ตอนที่ 930 ภาพคมชัดHDไม่เหมาะสำหรับเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ
ณ เมืองหลวงคอนโดจิ่งรุ่นเทียนเฉิง
ตู้หลิงเซวียนที่ไม่ชอบนอนโรงแรม และด้วยเหตุที่การงานที่เมืองหลวงเขาต้องคอยจัดการด้วยตัวเอง เขาก็เลยซื้อคอนโดแถวจิ่งรุ่นเทียนเฉิง มาหนึ่งห้อง อยู่ชั้นสูงสุดชั้นที่30 เป็นคอนโดชั้นละหนึ่งห้อง หน้าต่างแบบพาโนราม่า
ถ้ายืนอยู่หน้าหน้าต่างพาโนราม่า ก็สามารถเห็นทิวทัศน์ส่วนใหญ่ของเมืองหลวงได้ หน้าต่างของห้องทั้งชุดนั้นมีหลายตำแหน่งล้อมรอบห้องทั่วห้อง โดยรวมแล้วสามารถดูเมืองหลวงได้360องศาเลยทีเดียว
สิ่งที่สำคัญก็คือ ระเบียงของห้องนั่งเล่นสามารถมองเห็นวิลล่าของรีสอร์ทหยีจิ่งได้
ขณะนั้น เมืองหลวงที่สว่างไสวเต็มไปด้วยความสวยงามและเร่งรีบของผู้คนในเมืองนี้ ตู้หลิงเซวียนนั่งอยู่หน้าหน้าต่างอย่างโดดเดี่ยว มือซ้ายถือบุหรี่ที่เหลือเพียงครึ่งมวน มือขวาถือไวน์แดงที่มีครึ่งแก้ว เขาเขย่าแก้วไวน์เบา ๆ ของเหลวสีแดงสดนั้นก็เกิดคลื่นเบาๆ ขึ้นมา
“ท่านประธานตู้คะ ทางหลงเซียวดูเหมือนจะไม่มีการตอบสนองใดๆ เลยนะคะ หรือว่ารูปพวกนั้นจะไม่มีผลอะไรกับพวกเขา?”
เสียงของเจิ้งซินดังมากจากห้องรับแขกของห้องพักคนไข้ เธอรีบร้อนอย่างมากเธอเดินเท้าเปล่าอยู่บนพรมพรมเปอร์เซียขนยาว แล้วเอามือเท้าแขนไว้พร้อมเขย่าแก้วไวน์ไปด้วย
แสงที่สว่างของโคมระย้าคริสตัลสาดลงบนร่างกายของเธอ สร้อยคอเพชรเม็ดงามของเธอก็เปล่งประกายออกมา
ตู้หลิงเซวียนทำเสียง หึ “เจมส์กับแอนน่าอยู่ที่ประเทศMด้วยกันมา มันก็น่าสงสัยอยู่แล้ว ตอนนี้เธอให้เจมส์เข้าไปอยู่ในบ้านของเธอ พูดได้เลยว่าเป็นการเอาภัยเข้าตัวอย่างไม่ต้องคิด หลงเซียวไม่ใช่คนที่ใจกว้างขนาดนั้น รอไปก่อนเถอะ เขาจะต้องติดต่อเธอมาอย่างแน่นอน”
ใบหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางบางๆ ของเจิ้งซินมีแสงประกายสอดส่อง โหนกแก้มของเธอตอนที่เธอยิ้มนั้นทำให้ดวงตาของเธอคมชัดยิ่งขึ้น “เหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องของลั่วหานได้ดีมากเลยนะ อ๋อ ก็จริง คุณชอบเธอขนาดนั้นต้องรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว”
ตู้หลิงเซวียนสูบบุหรี่ ควันที่พ่นออกมานั้นทำให้แก้มทั้งสองเว้าลงไป “ผมรู้จักเธอดีไม่ใช่เพราะว่าชอบเธออย่างเดียว”
“ฉันขออนุญาตถามอะไรหน่อยนะ คุณรักเธอจริงๆ เหรอ?” แขนข้างหนึ่งของเจิ้งซินพาดไว้ตรงไหล่ของตู้หลิงเซวียน เธอปัดนิ้วไปบนเสื้อสูทเนื้อผ้านุ่มนวลของเขาไปหนึ่งรอบแล้วใช้ปลายนิ้วเคาะเบาๆ
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา แววตาของเขาก็ครุ่นคิด “รักแล้วยังไง? ไม่รักแล้วยังไง?”
“หึหึ! มันต่างกันสิ ถ้าเป็นเพราะรัก ก็ต้องได้ทั้งตัวและหัวใจของเธอ แต่ถ้าไม่รัก……อันที่จริงประธานตู้แค่ได้ตัวเธอมาก็พอแล้ว จริงไหม? พูดตามตรงนะลั่วหานมีหน้าตาที่สวยดูดี ไม่ว่าผู้ชายคนไหนมาเห็นจำต้องหวั่นไหว ถ้าประธานตู้มีโอกาสได้มีค่ำคืนที่อบอุ่นกับเธอสักคืนหนึ่ง ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีในชีวิตนะ”
เจิ้งซินค่อยๆ เอาแก้วไวน์เข้าใกล้ปากที่มีสีกุหลาบเข้มแล้วอ้าปากดื่มไปคำเล็ก
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้โกรธเธอ แต่กลับรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา
ค่ำคืนที่อบอุ่น…….แน่นอนว่าเขาเคยคิดเรื่องนี้
รูปร่างที่เพรียวบางและน่าดึงดูดของฉู่ลั่วหาน ถ้าได้อยู่ภายใต้ร่างกายของเขาแล้วโยกโยนไปมาอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่ามันจะเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน
ตู้หลิงเซวียนสูบบุหรี่คำใหญ่กว่าเดิม บุหรี่มวนยาวๆ ของเขาเหลือแค่ก้นบุหรี่ “ถ้าอย่างงั้นแสดงว่าคุณเจิ้งก็คิดเช่นนี้กับหลงเซียวใช่ไหม?”
เจิ้งซินมองหน้าเขาตรงๆ อย่างกะทันหัน แล้วใช้นิ้วมือดันไปที่คางของเขาและมองหน้าเขาด้วยแววตาที่มากความรู้สึก “ประธานตู้ อันที่จริงรูปร่างหน้าตาของคุณก็ใช้ได้เลยนะ หึหึ”
ปากของตู้หลิงเซวียนกระตุกไปสองที “คุณเจิ้งครับ ความต้องการของคุณสูงไปครับ”
เจิ้งซินปล่อยคางเขา “หึ………ความต้องการสูงเพราะว่าฉันยังไม่ได้รับความพึงพอใจ พวกเราล้วนเป็นผู้แพ้ ประธานตู้ก็คงไม่ต่างจากฉัน ที่มีช่องวางในใจต้องรอใครสักคนมาเติมเต็ม”
เจิ้งซินดื่มไวน์ทั้งหมด
มือของตู้หลิงเซวียนลังเลเล็กน้อยแล้วสุดท้ายโอบไปที่เอวอันเรียวบางเขาเธอ “ผมกำลังคิด ว่ารสชาติของคุณมันจะเป็นยังไง?”
เสียงและสายตาที่ดูมีเลศนัยราวกับเปลวไฟ ไม่ได้ปิดบังความเป็นนักล่าที่อยากครอบครองในตัวเขาไว้
เจิ้งซินปักมือของเขาออก “ร่างกายของฉัน มันมีไว้สำหรับผู้ชายที่อยู่จุดสูงสุดของคนมีอำนาจเท่านั้น ขอโทษด้วยนะคะประธานตู้”
ดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นตาของตู้หลิงเซวียนก็ยิ้มจนตาหยี จากนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าฮ่า!”
เสียงหัวเราะจบลง เสียงโทรศัพท์ของเจิ้งซินก็ดังขึ้น
หลงเซียวเป็นคนโทรมา
เจิ้งซินวางแก้วไวน์ลง “หลงเซียว โทรมาดึกขนาดนี้มีเรื่องอะไรเหรอ?”
ตู้หลิงเซวียนหยุดนิ่งแล้วตั้งใจฟังเขาสองคน
หลงเซียวนั่งที่เบาะหลัง จี้ตงหมิงเป็นคนขับรถ ความเร็วของรถคงที่และไม่เร็วเกินไป “คุณเจิ้ง เรามาเจอกันหน่อย”
“ที่ไหนคะ?”
“คุณเลือกเลยครับ”
คิ้วของเจิ้งซินเลิกขึ้นอย่างมีความสุข เธอไม่สามารถยับยั้งรอยยิ้มของเธอได้ “โอเค ฉันจะส่งโลเคชั่นไปให้นะ คุณมาหาฉัน”
หลังจากวางสายไป เจิ้งซินเขย่าโทรศัพท์อย่างมั่นใจ “ประธานตู้คะ คุณเดาถูกแล้ว คุณเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีนะเนี่ย”
อยู่ดีๆ ตู้หลิงเซวียนก็เกิดมีความรู้สึกสนใจขึ้นมา เขาพูดจาหยอกล้อเธอภายใต้ใบหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นสุภาพบุรุษว่า “บางทีคุณควรลองดูด้านอื่นๆ ของผมบ้างก็ได้นะ ด้านอื่นๆ ของผมไม่แย่นะ”
เจิ้งซินยิ้มๆ “อาจจะเป็นเช่นนั้น”
หนึ่งนาทีผ่านไป หลงเซียวได้รับข้อความ
มันอยู่ในความคาดเดาของเขา สถานที่ที่เจิ้งซินนักเจอเขาคือห้องห้องเพรสซิเดนซ์สูทของโรงแรมสี่ตี้
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายลง “บอสครับ บอสตั้งระวังไว้นะครับ ห้ามดื่มเหล้าหรือน้ำชา มีสติเข้าไว้ เจิ้งซินเล่ห์กลเยอะนะครับ เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแน่ๆ”
หลงเซียวยิ้มอ่อน “เธอเตรียมการเยอะมากเท่าไหร่ ก็จะมีจุดบกพร่องมากเท่านั้น เตรียมตัวตามที่ฉันบอกก็พอ”
เมื่อไปถึงที่โรงแรม จี้ตงหมิงเอาถุงกระดาษที่ใส่ไวน์ไว้ให้หลงเซียว “บอสครับ ให้ผมติดต่อคุณหญิงเมื่อไหร่ดีครับ”
หลงเซียวมองดูเวลา “ไปรับเธอก่อน ส่วนเรื่องอื่นๆ รอผมออกมาแล้วค่อยว่ากัน”
…….
ณ ห้องเพรสซิเดนซ์สูทชั้นบนสุด
เจิ้งซินถอดเสื้อกันหนาวออก ชุดรัดรูปเผยให้เห็นเรือนร่างที่อวบอิ่มของเธอ กระโปรงรักสะโพกมีความเว้าโค้งคดเคี้ยวที่สวยงาม เธอนั่งบนโซฟาพร้อมขาเรียวยาวที่มีเสน่ห์ แสงไฟสีส้มสร้างบรรยากาศลวงตาราวกับว่านี่เป็นห้องพักฮันนีมูน
ประตูไม่ได้ล็อคไว้ หลงเซียวก็เลยเปิดเข้ามาโดยตรง เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นเจิ้งซินในภาพนั้น
หลงเซียวไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา “คุณเจิ้งครับ นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน”
หัวใจของเจิ้งซินเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน นิ้วมือของเธอจับที่โซฟาหนังแท้ไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว “ใช่ค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ทำไมวันนี้คุณถึงนึกอยากจะเจอฉันล่ะคะ?”
“รูปนั้นคุณเป็นคนสั่งให้คนไปถ่ายมาเหรอ?”
หลงเซียวยืนมองหน้าเธอ สายตาของเขามองเห็นเพียงใบหน้าของเธอ และเมินคอเสื้อของเธอที่เธอตั้งใจใส่ต่ำๆ ไป
เจิ้งซินไม่คิดว่าเขาจะถามมาตรงขนาดนี้ “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่”
“คุณไม่ยอมรับก็ได้ มันไม่สำคัญ พูดมาได้เลยว่าคุณต้องการอะไร?”
หลงเซียวเปิดขวดไวน์ออกแล้วเทออกมาสองแก้ว ยื่นให้เจิ้งซินหนึ่งแก้ว
เธอรู้สึกงุนงงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “คุณหมายความว่ายังไง?”
หลงเซียวชนแก้วเธอ แล้วเขาก็ดื่มไปก่อนเพื่อพิสูจน์ว่าไวน์นี้ไม่มีพิษ ทำให้เจิ้งซินเลิกสงสัย
“คุณอยากใช้รูปนี้เพื่อนต้องการทำอะไร? ผมยังถามไม่ตรงมากพอใช่ไหม?” หลงเซียวยิ้มอย่างเย็นชา
เจิ้งซินดื่มไวน์อย่างมึนงง “ฉันไม่ได้เป็นคนถ่ายรูปพวกนั้น”
“แสดงว่า คุณไม่ได้อยากจะได้ผลประโยชน์บางอย่างจากผมแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างงั้น ผมขอตัวนะครับ” หลงเซียวพูดจบแล้ววางแก้วไวน์ลงหันหลังแล้วเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อน!”
มุมปากของหลงเซียวยิ้มขึ้นเล็กน้อย แล้วเขาก็หยุดเดิน
“ใช่ค่ะ รูปพวกนั้นฉันเป็นคนสั่งให้คนอื่นไปถ่ายมา แต่ถ้ามันไม่มีเรื่องฉันก็คงไม่ทำเช่นนี้ ภรรยาของคุณไปเป็นชู้กับชายอื่น ฉันแค่หวังว่าคุณจะไม่โดนเธอหลอก ฉันทำเพื่อคุณทั้งนั้น หลงเซียวฉันสามารถรักคุณได้โดยไม่ปิดบังความรู้สึกใดๆ เลย”
เจิ้งซินยืนขึ้นแล้วเดินไปข้างหลังเขา ขณะที่เธอเตรียมจะกอดเขา หลงเซียวก็หันกลับมาแล้วหลบไปได้ห
“เพราะฉะนั้น?” สายตาของหลงเซียวเยือกเย็น
“ถ้าฉันเอารูปพวกนี้ไปเผยแพร่ คุณรู้ดีว่าผลที่จะตามมามันจะเป็นยังไง ถ้าคุณอยากเอารูปและไฟล์รูปกลับไป ก็ตกลงตามข้อตกลงของฉันเพียงหนึ่งข้อ”
หางตาของหลงเซียวเหลือบมองที่ห้องพักนี้ “ว่ามา”
“คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนฉัน”
หลงเซียวลังเลไปหนึ่งนาที แล้วขมวดคิ้วอย่างสับสน “แน่ใจนะ? แค่คืนนี้? คุณก็จะทำลายรูปถ่ายทุกรูป?”
เจิ้งซินมองดูใบหน้าที่สับสนลังเลของเขาด้วยความชื่นชม ภายในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคาดหวังและความสุข คืนนี้ คืนนี้แหละ! ผู้ชายคนนี้จะกลายเป็นของเธอ!
“แน่นอน รูปถ่ายทั้งหมดอยู่ในมือฉัน ขอแค่ผ่านคืนนี้ไป ฉันก็จะเอาไฟล์ภาพให้คุณ”
“ของอยู่ไหน? ผมต้องเช็คดูก่อน”
เจิ้งซินทำเสียงเหอะ “คุณไว้ใจได้ ฉันไม่หลอกคุณหรอก อีกอย่างฉันอยู่ในมือคุณฉันหนีไปไหนได้ด้วยเหรอ?”
หลงเซียวแสร้งทำเป็นรู้สึกลังเลและยากที่จะตัดสินใจ เขาเขย่าขวดไวน์แล้วเทให้เจิ้งซินแก้วใหญ่ๆ “ตกลง”
——
หลังจากที่จี้ตงหมิงรับลั่วหานก็ผ่านไป10นาทีแล้ว ลั่วหานนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ จี้ตงหมิงยืนอยู่ที่ไม่ไกลนัก ข้างหลังเขามีบอดี้การ์ดสองคนยื่นอยู่
ลั่วหานหายใจออกเบาๆ แล้วมองดูเวลาเสร็จแล้วก็เงยหน้ามองดูห้องที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม
แม้ว่าแผนของหลงเซียวจะไม่มีข้อบกพร่องใดๆ เลย แต่ถ้าเกิดว่า ถ้าเกิดว่าพลาดขึ้นมาจะทำยังไง? เขาคงไม่ทำอันนั้นจริงๆ ใช่ไหม?
ให้ตายเถอะ เธอเริ่มรู้สึกคิกผิดแล้ว
ขณะที่เธอรอจนจะหมดความอดทน เงาร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวก็เดินออกจากประตูของโรงแรมราวกับพายุสีดำมืด เขาเดินเหยียบแสงจันทร์มาถึงตรงหน้าเธอ
หัวใจที่กระวนกระวายของลั่วหานที่โล่งสักที
“เป็นยังไงบ้าง? เจิ้งซินเป็นยังไงบ้าง”
หลงเซียวเอนตัวแล้วขึ้นรถไปกอดลั่วหานไว้แน่นๆ “เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้โทรหาตู้หลิงเซวียน”
ลั่วหานลูบหัวหลงเซียวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ห้ามใจได้เก่งขนาดนี้เลยเหรอ ไม่มีเหงื่อออกด้วย เจิ้งซินต้องยั่วยวนคุณอย่างสุดพลังแน่ๆ ใช่ไหม? ไม่หวั่นไหวจริงๆ เหรอ?”
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างแรง “นอกจากตอนใช้กับคุณแล้ว ผมห้ามใจเก่งมากตลอด”
ลั่วหาน: “……….”
โอเค เธอตัดสินใจโทรหาตู้หลิงเซวียนก่อน
เสียงโทรศัพท์ของตู้หลิงเซวียนดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของลั่วหาน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างงุนงง
“แอนน่า”
“เควิน คุณอยู่ที่ไหน?” เสียงของลั่วหานฟังดูร้องไห้เล็กน้อย ฟังดูขมขื่นมาก
“คุณเป็นอะไร? ร้องไห้ทำไม?”
“อืม….หลงเซียวไปเดทกับเจิ้งซินฉันเห็นพวกเขาสองคนเดินเข้าโรงแรมด้วยกัน เควิน……เขาทำแบบนั้นได้ยังไง? ฉันเจ็บใจมาก….เจ็บใจมาก!”
ลั่วหานพยายามแสร้งทำเสียงเหมือนร้องไห้ เธอจับชายเสื้อของหลงเซียวไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา สีหน้าของหลงเซียวที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้น…….ไม่สามารถอธิบายได้
ฝีมือการแสดงว่าภรรยาของเขาช่างดีเยี่ยมจริงๆ
ตู้หลิงเซวียนรู้อยู่แล้วว่าเจิ้งซินไปพบหน้ากับหลงเซียว แต่เขาไม่คาดคิดว่าลั่วหานจะรู้เรื่องนี้ “คุณอย่าร้องไห้นะ คุณอยู่ที่ไหน?”
“ฮือฮือฮือ ฉันอยู่ที่ โรงแรมสี่ตี้ ห้อง2605 คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม? ฉันรู้สึกเสียใจมาก ฮือฮือฮือ…….”
หลังจากที่ลั่วหานร้องไห้แล้วเธอก็เอามือปิดไมค์แล้วนอนลงในอ้อมกอดของหลงเซียว เธอกลั้นหัวเราะไว้จนหน้าแดงถึงได้หยุดมันลงได้ ปากของหลงเซียวกระตุกเล็กน้อย “…..”
นี่เป็นโอกาสของเขาเหรอ?!
“คุณรอผมนะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
ตู้หลิงเซวียนหยิบกุญแจมาแล้วรีบลงตึกไปอย่างรวดเร็ว
“เมื่อกี้ฉันดื่มเหล้ามา ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวคุณเปิดประตูเข้ามาได้เลย…..” ลั่วหานพูดประโยคสุดท้ายจบแล้ววางสายไป เธอหัวเราะหนักมาก
“ฮ่าๆๆๆๆ คุณสามีฉันแสดงได้เหมือนไหม?”
หลงเซียวเองก็ขำออกมา “อืม เหมือนมาก แสดงได้ดีมาก แต่ว่า……..บทแสดงแบบนี้ต่อไปไม่ได้แสดงอีกแล้ว”
เพราะท่านเซียวรู้สึกว่า มีบางอย่างแปลกๆ
ไม่นานรถของตู้หลิงเซวียนก็ขับมาถึงหน้าโรงแรม เขาจอดรถเงาร่างสีดำวิ่งขึ้นบนบันไดไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ากำลังวิ่งแข่ง100เมตร
ลั่วหานกลืนน้ำลายลง “ฉันปวดหัวจริงๆ …”
หลงเซียวเอามือข้างเดียวท้าวหัวไว้ แล้วมองดูนาฬิกาข้อมือ “ได้ที่แล้ว ตอนนี้เจิ้งซินคงจะเสียสติไปมาก”
ลั่วหานหาวอย่างเกียจคร้าน “พวกเราจะรอต่อไปไหม? น่าเบื่อเกินไปหรือเปล่า”
มือของหลงเซียวจับไปที่หน้าของลั่วหานแล้วลูบลงไป “จะน่าเบื่อได้ยังไง? เดี๋ยวผมให้ดูอะไรที่สนุกๆ”
“หื้ม?”
หลงเซียวเปิดโทรศัพท์ ภาพคมชัดHDนั้นถ่ายมาจากห้อง2605ที่เจิ้งซินอยู่ “สนุกใช่ไหม?”
คิ้วของลั่วหานกระตุก “นี่มัน……อีกสักพักถ้าทำกันจริงๆ …….เอิ่ม…”
“ถ้าอย่างงั้นก็ยิ่งสนุกสิ?”
ยิ่งสนุก?!
ไหนบอกว่าดูดีมีระดับสายตะวันตกที่คุยกันไว้
ทำไมต้องมาดูภาพคมชัดHDไม่เหมาะสำหรับเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยล่ะ?!
แต่ว่า “หึหึ……อย่าพูดกันตรงขนาดนี้สิ”
