ตอนที่ 867 ทะเลาะกันยังต้องมีเชียร์ลีดเดอร์
ยังไม่ทันได้กะพริบตา ร่างของอิสซาพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็มาหยุดอยู่ห่างจากจางหย่งเพียงไม่กี่เซนติเมตร
จางหย่งรีบวางกระเป๋าเหมือนเด็ก “คุณคนสวย อยากทะเลาะกันเหรอครับ”
อิสซาพุ่งหมัดออกไป หมัดพุ่งตรงเข้าไปยังหน้าอกของจางหย่ง…
จางหย่งถอยหลังหนึ่งเมตรอย่างด้วยความรวดเร็ว หลบหลีกจากหมัดของเธออย่างงสวยงาม รูดซิปชุดคลุม “ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย ดูเหมือนผมจะไม่จริงจัง ไม่ให้เกียรติคุณแล้ว”
อิสซายกหมัดขึ้นมาในท่ามาตรฐาน มุมปากยิ้มร้าย “เข้ามาเลย”
จางหย่งบิดคอซ้ายขวา วอร์มร่างกาย จากนั้นยกแขนทั้งสองข้า “ในเมื่อคุณหาเรื่อง งั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ”
จากนั้นทั้งสองจึงปล่อยหมัดกันไม่ยั้ง ต่างคนต่างได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี คนหนึ่งปล่อยหมัด คนหนึ่งป้องกัน คนหนึ่งออกเท้า คนหนึ่งสะดุด ต่อสู้กันดุเด็ดเผ็ดร้อน
เจมส์พิงประตูยืนมองอย่างสนใจ ดูไปตะโกนไป “พี่สู้ๆ เอาชนะเขา เอาชนะเขา”
จางหย่งหัวเราะ “เด็กจังนะ ต่อยกันยังต้องมีเชียร์ลีดเดอร์ จะให้ผมตั้งวงแอโรบิคในสวนสาธารณะให้ไหม จะได้เป็นกำลังใจให้คุณไง”
อิสซากัดฟัน “พูดมาก”
จางหย่งไม่เบาแรงเลยสักนิด อิสซาเองก็ใส่เต็มกำลัง ทั้งคู่ต่อสู้กันดุเดือด ท่ามกลางฤดูหนาว ทว่าไม่นานก็เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมา
“เห้ย อะไรเนี่ย ฉันนอนไปครู่เดียวเกิดอะไรขึ้น”
กู้เยนเซินที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งออกมาดู เมื่อเดินออกมาก็ต้องตะลึง
“อาหย่ง รีบหยุดเดี๋ยวนี้”
“คุณบ้าหรือเปล่า ผมหยุดเธอก็ตีผมตายสิ”
อิสซาเหลือบมองกู้เยนเซิน “หุบปากไปเลย”
กู้เยนเซินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีปิดปากเงียบทันที เพราะเขารู้จักน้องสาวที่มีความโกรธจนแทบลุกเป็นไฟตรงหน้า เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจมส์ ลูกสาวของพี่ชายที่รับตำแหน่งของประเทศ M ในตอนนี้
พระญาติแท้ๆ
“สมิธ พี่สาวผมเก่งไหม” เจมส์สะกิดกู้เยนเซิน เตือนเขาให้เห็นผู้ชมที่ดี
“ฉันไม่ได้ชื่อสมิธ ฉัน…”
“เฮ้อ ใครสนว่าคุณชื่ออะไร พี่ผมเก่งใช่ไหม”
กู้เยนเซินตั้งใจดูการออกอาวุธของทั้งสอง กลยุทธ์ ไม่ยอมรับไม่ได้เลยว่า อิสซาเบลล่าคนนี้ฝีมือไม่เลวเลยจริง มีความสามารถ
“เก่งก็เก่ง แต่ว่าเจ้าชาย ผมต้องขอเตือนคุณหน่อย ผู้หญิงป่าเถื่อนไปก็ไม่ดี ป่าเถื่อนมากก็หาแฟนไม่ได้ ผู้ชายชอบผู้หญิงอ่อนโยนกันทั้งนั้น”
คำพูดต่อมาของเจมส์นั้นสร้างบาดแผลได้รุนแรงมาก “แฟนคุณอ่อนโยนไหม”
กู้เยนเซิน “…”
เมื่อมาย้อนคิดดูแล้วไป๋เวยจับปีน ขี่ม้า…เมื่อสักครู่กู้เยนเซินได้ตบหน้าตัวเองไปแล้ว
“รีบให้พี่สาวนายหยุดเดี๋ยวนี้เลย เธอกำลังต่อยกับเพื่อนของคุณชายหลงนะ”
เจมส์ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนของคุณชายหลงแล้วยังไง แต่เขาเกรงว่าพี่สาวจะเหนื่อย “พี่ พอได้แล้วครับ อย่าลงมือหนักเกินไป ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ”
กู้เยนเซินยังคงรักษารูปปาก “โห๊ะ”
ครอบครัวนี้มันยังไงกัน
บ้าหรือเปล่า
“เห็นแก่หน้าน้องชายฉัน จะปล่อยคุณไปชั่วคราวแล้วกัน” อิสซาปัดมือจางหย่งออก พร้อมพูดข่ม
“อย่า อย่าปล่อยผมไปล่ะ”
“อาหย่งพอประมาณแล้ว หยุดได้แล้ว” กู้เยนเซินกลัวว่าจางหย่งจะต่อยกันจนลืม ดังนั้นจึงเข้าไปลากออกมา
ยิ้มให้อิสซาด้วยความเกรงอกเกรงใจ แสดงการทักทายแบบประเทศ M “คุณอิสซาเบลล่า สวัสดีครับ”
จางหย่งได้ยินดังนั้น ค่อยมีเวลาสังเกตอิสซาที่ไม่ได้สวมแว่นกันแดดแล้ว เมื่อมองแบบนี้ สมองของจางหย่งพลันนึกได้ “คุณ…คุณ คุณ คุณ คุณคือผู้หญิงคนนั้นที่ถูกตามฆ่าอยู่ที่โรงแรมในวันนั้นหรือเปล่า คุณ คุณ คุณ…”
คุณจูบผมแล้ว
ประโยคหลังอิสซาไม่เปิดโอกาสให้จางหย่งได้พูด ยกเท้าขึ้น ถีบเข้าตรงใจกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของจางหย่ง อีกฝ่ายร้องโอดโอยออกมา กอดกู้เยนเซินเอาไว้ด้วยท่าทางอิดโรย
“คุณอะไร ฉันไม่รู้จักคุณ”
จางหย่งเจ็บจนหมดแรงจะเถียงกับเธอ กุมส่วนสำคัญและก่นด่าเสียงต่ำ “บ้า”
วันนั้นถูกจูบกะทันหัน เขายังจำรสชาติได้อยู่ รู้สึกว่าไม่เลว ครั้งนี้ได้ทำลายความคิดถึงนั้นจนหมดสิ้นแล้ว
อิสซาสะบัดหน้าหนีไปแล้ว เดินคู่เข้าประตูไปกับเจมส์ ทำที่นี่ให้เหมือนบ้านตัวเอง
ลั่วหานและหลงเซียวมาถึงบ้านไล่เลี่ยกัน ทั้งคู่ได้รับโทรศัพท์จากกู้เยนเซิน รีบวางมือจากงานแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที
“เกิดอะไรขึ้น พี่สาวของเจมส์อะไรกัน เธอมาอยู่บ้านฉันได้ยังไง” ลั่วหานลงจากรถ เดินเข้าไปพร้อมถามกับสาวใช้
อาเซียงตกใจจนใบหน้าถอดสี “ฉันก็ไม่ทราบค่ะ ไม่เคยเจอมาก่อน ชื่อว่าคุณอิสซาเบลล่า พอเข้ามาก็ต่อยกันกับคุณจาง ทั้งคู่สู้กันรุนแรงมาก พวกเราต่างก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม”
ลั่วหานเดินเข้าไป ไม่ได้เปลี่ยนรองเท้า ถึงห้องรับแขกเผชิญหน้ากับคนทั้งสี่ รู้สึกได้เพียงว่าในสมองนั้นเกิดเสียงกัมปนาท นี่มันเรื่องอะไรกัน
ทั้งสี่คน ดวงตาแปดดวง แทบจะชักดาบออกมาฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย
ที่สะดุดตาที่สุดคือหญิงสาวผมยาวที่นั่งอยู่ข้างเจมส์ ดูรูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดา ใบหน้าลึกซึ้ง มีใบหน้าเลือดผสมที่โดดเด่นชัดเจน ขนตาสวยงอนยาว
เวลานี้กำลังกัดริมฝีปาก
ไอสังหารเด่นชัด
“ทุกท่าน ฉันไม่ได้พลาดอะไรไปใช่ไหม”
ลั่วหานทำลายไอโขมงในห้องนั่งเล่น คำหยอกล้อแยกท่าทางศัตรูทั้งสองฝั่งที่มีต่อกัน
เจมส์ลุกขึ้นมา “แอนน่า คุณกลับมาแล้ว”
อิสซานวดหัวคิ้วอย่างไม่รู้จะเอ่ยอะไร นี่คือน้องชายที่รักของเธอเหรอ ท่าทางกระดิกหางเป็นหมาวิ่งตามดวงดาว
ลดค่าจริงๆ
ลั่วหานหยุดปาก เธอขำไม่ออกจริงๆ ยังดีที่หลงเซียวตามมาด้านหลัง “คุณอิสซา ผมคงไม่ได้ทักผิดใช่ไหมครับ”
การมากะทันหันทำให้อิสซาที่ไม่ทันได้เตรียมตัวตกใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็หลงอยู่ในสายตาคมลึกของหลงเซียว
หลงเซียว…หึ เทพบุตรที่ถูกร่ำลือ สมคำเล่าลือจริงๆ
เหม่อลอยไปได้ชั่วครู่ อิสซายกมือแนบอกแสดงความเคารพ “สวัสดีค่ะ คุณหลง”
หลงเซียวไม่ได้แสดงออกถึงท่าทีใดๆ ทว่าไม่ได้ห่างเหิน “คุณอิสซา คุณมารับเจ้าชายเจมส์สินะครับ จะย้ายไปที่ไหนเดี๋ยวผมให้คนไปส่ง”
ลั่วหาน “…”
กู้เยนเซิน “…”
เจมส์ยื่นมือออกไปบังอิสซา “ไม่ใช่ พี่สาวผมมาดูแลผม เธอจะพักอยู่ที่นี่”
อะไรนะ!
ขมับของหลงเซียวเต้นตุบๆ “พักอยู่ที่นี่เหรอ คุณอิสซา คุณมั่นใจเหรอครับ”
ลั่วหานตัวแข็งทื่อ “เจมส์ คงไม่เหมาะมั้ง”
เจมส์ยืดอกยืนยัน “เหมาะสิ บ้านคุณใหญ่ขนาดนี้ อยู่ห้าคนก็ไม่เป็นปัญหาอะไรอยู่แล้ว พี่สาวผมไม่อึดอัดหรอก เราอยู่ได้”
จริงๆเลย
พวกคุณอยู่ได้
ฉันไม่เต็มใจ
กู้เยนเซินสีหน้าไม่สู้ดี แย่แล้ว เรื่องนี้มัน…!
อย่าทอดทิ้งผมไปนะ
“ฮ่าๆ คุณชายหลง อิสซามากะทันหันเกินไป ตอนนี้คงอาจจะยังหาที่พักที่เหมาะสมยังไม่ได้ ให้ดี….ฮ่าๆ” กู้เยนเซินหัวเราะเจื่อน ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาแทบเป็นตะคริวแล้ว
อิสซาค้อมตัวลง “ขอบคุณคุณหลงมากนะคะ งั้นต้องรบกวนแล้ว”
ลั่วหานจับมือหลงเซียวเอาไว้ รับรู้ได้ว่ามือเขากำแน่นขึ้น ลูบเบาๆให้เขารู้สึกผ่อนคลายลง “ที่รักคะ แค่อาทิตย์เดียว ไม่นานเดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ”
จางหย่งแสดงออกว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น “เจ้านายครับ ผม…ไปพักที่โรงแรมได้ครับ”
กู้เยนเซินจับจางหย่งไว้แล้วยิ้มเจื่อน “อาหย่งกลับมาทั้งที เอางี้ไหม…ไปพักกับผมเถอะ”
จางหย่ง “…” ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
ในขณะที่พูด คนรับใช้ของเจมส์ก็ย้ายกระเป๋าของอิสซาเข้ามาเรียบร้อยแล้ว
“คุณหมอแอนน่า ห้องฉันอยู่ที่ไหนคะ” อิสซาถามขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติทำตัวเหมือนแขกที่คุ้นเคยกันมานาน ไม่มีความรู้สึกของการเจอกันครั้งแรกเลยแม้แต่น้อย
ลั่วหานชี้ไปที่ห้องข้างๆห้องของเจมส์ “นั่นค่ะ…”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
หลงเซียวสายตาเศร้าสลด “ลั่วลั่ว คุณมั่นใจจะให้เธอพักที่บ้าน”
ลั่วหานขมขื่น “ไม่งั้นล่ะคะ”
หลงเซียวมองอิสซาที่เดินบิดเอวไปยังห้องพัก “เธอเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นสาวโสดอีกด้วย”
ลั่วหานราวกับตื่นขึ้นมาจากฝัน “อาหย่ง คุณไม่ต้องไปบ้านคุณชายกู้หรอก พักที่นี่แหละ ห้องข้างๆคุณอิสซา”
จางหย่งยิ่งคิดว่าตัวเองฟังผิด ชี้นิ้วเข้ามายังจมูกตนเอง “ผม…ผมพักที่นี่ได้เหรอครับ”
ลั่วหานยิ้มจนตาหยี ภายนอกยิ้มภายในไม่ยิ้มเลย “ใช่ค่ะ คนสวยอยู่ที่นี่ ทำตัวตามสบายให้เหมือนบ้านตัวเอง คุณไม่ชอบเหรอคะ”
ไม่ใช่เขาไม่ชอบ เขากลัวต่างหากล่ะ
หลงเซียวตบบ่าจางหย่งเบาๆ “พักให้สบายนะ”
เมื่อพูดจบ ใบหน้าหลงเซียวก็ทะมึนขึ้น จูงมือลั่วหานขึ้นบ้านไม่พูดไม่จา
“นี่ หลงเซียว…” เมื่อถูกเขาลาก ร่างกายครึ่งท่อนถูกเขาโอบเอาไว้ จึงต้องเดินขึ้นบันไดไปไม่สามารถขัดขืน
“ที่รัก เราต้องคุยกันหน่อย”
เรื่องทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เขาคงต้องใช้กฎของบ้านบีบบังคับแล้ว
