ตอนที่ 854 ทำไมต้องใส่ถึงขนาดนี้ล่ะ
คืนนี้ เจมส์เข้าพักที่รีสอร์ทหยีจิ่งได้สำเร็จ
ด้วยสาเหตุที่ฐานะเขาพิเศษ ลั่วหานสั่งคนใช้ทำความสะอาดห้องรับแขกที่ใหญ่ที่สุดให้เป็นพิเศษ เปลี่ยนภาพใหม่จากสไตล์อิตาลีทั้งหมดล้วนออกแบบตามความชอบของเจมส์ระดับหรูหราแม้ว่าเทียบกับวังไม่ได้ แต่สบายเหมือนบ้าน มีชีวิตชีวาในการดำเนินชีวิตอย่างมาก
อีกทั้ง รีสอร์ทหยีจิ่งอยู่ในช่วงที่ราคาที่ดินสูงในเมืองหลวง เดิมทีสิ่งแวดล้อมก็งดงามมากอยู่แล้ว พักอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำให้ เจมส์ได้รับความไม่เป็นธรรมเลย
ลั่วหานพิงมุมกำแพงอยู่หน้าประตู มองจากใบหน้าของเจมส์เห็นเขาพอใจมาก
ก็ใช่สิ ตัวเองร้องเรียกจะเข้ามาพักอยู่ แม้ว่าไม่สบายก็ต้องอดทนเช่นกัน
กู้เยนเซินกอดหมอนใบหนึ่งไว้ เจ็บปวดทรมานช่วยตนเองไว้ทุกข์สามนาที “คุณชายหลง คุณก็แกล้งผมขนาดนี้เลยหรือ? คุณคิดว่าเหมาะสมหรือ?”
ให้เขาพักด้วยกันอยู่ในรีสอร์ทหยีจิ่ง เขาสามารถเข้าใจได้ แต่ว่าทำไมให้เขานอนห้องเดียวกันกับ เจมส์ล่ะ แม้ว่านอนห้องเดียวกันก็ได้เช่นกัน แต่ว่าทำไม เจมส์นอนบนเตียงเขานอนบนโซฟา!
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวกดทับอยู่บนไหล่ของเขา “ไม่อยากนอนบนโซฟาก็ได้ พรมปูพื้นก็นิ่มมากเหมือนกัน”
กู้เยนเซินถูฝ่ามือกัดฟันอยากจะต่อยคน บังคับตนเองใช้เพชรสีชมพูล้างสมอง อดไฟโมโหไว้อย่างลำบาก “เหอะๆ โซฟาก็ดีนะ ผมก็นอนโซฟาล่ะ”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างชื่นใจ “โซฟาบ้านเรา สอดคล้องกับหลักการของวิศวกรรมมนุษย์ นอนคืนหนึ่งจะช่วยปรับกระดูกสันหลังให้คุณ ดีสำหรับคุณ”
เหอะๆๆ!
ดี! ดีที่ไหน!
กู้เยนเซินโยนหมอนไปบนโซฟา นั่งลงบนโซฟาจนบุ๋มเข้าไป “ผมจะนอนแล้ว ลาก่อน”
ลั่วหานโบกมือ “ขอให้พวกคุณนอนหลับฝันดี”
เจมส์กอดของเล่นของชูชูอันหนึ่งไว้ ตาสีฟ้าน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนดั่งเด็กที่ถูกรังแกคนหนึ่ง “แอนน่า คุณให้เขานอนอยู่ห้องผมทำไมหรือ?”
“ปกป้องคุณไง บริเวณบ้านฉันไม่มียามรักษาความปลอดภัย หากโดยบังเอิญกลางคืนมีคนทำเรื่องเลวร้าย เขาสามารถปกป้องคุณได้” แม้แต่ตัวลั่วหานเองก็ไม่เชื่อ
เจมส์ยิ่งไม่เชื่อ เขาเหล่ตามองอย่างดูถูก “เขาหรือ? ผมปกป้องเขาก็ค่อยยังชั่วหน่อย”
หลงเซียวยิ้มพูดว่า “ก็ไม่ใช่ไม่ได้ งั้นก็ให้เจ้าชายลำบากแล้ว”
เจมส์“……..”
ทำไมกระโดดเข้าหลุมอันหนึ่งอีกล่ะ!
กู้เยนเซินลุกขึ้นต่อต้าน “หมายความว่าอะไร! ผมต้องการเขาปกป้องหรือ? ล้อเล่นแล้ว! ล้อเล่นอะไรหรือ! เชอะ……” ตะโกนเช่นนี้ กระตุกบาดแผลที่อยู่บนใบหน้ากับมุมปาก กู้เยนเซินเจ็บจนเอามือปิดหน้าข้างหนึ่งร้องโหยหวน ฮือ ฮือ ฮือ
ดึกสงัดเงียบสงบ กู้เยนเซินนอนอยู่บนโซฟา มีเสียงน้ำ ซ่าซ่าซ่า ในห้องน้ำ เจมส์ไปอาบน้ำ ในที่สุดเขาก็มีเวลาแสดงความรักกับแฟนแล้ว
ไป๋เวยยังไม่ได้นอน ช่วงนี้การเงินสรุปบัญชี แผนกการเงินทั้งหมดล้วนยุ่งจนสลัดหลุดออกมาไม่ได้ ไป๋เวยเป็นประธาน มีเรื่องมากมายจำเป็นต้องจัดการด้วยมือตนเอง ตัวเธอทำโอทีอยู่ในบริษัท ที่ทำโอทีในเวลาเดียวกันยังมีหวังเค่ย,โจวโร่หลิน
“สะใภ้จ๋า คืนนี้ผมนอนอยู่บ้านคุณชายหลง บ้านพวกเขามีแขกผู้มีเกียรติที่วิเศษมากมาคนหนึ่ง ผู้ชายของคุณเข้ามานอนเป็นเพื่อน”
ไป๋เวยดื่มกาแฟไปครึ่งแก้ว เพิ่งกระตุ้นจิตสติขึ้นมา “ดี”
กู้เยนเซินไม่กล้าเชื่อจนยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีก บนหน้าจอยังมีแค่ตัวเดียว!
แทบจะถูไถเขาเกินไป ไม่สนใจเขาเกินไป มองข้ามเขาเกินไปแล้ว! ไม่ได้แสดงความสง่าน่าเกรงขามของเจ้าบ้านออกมาแม้แต่นิด!
“สะใภ้จ๋า กลางคืนคุณนอนคนเดียว ไม่ต้องกลัวนะ กลัวแล้วก็โทรหาผม ”
ไป๋เวยฝั่งนี้มีเอกสารปึกหนึ่งต้องอ่าน แค่เอกสารที่ส่งมาจากเมืองเจียงเฉิงก็มีสามสิบกว่าชุด โครงการพลังงานใหม่ช่วงนี้เข้าสู่ช่วงสุดท้าย มีเรื่องมากมายจำเป็นต้องเฝ้าดูแล เธอไม่มีอารมณ์ยั่วกันกับกู้เยนเซินสักนิด
“อืม”
เป็นคำเดียวเหมือนเดิม ครั้งนี้ยิ่งถูไถกว่า
ส่งข้อความเสร็จ ประตูของออฟฟิศไป๋เวยดังขึ้น คนที่เข้ามาคือโจวโร่หลิน
“ท่านประธานไป๋ นี่คือรายการของเงินทุนสำหรับโครงการพลังงานใหม่ที่ทำมาจากการเงิน ปัจจุบันนี้พวกเราให้งบประมาณสำหรับโครงการนี้ยังมีแปดล้านหกแสนสองหมื่น แผนกวิศวกรรมบอกว่าเงินใช้ไม่หมด”
โจวโร่หลินวางเอกสารให้เธอดีๆ เหลือบมองเห็นหน้าจอมือถือของเธอสว่างขึ้นมาพอดี
พอดีพอดี ก็คือกู้เยนเซินส่งมา “สะใภ้จ๋า วันนี้ผมจะนอนกับผู้ชายคนหนึ่งนะ! คุณก็ไม่เป็นห่วงหรือ?!”
ถูกภรรยามองข้ามไปแล้วสองครั้ง กู้เยนเซินจำใจต้องใช้แผนการโหดร้ายหน่อย!
ไป๋เวยดูการสรุปช่วงสุดท้ายเสร็จ “เงินยังให้ตามจำนวนเงินที่กำหนดแต่เดิมแก่แผนกวิศวกรรมเป็นเวลาชั่วคราว พนักงานใหม่ช่วงนี้มีอุปกรณ์ชุดหนึ่งกำลังปรึกษาอยู่ หากว่าเปลี่ยนเป็นใช้อุปกรณ์นำเข้าค่าใช้จ่ายก็จะเพิ่มขึ้น”
เธอเซนต์ชื่อเสร็จ พบเห็นโจวโร่หลินยิ้มแหยๆอยู่
“เป็นอะไรแล้วล่ะ?”
“ท่านประธานไป๋ เมื่อกี้ท่านประธานกู้ส่งข้อความให้คุณแล้ว! ฉันไปก่อนล่ะ!”
หอบเอกสารไว้ โจวโร่หลินออกจากออฟฟิศอย่างรวดเร็วดั่งลม
ไป๋เวยหยิบมือถือขึ้นมา “คุณนอนเขาไหม? หรือว่าเขานอนคุณล่ะ? ถ้านอนเขาไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกลับบ้านเลย”
กู้เยนเซิน “…….”
ประตูห้องน้ำเปิดออก เจมส์ห่อหุ้มแค่ผ้าเช็ดตัวที่ขาวสะอาดหนึ่งผืน ผ้าเช็ดตัวหลวมมัดอยู่ช่วงเอว มุมมองเฉียงๆสามารถมองเห็นกล้ามเนื้อเอียงนอกช่องท้องของเขา สองร่องลึกๆ ขยายและหายไปอยู่ข้างผ้าเช็ดตัว กล้ามเนื้อที่เปียกๆแทบจะ……
อยากเปลี่ยนเขาเป็นแนวรักร่วมเพศ!
“คุณทำไมต้องใส่ถึงขนาดนี้!”
เจมส์บริสุทธิ์ใจจับเส้นผมหมัดหนึ่ง เส้นผมที่เปียกล้วนพาดอยู่หลังศีรษะ โผล่หน้าผากสูงๆของผู้ชายออกมา คิ้วดำเข้ม ยังมีหน้าตาที่คมชัดเป็นพิเศษ
“อาบน้ำเสร็จไม่ใส่อย่างนี้จะใส่อะไรล่ะ?”
กู้เยนเซินกลืนน้ำลายหนึ่งที ประโยคสุดท้ายของไป๋เวยนั้น ฟิ้ว ลอยมาต่อหน้า “คุณ……..รีบสวมใส่เสื้อผ้าขึ้นมา ยังมีอีก เป่าผมให้แห้งด้วย!”
เจมส์นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน จับเบียร์ขึ้นมาดื่มไปคำหนึ่ง ดื่มเบียร์อยู่ในห้องนอนที่มีความร้อนเต็มเปี่ยม สำหรับชาวแอฟริกามากล่าวแล้ว เป็นสิ่งเสพสุขที่เกินระดับจริงๆ
“คุณช่วยผมเป่า ตั้งแต่ไหนแต่ไรผมไม่เคยทำเรื่องเหล่านี้ด้วยตนเอง” เจมส์รินเองดื่มเองอย่างสมเหตุสมผล ดื่มอย่างมีความสุข
กู้เยนเซินพูด ไอ้ควย อย่างเงียบๆหนึ่งที “งั้นก็ไม่ต้องเป่าแล้ว”
เจมส์โยนเบียร์ขวดหนึ่งให้เขาอย่างเป็นมิตร “ดื่มด้วยกันไหม?”
“บนใบหน้าผมมีบาดแผล ดื่มเหล้าไม่ได้” ดื่มมากไปแล้วอย่าเมามั่วเซกส์ทำเรื่องอะไรที่โหดร้ายป่าเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์ออกมาจริงๆ
เจมส์ยักไหล่อย่างดูถูก “ผู้ชายประเทศจีนไม่แมนจริงๆ”
“ใครบอกล่ะ! ใครไม่แมนหรือ?” กู้เยนเซินแม้ว่าจะไม่ใช่จีนนานาชาติ แต่อย่างน้อยก็เป็นคนจีนแท้ๆ
“งั้นก็ดื่ม”
“ดื่มก็ดื่ม!”
ทั้งสองคนทีละขวดๆ เริ่มแรกที่ดื่มเป็นเบียร์ จากนั้นไม่สะใจ เปลี่ยนเป็นเหล้าขาว ในตู้เหล้าของคุณชายหลงวางเหล้าขาวที่สะสมไว้ร้อยกว่าขวด ถูกทั้งสองคนดื่มสองขวดที่ดีที่สุดไป
ในที่สุดทั้งสองคนล้วนดื่มมากไปแล้ว
เจมส์นอนหงายอยู่บนพรมปูพื้น “สมิธ ช่วยผมเป่าผม”
กู้เยนเซินเดินไม่นิ่ง เซไปหลายครั้ง เซไปเซมาไปหยิบเครื่องเป่าผมในห้องน้ำ “อือ…….ได้ ผมเป่าผมให้คุณ เป่าผม……..”
สายตายากที่จะโฟกัสได้แล้ว พูดจาก็สับสนอลหม่านเช่นกัน กู้เยนเซินคุกเข่าอยู่บนพรมปูพื้น ฟู่ฟู่ฟู่ ช่วยเป่าผมให้ เจมส์“ผมไม่เลว……..อืม ไม่เลว……..”
เจมส์โบกมือไปมั่ว “บิดาของผมบอกว่า ผู้ชายผมดี ความอุดมสมบูรณ์ที่แข็งแกร่ง!”
กู้เยนเซินมองตามกล้ามเนื้อเอียงนอกช่องท้องของเขาไปข้างล่าง “คุณแข็งแกร่งหรือ? คุณเป็นกะเทย”
เจมส์มึนงง “กะเทยหรือ?”
กู้เยนเซินนั่งลงที่พื้น เทียบไหล่กับ เจมส์“กะเทย ก็คือคุณไม่แมน ไม่เป็นลูกผู้ชาย เหมือนดั่งผู้หญิงคนหนึ่ง!”
เจมส์เร่อเหล้าที่แรงมากทีหนึ่ง ไม่พอใจจนพลิกตัวทับไหล่ของกู้เยนเซินไว้ “คุณบอกว่าผมเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งหรือ? คุณกล้าว่าผมหรือ!”
กู้เยนเซินจับกล้ามเนื้อที่ตึงแน่นของเขา “โอ้ว ยังมีเนื้อเล็กน้อยล่ะ”
“ผมมีเนื้อมากมาย! คุณกล้าว่าผมเป็นกะเทยอีก ตอนนี้ผมก็จะให้คุณลองดูความเก่งของผม!”
ปั้ง!
แค่ได้ยินเสียงของหนักตกพื้นดังหนึ่งที กู้เยนเซินถูก เจมส์ล้มทับแล้ว
บ้านหลง
หยวนชูเฟินปิดหนังสือไว้ หลงจื๋อยกแก้วน้ำไปเทน้ำที่ห้องรับแขก เจอกันกับเธอพอดี
“มารดา ท่านยังไม่ได้นอนหรือ?”
หยวนชูเฟินยิ้ม “กำลังไป”
หลงจื๋อจ้องมองนอกประตูหนึ่งที “พ่อผมยังไม่ได้กลับมาหรือ?”
“ยังล่ะ บอกว่างานยุ่ง คืนนี้มีการคบค้าสมาคมงานหนึ่ง”
“โอ่ว……..อย่างนี้ล่ะ”
แต่ว่าเขาจำไม่ได้ว่าคืนนี้ในบริษัทมีงานเลี้ยงธุรกิจการค้า แม้ว่ามีงาน บิดาก็ไม่น่าจะไม่ให้เขาเข้าร่วม ช่วงนี้มีงานธุรกิจการค้ามากมายเขาล้วนเป็นตัวแทนไปทั้งหมด
ในใจสงสัยเล็กน้อย หลงจื๋อกลับไม่ได้ถามมากกว่านี้อีก
การกระทำของบิดาในช่วงนี้พิเศษเล็กน้อย เขาไม่ค่อยสบายใจ
กลับถึงห้องนอน มือถือของหลงจื๋อดังขึ้นแล้ว
มารดาส่งมา
“เสี่ยวจื๋อ พรุ่งนี้ว่างไหม? ฉันอยากจะเจอหน้าแกสักครั้ง”
หลังจากโฉหวั่นชิงกลับประเทศหลงจื๋อยุ่งมากมาโดยตลอด นอกจากไปตระกูลหลินด้วยกัน ทั้งสองคนไม่เคยเจอกันโดยลำพังอีก หลงจื๋อไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเธอเล็กน้อย
ทุกครั้งเจอเธอ อารมณ์ล้วนหนักมาก
“มีเรื่องอะไร ตอนนี้ท่านพูดเถอะ” พิมพ์ข้อความเสร็จ หลงจื๋อรู้สึกพูดอย่างนี้กับมารดาแท้ๆไม่ค่อยเหมาะสม ลบออกเลย ส่งใหม่อีกข้อความหนึ่ง
“ได้”
โฉหวั่นชิงวางมือถือลง แขนกอดคอของหลงถิงไว้ ให้ตนเองพิงอยู่แขนของเขา “พี่หลง ฉันนัดเสี่ยวจื๋อเจอกันพรุ่งนี้”
หลงถิงไม่มีอารมณ์แปรเปลี่ยนอะไร “รู้ว่าควรพูดอะไร ควรทำอะไรล่ะ?”
มือขวาของโฉหวั่นชิงเลื่อนลงตามเนคไทของเขา แกะกระดุมเม็ดหนึ่งของเสื้อสูทเขา “ฉันล้วนรู้ ทำตามคำสั่งของคุณ ไม่ผิดพลาด”
คิ้วของหลงถิงขึงลับ “รู้แล้วก็พอ”
นิ้วของโฉหวั่นชิงยิ่งปล่อยปละละเลย “พี่หลง คืนนี้พักอยู่ที่นี่เถอะ อยู่ต่อเป็นเพื่อนฉันดีไหม?”
หลงถิงเชยคางของเธอ นิ้วที่กลายเป็นหยาบๆถูบนผิวของเธอ เธอไม่สวยเตะตาสะเทือนใจเหมือนตอนสาวๆขนาดนั้นอีก เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จิตใจกำลังฮึกเหิมในปีนั้นอีกเช่นกัน แต่ระหว่างทั้งสองคนมีสัญญาลับที่รู้อยู่แก่ใจโดยไม่ต้องอธิบายแบบหนึ่ง——ต่างได้เลือกสิ่งที่ต้องการ
“อย่าโลภมาก อยากได้มากมาย คุณแบกรับไม่ไหว” หลงถิงปล่อยคางของเธอลง ไม่มีอาลัยอาวรณ์สักนิด มือเรียวจับชุดสูทให้เรียบร้อย ยกขาออกจากห้องนอนอย่างไร้น้ำใจ
