ตอนที่ 883 ความรู้สึกของการวางมือบนขา
เจิ้งซิ่วหยาไม่มีห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง โดยทั่วไปตำรวจไม่มีห้องทำงานส่วนตัว การพบปะแขกก็มักจะเจอกันในห้องรับรองแขก
แต่เจิ้งซิ่วหยาไม่ชอบความวุ่นวาย เธอชอบทำให้เรื่องต่างๆง่ายขึ้น เช่นตอนนี้
“คนสวย เชิญนั่ง”เธอใช้ถ้วยกระดาษแบบใช้แล้วทิ้งรินน้ำอุ่นให้อิสซา ความจริงก็ไม่คิดที่จะให้เธอดื่ม
ขายาวสองข้างที่ห่อหุ้มด้วยกางเกงยีนส์ของอิสซาวางซ้อนกันอย่างไม่ใส่ใจ รองเท้าบูทมาร์ตินสีดำก็แกว่งขึ้นลงอย่างเป็นธรรมชาติท่าทางสง่าผ่าเผย ทั้งสองคนสไตล์ก็เข้ากันโดยบังเอิญ
เจิ้งซิ่วหยาเป่าไอร้อนในถ้วย หางตามองไปที่เธอ ผู้หญิงคนนี้……ดูสวยงามมากจริงๆ อีกอย่างเธอเป็นสมาชิกของราชวงศ์ ประเทศM นิสัยก็แตกต่างจากคนทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าท่าทางปัจจุบันของเธอจะไม่สง่างาม แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความสูงส่งจากในสายเลือดไว้ได้
แน่นอนว่าอิสซาไม่ได้ดื่มน้ำในถ้วยกระดาษราคาถูก แต่ใช้มือของเธอวนรอบนอกถ้วย “ฉันจะพูดตรงๆ ฉันมาเพื่อขอคนคนหนึ่ง”
เจิ้งซิ่วหยาเป่าน้ำจนเย็น และดื่มหนึ่งคำ“ใคร？”
คิ้วเรียวยาวของอิสซาโค้งงอเป็นส่วนโค้งอย่างเซ็กซี่“โฉหวั่นชิง”
เจิ้งซิ่วหยากลืนน้ำลงไป ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอตลกเล็กน้อย“คุณว่าใครนะ？ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย？”
อิสซาเลิกคิ้วขึ้น มีริ้วรอยตื้นๆบนหน้าผากสองสามรอย “หูคุณไม่ได้มีปัญหา ได้ยินชัดเจนแล้ว คนที่ฉันจะขอคือโฉหวั่นชิง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันบอกคุณได้อย่างชัดเจนว่า เป็นไปไม่ได้ เธอเป็นนักโทษคนสำคัญ มีข้อหาฆาตกรรม ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้”เจิ้งซิ่วหยาเหล่มองเธอแวบหนึ่ง แล้วดื่มน้ำอีกหนึ่งคำ
อิสซายกไหล่ของเธอขึ้นและยืนขึ้น รองเท้าบูทมาร์ตินเหยียบลงบนพื้นและส่งเสียงดังเป็นจังหวะ“ตำรวจคนสวย ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจสิ่งหนึ่ง ฉันไม่ได้กำลังขอร้องคุณ และไม่ได้กำลังปรึกษากับคุณ แต่กำลังเรียกร้อง ฉันขอใช้ฐานะของสมาชิกของราชวงศ์ของประเทศMเรียกร้องให้คุณ ปล่อยเธอ”
เจิ้งซิ่วหยาเลิกคิ้วด้วยความดูถูก ในใจคิดว่าคุณเป็นราชวงศ์แล้วไง？คุณอย่าลืมว่านี่คือประเทศจีน！
“ราชวงศ์ของประเทศMก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งเกี่ยวกับคดีอาญาในจีน ถ้าคุณมีเพียงเรื่องนี้ งั้นเชิญกลับไปได้แล้ว”เจิ้งซิ่วหยายื่นมือไปที่ประตูส่งสัญญาณให้เธอออกไป
อิสซาเดินอย่างคล่องแคล่ว เพียงสักพักเธอก็ไปถึงด้านซ้ายของเจิ้งซิ่วหยาแล้ว“ตำรวจคนสวย คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า โฉหวั่นชิงไม่ใช่พลเมืองจีนของพวกคุณนะ”
เจิ้งซิ่วหยาขมวดคิ้ว“อะไรนะ？”
อิสซาหัวเราะเบาๆ“ไม่น่าแปลกใจที่คุณไม่รู้ เพราะสัญชาติของเธอเพิ่งย้ายไปที่ ประเทศM ตอนนี้เธอเป็นคนจีนที่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของกฎหมาย ประเทศM คุณว่า ฉันมีสิทธิ์ที่จะพาเธอไปหรือไม่？”
เจิ้งซิ่วหยาวางแก้วน้ำลงเสียงดัง เหล่มองเธอแวบหนึ่ง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยตรง
อิสซานั่งลงช้าๆอีกครั้ง และยังคงไม่ได้สนใจน้ำแก้วนั้น
เจิ้งซิ่วหยากดโทรหาเฉินเจา ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว
“ซิ่วหยา ผมกำลังจะโทรหาคุณพอดี เมื่อกี้ผมได้รับโทรศัพท์จากสถานทูตประเทศM ในประเทศจีน บอกว่าพวกเขาต้องการให้ประกันตัวโฉหวั่นชิง และยังบอกอีกว่าโฉหวั่นชิงเป็นพลเมืองของประเทศM พวกเขาจะดำเนินคดีตามกฎหมายกับโฉหวั่นชิงเอง”
เฉินเจายังอยู่บนรถ สามารถได้ยินเสียงแตรรถได้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเดินทาง จราจรติดขัดเล็กน้อย เสียงรอบข้างน่ารำคาญมาก
“เหี้ยเอ๊ย！อะไรกัน？เธอส่งข้อมูลการย้ายสัญชาติตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ทำไมไม่ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ข่าวมาก่อน？”เจิ้งซิ่วหยาเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ของโฉหวั่นชิง พบว่าข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตได้รับการอัปเดตแล้ว
อิสซาแกว่งมือเรียวยาวไปมา รอยยิ้มของเธอช่างไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตราย และน่ารังเกียจยิ่งนัก！
เจิ้งซิ่วหยาอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้ทักษะการต่อสู้ ณ ตอนนี้กับเธอมากจริงๆ！
“ขั้นตอนเพิ่งเสร็จสิ้นเมื่อเช้านี้เท่านั้น แต่ที่น่าแปลกคือ ขั้นตอนการย้ายสัญชาติของเธอเสร็จสิ้นภายในเวลาเพียงสิบสองชั่วโมง มีคนคอยควบคุมอยู่ลับๆ”เฉินเจาก็อารมณ์เสียมาก ออกแรงกดแตรรถหนึ่งที รถคันข้างหน้าตั้งใจหาเรื่อง ไม่ขยับแม้แต่น้อย
แม่งเอ๊ย！
“คันข้างหน้า จะไปหรือไม่？！”เฉินเจาโผล่หัวออกมาและตะโกนไปที่ด้านหน้า
เจิ้งซิ่วหยาเบ้ปาก หยิบโทรศัพท์ออกห่างเล็กน้อย “มีคนแอบควบคุมจริงๆ ตอนนี้เธออยู่ที่สถานีตำรวจ”
“เหี้ย？ใคร？！”ในที่สุดรถของเฉินเจาก็ได้ขับเคลื่อน ไม่งั้นเขาอาจจะชนเข้ากับคันหน้าจริงๆ！
เจิ้งซิ่วหยาพูดอย่างไม่เต็มใจ และกัดฟันพูด “อิสซาเบลล่า สมาชิกราชวงศ์ประเทศM ลูกสาวของพี่ชายของกษัตริย์องค์ปัจจุบัน”
“เหี้ย！”
หูฟังบลูทูธของเฉินเจาแทบจะหลุดลอยออกไป ถึงกับรบกวนสมาชิกราชวงศ์ โฉหวั่นชิงเป็นใครมาจากไหนกันแน่？
“ทำยังไงดี？เธอจะขอพาคนไป”เจิ้งซิ่วหยาเกลียดจนแทบอยากจะฆ่าเธอด้วยตา
“สถานทูตส่งผ่านคำพูดแล้วและเหตุผลที่ให้ไว้ก็ดีมาก ตอนนี้เรายังเจรจาอยู่ ผู้อำนวยการจะคุยกับสถานทูตด้วยตนเอง หากคำขอของอีกฝ่ายสมเหตุสมผล เราก็ทำอะไรไม่ได้”รถของเฉินเจาหักเลี้ยว ด้านหน้าก็คือสถานีตำรวจแล้ว
“เข้าใจแล้ว”
เจิ้งซิ่วหยาวางโทรศัพท์ลง กอดอกมองไปที่อิสซา“เก่งมาก มีฝีมือมาก”
อิสซาวางแขนลงบนหน้าอกหนึ่งข้างอย่างสุภาพ และแสดงท่าทางขอบคุณอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับความร่วมมือของสถานทูตจีน”
ไอ้เหี้ย！ร่วมมือบ้าอะไรกัน！
“อย่าเพิ่งดีใจ จะปล่อยคนได้หรือไม่ ยังจะต้องดูว่าพวกคุณเตรียมเอกสารมาครบหรือเปล่า ยังไม่แน่นอนเลย”เจิ้งซิ่วหยาไม่ชอบหน้าอิสซามาก
อิสซาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับคำวิจารณ์ที่ดีที่นี่“ฉันจะรอข่าวดีจากพวกคุณ ลาก่อน”
อิสซาโบกมือลา เดินออกจากสถานีตำรวจอย่างสง่างาม ทิ้งกลิ่นหอมที่น่าหลงใหลไว้
จางหย่งนอนพิงอยู่บนเบาะคนขับ วางขาทั้งสองข้างไว้บนพวงมาลัย กำลังหลับอย่างสบาย
อิสซาเคาะหน้าต่าง แต่มองลงไปเห็นใบหน้าที่หลับใหลของจางหย่ง
จางหย่งเอียงศีรษะ ใบหน้าของเขาหันไปทางหน้าต่าง ท่าทางไม่ค่อยสบายนัก แต่เขานอนหลับได้อย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าผ่อนคลาย หลับตาไว้ ขนตาสองข้างไม่ยาวมาก แต่หนาและเสมอกัน สันจมูกสูง ริมฝีปากด้านล่างชุ่มชื้นเล็กน้อยเพราะก่อนนอนได้ทานลูกอมไป
ไม่รู้ว่าฝันถึงอะไร ถึงได้ดูดปากตัวเองเหมือนเด็กน้อย
พรืด……
อิสซาหัวเราะออกมา
ไม่คิดว่าจางหย่งที่ตอนตื่นโมโหได้ง่ายมาก ท่าทางตอนนอนหลับก็น่ารักเหมือนกัน
แชะ！
อิสซาถ่ายรูปเขาผ่านกระจก
จางหย่งถูกปลูกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงแชะ ลืมตาขึ้นและเห็นใบหน้าของอิสซาที่เข้ามาใกล้มาก——
“เหี้ย！！”
เนื่องจากอิสซาอยู่ใกล้เกินไป ใบหน้าทั้งหมดของเธอจึงติดกับกระจก มองแวบแรกมันน่ากลัวมาก จางหย่งทรงตัวไม่มั่นคง จึงตกจากเก้าอี้ ขาทั้งสองข้างกระแทกลงบนคันเหยียบ ล้มหงายหลัง
“ฮ่าฮ่าฮ่า！ฮ่าฮ่าฮ่า！กระจอก！”
เอวของจางหย่งล้มลงไปกระแทกขอบเก้าอี้ เจ็บจนกัดฟัน“ทำอะไรเนี่ย！อยากทำให้ผมตกใจตายเหรอ！”
อิสซายักไหล่ เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง “สมควร！”
จางหย่งขี้เกียจโต้เถียงกับเธอ จึงกลับไปนั่งอีกครั้ง หมุนกุญแจรถ“ตอนนี้จะไปไหน？”
“แล้วแต่”
“ขอโทษ ไม่มีสถานที่ดังกล่าว”จางหย่งกางนิ้วออกอย่างหยิ่งผยอง
อิสซาคาดเข็มขัดนิรภัยและเอนตัวลงเล่นกับระบบนำทาง เมื่อเธอก้มตัวลง ผมยาวราวกับน้ำตกก็ไหลมาด้านหน้าตามไหล่ของเธอ ผมหยักศกกำลังกลิ้งไปมาพร้อมกลิ่นหอมอบอวล กลิ่นอายความอบอุ่นสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนกระทบเข้าที่ใบหน้า ราวกับตรงจมูกได้ปลูกดอกลาเวนเดอร์เต็มทุ่ง
จางหย่งถอยหลังราวกับถูกไฟฟ้าช็อต แต่กลิ่นหอมและเส้นผมของผู้หญิงนั้นเจาะเข้าไปในจมูกและดวงตาของเขาอย่างดื้อรั้น เสน่ห์โดยสัญชาตญาณของผู้หญิงนั้นไม่สามารถหยุดยั้งและเอาชนะได้
ไม่คุ้นเคย น่าตกตะลึง ไม่สามารถบรรยายได้
“เฮ้ ผู้พ่ายแพ้ ที่นี่มีอะไรสนุกบ้าง？”อิสซาซูมเข้าไปในแผนที่และมองหาสถานที่ท่องเที่ยว
จางหย่งกลืนน้ำลายลง“คุณดูเอง”
อิสซาไม่สะดวกที่จะก้มตัวลง มือของเธอไม่มีจุดรองรับ จึงกดทับลงไปที่ต้นขาของจางหย่งอย่างเป็นธรรมชาติ ในที่สุดก็รู้สึกสบายตัวแล้ว“สวนสนุก……สวนพฤกษศาสตร์……พลาซ่า……Food City ย่าน Old Streetโอ้ อันนี้ไม่เลว เราไปดูสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่เมืองเก่ากัน”
ดูเหมือนว่าการได้ยินของจางหย่งจะขัดข้องแล้ว
ความรู้สึกทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่ขา มือของเธอถูกกั้นออกด้วยกางเกง อุณหภูมิของฝ่ามือทะลุเสื้อผ้าของเขา เข้าครอบครองเขาทั้งหมดอย่างถือสิทธิ์แสดงบทบาทเจ้าของแทน
เอื้อก……
เขากลืนน้ำลาย
อิสซากำหนดตำแหน่งของสถานที่ปลายทาง และวางแผนเส้นทาง
“เฮ้？”
จางหย่งรู้สึกตัวทีหลัง“ทำไม？”
“ขับรถ！”
“ห๊ะ？”
“คุณคิดบ้าอะไรอยู่？”
จางหย่งอ้าปาก：“……”
คิดถึงคุณไง！
แต่ว่า ไม่ได้พูดออกมา
โรงพยาบาลหวาเซี่ย ห้องประชุม
“เกี่ยวกับการรักษาของเจิ้งเฉิงหลิน ตกลงตามแผนที่วางไว้ อาการของเขาไม่ร้ายแรง แต่เนื่องจากสถานะที่พิเศษของเขา ทุกคนจึงต้องเฝ้าระวังอย่างสูง นอกจากนี้ แพทย์ที่เข้าร่วมการรักษา จะต้องเป็นความลับอย่างเด็ดขาด ต้องไม่ปล่อยให้อาการป่วยของเขารั่วไหล จำกันได้ใช่มั้ย？”
คณบดีเฉินพูด ไม่มีใครในห้องประชุมกล้าคัดค้าน
ลั่วหานเขียนรายงานการประชุม“โอเค”
เสร็จการประชุม ผู้นำโดยคณบดีเฉินออกไปก่อน หมอหวังและคนอื่นๆก็เดินออกจากห้องทำงานอย่างรู้หน้าที่
สุดท้ายเหลือลั่วหานและหวาเทียน หลินซีเหวิน
หวาเทียนจัดการกับแผนการรักษาอย่างคร่าวๆ“หมอฉู่ คุณเป็นคุณหมอเจ้าของเคส อันนี้ คุณรับไว้”
“อืม วางไว้เถอะ”
“เจิ้งเฉิงหลินมาที่โรงพยาบาลเรา ที่คนจำนวนไม่น้อยที่ทราบเรื่องแล้ว อาจถูกเปิดเผยโดยโรงพยาบาลเจียงเฉิง เมื่อกี้พยาบาลดูแลผู้ป่วยส่งข้อความมาบอกว่าผู้มีอิทธิพลหลายคนจากเมืองหลวงกำลังเข้าคิวเพื่อเยี่ยมเขา ต้องห้ามสักหน่อยมั้ย？”หวาเทียนยื่นโทรศัพท์ให้ลั่วหานดู
“แน่นอนว่าต้องห้าม ไม่สามารถทำลายกฎเกณฑ์ของโรงพยาบาลเพียงเพราะเจิ้งเฉิงหลินคนเดียว ฉันจะบอกกับลูกสาวเขาเอง”
หลินซีเหวินใส่ปากกาลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์ และขยิบตา“พี่ลั่ว เหมือนว่าเจิ้งซิน……แฮร่แฮร่แฮร่ ฉันได้ยินมาว่าเธอชอบท่านเซียว อีกทั้งยังทำเรื่องน่าตลกที่เมืองเจียงเฉิงไว้ไม่น้อยเลย ตอนนี้คุณรักษาพ่อของเธอ ไม่รู้สึกแปลกๆเหรอ？”
“ก็ไม่นะ แต่เธอจะให้ของขวัญฉัน ถูกฉันปฏิเสธไปแล้ว”
ลั่วหานหยิบสิ่งของทั้งหมด สอดมือเข้าไปในกระเป๋า หันหลังเดินจากไป
หลินซีเหวินและหวาเทียนเดินตามไป“พี่ลั่ว เจิ้งซินเป็นถึงลูกข้าราชการ ฉันคิดว่า เป็นคนที่ไม่ธรรมดา ตอนนี้เขาก็เก๋งจีนที่ใกล้น้ำแล้วคุณไม่กลัวว่า……ฮ่าฮ่าฮ่า”
ประตูลิฟต์เปิดออกลั่วหานเข้าไปในลิฟต์ แล้วกด8“เธอกล้าเหรอ？ชีวิตบิดาของเธอยังอยู่ในมือของฉัน เธอลองแตะต้องผู้ชายของฉันดูสิ？”
เออ……
มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ！
ออกจากลิฟต์ ลั่วหานเดินไปทางห้องทำงาน ถังจิ้นเหยียนออกมาจากห้องทำงานของเธอ ทั้งสองก็ได้พบกันโดยบังเอิญ
ถังจิ้นเหยียนโบกมือและยิ้มอ่อน“ทำไมถึงเพิ่งกลับมา？ผมเห็นคณบดีขึ้นไปสักพักแล้ว”
“เสียเวลาไปไม่กี่นาที คุณมีธุระเหรอ？”ลั่วหานวางของลง รินน้ำให้ตนเองหนึ่งแก้ว
รอยยิ้มอ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนอุณหภูมิก็ยังคงที่อยู่เสมอ “ใช่ มีธุระ”
ลั่วหานพิงโต๊ะไว้ กอดอกไว้“ธุระอะไร？ดูคุณมีความสุขมาก จะแต่งงานแล้วเหรอ？”
“เหอเหอ ไม่ใช่ ลองเดาอีกซิ”ถังจิ้นเหยียนเล่นหุ่นจำลองหัวใจบนโต๊ะของเธอ นิ้วมือวนรอบตำแหน่งหลอดเลือดหัวใจ
ลั่วหานกระจ่างขึ้นมาทันที“ได้รับการอนุมัติจากรองคณบดีแล้วใช่มั้ย？！”
“อือหือ”
