ตอนที่ 869 อรุณสวัสดิ์ เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น
สหรัฐอเมริกา บริษัทหลันเทียน
“ท่านประธาน ข่าวประชาสัมพันธ์เราเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ พร้อมเผยแพร่ได้ทุกเมื่อ”
ผู้ช่วยของตู้หลิงเซวียนยื่นเอกสารกระดาษเอสี่หนึ่งแผ่นให้กับตู้หลิงเซวียน
อีกคนรับข่าวประชาสัมพันธ์ที่เรียบร้อยแล้วมา อ่านไปทีละบรรทัด “ดีมาก”
ผู้ช่วยยืนตรง “ท่านประธานครับ โครงการชานเมืองหลวงจะเริ่มแล้ว เราต้องทำอะไรอีกไหมครับ”
ตู้หลิงเซวียนหยิบปากกาเซ็นชื่อขึ้นมา ปลายแหลมขีดวาดลงไปบนกระดาษเกิดเป็นเส้นสีดำ มีหนักมีเบา ส่วนที่เบาเหลือร่องรอยเอาไว้ ส่วนที่หนักนั้นขูดกระดาษอย่างแรง แม้กระทั่งกระดาษแผ่นด้านล่างยังถูกขีดจนทะลุ
“หลงเซียวบดขยี้ฉันทุกทาง บัญชีเก่าบัญชีใหม่รวมกันแล้ว ฉันจะทำให้มันป่นปี้” ยังคงหล่อเหลาสง่างาม ยังคงสูงส่ง แต่เมฆดำที่ปกคลุมกำลังเปลี่ยนท่าทางของตู้หลิงเซวียนในตอนนี้
ผู้ช่วยพยักหน้า วิเคราะห์อย่างรอบคอบ “แต่ว่าท่านประธานครับ ถ้างัดข้อกับหลงเซียวตอนนี้ ถ้าอีกฝ่ายมีข่าวไม่ดี ผลกระทบจะส่งมายังชานเมืองหลวงนะครับ เขาเป็นเจ้าของอันดับสอง การลงทุนของคุณก็ไม่ใช่น้อย หนึ่งร่วงทุกคนร่วงนะครับ คุณยืนยันจริงๆใช่ไหม”
ตู้หลิงเซวียนเงยหน้า พิงไปยังพนักพิงอย่างเกียจคร้าน “คุณกำลังสงสัยอะไรผมอยู่”
ผู้ช่วยปฏิเสธ “ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้สงสัยท่านประธานในจุดใด ผมแค่กังวล ท่านประธาน คุณลงทุนกับชานเมืองหลวงไปสามหมื่นล้าน ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะครับ โครงการใหญ่ขนาดนี้ ไม่ว่าผู้ลงทุนฝ่ายไหนจะมีข่าวลบ ล้วนสูญเสียกันทั้งนั้น”
นิ้วมือเรียวสวยของตู้หลิงเซวียนหมุนควงปากกา “หลงเซียว…ผมปล่อยเขาไว้ไม่ได้”
ผู้ช่วยไม่กล้าเกลี้ยกล่อมเขาอีก เขาเริ่มกลัวเขาขึ้นมาแล้ว ไม่เพียงแค่กลัว ยังรู้สึกเหมือนไม่รู้จัก ตู้หลิงเซวียนคนเดิมแม้จะเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ แต่เขารู้จักชั่งน้ำหนักดีหรือไม่ดี รู้จักเอาผลประโยชน์ของตนเป็นที่ตั้ง
แต่ว่าตอนนี้ เขาเหมือนถูกความโกรธแค้นเข้าครอบงำความคิด เพียงแค่อยากแก้แค้นหลงเซียวเท่านั้น
เขาแทบลืมไปแล้ว มีบางครั้ง อีกฝ่ายเจ็บแค่เจ็ดส่วน แต่ตัวเองเจ็บไปสิบส่วน
“ครับ ท่านประธานเชิญสั่งมาได้เลยครับ ผมจะทำให้เต็มที่” เรื่องมาถึงตอนนี้ ผู้ช่วยคงทำได้เพียงตามน้ำไป
ตู้หลิงเซวียนหลับตาลง นิ้วมือนวดขมับ “คุณรู้สึกว่าผมเปลี่ยนไปใช่ไหม”
ผู้ช่วยตระหนก “ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นครับ”
ตู้หลิงเซวียนยิ้มเย็น “คนก็เปลี่ยนไปทั้งนั้น”
ผู้ช่วยไม่กล้าตอบ
“ออกไปเถอะ”
“ครับ”
ผู้ช่วยปิดประตู เดินห่างออกไปกี่เมตรแล้วค่อยกล้าสูดหายใจเข้าลึก เจ้านายแบบนี้ เขาเริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขารู้สึกเป็นห่วงมากกว่า
นั่งอยู่บนตำแหน่งหนึ่ง บางครั้งต้องแบกรับความกดดันที่ใครก็คิดไม่ถึง ในฐานะลูกน้อง ทำได้เพียงเดินตามเจ้านายไป
โทรศัพท์ของตู้หลิงเซวียนดังขึ้น
เขาเหลือบมองดูหมายเลขโทรศัพท์ “อิสซา ดึกขนาดนี้ ยังไม่นอนเหรอ”
อิสซานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ชื่นชมทิวทัศน์ด้านนอก พระจันทร์คืนนี้สวยมาก ไม่มีก้อนเมฆบดบัง สว่างไสว ดูสะอาดสะอ้าน
“ใช่ ดึกมากแล้ว แต่ฉันคิดถึงคุณ นอนไม่หลับ อยากได้ยินเสียงของคุณ” ริมฝีปากเซ็กซี่ของอิสซาโค้งเหยียดหยัน
รอฝ่ายนั้นตอบกลับมา
รอไม่กี่วินาที ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงเคาะแป้นพิมพ์ ตู้หลิงเซวียนไม่ได้รู้สึกแปลกใจสักนิด
“ต้องขอบคุณคุณอิสซาที่เป็นห่วง รบกวนเวลานอนของคุณ เป็นความผิดของผมเอง” ตู้หลิงเซวียนเอ่ยขอโทษก่อน ทว่าไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
อิสซาเองก็ไม่ได้ใส่ใจ “คุณเควิน เรารู้จักกันก็นานแล้ว แม้ว่าจะพึ่งพาอาศัยกัน แต่ว่านะ…นับวันฉันยิ่งรู้สึกว่าคุณมีเสน่ห์ อดไม่ได้หลงชอบคุณแล้ว ทำไงดีล่ะ”
ครั้งนี้ตู้หลิงเซวียนรู้สึกแปลกใจ “อิสซา คุณล้อเล่นไม่ตลกสักนิด”
“ฉันพูดจริงนะ ผู้หญิงที่คุณชอบคงอยู่กับคุณไม่ได้ จะช่วยพิจารณาฉันหน่อยไหม แม้ว่าเทพธิดาของคุณจะทั้งสวยทั้งฉลาด แต่ว่า…ความสัมพันธ์ของพวกเขาสามีภรรยาดีมาก”
อิสซาลองก้าวเดินไปหนึ่งก้าว ทำให้ลมสงสัยพัดเข้าหูตู้หลิงเซวียนไป
ตู้หลิงเซวียนฟังออกถึงสิ่งที่แฝงอยู่ ไม่อยากคุยต่อไป “ดึกมากแล้ว คุณควรจะไปพักผ่อน”
“รีบอะไรคะ ฉันยังพูดไม่ทันจบเลย เทพธิดาของคุณ ความจริงก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสกลับไปอยู่เคียงข้างคุณ คงต้องดูว่าคุณจะทำยังไง อย่างเช่น…คุณผลักหลงเซียวตกเวทีไป ทำให้เขากลายเป็นคนจนที่ไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่นมผงลูกก็ซื้อไม่ไหว…ถูกไหม”
ตู้หลิงเซวียนผ่อนลมหายใจอย่างระมัดระวัง “ล้อเล่นแบบนี้ อย่าล้อเล่นเลยดีกว่าครับ”
“ฉันค้นพบความลับของหลงเซียวอยู่อย่างหนึ่ง อย่างที่คุณบอก เขาค้าอาวุธจริงๆ เพียงแค่ฉันนำหลักฐานส่งให้คุณลุง เขาก็จะเป็นที่ต้องการตัวของตำรวจจีน คุณว่า ฐานะนักโทษ ยังสามารถมีความสุขได้อีกไหม” อิสซาลองหยั่งดู ค่อยๆลงลึก ไม่ให้น้ำรั่วออกมา
ตู้หลิงเซวียนนั่งยืดตัวขึ้นหลังตรง “คุณพูดอะไรนะ”
“คุณได้ยินชัดแล้ว ยังจะถามอีกเหรอคะ”
“แบบนี้…คุณอิสซาไม่ส่งหลักฐานให้ลุง แล้วติดต่อผมมา คุณไม่รู้เหรอว่าค่ำคืนยาวนานฝันเยอะ（ค่ำคืนยาวนานฝันเยอะ หมายถึงเวลายิ่งยืดยาว ปัญหายิ่งมากขึ้น）”
ตู้หลิงเซวียนทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสูงไม่มีเมฆ ชั่งเป็นวันที่มีความสุขจริงๆ
แบบเดียวกัน อิสซาก็หัวเราะ เพียงแต่ในใจเธอนั้นไม่เหมือนกัน
“ค่ำคืนยาวนานฝันเยอะ แต่ถ้าเป็นฝันดี ฝันต่ออีกสักหน่อยก็คงจะดี ไม่ใช่เหรอ”
อิสซาวางสายไปแบบนั้น ปล่อยปริศนาให้ตู้หลิงเซวียนได้คิดต่อ
“shi、t！ วางใจไม่ได้จริงๆ เกือบโดนเขาหลอกใช้แล้ว”
เจมส์ทำเสียงจิ๊จ๊ะ นอนอยู่บนโซฟาในห้องของเธอ เล่นไพ่โป๊กเกอร์ในมือ “พี่ ผมพูดไม่ผิดเลยใช่ไหม เควินไม่ได้ง่ายอย่างที่พี่คิดหรอกนะ เขาไม่ใช่คนดี”
อิสซากลอกตา “กลับห้องนายไปซะ ดึกขนาดนี้แล้วไม่นอนจะทำอะไร ไม่รู้เหรอว่าร่างกายตัวเองเป็นยังไง”
เจมส์เบะปากเสียใจ งอแงเหมือนเด็ก “ผมคิดถึงพี่ คิดถึงพี่อ่ะ นอนไม่หลับ”
“เจ้าเด็กคนนี้นี่”
วันต่อมา
นาฬิกาในร่างกายของลั่วหานและหลงเซียวนั้นตรงเวลา เจ็ดโมงเช้านิดๆก็ตื่นนอน แต่งตัวเรียบร้อยแล้วลงไปชั้นล่าง
ในบ้านเงียบเชียบมีเพียงสาวใช้สองคนกำลังกวาดเช็ดถูบ้าน ในห้องครัวกำลังเตรียมอาหาร
“ยังไม่ตื่นสักคนเลยเหรอ” ลั่วหานหันไปมองนาฬิกา ก็ไม่เช้าแล้วนะ
หลงเซียวทำเสียงหึในลำคอ “ยังไม่ตื่นก็ดี มองไม่เห็นก็สะอาดตาดี”
ลั่วหานฟังอารมณ์ของเขาออก ปล่อยตามอารมณ์เขา “เอาล่ะเอาล่ะ หนึ่งอาทิตย์เดี๋ยวเดียวก็ผ่านไป อดทนอีกสักนิดนะคะ”
หลงเซียวพิงราวบันได ขวางทางเธอ “อดทนไม่ได้ นอกซะจาก…”
ลั่วหานบิดนิ้วของเขา “เมื่อคืนยังไม่พออีกเหรอ กินน้อยสดมากเข้าใจไหม”
หลงเซียวใช้อำนาจไม่ลดละ “ไม่ให้เหรอ”
ในที่สุดลั่วหานก็ยอมลงให้เขา ยืนอยู่ชั้นบันไดสูงกว่าเขาหนึ่งขั้นแล้วโน้มลงมาจูบริมฝีปากของเขา
“โอ๊ะ…”
จางหย่งพึ่งเดินออกมาจากประตูก็มองเห็นภาพบาดตา จึงรีบดึงศีรษะกลับเข้าไป
ลั่วหานรีบถอนริมฝีปากออกราวกับไปช็อต “เพราะคุณทั้งนั้นเลย”
หลงเซียวลิ้มรสอุณหภูมิที่เหลืออยู่ของเธอ “ครั้งต่อไปอย่าต่อรอง รีบทำจะได้ไม่ต้องกระอักกระอ่วน”
“เชอะ”
ผ่านไปสักพัก จางหย่งก็แอบเปิดประตูอีกครั้ง “เจ้านายครับ พวกคุณเสร็จหรือยังครับ ผมออกไปได้หรือยัง ผม…อยากเข้าห้องน้ำ”
“ยัง ทนไปก่อน”
ลั่วหานรำคาญเขา “อย่าแกล้งเขา”
จางหย่งรีบกระโดดโหยงออกมา “ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจะเข้าห้องน้ำครับ”
ฟิ้ว！
จางหย่งพุ่งออกจากห้องวิ่งตรงเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว จากนั้น เขาก็ต้องผิดหวังแล้ว
ประตูห้องน้ำถูกล็อก
ถูกล็อกแล้ว!
