ตอนที่ 871 โดนเด็กฆ่าตายภายในวินาที
โรงพยาบาลหวาเซี่ย แผนกผู้ป่วยใน
เกาจิ่งอานหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาได้นั่งอยู่ที่ระเบียงทางเดินมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว หากไม่ใช่ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่ เขาจะต้องทำตนเองเป็นปล่องควันอย่างแน่นอน
จำไม่ได้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก หมอสวมเสื้อกาวน์สีขาวหลายคนนำออกมาก่อน
“คุณหมอ พี่สาวของผมเป็นยังไงบ้างครับ?” รอบดวงตาของเกาจิ่งอานแดงก่ำ รอคอยที่จะรู้คำตอบอย่างเร่งด่วน แต่ก็กลัวได้ฟังความจริงที่ไม่ดีอีก ในใจรู้สึกร้อนรนกลัดกลุ้ม
สีหน้าของคุณหมอเจ้าของเคสที่นำอยู่ด้านหน้าไม่ค่อยเป็นไปในทางที่ดีนัก “คุณเกา โรคที่หมอเกาเป็นนั้น จำเป็นต้องรักษาสภาพจิตใจที่ผ่อนคลายมีความสุข ไม่สามารถรับแรงกระตุ้นได้ และก็อย่าให้แรงกดดันใดๆกับเธอ เธอเพิ่งจะคงที่ ควรจะต้องระวัง ประมาทไม่ได้！”
เกาจิ่งอานพยักหน้าติดต่อกันอย่างรู้สึกผิดและละอายใจ “ครับ ผมจำเอาไว้แล้ว ผมจะระวัง”
หมอดูแลเตียงผู้ป่วยที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยขึ้นเช่นเดียวกันว่า “ผลการรักษาของหมอเกาที่อเมริกานั้นดีมาก มาถึงเราที่นี่ เราจะต้องทำการรักษาอย่างสุดความสามารถอย่างแน่นอน แต่ว่า…ก็ต้องการความร่วมมือจากผู้ป่วยและญาติ”
เกาจิ่งอานไม่กล้าขัด “ครับ ผมเชื่อฟังคุณหมอ”
“เข้าไปดูเธอเถอะ”
“ขอบคุณครับหมอ”
หมอทั้งหลายทยอยกันจากไป เกาจิ่งอานผลักประตูให้เปิดออก มองดูพี่สาวที่ปิดตาทำสมาธิอยู่บนเตียงผ่านระยะทางสั้นๆ ความขมขื่นที่อยู่ภายในจิตใจยากที่จะแสดงเป็นคำพูดออกมา
“พี่…”
เขาเรียกไปคำหนึ่ง ผู้ที่ถูกเรียกกลับไม่มีการตอบสนองใดๆให้กับเขา ปิดตา ทำสมาธิต่อไป แต่หัวคิ้วขมวดขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว
เกาจิ่งอานรินน้ำแก้วนึงให้กับเธอ “พี่ ดื่มน้ำไหมครับ?”
เกาหยิ่งจือ ยังคงไม่พูดไม่จา ใบหน้าซีดเซียว สภาพไม่ค่อยจะดีนัก
“คือผมที่ผิด ผมไม่ได้ตระหนักถึงความรู้สึกของพี่ แต่ว่าพี่ครับ…”
“ออกไป”
เขาพูดยาวเหยียด ในที่สุดเกาหยิ่งจือก็ตอบกลับมาสองคำ รวดเร็วกระชับ ไม่อนุญาตให้ได้มาแทรกปาก
เกาจิ่งอานติดอยู่ที่ลำคอ “พี่ พี่ฟังผมพูดให้จบ ผมไม่ให้พี่เจอเถียนเถียน เพราะไม่อยากให้เธออาศัยพี่มากจนเกินไป เด็กเห็นพี่เป็นแม่ของเธอแบบผิดๆได้ง่ายมาก หากอีกหน่อยขาดพี่ไม่ได้ พี่จะทำยังไง? พี่คงจะไม่ใช่อยากจะเป็นแม่ให้กับเธอจริงๆหรอกมั้ง?”
เกาหยิ่งจือลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “นั่นแล้วจะยังไง? เถียนเถียนและอานอาน ฉันต่างก็เห็นเป็นลูกของตัวเอง แกมีปัญหา?”
“ผม…”
ใช่ เขามีปัญญา เขามีปัญหาที่ใหญ่มาก！
ทว่าผ่านการกระทำที่ซ้ำไปซ้ำมาคราวนี้ เขามีปัญหาก็ไม่กล้าพูดแล้ว ได้แต่ตามความหมายของเธอราวกับเป็นผู้น้อยยังไงอย่างงั้น “ผมไม่ใช่ว่ามีปัญหา ผมกลัวพี่หน่วงเหนี่ยวความสุขของตัวเอง พี่ พี่อายุยังน้อย พี่จะไปเป็นแม่เลี้ยงให้กับเด็กบ้านคนอื่นได้ยังไงกัน?”
เกาหยิ่งจือกำผ้าห่มแน่น รอบดวงตาในวินาทีนั้นเปียกชุ่ม “ไม่เป็นแม่ให้กับเด็กบ้านคนอื่น ตัวฉันเป็นเองได้หรอ? เธอว่า”
เกาจิ่งอานพูดไม่ออกไปชั่วขณะ พยายามคิดอย่างสุดความสามารถก็หาคำตอบกลับหรือว่าคำปลอบใจเธอแม้แต่ประโยคเดียวไม่เจอ
“หากไม่สามารถแต่งงานให้กับความรักได้ อย่างน้อยที่สุดก็ให้ฉันได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์” เกาหยิ่งจือหลับตาลงใหม่อีกครั้ง เหมือนกับไม่ยินดีที่จะสนทนากับเกาจิ่งอานต่อไปอีกอย่างเห็นได้ชัด
ลั่วหานยืนอยู่ที่ด้านนอกประตู หันศีรษะไปพบว่าหวังเค่ยก็อยู่ตรงนั้นด้วยเช่นเดียวกัน หวังเค่ยจูงมือของเถียนเถียนเอาไว้ เถียนเถียนร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลเต็มใบหน้า
หวังเค่ยรู้สึกเก้กังเป็นอย่างมาก “ผม…เถียนเถียนโวยวายต้องการจะหาหมอเกาอยู่ตลอดเวลา ผมไม่มีทางเลือก…”
ลั่วหานโน้มตัวลงเช็ดน้ำตาของเถียนเถียน “เป็นเด็กดีนะจ๊ะ เถียนเถียนไม่ต้องร้องไห้ อีกเดี๋ยวป้าจะพาหนูไปเจอคุณป้าเกาดีไหม?”
เถียนเถียนไหล่กระตุกขึ้นเป็นระลอกจากการสะอึกสะอื้น ร้องไห้จนใบหน้าแดงก่ำ “ค่ะ”
“หวังเค่ย คำพูดเมื่อสักครู่นี้ คุณก็ได้ยินแล้ว บางทีหมอเกาอาจจะไม่รักคุณ ไม่ชอบคุณ ถึงขั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดๆกับคุณ แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อเด็กทั้งสองคน ใครต่างก็ดูออก”
หวังเค่ยพยักหน้าอย่างหนักหน่วง ความรู้สึกต่ำต้อยทำให้เขาด้อยลงไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว “ผมรู้…เถียนเถียนกับอานอานก็ชอบหมอเกาด้วยใจจริงเช่นเดียวกัน เพียงแต่…ที่ประธานเกาพูดนั้นไม่ผิด ผมคู่ควรกับหมอเกาที่ไหนกัน?”
“พูดอะไรกัน！คุณคือผู้อำนวยการฝ่ายวิศวกรรมของบริษัทฉู่ซื่อ！คือพนักงานบริษัทระดับสูง รูปลักษณ์สง่างามภูมิฐาน มีความสามารถมีการศึกษา การอบรมสั่งสอนดี ทั้งยังมีลูกสาวที่น่ารัก！ใครก็ไม่มีคุณสมบัติอย่างที่คุณมี！” ลั่วหานเกลียดคำกล่าวที่ว่าเหมาะสมคู่ควรกันอะไรเหล่านั้นมากที่สุด หากจำเป็นต้องเหมาะสมคู่ควรกัน งั้นก็คือเรื่องของระดับจิตใจ！
“แต่…”
“การใช้ชีวิตไม่ใช่การนับเงินซื้อบ้าน คือการมีคนที่ดูแลเอาใจใส่ตนเองด้วยใจจริง คอยเฝ้าดูช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่ทิ้งกันไปไหน！”
ลั่วหานตั้งใจพูดเสียงดัง คนที่อยู่ด้านในก็ได้ยินอย่างชัดเจนด้วยเช่นเดียวกัน
เกาหยิ่งจือลืมตาขึ้น รับเข้ากับสายตาของลั่วหาน
เกาจิ่งอานยืนขึ้นมา “พี่สะใภ้ใหญ่…” มองเห็นหวังเค่ยและเถียนเถียนที่อยู่ด้านหลัง สีหน้าของเกาจิ่งอานก็เปลี่ยนไปอีก
เถียนเถียนโผล่ศีรษะออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ มองเห็นเกาหยิ่งจือ ดวงตาก็เปล่งประกายราวกับดวงดาวก็ไม่ปาน ทว่าพอเห็นเกาจิ่งอานเสือขวางทางตัวนี้ ก็กลัวขึ้นมาอีก
มือเล็กๆดึงชายชุดกาวน์ของลั่วหานเอาไว้
ลั่วหานลูบไปตามผมเปียของเธอ “เถียนเถียนไม่กลัวนะจ๊ะ หนูไปพูดกับคุณลุงแปลก”
เถียนเถียนไม่กล้า
“ไปบอกเขาว่า หนูเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย หนูรักคุณป้าเกามากๆ บอกสิ่งที่หนูอยากจะพูดกับเขาให้หมด” ลั่วหานเหลือบมองเกาจิ่งอานแวบหนึ่ง
ใช้สายตาตัดสินโทษเขา ทรมานเขาให้ยอมรับสารภาพ！
เกาจิ่งอานทั้งในทั้งนอกเหมือนไม่ใช่คน ช่างสงสารตัวเองจริงๆ
เถียนเถียนเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆทีละก้าวๆ “คุณลุง…ไม่ชอบหนูใช่หรือเปล่าคะ?”
ดวงตากลมโตที่สุกใสแหงนหน้ามองเกาจิ่งอานที่สูงกว่าตัวเองมากๆ สายตาที่บริสุทธิ์นั้น ราวกับพายุลมกรดที่หมุนวนอย่างรวดเร็ว สามารถดูดคนเข้าไปในนั้นได้
เกาจิ่งอานเพียงครู่เดียวเก้ๆกังๆขึ้นมาเล็กน้อย เขาพูดว่าไม่ชอบไม่ออกจริงๆ “ไม่ใช่…”
มือเล็กๆของเถียนเถียนดึงชายชุดสูทของเขาเอาไว้ “คุณลุง พวกเราเป็นเพื่อนกันได้ไหมคะ?”
เกาจิ่งอานฝืนระงับความโกรธลงไป อีกนิดเดียวก็จะยอมจำนนแล้ว
เถียนเถียนล้วงไปในกระเป๋ากางเกงครู่หนึ่ง มือข้างนึงหยิบลูกอมออกมาเต็มกำ มือเธอเล็ก
ใช้ความพยายามที่มีอยู่ทั้งหมดก็หยิบได้เพียงสี่ห้าเม็ดเท่านั้น
เธอชูมือขึ้นสูง “คุณลุง หนูให้คุณลุงทานลูกอม คุณลุงไม่โกรธแล้วได้หรือเปล่าคะ?”
ดวงตาของเถียนเถียนสะอาดไร้เดียงสา ไม่มีรอยตำหนิใดๆแม้แต่น้อย ยิ่งไม่มีแผนการร้ายหรือความคิดที่ไม่ดีต่อผู้อื่นแบบผู้ใหญ่
ต่อให้เป็นคนที่ใจแข็งราวกับเหล็ก ก็ไม่สามารถต่อต้านสายตาแบบนี้ได้ นับประสาอะไรกับ…
เกาจิ่งอานไม่ใช่คนที่ใจแข็งแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย！
เกาหยิ่งจือน้ำตาคลอเบ้า ไอ้เด็กเวร กล้าพูดคำรุนแรงออกมาอีกสักประโยค เธอจะต้องถีบเขาออกไปอย่างแน่นอน！
“เถียนเถียน…ลุง…” ไม่ชอบกินลูกอม หนูเลิกเกี่ยวพันกับพี่สาวของลุงได้หรือเปล่า ถือว่าลุงขอร้องหนูได้ไหม
ทว่า เกาจิ่งอานพูดไม่ออก
เขาลังเลอยู่สองสามวินาที จากนั้นรับลูกอมเม็ดนึงมาอย่างช้าๆ “ขอบใจเถียนเถียน”
ใบหน้าที่เศร้าหมองของเถียนเถียนในที่สุดก็ยิ้มออก “คุณลุงยอมเป็นเพื่อนกับหนูแล้วหรอคะ? งั้นพวกเรา…เกี่ยวก้อยกันดีไหม?”
เกาจิ่งอาน “…”
ทำไมหลุมนับวันยิ่งลึก โพรงนับวันยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ！
จากนั้น ลูกอมหนึ่งเม็ดก็ได้อุดปากเกาจิ่งอานเอาไว้ เขาพยายามอยู่ครึ่งค่อนวัน ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ มองดูหวังเค่ยพาลูกสาวเข้าประตูไปอย่างจำใจ ตัวเองถูกทอดทิ้งแล้ว！
เกาจิ่งอานยืนจุกพูดไม่ออกอยู่ด้านนอกประตู “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่แน่ใจว่าพี่ไม่ใช่คนที่สวรรค์ส่งมารังแกผม?”
ลั่วหานมองเห็นการพัฒนาแบบก้าวกระโดดของเกาหยิ่งจือและหวังเค่ย ก็พออกพอใจเป็นอย่างยิ่ง “ฉันก็คือมาเพื่อรังแกเธอ เป็นยังไง? ไม่ยอมแพ้ก็มาสู้”
เกาจิ่งอานแสร้งร้องไห้ฮือๆ “พี่สะใภ้ใหญ่ ผมให้ลูกอมพี่เม็ดนึง พี่ปล่อยผมไปเถอะ นั่นเป็นถึงพี่สาวแท้ๆของผม พี่สาวแท้ๆของผมนะครับ！ผมลงมือไม่ลงจริงๆ！หวังเค่ยคือการแต่งงานครั้งที่สอง ยังมีลูกสาวติด พี่สาวของผมเข้าไปก็คือแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงพี่เข้าใจไหมครับ?”
ลั่วหานหัวเราะหึออกมาทางจมูก “ไม่เข้าใจ ฉันรู้แค่ว่า พี่สาวของเธอไม่ต้องตั้งท้องสิบเดือน ไม่ต้องคลอดลูก
เก็บลูกชายหนึ่งลูกสาวหนึ่งได้มาฟรีๆ”
“อ๊ากๆๆๆ！ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว！พี่อย่ารั้งผมเอาไว้ ให้ผมกระโดดลงไป！”
ลั่วหานถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว พเยิดหน้าใส่รั้วกั้น “เอาสิ ฉันไม่รั้งเธอไว้ กระโดดเถอะ เลือกตำแหน่งดีๆ อย่าไปกระแทกหลังคารถคนอื่นพัง
