ตอนที่ 887 จังหวะการเต้นของหัวใจ
หลังจากที่พนักงานจัดเตรียมอย่างตั้งใจแล้ว ร้านอาหารก็ถูกล้อมรอบไปด้วยแสงไฟนีออนขนาดเล็ก โคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ในล็อบบี้ถูกเปิดอยู่ ทำให้แสงของหลอดไฟดวงเล็กๆปรากฏให้เห็นจาง ๆ
จินตนาการได้ไม่ยากว่าอีกเดี๋ยวจะมีผลที่เหมือนฝันแค่ไหน
เปียโนสีขาววางอยู่บนเวทีเล็กๆด้านหน้า ขณะนี้นักดนตรีในร้านอาหารกำลังเล่นดนตรีเบาๆไพเราะ ซึ่งก็ไม่ต่างจากปกติ
ลั่วหานและถังจิ้นเหยียนนั่งอยู่บนที่นั่งหรูหราริมหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างมีแสงไฟของเมืองที่ระยิบระยับ แสงไฟสะท้อนอยู่บนใบหน้าทำให้โครงหน้าดูมีมิติ
ถังจิ้นเหยียนปรับอารมณ์ ดื่มกาแฟสักแก้วเพื่อให้ตัวเองสดชื่น ยกข้อมือขึ้น“ยังมีเวลาอีกห้านาที”
ลั่วหานพยักหน้า“ทำตามที่ฉันบอก ฉันรับรองว่าคืนนี้จะต้องไม่ผิดพลาดแน่นอน”
ถังจิ้นเหยียนทำมือท่า OK“จำได้หมดแล้ว”
ลั่วหานยกกำปั้นขึ้น“ต้องทำได้แน่นอน！”
เพียงแต่ เสียงเชียร์ให้กำลังใจของลั่วหานยังไม่ทันสิ้นสุด ทันใดนั้นก็เห็นกู้เยนเซินและเจมส์ที่เพิ่งเข้ามาในประตูด้วยกัน ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังตามหาอะไร โดยเฉพาะกู้เยนเซินที่เดินอยู่ด้านหน้า สายตาคลุมเครือ หางตาค้นหาในร้านอาหารไม่หยุด ไม่ต่างจากหมาป่าหิวโหยที่ตามล่าเหยื่อ
ให้ตายเถอะ！
ทำไมพวกเขามาอยู่ที่นี่？
ลั่วหานหยิบเมนูขึ้นมาบังบนใบหน้า ดึงแขนเสื้อของถังจิ้นเหยียน“ซิ่วหยาถึงหรือยัง？”
ถังจิ้นเหยียนกำลังรู้สึกประหม่า ก้มลงมองเห็นว่าลั่วหานปิดหน้าของตัวเองไว้“เกิดอะไรขึ้น？”
หางตาของลั่วหานมองตามกู้เยนเซินและเจมส์ คิดในใจว่าถ้าโดนพวกเขาจับได้ แผนในคืนนี้ก็คงจะพังแล้ว กู้เยนเซินยังสามารถคุยกันได้ กลัวว่าเจมส์ทำอะไรไม่ยึดตามเหตุผลทั่วไป ทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น
“ฉัน……หิวเล็กน้อย ขอดูเมนูก่อน อาหารน่าอร่อยมีเยอะมาก ครั้งหน้าจะมาอีก”ลั่วหานพูดสองสามเมนูอย่างลวกๆ ความจริงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังพูดอะไร
รถของเจิ้งซิ่วหยาจอดอยู่ด้านนอกร้านอาหาร เมื่อลงจากรถก็เห็นว่ามีรถของถังจิ้นเหยียนจอดอยู่แล้ว ปัดเส้นผมที่ตั้งใจจัดทรงของเธอสองสามที เติมแป้งด้วยกระจกมองหลังเล็กน้อย
ไม่ง่ายเลยที่วันนี้หมอถังคิดได้และเชิญเธอมาทานอาหารที่ร้านอาหารสำหรับคู่รัก แน่นอนว่าเธอต้องไม่พลาดโอกาสที่จะแสดงด้านความสวยงามของเธอ
“ซิ่วหยา ตรงนี้”
ถังจิ้นเหยียนดึงเก้าอี้ออกอย่างสุภาพบุรุษและสง่า ปกป้องเอวของเจิ้งซิ่วหยาด้วยมือข้างหนึ่งและเชิญให้เธอนั่งลง
ในตอนนี้ลั่วหานได้ซ่อนตัวอยู่ในมุมที่เงียบสงบแล้ว สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวทางนี้ โดยที่เจิ้งซิ่วหยาจะไม่เห็นอีกด้วย แน่นอนเธอยังต้องหลบเจมส์ในเวลาเดียวกัน
ลั่วหานพยายามก้มหน้าลงให้มากที่สุด โดยให้เมนูปิดคาง โผล่เพียงดวงตาที่สะอาดคู่หนึ่ง
เหลือเวลาอีกสามนาทีก่อนถึงเวลาที่นัดกันไว้ ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ หวังว่ากู้เยนเซินและเจมส์จะทานอาหารนิ่งๆ ไม่สร้างปัญหาใดๆ
สองนาทีแล้ว……
ลั่วหานจ้องไปที่โต๊ะของถังจิ้นเหยียน มองเจิ้งซิ่วหยาถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นชุดกระโปรงยาวแขนกุดสีแชมเปญ
การแต่งตัวนี้……เหมาะสมที่จะเป็นนางเอกมากๆ
ขณะเดียวกัน นอกประตูร้านอาหาร
รถของเจิ้งซินจอดใกล้กับรถของเจิ้งซิ่วหยา
เปิดประตูรถ เดินลงมาด้วยเท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงแหลม ตามด้วยส่วนของน่องสีรากบัว ตามส่วนโค้งของน่องจนถึงส่วนเหนือเข่า ถึงจะเห็นกระโปรงเหนือเข่าคอลเลคชั่นฤดูหนาว
เจิ้งซินหยิบกล่องแต่งหน้าออกมา มองกระจกและเติมลิปสติกอีกรอบ ลิปสติกสีส้มนั้นดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์ ทำให้เธอดูไร้เดียงสาและน่ารัก
เธอพอใจกับการแต่งตัวของตัวเองในวันนี้มาก
บริกรรินไวน์แดงคนละครึ่งแก้วให้กับถังจิ้นเหยียนและเจิ้งซิ่วหยา อาหารที่เรียบง่ายและประณีตถูกวางไว้ให้เหมือนรูปกลีบดอกไม้ที่สวยงาม ภายใต้แสงไฟที่สลับตัดกัน ทั้งสองชนแก้วไวน์กันเบาๆ
เจิ้งซิ่วหยามือเท้าคาง มองไปที่ถังจิ้นเหยียนด้วยความสงสัย“ทำไมจู่ๆถึงคิดจะชวนฉันมาทานอาหารหล่ะ？วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่า？”
ถังจิ้นเหยียนจิบไวน์แดงหนึ่งคำ ภายใต้แก้วกระจกใส ดวงตาคู่นั้นมองไปทางลั่วหาน
หนึ่งนาที……
ด้วยความคาดหวังอันริบหรี่ของเจิ้งซิน จึงโทรหาหลงเซียวที่ทางเข้าร้านอาหาร
ไม่นาน มีคนรับสาย ไวกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา
หลงเซียวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้าน อุ้มชูชูไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง กำลังดูหนังสือภาพกับลูกสาว
“หลงเซียว ฉันถึงแล้ว”น้ำเสียงร่าเริงของเจิ้งซินราวกับนกที่กำลังจะบินออกจากกรง เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าหลังจากตัวเองมาที่เมืองหลวงแล้ว ได้รับการเชิญจากเขา！และที่คาดไม่ถึงไปอีกคือ เขาเชิญเธอมาที่ร้านอาหารสำหรับคู่รัก！
นี่มันหมายความว่าอย่างไร？
แสดงเป็นนัยๆ？
แสดงความเป็นมิตร？
หรืออยากจะพัฒนากับเธอขึ้นไปอีกขั้น？
เจิ้งซินนึกถึงความเป็นไปได้มากมาย ซึ่งแต่ละอย่างเชื่อมโยงกับจินตนาการที่สวยงาม เพียงพอที่จะรองรับหัวใจที่สั่นไหวดวงหนึ่งได้
น้ำเสียงของหลงเซียวเรียบนิ่ง ไม่สูงไม่ต่ำ“โอเค เข้าไปเถอะ”
เจิ้งซินไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่าง“เข้าไป”และ“เข้ามา”เลย แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงของหลงเซียว จังหวะการเต้นของหัวใจของเธอก็เร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
“อืม ฉันเข้ามาแล้ว”
เจิ้งซินเพิ่งวางสาย——
พรึ่บ！
ทันใดนั้นโคมระย้าหลักของร้านอาหารก็ดับลง ร้านอาหารทั้งร้านก็ตกอยู่ในความมืดชั่วขณะ แสงไฟที่แสบตาก็หายไปในทันที ดวงตาของผู้คนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับความมืดได้ ภายในร้านอาหารวุ่นวายทันที
เจิ้งซิ่วหยาก็ขมวดคิ้วทันที กุมมือของถังจิ้นเหยียนไว้ด้วยความเคยชิน“เกิดอะไรขึ้น？ไฟดับเหรอ？”
ถังจิ้นเหยียนกุมมือเธอไว้“เดี๋ยวก่อน”
กู้เยนเซินด่าว่าเหี้ยหนึ่งคำ“ไม่ใช่หรอกมั้ง กว่าจะจองที่ได้ กลับมาเจอไฟดับอีก？”
เจมส์ไม่เข้าใจ“หรือไม่ เราไปกันเถอะ？”
กู้เยนเซินดึงเจมส์ไว้ภายใต้ความมืด เนื่องจากมองไม่เห็นจึงจับมือของเขาไว้โดยตรง และสอดนิ้วเข้าไปในช่องระหว่างนิ้วของเขาพอดี เออ……
เจมส์ตัวสั่น และดึงมือกลับไปด้วยความลำบากใจ แต่กู้เยนเซินกลัวว่าเขาจะแอบหนีไปกลางคัน กลับจับมือเขาไว้แน่นขึ้น
“ไม่รีบไม่รีบ อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น เหอเหอเหอ”
ท่ามกลางการบ่นของแขกที่มาร่วมงาน แสงไฟสีชมพูอ่อนค่อยๆลอยจากด้านหลังเฉียงไปที่เวที แสงสีชมพูตกลงบนเวทีเล็กๆ หญิงสาวผมยาวในชุดสีขาวเล่นเปียโนได้อย่างไพเราะ
แทนที่เพลง《เดอะบลูดานูบ》ที่เล่นเมื่อกี้ เพลง《To Alice》เพลงนี้คุ้นหูและทำให้คนอื่นเกิดความรู้สึกเช่นเดียวกันได้
เจิ้งซินตะลึงไปทันที！
อันนี้……หรือว่าจะเป็นของขวัญที่หลงเซียวเตรียมให้เธอเป็นพิเศษ？จริงเหรอ？
เจิ้งซินกุมหัวใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง กัดริมฝีปากล่างแล้วเดินเข้าไปช้าๆ มองหาร่างของหลงเซียวในความมืด
“หมอถัง……เกิดอะไรขึ้น？คืนนี้ร้านอาหารจัดกิจกรรมเหรอ？”เจิ้งซิ่วหยายังหาประเด็นไม่เจอ
ถังจิ้นเหยียนจับมือเธอไว้ รอขั้นตอนต่อไปอย่างสงบ“อืม มีกิจกรรม เราสามารถค่อยๆชื่นชม”
เสียงเปียโนเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ลั่วหานมองไปที่เวลาบนโทรศัพท์ รอให้เพลงเข้าสู่ท่อนฮุคก็สามารถเข้าสู่ขั้นต่อไปได้แล้ว
กู้เยนเซินตกตะลึง กะพริบตาและพึมพำ“ไม่หรอกมั้ง？คุณชายหลงเล่นจริงเพื่อการแสดงเลยเหรอ ทำฉากได้เหมือนฝันมากจริงๆ？จุ๊จุ๊จุ๊！”
เจมส์แสดงให้เห็นว่าไม่เข้าใจ“เราจะทานอาหารกันมั้ย？”
กู้เยนเซินมองไปนอกประตูดูเหมือนจะเห็นโครงร่างคนคนหนึ่ง แต่ระยะทางไกล แสงก็แย่ เขามองได้ค่อยชัด
เหี้ย แสงแย่ขนาดนี้ จะดึงดูดให้เจิ้งซินมาทางนี้ได้อย่างไร？
จะดึงดูดให้เจมส์ไปดูเจิ้งซินที่สวยงามได้อย่างไร？
กู้เยนเซินกัดฟัน“เจ้าชายเจมส์ คุณเล่นเปียโนเป็นมั้ย？”
เจมส์ยักไหล่“แน่นอน”
“งั้นก็ดี ดีมากเลย คืนนี้ร้านอาหารมีกิจกรรมหนึ่ง เพียงแค่ขึ้นไปเล่นเพลงหนึ่ง ก็สามารถร้องขออะไรก็ได้หนึ่งข้อกับเจ้าของร้านได้ เช่นการเหมาสถานที่เพื่อเชิญแอนน่ามารับประทานอาหาร……”
“โอเค！ผมไป！”
กู้เยนเซิน：“……”
ผมจะเป็นลม สมาธิสั่นเกินไปแล้ว！
ลั่วหานเพื่อนับเวลาตามเสียงดนตรี ที่จะกดรีโมทคอนโทรลเพื่อดำเนินการขั้นต่อไป……แต่……
ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็เดินขึ้นไปบนเวทีจากด้านหลัง
เจมส์หันหลังให้กับแสง เห็นหน้าไม่ชัด แต่ชุดสูทที่เขาสวมในวันนี้ทำให้ดูสูงใหญ่ ภายใต้พื้นหลังของดนตรีและแสงไฟ กลับดูคล้ายกับหลงเซียว30%
ลั่วหานเบิกตากว้าง ราวกับมองเห็นผี บ้าเอ๊ย！เจมส์คุณทำอะไร？！
ติ๊งติ๊งติ๊ง……
นิ้วพาดผ่านแป้นสร้างจังหวะที่ติดต่อกันทำให้จังหวะก่อนหน้าหยุดชะงัก มือของเจมส์กดปุ่มอย่างชำนาญ สาวงามในชุดสีขาวก็ต้องประหลาดใจจนพลาดโน้ตหนึ่งตัวไป ทันใดนั้นทำให้เพลงทั้งเพลงวุ่นวายไปหมด
ไอ้บ้าเจมส์！
ถังจิ้นเหยียนก็ได้สติขึ้นมาทันที เกิดอะไรขึ้น？ก่อนหน้านี้ไม่มีขั้นตอนนี้ไม่ใช่เหรอ？
ยิ่งไปกว่านั้นคือเจิ้งซินอึ้งจนอยู่กับที่และหมดแรงที่จะก้าวเดินต่อ！
หลงเซียว！หลงเซียวจะเล่นเปียโนด้วยตนเองเลยเหรอ？
มีความสุข！เธอมีความสุขจริงๆ！
พระเจ้า วันนี้เป็นวันดีอะไรกันเนี่ย！
มองดูเขาเล่นเปียโนแบบนี้ ถึงตายอยู่ที่นี่ก็คุ้มค่า！
ภายใต้การจ้องมองของดวงตาที่ตื่นตระหนกหลายคู่ นิ้วของเจมส์วางลงอย่างเบามือ ไม่นาน โน้ตก็บินจากนิ้วไปในอากาศทันที
เพลงหนึ่งที่ลั่วหานคุ้นหูจนสามารถท่องจำได้เหมือนแสงจันทร์…
