่างกายตามดนตรีที่ฮึกเหิม
เจมส์ลงจากรถ ดนตรีที่เสียงดังกึกก้องกับคุณป้าที่เต็มไปด้วยพลังจะต้องกระตุ้นเส้นประสาทของเขาอย่างแน่นอน
ปากของเขาอ้าจนกลายเป็นรูปแบบแมวตื่นตกใจที่ “ค้างไว้” “สมิธ นี่……..คืออะไรหรือ?”
กู้เยนเซินคิดว่าตัวเองฉลาดเกาะไหล่ของเจมส์“มรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของประเทศจีน เคยได้รับเลือกเป็นหนึ่งในความบันเทิงที่ดีที่สุดในโลกโดยองค์กรวัฒนธรรมโลก”
เจมส์แสดงถึงว่ามีความพิเศษจริงๆ แต่ว่าเขาแค่สนใจปลาเท่านั้น!
“ปลาดาบล่ะ?”
“……”
กู้เยนเซินชี้ไปยังอ่าวทะเลสาบที่อยู่ข้างหน้า “อยู่ที่โน่นล่ะ แต่ว่าการเต้นหนวกหูเกินไป ทำให้ปลาตกใจจนวิ่งหนีแล้ว หากว่าคุณสามารถไล่ป้าที่เต้นอยู่ไปก่อน ย่อมตกปลาได้อย่างแน่นอน”
เจมส์ใช้สายตาวัด ในสถานที่นี้มีคุณป้าประมาณร้อยคน “คุณว่างั้นหรือ?”
“ผมว่าอย่างงั้น!”
เจมส์ตรวจสอบสถานการณ์อย่างละเอียด วางแผนในใจหลายอย่าง “ได้! คำไหนคำนั้น!”
“คำไหนคำนั้น คำไหนคำนั้น!”
ในใจกู้เยนเซินยิ้มเจ้าเล่ห์ ฮึฮึฮึ เจ้าชาย เจมส์คุณไม่รู้จักพลังคุณป้าในประเทศจีนหรือ? แค่พัวพันกับพวกเธอขึ้นมา ไม่ต้องพูดถึงว่าคืนนี้กลับไม่ถึงตระกูลคุณชายหลง แม้แต่ประเทศคุณก็อาจกลับไปไม่ได้!
ฮ่าฮ่าฮ่า!
