ตอนที่ 889 การจับเจ้าชายน้อยตัวเป็นๆ
ประโยคสุดท้ายที่ถังจิ้นเหยียนพูดเมื่อกี้ก้องอยู่ในหูของเจิ้งซิ่วหยา
“เราโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว มีสิทธิที่จะช่วงชิงความสุข และมีหน้าที่ที่จะปกป้องความสุขในมือไว้ อันนี้（แหวน）ไม่เพียงพอที่จะแสดงความสำคัญของคุณในใจของผม แต่ว่า ผมเต็มใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลือของผม เพื่อทดแทนให้สมดุล”
เสียงพูดดังขึ้น ราวกับลูกปัดที่ตกลงบนแผ่นหยก ราวกับนกกระจิบที่ร้องเพลงในหมู่เมฆ
ปลายนิ้วที่สั่น กุมหัวใจไว้ กลับยังไม่ได้รับแหวน
เจิ้งซิ่วหยาตกใจกับคำพูดบอกรักของถังจิ้นเหยียนจนตัวอ่อนไปหมด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เธอเพียงแค่ยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ ยกนิ้วขึ้น รอแหวนวงนั้นในความฝัน
แต่ว่า……
ถังจิ้นเหยียนที่อยู่ตรงข้ามกลับได้สติกลับมาแล้ว！
เนื่องจากแหวนหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยเสียงตบหน้าบนเวที
ไม่รู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร เหมือนการละเมอมาก
“ซิ่วหยา？”
สีหน้าของถังจิ้นเหยียนนั้นไม่สามารถอธิบายได้ ยังคงรักษารอยยิ้มตรงมุมปากไว้ แต่แข็งจนไม่มีส่วนโค้งแล้ว
“อา？”
วิญญาณของเจิ้งซิ่วหยาถูกเรียกกลับมาโดยถังจิ้นเหยียน ดวงตาของเธอโค้งงออย่างนุ่มนวลและสวยงาม แต่เมื่อมองลงไปที่นิ้ว ผิดหวังเล็กน้อย
แหวนหล่ะ？
ควรจะสวมไว้แล้วไม่ใช่เหรอ？
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกอับอายอย่างมาก“แหวน……ตกลงพื้นเมื่อกี้แล้ว”
เจิ้งซิ่วหยา：“……”
นี่มันขอแต่งงาน！ขอแต่งงานนะ！อย่าเล่นตลกหน่อยเลยหน่า？
ไม่รอให้ทั้งสองคนลำบากใจ คนบนเวทีนั้นได้ทะเลาะกันอย่างหนัก
เนื่องจากอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ไฟในร้านอาหารทั้งหมดถูกเปิดให้สว่าง กลีบดอกไม้สายฝนหยุดลง เหลือเพียงกลีบดอกไม้ที่หล่นเต็มพื้นที่ยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นความจริง
แขกต่างงงเป็นไก่ตาแตก ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าคืนนี้มันอะไรกันแน่
แสงสว่างเจิดจ้า เจิ้งซินก็สังเกตได้อย่างรวดเร็วว่าหลงเซียวไม่ได้อยู่ที่ร้านอาหารนี้แต่อย่างใด ในทางกลับกัน เธอมองเห็นลั่วหานที่อยู่ด้านหลังห้องรับรอง！
ความอับอายเข้ามาแทนที่สติอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาแรกของเจิ้งซิน คือลั่วหานกำลังจงใจกลั่นแกล้งเธอ ทำให้เธออับอาย ให้หลงเซียวหลอกให้เธอมาทานอาหารที่นี่คืนนี้ ทั้งหมดนี้เพื่อกลั่นแกล้งเธอ！
ความอับอายและความโกรธเข้ามาพร้อมกัน เจิ้งซินง้างมือขึ้นตบอีกหนึ่งที！
เพี๊ยะ！
ตบครั้งนี้ซ้ำเข้าไปที่เดิม ทำให้ศีรษะของเจมส์หันไปฝั่งตรงข้าม
กัดฟัน จ้องอย่างโกรธแค้น กำหมัด！
เจมส์ทนไม่ได้อีกต่อไป！
“คุณทำอะไร？！”ด้วยความโกรธเจมส์จึงถามเป็นภาษาอังกฤษ
เจิ้งซินจ้องมองเขาด้วยความโมโห จากนั้นก็จ้องไปที่ลั่วหานอีกครั้ง“พวกคุณ……ดีมาก พวกคุณทำได้ดีมาก”
เจมส์รู้สึกช่างยากแก่การเข้าใจจริงๆ มองตามสายตาของเจิ้งซิน ที่คาดไม่ถึงมากที่สุดคือ เขาจะมองเห็นลั่วหาน
สี่ตามองกัน คลื่นไฟฟ้าที่มองไม่เห็นและเงียบดังเปี้ยะ ดวงตาร้อนผ่าวของเจมส์ไม่ปกปิดความดีใจและความกระตือรือร้นของเขาเลย “แอนน่า คุณอยู่ที่นี่！”
“เจมส์……คุณเข้าใจผิดแล้ว เป็นแค่ความบังเอิญ！”
กู้เยนเซินตาไวมือไว ก่อนที่เจมส์จะพูดอะไรที่ไม่ควรพูด อดไม่ได้ที่จะล่วงเกิน ปิดปากเจมส์ไว้
เจมส์ส่งเสียงครวญครางจากลำคอ ทุกอย่างถูกกดทับไว้ที่ปลายลิ้น
ลั่วหานโบกมือ พูดโดยไม่ออกเสียง：“ฉันไปก่อนนะ！”
ถ้าไม่ไปตอนนี้จะไปตอนไหน？
ถ้าสื่อเห็นว่าฉู่ลั่วหานภรรยาของหลงเซียวกำลังทำบางอย่างกับชายต่างชาติบางคนอยู่ในร้านอาหาร แม้จะมีร้อยปากเธอก็ไม่สามารถแก้ตัวได้
กู้เยนเซินดึงเจมส์ไว้เตรียมจะหนีไปจากที่เกิดเหตุ เจิ้งซินคว้าข้อมือของเจมส์อย่างว่องไว“หยุดนะ！”
กู้เยนเซินขมวดคิ้ว“เข้าใจผิด นี่เป็นการเข้าใจผิด”
เจิ้งซินพูดอย่างเย็นชา“เข้าใจผิด？เข้าใจผิดอะไร？คุณกู้ รบกวนถามหน่อยว่าหลงเซียวอยู่ที่ไหน？！”
เจิ้งซินกัดฟันอย่างโหดเหี้ยม จนสามารถปอกเปลือกกู้เยนเซินราวกับฉีกกะหล่ำปลีได้
เจมส์ยังคงดิ้นรน กู้เยนเซินคนเดียวยากที่จะเอาชนะสี่มือ“ผมไม่รู้นะ？คุณโทรหาเขาสิ”
เหี้ย！
ถูกทำให้เสียหายอย่างหนักเลย！
เจมส์กัดมือกู้เยนเซิน เขาเจ็บปวดจากการโดนจู่โจม ปล่อยมือออกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต
เจมส์จะวิ่งออกไปตามลั่วหาน แต่ข้อมือถูกเจิ้งซินดึงไว้ อีกอย่างแรงของเธอเยอะมาก ไม่ใช่การจับแบบธรรมดา มันแรงมากจนถึงขั้นที่อยากจะทำให้เขาพิการ
เจมส์ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด“ปล่อยผม”
เจิ้งซินไม่สนใจแม้แต่น้อย ถามกู้เยนเซินโดยตรง“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ เป็นแผนการของหลงเซียวใช่มั้ย？เหอะ หรือเป็นแผนการของฉู่ลั่วหาน？เหอเหอ！เหอเหอเหอ！หาผู้ชายคนหนึ่งที่รูปร่างคล้ายกับหลงเซียว หลอกให้ฉันหลงกล แล้วยังไงต่อ？แผนขั้นต่อไปของพวกคุณคืออะไร？”
กู้เยนเซินเงยหน้าขึ้นอยากจะด่าแม่“คุณพี่ คุณเข้าใจผิดแล้ว！รูปร่างคล้ายอะไรกัน？เป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้น！”
เจิ้งซินโยนกระเป๋าลง มือทั้งสองข้างจับแขนของเจมส์ไว้“คุณยังจะปฏิเสธอีก？！ผู้ชายคนนี้ พวกคุณหามาจากไหนกัน？อยากใช้เขาเพื่อล่อและเกลี้ยกล่อมฉัน？แล้วยังไงต่อ？มอมยาฉัน？หลอกฉันไปที่โรงแรม？วิธีการของพวกคุณนี่มัน ช่างต่ำทรามจริงๆ！”
อะไรนะ？
กู้เยนเซินถูกเธอทำจนอยากจะระเบิดออกมาแล้ว！
ในที่สุดเจมส์ก็ลงมือ สะบัดมือทิ้งอย่างชาญฉลาด หลุดพ้นออกมาจากความรุนแรงของเจิ้งซิน“โปรดระวังในคำพูดของคุณ ผมไม่อนุญาตให้คุณใส่ร้ายแอนน่า！”
เจิ้งซินยกคางขึ้น ยิ้มเยาะและพูดอย่างไม่ยอมคน“คุณมันตัวอะไรกัน？แอนน่า？ดังนั้น คุณเป็นคนที่ตามจีบเธองั้นหรือ？”
กู้เยนเซินดึงเจิ้งซินกลับมาด้านหลังเล็กน้อย “ระวังในคำพูดของคุณหน่อย”
เจมส์รู้สึกลึกๆว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลเลย ช่างเป็นการผสมระหว่างคนงี่เง่าและปัญญาอ่อนจริง เยี่ยมมาก ใช้คำศัพท์ทุกคำที่ได้เรียนรู้ในประเทศจีนแล้ว “คุณถามว่าผมเป็นใคร？ผมกลัวว่าพูดออกมาจะทำให้คุณตกใจ”
เจิ้งซินกอดอก“ทำให้ฉันตกใจงั้นเหรอ？ทำให้ฉันหัวเราะมากกว่ามั้ง！คุณรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร？”
กู้เยนเซิน：“……”
เยี่ยมมาก การแข่งกันระหว่างรุ่นที่สองของข้าราชการและรุ่นที่สองของราชวงศ์ ละครดีๆกำลังจะมา
เจมส์ดูถูกจนเกือบจะสงสาร“ผม……ไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร！”
“เหอะ！ฉันกลัวว่าจะทำให้คุณตกใจจนร้องไห้！”เจิ้งซินน้ำเสียงโอหังมาก เธอมั่นใจว่าตำแหน่งของพ่อของเธอสามารถทำให้ทุกคนที่นี่ตกใจ
แต่แล้ว เธอคิดผิดแล้ว
แขกในร้านอาหารเริ่มเดือดกันแล้ว ดูละครพร้อมกันสองเรื่อง อาหารหนึ่งมื้อคุ้มค่าเกินไปแล้ว
ในที่สุดก็มีคนถามคำถามด้วยเสียงต่ำ“ผู้ชายคนนั้น คล้ายเจ้าชายของประเทศMมาก……”
“เร็ว กูเกิ้ลหน่อย”
“กูเกิ้ลกูเกิ้ล รีบ！จับเจ้าชายตัวเป็นๆ！”
กู้เยนเซินไฟลนก้น กระโดดลุกขึ้น“เหี้ย เกิดเรื่องแล้ว！”
เมื่อพูดจบ ก็รีบลากเจมส์วิ่งหนี
“เขาคือ！เจมส์เจ้าชายของประเทศM ใช่แล้ว！เจมส์ได้ชื่อว่าเป็นทายาทที่หล่อที่สุดในโลก！”
“ฉันจะถ่ายรูป！”
“ถ่ายภาพคู่！”
“ปิดประตู！”
สีหน้าของเจิ้งซิ่วหยาตกใจเกินกว่าจะบรรยายได้ แต่โรคที่เกิดจากการทำงานก็กำเริบขึ้นได้ทันเวลาพอดี เมื่อได้ยินชื่อของเจ้าชายเจมส์ ก็นึกถึงอิสซาอย่างรวดเร็ว……ที่แท้เจมส์ก็อยู่ที่เมืองหลวง！
ส่วนถังจิ้นเหยียนก็ก้มหน้าลงอย่างกังวลเพื่อมองหาแหวนที่หายไปไหนไม่รู้แล้ว เสียงดังครั่นครื้น——พื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับเกิดแผ่นดินไหว ถังจิ้นเหยียนยืดตัวขึ้น ตกใจที่เห็นว่าภายในร้านอาหารนั้นบ้าคลั่งกันไปหมดแล้ว
“เจมส์！”
“เจมส์！”
เสียงตะโกนที่ดังสนั่น ฝีเท้าที่บ้าคลั่ง แขนที่โบกสะบัดสลับซับซ้อน กลีบดอกไม้ทั่วพื้นถูกเหยียบย่ำจนแตกเป็นชิ้นเล็กๆ แสงไฟนีออนที่กะพริบถูกบดบัง
บรรยากาศโรแมนติกที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อกี้ ถูกทำลายลงอย่างง่ายดายในตอนนี้
“ไป！”
ก่อนที่ร้านอาหารจะถูกพวกมนุษย์กินเผือกทุบตีและปล้นสะดม เจิ้งซิ่วหยาก็นึกขึ้นมาได้ และลากถังจิ้นเหยียนวิ่งออกไปนอกประตู
ลมพัดผ่านแก้ม ลมเย็นๆ ค่อยๆเจือจางรอยแดงบนใบหน้าของทั้งสองคน ในเวลาเดียวกัน ก็เจือจางความอบอุ่นรักใคร่เมื่อกี้
“แหวนอยู่ด้านใน”ถังจิ้นเหยียนบ่นพึมพำ
ซิ่วหยาหลุดหัวเราะ“เกือบจะเกิดเหตุการณ์โดนเหยียบแล้ว คุณยังจะห่วงแหวนอีกเหรอ？ชีวิตของคุณสำคัญกว่าแหวน ไม่ สำคัญกว่าทุกสิ่งอย่าง！”
