ตอนที่ 855 หมาป่าตัวใหญ่สีเทาที่ปากหวานก้นเปรี้ยว
วันรุ่งขึ้น เมืองหลวงอากาศดี ตอนเช้าพระอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดส่องผ่านกระจกอยู่บนกาย เรียกอารมณ์ที่ดีตื่นขึ้นทั้งวัน
ชูชูเป็นคนแรกที่ตื่น เด็กน้อยหิวง่าย ตอนเช้าตื่นขึ้นมาดื่มนมไม่ทันก็ใจร้อนจนร้องไห้ เสียงร้องไห้ อุ๊แหว่ อุ๊แหว่ เหมือนมีตา ลอยตรงไปถึงห้องนอนของลั่วหานที่อยู่ชั้นสอง
“สามีจ๋า ลูกสาวร้องไห้แล้ว ฉันไปดูก่อน”
ลั่วหานเปิดผ้าห่มออกก็จะลงไป อยู่ดีๆเอวกลับอ่อนลงทันที ถูกหลงเซียวกอดอยู่บนหน้าอก “ผมไปล่ะ”
“คาดว่าหิวแล้ว ฉันไปดูสักที คุณนอนอีกสักพัก” ลั่วหานแกะมือของเขาออก ลากรองเท้าเตะก็จะออกจากประตู
ในสมองหลงเซียวแว๊บไปหนึ่งที แขนยาวดึงเสื้อคลุมแบบยายที่อยู่บนไม้แขวนเสื้อห่อหุ้มอย่างมิดชิดอยู่บนกายเธอ “ตอนนี้ไปได้แล้ว”
ลั่วหานแปลกใจครึ่งวินาที รู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน “ฉันลืมไปแล้ว!”
ในบ้านมีแขกสองคนที่ไม่ได้รับเชิญ ถ้าเธอออกจากประตูชนเห็นพวกเขา จะอึดอัดใจจริงๆ
ป้าหลันชงนมให้ชูชูเสร็จ เเด็กทารกปากอมจุกก็หยุดร้องไห้แล้ว มือน้อยแกว่งไปแกว่งมาอยู่ในเสื้อผ้าฝ้ายที่เล็กๆน่ารักสีฟ้า ตาที่เพิ่งนอนตื่นหยีตาครึ่งหนึ่ง ลักษณะน่ารักจนเหมือนซาลาเปาที่เพิ่งออกจากหม้อนึ่งจริงๆ
“ชูชูของพวกเราหิวแล้วหรือ”
ป้าหลันก้มตัวอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษจริงๆคุณนาย ทำให้ท่านตื่นแล้ว ตอนเช้าฉันชงนมสายไปสักหน่อย ลูกน้อยใจร้อนเล็กน้อย”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอตื่นแล้ว อีกสักครู่ก็ยังจะนอนอีกไหม?” ลั่วหานจูบแก้มของชูชูอย่างเบาๆ ในใจคิดว่า เด็กที่เล็กขนาดนี้ จะเลี้ยงโตได้ยังไงหรือ?
ป้าหลันจ้องมองเวลาหนึ่งที “เพิ่งหกโมงเช้า อีกสักครู่ดื่มอิ่มแล้วคาดว่ายังจะนอนอีก หลังจากหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยป้อมนมให้เธออีกหนึ่งที การย่อยของลูกน้อยในช่วงนี้ยิ่งดีแล้ว ก็ไม่อ้วกนมแล้วเช่นกัน พอดีเป็นช่วงการเจริญเติบโต”
“ป้าหลันลำบากแล้ว”
หลังจากดูชูชูแล้ว สายตาของลั่วหานมองไปยังห้องนอนที่ เจมส์อยู่ พวกเขาทั้งสองคนพักในชั้นเดียวกัน สิ่งที่น่าแปลกใจคือกลางคืนทั้งสองคนสงบมาก ถึงขนาดไม่ได้ตีระฆังตีกลองวุ่นวายจนพลิกฟ้า
ลั่วหานเดินย่องๆเข้าไป เคาะประตูไปหลายที ข้างในไม่มีเสียงตอบกลับ เช้าขนาดนี้น่าจะยังนอนอยู่
แต่มือจับลูกบิดหมุนแค่นั้นประตูก็เปิดแล้ว
ผู้ชายทั้งสองใจกล้าจริงๆ กลางคืนถึงขนาดไม่ล็อกประตูก็นอนแล้วหรือ?
หลังจากเปิดประตูแล้ว ตาที่เห็นก็เป็นเตียงใหญ่ที่ว่างเปล่าเตียงนั้น ไม่มีคนหรือ?
นอนแค่คืนเดียวคนก็นอนจนหายตัวไปแล้วหรือ? หรือว่าในบ้านมีมือสังหารจริงๆล่ะ? ฐานะของเจมส์ถูกคนค้นพบแล้วโดนลักพาตัวหรือ?!
ใจลั่วหานตื่นเต้น ปฏิกิริยาแรกคือโทรหาบอดี้การ์ดของเจมส์แต่ว่าเขาไม่ได้พกมือถือติดตัว สายตามองเข้าไปในข้างในอีก ลั่วหานกลายเป็นหินแล้ว
บนพรมปูพื้น เงากายสองเงาพัวพันอยู่ด้วยกัน กู้เยนเซินถูก เจมส์ทับไว้อยู่ข้างล่าง มือทั้งสองวางอยู่บนหลังของเจมส์อย่างอ่อนโยน
เจมส์แค่ห่อผ้าเช็ดตัวไว้ อีกทั้งผ้าเช็ดตัวแทบจะหลุดลงจากตัวเขาไปแล้ว หลังทั้งหมดโผล่ออกข้างนอก จากเอวลงไปสามารถมองเห็นสะโพก ลงไปอีกก็ทนไม่ได้ที่จะมองตรงๆเล็กน้อยแล้ว
มองกู้เยนเซินอีก เสื้อผ้าหลวมๆเบี้ยวๆ เสื้อคลุมปูอยู่บนพื้น รองเท้ากระจายไปอยู่สองที่ในห้องนอน ส่วนหนึ่งของเข็มขัดอยู่ใต้โต๊ะ
ข้างตัวทั้งสองคนแก้วเหล้าล้มกระจาย ลูกผู้ชายรูปร่างใหญ่ทั้งสองคนมึนเมาจนเกาะกันเป็นก้อนหนึ่ง ท่าทางดูเหมือนไม่มีความปรารถนาที่ดี
มุมปากลั่วหานกระตุก
ประตูเปิดออก กลิ่นเหล้าโชยเข้ามา คนทั้งสองเมื่อคืนดื่มไปไม่น้อยจริงๆ! เมาแล้วไม่น่าที่จะทำอะไรที่ไม่สมควรมั้ง?
“เกิดเรื่องอะไรหรือ?”
หลังจากลั่วหานลงมาก็ไม่ได้ขึ้นไปอีก หลงเซียวไม่วางใจ ตามลงมาดูสถานการณ์ แต่ว่าลงจากบันไดก็เห็นฉากนี้แล้ว
จริงๆ……..
“สามีจ๋า สภาพเช่นนี้ คุณคิดว่ายังไงหรือ?”
หลงเซียวมือเรียวลูบคางอยู่ “ภาพวาดดีมาก ยากที่จะได้เจอ ผมเก็บความทรงจำไว้ให้กับพวกเขา”
ลั่วหาน “……….”
สติยังไม่ทันกลับมา ก็เห็นหลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายภาพสามร้อยหกสิบองศา และถ่ายภาพซูมหลายภาพ “ได้แล้ว”
ถ่ายรูปเสร็จ หลงเซียวเข้าไป เตะกู้เยนเซินที่ใส่เสื้อไม่เรียบร้อยเตะแล้วเตะอีก “คุณชายกู้ ตื่น ตื่น”
กู้เยนเซินที่เมาจนไม่รู้เรื่อง ต่อยลมต่อยอากาศ “อย่ากวน อย่ากวน”
หลงเซียวนั่งยองๆ จับคอเสื้อเชิ้ตสีขาวของกู้เยนเซินขึ้นมา “คุณชายกู้ ไป๋เวยมาหาคุณแล้ว”
“อีเหี้ยยยยย!”
มีผลมากกว่าฉีดยากระตุ้น กู้เยนเซินมีไหวพริบไถลุกขึ้นมา “เวยเวย!”
หลงเซียวยิ้มอย่างเมตตา “คุณชายกู้ เมื่อคืนถูกนอนไปแล้วหรือ?”
กู้เยนเซินไม่รู้เรื่อง แต่สถานการณ์ที่ตนเองเห็นไม่ค่อยดี เขาค่อยๆ ค่อยๆขยับลูกตา “ไอ้ควย!!ไอ้ควย!!!”
กู้เยนเซินดิ้นอย่างรุนแรง ดึงตนเองออกมาอย่างลำบาก เจมส์ที่อยู่ข้างบนเสียการพึ่งพิง ตุ๊บ ตกอยู่บนพื้น
ตกลงมาขนาดนี้ เจมส์ก็ตื่นแล้วเช่นกัน หลังจากเมาค้างเวียนหัวหนักหัว ขมับเจ็บจี๊ดตุ๊บๆ เจมส์พยายามหลายครั้งจึงลืมตาขึ้น ลืมตาเล็กน้อย สายตาที่โฟกัสก็เห็นรองเท้าเตะคู่หนึ่ง สองคู่……
เลื่อนขึ้นไปตามรองเท้าเตะ เจมส์มองเห็นขาตรงของหลงเซียว
“พวกคุณทำอะไรกันอยู่หรือ? ผมอยู่นี่ได้ยังไงหรือ?”
ลั่วหานไม่กล้ามองผ้าเช็ดตัวที่หลวมจนจะร่วงลงมาแล้วอีกของเจมส์จริงๆ แกล้งชมพระอาทิตย์ขึ้นมองดูนอกหน้าต่าง “เมื่อคืนคุณทำอะไรกับคุณชายกู้ไปแล้วหรือ?”
เจมส์มึนงงแล้ว “ผม……..” ทันทีที่ก้มหัว เขามองเห็นผ้าเช็ดตัวของตนเองและมองไปยังลั่วหานอีก……ฟิ้วฟิ้ว รีบห่อหุ้มผ้าเช็ดตัวให้แน่น หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
“ไม่ได้ทำอะไร!”
หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “เจ้าชายแน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไรหรือ? อันนี้คุณจะอธิบายยังไงล่ะ?”
เจมส์มองเห็นรูปถ่ายเหล่านั้น หน้าเขียวไปหมด “ผม……..พวกเราดื่มมากไปแล้วแล้ว ไม่รู้!”
มุมที่หลงเซียวถ่ายพอดีมาก ดูแล้วคนทั้งสองกำลังทำท่าทางที่ไม่อาจอธิบายได้ ยั่วยวน…….เหลือเกิน รูปถ่ายใบนี้หากโพสต์ออกไปแล้ว ชื่อเสียงทั้งชีวิตของเจ้าชายกับรสนิยมทางเพศของคุณชายกู้ ก็อาจจะพูดยากแล้ว
“เจ้าชาย รูปถ่ายใบนี้ คุณคิดว่ามีมูลค่าเท่าไหร่ล่ะ?” หลงเซียวอมยิ้ม ท่าทีดีมาก แต่น้ำเสียงเลวมาก!
ลั่วหานหัวเราะเยาะ หลงเซียวคุณเป็นหมาป่าตัวใหญ่สีเทาที่ปากหวานก้นเปรี้ยว
เจมส์อึกๆอักๆ “คุณอยากจะทำอะไรหรือ?”
หลงเซียวอารมณ์ดีมากช่วย เจมส์ดึงผ้าห่มผืนหนึ่งจากบนเตียง ห่อห่มให้เขาดีๆ “ผมไม่คิดอยากจะทำอะไร กลัวว่าที่นี่ผมดูแลไม่ดี ทำให้เจ้าชายได้รับความไม่เป็นธรรมเท่านั้น”
กู้เยนเซินก็มองเห็นรูปถ่ายแล้วเช่นกัน พูดตามตรง ในใจของเขาพังทลายจนกลายเป็นเศษถ่านแล้วจริงๆ
คิดไม่ถึงว่าเป็นตัวรับ! ตัวรับนะ!
แม่มึงเอ่ย วันหลังจะเป็นคนต่อได้ยังไง?
เจมส์มึนงงกัดริมฝีปาก “ไม่ได้รับความไม่เป็นธรรม ที่นี่ดีมาก ผมอยู่ต่อได้ไหม?”
ลักษณะที่น่าสงสารน่ารักแบบนั้น ลักษณะที่ไม่มีบ้านกลับขอความช่วยเหลือเต็มเปี่ยม หากว่าเช่นนี้ยังถูกปฏิเสธ งั้นโลกนี้ก็ไร้น้ำใจบนโลกไม่มีความรักแล้วจริงๆ!
ลั่วหานใจอ่อนเล็กน้อย “สามีจ๋า ถ้าไม่………ก็ช่างมันเถอะ คุณชายกู้อยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไร”
นัยน์ตาดอกท้อของกู้เยนเซินคู่หนึ่งกลายเป็นนัยน์ตาปลาตายแล้ว “หมอฉู่ เปลี่ยนคนอำอีกคนได้ไหม? ข้างบนผมมีคนแก่ ข้างล่าง……..ยังมีเด็ก”
ลั่วหานชี้ไปยังหลงเซียว “ฉันเชื่อฟังเขา”
“……..” คุณชนะแล้ว!
หลงเซียวตบไหล่ของเจมส์“เจ้าชาย รูปถ่ายจะถูกเปิดเผยหรือไม่ ล้วนอยู่ที่คุณแล้ว”
เจมส์จ้องมองมือถือของเขา “คุณก็ไม่กลัวว่าผมจะให้คนแกะรหัสมือถือของคุณ ยังมีอีก คุณกล้าคุกคามผม ก็ไม่กลัวว่าผมจะโต้ตอบกลับด้วยความรุนแรงกว่านี้หรือ?”
หลงเซียวยื่นแขนทั้งสองออกอย่างใจกว้าง “เจ้าชายอยากจะโต้ตอบกลับยังไงหรือ? มาให้หมดเลย ติดตามเจ้าชายยังสามารถได้รับความโด่งดัง ให้คนทั้งหลายล้วนรู้ว่าคุณอยู่เมืองหลวง บิดาของคุณก็จะรู้ด้วย ถึงเวลานั้น เจ้าชายเข้าร่วมงานเลี้ยงประเทศ อย่าลืมช่วยผมพูดคำดีๆอยู่ต่อหน้าท่านประธานาธิบดี”
อ่าอ่าอ่าอ่า!
เจมส์ใจแตกสลายแล้ว!
สิ่งที่เขากลัวก็คือถูกคนอื่นรู้ สิ่งที่กลัวก็คือใช้ฐานะผู้นำเข้าร่วมงานเลี้ยงต่างๆ ถ้าไม่งั้นทำไมต้องดำเนินการอย่างเงียบๆ ทำไมต้องดึงตัวต่ำพักอยู่บ้านพวกเขา!
อดทน! เขาเลือกความอดทน!
“ถือว่าคุณโหดกว่า ผมจะเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ไม่เพิ่มความยุ่งยากให้กับคุณ! อย่างนี้ได้ไหม!!”
หลงเซียวลูบเส้นผมของเขา ลักษณะเหมือนพี่ใหญ่พูดว่า “ขอบคุณความเข้าใจ ความร่วมมือของเจ้าชาย เจ้าชายสามารถล้างหน้าล้างตากินอาหารเช้าได้แล้ว”
“ไม่ได้ วันนี้เขาต้องไปตรวจเลือด…….” ลั่วหานปวดหัวจนจับระหว่างคิ้ว “เมื่อคืนคุณดื่มเหล้าวันนี้ทำการตรวจไม่ได้ แต่ว่าฉันบอกกับคุณ วันนี้คุณจำเป็นต้องกินอาหารจืดๆ หากดื่มเหล้าอีกฉันก็จะไม่ทำการตรวจให้คุณอีก”
เจมส์นั่งอยู่บนพรมปูพื้น บนกายห่อหุ้มผ้าห่มอยู่ แค่โผล่ใบหน้าที่อ่อนนิ่มหน้าหนึ่งออกมา พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก “อืมอืมอืม! วันนี้ผมเชื่อฟังอย่างแน่นอน!”
——
ร้านกาแฟ ห้องพิเศษ
หลงจื๋อกับโฉหวั่นชิงนั่งตรงข้ามกันอย่าสงบ ต่างคนต่างคนกาแฟที่อยู่ในแก้ว
กาแฟหมุนอยู่ข้างใน ทีละชั้นๆกระจายออก หลงจื๋อกลับไม่มีอารมณ์ที่จะดื่ม“แม่อยากจะคุยกับผมอะไรหรือ? ท่านพูดเถอะ”
โฉหวั่นชิงเห็นบิ้วอารมณ์ได้พอสมควรแล้ว “เสี่ยวจื๋อ หุ้นที่ครอบครองไว้ในมือของแกไม่สามารถทำให้แกยืนอยู่ที่นั่งของประธานบริษัทMBK อย่างมั่นคงใช่หรือไม่?”
หัวข้อนี้อ่อนไหวเกินไป มือของหลงจื๋อไม่ขยับแล้ว สายตาสาดส่อง “เรื่องของบริษัท ผมจะจัดการเอง”
โฉหวั่นชิงจับมือของลูกชายไว้ เตือนปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดี “เสี่ยวจื๋อ แกอย่าโง่เลย หุ้นคือจุดสำคัญที่ทำให้แกยืนหยัดอยู่บนบริษัทMBKได้ ตอนนี้คู่แข่งใหญ่ที่สุดของแกก็ยังเป็นหลงเซียว ในมือเขามีหุ้นสิบแปดเปอร์เซ็นต์ของบริษัทMBK แกมีเพียงแค่ห้าเปอร์เซ็นต์ พวกแกต่างกันมากเกินไปแล้ว”
หลงจื๋อเข้าใจแล้ว “พ่อคุยกับคุณมาแล้วหรือ?”
โฉหวั่นชิงไม่ตอบกลับถามต่อ “เสี่ยวจื๋อ แผนการในวันนี้ แกต้องซื้อหุ้นในมือของนักลงทุนรายย่อยโดยเร็วที่สุด ทำให้ที่นั่งของแกมั่นคง หากว่าเป็นไปได้ แกไปขอหุ้นกับพี่ชายใหญ่ของแกสักหน่อย เขาเป็นพี่ชายใหญ่ของแก เอ็นดูแกมาตลอด ไม่น่าจะไม่ช่วยแก ควรจะเอาหุ้นไม่ใช่เพราะเงิน แต่ทำให้คำพูดมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมมีน้ำหนัก เข้าใจไหม?”
ใช่แล้ว เขารู้ เขาย่อมรู้ว่าหุ้นมีความสำคัญสำหรับผู้นำระดับสูง
“ผมไม่เอา หุ้นเป็นของพี่ชายใหญ่”
“เด็กโง่เอ่ย เขาออกไปแล้ว ถือหุ้นไว้นอกจากเพื่อที่จะรับปันผล แกสัญญากับเขา เงินให้ตามเดิม เพียงแค่หุ้นถืออยู่ในมือแก แกสามารถแข่งกับคนเหล่านั้นได้ แม้ว่าบริษัทMBK เป็นธุรกิจครอบครัว แต่ว่าใครกล้ารับรองว่าคนอื่นจะไม่แย่งชิงไปล่ะ?”
บริษัทร่วมหุ้น ถือเอาคนที่มีหุ้นเยอะที่สุดเป็นผู้นำ นี่คือกฎเกณฑ์ที่ไม่เปลี่ยนแปลง
หลงจื๋อเข้าใจ
“เสี่ยวจื๋อ บริษัทMBK เป็นสติปัญญาและกำลังของบิดาแกกับพี่ชายใหญ่แก พี่ชายใหญ่ของแกปล่อยมือไม่สนใจแล้ว แกก็ไม่น่าจะไม่รู้กาลเทศะด้วยล่ะ?”
หลงจื๋อดื่มกาแฟขมไปคำหนึ่ง “ในเมื่อคุณเป็นห่วงว่าผมหุ้นไม่พอจะมีผลกระทบถึงสิทธิ์ในการพูด ทำไมไม่ให้พ่อผมโอนหุ้นให้ผมโดยตรงล่ะ? หุ้นในมือของเขาย่อมสามารถช่วยผมยืนอย่างมั่นคงอย่างแน่นอน”
โฉหวั่นชิงนึกถึงคำพูดที่หลงถิงสั่งไว้ พูดซ้ำอีกทีตามต้นฉบับ “พ่อของแกจะให้แกส่วนหนึ่ง แต่หุ้นในมือของพ่อแกก็จะตัดทอนแล้ว ทันทีที่น้อยกว่าพี่ชายใหญ่ของแก เขาก็จะไม่ได้เป็นประธานกรรมการของบริษัทMBKอีกแล้ว แกไม่เคยคิดหรือ?”
“งั้นก็จะเป็นยังไงล่ะ? ผมไม่สนที่จะเป็นประธานกรรมการสักนิดเดิมทีบริษัทMBKก็เป็นของพี่ชายใหญ่อยู่แล้ว! พวกท่านอยากจะให้ผมช่วยพวกท่านแย่งชิงสิ่งของของพี่ชายใหญ่ผม ฝันไปเถอะ!”
“เสี่ยวจื๋อ!”
“ไม่ต้องพูดอีกแล้ว เรื่องที่ทำร้ายพี่ชายผมเรื่องใดๆผมล้วนไม่ทำ อย่างมากคือผมไม่เป็นประธานก็แล้ว” ท่าทีของหลงจื๋อดั่งต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่ายอย่างยืนหยัด
พูดจบก็ไปเลย
โฉหวั่นชิงงงเป็นไก่ตาแตกนั่งอยู่บนโซฟา ทั้งตัวโมโหจนสั่นระริก น้ำตาที่เย็นสดใส ตุ้บตุ้บ ตกลงในกาแฟ
เสี่ยวจื๋อ……..แกทำเช่นนี้ทำไม!
หลงถิงเดินเข้ามา เงากายที่สูงใหญ่ปกคลุมเธอ “ดูแล้ว เขาอยากจะทำร้ายอนาคตของตนเองด้วยมือตนเอง ดีมาก วันนี้ผมก็จะแจ้งคณะกรรมการให้เขาออกจากบริษัทMBK”
โฉหวั่นชิงใจว้าวุ่นขอร้อง “ไม่…….ไม่เอา…….พี่หลง เสี่ยวจื๋อเขาแค่สับสนชั่วคราว คุณอย่าร้อนใจ ฉันจะเกลี้ยกล่อมเขาอีก!”
หลงถิงสะบัดมือของเธอออกอย่างหมดความอดทน “เกลี้ยกล่อมหรือ? เกลี้ยกล่อมนานขนาดนี้แล้ว ไม่มีผลลัพธ์สักนิด คุณก็ไม่ต้องเป็นแม่แล้วเช่นกัน!”
สายตาโฉหวั่นชิงหมดอาลัยตายอยาก “พี่หลง…….คุณ ……..คุณจะปล่อยทิ้งลูกชายของพวกเราแล้วจริงๆหรือ?”
หลงถิง ฮึ เบาๆ “ในธุรกิจการค้า ไร้พ่อลูก เห็นเพียงผลประโยชน์ เอาสิ่งที่ผมต้องการออกมาไม่ได้ เขาก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้”
สมองโฉหวั่นชิงเสียงดัง วิ้งวิ้ง เธอได้ยินความหมายนอกคำพูด “พี่หลง คุณ………หมายความว่าอะไรหรือ?”
หลงถิงก้มตัว “คุณอยากจะช่วยเขาจริงๆหรือ?”
น้ำตาโฉหวั่นชิงทำให้สายตามึนมัว พยักหน้าอย่างงงงวยและมั่นคง“เขาเป็นลูกชายของฉัน เป็นชีวิตของฉัน ฉันย่อมช่วยเขาอยู่แล้ว”
“ถึงแม้ว่า เสียสละตัวคุณเองหรือ?”
