ตอนที่ 898 คุณหมอฉู่ที่ยอดเยี่ยม
“ไป๋เวย คำพูดเมื่อสักครู่ พูดให้ฉันฟังอีกสักรอบสิ”
ท่าทางของลั่วหานได้แปรเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเย็นชาไปแล้ว ดวงตาจ้องมองนิ่ง จะมองทะลุไปถึงความคิดและจิตใจของไป๋เวย
ไป๋เวยเคร่งเครียด โดยลั่วหานจ้องจนต้องหดหัวลง “ฉัน…ไม่อยากมีลูก และฉันก็ไม่ได้วางแผนการแต่งงานเลย ฉันกับกู้เยนเซินเคยคุยกันไว้แล้วด้วยว่าจะไม่มีลูก ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเจ้าเล่ห์ เจาะTจนเป็นรูพรุนไปหมด”
เรื่องนี้…
ถ้าเป็นเวลาปกติลั่วหานก็คงจะเงยหน้าหัวเราะดังๆ ขณะเดียวกันก็คงชื่นชมความฉลาดของกู้เยนเซิน
แต่บรรยากาศตอนนี้มันไม่ใช่ เธอหัวเราะไม่ออกจริงๆ ดวงตาเข้มขึ้น “ไป๋เวย คุณชายกู้อยากแต่งงานกับคุณ นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดจะทำ โทษใคร ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคอยแต่จะปฏิเสธเขา เขาจะทำเรื่องแบบนี้ไหม”
“ลั่วลั่ว ทำไมเธอช่วยพูดแทนเขาล่ะ คนที่ลงมือทำอะไรแบบนี้มันเป็นเขานะ ฉันเป็นผู้เสียหาย ฉันไม่อยากมีลูก ไม่อยากแต่งงาน” ตอนนี้ไป๋เวยแปลกใจกับความคิดที่ไม่เข้าใจเธอ เธอนึกว่าลั่วหานจะยืนอยู่ข้างเธอแล้วต่อว่าการกระทำของกู้เยนเซิน
ลั่วหานเคยมีลูก เข้าใจอารมณ์ที่ไม่มั่นคงของคุณแม่ แน่นอนว่าเธอเข้าใจการกลัวการแต่งงานของไป๋เวย “ใครบอกว่าการมีลูกจะต้องแต่งงาน คลอดลูกแล้ว เธอจะเป็นโสดต่อไปก็ได้ ลูกเป็นของเธอ อยู่กับเธอ ดูจากความสามารถของเธอแล้ว เลี้ยงเด็กสักคนคงไม่มีปัญหาใช่ไหม”
แอนดี้กะพริบตาปริบหันมามองเธอ “คุณหมอฉู่…”
โน้มน้าวคนแบบนี้ก็ได้เหรอ ความคิดแหวกแนวจริงๆ
ดวงตาของลั่วหานวาววับ แอนดี้จับความคิดในหัวของเธอได้ กำลังจะเอ่ยออกมาแต่ก็ต้องกลืนมันกลับลงไป
“ประธานไป๋ ความคิดของคุณหมอฉู่ก็ไม่เลวนะคะ คุณก็ถือซะว่ายืมหน้าตาหล่อเหลาและความฉลาดของคุณชายกู้มาให้กำเนิดเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่ง สำหรับพ่อของเด็ก อยู่ที่ไหนเย็นก็อยู่ต่อ พวกคุณไม่ได้แต่งงาน ไม่มีสิทธิ์แย่งลูกไปได้อยู่แล้ว ต่อไปลูกก็เป็นของคุณ นี่ดีแค่ไหน ใช่ไหม”
ไป๋เวยยิ้มออกมาจางๆ “ฉันว่า…พวกคุณคงคิดว่าฉันโง่สินะ สติฉันยังใช้การได้ดีอยู่ เราก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วทั้งนั้น ช่วยใช้ความเป็นผู้ใหญ่คุยกับฉันที”
ลั่วหานฉีกขาขวาออก เท้าเหยียบลงไปที่ขาเก้าอี้ โน้มตัวเข้าใกล้ไป๋เวย “ได้สิ งั้นก็ใช้วิธีแบบผู้ใหญ่”
เธอเงยหน้าบอกกับแอนดี้ “แอนดี้ ช่วยเทกาแฟให้ฉันสักถ้วยทีค่ะ เอาร้อนๆ ไม่ใส่น้ำตาล ขอบคุณนะคะ”
แอนดี้มองสถานการณ์ “ได้ค่ะ”
เธอก็แค่อยากให้เธอออกไป ชงกาแฟก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น แน่นอนว่าแอนดี้เข้าใจ
ประตูเปิดออก และปิดลงอีกครั้ง ลั่วหานกดล็อกประตู
หันกลับมามองไป๋เวยอีกครั้ง สายตาของลั่วหานกลับมาเรียบนิ่งดังเดิม เธอเปิดคอมพิวเตอร์ พิมพ์ค้นหาBWในเอกสารประวัติการรักษา แล้วใส่รหัส ในนั้นเปิดผลการตรวจขึ้นมา
เสียงเครื่องปริ้นต์ทำงานดังขึ้น
“ตอนนี้ฉันจะบอกคุณให้ว่าทำไมถึงเอาเด็กออกไม่ได้”
ไป๋เวยไม่เข้าใจ แต่ห้องทำงานที่เงียบสนิท เสียงเครื่องปริ้นต์ที่ทำงานนั้นเสียดหู ทำให้จิตใจคนไม่สงบ ไป๋เวยพลันนึกได้ว่ากำลังกำพนักเก้าอี้แน่น “คุณกำลังทำอะไร”
ผลตรวจร่างกายหลายแผ่นไม่นานก็ออกมา ลั่วหานหยิบแผ่นกระดาษอุ่นขึ้นมา “นี่เป็นผลตรวจร่างกายของคุณ ก่อนหน้านี้ฉันเคยให้คุณดูไปก่อนแล้ว แต่แผนกนรีเวชตรวจอีกหลายอย่าง ฉันเก็บมันเอาไว้ ตอนนี้คุณดูมันให้ดี”
ลั่วหานเปิดไปกี่หน้า เปิดไปยังผลตรวจของแผนกนรีเวช “คุณใช้ยาคุมกำเนิดบ่อยใช่ไหม”
ไป๋เวยที่หัวรั้นเมื่อสักครู่กำลังนิ่งเงียบ “…”
เธอเคยกินจริงๆ ตอนที่อยู่กับเสิ่นเหลียว เขาไม่ใช่เครื่องป้องกันใดๆเลย ทุกครั้งต้องให้ฝ่ายหญิงทำร้ายตัวเองแบบนั้นจนไม่สามารถท้องได้ เธอก็เป็นหนึ่งในนั้น
ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึก ค่อยๆเอ่ยออกมา ย่อตัวลงจับไปที่เข่าของเธอ “ไป๋เวย ผลของยามันร้ายแรงนะ มันทำลายมดลูกของเธอแล้ว มดลูกเธอบางมาก รังไข่และท่อนำไข่ถูกทำลายมากน้อยต่างกัน คุณยังมีลูกได้ มันก็เป็นเรื่องแปลกมากแล้ว คุณรู้หรือเปล่า”
เธอสัมผัสได้ว่ามือเธอมันเคร่งเครียดไปพร้อมกับเจ้าของ ฟันของไป๋เวยกัดแน่นที่ริมฝีปาก ใช้ความพยายาม “แล้วยังไงต่อ”
“ดังนั้น ถ้าคุณยังยืนยันที่จะเอาเด็กออก ต่อไปเธอก็จะไม่มีโอกาสมีลูกได้อีกแล้ว” ลั่วหานเปิดตารางหน้าสุดท้ายให้เธอดู “ทำแท้งจะทำลายถึงรังไข่ด้านใน เพียงรังไข่อ่อนแอก็จะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว หรือไปครรภ์ก็จะไม่สมบูรณ์ ตอนนั้น ผลบอกว่าคุณสามารถตั้งครรภ์ได้ และท่อนำไข่ของคุณมันเล็กและแคบกว่าของคนทั่วไปถึงสองในสามเท่า นอกซะจากว่าเชื้ออสุจิของคุณชายกู้จะแข็งแรงกว่าผู้ชายทั่วไปเป็นสิบเป็นร้อยเท่า…และส่วนตัวฉันคิดว่า นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
ไป๋เวยได้ฟังแล้วก็หน้าแดงขึ้นชั่วครู่ แล้วเปลี่ยนเป็นซีดขาว สุดท้ายกลายเป็นอึมครึม “ความหมายของคุณก็คือ ฉันจะเอาเขาออกไม่ได้ ฉันต้องคลอดเขาออกมา”
ลั่วหานยิ้ม รู้สึกเสียใจและโศกเศร้า “ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะคลอดก็คลอดออกมาได้ ตอนนี้เด็กอยู่ในท้องของคุณ แต่คุณจะสามารถดูแลเขาให้ถึงครบกำหนดคลอดไหม มันเป็นเรื่องที่ยังไม่แน่นอน แม้ว่าตอนนั้นคุณจะอยากเก็บเขาเอาไว้ ก็คงจะทำไม่ได้”
ฟันของไป๋เวยปล่อยจากริมฝีปาก ดวงตาไม่สงบ ทันใดนั้น เธอก็ทั้งกังวลทั้งหวาดกลัว ความคิดตอนนั้นที่อยากเอาเด็กออกคืออยากรีบกำจัดเรื่องวุ่นวาย แต่เมื่อต้องคิดว่าเด็กอาจจะหายไปเอง เธอก็ทั้งกลัวราวกับท้องฟ้าจะถล่มทลาย
เธอเข้าใจภาษายุ่งยากของหมอ แต่ผลตรวจยังคงเย็นยะเยือก เธอเหมือนจะเข้าใจทั้งหมดทุกประโยค
“ลั่วลั่ว…ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม” ไป๋เวยเปิดผลตรวจ วางไว้ที่ขาของตัวเอง
ลั่วหานลุกขึ้น สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋าของชุดกาวน์ “ได้สิ ถ้าเธอยังคิดจะเอาเด็กออก ฉันจะไม่ว่าอะไร หมอ ห้องผ่าตัด ความลับ ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด”
“ไม่…ฉันอยากจะขอให้คุณช่วย…ดูแลเด็กคนนี้”
มือของไป๋เวยเย็นเฉียบค่อยๆเคลื่อนจากตักไปคว้าชายเสื้อของลั่วหานเอาไว้
ลั่วหานลอบถอนหายใจอยู่ในใจ พูดหยอกล้อเธอ “อย่านะ เดี๋ยวจะเอาแบบนั้น เดี๋ยวจะเอาแบบนี้ ฉันไม่กล้ารับปากคุณง่ายๆหรอกนะ เผื่อกลับไปแล้วรู้สึกว่าคิดผิดอีกจะทำยังไง ไม่อยากได้ ไม่อยากเลี้ยง ฉันจะให้ใครช่วย”
ไป๋เวยเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ส่ายหน้ายืนยัน “ไม่หรอก ฉันอยากคลอดเขาออกมา เขาอาจจะเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้เป็นแม่ก็ได้”
ลั่วหานนิ่งคิด ลังเล ประเมินขีดจำกัดของไป๋เวยอยู่ในใจ ดีมาก สายตาของเธอมั่นคงมากพอแล้ว “ได้ ฉันจะช่วยคุณ แต่คุณต้องเชื่อฟังนะ”
ไป๋เวยพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ฉันจะเชื่อฟังค่ะ คุณให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ ต้องใช้ยาอะไรบำรุงครรภ์ฉันก็จะกิน”
ลั่วหานแอบหัวเราะอยู่ในใจ “ก่อนอื่น ไปตรวจเลือดก่อน ตรวจดูอายุครรภ์ ผลออกมาเมื่อไหร่ดูว่าจำเป็นต้องอัลตร้าซาวด์ไหม ฉันจะโทรหาหัวหน้าสูตินรีเวช ไปห้องทำงานของเขาเลย”
“อืม ฉันจะไป”
แอนดี้เคาะประตู “คุณหมอฉู่คะ กาแฟได้แล้วค่ะ”
ลั่วหานเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ตอนนี้มันเป็นของคุณ รบกวนคุณช่วยพาไป๋เวยไปตรวจที่สูตินรีเวชทีนะคะ ผลตรวจเลือดไม่นานก็ออก ถ้าหากจำเป็นต้องอัลตร้าซาวด์ ก่อนตรวจต้องดื่มน้ำ ดื่มเยอะๆหน่อย”
แอนดี้ยืนงงถือกาแฟอยู่แบบนั้น “คะ?”
“ไม่ต้องมาคะ?แล้ว รีบพาฉันไปตรวจว่าเด็กแข็งแรงดีไหม” สองมือของไป๋เวยประคองหน้าท้อง ท่าทางปกป้องราวกับกระจกที่เปราะบาง
แอนดี้ “…”
เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นนะ
