ตอนที่ 853 พวกเราเป็น GAY
ดูแล้วเจ้าชายน้อยถูกกวนประสาท กำลังโมโหอยู่
ลั่วหานเก็บกระเป๋าเสร็จ ปิดประตูออฟฟิศไว้ “เขารังแกคุณยังไงหรือ? คุณบอกกับฉันสิ”
ออกจากประตู ไปที่ประตูลิฟต์ เดินผ่านพยาบาลหลายคน หลายคนก้มหัวทักทายสวัสดีกับลั่วหาน ลั่วหานพยักหน้าตอบกลับ
เจมส์เอามือปิดหูข้างหนึ่งไว้ ได้ยินฝั่งโน้นมีคนพูดว่าหมอฉู่ “คุณยังอยู่ในโรงพยาบาลหรือ?”
“อืม เพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จ”
ลิฟต์มาแล้ว ลั่วหานเข้าไป ข้างในมีหมอสามคนแล้ว มีแผนกมะเร็ง มีแผนกระบบทางเดินปัสสาวะ คนทั้งสามมองเห็นลั่วหานเข้ามา รู้กาลเทศะถอยไปก้าวหนึ่ง เอาช่องว่างข้างหน้าส่วนใหญ่ให้เธอทั้งหมด
ลั่วหานยิ้ม ถือว่าขอบคุณ
เจมส์มองเห็นแสงไฟแห่งความหวัง “พอดีเลย! แอนน่าคุณรีบมารับผม ผมหิวแล้ว คุณพาผมไปกินข้าวหน่อย! แอนน่า คุณไม่รักผมแล้วหรือ?!”
มือถือของลั่วหานติดหูไว้ แต่ว่าปิดเสียงกรีดร้องดั่งหมูถูกฆ่าของเจมส์ไม่อยู่ เสียงลอดออกมา ล้วนถูกคนข้างหลังได้ยินหมดเลย
ที่ฝั่งตรงข้ามพูดคือภาษาอังกฤษ แต่ความเข้าใจของหมอไม่มีความกดดันแม้แต่นิด
ลั่วหานรีบปรับเสียงให้เบาลง หน้าบึ้งพูดว่า “เขารังแกคุณ คุณไม่อยากรังแกกลับหรือ? ก็จะไปแบบนี้ คุณไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหรือ?”
เจมส์รู้สึกว่ามีเหตุผล “น้อยเนื้อต่ำใจ! ดังนั้นผมจะจำกัดสิทธิ์เข้าอเมริกาของสมิธภายในสิบปีให้เขาไปอเมริกาไม่ได้!”
การลงโทษนี้…….ดูเหมือนหนักเกินไปแล้ว
ลั่วหานยิ้มทั้งกล่อมทั้งยุเขา “ยังมีวิธีที่ง่ายๆอย่างหนึ่ง คุณฟังไว้……….”
เจมส์ฟังอย่างมีจิตสติมาก สุดท้ายมีไอเดียขึ้นมา ตื่นเต้นดีอกดีใจจนกระโดดสูงขึ้นมาครึ่งเมตรในทันที “ได้! ผมเชื่อฟังคุณ!”
ขนที่ระเบิดตั้งขึ้นของเจมส์ถูกลั่วหานลูบจนเรียบแล้ว เก็บมือถือให้ดี
คุณป้าหลายคนยังวิพากษ์วิจารณ์อยู่ “หนุ่มน้อยเงื่อนไขภายนอกไม่เลว เสียดายภาษาสื่อสารกันไม่ได้ พูดไปตั้งนานฟังไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว”
“ลูกสาวของฉันเรียนหนังสืออยู่ที่ประเทศอังกฤษ ภาษาไม่ใช่ปัญหา แต่ว่า……..ฉันกับตาเฒ่าในบ้านฉันล้วนฟังไม่เข้าใจ ก็เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง”
“ถ้าหากว่ามีหนุ่มน้อยประเทศจีนคนหนึ่งก็ดีเลย ไม่มีอุปสรรคทางภาษา!”
เจมส์โชคดีมากจริงๆ อุปสรรคทางภาษาสี่คำนี้เขาฟังเข้าใจ หาเวลาที่เหมาะสม เขาก้มตัวลงอมยิ้มอย่างไม่วุ่น
ใช้ภาษาจีนที่กระตุกอึดอัดของเขาพูดว่า “คุณป้า คุณมองคนคนนั้น”
คุณป้าที่แย่งกันจนหัวแตกเลือดไหลมองตามทิศทางที่นิ้วมือของเขาชี้มองเห็นกู้เยนเซินที่รูปร่างสูงใหญ่,หน้าตาคมชัดพิงอยู่รั้วกัน
ตาของหลายคนแวววาวในทันที “คนคนนั้นเป็นใครหรือ?”
ภาษาจีนของเจมส์แย่มากจริงๆ หยิบมือถือขึ้นมาใช้โปรแกรมแปลภาษาพูดไปหลายประโยคว่า “เขาเป็นเพื่อนของผม ,คนจีน,โสด”
เงื่อนไขแบบนี้ยื่นออกมา แทบจะเป็นผู้ถูกคัดเลือกให้เป็นลูกเขยหนึ่งเดียวไม่มีสอง!
“ฉันมองเห็นก่อน! เป็นของฉัน! เป็นของฉัน!”
คุณป้าที่อยู่แถวหน้าเพิ่มแรงการวิ่ง ฆ่าเข้าไปโดยตรงด้วยความเร็วที่วิ่งร้อยเมตร คนข้างหลังไม่ยอมแพ้สักนิด ก็วิ่งตามตรงไปอย่างรุนแรง
หลายคนที่ลังเลจะหยุดยั้ง เจมส์ต่อหรือไม่ หลังจากพิจารณาถึงภาษา,วัฒนธรรม,เขตพื้นที่ มีความต่างกันแล้ว ก็ทิ้งความยืนหยัดไปเช่นกัน
เมื่อกี้คุณป้าที่เห็น เจมส์เป็นสุดที่รัก สนามรบเคลื่อนย้ายไปหมด
กู้เยนเซินยังโอ้อวดฝีมือการแสดงกับความสามารถคุยโวฉ้อโกงของตนเองในกลุ่มอยู่ “ผมก็คือหล่อขนาดนี้ ช่วยไม่ได้ หล่อตั้งแต่เล็กจนโต”
ตัวหนังสือหนึ่งบรรทัดเพิ่งส่งออกไป อยู่ดีๆกู้เยนเซินรู้สึกว่าต่อหน้ามืดไปทันที ฝูงชนที่มืดตึดตื๋อดั่งน้ำไหลเสียงดังลั่นมาถึง ล้วนไม่ให้เวลาเขามีปฏิกิริยา
กู้เยนเซินลืมหนังตา ลืมแล้วลืมอีก มุมปากที่ยิ้มกระตุกเล็กน้อย “คุณป้า เป็นยังไงหรือ?”
“หนุ่มน้อย อายุเท่าไหร่ล่ะ? ทำงานอยู่ที่ไหนหรือ?”
“ชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ?”
“เป็นคนจีนไหม?”
“พูดภาษาจีนเป็นใช่ไหม?”
“……..” ปุ้งปุ้ง ปั้งปั้ง
กู้เยนเซินถูกถามจนในหัวร้อง วิ้งวิ้ง เงยหน้ามองเห็น เจมส์ที่สบายไปทั้งตัว เข้าใจในวินาทีนั้นแล้ว! หนุ่มคนนี้!!
กู้เยนเซินกำกำปั้นอย่างแน่น “im a ethnic Chinese (คนจีนที่ไม่ได้เกิดในประเทศจีน) I can’t speak Chinese (ผมพูดภาษาจีนไม่เป็น)!!”
คุณป้าพิจารณาเขา พิจารณาแล้วพิจารณาอีก “ไม่มั้ง? เมื่อกี้คุณเรียกฉันคุณป้า ฟังแล้วไม่มีรสชาติความเป็นคนฝรั่งเลย? คุณลองเรียกฉันอีกทีดูสิ”
กู้เยนเซินพังทลายเล็กน้อย ใช้ภาษาอังกฤษแก้ตัวอีก “sorry，I…….”
เจมส์เอ้อระเหยลอยชายด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องเดินโยกไปโยกมาหลายก้าว กอดคอของกู้เยนเซินอย่างแน่น ใช้ภาษาอังกฤษพูดเสียงเบาๆว่า “สมิธ ช่วยผมจัดการพวกเขา ไม่อย่างงั้นผมจะให้คุณกลับไม่ถึงบ้าน”
กู้เยนเซิน เหอะๆ “เจ้าชาย เจมส์พูดล้อเล่นอะไรหรือ? ผมกลับไม่ถึงบ้านหรือ?”
กำปั้นของเจมส์ขวางอยู่บนเอวเขา “ผมฝึกเทควันโดห้าปีแล้ว รู้ไหม?”
สีหน้าของกู้เยนเซินเปลี่ยนไปทันที รอยยิ้มที่อยู่ในปากลำบากจนเกร็ง “เจ้าชาย เจมส์มีอะไรพวกเราค่อยพูดค่อยจา ค่อยพูดค่อยจา…….คุณอย่าบุ่มบ่าม ผมจะช่วยคุณ”
ตกลงแล้วเป็นหนุ่มน้อยหล่อๆนะ ทำไมอยู่ดีๆกลายเป็นคนบ้าพลัง!
เพชรสีชมพูยังสามารถได้รับหรือ?
สิ้นหวังเหลือเกิน!
สุดท้ายกู้เยนเซิน พูดจนปากแตกก็ไม่ได้ทำให้คุณป้าเชื่อว่าเขามีคู่แล้ว อีกทั้งเขาเป็นคนจีนที่ไม่ได้เกิดในประเทศจีนจริงๆ จริงๆ!
ภายใต้ความจนใจเหลือเกิน กู้เยนเซินจับมือของเจมส์ขึ้นมา วางอยู่ที่ปาก “จุ๊บ” จูบไปคำใหญ่ “พวกเราเป็น GAY!”
ในสถานการณ์นั้น เงียบสนิทเลย เสียงเอะอะ เสียงถกเถียงล้วนถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราวแล้ว พวกคุณป้าตื่นตะลึงจ้องมองคนทั้งสองที่งดงามเหมือนกัน เป็นหนุ่มเหมือนกัน งดงามน่ากินเหมือนกัน…….
“แท้ที่จริงแล้วเป็นรัก,เพศเดียวกัน! โรคจิต!”
“น่าเสียดายที่มีเนื้อหนังดูดีขนาดนี้!”
“ฉันว่าแล้ว หนุ่มๆในปัจจุบันนี้ ท่ามกลางตอนกลางคืนออกมาเดินเล่นด้วยกัน ส่วนใหญ่ล้วนไม่ปกติ!”
ในที่สุดพวกคุณป้าก็กระจายไปเหมือนนกและสัตว์ร้าย อารมณ์ฮึกเหิมถูกทำร้ายแล้ว สแควร์แดนซ์ก็ไม่เต้นแล้ว
บริเวณนั้นเงียบสนิทไปหมด ข้างทะเลสาบมีแค่เสียงลมเป่าอยู่บนน้ำ คลื่นขนาดเล็กกระเพื่อม กระเพื่อม……..
“คุณพูดอะไร! คุณจึงจะเป็น GAY!”
เจมส์สะบัดกำปั้นก็เป็นหนึ่งหมัด ชกตรงไปที่ดั้งของกู้เยนเซิน ลงไปหนึ่งหมัด ใบหน้าของกู้เยนเซินเบี้ยวไปสี่สิบห้าองศา
จับจมูกหนึ่งที เลือดออกแล้ว
“เจ้าชาย เจมส์คุณนี่คือทำอะไรกันแน่? เมื่อกี้ผมล่อเสือออกจากถ้ำ? คุณเข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ!”
“แผนการสามสิบหกคุณไม่รู้หรือ?!” กู้เยนเซินโมโหอย่างมาก เช็ดเลือดในจมูกออก ตาทั้งสองพ่นไฟ
“ผมไม่เข้าใจ” เจมส์สัตย์ซื่อมาก บริสุทธิ์ใจมาก กลายเป็นหนุ่มน้อยหล่อๆ ที่น่ารักคนนั้นอีกแล้ว ใช้สายตาล้างสมองคุณชายกู้ เมื่อกี้ที่ตีคุณไม่ใช่ผม ไม่ได้เกี่ยวกับผมสักนิด
กู้เยนเซิน อ๋าว อ๋าว จ้องมองฟ้า “ผ่าให้ผมตายเถอะ! ฝรั่งคนนี้!”
——
ลั่วหานขับรถกลับถึงบ้าน รถของหลงเซียวอยู่ในโรงจอดรถแล้ว
คิดถึงสภาพตอนที่แยกกัน ลั่วหานยิ้มแหยๆตัวคนเดียว ทั้งๆที่เพิ่งแยกกันไม่กี่ชั่วโมง ความรู้สึกนานเหมือนดั่งแยกกันครึ่งเดือนแล้ว
อยากจะเจอคุณมาก! หนึ่งนาทีหนึ่งวินาทีล้วนไม่ยอมรอ!
ลั่วหานกลับไปห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว มองเห็นหลงเซียวนั่งทำงานอยู่บนโซฟาที่อยู่ระเบียงผ่านหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เขาพิงอยู่บนโซฟา ใช้ขาดันคอมพิวเตอร์ไว้ มือหนึ่งเคาะคีย์บอร์ด มือหนึ่งถือเอกสารไว้ สีหน้าเจาะจง หน้าด้านข้างดูดีจนตะลึงโลกปราศจากฝุ่น
รอไม่ไหวเข้าไปทางประตู ลั่วหานหยุดอยู่ที่นอกหน้าต่าง เคาะกระจกหนึ่งที
ได้ยินเสียง หลงเซียวหันมา
รอยยิ้มของลั่วหานกับทิวทัศน์ยามค่ำคืนอยู่พร้อมกันต่อหน้า สวยงามสดใสสะอาด สุภาพอ่อนโยนสะเทือนใจ
หลงเซียววางสิ่งของที่อยู่ในมือลง ฝ่ามือติดอยู่กระจก อมยิ้มหนึ่งที “หนาวไหม?”
ลั่วหานอ่านปากของเขาออก ส่ายหัว “ไม่”
“รีบเข้ามา”
ลั่วหานก็ยังยิ้มอยู่ จับกระเป๋า ข้างในมีสมุดเล็กๆสองเล่ม “เหนื่อย เดินไม่ไหว”
เธอตั้งใจอ้อน อ่อนแอจนพิงกระจกไว้ไม่เคลื่อนไหวสักนิด ทั้งสองขาก็ยังเลื่อนลงตามกระจก
คิ้วของหลงเซียวดีใจจนยักขึ้น “รอผม”
ลั่วหานเพิ่งเห็นเขาพูดจบ เงยหน้าขึ้นอีกทีก็เห็นเงากายที่ดำเงาหนึ่งเดินก้าวใหญ่เข้ามาดั่งพายุหมุน ความหนาวของลมยามค่ำคืนถูกความอบอุ่นบนกายเขาละลายไปสามส่วน ไม้แห้งเหี่ยวล้วนแตกหน่อขึ้นมาแล้ว แผ่นดินในฝั่งนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิอย่างอบอุ่น
ลั่วหานกางแขนออก “กอด”
หลงเซียวก้มตัวอุ้มเธอขึ้นมา คนที่อยู่ในอ้อมอกนอนขวางอยู่หน้าอกเขา ผมปลิวเหมือนน้ำตก ส่วนหนึ่งปลิวไปที่บนใบหน้าของเขา พัดสะบัดจมูกของเขาหลายที จากนั้นก็ปลิวลงไป
“ดีขึ้นหน่อยหรือยัง?” มือทั้งสองของหลงเซียวกอดเธอไว้ แยกตัวไม่ได้อีก ก้มหัวลงจูบหน้าผากของเธอ
ลั่วหานกอดคอของเขาไว้ “ไม่มี,เมื่อยเอว,เจ็บเท้า ตอนเย็นคุณช่วยนวดให้ฉันนะ”
“ได้ นวดให้คุณ หิวแล้วใช่ไหม ผมอุ้มคุณไปกินข้าวก่อน”
ลั่วหานอ่อนแอหมอบอยู่ในอ้อมอกของเขา “หิวมาก อยากกินข้าว คืนนี้กินอะไรหรือ?”
“กินอะไรก็ไม่ดีเท่าที่คุณทำ คุณฝืนใจกินไปก่อน วันหลังผมจะทำให้คุณ” หลงเซียวชื่นชมจนไม่มีร่องรอยแม้แต่นิด กล่อมจนลั่วหานดีใจเหลือเกิน
อุ้มเธอไว้ ขึ้นบันไดทีละขั้นๆ เข้าประตู ลมอุ่นๆพุ่งใส่หน้า คราวนี้ไม่หนาวแล้วจริงๆ
“รอสักครู่ รอสักครู่!”
ประตูยังไม่ทันปิด ถูกฝ่ามือหนึ่งดันออกเลย
หลงเซียวกับลั่วหานล้วนตื่นตระหนกทันที หันหน้ามองเห็นคนที่พุ่งเข้ามา ถึงขนาดเป็นเจมส์
คนคนนี้…….
เจมส์หอบ ฮือฮือ ถือถุงซื้อของไว้ แกว่งไปสองทีอย่างภูมิใจเหลือเกิน ถุงพลาสติกดัง ก๊อบแก๊บ ก๊อบแก๊บ “ปลาดาบ! แอนน่าคุณทำปลาดาบตุ๋นน้ำแดงให้ผมหน่อย!”
“เป็นไปไม่ได้? ปลามาจากที่ไหนหรือ?” ลั่วหานอยากจะลงมาจากอ้อมอกของหลงเซียว แต่ว่ากอดแน่นเกินไป ดั่งประกาศอำนาจไม่ยอมปล่อยมือ
เจมส์มองเห็นแล้ว สายตาแค่ไม่พอใจแป๊บเดียวจากนั้นก็หายไปแล้ว
“คุณให้ผมตกปลา คือผมตกเอง” เจมส์หน้าไม่แดงใจไม่เต้น
ลั่วหานไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด “พูดความจริง มาจากไหนหรือ?”
เจมส์พูดใหม่อย่างมั่นคง “ก็คือผมตกมาล่ะ คุณถามสมิธเถอะ”
กู้เยนเซินพิงอยู่ขอบประตูอย่างเศร้าหมอง จมูกเขียวหน้าบวม มุมปากก็ยังบอบช้ำเล็กน้อย ทันทีที่เห็นก็รู้ว่าถูกต่อยแล้วห
หลงเซียวขมวดคิ้ว “เกิดเรื่องอะไรกันแน่หรือ?”
คุณชายกู้ยิ้มขม “อันนั้นล่ะ…….ผม……ผมก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน……..ผม ……..ก็สิ้นหวังมากเช่นกันล่ะ! คุณชายหลงคุณมองหน้าของผม แม่มึงเอ่ย ผมเสียโฉมหมดแล้ว”
“มองเห็นแล้ว” สิ่งที่ตอบกลับกับเขาเป็นสามคำที่เรียบง่ายของหลงเซียว
ทันทีที่เห็นก็รู้ว่าถูกเจมส์ต่อยจนยอมรับผิดด้วยการทนถูกทรมานไม่ไหวแล้ว ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ
“ผม……..” หุบปากดีกว่าเถอะ
ลั่วหานดิ้นแล้วดิ้นอีก ไม่มีผล “หลงเซียว คุณปล่อยฉันลงมาก่อน”
“ลงมาทำอะไรหรือ? ไปทำกับข้าวหรือ?” หลงเซียวแค่นึกถึงลักษณะที่ เจมส์กินอาหารของลั่วหานทำอย่างภูมิใจนั้น กระดูกทุกท่อนทั่วตัวล้วน กึกกั๊ก เคลื่อนที่อยู่
“ไม่ใช่ แต่ว่า…….” อุ้มไว้ตลอดไม่เหมาะสมมั้ง?
“ในเมื่อไม่ใช่ ก็ไม่ต้องลงไปแล้ว”
กู้เยนเซินเอามือปิดใบหน้าที่บวม “ไอ้ควย ผมล้วนเป็นแบบนี้แล้วยังจะให้ผมกินอาหารหมา!”
เจมส์ไม่เข้าใจ “อาหารหมาอะไรหรือ? คุณกินอะไรแล้วหรือ?”
“แม่มึงเอ่ยผมกินขี้หมาแล้ว!” กู้เยนเซินทิ้งใบหน้าเย็นชาไว้ ตุ๊บตั๊บ ทิ้งตัวเองไว้บนโซฟา
เจมส์ถือปลาดาบที่ยังมีชีวิตไว้ไม่หลีกห่างจากมือเหมือนดั่งสิ่งล้ำค่า “ตกลงว่าเป็นคุณกินหรือว่าแม่คุณล่ะ?พวกคุณทำไมต้องกินขี้หมาหรือ?”
“อ่า!! ช่วยด้วย!!”
เสียงโหยหวนของกู้เยนเซินเหมือนกับฟ้าร้องที่ดังก้องหู หลงเซียวก็ขมวดคิ้ว ขมวดแล้วขมวดอีก อุ้มลั่วหานไปล้างมือที่ห้องน้ำ ถูหลังมือให้เธอด้วยตนเอง กดน้ำยาล้างมือ “ไม่ต้องสนใจเขา”
“แอนน่า! คุณทำปลาดาบให้ผมได้ไหม?”
เจมส์วิ่งอย่างรวดเร็วเข้ามา ยกปลาดาบขึ้นมาแกว่งจนดัง ก๊อบแก๊บ
ใบหน้าของหลงเซียวนี้ บิดเบี้ยวอย่างหมดจดแล้ว “เจ้าชาย เจมส์ปลามีพิษ กินแล้วจะตาย”
“ไม่ใช่นะ!”
หลงเซียวมองเห็นตัวหนังสือที่อยู่บนถุงอย่างเด่นชัด ในใจคิดทันที “ใช่ ปลาที่คุณตกมีพิษรุนแรงมาก ทะเลส่วนนั้นได้รับมลพิษแล้ว”
เจมส์ร้อนใจแล้ว “เป็นไปไม่ได้! ที่ผมซื้อคือปลาสด พวกเขาบอกว่าส่งมาจากทะเลบูรพา!”
หลงเซียวสมาธิแน่วแน่แม้จะมีเรื่องยุ่งยากใจมากมายก็ตามยิ้มแล้ว “ซื้อมาหรือ ดังนั้นล่ะ?”
เจมส์“….
